xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eergisteren maandag en gisteren dinsdag stond in
het teken van Adolf. Christian kreeg,
via de paters, een telefoonnummer van een oogarts in het hospitaal Saint
Joseph.Maandag zijn we ( Christian, Jos en ik) er naartoe
gegaan om informatie te krijgen over de manier waarop zij werken i.v.m.
oogproblemen.Toen we eraan kwamen en
contact opgenomen hadden met de oogarts kwam zij onmiddellijk naar ons toe, in
de receptieruimte.Yvonne Nzungu gaf ons
de nodige informatie en we spraken af om dinsdag met Adolph langs te komen voor
een onderzoek van zijn blinde ogen.Het
ziekenhuis Saint Joseph is een ziekenhuis waar het organisatorisch goed
werkt.Je komt op een binnenplein via
een grote poort, waar een overdekte receptieruimte is.Dan zijn er een aantal bijgebouwen met consultatieruimten.
In het derde gebouw zijn de oogartsen ondergebracht.Een grote hal met buiten en binnen zitbanken
langs de muur voor de talrijke wachtende.Binnen is de ruimte verdeeld in aan aantal boxen, waar eerst de
assistente de nodige onderzoeken doet, en waar je dan doorschuift naar de
oogarts zelf.Maar eerst moet de fiche
medical opgemaakt worden.8000 fc (geen
10$) voor de Congolezen, 12000 fc voor de buitenlanders.Maar in dit bedrag zit ook het ereloon van de
dokter.
Het was de bedoeling om dinsdag met de taxi naar de familie te rijden, tot op
het verste punt mogelijk.Dit verste
punt viel nogal tegen, want het had geregend en waar we de asfaltweg verlaten
hadden, was het al vlug gedaan met rijden door de grote modderpoelen.Onze chauffeur heeft ons dan op een terrasje
van een cafeetje achter gelaten, en is zelf per brommer naar het punt van
afspraak gereden om Jean en Adolph op te halen.
Het is ons duidelijk geworden dat de familie bereiken bij regen, een
groot probleem wordt.Als het met de
auto niet kan, zullen wij ook op de brommer-taxi moeten stappen.Volgens de chauffeur zijn er twee droge
dagen nodig, na de regen, om terug te kunnen rijden in de straten met
zandbodem.
Na enige tijd kwamen ze er alle drie aan en zijn we op weg gegaan naar Saint
Joseph.Daar aangekomen kwamen we
terecht in een tumult op het binnenplein.Bleek er een Libanese jongen binnengebracht die zelfmoord gepleegd
had.Hij had in Kinshasa het geld van
zijn vader verbrast terwijl die in het buiteland zat.Was door de vader, bij diens terugkomst,het huis uitgegooid en zag geen uitweg
meer.De familie was juist aangekomen in
het ziekenhuis en vernam de dood van de jongen.Het is erop uitgedraaid dat heel die familie door de politie naar het
politiebureel gebracht is.
De menigte op het binnenplein van het ziekenhuis ventileerde hun agressie op de
autos van de
Libanese familie, door op de autos te kloppen.
Ondertussen zijn wij dan bij Yvonne Nzungu geweest met Adolph. Blijkt dat hij twee oogaandoeningen
heeft.De eerste is cataract en het
tweed is glaucoom.Als het enkel
cataract was geweest kon hij geholpen worden, maar door het ver gevorderde
stadium van glaucoom kan er niets meer gedaan worden.Heel spijtig.Het had voor Marie-Christine een grote hulp geweest als Adolph terug kon
zien.Wel is duidelijk geworden dat hij
dagelijks oogdruppeltjes moet nemen om te vermijden dat de ogen, door de druk,
gaan barsten.
Ondertussen was het al na de middag, en hebben we Jean en Adolph terug op weg
gezet naar huis.Voor ons was het te
laat om nog mee te gaan. We hebben de resterende uren als ontspanninggenomen , zwemmen, lezen en zonnen en een frisse Primus drinken.
Voor ik het vergeet, jullie moeten de groeten van de Jos hebben die morgen verslag uitbrengt van ons bezoek van vandaag aan de bonobo's (zijn niewe vriendjes) en ook ons bezoek aan 'le lac Ma Vallée'.
Reacties op bericht (1)
10-10-2013
congo
Spijtig dat de man van Christine niet vlugger kon geholpen worden. Er is daar nog veel werk aan de winkel voor de overheid! Jullie doen er alvast een mooie job! anny wim
