6/10/2013

Van Pablo hebben we vernomen dat de Mama niet naar Bandal kan gebracht worden, gezien haar toestand.  Ondertussen is Pablo terug vertrokken naar Congo Brassavile.  Hij komt terug naar hier, in de laatste week van ons verblijf in Kinshasa.
De bedoeling is nu om dinsdag terug op bezoek te gaan bij de Mama.  We nemen opnieuw de taxi tot het punt waar we te voet verder moeten. Daar zal de taxi ook wachten tot we terug komen van ons bezoek.  De afspraak is dat Jean ons zal opwachten op dat taxi-punt, om verder de weg te wijzen, want het is daar een doolhof.  We vertrekken wel heel vroeg, zodat we kort na de middag terug zijn.

07-10-2013 om 07:42 geschreven door Tinne

Gisteren was het de feestdag van de H.Franciscus van Assisi, de patroonheilige/stichter van de Paters Capucijnen.  We werden uitgenodigd op een feest.  Ook de bisschop en nog een hoge geestelijke waren er, samen de de Minister Capucijn voor Congo.  ’s Avonds om 20:00u begon het feestje met een aperitief (ja!… Martini, Wisky, Porto) buiten in de tuin.  En dan aan tafel met z’n vijftigen voor een lekkere feestmaaltijd.  Er werden enkele religieuze liederen gezongen, heel mooi met die warme, diepe mannenstemmen.

Deze voormiddag zijn we per taxi naar Gombe geweest.  Daar een beetje rondgereden en gezien dat dit een ander soort Kinshasa is, waar de straten er netjes bijliggen en waar er grote en mooie gebouwen staan , en appartementen i.p.v. piepkleine huisjes om in te wonen.


Dan zijn we richting Congostroom gegaan, waar we langs de oever de toerist hebben uitgehangen.

Jullie moeten de groeten hebben van Jos, die aan de stroom zijne STOP gevonden heeft.
 

Ook de groeten van Christian en mezelf natuurlijk.  Ik sta achter de kamera. 

05-10-2013 om 19:27 geschreven door Tinne

Een dagje ontspanning met toch wat spanning.
We hebben vers geld nodig en gaan daarom naar de bankcontact, hier wat verder op het centrale plein.  Eerst moeten we ons leven riskeren om de grote boulevard (een autostrade met 4 baanvakken in 2 richtingen) over te steken.
Bij.Bankcontact 1:   transaction refusée.  Bankcontact 2: transaction refusèe …. En Jos zei ‘we zijn in Congo’.  Bankcontact 3: transaction refusée, en Jos zei: ‘ja we zijn in Congo’. 
Dan naar binnen in de bank.  Een ticketje nemen en in de wachtruimte gaan zitten en onze beurt afwachten.  Ook aan het loket: transaction refusée.  Er is dus iets mis met onze kaarten.  Dan maar naar de bank in Vrasene bellen.  OK, bleek dat de dame daar onze bankkaarten nog niet geactiveerd had voor Africa.  Dit wordt dus opgelost.
Onderweg terug naar ons logement, zijn we nog even gestopt aan een marktje.  Daar verkochten ze handgemaakte sandalen, handtassen, enz…  De sandalen spraken Jos wel aan.
Ze waren artisanaal gemaakt van autobanden, bekleed met geweven vezels. Heel mooi.   Dus één paar gekocht, mits afbieden tot de helft van de prijs.  Terug thuis, bleken bij nader inzicht, de sandalen van hetzelfde model en makelij te zijn, maar wel van een verschillende maat. Een kleine (die paste)  en een grotere.  De oplossing: we gaan vandaag terug en kopen nog een kleine en een grote.  Dan heeft Jos een paar voor hem en een paar voor Walter2, ter compensatie voor de goede zorg voor poes en plant op het thuisfront.
Na de middag zijn we naar het zwembad getrokken voor een paar uurtjes verfrissing en ontspanning.  Le cercle sportif Theresita ligt op ongeveer 1km van ons verblijf.  Wij met de taxi ernaartoe (hier gaat alles per taxi).  Bleek dat er reuze mee te vallen.

Ge moet verplicht een douche nemen voordat je gaat zwemmen. Probleem, er komt amper water uit die douche. 

Er liep ook parmantig een kip rond, die uiteindelijke haar slaapplaats opzocht boven op vals plafonnetje aan de toog.

 Dit wordt een adresje waar we nog wel een paar keer zullen passeren, maar dan te voet.

04-10-2013 om 00:00 geschreven door Tinne

We hebben gisteren de Mama ontmoet, in het huisje waar zij wonen.

