21/10/2013

Vanmorgen is Albert Mpeti even langs geweest.  Hij nodigde ons uit om ’s avonds, bij hem te aperitieven. 



Rond 16.30u kwam hij ons afhalen, vergezeld van Valentin, een député uit de streek van de familie van Christian, ook iemand van de stam van de Mongo’s.  Dit was een mooie verassing.  Leuk om iemand van dezelfde stam te ontmoeten.  Ik ben, door met Christian getrouwd te zijn, ook een Mongo!  Valentin stelde voor aan Christian om een Congolees paspoort te nemen, en mee te doen aan de verkiezingen in zijn geboortestreek.  J




Albert nam ons mee naar zijn huis, waar hij ons gastvrij heeft ontvangen.  Er was Cava, witte wijn, Leffe, enz…  Het is er gezellig, met de mooi bewerkte meubelen in het donkere hout van ginder.  



De wijk, met asfaltwegen,  waarin hij woont is wat hoger gelegen, en geeft een mooi zicht over de stad.  Voor Christian was het ook een herkenning van zijn logeeradres, en van de buren, van zo’n 30 jaar geleden.

De bedoeling was om nog langs te gaan bij Tom, broer van Albert, om iets te drinken.  Hij heeft een taverne.  Maar de avondspits was zo druk.  Overal files, op wegen die aangelegd worden.  Rood stof , vermengd met uitlaatgassen van auto’s zonder roetfilter, overal.  Iedereen rijdt kris kras door elkaar, je komt tegenliggers tegen langs links en lang rechts, met daartussen nog de brommers en de voetgangers.  Ofwel snij je zelf de pas af van een ander, ofwel wordt je de pas afgesneden.  Met drie tegelijk draai je naar links een straat in.  En zoals het in een echte file betaamd, sta je ook stil, opeengepakt.  Dus naar Tom gaan was geen optie meer.  Dit is Congo, niets gaat zoals je gedacht had.

23-10-2013 om 10:05 geschreven door Tinne

20/10/2013

Het is zondag, en we gaan Kinkole bezoeken.  Dit is een dorpje aan de Stroom, waar je verse vis kan eten en een trekpleister voor dagjesmensen in de weekend.  Emely en haar twee dochters gaan ook mee.  Dit wordt een verslag met veel foto’s.

We zoeken ons een plaatsje om te zitten, in de schaduw.  Constant komen er mensen langs om iets te verkopen, of om te bedelen. 
We krijgen honger en zien enkele suggesties tot voorgerecht voorbij komen.  Ja,  dikke kronkelende larven.  Dat zegt ons wel wat.  We kiezen er de mooiste uit.  Gevoelige kijkers!  Zicht onthouden van deze beelden!  Voor de liefhebbers …. we hebben ook bewegende beelden, op aanvraag te bekijken J.  De door ons gekozen exemplaren worden dan in een pannetje klaargemaakt met uitjes en kruiden.  En, het smaakt echt lekker!

Dan is het tijd voor de hoofdschotel.  We kiezen onze vis en deze wordt ter plekke  ‘en papillotte’  op de grill gebakken.  Verser kan niet.  We nemen er nog bakbananen bij en wat shikwane.   En het smaakt.

De ambiance begint erin te komen.  De muziek wordt luider gezet en dansers/acrobaten animeren de boel. 

 En dan is Justin er.  Hij is de portier van het logement waar we verblijven en woont in Kinkole.  Hij wist dat we naar daar kwamen op zondag, en kwam ons opzoeken.  Heel fier over zijn dorp, gaf hij ons alle informatie.  Na een drankje wou hij ons de plek laten zien waar Mobutu Sese Seko zijn redevoeringen hield, vlakbij.  En dan nam hij ons mee naar de straat waar hij woont, om een watervalletje te laten zien  Ondertussen maakten we ook kennis met zijn kinderen.

22-10-2013 om 10:10 geschreven door Tinne

18/10/2013

We gaan terug op bezoek bij Mama.  De vorige nacht heeft het geregend.  De weg wordt moeilijk.  We probeerden langs een andere kant er te geraken, maar…. Jean kwam niet opdagen op de plek van afspraak.  Dan maar de bekende weg genomen, want op die andere weg blijkt het niet zo veilig te zijn om de auto achter te laten.
Ik dacht dat we er nooit zouden geraken.  Maar dat is buiten Koko gerekend.  Hij is een echte acrobaat achter het stuur.  Hij wringt zich overal door, door het drukke verkeer, door de modder, door de plassen, door de hopen afval…  En we kwamen op plekken waarvan ik dacht dat het echt niet zou lukken  (daar reed geen enkele auto meer),  maar Koko lukte er steeds in om de grootste modderplassen door te komen.    Af en toe moesten we uit de auto zodat die zich kon lostrekken uit de modder.  De auto, zoals je kan zien, hing vol.  Ik heb onderweg heel dikwijls mijn ogen dicht geknepen, wanneer de auto weer een modderplas indook.  En, geloof het of niet, Christian heeft nog geen enkele keer ‘let op ‘ gezegd.  Dat belooft voor de toekomst in België.  Want het aantal ‘let op-jes’ die ik al te horen heb gekregen, als ik de chauffeur ben, zijn niet te tellen.

