Bezoek aan het dorp Somba: lemen 'kasteeltjes'/ Pleidooi van Lily bij politie:
7,00 u.: Blij dat we konden opstaan bij de kolonel te Boukombé. Van slapen was niet veel terechtgekomen. Uit de douche kwam maar een klein lekje water, dus was het lang wachten voor we alle vier klaar waren met deze welgekomen verfrissing. We betaalden de kolonel het verschuldigde bedrag voor de kamer ( 6 Euro per koppel). We mochten in zijn living wachten tot Constant ons zou komen ophalen. Ondertussen maakten we kennis met enkele familieleden van de kolonel en vertelde hij aan de hand van allerlei fotos tegen de muur over zijn leven als kolonel bij het leger. Hij bleek ook de koning van Abomey persoonlijk te kennen, de koning die we later nog zullen bezoeken.
8,15 u.: Constant haalde ons op en bracht ons naar een eettentje in het dorp waar we typisch Afrikaans konden ontbijten voor een paar centen (nog geen 2 Euro voor 4 personen). Een gezellige oudere vrouw had tal van warme gerechten bereidt en stalde deze uit in grote schalen. Voor ons wat ongewoon om s morgens al zon uitgebreid dis met warme gerechten te nuttigen. We lieten het ons echter daarom niet minder goed smaken.
8,45 u.: Constant bracht ons, we reden in een 4x4 met chauffeur, hijzelf legde alle afstanden af op de motor, bracht ons voor naar de lagere school van het dorp: Ong. Kuweeri.Hijzelf reed ondertussen naar zijn verpleegwerk in het dispensarium. We werden ontvangen door de directeur op pensioen, Noël. Noël was tevens de oprichter van het dispensarium van Boukombé en leidde de plaatselijke verkiezingen. Hij legde ons het Beninse kiessysteem uit aan de hand van fotomateriaal.
9,45 u.: We werden met de 4x4 terug naar het dispensarium gebracht, waar Contant, volledig in het wit, aan het werk was. Ook met zijn medewerk(st)ers maakten we kennis, woonden een verzorging van een gewonde bij, kregen nadien nog een korte rondleiding doorheen het centrum en zijn eigen woning iets verderop. Er werd een foto gemaakt van alle medewerkers met ons erbij, door een voorbijganger getrokken, na de derde poging lukte dit,
( eerste zonder hoofden, tweede zonder voeten, derde goed). We moesten nog anderhalf uur wachten, dan was Constant klaar met zn werk en kon hij zich terug met ons bezighouden. Dus de buurt maar verkennen; de waterput tegenover het centrum, de weinige aanwezige planten in de buurt. Er stond iets verderop wel een reusachtige Boubab die ik eens wat naderbij wilde bekijken. De grote noten lagen her en der verspreid over de grond. Ik nam er enkele mee voor nader onderzoek. De noten zijn bedekt met een laagje fluweel dat de huid kan irriteren.
11,50 u.: Constant was klaar met zn werk en weidde zich geheel aan ons. Ludo had allerlei medische spullen en medicijnen vanuit België meegenomen en overhandigde aan Constant nu plechtig het koffertje met waardevol medisch materiaal. Constant, duidelijk in de wolken, bekeek alle spulletjes één voor één, kreeg daarbij uitleg van Ludo. Bovenop gaf Ludo hem nog een som geld dat hij vanuit de België (PvdA) had meegenomen.
12,15 u.: We liepen te voet naar het dorp Tata SOMBA, Constant wilde ons een lemen woning laten zien, opgetrokken met kantelen, van op afstand leek het wel een kasteeltje. Deze woningen zijn zeer specifiek voor deze streek en worden bewoond door het Sombavolk. We er echt wel op uit om het eens van naderbij te aanschouwen. We klopten aan maar niemand bleek thuis behalve het hondje dat ons blaffend verwelkomde. Constant was blijkbaar vriend aan huis, we konden zomaar binnen, niets was op slot. Via laddertjes konden we ook de hoger gelegen etage bezoeken. Het was een ware openbaring voor ons hoe die huisjes wonderlijk waren opgebouwd. Op het dak stonden als het ware verschillende iglos, waarschijnlijk voor de verschillende vrouwen van de eigenaar. Ook aan de nagedachtenis van de voorouders werd tijd en ruimte besteed.
13,00 u.: Middagmaal, weer in restaurant: Chez Pascalinne samen met Constant en de chauffeur die ons de ganse morgen had rondgereden.
14,00 u.: Te voet wandelden we terug naar het huis van de kolonel. Onderweg kwamen we voorbij een souvenirtentje. Alleen een kind was aanwezig en verwittigde via via de jonge verantwoordelijke van de tent die even later als een pijl uit een boog kwam aangerend, zijn hele lichaam fel bezweet. Hij begon ons, buiten adem, allerlei dingen aan te prijzen. Uiteindelijk kocht ik van hem een behaard hoofddeksel met hoorn, dat plaatselijk tijdens ceremoniefeesten wordt gebruikt. Hij wilde ons nog allerlei andere dingen aansmeren, maar dat lukte niet, we mochten er wel mee op de foto.
14,30 u.: De chauffeur die ons naar Boukombé had gebracht en door ons halvelings was besteld om ons terug naar Natitingue te brengen werd door Constant afgezegd wegens te duur en omdat hij zelf voor een chauffeur wilde zorgen die goedkoper was namelijk de chauffeur van de schooldirecteur Noël die we eerder bezochten. De eerste chauffeur was daar helemaal niet mee gediend en zou het daarbij niet laten zitten, zo bleek later.
