|
Neogotiek
Bovenstaande foto van een kloostergang maakt bij mij een veelheid van herinneringen wakker. De foto toont de neogotische stijl van veel gebouwen uit mijn jeugd. Meestal kerken en kloosters, maar ook scholen. Opgetrokken met bakstenen met behulp van cement, aangemaakt met een stevige scheut wijwater.
Ik realiseer me nu pas dat deze gebouwen voor mijn ouders helemaal nog niet zo oud toonden en dat zij de katholieke geur ervan waarschijnlijk erg gewaardeerd hebben. De neo-stijl gaat terug op de late middeleeeuwen en verbeeldt de triomferende kerk.
Voor mijn generatie hadden de gebouwen al iets ouwelijks en na de jaren zestig straalden ze voorbije glorie uit en mochten ze verdwijnen. Dat laatste is dan ook in hoge mate gebeurd. De bouwstijl van de neo-gotiek paste niet meer bij de geloofsbeleving van de moderne katholiek die Vaticanum II (een poging om de kerk weer bij de tijd te brengen), helemaal opgezogen had. Het moest allemaal vooral 'gewoon', authentiek en aansluiten bij de beleving.
Nu ik zelf ouder geworden ben, roept de foto hierboven jeugdherinneringen op. In die zin vertegenwoordigt ze iets dierbaars. Maar het kijken ernaar maakt ook een beetje weemoedig, want het gaat om iets wat definitief voorbij is en nooit meer terug zal komen. De afbeelding maakt voelbaar wat het betekent dat alles vergankelijk is; dat alles wat ik gezien en meegemaakt heb een houdbaarheidsdatum heeft. En vooral: dat ook mijn bestaan eindig is.
|
welbeschouwd
Ik ben .... , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Pitter.