Van waar de naam Botbijl ? In 1820 werd Cornelius Van den Eeden geboren, hij was van beroep timmerman. Zijn zoon Jan Van den Eeden werd geboren in Booischot in 1860 was eveneens timmerman. Als jonge man trok hij regelmatig de bossen in om hout te hakken. Toen waren de meeste bewoners werkloos en als Jan dan na zijn werk huiswaarts keerde, droeg hij steeds zijn bijl op de schouder. de buren die in die tijd nog gezellig zaten te babbelen zegden dan lachend "Daar is Jan weer met zijn bot bijl en die heeft altijd werk. De tijd verstreek, Jan bleef hakken en droeg steeds zijn bijl op de schouder en de werkloze bewoners noemden hem toen al "Jan Botbijl". Jan huwde met Antoinetta Smets in Heist op den Berg in 1887. Als herbergier woonde Jan Botbijl samen met Nette Botbijl van 1890 tot 1898op het kruispunt. Daar werd Louis Botbijl vroeger eigenaar van het "Kousenpaleis" geboren. Ze stonden eveneens met een foorkraam op de kermissen, Jan maakte dan "warme rek" Vanaf 1901 staat Jan Botbijl geregistreerd als winkelier, en het gezin woonde toen op Landeken, het huis is nu Oude Godstraat n° 19. De dochter van Jan en Netteke werd er in 1906 geboren als Bertha Van den Eeden "Bertha Botbijl". In 1910 verhuisde het gezin naar de Bergstraat ( schoenwinkel Piampiani) toen stond er op de gevel "In den kleinen bazar" een winkel waar je van alles kon kopen: vis, groenten en fruit, snoep speelgoed, fantasie artikelen, leder- en reukwaren, schoolgerief enz... Nadien kwam in dat pand de eerste schoenwinkel van den "John". In 1925 kocht Jan Botbijl bouwgrond, op de plaats waar vroeger de legendarische afspanning " De Wijngaard" was, hij bouwde daar twee huizen voor zijn kinderen. Louis Botbijl startte de zaak "Het Kousenpaleis" en Netteke Botbijl runde samen met haar dochter Bertha " In de kleine bazar bij Botbijl"met als huidig huisnummer 71. De artikelen veranderde enigzins, vis groenten en fruit werden weggelaten. Bertha trouwde in 1931 met Charles Roziers, toen kregen Bertha en Chareltje de zaak Botbijl de tweede generatie. en er kwam als uithangbord een echt bot bijl met als opschrift "Bij Botbijl" tot in 1975 stond Bertha in hare winkel Dochter Marie-Louise Roziers de derde generatie nam in 1972 de zaak Het Kousenpaleis over en nadien "Botbijl" als hoofdzaak verkocht zij naaigerief handwerk; breiwol, kousen maar eveneens bijouterie en parfumerie. Geschreven door M. Roziers

H Guillielmus Lodewijk LECLERQ Geboren te Diest in 1855 gaat hij als jonge man naar Brussel, in dienst van een banketbakker. Als deze overlijdt huwt hij de weduwe, Zo kwam hij aan zijn eerste fortuin. Als hij nadien zelf weduwnaar wordt huwt hij te Brugge in 1880 de weduwe Octavia Delplace. Haar eerste man had een Chocolaterie in Antwerpen. Zij bracht eveneens een fortuin mee. Bouwen was een manie voor hem. Zo bouwde hij de villa's in de stationsstraat, de rij huizen met spreuken boven de deur in de Halfstraat, de gemeentezaal op den berg met aanpalende huizen, de Grotstraat, verschillende huizen in de Bergstraat zoals Villa Concience ( nu Chinees Restaurant en Villa des Roses. Men zegt dat hij in totaal 99 woningen had. Hij weigerde er 100 te hebben. Hij was een mecenas voor zijn fanfare, en had de eerste auto in Heist Op zekere dag kreeg Leclerq bezoek van de pastoor van Pijpelheide die fondsen nodig had voor zijn kerk. “Voor elk glas wijn dat U uitdrinkt krijgt U 5 Fr was het aanbod dat hij deed. De pastoor kon aan de bekoring niet weerstaan. Vele flessen werden geledigd. Men heeft de pastoor zwaar gehavend naar huis gevoerd, doch ook zwaar beladen met de stukken van 5Fr. De Grotstraat die van de Leiopoldlei naar boven op de berg gaat, heeft haar naam te danken aan de grot die Leclerq liet bouwen boven aan de Grostraat. Leclerq was geen kerkganger. Toen de processie uitging zat hij in zijn grot. Omdat de pastoor zijn grot niet wilde inzegenen hing aan zijn deur “ Ik ben afwezig afwezig ik zit te bidden in mijn grot. Zijn grot heeft niet lang bestaan, kinderen speelden er in en zijn grot is ingestort. De Stiefzoon van Leclerq kwam van Antwerpen om een deel van zijn erfenis, hij werd betaald met stukken van 5F. Hij moest een kruiwagen nemen om ze tot aan 't station te brengen. Op 12 februari 1905 schonk Leclerq die ere voorzitter was van de fanfare Sint – Cecilia een nieuwe vlag, ter gelegenheid van de viering van zijn zilveren bruiloft. Het was een zeer mooie vlag waarmee op 9 Juli 1905 de derde prijs werd behaald op 468 vlaggen tijdens een vaandelwedstrijd in Luik. Leclerq was zeker een rijk man, wel een speciale als de verhalen die er verteld werden waar zijn. Heist heeft er wel mooie gebouwen aan overgehouden.