11/10/2013

6.00u ’s Morgens.  Wij staan hier op bij het kraaien van de haan en gaan ’s avonds met de kippen op stock (zo ongeveer).  Om een uur of 10 ’s avonds wordt de generator afgezet en valt de elektriciteit uit.  Wat dan nog aan was van verlichting en airco schiet ’s morgens om 5:30 u terug in gang, en dan zijn we wakker.

Gisteren zijn we op pad gegaan richting familie.  Vermits we de nacht ervoor enkele uren zware regen en onweer gehad hadden, was het nog niet duidelijk of we er wel zouden geraken.  Onze taxi-man Koko bracht ons met de auto zo dicht mogelijk (aan hetzelfde cafeetje van vorige keer).  Het idee om dan op een brommer te stappen hebben we op zijn aanraden laten varen.  Samen met hem zijn Christian en ik te voet verder gegeaan.
Zo’n 1.15u waren we onderweg.  Gelukkig was het nog zwaar bewolkt en hadden we geen last van de priemende zon.   Er zijn zoveel mensen in Kinshasa.  Waar we stapten was het toch al ver van de centra, en toch zit je in een aanhoudende stroom van mensen, waarop we ons mee met lieten drijven.  Hier en daar hoor je wel reacties op onze passage, die ik niet versta.  Alleen als ze het over mondele hebben, weet ik dat ze blanke zeggen.  Je moet goed uitkijken waar je stapt, want het pad is oneffen, vol slijk, en met uitpuilende waterleidingen (door erosie aan de oppervlakte gekomen).  Af en toe kijk je toch eens op en en valt je blik op mensen die je dikwijls heel vriendelijk begroeten.
Op een gegeven moment was er een kleine , sjofel gekleed jongetje,  die begreep waar we naartoe moesten en voor ons gegidst heeft, met in zijn hand zijn speelgoed: een afgedankt deksel van een kookpot met een ijzeren staaf waarmee hij dit als een wiel kon verder rollen. Op het moment dat hij naar links moest en wij naar rechts gaf Christian hem een briefje van 200 fc.  De lach op zijn gezichtje had je moeten zien.  Fier en lachend het briefje bekijkend stapte hij verder naar boven.  Onderweg kwam Viktor ook ergens uit het niets opdagen en vergezelde ons.




En dan waren we er, bij la Maman.  Ze zat buiten op ons te wachten, samen met de hele bende. 
We zijn dan met haar naar binnen verhuisd met iedereen in ons kielzog.  La Maman geniet van elk moment dat haar zoon dicht bij haar is.  Ze is heel rustig en vind alles goed zo. 




De oudste dochter van Marie-Christine, Marie-Jeanne kwam er ook aan, met een paar van haar 9 kinderen. 



Koko, die heel de tijd bij ons is gebleven, voelde er zich ook onmiddellijk thuis en nam de taak van tolk op zich.
Aan hun huisje is er nog wel wat werk.  Christian heeft dit samen met de mannen bekeken, en we gaan zien wat er nog kan gebeuren.  Het zou mooi zijn moesten ze het stuk waar enkel nog een dak op moet zouden kunnen afwerken, dan kunnen de jongens apart slapen van de meisjes.




De sfeer was heel ontspannen en er werd wat afgelachen, vooral met de juist geplaatste opmerkingen van Christian. En la Maman lachte duchtig mee. 

11-10-2013 om 10:07 geschreven door Tinne

10-10-2013 om 23:28 geschreven door Tinne

10/10/2013

De bonobo’s zijn apen die het dichts bij de mens staan. Je kan er mee communiceren en zij doen dat met u.  Bv. als ze u niet moeten hebben werpen ze met kleine steentjes naar u.  Als ze van u houden lachen ze naar u en kunt ge er een gesprek mee voeren. 



Met een leeg plastieken flesje schept de bonobo water uit de vijver en gaat rustig op zijn rug liggen drinken.  Een plat gedrukt plastieken flesje dient als voertuig (Maserati) om tegen 100 km/u langs de vijver te racen. En in alle fierheid komt hij u vertellen hoe fijn hij het vond. 



