|
19/10/2013
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We legden van vandaag nog een bezoekje af. Ditmaal bij de familie Mguete in Livulu.
Roger en Micheline wonen er in een mooie wijk, dicht bij de universitaire
campus. Voor Christian en eveneens voor
Roger was het een blij weerzien, sinds Christian in de jaren tachtig in Kinshasa
was. We werden hartelijk ontvangen.
Roger herinnerde zich de steeds wederkerende opmerking van Christian,
destijds: cest terible.
Teken van onmacht J. Ondertussen is de wederkerende opmerking van
Christian veranderd in je ne comprend
pas. Er zit evolutie in.
Roger werkt voor een Amerikaanse firma hier in Kinshasa. Micheline
werkt als oogarts in het ziekenhuis van Kintambo. Spijtig genoeg is het er heel moeilijk om
iets te doen, wegens gebrek aan materiaal en ook wegens een slechte organisatie
van het ziekenhuis. Daarnaast heeft ze
ook nog wel een privé praktijk, en werk ze voor een Protestantse
gemeenschap. We kwamen te weten dat zij
ervan droomt om binnen enkele jaren (als de 2 kinderen oud genoeg zijn),
regelmatig naar het binnenland te gaan,
om in het kader van een hulporganisatie, daar mensen met oogproblemen te
helpen. We hebben haar kaartje gekregen,
en geven het door aan een Belgische oogarts die momenteel in het binnenland
zit, maar nog terug langs komt waar wij logeren.
We nemen afscheid met de belofte mekaar nog te zien, hetzij in België, hetzij
in Kinshasa.
In de late namiddag zijn we dan nog even naar
het centre commercial gewandeld, onder een dreigende wolkenhemel. We zaten juist op ons terrasje toen de
tropische bui losbarste. Stoeltjes en
tafeltjes worden naar achter geschoven , om de slagregen te ontwijken, en komen
dicht tegen elkaar te staan. Uit de
boxen klinken de tonen en ritmes van de Congolese muziek. Direct worden de grote parasols van de verkoopstandjes
gebruikt om mensen droog van en naar autos te begeleiden, mits kleine
vergoeding. De uitbater van het terras
waar we zaten, probeert om het water buiten te houden, met in één hand een
aftrekker en met de andere hand zijn broekspijpen omhoog hijsend via een greep
in zijn kruis. Mensen maken de gekste
sprongen om van de auto op het terras te komen.
Een auto zakt met zn rechter voorwiel in de diepe goot (die maar
gedeeltelijk wordt afgedekt). Vier jonge
mannen helpen hem uit zn benarde positie.
Als de regen ophoudt, stappen we terug naar ons logement, terwijl het
stilaan donker wordt.
|
