In dagblad Trouw kwam ik een paar dagen geleden een uitspraak tegen van Coen Simon (1972, filosoof en publicist) die mij trof omdat hij iets verwoordt wat ik wel min of meer vanuit ervaring wist maar waarvoor ik zelf nog geen woorden had gevonden. Er stond: "Hoop is het enige verlangen dat zijn doel al bereikt in het verlangen zelf."
Van de drie deugden (geloof, hoop en liefde) komt de hoop er meestal nogal bekaaid van af. Paulus trompetterde al lof over de liefde, en de kerk liet niet na het belang van het geloof (het zeker weten zonder bewijs te hebben) erin te hameren. De hoop stond er bij en keek er naar.
Hoop is onbaatzuchtig, geduldig, standvastig en zachtmoedig, en heeft eigenlijk genoeg aan zichzelf. Wie hoopt, is in verwachting en voelt zich daar goed bij; hij weet dat er niks valt af te dwingen en heeft daar vrede mee.
Zo hoop ik dat er een universeel bewustzijn is waar ik deel aan heb. Dan hebben het heelal, de aarde en mijn bestaan doel en betekenis, ook al kan ik die alleen maar vermoeden. Hoopvol in het leven staan biedt geen rotsvast fundament, maar wel het vertrouwen dat het leven een zin heeft, ook al kan ik die niet concreet aanwijzen en niet altijd ervaren. Als mijn hoop ooit valse hoop blijkt te zijn is er geen man overboord. Dan heeft het blijkbaar zo moeten zijn als het kennelijk is.
200.000 mensen gaven te kennen rond 2025 naar Mars te willen verhuizen. Na een eerste selectie zijn er nog 1058 kandidaten over. Wat bezielt mensen om onze aarde definitief te verlaten? Moet je deze mensen tegen zichzelf beschermen door zo'n experiment te verbieden? Het zal de eerste jaren op Mars best wel spannend en leuk zijn: je bent jong, je staat in de belangstelling, iedereen op aarde kent je bij naam.
Maar dan, als na een jaar of tien de belangstelling is weggeëbd omdat alle aandacht op aarde uitgaat naar een nieuw experiment, nog verder de ruimte in, nog gewaagder, nog sensationeler. Dan zit je daar in een beperkte tuimte met twintig anderen op wie je intussen wel uitgekeken bent. Je webcamt wat met de kinderen van je broers of zussen; om de tijd te verdrijvendoe je op afstand mee aan een aards potje lingo op tv. Je vraagt je steeds meer af hoe het moet als oud en gebrekkig wordt: wanneer ga je dat spuitje inzetten? En vooral: je hebt heel veel spijt, heel veel heimwee en begrijpt niet waarom je ooit zo'n domme beslissing hebt genomen. Je enige hoop is dat de voortschrijdende techniek het mogelijk maakt je een keer te komen ophalen zodat je je levensavond kunt slijten temidden van familie en vrienden.
Of zouden de marsbewoners nieuwe marsmannetjes en vrouwtjes verwekken die, met toegestuurde aardse materialen, de nederzetting steeds verder uitbreiden, o.a. ook met verzorgingstehuizen en vakantieparken.
Niet, zoals ik wel eens bij andere bloggers lees, om dingen van me af te schrijven of om anderen iets te leren. Voor mij zijn de volgende redenen de twee belangrijkste: Door iets op papier te zetten dwing ik me helder te denken. Want al schrijvend zit er een lezer in mijn hoofd en ik wil natuurlijk wel dat die snapt wat ik aan tekst fabriceer. De denkbeeldige lezer functioneert voor mij als degene aan wie ik dingen wil vertellen, verduidelijken of toelichten, met als doel dat ik na het schrijven zelf meer inzicht heb gekregen in het onderwerp. Schrijven is dus leuk omdat je er wijzer van wordt.
De tweede reden is dat een blog bijhouden een vorm is om me te blijven oefenen in creativiteit: welk onderwerp zal ik deze keer nemen; hoe zal ik het aanpakken; waar moet ik me vooraf even in verdiepen; welke afbeelding zou erbij passen? Bloggen houdt me een beetje scherp, want het houdt de radertjes daarboven fris en in conditie.
Vandaag, 6 januari, staat bekend als het feest van Driekoningen. Op de afbeelding zie je een kapiteel van de kerk St.-Lazare in Autun (Frankrijk). Matteus 2,12: "Nadat ze in een droom waren gewaarschuwd om niet naar Herodes terug te gaan, reisden ze via een andere route terug naar hun land." Een engel maakt de driekoningen wakker door er één aan te stoten. Deze doet, nog half in slaap, alvast één oog open en ziet de waarschuwende vinger van de engel die zegt dat Herodes niet te vertrouwen is. De koningen waren blijkbaar zo moe van het bezoek aan het jonge gezinnetje dat ze, in bed stappend, geen puf meer hadden hun kroon af te zetten.
Opgegroeid in (Nederlands) Limburg, maar al meer dan 40 jaar wonend in Noord-Brabant. Gehuwd en twee uitwonende kinderen; twee kleinzoons. Mijn werkzame leven heb ik doorgebracht als leraar aan een havo-vwo school. Katholiek opgevoed, maar in de loop der jaren een christelijke heiden geworden: wel religieus, maar allergisch voor kerkelijke instituten.
