Bezoek aan het dorp Somba: lemen 'kasteeltjes'/ Pleidooi van Lily bij politie:
7,00 u.: Blij dat we konden opstaan bij de kolonel te Boukombé. Van slapen was niet veel terechtgekomen. Uit de douche kwam maar een klein lekje water, dus was het lang wachten voor we alle vier klaar waren met deze welgekomen verfrissing. We betaalden de kolonel het verschuldigde bedrag voor de kamer ( 6 Euro per koppel). We mochten in zijn living wachten tot Constant ons zou komen ophalen. Ondertussen maakten we kennis met enkele familieleden van de kolonel en vertelde hij aan de hand van allerlei fotos tegen de muur over zijn leven als kolonel bij het leger. Hij bleek ook de koning van Abomey persoonlijk te kennen, de koning die we later nog zullen bezoeken.
8,15 u.: Constant haalde ons op en bracht ons naar een eettentje in het dorp waar we typisch Afrikaans konden ontbijten voor een paar centen (nog geen 2 Euro voor 4 personen). Een gezellige oudere vrouw had tal van warme gerechten bereidt en stalde deze uit in grote schalen. Voor ons wat ongewoon om s morgens al zon uitgebreid dis met warme gerechten te nuttigen. We lieten het ons echter daarom niet minder goed smaken.
8,45 u.: Constant bracht ons, we reden in een 4x4 met chauffeur, hijzelf legde alle afstanden af op de motor, bracht ons voor naar de lagere school van het dorp: Ong. Kuweeri.Hijzelf reed ondertussen naar zijn verpleegwerk in het dispensarium. We werden ontvangen door de directeur op pensioen, Noël. Noël was tevens de oprichter van het dispensarium van Boukombé en leidde de plaatselijke verkiezingen. Hij legde ons het Beninse kiessysteem uit aan de hand van fotomateriaal.
9,45 u.: We werden met de 4x4 terug naar het dispensarium gebracht, waar Contant, volledig in het wit, aan het werk was. Ook met zijn medewerk(st)ers maakten we kennis, woonden een verzorging van een gewonde bij, kregen nadien nog een korte rondleiding doorheen het centrum en zijn eigen woning iets verderop. Er werd een foto gemaakt van alle medewerkers met ons erbij, door een voorbijganger getrokken, na de derde poging lukte dit,
( eerste zonder hoofden, tweede zonder voeten, derde goed). We moesten nog anderhalf uur wachten, dan was Constant klaar met zn werk en kon hij zich terug met ons bezighouden. Dus de buurt maar verkennen; de waterput tegenover het centrum, de weinige aanwezige planten in de buurt. Er stond iets verderop wel een reusachtige Boubab die ik eens wat naderbij wilde bekijken. De grote noten lagen her en der verspreid over de grond. Ik nam er enkele mee voor nader onderzoek. De noten zijn bedekt met een laagje fluweel dat de huid kan irriteren.
11,50 u.: Constant was klaar met zn werk en weidde zich geheel aan ons. Ludo had allerlei medische spullen en medicijnen vanuit België meegenomen en overhandigde aan Constant nu plechtig het koffertje met waardevol medisch materiaal. Constant, duidelijk in de wolken, bekeek alle spulletjes één voor één, kreeg daarbij uitleg van Ludo. Bovenop gaf Ludo hem nog een som geld dat hij vanuit de België (PvdA) had meegenomen.
12,15 u.: We liepen te voet naar het dorp Tata SOMBA, Constant wilde ons een lemen woning laten zien, opgetrokken met kantelen, van op afstand leek het wel een kasteeltje. Deze woningen zijn zeer specifiek voor deze streek en worden bewoond door het Sombavolk. We er echt wel op uit om het eens van naderbij te aanschouwen. We klopten aan maar niemand bleek thuis behalve het hondje dat ons blaffend verwelkomde. Constant was blijkbaar vriend aan huis, we konden zomaar binnen, niets was op slot. Via laddertjes konden we ook de hoger gelegen etage bezoeken. Het was een ware openbaring voor ons hoe die huisjes wonderlijk waren opgebouwd. Op het dak stonden als het ware verschillende iglos, waarschijnlijk voor de verschillende vrouwen van de eigenaar. Ook aan de nagedachtenis van de voorouders werd tijd en ruimte besteed.