Daarna waren we bij de kleine weesjes bonobo die door een mama opgevoed worden. Een stouterik kwam ons begroeten met water naar ons te gooien, in vreugdevol genot,  om dan tegen zijn mama (zwarte vrouw) duidelijk te maken dat we welkom waren. 



Voor de rest zijn ze erg sexueel gericht zoals het bij primaire mensen hoort.  Het menselijke van hen is de negen maanden dracht, als ze ziek zijn krijgen ze mensen-medicijnen, de vrouwtjes hebben maandelijks hun maandstonden en gaan in menopauze als ze oud zijn.  Het hoog spirituele van hun zijn, is dat ze vegetariër zijn en noch vlees noch vis verdragen.  Voor de rest lieve snoetjes dat altijd glimlachend naar u kijken en altijd akkoord gaan met wat je voorstelt.  Ieder heeft zijn eigen naam en luistert er perfect naar.  Dus heel wat anders dan bij ons.  Maar voor de rest zijn we toch dezelfde.
Volgend verslag gaat over andere nieuwe vriendjes, als ze nog tijd hebben voor hun vertrek.

10-10-2013 om 22:53 geschreven door Tinne

9/10/2013

Eergisteren maandag en gisteren dinsdag stond in het teken van Adolf.  Christian kreeg, via de paters, een telefoonnummer van een oogarts in het hospitaal Saint Joseph.  Maandag zijn we ( Christian, Jos en ik) er naartoe gegaan om informatie te krijgen over de manier waarop zij werken i.v.m. oogproblemen.  Toen we eraan kwamen en contact opgenomen hadden met de oogarts kwam zij onmiddellijk naar ons toe, in de receptieruimte.  Yvonne Nzungu gaf ons de nodige informatie en we spraken af om dinsdag met Adolph langs te komen voor een onderzoek van zijn blinde ogen.  Het ziekenhuis Saint Joseph is een ziekenhuis waar het organisatorisch goed werkt.  Je komt op een binnenplein via een grote poort, waar een overdekte receptieruimte is.  Dan zijn er een aantal bijgebouwen met consultatieruimten.
In het derde gebouw zijn de oogartsen ondergebracht.  Een grote hal met buiten en binnen zitbanken langs de muur voor de talrijke wachtende.  Binnen is de ruimte verdeeld in aan aantal boxen, waar eerst de assistente de nodige onderzoeken doet, en waar je dan doorschuift naar de oogarts zelf.  Maar eerst moet de fiche medical opgemaakt worden.  8000 fc (geen 10$) voor de Congolezen, 12000 fc voor de buitenlanders.  Maar in dit bedrag zit ook het ereloon van de dokter.
Het was de bedoeling om dinsdag met de taxi naar de familie te rijden, tot op het verste punt mogelijk.  Dit verste punt viel nogal tegen, want het had geregend en waar we de asfaltweg verlaten hadden, was het al vlug gedaan met rijden door de grote modderpoelen.  Onze chauffeur heeft ons dan op een terrasje van een ‘cafeetje’ achter gelaten, en is zelf per brommer naar het punt van afspraak gereden om Jean en Adolph op te halen. 



Het is ons duidelijk geworden dat de familie bereiken bij regen, een groot probleem wordt.  Als het met de auto niet kan, zullen wij ook op de brommer-taxi moeten stappen.   Volgens de chauffeur zijn er twee droge dagen nodig, na de regen, om terug te kunnen rijden in de straten met zandbodem. 
Na enige tijd kwamen ze er alle drie aan en zijn we op weg gegaan naar Saint Joseph.  Daar aangekomen kwamen we terecht in een tumult op het binnenplein.  Bleek er een Libanese jongen binnengebracht die zelfmoord gepleegd had.  Hij had in Kinshasa het geld van zijn vader verbrast terwijl die in het buiteland zat.  Was door de vader, bij diens terugkomst,  het huis uitgegooid en zag geen uitweg meer.  De familie was juist aangekomen in het ziekenhuis en vernam de dood van de jongen.  Het is erop uitgedraaid dat heel die familie door de politie naar het politiebureel gebracht is.
De menigte op het binnenplein van het ziekenhuis ventileerde hun agressie op de auto’s van de