Ik lees dagblad Trouw; ben geïnteresseerd in de relatie tussen religie, kunst en wetenschap.
Een boek dat mij erg aanspreekt is: 'De hele olifant in beeld' van Marja de Vries.
Bijzondere interesse voor o.a. iconen, psalmen, en alles wat met de natuur te maken heeft.
Dit schilderij heb ik altijd heel leuk gevonden omdat het ingaat tegen de verheerlijking van het Jezuskind. De zoete plaatjes van de kleine Jezus die wij vroeger te zien kregen waren toch vooral een voorafschaduwing van zijn goddelijkheid.
Maria petst er lustig op los en het kindje zal het op dat moment worst geweest zijn of je bille(n)koek met of zonder tussen-n schijft. Intussen is wel zijn mooie aureooltje op de grond gevallen. Gelukkig gemaakt van onbreekbaar fiberglas.
De vraag komt wel op wat het knaapje misdaan zou kunnen hebben. Gejokt? Vieze woordjes gezegd? Misschien wel brutaal geweest tegen mama.
Dat er drie heren door een raampje gluren wekt de indruk dat Maria zich in een isoleercel bevindt, maar de hakblok waar ze op zit en de blauwe lucht weerspreken die gedachte.
Maria kijkt helemaal niet boos of verbeten. Ze lijkt er met haar gedachten niet bij; ze telt de klappen niet. Haar blik wijst er eerder op dat haar iets te binnen schiet: had ik de melk nou wel of niet opgezet? Of mijmert ze: in Egypte was mijn drolleke nog lief, maar hier in dat gat Nazareth heeft hij slechte vriendjes gekregen. Of: wat moet ik doen als hij straks de kindertelefoon belt?
Het schilderij is van Max Ernst: Madonna slaat Jezuskind (1926)
Dankzij de computer is het tegenwoordig mogelijk oneindig veel afbeeldingen met elkaar te vergelijken.
Wat blijkt nu na computerbeeldvergelijking? Max Ernst heeft naar voorbeelden gewerkt, nog erger: ze bijna overgetekend. Afbeeldingen van Michelangelo en Tintoretto zijn samengevoegd tot een "nieuwe" compositie. Zie: http://www.museenkoeln.de/home/bild-der-woche.aspx?bdw=1998_29
Het wordt de hoogste tijd iets over de titel van mijn blog te zeggen: welbeschouwd.
Heel kort gezegd bedoel ik ermee: aandachtig bekeken. We kunnen op zo veel verschillende manieren om ons heen kijken, verrast, attent, zoekend, maar ook met een blik vanuit verwondering. Niets is wat het is. Tenminste als je er onbevooroordeeld naar kijkt. Dat lukt meestal niet en is ook niet altijd nodig. Als we het toch af en toe proberen, levert dit altijd verrassingen op. We schakelen ons 'waarderend' vermogen even uit en laten wat we zien even zélf aan het woord komen. Door onze zintuigen te laten werken zonder meteen het waargenomene te overladen met onze inzichten of te bevragen met ons verstand, krijgt wat we zien, voelen of horen de tijd en de kans zichzelf te laten gelden.
Dat kan leiden tot een verdiepte kijk of tot een uitgebreidere ervaring. We hebben in een klein stukje van de werkelijkheid een nieuwe laag ontdekt. Als we die vervolgens gaan koppelen aan wat we al wisten en dachten zijn we onbedoeld een beetje rijker geworden.
Het begin is er, maar ik kan niet ophouden met beginnen. Dat het begin het halve werk is betekent niet dat met het begin het werk half klaar is. De uitdrukking lijkt me dan ook meer bedoeld om de starter een hart onder de riem te steken: ga door, zie je wel dat je het kunt. Bovendien duiken er tijdens het werken aan het begin heel wat vergezichten op: als je nou eens wat meer van dit of wat minder van dat ...., dan kun je misschien ook .... . Zal ik gaan werken met categorieën? Dan zal ik toch eerst moeten weten wat ik hier zoal ga neerzetten. Ik kan natuurlijk ook eerst van alles en nog wat produceren en pas in tweede instantie een indeling maken. Vanmiddag wat gestoeid met kleuren: welke achtergrondkleur voor de body, welke voor de zijkanten? Wat een hoop kleurenschema's zijn er toch! Wel leerzaam.
Me weer eens, na 15 jaar, een beetje verdiept in html-taal. Zo kan ik de codes lezen en hier en daar wat aanpassingen doorvoeren. Alleen al de technische kant van een weblog is interessant. Het wordt tijd me te richten op de inhoud. Morgen is er weer een dag.
Het lijkt zo simpel: even een blog starten. Ik ben al uren bezig om door de bomen het blogbos te blijven zien. Dat wordt in elk geval flink oefenen. Langzamerhand zal een en ander wel duidelijk worden. Er zijn in elk geval heel veel mogelijkheden.
Ik ben .... , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Pitter.
Ik ben een man en woon in Noord-Brabant () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/10/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
welbeschouwd
Ik ben .... , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Pitter.