De weg ernaartoe was al een belevenis op zich, en gaf mij toch een emotionele shock.  Je hebt in Kinshasa de citè, maar je hebt ook de cité van de cité.  Daar zijn we geweest.
Pablo had beloofd om ons af te halen om 8.00u ’s morgens.  Hij en Jean waren er, zelfs te vroeg.  Per toeval was er een taxi chauffeur die even goeiedag kwam zeggen aan de portier van het verblijf.  Hij was bereid om ons te vervoeren.  We hadden drie valiezen met gerief voor de familie mee.  Twee valiezen (grote) gingen in de koffer.  De derde werd achteraan op de passagierszetel gezet.
Ik kwam naast de valies te zitten, Christian naast mij en op het benepen plaatsje naast Christian, kon Jean zich nog binnenwringen.  Vooraan de chauffeur en Pablo.  
Gelukkig kende deze chauffeur heel Kinshasa uit z’n hoofd.  Zelfs Jean wist op een bepaald moment niet meer hoe we er naartoe moesten.
De route begon op de grote boulevard , om dan meer de stad in te rijden. 

Druk, maar wel asfaltwegen.  Dan kwam het moment dat we de asfaltwegen moesten verlaten om verder te rijden op aarden wegen, waar het steeds moeilijker werd en de putten talrijker en steeds dieper.


Uiteindelijk kwamen we op een punt waar we niet door een diepe put moesten, maar over een omhoogstekend stuk betonweg.  Iedereen moest uit de wagen, en voorzichtig heeft de chauffeur dan deze hindernis genomen.  Iedereen terug de auto in en verder hobbelend door de steeds nauwere straatjes, telkens een ‘oei ‘of ‘aai’ lancerend als er weer eens een wiel in een put schoot.  Op een bepaald moment reed een brommer ons voorbij, met daarop de rijder en Viktor en z’n vrouw, die ons ook gingen vergezellen.


Dan kwam het moment dat de wegen te smal en te moeilijk werden om met de auto te kunnen rijden.  Hier zijn we uitgestapt.  De chauffeur bleef daar wachten op onze terugkeer. 

Jean met twee valiezen, Pablo met 1 valies (later weer overgenomen door Christian), zo zijn we te voet op weg gegaan.  Viktor en zijn vrouw (Marie-Viviane) waren er ook.  Marie-Viviane nam onmiddellijk mijn hand vast, en zo hebben we hand in hand de ongeveer 1.5km stijgende zandweg gelopen. Dit was werkelijk onze kronkel-fonkel-weg.  Overal zijn er mensen, kleine stalletjes  (met of zonder parasols) waar ze iets verkopen, schoolgaande kindjes in een wit/blauw uniformpje, waterleidingen die midden op de weg lopen en waar hier en daar water uitsijpelt met grote modderplassen tot gevolg, brommers die zich hier nog proberen door te wringen.   Dit beeld van Kinshasa was echt wel pakkend.  Zelfs een kerk in een schuur van plaatijzer en doeken, waaruit gezang en djembé klanken opstegen,  kom je er nog tegen.  Dan kwam een meisje van de familie ons tegemoet.  Zij nam één van de valiezen over van Jean en zette die op haar hoofd.  Ook Jean ging verder met die andere valies op zijn hoofd.  Ondertussen hoorde je de mensen commentaar geven op onze passage.  Nieuwsgierige blikken van kinderen, mama’s die ons groette,  groepjes jongeren die ons taxeerden. En dan de hitte van de zon loodrecht op ons hoofd.

Uiteindelijk,op het moment dat je dacht dat er verder geen huisjes meer zouden zijn, kwamen we op het adres van de Mama en de familie. 

Ze zat buiten op een stoel te wachten.  Marie-Viviane en ik waren er als eerste.  Marie-Christine, halfzus van Christian was er om ons te begroeten. En dan de Mama…  ze wist wie ik was.  Zachte ogen en een mooie glimlach.  Het was ontroerend om mekaar nu in levende lijve te zien.  Dan kwam Christian eraan.  Weer een innige begroeting, vol ontroering.

Van alle kanten kwamen kinderen, kleinkinderen, buren erbij.  Er was een zoon (van Marie-Christine) die ook Christian noemt en er was er één die Jeremy noemt (zoals onze neef).  Dan was er natuurlijk ook nog Dolf (blind), de man van Marie-Christine, die binnen op ons zat te wachten.
Op het perceel van de buren was men djembe aan het spelen, helemaal Congo!
De namen van alle familieleden zullen ons bij herhaling moeten ingepompt worden, want het zijn er heel wat. 