Libanese familie, door op de auto’s te kloppen.
Ondertussen zijn wij dan bij Yvonne Nzungu geweest met Adolph.  Blijkt dat hij twee oogaandoeningen heeft.  De eerste is cataract en het tweed is glaucoom.    Als het enkel cataract was geweest kon hij geholpen worden, maar door het ver gevorderde stadium van glaucoom kan er niets meer gedaan worden.  Heel spijtig.  Het had voor Marie-Christine een grote hulp geweest als Adolph terug kon zien.  Wel is duidelijk geworden dat hij dagelijks oogdruppeltjes moet nemen om te vermijden dat de ogen, door de druk, gaan barsten. 
Ondertussen was het al na de middag, en hebben we Jean en Adolph terug op weg gezet naar huis.  Voor ons was het te laat om nog mee te gaan. We hebben de resterende uren als ontspanning  genomen , zwemmen, lezen en zonnen en een frisse Primus drinken.

Voor ik het vergeet, jullie moeten de groeten van de Jos hebben die morgen verslag uitbrengt van ons bezoek van vandaag aan de bonobo's (zijn niewe vriendjes) en ook ons bezoek aan 'le lac Ma Vallée'.

09-10-2013 om 21:26 geschreven door Tinne

6/10/2013

Van Pablo hebben we vernomen dat de Mama niet naar Bandal kan gebracht worden, gezien haar toestand.  Ondertussen is Pablo terug vertrokken naar Congo Brassavile.  Hij komt terug naar hier, in de laatste week van ons verblijf in Kinshasa.
De bedoeling is nu om dinsdag terug op bezoek te gaan bij de Mama.  We nemen opnieuw de taxi tot het punt waar we te voet verder moeten. Daar zal de taxi ook wachten tot we terug komen van ons bezoek.  De afspraak is dat Jean ons zal opwachten op dat taxi-punt, om verder de weg te wijzen, want het is daar een doolhof.  We vertrekken wel heel vroeg, zodat we kort na de middag terug zijn.

07-10-2013 om 07:42 geschreven door Tinne

Gisteren was het de feestdag van de H.Franciscus van Assisi, de patroonheilige/stichter van de Paters Capucijnen.  We werden uitgenodigd op een feest.  Ook de bisschop en nog een hoge geestelijke waren er, samen de de Minister Capucijn voor Congo.  ’s Avonds om 20:00u begon het feestje met een aperitief (ja!… Martini, Wisky, Porto) buiten in de tuin.  En dan aan tafel met z’n vijftigen voor een lekkere feestmaaltijd.  Er werden enkele religieuze liederen gezongen, heel mooi met die warme, diepe mannenstemmen.

Deze voormiddag zijn we per taxi naar Gombe geweest.  Daar een beetje rondgereden en gezien dat dit een ander soort Kinshasa is, waar de straten er netjes bijliggen en waar er grote en mooie gebouwen staan , en appartementen i.p.v. piepkleine huisjes om in te wonen.


Dan zijn we richting Congostroom gegaan, waar we langs de oever de toerist hebben uitgehangen.

Jullie moeten de groeten hebben van Jos, die aan de stroom zijne STOP gevonden heeft.
 

Ook de groeten van Christian en mezelf natuurlijk.  Ik sta achter de kamera. 