15,00 u.: Aangekomen bij het huis van de kolonel namen we even platte rust in onze respectievelijke kamers alvorens alles op te ruimen en afscheid te nemen van de kolonel en zijn familie. We moesten zijn groeten overbrengen aan de koning, die hij persoonlijk kende.
16,15 u.: Met onze nieuwe chauffeur terug op weg naar Natitingue. Onderweg vroeg hij of we niet even halt wilden houden in een dorpje in de buurt waar op dat ogenblik een zeer typische markt aan de gang was. Direct akkoord natuurlijk. Hij week dus van het hoofdpad af (alle wegen waren dus in geel-bruin zand), recht naar het plaatsje Koiruba waar de bijzondere markt bruiste van leven. Ook voor de inwoners van het Koiruba was het een evenement om eens enkele bleekscheten op hun markt te zien verschijnen, we hadden dus alle bekijks. We leerden weer een heleboel nieuwe groenten en vruchten kennen en onze chauffeur speelde gids en legde alles fijntjes aan ons uit.
17,30 u.: Aan de ingang van Natitingue was een politiecontrole zoals er wel meer zijn aan grote steden. Deze keer echter hadden de politiemensen veel aandacht voor onze wagen. De chauffeur moest al zijn papieren tonen. We moesten mee naar het bureau. Voor en achter ons werden we begeleid door een politieman op de motor, recht naar het politiekantoor. De eerste persoon die we daar zagen was de taxichauffeur die Constant de dag voordien afgezegd had. We roken dus gelijk nattigheid. Onze eerste taxichauffeur die zich onheus behandeld voelde had klacht ingediend bij de politie van Natitingue. Wij en vooral onze chauffeur, moesten ons op het politiekantoor komen verantwoorden waarom we een andere taxichauffeur hadden genomen en de eerste hadden afgezegd. De politieambtenaar geraakte niet wijs uit onze beweringen en stuurde ons door naar de politierechter die op dat moment, toevallig of niet, aanwezig was. Bleek deze rechter ook nog een oom te zijn van onze huidige chauffeur. Dit echter deed niets af aan zijn pleidooi. Hij vond dat we onze eerste chauffeur onheus behandeld hadden en veroordeelde ons tot een boete. Toen maakte Lily bekend dat zij advocate is in België, kreeg promp een hand van de politierechter, maar hij hield zijn been stokstijf en stelde een minnelijke schikking voor die voor beide partijen aanvaardbaar was (alhoewel ikzelf had het er moeilijk mee). Na de uitspraak van de politierechter: de Belgen en de Beninezen zijn eerlijk, maar de Amerikanen zijn oneerlijk, konden we ons verzoenen met de uitspraak. We betaalden onze eerste chauffeur 12.000 F.cefa, aldus gelijk aan de uitspraak van de rechter.
19,00 u.: We namen het avondmaal in hotel Kantaborfa en bleven er ook logeren.
Busreis naar Cotonou/ Logeren bij de nonnen van pater Pio: Hotel Godian.
6,30 u.: We namen het ontbijt in hotel Kantaborfa, omelet met tomaat. Ludo had weer last van diaree en was voorzichtig met het ontbijt.
7,00 u.: We vertrokken met de Confort-bus (naam van de maatschappij) voor het hotel waar we logeerden.
7,15 u.: De bus moest plots stoppen op aanvraag van Lily; Ludo was heel misselijk en moest overgeven.
8,15 u.: Plaspauze in Djougou, een kwartier later reden we verder.
11,00 u.: We kwamen aan in Savalou. De chauffeur stopte om benzine te tanken
11,30 u.: Stop in Dassa, we stopten hier om wat te eten. Lily gleed hier uit omdat de bus vlak naast een geasfalteerde berm stond en had zich lelijk bezeerd aan haar knie met ook schade aan haar broek.
12,50 u.: We kwamen aan in Bohicon; er stonden nog enkele bussen van dezelfde maatschappij, dus moesten de chauffeurs even een babbel slaan.
14,30 u.: Aankomst in COTONOU, onze bestemming.
15,30 u.: We werden omringd door wel 20 taxichauffeurs die onze koffers wilden opladen. We probeerden hen duidelijk te maken dat we zouden opgehaald worden door bekenden. Met een kwinkslag zeiden de chauffers: dan zal het wel met een camion zijn zeker! wijzend naar al onze koffers.
16,00 u.: Gervais, de man van Leen Swinnen arriveerde aan de indrukwekkende plaza, waar we op hem stonden te wachten. Het was een zeer prettige kennismaking. Gervais voerde ons met de auto van de partij naar het hotel: hotel Godian van de filles de padre Pio. We installeerden ons; boven, beneden, weer boven, tot we uiteindelijk onze stek vonden. Gingen op het terras van de nonnen wat drinken om nader kennis te maken met de man die we wel van naam kenden, maar niet persoonlijk. Wat viel dat mee zeg! Een heel bescheiden, knappe, intelligente man. Leen weet wel van wanten zeg!
18,00 u.: Ik ging met Liesbeth op zoek naar levensmiddelen (en wijn natuurlijk). We vonden 500 meter verder in de straat een mini supermarkt (worden uitgebaat door Libanezen), waar we onze voorraad insloegen.