Bij Mama aangekomen, zagen we dat er de dag ervoor een partij stenen welke ter plekke gemaakt werden, nu in de zon lagen te drogen.   Het zand wat hiervoor gebruikt werd, werd uitgegraven.   Nog twee dagen en ze zijn klaar voor gebruik, en dan kunnen ze verder werken.  Binnen lagen de betonijzers en de cement klaar .  Eén moedig kereltje bleef nog zand scheppen uit de diepe put.

Nina (oudste dochtertje van ons Joke) had nog een mooie tekening ingekleurd voor Mama.  Het vertederde haar en ze was er erg blij mee.

 Mama voelt het einde van onze reis aankomen, en kon haar verdriet voor het nakende afscheid niet wegstoppen.  Ja, wat kan je dan doen?  Troosten en moed inspreken.
Dan werden de drankjes aangerukt, en de Lingale/Franse gesprekjes kabbelde verder, terwijl de jongste telg bleef doorslapen ondanks de verhuis van op de rug van de mama, naar de zetel.  Verhuis is licht uitgedrukt.  Het was eerder van ‘afkippen en in de goeie positie sleuren’J.

Bleek dat Marie-Christine bij de Chinese dokters op consult was geweest.  Volgens hen is er geen operatie nodig.  Ze heeft wel een lijst gekregen met medicatie die ze moet innemen.  Hopelijk met gunstig resultaat.
De zon scheen fel.  Mireille maakte van mijn sjaal een hoedje om me te beschermen tegen die zon.  Bij thuiskomst kreeg ik veel bijval van de portier omdat ik op z’n Afrikaans getooid was.  Ze vonden het een goed begin, en legden me uit welke de volgende stap is naar mijn inburgering in de Afrikaanse maatschappij: een lange jurk gemaakt van één van die mooie Afrikaanse stoffen, met een extra stuk stof om rond de lende te binden.

En dan wou Gustave, man van Marie-Jeanne nog op de foto met Oncle Christian.  Op een dag zal hij naar België komen, en hij rekent erop dat we hem dan nog zullen kennen.  Ze willen allemaal mee naar België.  En probeer maar eens duidelijk te maken dat ze het daar ook niet makkelijk gaan hebben. J

21-10-2013 om 06:29 geschreven door Tinne

19/10/2013

We legden van vandaag nog een bezoekje af.  Ditmaal bij de familie Mguete in Livulu.
Roger en Micheline wonen er in een mooie wijk, dicht bij de universitaire campus.  Voor Christian en eveneens voor Roger was het een blij weerzien, sinds Christian in de jaren tachtig in Kinshasa was.  We werden hartelijk ontvangen.
Roger herinnerde zich de steeds wederkerende opmerking van Christian, destijds:  “ c’est terible.”
Teken van onmacht J.  Ondertussen is de wederkerende opmerking van Christian veranderd in  “je ne comprend pas”. Er zit evolutie in.
Roger werkt voor een Amerikaanse firma hier in Kinshasa.  Micheline  werkt als oogarts in het ziekenhuis van Kintambo.  Spijtig genoeg is het er heel moeilijk om iets te doen, wegens gebrek aan materiaal en ook wegens een slechte organisatie van het ziekenhuis.  Daarnaast heeft ze ook nog wel een privé praktijk, en werk ze voor een Protestantse gemeenschap.  We kwamen te weten dat zij ervan droomt om binnen enkele jaren (als de 2 kinderen oud genoeg zijn), regelmatig naar het binnenland te gaan,  om in het kader van een hulporganisatie, daar mensen met oogproblemen te helpen.  We hebben haar kaartje gekregen, en geven het door aan een Belgische oogarts die momenteel in het binnenland zit, maar nog terug langs komt waar wij logeren.
We nemen afscheid met de belofte mekaar nog te zien, hetzij in België, hetzij in Kinshasa.

21-10-2013 om 00:00 geschreven door Tinne

17/10/2013

Vandaag hebben we twee bezoekjes afgelegd die al gepland waren van in België.  Eerst zijn we op bezoek gegaan bij Bibi, dochter van Papa Stefan en Mama Antoinette.  Ze woont in Kitambo.  Omdat onze taxi-man nog een andere opdracht had, zijn we vrij laat in de namiddag vertrokken.  Na wat zoekwerk hebben we het huis gevonden.  Bibi kwam juist thuis van haar werk.  We hebben even op het terras van hun huis gezeten, en afgesproken om op zaterdagavond met Bibi en haar man in de stad te gaan.  We kijken ernaar uit om Kinshasa by night te beleven.
En dan zijn we naar Matonge gereden om Mama Véronique een bezoekje te brengen.  Zij is de mama van Albert Mpeti.  Toen Christian in de jaren tachtig in Kinshasa was heeft zij hem verzorgd toen er een parasiet zich in zijn grote teen genesteld had.  Ook bij de opstand die uitbrak na een voetbalmatch, waardoor men op jacht ging naar alles wat buitenlands was, heeft zij Christian onder haar hoede genomen, en zelfs tegen de oproerkraaiers gezegd dat hij haar zoon was.
Het was een hartelijk weerzien.  Mama Véronique is ondertussen een kranige dame van 80. 



