|
22/10/2013
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
In rodeostijl gaan we terug naar Selembao om de Mama een
laatste keer te bezoeken. Pablo, overgekomen uit Congo-Brazzaville is er ook
bij. Gelukkig heeft het niet meer
geregend. Maar de modderplekken zijn er
nog wel. Zon drie keer moeten we
allemaal uit de auto, zodat Koko, na een grondige taxatie vooraf van het te
volgen spoor, zich door de modder slingert. Nog een klimmetje en we zijn er.
Aangekomen, zien we dat er weer vooruitgang geboekt is met de
verbouwingen aan het huis.
Mama zit buiten te wachten, en heel de familie, en nog veel meer, zijn present.
We verhuizen naar de voortuin, en zetten ons samen met Mama onder de parasol.
Ze weten dat het de laatste keer is dat we op bezoek komen, en willen allemaal
nog iets uit de brand slepen. Hoe zou je
zelf zijn als je niets hebt.
Drankjes worden aangerukt, en Marie-Christine zegt dat onze bezoeken de enige
gelegenheden zijn dat zij nog eens iets anders drinken dan water. De buren krijgen ook een drankje. De solidariteit in deze wijk is zeer
belangrijk. Er mag geen jaloezie
ontstaan, want dit zou het voor de familie heel moeilijk maken. In tegenstelling tot de andere wijken in de
stad, staan hier geen muren ronde de huisjes.
Iedereen weet, en ziet wat er bij de anderen gebeurt, en is voor wat de
veiligheid betreft, afhankelijk van de ander.
Binnen, in huis, zitten de mannen.
Christian probeert duidelijk de grenzen van onze liefdadigheid aan te
geven, en legt nog een keer uit hoe een wisselwerking de enige manier is om
voor de toekomst iets op te bouwen, zodat zij toch in de eigen behoeften kunnen
voorzien. Maar in een stad vol chaos,
waar miljoenen mensen te veel zijn en waar iedereen maar zn plan moet trekken
is het echt niet makkelijk.
Afscheid nemen doet pijn. Mama en
Marie-Christine hebben veel verdriet.
Maar de hoop op een weerzien, en de belofte hen niet te vergeten, geeft troost.
Met een sliert mensen achter ons aan dalen we terug af naar de plek waar de
auto staat en we laten Selembao achter ons.
Thuis gekomen, krijgen we nog bezoek van Bibi, die graag nog wat wil meegeven
voor haar ouders, die in Brussel verblijven.
De gedroogde rupsen en een zak met vruchten gaan mee in onze valies.
Ook Réjette heeft nog wat avocados en een papaya laten afgeven, om mee naar
Vrasene te nemen.
En Albert laat nog mangos en dergelijke afgeven om mee te nemen. Hij is woensdag heel de dag in een vergadering
en President Kabila komt hen toespreken.
We kruipen vanavond voor de laatste keer onder het muskietennet.
|