19,30 u.: We bestelden een vismaaltijd op het terras bij de nonnen. Tijdens het wachten begon plots een folkloristisch optreden in de aula van het nationaal ballet van Benin. Dus wij daar naartoe. Ik hield wel een oogje in het zeil om te zien wanneer men ons zou brengen. Gelukkig duurde dit, zoals gewoonlijk, nogal lang zodat we het grootste deel van dit prachtige optreden konden bijwonen.
20,15 u.: En dan aan de maaltijd, tijdens ons peuzelen kwam een Frans ex-militair met ons babbelen. Hij was ook zo weg van het leven in Benin. Hij reisde heel Afrika rond, had veel gevaren en wat weet ik nog meer. Rond 22 uur hielden we het voor bekeken en gingen naar bed. Lily en ludo op het gelijkvloers en wij op het eerste.
Afspraak met zoon van koning van Abomey. Bezoek aan paalwoningdorp Ganisse.
7,15 u.: Ik; zoals gewoonlijk vroeg op, zocht in de buurt naar een bakker om Franse broden te kopen. Dit lukte in de vroegte niet zo gauw, tot ik in een klein steegje een oud vrouwtje vond die enkele franse broden aanbood voor een prikje.
Liesbeth en ik begonnen vast te ontbijten op onze kamer omdat er nog geen leven te bekennen was op de kamer van Lily en Ludo. Toen we klaar waren verhuisden we alle attributen (messen; brood, boter, thee, oploskoffie, waterkoker, beleg, bekers enz) naar de kamer van Lily en Ludo onder ons, zodat ook zij van een gezond ontbijt konden genieten.
10,10 u.: We werden opgehaald door Gervais. Hij voerde ons door de stad, allelei Godsdienstige namen van diverse handelszaken gleden aan ons voorbij: OptiekAve Maria, Restaurant La Paix de Dieu, restaurant Le bon Samaritan, Bar Christo, Ettablissement Dieu est grande, Librerie Jerusalem enz.
10,50 u.: We vaarden met een bootje doorheen het paaldorp Ganisse. Heel indrukwekkend! We voeren voorbij allerlei handelaars te boot, mensen die voor hun werk per boot heen en weer moesten, vissers, kunstige jongeren die voor een centje op hun hoofd gingen staan op de boot, bedelaars enz. Op verschillende plaatsen gingen we aan land bij souvenierszaken ( we kochten er enkele T-shirts en batikdoeken) en een restaurant waar we een frisdrank gebruikten.
13,30 u.: Terug op het vasteland, Gervais had het aan de stok met de uitbater van de boottochten. Hij dacht dat ie als aanbrenger van 4 toeristen wel gratis kon meevaren op de trip, maar de uitbater dacht er duidelijk anders over. Uiteindelijk, na enige discussie werd het pleit beslecht in het voordeel van Gervais.
14,15 u.: Op aanraden van Gervais gingen we eten in een eenvoudig maar zeer verzorgt rastaurantje aan de rand van de stad (Cotonou): Restaurant Bahia Cabana. We kregen er een heerlijke schotel (ovaal) voorgeschoteld met allerlei soorten vis en vlees en groente.
15,00 u.: We gingen een kijkje nemen aan het strand. Gervais vond dat we maar niet moesten gaan zwemmen, het was er te gevaarlijk voor overvallers. Protest van Ludo, die zo graag in de zee wilde spartelen, maar door de gezonde redenatie van Lily bond hij in.
16,00 u.: We wilden graag de studiegenoot van Ludo bezoeken waar hij destijds acupultuur studies mee gevolgd heeft in China. Maar die bleek ondertussen koning geworden te zijn van het district Abomey. Dus niet zo simpel. We vonden het adres van één van zijn zonen in Cotonou en gingen met hem onderhandelen over hoe we zijn vader konden ontmoeten. Voor 30 Euro konden we met zn vijven de koning bezoeken, cash te betalen aan de zoon. Nou ja, je bezoekt niet alle dagen een koning, dus gingen we maar op het aanbod van de koningszoon in.
17,30.: Na een heerlijke douche bij de nonnen (Hotel Godiam) Wandelden we naar de markt van Cotonou. Voor we ter plekke waren moesten we heel wat walmen en uitlaatgassen van brommers en autos doorstaan. Op de markt was het een drukte van jewelste. We zagen er heer bijzondere tafereeltjes van allerlei aard. We kochten er ook enkele souvenirs voor onze dierbaren. We snoepten er ook heerlijke ananas, op kundige wijze ontdaan van de schil. Heerlijk! Heerlijk!
19,30 u.: Avondmaal op de kamer van Lily en Ludo met de aangekochte lekkernijen van de markt. Daarna nog een drink op het terras van de nonnen en de nachtrust kon niet meer kapot!
6,45 u.: Liesbeth en ik opgestaan, allebei een douche genomen in de gedeelde badkamer (ook de buren moesten gebruik maken van dezelfde badkamer, dus wie het vroegst opwas maalde eerst). Na het douchen haalde ik brood voor het ontbijt; we ontbeten eerst zelf en brachten de rest, zoals gisteren, naar onze onderburen Lily en Ludo
9,10 u.: Gervais kwam ons ophalen. Hij voerde ons naar Quidah. Onderweg moest hij benzine tanken. Hij stopte langs de weg waar venters benzine verkochten uit glazen kruiken van +- 20 lts. die met speciale brommertjes gesmokkeld werd uit buurland Nigeria. Een gevaarlijk transport waar in het verleden al ongevallen mee gebeurt zijn. Eigenlijk verboden, maar oogluikend toegelaten. We kwamen in Quidah aan waar we het historisch museum bezochten. Een vrouwelijke gids voerde ons tegen een prijsje rond doorheen de gebouwen. Na afloop; ik moest nog een heleboel wisselgeld op het toegangbedrag terugkrijgen, bleek geen kleingeld voorradig om mij weer te geven. OK, dan komen we straks terug om onze centen op te halen.