Ze had juist een vette eend vast om te slachten, toen we eraan kwamen.  Dat beestje heeft dankzij ons bezoek uitstel van executie gekregen.  Herinneringen werden opgehaald, bij wat aangevoerde drank.  Dit is hier de gewoonte als je een bezoek brengt aan iemand.  In plaats van bloemetjes mee te nemen, zorg je voor wat drank of iets om te eten.  En overal waar je hier bent kan je in de nabijheid frisse drank vinden.  Emelie, dochter van mama Véronique wil ons graag vergezellen op een marktbezoek of/en op uitstap naar Kinkole. 



Matonge is een hele gezellige wijk, waar het uitgaansleven zich situeert.  De wegen zijn er mooi aangelegd (althans waar wij waren) en er is ambiance op de straat.
Onderweg zagen we iets wat we nog nergens gezien hadden: een politierobot die het verkeer regelt, midden op een sokkel op een groot kruispunt.  De uiteinden van zijn armen zijn verkeerslichten (groen en rood).  De robot draait zoals ook een agent doet die het verkeer regelt.  Als extra heeft hij een ingebouwde flitscamera om de overtreders te betrappen.  Het blijkt een 100% Congolese uitvinding zijn.

19-10-2013 om 06:01 geschreven door Tinne

16/10/2013

Vandaag is het heet . Heter dan gisteren, het heetst sinds we hier aankwamen op Congolese bodem. Ca. 35° in de schaduw. Dat heeft z’n weerslag op het gemoed van een mens.

We vertrokken samen met Jos en Koko op weg naar de Mama.



Onderweg in de auto met de raampjes open, deed Koko een kleine uitschuiver met een modderdouche als gevolg. Dus de raampjes gingen toe (de temperatuur schoot de hoogt in), met de belofte van Koko dat de airco in de auto volgende jaar in orde zou zijn. Dat was een opsteker J. We waren goed opgewarmd om aan de klimpartij te beginnen! We hebben het rustig aan moeten doen,en hebben af en toe eens gestopt om in deze hitte op adem te komen.



Onderweg kwamen we Mireille tegen met de boodschappen voor het ontbijt en middagmaal.
Alle leed was vergeten toen we bij aankomst zagen, dat de werken aan het huisje gestart waren.



De metsers waren bezig met de zijmuur op te metsen. Christian zag dat er te weinig mensen aan het werk waren, en dat er teveel aan het kijken waren. Dat liet hij niet gebeuren J En op 1, 2, 3 schoten ze allemaal in gang, en het ging vooruit, het ging geweldig goed vooruit. En we hadden ook lol.
Volgende fase is het gebinte van het dak met de golfplaten . Nadien moet de vloer nog geëgaliseerd worden. Zo zullen ze dan uiteindelijk 5 plaatsen hebben i.p.v. 2. We hopen dat het dak erop ligt voor we vertrekken. Dan hebben we dat ook nog gezien.
En Jos (architect van Julie van Louis van de schrijnwerker)gaf zijn zegen en viel in’t slaap onder de kleurrijke parasol, naast Koko die ook al in dromenland zat. De warmte hé.



Een kleine domper op de vreugde, vandaag: Marie-Christine was naar het ziekenhuis , voor een onderzoek. Ze zal waarschijnlijk geopereerd moeten worden. Ze heeft last van een kiste, sinds de geboorte van haar jongste kind (Jeremy), ca.13 jaar geleden.
En de Mama was er natuurlijk ook. Ze zat te genieten van haar ontbijt (een kop koffie met melkpoeder,en brood met hespenworst). Natuurlijk heeft Jos ook met haar kennis gemaakt.



Hij heeft haar ook blij gemaakt met een mooie handdoek en nog enkele kledingstukken.
Terug op weg naar het logement zei Christiaan: ik heb nooit zoveel uitgestoken handen gezien, en we zullen onze valiezen goed moeten controleren, want iedereen wil mee naar België.