05-10-2013 om 19:27 geschreven door Tinne

Een dagje ontspanning met toch wat spanning.
We hebben vers geld nodig en gaan daarom naar de bankcontact, hier wat verder op het centrale plein.  Eerst moeten we ons leven riskeren om de grote boulevard (een autostrade met 4 baanvakken in 2 richtingen) over te steken.
Bij.Bankcontact 1:   transaction refusée.  Bankcontact 2: transaction refusèe …. En Jos zei ‘we zijn in Congo’.  Bankcontact 3: transaction refusée, en Jos zei: ‘ja we zijn in Congo’. 
Dan naar binnen in de bank.  Een ticketje nemen en in de wachtruimte gaan zitten en onze beurt afwachten.  Ook aan het loket: transaction refusée.  Er is dus iets mis met onze kaarten.  Dan maar naar de bank in Vrasene bellen.  OK, bleek dat de dame daar onze bankkaarten nog niet geactiveerd had voor Africa.  Dit wordt dus opgelost.
Onderweg terug naar ons logement, zijn we nog even gestopt aan een marktje.  Daar verkochten ze handgemaakte sandalen, handtassen, enz…  De sandalen spraken Jos wel aan.
Ze waren artisanaal gemaakt van autobanden, bekleed met geweven vezels. Heel mooi.   Dus één paar gekocht, mits afbieden tot de helft van de prijs.  Terug thuis, bleken bij nader inzicht, de sandalen van hetzelfde model en makelij te zijn, maar wel van een verschillende maat. Een kleine (die paste)  en een grotere.  De oplossing: we gaan vandaag terug en kopen nog een kleine en een grote.  Dan heeft Jos een paar voor hem en een paar voor Walter2, ter compensatie voor de goede zorg voor poes en plant op het thuisfront.
Na de middag zijn we naar het zwembad getrokken voor een paar uurtjes verfrissing en ontspanning.  Le cercle sportif Theresita ligt op ongeveer 1km van ons verblijf.  Wij met de taxi ernaartoe (hier gaat alles per taxi).  Bleek dat er reuze mee te vallen.

Ge moet verplicht een douche nemen voordat je gaat zwemmen. Probleem, er komt amper water uit die douche. 

Er liep ook parmantig een kip rond, die uiteindelijke haar slaapplaats opzocht boven op vals plafonnetje aan de toog.

 Dit wordt een adresje waar we nog wel een paar keer zullen passeren, maar dan te voet.

04-10-2013 om 00:00 geschreven door Tinne

We hebben gisteren de Mama ontmoet, in het huisje waar zij wonen.

De weg ernaartoe was al een belevenis op zich, en gaf mij toch een emotionele shock.  Je hebt in Kinshasa de citè, maar je hebt ook de cité van de cité.  Daar zijn we geweest.
Pablo had beloofd om ons af te halen om 8.00u ’s morgens.  Hij en Jean waren er, zelfs te vroeg.  Per toeval was er een taxi chauffeur die even goeiedag kwam zeggen aan de portier van het verblijf.  Hij was bereid om ons te vervoeren.  We hadden drie valiezen met gerief voor de familie mee.  Twee valiezen (grote) gingen in de koffer.  De derde werd achteraan op de passagierszetel gezet.
Ik kwam naast de valies te zitten, Christian naast mij en op het benepen plaatsje naast Christian, kon Jean zich nog binnenwringen.  Vooraan de chauffeur en Pablo.  
Gelukkig kende deze chauffeur heel Kinshasa uit z’n hoofd.  Zelfs Jean wist op een bepaald moment niet meer hoe we er naartoe moesten.
De route begon op de grote boulevard , om dan meer de stad in te rijden. 

Druk, maar wel asfaltwegen.  Dan kwam het moment dat we de asfaltwegen moesten verlaten om verder te rijden op aarden wegen, waar het steeds moeilijker werd en de putten talrijker en steeds dieper.


Uiteindelijk kwamen we op een punt waar we niet door een diepe put moesten, maar over een omhoogstekend stuk betonweg.  Iedereen moest uit de wagen, en voorzichtig heeft de chauffeur dan deze hindernis genomen.  Iedereen terug de auto in en verder hobbelend door de steeds nauwere straatjes, telkens een ‘oei ‘of ‘aai’ lancerend als er weer eens een wiel in een put schoot.  Op een bepaald moment reed een brommer ons voorbij, met daarop de rijder en Viktor en z’n vrouw, die ons ook gingen vergezellen.