Eens allemaal binnen in het salonnetje, is het palaveren begonnen.  Marie-Christine, de Mama spreken enkel Lingala.  Marie-Christine wou zoveel vertellen, maar ik verstond haar niet.  Zo nu en dan werd er toch iets vertaald.  Blijkt dat de Mama nu veel zorg nodig heeft omdat de ouderdom begint mee te spelen.  Ze is heel slecht te been en daardoor geïsoleerd.  Langs de andere kan, is de plek waar ze wonen veel minder druk dan in de cité, de smog is er ook een stuk minder en er is natuur (bomen, grassen, riet).  Het grote nadeel is dat alles wat verder weg is.  Nochtans zijn er ter plekke ook wel kraampjes met voeding en drank en allerlei benodigdheden.  Eens we wat geld hadden gegeven werd er snel drank aangevoerd: Cola, water en bier.  Hun groot probleem is om dagelijks aan eten te geraken.
Natuurlijk kon het traditionele schoot zitten niet ontbreken.  Van de Mama moest Christian op haar schoot komen zitten, zo dat ze nog even in de tijd terug kon toen haar twee Europese kinderen klein waren en dicht bij haar.  Maar lang mocht dit niet duren, gezien het gewicht van zoonlief.
Iedereen  moest lachen met die grote beer op de broze knieën van de Mama. 
            
Zo hebben we nog een hele tijd gepalaverd, foto’s getrokken en een beetje rondgekeken.
De Mama zei heel weinig, maar volgde, en hield Christian goed in ’t oog. 
En dan was het tijd om terug te gaan, met bedoeling om vrijdag terug op bezoek te gaan, maar dan in Bandal.  Mama zou naar daar gebracht worden.
 In de hitte ging het terug naar beneden hand in hand met Marie-Viviane, tot waar de auto op ons stond te wachten voor Pablo, Jean en ons.  Marie-Viviane en Viktor zijn dan terug op een motor-taxi gestapt.  Toen we al een eindje onderweg waren, zagen we plots Marie-Viviane en Viktor langs de kant van de weg.  Bleek dat de moto met hen erop, gevallen was (je kan al raden waar: op het stuk waar de beton omhoog stak en wij de auto moesten verlaten),  met schrammen en blutsen als gevolg.  Dan moest Jean maar de auto uit, zodat we de gehavende Marie-Viviane bij haar thuis konden afzetten.
Het doel was bereikt: moeder en zoon hebben mekaar terug in de armen kunnen nemen, en dit gaat nog  gebeuren in de komende weken.

03-10-2013 om 22:40 geschreven door Tinne

01/10/2013

Na de mislukking van gisteren is onze strategie aangepast.  Al onze hoop is nu gericht op Pablo.
Pablo is familie, nl. de kleinzoon van de broer van de Mama.  Hij is chirurg in Congo-Brassaville.
Vandaag is hij overgekomen, en deze namiddag, samen met Victor Bolenge(ook verre familie) en Jean (halfbroer van Christian) bij ons geweest.
Hij zal ons deze ochtend rond 8.30u komen halen, en dan gaan we naar het adres in Selembao.
Volgens  Jean konden wij zelf het adres niet vinden, vermits je er met de auto niet kan geraken.  We zullen de laatste km’s te voet moeten doen.

%%%FOTO1%%%

02-10-2013 om 07:39 geschreven door Tinne

Hier nog een paar foto's van onze rit in de cité van eergisteren.

02-10-2013 om 07:31 geschreven door Tinne

01-10-2013 om 21:37 geschreven door Tinne

1/10/2013

01-10-2013 om 07:53 geschreven door Tinne

29/9/2013

Zoals jullie kunnen zien zijn we in een mooi logement terecht gekomen.  We hebben een kamer met airco (die soms werkt), douche en soms internet aansluiting.  Het gastenverblijf is in een mooie tuin gelegen.  Het is hier een oase van rust in de drukke stad, een klein paradijs.
Kok Philippe bereidt elke middag en avond een lekker maaltijd, steeds met verse groentjes uit de tuin.
Zo hebben we al saka saka met kip en vis gekregen, en een andere afrikaanse groente (bètekouteni of zoiets).  Ook zijn er steeds verse tomaten (uit de volle grond) bij en  keuze tussen aardappelen en rijst.  We hebben hier ook al lekkere frietjes gegeten.  Ze zorgen dat we hier altijd  fris gefilterd water hebben en wij hebben onze voorraad Primus aangelegd.  Miet , je hebt gelijk, de pintjes smaken hier echt wel lekker!
En het weer?  Lekker Luilekkerland weer.  Warm, een beetje bewolkt, wachten op de eerste regen van het regenseizoen.

01-10-2013 om 06:32 geschreven door Tinne

29-09-2013 om 12:38 geschreven door Tinne

26-09-2013 om 14:00 geschreven door Tinne

26-09-2013 om 13:50 geschreven door Tinne

24-09-2013 om 17:41 geschreven door Tinne