17-10-2013 om 00:00 geschreven door Tinne

15-10-2013 om 09:58 geschreven door Tinne

13/10/2013

Gisteren bracht Koko (taxi-man) ons naar Gombe.  We zijn een kijkje gaan nemen naar de ‘Procure Sainte Anne’, de tweede optie die we hadden om in Kinshasa te logeren, dit bij de Paters van Scheut.
Gombe is wel anders dan Limete.  Het wegennet is er luxueus, met brede lanen, wijken met grote huizen en nieuwe appartementen. Overal stadsarbeiders/arbeidsters in blauwe overall en geel fluo-vestje, die de straten schoon maken met borstels.  Weinig kraampjes langs de weg, weinig straatverkopers, wel grote supermarkten.  De Stroom is vlakbij en we zijn er een kijkje gaan nemen.  We hadden er graag een fotootje genomen, maar het mag niet.  We stonden er maar een paar minuten of er kwam al een bewapende militair heel dicht bij ons staan, zodat hij kon horen waarover we aan het praten waren.  Aan de overkant van de stroom zagen we duidelijk Congo-Brazzaville liggen.  Jos is er toch in geslaagd om stiekem een foto te nemen, vanuit heuphoogt, m et zijn GSM.   Het was wel de dag van de stiekeme foto’s.  Want in onze straat hadden we zo graag een foto genomen van de Negiriaans kerk, waar eerst een groot spandoek hing met de aankondiging van de ‘Evangelist, Psalmist International’ en er nu een ander spandoek hangt met ‘Double portion’.
Toen we er een keertje te voet langs kwamen, hebben we gevraagd om een foto te mogen nemen.  De security werd erbij geroepen en bleek dat ze dit niet konden toestaan.  Aan de overkant van deze kerk is er iets van het Congolees gerecht gevestigd, waar ook steeds veel politie rondhangt.  Maar…. toen we vandaag terug kwamen met de taxi, hadden we al afgesproken om, vanuit de auto te proberen een stiekeme foto te maken.   Een paar straten voor we eraan kwamen hadden we het fototoestel al klaar in de aanslag om in volle vlucht af te drukken.   En….voilà, hieronder het resultaat! 




Deze kerk is puur geldgewin.  De mensen worden opgezweept tot een soort trance die maakt dat ze hun portefeuille open doen.  Hoe groter het bedrag, hoe groter de zegen.   En heel de wijk mag meeluisteren.
In tegenstelling tot Gombe, zitten wij hier in Limete meer in het echte Kinshasa van de Congolees, met overal mensen die iets verkopen.  Vermits er geen werk is, organiseert ieder z’n eigen mogelijkheid tot een beetje geld verdienen om te kunnen leven.  En ook de mensen die werk hebben verdienen niet genoeg om rond te komen.  Dollars wisselen in Congolese Franc gebeurt enkel op de straat.  Telefoonkaarten worden op straat verkocht.  En dan zijn er de mama’s die dingen klaar maken om te eten, of fruit en vruchten verkopen.  Ook de kapper zit langs de weg met een stoeltje

en spiegel.  En de rondlopende verkopers leuren met stokbrood mooi rechtop gezet in een plastiek kom op hun hoofd, een soort hespenworst waar ze een sausje op smeren, zakdoekjes, waterzakjes, flesjes drank, mango’s (foute)palmolie, pinda’s, kleding, kettingsloten, zonnebrillen, sigaretten en allumeurs.  Je ziet hier een hele supermarkt voorbijlopen.  Ook kopies laten maken kan hier op straat.

 

Hun moed en volharding is bewonderenswaardig.  Ja, het is echt wel een kwestie van overleven.

13-10-2013 om 08:04 geschreven door Tinne

12/10/2013

12-10-2013 om 08:12 geschreven door Tinne

11/10/2013

6.00u ’s Morgens.  Wij staan hier op bij het kraaien van de haan en gaan ’s avonds met de kippen op stock (zo ongeveer).  Om een uur of 10 ’s avonds wordt de generator afgezet en valt de elektriciteit uit.  Wat dan nog aan was van verlichting en airco schiet ’s morgens om 5:30 u terug in gang, en dan zijn we wakker.

Gisteren zijn we op pad gegaan richting familie.  Vermits we de nacht ervoor enkele uren zware regen en onweer gehad hadden, was het nog niet duidelijk of we er wel zouden geraken.  Onze taxi-man Koko bracht ons met de auto zo dicht mogelijk (aan hetzelfde cafeetje van vorige keer).  Het idee om dan op een brommer te stappen hebben we op zijn aanraden laten varen.  Samen met hem zijn Christian en ik te voet verder gegeaan.
Zo’n 1.15u waren we onderweg.  Gelukkig was het nog zwaar bewolkt en hadden we geen last van de priemende zon.   Er zijn zoveel mensen in Kinshasa.  Waar we stapten was het toch al ver van de centra, en toch zit je in een aanhoudende stroom van mensen, waarop we ons mee met lieten drijven.  Hier en daar hoor je wel reacties op onze passage, die ik niet versta.  Alleen als ze het over mondele hebben, weet ik dat ze blanke zeggen.  Je moet goed uitkijken waar je stapt, want het pad is oneffen, vol slijk, en met uitpuilende waterleidingen (door erosie aan de oppervlakte gekomen).  Af en toe kijk je toch eens op en en valt je blik op mensen die je dikwijls heel vriendelijk begroeten.
Op een gegeven moment was er een kleine , sjofel gekleed jongetje,  die begreep waar we naartoe moesten en voor ons gegidst heeft, met in zijn hand zijn speelgoed: een afgedankt deksel van een kookpot met een ijzeren staaf waarmee hij dit als een wiel kon verder rollen. Op het moment dat hij naar links moest en wij naar rechts gaf Christian hem een briefje van 200 fc.  De lach op zijn gezichtje had je moeten zien.  Fier en lachend het briefje bekijkend stapte hij verder naar boven.  Onderweg kwam Viktor ook ergens uit het niets opdagen en vergezelde ons.




