22/10/2013

In rodeostijl gaan we terug naar Selembao om de Mama een laatste keer te bezoeken. Pablo, overgekomen uit Congo-Brazzaville is er ook bij.  Gelukkig heeft het niet meer geregend.  Maar de modderplekken zijn er nog wel.  Zo’n drie keer moeten we allemaal uit de auto, zodat Koko, na een grondige taxatie vooraf van het te volgen spoor, zich door de modder slingert. Nog een klimmetje en we zijn er.



Aangekomen, zien we dat er weer vooruitgang geboekt is met de verbouwingen aan het huis. 



Mama zit buiten te wachten, en heel de familie, en nog veel meer,  zijn present.
We verhuizen naar de ‘voortuin’, en zetten ons samen met Mama onder de parasol.






Ze weten dat het de laatste keer is dat we op bezoek komen, en willen allemaal nog iets uit de brand slepen.  Hoe zou je zelf zijn als je niets hebt. 
Drankjes worden aangerukt, en Marie-Christine zegt dat onze bezoeken de enige gelegenheden zijn dat zij nog eens iets anders drinken dan water.  De buren krijgen ook een drankje.  De solidariteit in deze wijk is zeer belangrijk.  Er mag geen jaloezie ontstaan, want dit zou het voor de familie heel moeilijk maken.  In tegenstelling tot de andere wijken in de stad, staan hier geen muren ronde de huisjes.  Iedereen weet, en ziet wat er bij de anderen gebeurt, en is voor wat de veiligheid betreft, afhankelijk van de ander.
Binnen, in huis, zitten de mannen.  Christian probeert duidelijk de grenzen van onze liefdadigheid aan te geven, en legt nog een keer uit hoe een wisselwerking de enige manier is om voor de toekomst iets op te bouwen, zodat zij toch in de eigen behoeften kunnen voorzien.  Maar in een stad vol chaos, waar miljoenen mensen te veel zijn en waar iedereen maar z’n plan moet trekken is het echt niet makkelijk.


Afscheid nemen doet pijn.  Mama en Marie-Christine hebben veel verdriet.  Maar de hoop op een weerzien, en de belofte hen niet te vergeten,  geeft troost.



Met een sliert mensen achter ons aan dalen we terug af naar de plek waar de auto staat en we laten Selembao achter ons. 
Thuis gekomen, krijgen we nog bezoek van Bibi, die graag nog wat wil meegeven voor haar ouders, die in Brussel verblijven.  De gedroogde rupsen en een zak met vruchten gaan mee in onze valies.




Ook Réjette heeft nog wat avocado’s en een papaya laten afgeven, om mee naar Vrasene te nemen.
En Albert laat nog mango’s en dergelijke afgeven om mee te nemen.  Hij is woensdag heel de dag in een vergadering en President Kabila komt hen toespreken.
We kruipen vanavond voor de laatste keer onder het muskietennet.

23-10-2013 om 10:18 geschreven door Tinne

21/10/2013

Vanmorgen is Albert Mpeti even langs geweest.  Hij nodigde ons uit om ’s avonds, bij hem te aperitieven. 



Rond 16.30u kwam hij ons afhalen, vergezeld van Valentin, een député uit de streek van de familie van Christian, ook iemand van de stam van de Mongo’s.  Dit was een mooie verassing.  Leuk om iemand van dezelfde stam te ontmoeten.  Ik ben, door met Christian getrouwd te zijn, ook een Mongo!  Valentin stelde voor aan Christian om een Congolees paspoort te nemen, en mee te doen aan de verkiezingen in zijn geboortestreek.  J




Albert nam ons mee naar zijn huis, waar hij ons gastvrij heeft ontvangen.  Er was Cava, witte wijn, Leffe, enz…  Het is er gezellig, met de mooi bewerkte meubelen in het donkere hout van ginder.  



De wijk, met asfaltwegen,  waarin hij woont is wat hoger gelegen, en geeft een mooi zicht over de stad.  Voor Christian was het ook een herkenning van zijn logeeradres, en van de buren, van zo’n 30 jaar geleden.