11,20 u.: Gervais reed ons met de auto langs de slavenroute en de talrijke monumenten die daar neergepoot waren. Onderweg hadden we nog wat moeite met een gids die zichzelf aanbood en niet tevreden was met het bedrag dat we hem voor zijn aangeboden diensten gaven.
12,00 u.: Aankomst aan: La porte de non retour, de plaats waar de Afrikaanse slaven destijds ingescheept werden naar Amerika. We vonden er een zeer indrukwekkend monument, en natuurlijk ook weer een gids die een centje wou bijverdienen. Ook hier weer kreeg Ludo de kriebels en wilde graag de zee in duiken en ook nu weer werd hem dit ten stelligste afgeraden door Gervais wegens onveilig voor zakkenrollers, hem daarin bijgetreden door Lily. Even een lang gezicht en hij was het alweer vergeten.
12,45 u.: Terug naar het museum om onze wisselcenten op te halen. Daar was op dat moment maar één persoon aanwezig, en die gebaarde van krommen haas. Op ons aandringen wist hij toch iemand op te bellen om te melden dat wij moeilijk deden en een uurtje later was de kassier daar met onze centen.
13,15 u.: Bezoek aan de Heilige Pythons te Quidah. Tegen betaling kon je de slangen als sierraad rond je nek hangen, bibbergeld hoefde je niet te betalen. Mijn python begon in mijn hemdzakje te snollen, rook waarschijnlijk dat daar centen zaten, ik liet hem echter niet begaan en gaf het beest vlug terug aan de oppasser. Al bij al hebben we tussen de rillingen door wel wat afgelachen daar! De slangen zouden volgend de legenden des nachts uit wandelen gaan en tegen de ochtend terug in hun nest zijn.
14,30.: Terug naar ons hotel waar we het middagmaal namen bij de nonnen. Zoals gewoonlijk kon men na de maaltijd niet weergeven op onze betaling. We moesten de volgende dag ons wisselgeld maar ophalen.
16,50 u.: Gervais kwam ons weer ophalen: We gingen een congres bijwonen van de Communistische partij van Benin (PCB). De meeting was in het cultureel centrum van de stad en de zaal zat afgeladen vol. Er waren nogal belangrijke personen aanwezig, velen in traditionele klederdracht. Er werd gezongen, voorgedragen en er waren 8tal sprekers. De voorzitter was blijkbaar erg populair want hij kreeg regelmatig een overdonderend applaus. Na de meeting was er een korte receptie op het plein naast de zaal. De advocaat waar Lily al eerder kennis had mee gemaakt, kwam op ons toe gestapt en stelde ons nog voor aan enkele andere mensen.
We gingen nu nog even winkelen in de buurt. Lily zocht een jurkje voor de uistap van morgen: het bezoek aan de koning! Zij vond er eentje in traditionele (blauwe) stof, hij zat haar als gegoten. Mij wilden ze een lang wit kleed opsolferen, maar het beviel me niet wegens het perkamentachtig gevoel. Toen trok de uitbater zelf het kleed aan en voerde er, samen met zijn medewerkers, gelijk een toneeltje mee op. Hilariteit alom! De hele straat kon mee genieten.
20,30 u.: Bij de Libanees verder in onze straat kochten we levensmiddelen en maakten het avondmaal klaar op de kamer van Lily en Ludo. De koningszoon die we gisteren ontmoet hadden kwam in ons hotel nog enkele dingen met Ludo afspreken, omdat ons bezoek morgen vlekkeloos zou verlopen.
We mochten onze bagage gratis een nacht in het onthaal van hotel Godian laten staan, tijdens onze reis naar de koning morgen.
Bezoek aan de koning van Abomey / Bezoek aan Houédogu, dorp van Gervais:
7,00 u.: Ik wandelde naar de Maggitoren op de hoek van onze straat om er Frans brood te kopen. Het viel me op dat veel, vooral oudere mensen, voor hun deur het stof aant wegvegen waren met kleine uit palmboom vervaardigde handvleugeltjes. Eigenlijk was het meer het stof netjes leggen in mooie strepen dan het weg te vegen.
7,45 u.: We maakten zelf ons ontbijt klaar op de kamer van Lily en Ludo. Ons zelf meegebracht waterkokertje had al dikwijls dienst gedaan alsook de nescafé en de zakjes capuchino, thee en soep van Lily.
Ik had gisterenavond mn Afrikaans hemd bij de nonnen in de was gegeven en wilde het vanochtend weer ophalen. Het was nergens meer te vinden. Toen trok Liesbeth erop uit. Zij ging zelf in de gewassen spullen snollen (tussen alle nonnenpijen?) en zij kwam er toch mee terug zeker! De betaling bleek ook hier weer een probleem; er was weer eens geen wisselgeld. Op 1000 F.Cfas (1,5 Euro) kan men hier niet teruggeven. Niet alleen hier, maar in gans Benin (ook in Mali en Burkina Faso).