En dan waren we er, bij la Maman.  Ze zat buiten op ons te wachten, samen met de hele bende. 
We zijn dan met haar naar binnen verhuisd met iedereen in ons kielzog.  La Maman geniet van elk moment dat haar zoon dicht bij haar is.  Ze is heel rustig en vind alles goed zo. 




De oudste dochter van Marie-Christine, Marie-Jeanne kwam er ook aan, met een paar van haar 9 kinderen. 



Koko, die heel de tijd bij ons is gebleven, voelde er zich ook onmiddellijk thuis en nam de taak van tolk op zich.
Aan hun huisje is er nog wel wat werk.  Christian heeft dit samen met de mannen bekeken, en we gaan zien wat er nog kan gebeuren.  Het zou mooi zijn moesten ze het stuk waar enkel nog een dak op moet zouden kunnen afwerken, dan kunnen de jongens apart slapen van de meisjes.




De sfeer was heel ontspannen en er werd wat afgelachen, vooral met de juist geplaatste opmerkingen van Christian. En la Maman lachte duchtig mee. 

11-10-2013 om 10:07 geschreven door Tinne

10-10-2013 om 23:28 geschreven door Tinne

10/10/2013

De bonobo’s zijn apen die het dichts bij de mens staan. Je kan er mee communiceren en zij doen dat met u.  Bv. als ze u niet moeten hebben werpen ze met kleine steentjes naar u.  Als ze van u houden lachen ze naar u en kunt ge er een gesprek mee voeren. 



Met een leeg plastieken flesje schept de bonobo water uit de vijver en gaat rustig op zijn rug liggen drinken.  Een plat gedrukt plastieken flesje dient als voertuig (Maserati) om tegen 100 km/u langs de vijver te racen. En in alle fierheid komt hij u vertellen hoe fijn hij het vond. 



Daarna waren we bij de kleine weesjes bonobo die door een mama opgevoed worden. Een stouterik kwam ons begroeten met water naar ons te gooien, in vreugdevol genot,  om dan tegen zijn mama (zwarte vrouw) duidelijk te maken dat we welkom waren. 



Voor de rest zijn ze erg sexueel gericht zoals het bij primaire mensen hoort.  Het menselijke van hen is de negen maanden dracht, als ze ziek zijn krijgen ze mensen-medicijnen, de vrouwtjes hebben maandelijks hun maandstonden en gaan in menopauze als ze oud zijn.  Het hoog spirituele van hun zijn, is dat ze vegetariër zijn en noch vlees noch vis verdragen.  Voor de rest lieve snoetjes dat altijd glimlachend naar u kijken en altijd akkoord gaan met wat je voorstelt.  Ieder heeft zijn eigen naam en luistert er perfect naar.  Dus heel wat anders dan bij ons.  Maar voor de rest zijn we toch dezelfde.
Volgend verslag gaat over andere nieuwe vriendjes, als ze nog tijd hebben voor hun vertrek.

10-10-2013 om 22:53 geschreven door Tinne

9/10/2013

Eergisteren maandag en gisteren dinsdag stond in het teken van Adolf.  Christian kreeg, via de paters, een telefoonnummer van een oogarts in het hospitaal Saint Joseph.  Maandag zijn we ( Christian, Jos en ik) er naartoe gegaan om informatie te krijgen over de manier waarop zij werken i.v.m. oogproblemen.  Toen we eraan kwamen en contact opgenomen hadden met de oogarts kwam zij onmiddellijk naar ons toe, in de receptieruimte.  Yvonne Nzungu gaf ons de nodige informatie en we spraken af om dinsdag met Adolph langs te komen voor een onderzoek van zijn blinde ogen.  Het ziekenhuis Saint Joseph is een ziekenhuis waar het organisatorisch goed werkt.  Je komt op een binnenplein via een grote poort, waar een overdekte receptieruimte is.  Dan zijn er een aantal bijgebouwen met consultatieruimten.
In het derde gebouw zijn de oogartsen ondergebracht.  Een grote hal met buiten en binnen zitbanken langs de muur voor de talrijke wachtende.  Binnen is de ruimte verdeeld in aan aantal boxen, waar eerst de assistente de nodige onderzoeken doet, en waar je dan doorschuift naar de oogarts zelf.  Maar eerst moet de fiche medical opgemaakt worden.  8000 fc (geen 10$) voor de Congolezen, 12000 fc voor de buitenlanders.  Maar in dit bedrag zit ook het ereloon van de dokter.
Het was de bedoeling om dinsdag met de taxi naar de familie te rijden, tot op het verste punt mogelijk.  Dit verste punt viel nogal tegen, want het had geregend en waar we de asfaltweg verlaten hadden, was het al vlug gedaan met rijden door de grote modderpoelen.  Onze chauffeur heeft ons dan op een terrasje van een ‘cafeetje’ achter gelaten, en is zelf per brommer naar het punt van afspraak gereden om Jean en Adolph op te halen. 



