|
11/10/2013
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
6.00u s Morgens. Wij
staan hier op bij het kraaien van de haan en gaan s avonds met de kippen op
stock (zo ongeveer). Om een uur of 10 s
avonds wordt de generator afgezet en valt de elektriciteit uit. Wat dan nog aan was van verlichting en airco
schiet s morgens om 5:30 u terug in gang, en dan zijn we wakker.
Gisteren zijn we op pad gegaan richting familie. Vermits we de nacht ervoor enkele uren zware
regen en onweer gehad hadden, was het nog niet duidelijk of we er wel zouden
geraken. Onze taxi-man Koko bracht ons
met de auto zo dicht mogelijk (aan hetzelfde cafeetje van vorige keer). Het idee
om dan op een brommer te stappen hebben we op zijn aanraden laten varen. Samen met hem zijn Christian en ik te voet
verder gegeaan.
Zon 1.15u waren we onderweg. Gelukkig
was het nog zwaar bewolkt en hadden we geen last van de priemende zon. Er zijn zoveel mensen in Kinshasa. Waar we stapten was het toch al ver van de centra,
en toch zit je in een aanhoudende stroom van mensen, waarop we ons mee met lieten
drijven. Hier en daar hoor je wel
reacties op onze passage, die ik niet versta.
Alleen als ze het over mondele hebben, weet ik dat ze blanke
zeggen. Je moet goed uitkijken waar je
stapt, want het pad is oneffen, vol slijk, en met uitpuilende waterleidingen
(door erosie aan de oppervlakte gekomen).
Af en toe kijk je toch eens op en en valt je blik op mensen die je
dikwijls heel vriendelijk begroeten.
Op een gegeven moment was er een kleine , sjofel gekleed jongetje, die begreep waar we naartoe moesten en voor
ons gegidst heeft, met in zijn hand zijn speelgoed: een afgedankt deksel van
een kookpot met een ijzeren staaf waarmee hij dit als een wiel kon verder
rollen. Op het moment dat hij naar links moest en wij naar rechts gaf Christian
hem een briefje van 200 fc. De lach op
zijn gezichtje had je moeten zien. Fier
en lachend het briefje bekijkend stapte hij verder naar boven. Onderweg kwam Viktor ook ergens uit het niets
opdagen en vergezelde ons.
En dan waren we er, bij la Maman. Ze zat
buiten op ons te wachten, samen met de hele bende.
We zijn dan met haar naar binnen verhuisd met iedereen in ons kielzog. La Maman geniet van elk moment dat haar zoon
dicht bij haar is. Ze is heel rustig en
vind alles goed zo.
De oudste dochter
van Marie-Christine, Marie-Jeanne kwam er ook aan, met een paar van haar 9 kinderen.
Koko, die heel de tijd bij ons is gebleven,
voelde er zich ook onmiddellijk thuis en nam de taak van tolk op zich.
Aan hun huisje is er nog wel wat werk.
Christian heeft dit samen met de mannen bekeken, en we gaan zien wat er
nog kan gebeuren. Het zou mooi zijn
moesten ze het stuk waar enkel nog een dak op moet zouden kunnen afwerken, dan
kunnen de jongens apart slapen van de meisjes.
De sfeer was heel ontspannen en er werd wat afgelachen, vooral met de juist
geplaatste opmerkingen van Christian. En la Maman lachte duchtig mee.
Broer en zus.
Met de kleine broer
En dan kwam weer het moment van afscheid
nemen, met de afspraak dat we maandag terug komen, en dan samen met hen zullen
eten.
Viktor hebben we terug afgezet in Bandal bij zijn Marie-Viviane en Jean moest
daar ook in de buurt zijn voor een condoleance bij het overlijden van de moeder
van een vriend.
|