9,45 u.: Gervais stond weer klaar om ons weg te brengen naar Abomey. We reden via de Boulevard de lEurope. Ook hier weer benzine tanken uit een fles. Elke verkoper heeft langs de weg een standje met enkele rekken met daarop ongeveer 4 à 5 flessen benzine, groot en klein, je kan gewoon je fles kiezen.
11,30 u.: We reden door prachtige wouden met zeer hoge merkwaardige bomen. Ik vroeg aan Gervais welke boomsoort dit was? Het was teak, een snelgroeiende tropische hardhout soort, speciaal aangeplant voor de handel.
12,00 u.: We komen aan in de stad Bohicon en even later in Abomey. Nu ging het gebeuren: Gervais parkeerde de wagen op 200 meter van het paleis, We stapten uit om ons te verkleden naast de wagen (er waren geen cabines), want je kon niet in korte broek en T-shirt bij de koning aankomen. Dit tafereeltje werkte nogal op de lachspieren van de voorbijgangers. Terug de auto in om de laatste 200 meter af te leggen. Daar stond een grote pijl met daarop: Palais du Roi. We waren er! We werden door de koning en al z,n vrouwen zeer hartelijk ontvangen. De koning zat in een clubzetel en de zijnen op de grond. Wij hadden stoeltjes om op te zitten. We kregen een glas water uit een champagneglas en daarna echte champagne. Ondertussen wisselden Ludo en de koning verhalen van vroeger uit en liet Lily een collage van fotos zien van hun familie. Toen begonnen de vrouwen liederen te zingen en dansten de onderdanen voor de koning. Elke dans werd beëindigd met een kus op de grond voor de koning. Wat ik al begon te denken werd bewaarheid! Ook wij moesten voor de koning dansen. Ieder van ons kreeg wel een voordanser die we moesten nabootsen, dus een walsje was er niet bij. Eerst kwam Lily aan de beurt, dan Liesbeth, dan Ludo met het verschot in zn rug en tenslotte ikzelf. Blijkbaar brachten we het er goed af, want de koning knikte tevreden. We kregen van een van skoningszonen een rondleiding omheen het gebouw waarop de muren allerlei symbolen geschilderd waren. Dat was wel mooi, maar niet niks in deze zengende hitte. Tot slot stond de koning op, kwam onder een parasolletje met zn gevolg naar buiten en liet zich daar nog eens uitgebreid fotograferen. Dat was het einde van onze twee uren durende audiëntie.
14,05 u.: We reden tot in het dorp Azove om in een restaurantje ons middagmaal te gebruiken. Er was vis of kip op het menu met rijst of frieten en een grote fles Beninoise (bier).
16,35 u.: We kwamen in de buurt waar Gervais al bekend was, want hij stopte bij een garage om een kleine herstelling aan de wagen te laten uitvoeren. Al de techniekers maakten een gezellig praatje met hem en drukten hem stevig de hand.
17,30 u.: Aankomst in Houédugu, het dorp waar de familie van Gervais woont. Hij brengt ons naar een vrij nieuw huis (nog niet helemaal af) dat eigendom is van de partij en ten dienste staat van bezoekers uit binnen - en buitenland. We installeerden, hadden voor en achter veel bekijks van kinderen die aan alle kanten kwamen gluren. 18,30 u.: Gervais kwam ons halen om kennis te maken met zijn familie en vooral zijn vader in het dorp 500 meter verderop.We wanderden het erf op, een hele sliert kinderen achter ons aan, waarmee we onderweg kat en muisspelletjes deden, de vader van Gervais kwam naar buiten, drukte ons de hand, gebaarde dat we op de op voorhand klaargezette stoelen mochten plaatsnemen en ging zelf tegenover ons, voor zijn huisgevel in een zetel zitten. Na een korte babbel werden we rondgeleid op het erf en voorgesteld aan een aantal broers van Gervais. De indrukwekkende waterput en de handigheid hoe de vrouwen ermee omgingen was een ware bezienswaardigheid. De put kon aan beide kanten bediend worden via een zwengel, zodat het minder zwaar werd om een emmer water naar boven te halen. Het begon al te schemeren en we wandelden terug naar ons gastenverblijf, nog steeds met de kinderen van gans het dorp achter ons aan. Onderweg in het dorp bezochten we toch nog even het voormalig dorpshoofd. zijn hele interieur hing vol met portretten van allerlei lieden waarover we in het kort uitleg kregen. Na een kwartiertje namen we van hem afscheid. Gervais maakte een warme maaltijd voor ons klaar, geholpen door verschillende jongeren. Toen we aan tafel konden was het al pikdonker en moesten de koplampen weer bovengehaald worden om ons bord te vinden. Er lag in het gebouw wel elektriciteit en waterleiding, maar die nutsvoorzieningen waren gans het dorp nog niet aanwezig. Er waren wel gesprekken aan de gang met de overheid om daar verandering in te brengen.
21,30 u.: We konden in het donker niets meer beginnen, tenzij nog een korte wandeling langs het pad voor de deur met eigen verlichting. Dan maar eens vroeg naar bed, onder de muskietennetten.
