Wie voor de drommel heeft er nu behoefte aan een blog van Zandmannetje?
Geen hond of kat, zelfs mijn wettelijke echtgenote niet, en die is toch verondersteld mijn steun en toeverlaat te zijn, in goede en in slechte tijden, zo helpe u god...
Dat herinner ik mij nog van toen wij trouwden, enkele jaartjes geleden. Heel wat jaartjes geleden eigenlijk, bij nadere beschouwing. Maar zelfs die echtgenote hier bedoeld, vroeg
"Gij gaat toch niet met nen blog beginnen zeker?"
En op mijn schuldbewust knikken, want ik durfde al niet meer spreken, alleen maar meewarig de schouders ophief. Of ze schudde, dat heb ik niet zo goed gezien. Ze deed in elk geval iets meewarigs, en ze klakte erbij met haar tong...Je kent dat wel, het klinkt zo van tut tut tut....
Waarom doe ik het dan?
Omdat ik een tegendraads manneke ben, veronderstel ik. En om er bij te horen. Want zeg nu eerlijk, wat ben je nu tegenwoordig nog zonder blog? Een tijdje geleden moest je een e-mail adres hebben om tot de jet-set te behoren, nu is dat een blog.
Het is het eerste dat men je vraagt, wanneer je op straat (het mag ook ergens anders zijn, op de tram, in de stamkroeg, op safari in de jungle) iemand tegenkomt:
"Jij hebt toch een blog zeker, geef me dat adres eens!"
Stond ik daar telkens zenuwachtig met mijn vingers te draaien, en proberen het gesprek op een ander onderwerp te brengen, wegens niet zomaar direct durven toegeven dat ik nog niet de trotse eigenaar was van zo’n ding. Maar bij deze is daar een mouw aangepast!