De bedoeling was om nog langs te gaan bij Tom, broer van Albert, om iets te drinken.  Hij heeft een taverne.  Maar de avondspits was zo druk.  Overal files, op wegen die aangelegd worden.  Rood stof , vermengd met uitlaatgassen van auto’s zonder roetfilter, overal.  Iedereen rijdt kris kras door elkaar, je komt tegenliggers tegen langs links en lang rechts, met daartussen nog de brommers en de voetgangers.  Ofwel snij je zelf de pas af van een ander, ofwel wordt je de pas afgesneden.  Met drie tegelijk draai je naar links een straat in.  En zoals het in een echte file betaamd, sta je ook stil, opeengepakt.  Dus naar Tom gaan was geen optie meer.  Dit is Congo, niets gaat zoals je gedacht had.

23-10-2013 om 10:05 geschreven door Tinne

20/10/2013

Het is zondag, en we gaan Kinkole bezoeken.  Dit is een dorpje aan de Stroom, waar je verse vis kan eten en een trekpleister voor dagjesmensen in de weekend.  Emely en haar twee dochters gaan ook mee.  Dit wordt een verslag met veel foto’s.

We zoeken ons een plaatsje om te zitten, in de schaduw.  Constant komen er mensen langs om iets te verkopen, of om te bedelen. 
We krijgen honger en zien enkele suggesties tot voorgerecht voorbij komen.  Ja,  dikke kronkelende larven.  Dat zegt ons wel wat.  We kiezen er de mooiste uit.  Gevoelige kijkers!  Zicht onthouden van deze beelden!  Voor de liefhebbers …. we hebben ook bewegende beelden, op aanvraag te bekijken J.  De door ons gekozen exemplaren worden dan in een pannetje klaargemaakt met uitjes en kruiden.  En, het smaakt echt lekker!

Dan is het tijd voor de hoofdschotel.  We kiezen onze vis en deze wordt ter plekke  ‘en papillotte’  op de grill gebakken.  Verser kan niet.  We nemen er nog bakbananen bij en wat shikwane.   En het smaakt.

De ambiance begint erin te komen.  De muziek wordt luider gezet en dansers/acrobaten animeren de boel. 

 En dan is Justin er.  Hij is de portier van het logement waar we verblijven en woont in Kinkole.  Hij wist dat we naar daar kwamen op zondag, en kwam ons opzoeken.  Heel fier over zijn dorp, gaf hij ons alle informatie.  Na een drankje wou hij ons de plek laten zien waar Mobutu Sese Seko zijn redevoeringen hield, vlakbij.  En dan nam hij ons mee naar de straat waar hij woont, om een watervalletje te laten zien  Ondertussen maakten we ook kennis met zijn kinderen.

22-10-2013 om 10:10 geschreven door Tinne

18/10/2013

We gaan terug op bezoek bij Mama.  De vorige nacht heeft het geregend.  De weg wordt moeilijk.  We probeerden langs een andere kant er te geraken, maar…. Jean kwam niet opdagen op de plek van afspraak.  Dan maar de bekende weg genomen, want op die andere weg blijkt het niet zo veilig te zijn om de auto achter te laten.
Ik dacht dat we er nooit zouden geraken.  Maar dat is buiten Koko gerekend.  Hij is een echte acrobaat achter het stuur.  Hij wringt zich overal door, door het drukke verkeer, door de modder, door de plassen, door de hopen afval…  En we kwamen op plekken waarvan ik dacht dat het echt niet zou lukken  (daar reed geen enkele auto meer),  maar Koko lukte er steeds in om de grootste modderplassen door te komen.    Af en toe moesten we uit de auto zodat die zich kon lostrekken uit de modder.  De auto, zoals je kan zien, hing vol.  Ik heb onderweg heel dikwijls mijn ogen dicht geknepen, wanneer de auto weer een modderplas indook.  En, geloof het of niet, Christian heeft nog geen enkele keer ‘let op ‘ gezegd.  Dat belooft voor de toekomst in België.  Want het aantal ‘let op-jes’ die ik al te horen heb gekregen, als ik de chauffeur ben, zijn niet te tellen.