Dan kwam het moment dat de wegen te smal en te moeilijk werden om met de auto te kunnen rijden.  Hier zijn we uitgestapt.  De chauffeur bleef daar wachten op onze terugkeer. 

Jean met twee valiezen, Pablo met 1 valies (later weer overgenomen door Christian), zo zijn we te voet op weg gegaan.  Viktor en zijn vrouw (Marie-Viviane) waren er ook.  Marie-Viviane nam onmiddellijk mijn hand vast, en zo hebben we hand in hand de ongeveer 1.5km stijgende zandweg gelopen. Dit was werkelijk onze kronkel-fonkel-weg.  Overal zijn er mensen, kleine stalletjes  (met of zonder parasols) waar ze iets verkopen, schoolgaande kindjes in een wit/blauw uniformpje, waterleidingen die midden op de weg lopen en waar hier en daar water uitsijpelt met grote modderplassen tot gevolg, brommers die zich hier nog proberen door te wringen.   Dit beeld van Kinshasa was echt wel pakkend.  Zelfs een kerk in een schuur van plaatijzer en doeken, waaruit gezang en djembé klanken opstegen,  kom je er nog tegen.  Dan kwam een meisje van de familie ons tegemoet.  Zij nam één van de valiezen over van Jean en zette die op haar hoofd.  Ook Jean ging verder met die andere valies op zijn hoofd.  Ondertussen hoorde je de mensen commentaar geven op onze passage.  Nieuwsgierige blikken van kinderen, mama’s die ons groette,  groepjes jongeren die ons taxeerden. En dan de hitte van de zon loodrecht op ons hoofd.

Uiteindelijk,op het moment dat je dacht dat er verder geen huisjes meer zouden zijn, kwamen we op het adres van de Mama en de familie. 

Ze zat buiten op een stoel te wachten.  Marie-Viviane en ik waren er als eerste.  Marie-Christine, halfzus van Christian was er om ons te begroeten. En dan de Mama…  ze wist wie ik was.  Zachte ogen en een mooie glimlach.  Het was ontroerend om mekaar nu in levende lijve te zien.  Dan kwam Christian eraan.  Weer een innige begroeting, vol ontroering.

Van alle kanten kwamen kinderen, kleinkinderen, buren erbij.  Er was een zoon (van Marie-Christine) die ook Christian noemt en er was er één die Jeremy noemt (zoals onze neef).  Dan was er natuurlijk ook nog Dolf (blind), de man van Marie-Christine, die binnen op ons zat te wachten.
Op het perceel van de buren was men djembe aan het spelen, helemaal Congo!
De namen van alle familieleden zullen ons bij herhaling moeten ingepompt worden, want het zijn er heel wat. 

Eens allemaal binnen in het salonnetje, is het palaveren begonnen.  Marie-Christine, de Mama spreken enkel Lingala.  Marie-Christine wou zoveel vertellen, maar ik verstond haar niet.  Zo nu en dan werd er toch iets vertaald.  Blijkt dat de Mama nu veel zorg nodig heeft omdat de ouderdom begint mee te spelen.  Ze is heel slecht te been en daardoor geïsoleerd.  Langs de andere kan, is de plek waar ze wonen veel minder druk dan in de cité, de smog is er ook een stuk minder en er is natuur (bomen, grassen, riet).  Het grote nadeel is dat alles wat verder weg is.  Nochtans zijn er ter plekke ook wel kraampjes met voeding en drank en allerlei benodigdheden.  Eens we wat geld hadden gegeven werd er snel drank aangevoerd: Cola, water en bier.  Hun groot probleem is om dagelijks aan eten te geraken.
Natuurlijk kon het traditionele schoot zitten niet ontbreken.  Van de Mama moest Christian op haar schoot komen zitten, zo dat ze nog even in de tijd terug kon toen haar twee Europese kinderen klein waren en dicht bij haar.  Maar lang mocht dit niet duren, gezien het gewicht van zoonlief.
Iedereen  moest lachen met die grote beer op de broze knieën van de Mama. 
            