13,00 u.: Middagmaal, weer in restaurant: Chez Pascalinne samen met Constant en de chauffeur die ons de ganse morgen had rondgereden.
14,00 u.: Te voet wandelden we terug naar het huis van de kolonel. Onderweg kwamen we voorbij een souvenirtentje. Alleen een kind was aanwezig en verwittigde via via de jonge verantwoordelijke van de tent die even later als een pijl uit een boog kwam aangerend, zijn hele lichaam fel bezweet. Hij begon ons, buiten adem, allerlei dingen aan te prijzen. Uiteindelijk kocht ik van hem een behaard hoofddeksel met hoorn, dat plaatselijk tijdens ceremoniefeesten wordt gebruikt. Hij wilde ons nog allerlei andere dingen aansmeren, maar dat lukte niet, we mochten er wel mee op de foto.
14,30 u.: De chauffeur die ons naar Boukombé had gebracht en door ons halvelings was besteld om ons terug naar Natitingue te brengen werd door Constant afgezegd wegens te duur en omdat hij zelf voor een chauffeur wilde zorgen die goedkoper was namelijk de chauffeur van de schooldirecteur Noël die we eerder bezochten. De eerste chauffeur was daar helemaal niet mee gediend en zou het daarbij niet laten zitten, zo bleek later.
15,00 u.: Aangekomen bij het huis van de kolonel namen we even platte rust in onze respectievelijke kamers alvorens alles op te ruimen en afscheid te nemen van de kolonel en zijn familie. We moesten zijn groeten overbrengen aan de koning, die hij persoonlijk kende.
16,15 u.: Met onze nieuwe chauffeur terug op weg naar Natitingue. Onderweg vroeg hij of we niet even halt wilden houden in een dorpje in de buurt waar op dat ogenblik een zeer typische markt aan de gang was. Direct akkoord natuurlijk. Hij week dus van het hoofdpad af (alle wegen waren dus in geel-bruin zand), recht naar het plaatsje Koiruba waar de bijzondere markt bruiste van leven. Ook voor de inwoners van het Koiruba was het een evenement om eens enkele bleekscheten op hun markt te zien verschijnen, we hadden dus alle bekijks. We leerden weer een heleboel nieuwe groenten en vruchten kennen en onze chauffeur speelde gids en legde alles fijntjes aan ons uit.
17,30 u.: Aan de ingang van Natitingue was een politiecontrole zoals er wel meer zijn aan grote steden. Deze keer echter hadden de politiemensen veel aandacht voor onze wagen. De chauffeur moest al zijn papieren tonen. We moesten mee naar het bureau. Voor en achter ons werden we begeleid door een politieman op de motor, recht naar het politiekantoor. De eerste persoon die we daar zagen was de taxichauffeur die Constant de dag voordien afgezegd had. We roken dus gelijk nattigheid. Onze eerste taxichauffeur die zich onheus behandeld voelde had klacht ingediend bij de politie van Natitingue. Wij en vooral onze chauffeur, moesten ons op het politiekantoor komen verantwoorden waarom we een andere taxichauffeur hadden genomen en de eerste hadden afgezegd. De politieambtenaar geraakte niet wijs uit onze beweringen en stuurde ons door naar de politierechter die op dat moment, toevallig of niet, aanwezig was. Bleek deze rechter ook nog een oom te zijn van onze huidige chauffeur. Dit echter deed niets af aan zijn pleidooi. Hij vond dat we onze eerste chauffeur onheus behandeld hadden en veroordeelde ons tot een boete. Toen maakte Lily bekend dat zij advocate is in België, kreeg promp een hand van de politierechter, maar hij hield zijn been stokstijf en stelde een minnelijke schikking voor die voor beide partijen aanvaardbaar was (alhoewel ikzelf had het er moeilijk mee). Na de uitspraak van de politierechter: de Belgen en de Beninezen zijn eerlijk, maar de Amerikanen zijn oneerlijk, konden we ons verzoenen met de uitspraak. We betaalden onze eerste chauffeur 12.000 F.cefa, aldus gelijk aan de uitspraak van de rechter.
19,00 u.: We namen het avondmaal in hotel Kantaborfa en bleven er ook logeren.