Het is ons duidelijk geworden dat de familie bereiken bij regen, een groot probleem wordt.  Als het met de auto niet kan, zullen wij ook op de brommer-taxi moeten stappen.   Volgens de chauffeur zijn er twee droge dagen nodig, na de regen, om terug te kunnen rijden in de straten met zandbodem. 
Na enige tijd kwamen ze er alle drie aan en zijn we op weg gegaan naar Saint Joseph.  Daar aangekomen kwamen we terecht in een tumult op het binnenplein.  Bleek er een Libanese jongen binnengebracht die zelfmoord gepleegd had.  Hij had in Kinshasa het geld van zijn vader verbrast terwijl die in het buiteland zat.  Was door de vader, bij diens terugkomst,  het huis uitgegooid en zag geen uitweg meer.  De familie was juist aangekomen in het ziekenhuis en vernam de dood van de jongen.  Het is erop uitgedraaid dat heel die familie door de politie naar het politiebureel gebracht is.
De menigte op het binnenplein van het ziekenhuis ventileerde hun agressie op de auto’s van de

Libanese familie, door op de auto’s te kloppen.
Ondertussen zijn wij dan bij Yvonne Nzungu geweest met Adolph.  Blijkt dat hij twee oogaandoeningen heeft.  De eerste is cataract en het tweed is glaucoom.    Als het enkel cataract was geweest kon hij geholpen worden, maar door het ver gevorderde stadium van glaucoom kan er niets meer gedaan worden.  Heel spijtig.  Het had voor Marie-Christine een grote hulp geweest als Adolph terug kon zien.  Wel is duidelijk geworden dat hij dagelijks oogdruppeltjes moet nemen om te vermijden dat de ogen, door de druk, gaan barsten. 
Ondertussen was het al na de middag, en hebben we Jean en Adolph terug op weg gezet naar huis.  Voor ons was het te laat om nog mee te gaan. We hebben de resterende uren als ontspanning  genomen , zwemmen, lezen en zonnen en een frisse Primus drinken.

Voor ik het vergeet, jullie moeten de groeten van de Jos hebben die morgen verslag uitbrengt van ons bezoek van vandaag aan de bonobo's (zijn niewe vriendjes) en ook ons bezoek aan 'le lac Ma Vallée'.

09-10-2013 om 21:26 geschreven door Tinne

6/10/2013

Van Pablo hebben we vernomen dat de Mama niet naar Bandal kan gebracht worden, gezien haar toestand.  Ondertussen is Pablo terug vertrokken naar Congo Brassavile.  Hij komt terug naar hier, in de laatste week van ons verblijf in Kinshasa.
De bedoeling is nu om dinsdag terug op bezoek te gaan bij de Mama.  We nemen opnieuw de taxi tot het punt waar we te voet verder moeten. Daar zal de taxi ook wachten tot we terug komen van ons bezoek.  De afspraak is dat Jean ons zal opwachten op dat taxi-punt, om verder de weg te wijzen, want het is daar een doolhof.  We vertrekken wel heel vroeg, zodat we kort na de middag terug zijn.

07-10-2013 om 07:42 geschreven door Tinne

Gisteren was het de feestdag van de H.Franciscus van Assisi, de patroonheilige/stichter van de Paters Capucijnen.  We werden uitgenodigd op een feest.  Ook de bisschop en nog een hoge geestelijke waren er, samen de de Minister Capucijn voor Congo.  ’s Avonds om 20:00u begon het feestje met een aperitief (ja!… Martini, Wisky, Porto) buiten in de tuin.  En dan aan tafel met z’n vijftigen voor een lekkere feestmaaltijd.  Er werden enkele religieuze liederen gezongen, heel mooi met die warme, diepe mannenstemmen.

Deze voormiddag zijn we per taxi naar Gombe geweest.  Daar een beetje rondgereden en gezien dat dit een ander soort Kinshasa is, waar de straten er netjes bijliggen en waar er grote en mooie gebouwen staan , en appartementen i.p.v. piepkleine huisjes om in te wonen.


Dan zijn we richting Congostroom gegaan, waar we langs de oever de toerist hebben uitgehangen.

Jullie moeten de groeten hebben van Jos, die aan de stroom zijne STOP gevonden heeft.
 

Ook de groeten van Christian en mezelf natuurlijk.  Ik sta achter de kamera. 