Kouwgombedeling voor de kinderen van Houédugu /Dansfeest voor de deur met de vrouwen uit het dorp/ bezoek varkenskwekerij voor het weeshuis:
8,30 u.: Ontbijt aan de grote tafel, ik had van tevoren al koffie en theewater opgezet en we hadden nog brood van gisteren in onze bagage. Tijdens het ontbijt vroeg Lily aan Gervais of hij misschien een klein potje Yoghurt wilde hebben? Waarop hij antwoordde: non, je naime pas une petit gervais.
9,00.: We trokken terug naar het dorp om afscheid te nemen van de familie Gervais. Nu werden we door de vader binnenshuis ontvangen. Het was de bedoeling dat we nu ook al zijn vrouwen bezochten. zij woonden elk in een aparte hut, kookten ieder voor zichzelf en deden hun eigen wasje en plasje. We deden dus onze ronde, bij het eerste gezinnetje waren de vrouwen hun teennagels op een heel kundige artistieke wijze aant schilderen, zelfs die van hun kleinkinderen. Bij de volgende konden we Gervais zijn petekind aanschouwen. De derde vrouw was net met haar dochter brood aan t bakken. Nog eentje zat heel bescheiden binnen op een stoeltje en kwam niet eens naar buiten toen we passeerden. Toen onze ronde af was maakten we nog enkele familiefotos waarop ook papa fier kwam bijstaan. We namen afscheid van hem, ik drukte hem nog met de gauwte een biljet van 10.000 F.Cfas in de hand, we verlieten al wuivend het erf.
10,00 u.: Ondertussen had zich weer een hele horde kinderen aan onze voordeur verzameld. Lily bedacht dat zij een hele zak kauwgom bij zich had, zij begon die uit te delen, maar dit liep al gauw uit de hand. We moesten eerst orde op zaken stellen. Allemaal in twee rijen naast elkaar staan, je hand opsteken en na het geschenk verdwijnen. Dit lukte min of meer, alhoewel de helft wel twee keer is komen aanschuiven. Ja, wat wil je, we konden die zwarte snoeten niet uit elkaar houden he!
De vrouwen die van op de weg zagen dat er bij ons een drukte van jewelste heerste, kwamen ook een kijkje nemen. Zij begonnen spontaan voor ons te dansen en te zingen. Na het lied moesten wij dansen. Ik probeerde met Lily een walsje, ha ja, iets van bij ons he en daar werd gretig om gelachen. Gervais had enkele flessen brandewijn laten aanrukken, die er bij de oudere vrouwtjes goed inging. In een slok waren de borrelglaasje leeg.later bracht nog iemand een plastic box van dat spul en toen kwamen pas de togen los: er werd gezongen en gedanst tegen de sterren op en Lily deed spontaan met hen mee, terwijl ik de kinderen gekke bekken leerde trekken.
11,00 u.: Bezoek aan het microproject varkenskwekerij. We wandelden door de plaatselijke Maniokvelden (overal
stokjes in de grond die na een tijdje gaan schieten) naar een naburig dorp Houedogli, waar de vereniging Hadegnon-Benin een varkenskwekerij aant bouwen is ten bate van het weeshuis van St. Salamon De Klouekanme. De varkens zullen er gekweekt worden om als voedsel te dienen voor deze kinderen om hun gebrek aan proteïnen op te vangen. De ruwbouw van de stallen en een grote waterreservoirs die het water van staldaken opvangt zijn momenteel al klaar, of toch bijna. We beloofden plechtig aan Mr. Kouhey Ehounké Degbey, de plaatselijk verantwoordelijke voor dit project, dat we in België veel publiciteit zouden maken voor dit initiatief.(Mocht iemand dit lezen en ik maakte iets los in haar of hem, dan kan er altijd een gift gestort worden op rekeningnummer: 001-0451780-30 van het Steunfonds Derde Wereld vzw. Haachtsestw. 53,1210 Brussel met vermelding: Hadegnon- Benin. Giften vanaf 30 Euro zijn fiscaal aftrekbaar.
12,30 u.: Gervais vond dat we al genoeg gewandeld hadden en huurde 3 brommers met chauffeur om ons terug te brengen naar ons logement. Zo met zn tweeën achterop was geen lachertje over die paden vol putten en met een snelheid van heb ik jou daar!
12,45 u.: We namen afscheid van de mensen en kinderen omheen het gebouw. We hadden alles gepakt en vertokken opnieuw richting Cotonou.
14,35 u.: We stopten in Lokassa waar we in restaurant Flam Boyant het middagmaal gingen nuttigen. Een uurtje later reden we weer verder.
17,30 u.: Netjes afgezet door Gervais voor de deur van Hotel Godiam, waar onze achtergelaten bagage nog netjes aan het onthaal stond. Na een fris bad dronken we nog iets fris op het terras bij de nonnen
19,00 u.: Avondmaal op de kamer bij Lily en Ludo. Na de maaltijd gingen we in de eetzaal van de nonnen de filmen die Ludo gemaakt had tijdens onze reis, bekijken via de televisie die er stond. We moesten alleen nog aan een verdeelstekker zien te komen en die was alleen maar te vinden aan het keet aan de ingang van het hotel. De waker wilde hem eigenlijk niet afstaan omdat hij ook een radiootje had voor hij die stekker voor gebruikte. Ludo had echter aan alles gedacht. We hadden van Gervais een fles vuurwater meegekregen uit zijn dorp. Ludo schonk de nachtwaker een glas uit en we kregen de stekker direct. Tijdens het afspelen van de film kwamen ook enkele jonge nonnetjes meekijken. Toen er op de video gedanst werd begonnen zij natuurgetrouw spontaan met hun heupen mee te wiegen. We namen elk ook, tijdens het kijken, enkele borrels van het meegebrachte vuurwater, waar Lily achteraf hoofdpijn aan overhield.
