13/10/2013

Gisteren bracht Koko (taxi-man) ons naar Gombe.  We zijn een kijkje gaan nemen naar de ‘Procure Sainte Anne’, de tweede optie die we hadden om in Kinshasa te logeren, dit bij de Paters van Scheut.
Gombe is wel anders dan Limete.  Het wegennet is er luxueus, met brede lanen, wijken met grote huizen en nieuwe appartementen. Overal stadsarbeiders/arbeidsters in blauwe overall en geel fluo-vestje, die de straten schoon maken met borstels.  Weinig kraampjes langs de weg, weinig straatverkopers, wel grote supermarkten.  De Stroom is vlakbij en we zijn er een kijkje gaan nemen.  We hadden er graag een fotootje genomen, maar het mag niet.  We stonden er maar een paar minuten of er kwam al een bewapende militair heel dicht bij ons staan, zodat hij kon horen waarover we aan het praten waren.  Aan de overkant van de stroom zagen we duidelijk Congo-Brazzaville liggen.  Jos is er toch in geslaagd om stiekem een foto te nemen, vanuit heuphoogt, m et zijn GSM.   Het was wel de dag van de stiekeme foto’s.  Want in onze straat hadden we zo graag een foto genomen van de Negiriaans kerk, waar eerst een groot spandoek hing met de aankondiging van de ‘Evangelist, Psalmist International’ en er nu een ander spandoek hangt met ‘Double portion’.
Toen we er een keertje te voet langs kwamen, hebben we gevraagd om een foto te mogen nemen.  De security werd erbij geroepen en bleek dat ze dit niet konden toestaan.  Aan de overkant van deze kerk is er iets van het Congolees gerecht gevestigd, waar ook steeds veel politie rondhangt.  Maar…. toen we vandaag terug kwamen met de taxi, hadden we al afgesproken om, vanuit de auto te proberen een stiekeme foto te maken.   Een paar straten voor we eraan kwamen hadden we het fototoestel al klaar in de aanslag om in volle vlucht af te drukken.   En….voilà, hieronder het resultaat! 




Deze kerk is puur geldgewin.  De mensen worden opgezweept tot een soort trance die maakt dat ze hun portefeuille open doen.  Hoe groter het bedrag, hoe groter de zegen.   En heel de wijk mag meeluisteren.
In tegenstelling tot Gombe, zitten wij hier in Limete meer in het echte Kinshasa van de Congolees, met overal mensen die iets verkopen.  Vermits er geen werk is, organiseert ieder z’n eigen mogelijkheid tot een beetje geld verdienen om te kunnen leven.  En ook de mensen die werk hebben verdienen niet genoeg om rond te komen.  Dollars wisselen in Congolese Franc gebeurt enkel op de straat.  Telefoonkaarten worden op straat verkocht.  En dan zijn er de mama’s die dingen klaar maken om te eten, of fruit en vruchten verkopen.  Ook de kapper zit langs de weg met een stoeltje

en spiegel.  En de rondlopende verkopers leuren met stokbrood mooi rechtop gezet in een plastiek kom op hun hoofd, een soort hespenworst waar ze een sausje op smeren, zakdoekjes, waterzakjes, flesjes drank, mango’s (foute)palmolie, pinda’s, kleding, kettingsloten, zonnebrillen, sigaretten en allumeurs.  Je ziet hier een hele supermarkt voorbijlopen.  Ook kopies laten maken kan hier op straat.

 

Hun moed en volharding is bewonderenswaardig.  Ja, het is echt wel een kwestie van overleven.

13-10-2013 om 08:04 geschreven door Tinne

12/10/2013

12-10-2013 om 08:12 geschreven door Tinne

11/10/2013

6.00u ’s Morgens.  Wij staan hier op bij het kraaien van de haan en gaan ’s avonds met de kippen op stock (zo ongeveer).  Om een uur of 10 ’s avonds wordt de generator afgezet en valt de elektriciteit uit.  Wat dan nog aan was van verlichting en airco schiet ’s morgens om 5:30 u terug in gang, en dan zijn we wakker.