05-10-2013 om 19:27 geschreven door Tinne

Een dagje ontspanning met toch wat spanning.
We hebben vers geld nodig en gaan daarom naar de bankcontact, hier wat verder op het centrale plein.  Eerst moeten we ons leven riskeren om de grote boulevard (een autostrade met 4 baanvakken in 2 richtingen) over te steken.
Bij.Bankcontact 1:   transaction refusée.  Bankcontact 2: transaction refusèe …. En Jos zei ‘we zijn in Congo’.  Bankcontact 3: transaction refusée, en Jos zei: ‘ja we zijn in Congo’. 
Dan naar binnen in de bank.  Een ticketje nemen en in de wachtruimte gaan zitten en onze beurt afwachten.  Ook aan het loket: transaction refusée.  Er is dus iets mis met onze kaarten.  Dan maar naar de bank in Vrasene bellen.  OK, bleek dat de dame daar onze bankkaarten nog niet geactiveerd had voor Africa.  Dit wordt dus opgelost.
Onderweg terug naar ons logement, zijn we nog even gestopt aan een marktje.  Daar verkochten ze handgemaakte sandalen, handtassen, enz…  De sandalen spraken Jos wel aan.
Ze waren artisanaal gemaakt van autobanden, bekleed met geweven vezels. Heel mooi.   Dus één paar gekocht, mits afbieden tot de helft van de prijs.  Terug thuis, bleken bij nader inzicht, de sandalen van hetzelfde model en makelij te zijn, maar wel van een verschillende maat. Een kleine (die paste)  en een grotere.  De oplossing: we gaan vandaag terug en kopen nog een kleine en een grote.  Dan heeft Jos een paar voor hem en een paar voor Walter2, ter compensatie voor de goede zorg voor poes en plant op het thuisfront.
Na de middag zijn we naar het zwembad getrokken voor een paar uurtjes verfrissing en ontspanning.  Le cercle sportif Theresita ligt op ongeveer 1km van ons verblijf.  Wij met de taxi ernaartoe (hier gaat alles per taxi).  Bleek dat er reuze mee te vallen.

Ge moet verplicht een douche nemen voordat je gaat zwemmen. Probleem, er komt amper water uit die douche. 

Er liep ook parmantig een kip rond, die uiteindelijke haar slaapplaats opzocht boven op vals plafonnetje aan de toog.

 Dit wordt een adresje waar we nog wel een paar keer zullen passeren, maar dan te voet.

04-10-2013 om 00:00 geschreven door Tinne

We hebben gisteren de Mama ontmoet, in het huisje waar zij wonen.

De weg ernaartoe was al een belevenis op zich, en gaf mij toch een emotionele shock.  Je hebt in Kinshasa de citè, maar je hebt ook de cité van de cité.  Daar zijn we geweest.
Pablo had beloofd om ons af te halen om 8.00u ’s morgens.  Hij en Jean waren er, zelfs te vroeg.  Per toeval was er een taxi chauffeur die even goeiedag kwam zeggen aan de portier van het verblijf.  Hij was bereid om ons te vervoeren.  We hadden drie valiezen met gerief voor de familie mee.  Twee valiezen (grote) gingen in de koffer.  De derde werd achteraan op de passagierszetel gezet.
Ik kwam naast de valies te zitten, Christian naast mij en op het benepen plaatsje naast Christian, kon Jean zich nog binnenwringen.  Vooraan de chauffeur en Pablo.  
Gelukkig kende deze chauffeur heel Kinshasa uit z’n hoofd.  Zelfs Jean wist op een bepaald moment niet meer hoe we er naartoe moesten.
De route begon op de grote boulevard , om dan meer de stad in te rijden. 

Druk, maar wel asfaltwegen.  Dan kwam het moment dat we de asfaltwegen moesten verlaten om verder te rijden op aarden wegen, waar het steeds moeilijker werd en de putten talrijker en steeds dieper.


Uiteindelijk kwamen we op een punt waar we niet door een diepe put moesten, maar over een omhoogstekend stuk betonweg.  Iedereen moest uit de wagen, en voorzichtig heeft de chauffeur dan deze hindernis genomen.  Iedereen terug de auto in en verder hobbelend door de steeds nauwere straatjes, telkens een ‘oei ‘of ‘aai’ lancerend als er weer eens een wiel in een put schoot.  Op een bepaald moment reed een brommer ons voorbij, met daarop de rijder en Viktor en z’n vrouw, die ons ook gingen vergezellen.


Dan kwam het moment dat de wegen te smal en te moeilijk werden om met de auto te kunnen rijden.  Hier zijn we uitgestapt.  De chauffeur bleef daar wachten op onze terugkeer. 

Jean met twee valiezen, Pablo met 1 valies (later weer overgenomen door Christian), zo zijn we te voet op weg gegaan.  Viktor en zijn vrouw (Marie-Viviane) waren er ook.  Marie-Viviane nam onmiddellijk mijn hand vast, en zo hebben we hand in hand de ongeveer 1.5km stijgende zandweg gelopen. Dit was werkelijk onze kronkel-fonkel-weg.  Overal zijn er mensen, kleine stalletjes  (met of zonder parasols) waar ze iets verkopen, schoolgaande kindjes in een wit/blauw uniformpje, waterleidingen die midden op de weg lopen en waar hier en daar water uitsijpelt met grote modderplassen tot gevolg, brommers die zich hier nog proberen door te wringen.   Dit beeld van Kinshasa was echt wel pakkend.  Zelfs een kerk in een schuur van plaatijzer en doeken, waaruit gezang en djembé klanken opstegen,  kom je er nog tegen.  Dan kwam een meisje van de familie ons tegemoet.  Zij nam één van de valiezen over van Jean en zette die op haar hoofd.  Ook Jean ging verder met die andere valies op zijn hoofd.  Ondertussen hoorde je de mensen commentaar geven op onze passage.  Nieuwsgierige blikken van kinderen, mama’s die ons groette,  groepjes jongeren die ons taxeerden. En dan de hitte van de zon loodrecht op ons hoofd.