7,15 u.: Ik; zoals gewoonlijk vroeg op, zocht in de buurt naar een bakker om Franse broden te kopen. Dit lukte in de vroegte niet zo gauw, tot ik in een klein steegje een oud vrouwtje vond die enkele franse broden aanbood voor een prikje.
Liesbeth en ik begonnen vast te ontbijten op onze kamer omdat er nog geen leven te bekennen was op de kamer van Lily en Ludo. Toen we klaar waren verhuisden we alle attributen (messen; brood, boter, thee, oploskoffie, waterkoker, beleg, bekers enz) naar de kamer van Lily en Ludo onder ons, zodat ook zij van een gezond ontbijt konden genieten.
10,10 u.: We werden opgehaald door Gervais. Hij voerde ons door de stad, allelei Godsdienstige namen van diverse handelszaken gleden aan ons voorbij: OptiekAve Maria, Restaurant La Paix de Dieu, restaurant Le bon Samaritan, Bar Christo, Ettablissement Dieu est grande, Librerie Jerusalem enz.
10,50 u.: We vaarden met een bootje doorheen het paaldorp Ganisse. Heel indrukwekkend! We voeren voorbij allerlei handelaars te boot, mensen die voor hun werk per boot heen en weer moesten, vissers, kunstige jongeren die voor een centje op hun hoofd gingen staan op de boot, bedelaars enz. Op verschillende plaatsen gingen we aan land bij souvenierszaken ( we kochten er enkele T-shirts en batikdoeken) en een restaurant waar we een frisdrank gebruikten.
13,30 u.: Terug op het vasteland, Gervais had het aan de stok met de uitbater van de boottochten. Hij dacht dat ie als aanbrenger van 4 toeristen wel gratis kon meevaren op de trip, maar de uitbater dacht er duidelijk anders over. Uiteindelijk, na enige discussie werd het pleit beslecht in het voordeel van Gervais.
14,15 u.: Op aanraden van Gervais gingen we eten in een eenvoudig maar zeer verzorgt rastaurantje aan de rand van de stad (Cotonou): Restaurant Bahia Cabana. We kregen er een heerlijke schotel (ovaal) voorgeschoteld met allerlei soorten vis en vlees en groente.
15,00 u.: We gingen een kijkje nemen aan het strand. Gervais vond dat we maar niet moesten gaan zwemmen, het was er te gevaarlijk voor overvallers. Protest van Ludo, die zo graag in de zee wilde spartelen, maar door de gezonde redenatie van Lily bond hij in.
16,00 u.: We wilden graag de studiegenoot van Ludo bezoeken waar hij destijds acupultuur studies mee gevolgd heeft in China. Maar die bleek ondertussen koning geworden te zijn van het district Abomey. Dus niet zo simpel. We vonden het adres van één van zijn zonen in Cotonou en gingen met hem onderhandelen over hoe we zijn vader konden ontmoeten. Voor 30 Euro konden we met zn vijven de koning bezoeken, cash te betalen aan de zoon. Nou ja, je bezoekt niet alle dagen een koning, dus gingen we maar op het aanbod van de koningszoon in.
17,30.: Na een heerlijke douche bij de nonnen (Hotel Godiam) Wandelden we naar de markt van Cotonou. Voor we ter plekke waren moesten we heel wat walmen en uitlaatgassen van brommers en autos doorstaan. Op de markt was het een drukte van jewelste. We zagen er heer bijzondere tafereeltjes van allerlei aard. We kochten er ook enkele souvenirs voor onze dierbaren. We snoepten er ook heerlijke ananas, op kundige wijze ontdaan van de schil. Heerlijk! Heerlijk!
19,30 u.: Avondmaal op de kamer van Lily en Ludo met de aangekochte lekkernijen van de markt. Daarna nog een drink op het terras van de nonnen en de nachtrust kon niet meer kapot!
6,45 u.: Liesbeth en ik opgestaan, allebei een douche genomen in de gedeelde badkamer (ook de buren moesten gebruik maken van dezelfde badkamer, dus wie het vroegst opwas maalde eerst). Na het douchen haalde ik brood voor het ontbijt; we ontbeten eerst zelf en brachten de rest, zoals gisteren, naar onze onderburen Lily en Ludo
9,10 u.: Gervais kwam ons ophalen. Hij voerde ons naar Quidah. Onderweg moest hij benzine tanken. Hij stopte langs de weg waar venters benzine verkochten uit glazen kruiken van +- 20 lts. die met speciale brommertjes gesmokkeld werd uit buurland Nigeria. Een gevaarlijk transport waar in het verleden al ongevallen mee gebeurt zijn. Eigenlijk verboden, maar oogluikend toegelaten. We kwamen in Quidah aan waar we het historisch museum bezochten. Een vrouwelijke gids voerde ons tegen een prijsje rond doorheen de gebouwen. Na afloop; ik moest nog een heleboel wisselgeld op het toegangbedrag terugkrijgen, bleek geen kleingeld voorradig om mij weer te geven. OK, dan komen we straks terug om onze centen op te halen.
