|
We hebben gisteren de Mama ontmoet, in het huisje waar zij
wonen.
De weg ernaartoe was al een belevenis op zich, en gaf mij toch een emotionele
shock. Je hebt in Kinshasa de citè, maar
je hebt ook de cité van de cité. Daar
zijn we geweest.
Pablo had beloofd om ons af te halen om 8.00u s morgens. Hij en Jean waren er, zelfs te vroeg. Per toeval was er een taxi chauffeur die even
goeiedag kwam zeggen aan de portier van het verblijf. Hij was bereid om ons te vervoeren. We hadden drie valiezen met gerief voor de
familie mee. Twee valiezen (grote)
gingen in de koffer. De derde werd
achteraan op de passagierszetel gezet.
Ik kwam naast de valies te zitten, Christian naast mij en op het benepen
plaatsje naast Christian, kon Jean zich nog binnenwringen. Vooraan de chauffeur en Pablo.
Gelukkig kende deze chauffeur heel Kinshasa uit zn hoofd. Zelfs Jean wist op een bepaald moment niet
meer hoe we er naartoe moesten.
De route begon op de grote boulevard , om dan meer de stad in te rijden.
Druk, maar wel asfaltwegen. Dan kwam het moment dat we de asfaltwegen
moesten verlaten om verder te rijden op aarden wegen, waar het steeds
moeilijker werd en de putten talrijker en steeds dieper.
Uiteindelijk kwamen we op een punt waar we
niet door een diepe put moesten, maar over een omhoogstekend stuk
betonweg. Iedereen moest uit de wagen,
en voorzichtig heeft de chauffeur dan deze hindernis genomen. Iedereen terug de auto in en verder hobbelend
door de steeds nauwere straatjes, telkens een oei of aai lancerend als er
weer eens een wiel in een put schoot. Op
een bepaald moment reed een brommer ons voorbij, met daarop de rijder en Viktor
en zn vrouw, die ons ook gingen vergezellen.
Dan kwam het moment dat de wegen te smal en te moeilijk werden om met de auto
te kunnen rijden. Hier zijn we
uitgestapt. De chauffeur bleef daar
wachten op onze terugkeer.
Jean met twee valiezen, Pablo met 1 valies (later weer overgenomen door
Christian), zo zijn we te voet op weg gegaan.
Viktor en zijn vrouw (Marie-Viviane) waren er ook. Marie-Viviane nam onmiddellijk mijn hand
vast, en zo hebben we hand in hand de ongeveer 1.5km stijgende zandweg gelopen.
Dit was werkelijk onze kronkel-fonkel-weg. Overal zijn er mensen, kleine stalletjes (met of zonder parasols) waar ze iets
verkopen, schoolgaande kindjes in een wit/blauw uniformpje, waterleidingen die
midden op de weg lopen en waar hier en daar water uitsijpelt met grote
modderplassen tot gevolg, brommers die zich hier nog proberen door te
wringen. Dit beeld van Kinshasa was
echt wel pakkend. Zelfs een kerk in een
schuur van plaatijzer en doeken, waaruit gezang en djembé klanken opstegen, kom je er nog tegen. Dan kwam een meisje van de familie ons tegemoet. Zij nam één van de valiezen over van Jean en
zette die op haar hoofd. Ook Jean ging
verder met die andere valies op zijn hoofd.
Ondertussen hoorde je de mensen commentaar geven op onze passage. Nieuwsgierige blikken van kinderen, mamas
die ons groette, groepjes jongeren die
ons taxeerden. En dan de hitte van de zon loodrecht op ons hoofd.
Uiteindelijk,op het moment dat je dacht dat er verder geen huisjes meer zouden zijn,
kwamen we op het adres van de Mama en de familie.
Ze zat buiten op een stoel te wachten. Marie-Viviane en ik waren er als eerste. Marie-Christine, halfzus van Christian was er
om ons te begroeten. En dan de Mama
ze
wist wie ik was. Zachte ogen en een
mooie glimlach. Het was ontroerend om
mekaar nu in levende lijve te zien. Dan
kwam Christian eraan. Weer een innige
begroeting, vol ontroering.
Van alle kanten kwamen kinderen, kleinkinderen, buren erbij. Er was een zoon (van Marie-Christine) die ook
Christian noemt en er was er één die Jeremy noemt (zoals onze neef). Dan was er natuurlijk ook nog Dolf (blind),
de man van Marie-Christine, die binnen op ons zat te wachten.
Op het perceel van de buren was men djembe aan het spelen, helemaal Congo!
De namen van alle familieleden zullen ons bij herhaling moeten ingepompt
worden, want het zijn er heel wat.
Eens allemaal binnen in het salonnetje, is het
palaveren begonnen. Marie-Christine, de
Mama spreken enkel Lingala.
Marie-Christine wou zoveel vertellen, maar ik verstond haar niet. Zo nu en dan werd er toch iets vertaald. Blijkt dat de Mama nu veel zorg nodig heeft
omdat de ouderdom begint mee te spelen.
Ze is heel slecht te been en daardoor geïsoleerd. Langs de andere kan, is de plek waar ze wonen
veel minder druk dan in de cité, de smog is er ook een stuk minder en er is
natuur (bomen, grassen, riet). Het grote
nadeel is dat alles wat verder weg is.
Nochtans zijn er ter plekke ook wel kraampjes met voeding en drank en
allerlei benodigdheden. Eens we wat geld
hadden gegeven werd er snel drank aangevoerd: Cola, water en bier. Hun groot probleem is om dagelijks aan eten
te geraken.
Natuurlijk kon het traditionele schoot zitten niet ontbreken. Van de Mama moest Christian op haar schoot
komen zitten, zo dat ze nog even in de tijd terug kon toen haar twee Europese
kinderen klein waren en dicht bij haar.
Maar lang mocht dit niet duren, gezien het gewicht van zoonlief.
Iedereen moest lachen met die grote beer
op de broze knieën van de Mama.
Zo hebben we nog een hele tijd gepalaverd, fotos getrokken en een beetje
rondgekeken.
De Mama zei heel weinig, maar volgde, en hield Christian goed in t oog.
En dan was het tijd om terug te gaan, met bedoeling om vrijdag terug op bezoek
te gaan, maar dan in Bandal. Mama zou
naar daar gebracht worden.
In de hitte ging het terug naar beneden
hand in hand met Marie-Viviane, tot waar de auto op ons stond te wachten voor
Pablo, Jean en ons. Marie-Viviane en
Viktor zijn dan terug op een motor-taxi gestapt. Toen we al een eindje onderweg waren, zagen
we plots Marie-Viviane en Viktor langs de kant van de weg. Bleek dat de moto met hen erop, gevallen was
(je kan al raden waar: op het stuk waar de beton omhoog stak en wij de auto
moesten verlaten), met schrammen en
blutsen als gevolg. Dan moest Jean maar
de auto uit, zodat we de gehavende Marie-Viviane bij haar thuis konden afzetten.
Het doel was bereikt: moeder en zoon hebben mekaar terug in de armen kunnen
nemen, en dit gaat nog gebeuren in de
komende weken.
|
Dikke kus van Nina!!