Gisteren zijn we op pad gegaan richting familie.  Vermits we de nacht ervoor enkele uren zware regen en onweer gehad hadden, was het nog niet duidelijk of we er wel zouden geraken.  Onze taxi-man Koko bracht ons met de auto zo dicht mogelijk (aan hetzelfde cafeetje van vorige keer).  Het idee om dan op een brommer te stappen hebben we op zijn aanraden laten varen.  Samen met hem zijn Christian en ik te voet verder gegeaan.
Zo’n 1.15u waren we onderweg.  Gelukkig was het nog zwaar bewolkt en hadden we geen last van de priemende zon.   Er zijn zoveel mensen in Kinshasa.  Waar we stapten was het toch al ver van de centra, en toch zit je in een aanhoudende stroom van mensen, waarop we ons mee met lieten drijven.  Hier en daar hoor je wel reacties op onze passage, die ik niet versta.  Alleen als ze het over mondele hebben, weet ik dat ze blanke zeggen.  Je moet goed uitkijken waar je stapt, want het pad is oneffen, vol slijk, en met uitpuilende waterleidingen (door erosie aan de oppervlakte gekomen).  Af en toe kijk je toch eens op en en valt je blik op mensen die je dikwijls heel vriendelijk begroeten.
Op een gegeven moment was er een kleine , sjofel gekleed jongetje,  die begreep waar we naartoe moesten en voor ons gegidst heeft, met in zijn hand zijn speelgoed: een afgedankt deksel van een kookpot met een ijzeren staaf waarmee hij dit als een wiel kon verder rollen. Op het moment dat hij naar links moest en wij naar rechts gaf Christian hem een briefje van 200 fc.  De lach op zijn gezichtje had je moeten zien.  Fier en lachend het briefje bekijkend stapte hij verder naar boven.  Onderweg kwam Viktor ook ergens uit het niets opdagen en vergezelde ons.




En dan waren we er, bij la Maman.  Ze zat buiten op ons te wachten, samen met de hele bende. 
We zijn dan met haar naar binnen verhuisd met iedereen in ons kielzog.  La Maman geniet van elk moment dat haar zoon dicht bij haar is.  Ze is heel rustig en vind alles goed zo. 




De oudste dochter van Marie-Christine, Marie-Jeanne kwam er ook aan, met een paar van haar 9 kinderen. 



Koko, die heel de tijd bij ons is gebleven, voelde er zich ook onmiddellijk thuis en nam de taak van tolk op zich.
Aan hun huisje is er nog wel wat werk.  Christian heeft dit samen met de mannen bekeken, en we gaan zien wat er nog kan gebeuren.  Het zou mooi zijn moesten ze het stuk waar enkel nog een dak op moet zouden kunnen afwerken, dan kunnen de jongens apart slapen van de meisjes.




De sfeer was heel ontspannen en er werd wat afgelachen, vooral met de juist geplaatste opmerkingen van Christian. En la Maman lachte duchtig mee. 

11-10-2013 om 10:07 geschreven door Tinne

10-10-2013 om 23:28 geschreven door Tinne

10/10/2013

De bonobo’s zijn apen die het dichts bij de mens staan. Je kan er mee communiceren en zij doen dat met u.  Bv. als ze u niet moeten hebben werpen ze met kleine steentjes naar u.  Als ze van u houden lachen ze naar u en kunt ge er een gesprek mee voeren. 



Met een leeg plastieken flesje schept de bonobo water uit de vijver en gaat rustig op zijn rug liggen drinken.  Een plat gedrukt plastieken flesje dient als voertuig (Maserati) om tegen 100 km/u langs de vijver te racen. En in alle fierheid komt hij u vertellen hoe fijn hij het vond. 



Daarna waren we bij de kleine weesjes bonobo die door een mama opgevoed worden. Een stouterik kwam ons begroeten met water naar ons te gooien, in vreugdevol genot,  om dan tegen zijn mama (zwarte vrouw) duidelijk te maken dat we welkom waren. 



Voor de rest zijn ze erg sexueel gericht zoals het bij primaire mensen hoort.  Het menselijke van hen is de negen maanden dracht, als ze ziek zijn krijgen ze mensen-medicijnen, de vrouwtjes hebben maandelijks hun maandstonden en gaan in menopauze als ze oud zijn.  Het hoog spirituele van hun zijn, is dat ze vegetariër zijn en noch vlees noch vis verdragen.  Voor de rest lieve snoetjes dat altijd glimlachend naar u kijken en altijd akkoord gaan met wat je voorstelt.  Ieder heeft zijn eigen naam en luistert er perfect naar.  Dus heel wat anders dan bij ons.  Maar voor de rest zijn we toch dezelfde.
Volgend verslag gaat over andere nieuwe vriendjes, als ze nog tijd hebben voor hun vertrek.