Bij Mama aangekomen, zagen we dat er de dag ervoor een partij stenen welke ter plekke gemaakt werden, nu in de zon lagen te drogen.   Het zand wat hiervoor gebruikt werd, werd uitgegraven.   Nog twee dagen en ze zijn klaar voor gebruik, en dan kunnen ze verder werken.  Binnen lagen de betonijzers en de cement klaar .  Eén moedig kereltje bleef nog zand scheppen uit de diepe put.

Nina (oudste dochtertje van ons Joke) had nog een mooie tekening ingekleurd voor Mama.  Het vertederde haar en ze was er erg blij mee.

 Mama voelt het einde van onze reis aankomen, en kon haar verdriet voor het nakende afscheid niet wegstoppen.  Ja, wat kan je dan doen?  Troosten en moed inspreken.
Dan werden de drankjes aangerukt, en de Lingale/Franse gesprekjes kabbelde verder, terwijl de jongste telg bleef doorslapen ondanks de verhuis van op de rug van de mama, naar de zetel.  Verhuis is licht uitgedrukt.  Het was eerder van ‘afkippen en in de goeie positie sleuren’J.

Bleek dat Marie-Christine bij de Chinese dokters op consult was geweest.  Volgens hen is er geen operatie nodig.  Ze heeft wel een lijst gekregen met medicatie die ze moet innemen.  Hopelijk met gunstig resultaat.
De zon scheen fel.  Mireille maakte van mijn sjaal een hoedje om me te beschermen tegen die zon.  Bij thuiskomst kreeg ik veel bijval van de portier omdat ik op z’n Afrikaans getooid was.  Ze vonden het een goed begin, en legden me uit welke de volgende stap is naar mijn inburgering in de Afrikaanse maatschappij: een lange jurk gemaakt van één van die mooie Afrikaanse stoffen, met een extra stuk stof om rond de lende te binden.

En dan wou Gustave, man van Marie-Jeanne nog op de foto met Oncle Christian.  Op een dag zal hij naar België komen, en hij rekent erop dat we hem dan nog zullen kennen.  Ze willen allemaal mee naar België.  En probeer maar eens duidelijk te maken dat ze het daar ook niet makkelijk gaan hebben. J

21-10-2013 om 06:29 geschreven door Tinne

19/10/2013

We legden van vandaag nog een bezoekje af.  Ditmaal bij de familie Mguete in Livulu.
Roger en Micheline wonen er in een mooie wijk, dicht bij de universitaire campus.  Voor Christian en eveneens voor Roger was het een blij weerzien, sinds Christian in de jaren tachtig in Kinshasa was.  We werden hartelijk ontvangen.
Roger herinnerde zich de steeds wederkerende opmerking van Christian, destijds:  “ c’est terible.”
Teken van onmacht J.  Ondertussen is de wederkerende opmerking van Christian veranderd in  “je ne comprend pas”. Er zit evolutie in.
Roger werkt voor een Amerikaanse firma hier in Kinshasa.  Micheline  werkt als oogarts in het ziekenhuis van Kintambo.  Spijtig genoeg is het er heel moeilijk om iets te doen, wegens gebrek aan materiaal en ook wegens een slechte organisatie van het ziekenhuis.  Daarnaast heeft ze ook nog wel een privé praktijk, en werk ze voor een Protestantse gemeenschap.  We kwamen te weten dat zij ervan droomt om binnen enkele jaren (als de 2 kinderen oud genoeg zijn), regelmatig naar het binnenland te gaan,  om in het kader van een hulporganisatie, daar mensen met oogproblemen te helpen.  We hebben haar kaartje gekregen, en geven het door aan een Belgische oogarts die momenteel in het binnenland zit, maar nog terug langs komt waar wij logeren.
We nemen afscheid met de belofte mekaar nog te zien, hetzij in België, hetzij in Kinshasa.

21-10-2013 om 00:00 geschreven door Tinne