Zo hebben we nog een hele tijd gepalaverd, foto’s getrokken en een beetje rondgekeken.
De Mama zei heel weinig, maar volgde, en hield Christian goed in ’t oog. 
En dan was het tijd om terug te gaan, met bedoeling om vrijdag terug op bezoek te gaan, maar dan in Bandal.  Mama zou naar daar gebracht worden.
 In de hitte ging het terug naar beneden hand in hand met Marie-Viviane, tot waar de auto op ons stond te wachten voor Pablo, Jean en ons.  Marie-Viviane en Viktor zijn dan terug op een motor-taxi gestapt.  Toen we al een eindje onderweg waren, zagen we plots Marie-Viviane en Viktor langs de kant van de weg.  Bleek dat de moto met hen erop, gevallen was (je kan al raden waar: op het stuk waar de beton omhoog stak en wij de auto moesten verlaten),  met schrammen en blutsen als gevolg.  Dan moest Jean maar de auto uit, zodat we de gehavende Marie-Viviane bij haar thuis konden afzetten.
Het doel was bereikt: moeder en zoon hebben mekaar terug in de armen kunnen nemen, en dit gaat nog  gebeuren in de komende weken.

03-10-2013 om 22:40 geschreven door Tinne

01/10/2013

Na de mislukking van gisteren is onze strategie aangepast.  Al onze hoop is nu gericht op Pablo.
Pablo is familie, nl. de kleinzoon van de broer van de Mama.  Hij is chirurg in Congo-Brassaville.
Vandaag is hij overgekomen, en deze namiddag, samen met Victor Bolenge(ook verre familie) en Jean (halfbroer van Christian) bij ons geweest.
Hij zal ons deze ochtend rond 8.30u komen halen, en dan gaan we naar het adres in Selembao.
Volgens  Jean konden wij zelf het adres niet vinden, vermits je er met de auto niet kan geraken.  We zullen de laatste km’s te voet moeten doen.

%%%FOTO1%%%

02-10-2013 om 07:39 geschreven door Tinne

Hier nog een paar foto's van onze rit in de cité van eergisteren.

02-10-2013 om 07:31 geschreven door Tinne

01-10-2013 om 21:37 geschreven door Tinne

1/10/2013

01-10-2013 om 07:53 geschreven door Tinne

29/9/2013

Zoals jullie kunnen zien zijn we in een mooi logement terecht gekomen.  We hebben een kamer met airco (die soms werkt), douche en soms internet aansluiting.  Het gastenverblijf is in een mooie tuin gelegen.  Het is hier een oase van rust in de drukke stad, een klein paradijs.
Kok Philippe bereidt elke middag en avond een lekker maaltijd, steeds met verse groentjes uit de tuin.
Zo hebben we al saka saka met kip en vis gekregen, en een andere afrikaanse groente (bètekouteni of zoiets).  Ook zijn er steeds verse tomaten (uit de volle grond) bij en  keuze tussen aardappelen en rijst.  We hebben hier ook al lekkere frietjes gegeten.  Ze zorgen dat we hier altijd  fris gefilterd water hebben en wij hebben onze voorraad Primus aangelegd.  Miet , je hebt gelijk, de pintjes smaken hier echt wel lekker!
En het weer?  Lekker Luilekkerland weer.  Warm, een beetje bewolkt, wachten op de eerste regen van het regenseizoen.

01-10-2013 om 06:32 geschreven door Tinne

29-09-2013 om 12:38 geschreven door Tinne

26-09-2013 om 14:00 geschreven door Tinne

26-09-2013 om 13:50 geschreven door Tinne

24-09-2013 om 17:41 geschreven door Tinne