10-10-2013 om 22:53 geschreven door Tinne

9/10/2013

Eergisteren maandag en gisteren dinsdag stond in het teken van Adolf.  Christian kreeg, via de paters, een telefoonnummer van een oogarts in het hospitaal Saint Joseph.  Maandag zijn we ( Christian, Jos en ik) er naartoe gegaan om informatie te krijgen over de manier waarop zij werken i.v.m. oogproblemen.  Toen we eraan kwamen en contact opgenomen hadden met de oogarts kwam zij onmiddellijk naar ons toe, in de receptieruimte.  Yvonne Nzungu gaf ons de nodige informatie en we spraken af om dinsdag met Adolph langs te komen voor een onderzoek van zijn blinde ogen.  Het ziekenhuis Saint Joseph is een ziekenhuis waar het organisatorisch goed werkt.  Je komt op een binnenplein via een grote poort, waar een overdekte receptieruimte is.  Dan zijn er een aantal bijgebouwen met consultatieruimten.
In het derde gebouw zijn de oogartsen ondergebracht.  Een grote hal met buiten en binnen zitbanken langs de muur voor de talrijke wachtende.  Binnen is de ruimte verdeeld in aan aantal boxen, waar eerst de assistente de nodige onderzoeken doet, en waar je dan doorschuift naar de oogarts zelf.  Maar eerst moet de fiche medical opgemaakt worden.  8000 fc (geen 10$) voor de Congolezen, 12000 fc voor de buitenlanders.  Maar in dit bedrag zit ook het ereloon van de dokter.
Het was de bedoeling om dinsdag met de taxi naar de familie te rijden, tot op het verste punt mogelijk.  Dit verste punt viel nogal tegen, want het had geregend en waar we de asfaltweg verlaten hadden, was het al vlug gedaan met rijden door de grote modderpoelen.  Onze chauffeur heeft ons dan op een terrasje van een ‘cafeetje’ achter gelaten, en is zelf per brommer naar het punt van afspraak gereden om Jean en Adolph op te halen. 



Het is ons duidelijk geworden dat de familie bereiken bij regen, een groot probleem wordt.  Als het met de auto niet kan, zullen wij ook op de brommer-taxi moeten stappen.   Volgens de chauffeur zijn er twee droge dagen nodig, na de regen, om terug te kunnen rijden in de straten met zandbodem. 
Na enige tijd kwamen ze er alle drie aan en zijn we op weg gegaan naar Saint Joseph.  Daar aangekomen kwamen we terecht in een tumult op het binnenplein.  Bleek er een Libanese jongen binnengebracht die zelfmoord gepleegd had.  Hij had in Kinshasa het geld van zijn vader verbrast terwijl die in het buiteland zat.  Was door de vader, bij diens terugkomst,  het huis uitgegooid en zag geen uitweg meer.  De familie was juist aangekomen in het ziekenhuis en vernam de dood van de jongen.  Het is erop uitgedraaid dat heel die familie door de politie naar het politiebureel gebracht is.
De menigte op het binnenplein van het ziekenhuis ventileerde hun agressie op de auto’s van de

Libanese familie, door op de auto’s te kloppen.
Ondertussen zijn wij dan bij Yvonne Nzungu geweest met Adolph.  Blijkt dat hij twee oogaandoeningen heeft.  De eerste is cataract en het tweed is glaucoom.    Als het enkel cataract was geweest kon hij geholpen worden, maar door het ver gevorderde stadium van glaucoom kan er niets meer gedaan worden.  Heel spijtig.  Het had voor Marie-Christine een grote hulp geweest als Adolph terug kon zien.  Wel is duidelijk geworden dat hij dagelijks oogdruppeltjes moet nemen om te vermijden dat de ogen, door de druk, gaan barsten. 
Ondertussen was het al na de middag, en hebben we Jean en Adolph terug op weg gezet naar huis.  Voor ons was het te laat om nog mee te gaan. We hebben de resterende uren als ontspanning  genomen , zwemmen, lezen en zonnen en een frisse Primus drinken.

Voor ik het vergeet, jullie moeten de groeten van de Jos hebben die morgen verslag uitbrengt van ons bezoek van vandaag aan de bonobo's (zijn niewe vriendjes) en ook ons bezoek aan 'le lac Ma Vallée'.

09-10-2013 om 21:26 geschreven door Tinne

6/10/2013

Van Pablo hebben we vernomen dat de Mama niet naar Bandal kan gebracht worden, gezien haar toestand.  Ondertussen is Pablo terug vertrokken naar Congo Brassavile.  Hij komt terug naar hier, in de laatste week van ons verblijf in Kinshasa.
De bedoeling is nu om dinsdag terug op bezoek te gaan bij de Mama.  We nemen opnieuw de taxi tot het punt waar we te voet verder moeten. Daar zal de taxi ook wachten tot we terug komen van ons bezoek.  De afspraak is dat Jean ons zal opwachten op dat taxi-punt, om verder de weg te wijzen, want het is daar een doolhof.  We vertrekken wel heel vroeg, zodat we kort na de middag terug zijn.

07-10-2013 om 07:42 geschreven door Tinne