Uiteindelijk,op het moment dat je dacht dat er verder geen huisjes meer zouden zijn, kwamen we op het adres van de Mama en de familie. 

Ze zat buiten op een stoel te wachten.  Marie-Viviane en ik waren er als eerste.  Marie-Christine, halfzus van Christian was er om ons te begroeten. En dan de Mama…  ze wist wie ik was.  Zachte ogen en een mooie glimlach.  Het was ontroerend om mekaar nu in levende lijve te zien.  Dan kwam Christian eraan.  Weer een innige begroeting, vol ontroering.

Van alle kanten kwamen kinderen, kleinkinderen, buren erbij.  Er was een zoon (van Marie-Christine) die ook Christian noemt en er was er één die Jeremy noemt (zoals onze neef).  Dan was er natuurlijk ook nog Dolf (blind), de man van Marie-Christine, die binnen op ons zat te wachten.
Op het perceel van de buren was men djembe aan het spelen, helemaal Congo!
De namen van alle familieleden zullen ons bij herhaling moeten ingepompt worden, want het zijn er heel wat. 

Eens allemaal binnen in het salonnetje, is het palaveren begonnen.  Marie-Christine, de Mama spreken enkel Lingala.  Marie-Christine wou zoveel vertellen, maar ik verstond haar niet.  Zo nu en dan werd er toch iets vertaald.  Blijkt dat de Mama nu veel zorg nodig heeft omdat de ouderdom begint mee te spelen.  Ze is heel slecht te been en daardoor geïsoleerd.  Langs de andere kan, is de plek waar ze wonen veel minder druk dan in de cité, de smog is er ook een stuk minder en er is natuur (bomen, grassen, riet).  Het grote nadeel is dat alles wat verder weg is.  Nochtans zijn er ter plekke ook wel kraampjes met voeding en drank en allerlei benodigdheden.  Eens we wat geld hadden gegeven werd er snel drank aangevoerd: Cola, water en bier.  Hun groot probleem is om dagelijks aan eten te geraken.
Natuurlijk kon het traditionele schoot zitten niet ontbreken.  Van de Mama moest Christian op haar schoot komen zitten, zo dat ze nog even in de tijd terug kon toen haar twee Europese kinderen klein waren en dicht bij haar.  Maar lang mocht dit niet duren, gezien het gewicht van zoonlief.
Iedereen  moest lachen met die grote beer op de broze knieën van de Mama. 
            
Zo hebben we nog een hele tijd gepalaverd, foto’s getrokken en een beetje rondgekeken.
De Mama zei heel weinig, maar volgde, en hield Christian goed in ’t oog. 
En dan was het tijd om terug te gaan, met bedoeling om vrijdag terug op bezoek te gaan, maar dan in Bandal.  Mama zou naar daar gebracht worden.
 In de hitte ging het terug naar beneden hand in hand met Marie-Viviane, tot waar de auto op ons stond te wachten voor Pablo, Jean en ons.  Marie-Viviane en Viktor zijn dan terug op een motor-taxi gestapt.  Toen we al een eindje onderweg waren, zagen we plots Marie-Viviane en Viktor langs de kant van de weg.  Bleek dat de moto met hen erop, gevallen was (je kan al raden waar: op het stuk waar de beton omhoog stak en wij de auto moesten verlaten),  met schrammen en blutsen als gevolg.  Dan moest Jean maar de auto uit, zodat we de gehavende Marie-Viviane bij haar thuis konden afzetten.
Het doel was bereikt: moeder en zoon hebben mekaar terug in de armen kunnen nemen, en dit gaat nog  gebeuren in de komende weken.

03-10-2013 om 22:40 geschreven door Tinne

01/10/2013

Na de mislukking van gisteren is onze strategie aangepast.  Al onze hoop is nu gericht op Pablo.
Pablo is familie, nl. de kleinzoon van de broer van de Mama.  Hij is chirurg in Congo-Brassaville.
Vandaag is hij overgekomen, en deze namiddag, samen met Victor Bolenge(ook verre familie) en Jean (halfbroer van Christian) bij ons geweest.
Hij zal ons deze ochtend rond 8.30u komen halen, en dan gaan we naar het adres in Selembao.
Volgens  Jean konden wij zelf het adres niet vinden, vermits je er met de auto niet kan geraken.  We zullen de laatste km’s te voet moeten doen.

%%%FOTO1%%%

02-10-2013 om 07:39 geschreven door Tinne

Hier nog een paar foto's van onze rit in de cité van eergisteren.

02-10-2013 om 07:31 geschreven door Tinne

01-10-2013 om 21:37 geschreven door Tinne