|
18/10/2013
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We gaan terug op bezoek bij Mama. De vorige nacht heeft het geregend. De weg wordt moeilijk. We probeerden langs een andere kant er te
geraken, maar
. Jean kwam niet opdagen op de plek van afspraak. Dan maar de bekende weg genomen, want op die
andere weg blijkt het niet zo veilig te zijn om de auto achter te laten.
Ik dacht dat we er nooit zouden geraken.
Maar dat is buiten Koko gerekend.
Hij is een echte acrobaat achter het stuur. Hij wringt zich overal door, door het drukke
verkeer, door de modder, door de plassen, door de hopen afval
En we kwamen op plekken waarvan ik dacht dat het
echt niet zou lukken (daar reed geen
enkele auto meer), maar Koko lukte er
steeds in om de grootste modderplassen door te komen. Af en toe moesten we uit de auto zodat die
zich kon lostrekken uit de modder. De
auto, zoals je kan zien, hing vol. Ik
heb onderweg heel dikwijls mijn ogen dicht geknepen, wanneer de auto weer een
modderplas indook. En, geloof het of
niet, Christian heeft nog geen enkele keer let op gezegd. Dat belooft voor de toekomst in België. Want het aantal let op-jes die ik al te
horen heb gekregen, als ik de chauffeur ben, zijn niet te tellen.
Bij Mama aangekomen, zagen we dat er de dag ervoor een
partij stenen welke ter plekke gemaakt werden, nu in de zon lagen te drogen. Het zand wat hiervoor gebruikt werd, werd uitgegraven. Nog
twee dagen en ze zijn klaar voor gebruik, en dan kunnen ze verder werken. Binnen lagen de betonijzers en de cement
klaar . Eén moedig kereltje bleef nog
zand scheppen uit de diepe put.
Nina (oudste dochtertje van ons Joke) had nog een mooie tekening ingekleurd
voor Mama. Het vertederde haar en ze was
er erg blij mee.
Mama voelt het einde
van onze reis aankomen, en kon haar verdriet voor het nakende afscheid niet
wegstoppen. Ja, wat kan je dan
doen? Troosten en moed inspreken.
Dan werden de drankjes aangerukt, en de Lingale/Franse gesprekjes kabbelde
verder, terwijl de jongste telg bleef doorslapen ondanks de verhuis van op de
rug van de mama, naar de zetel. Verhuis
is licht uitgedrukt. Het was eerder van
afkippen en in de goeie positie sleurenJ.
Bleek dat Marie-Christine bij de Chinese dokters op consult was geweest. Volgens hen is er geen operatie nodig. Ze heeft wel een lijst gekregen met medicatie
die ze moet innemen. Hopelijk met
gunstig resultaat.
De zon scheen fel. Mireille maakte van
mijn sjaal een hoedje om me te beschermen tegen die zon. Bij thuiskomst kreeg ik veel bijval van de
portier omdat ik op zn Afrikaans getooid was.
Ze vonden het een goed begin, en legden me uit welke de volgende stap is
naar mijn inburgering in de Afrikaanse maatschappij: een lange jurk gemaakt van
één van die mooie Afrikaanse stoffen, met een extra stuk stof om rond de lende
te binden.
En dan wou Gustave, man van Marie-Jeanne nog op de foto met Oncle
Christian. Op een dag zal hij naar
België komen, en hij rekent erop dat we hem dan nog zullen kennen. Ze willen allemaal mee naar België. En probeer maar eens duidelijk te maken dat
ze het daar ook niet makkelijk gaan hebben. J
|