11,20 u.: Gervais reed ons met de auto langs de slavenroute en de talrijke monumenten die daar neergepoot waren. Onderweg hadden we nog wat moeite met een gids die zichzelf aanbood en niet tevreden was met het bedrag dat we hem voor zijn aangeboden diensten gaven.
12,00 u.: Aankomst aan: La porte de non retour, de plaats waar de Afrikaanse slaven destijds ingescheept werden naar Amerika. We vonden er een zeer indrukwekkend monument, en natuurlijk ook weer een gids die een centje wou bijverdienen. Ook hier weer kreeg Ludo de kriebels en wilde graag de zee in duiken en ook nu weer werd hem dit ten stelligste afgeraden door Gervais wegens onveilig voor zakkenrollers, hem daarin bijgetreden door Lily. Even een lang gezicht en hij was het alweer vergeten.
12,45 u.: Terug naar het museum om onze wisselcenten op te halen. Daar was op dat moment maar één persoon aanwezig, en die gebaarde van krommen haas. Op ons aandringen wist hij toch iemand op te bellen om te melden dat wij moeilijk deden en een uurtje later was de kassier daar met onze centen.
13,15 u.: Bezoek aan de Heilige Pythons te Quidah. Tegen betaling kon je de slangen als sierraad rond je nek hangen, bibbergeld hoefde je niet te betalen. Mijn python begon in mijn hemdzakje te snollen, rook waarschijnlijk dat daar centen zaten, ik liet hem echter niet begaan en gaf het beest vlug terug aan de oppasser. Al bij al hebben we tussen de rillingen door wel wat afgelachen daar! De slangen zouden volgend de legenden des nachts uit wandelen gaan en tegen de ochtend terug in hun nest zijn.
14,30.: Terug naar ons hotel waar we het middagmaal namen bij de nonnen. Zoals gewoonlijk kon men na de maaltijd niet weergeven op onze betaling. We moesten de volgende dag ons wisselgeld maar ophalen.
16,50 u.: Gervais kwam ons weer ophalen: We gingen een congres bijwonen van de Communistische partij van Benin (PCB). De meeting was in het cultureel centrum van de stad en de zaal zat afgeladen vol. Er waren nogal belangrijke personen aanwezig, velen in traditionele klederdracht. Er werd gezongen, voorgedragen en er waren 8tal sprekers. De voorzitter was blijkbaar erg populair want hij kreeg regelmatig een overdonderend applaus. Na de meeting was er een korte receptie op het plein naast de zaal. De advocaat waar Lily al eerder kennis had mee gemaakt, kwam op ons toe gestapt en stelde ons nog voor aan enkele andere mensen.
We gingen nu nog even winkelen in de buurt. Lily zocht een jurkje voor de uistap van morgen: het bezoek aan de koning! Zij vond er eentje in traditionele (blauwe) stof, hij zat haar als gegoten. Mij wilden ze een lang wit kleed opsolferen, maar het beviel me niet wegens het perkamentachtig gevoel. Toen trok de uitbater zelf het kleed aan en voerde er, samen met zijn medewerkers, gelijk een toneeltje mee op. Hilariteit alom! De hele straat kon mee genieten.
20,30 u.: Bij de Libanees verder in onze straat kochten we levensmiddelen en maakten het avondmaal klaar op de kamer van Lily en Ludo. De koningszoon die we gisteren ontmoet hadden kwam in ons hotel nog enkele dingen met Ludo afspreken, omdat ons bezoek morgen vlekkeloos zou verlopen.
We mochten onze bagage gratis een nacht in het onthaal van hotel Godian laten staan, tijdens onze reis naar de koning morgen.
7,00 u.: Ik wandelde naar de Maggitoren op de hoek van onze straat om er Frans brood te kopen. Het viel me op dat veel, vooral oudere mensen, voor hun deur het stof aant wegvegen waren met kleine uit palmboom vervaardigde handvleugeltjes. Eigenlijk was het meer het stof netjes leggen in mooie strepen dan het weg te vegen.
7,45 u.: We maakten zelf ons ontbijt klaar op de kamer van Lily en Ludo. Ons zelf meegebracht waterkokertje had al dikwijls dienst gedaan alsook de nescafé en de zakjes capuchino, thee en soep van Lily.
Ik had gisterenavond mn Afrikaans hemd bij de nonnen in de was gegeven en wilde het vanochtend weer ophalen. Het was nergens meer te vinden. Toen trok Liesbeth erop uit. Zij ging zelf in de gewassen spullen snollen (tussen alle nonnenpijen?) en zij kwam er toch mee terug zeker! De betaling bleek ook hier weer een probleem; er was weer eens geen wisselgeld. Op 1000 F.Cfas (1,5 Euro) kan men hier niet teruggeven. Niet alleen hier, maar in gans Benin (ook in Mali en Burkina Faso).
9,45 u.: Gervais stond weer klaar om ons weg te brengen naar Abomey. We reden via de Boulevard de lEurope. Ook hier weer benzine tanken uit een fles. Elke verkoper heeft langs de weg een standje met enkele rekken met daarop ongeveer 4 à 5 flessen benzine, groot en klein, je kan gewoon je fles kiezen.
11,30 u.: We reden door prachtige wouden met zeer hoge merkwaardige bomen. Ik vroeg aan Gervais welke boomsoort dit was? Het was teak, een snelgroeiende tropische hardhout soort, speciaal aangeplant voor de handel.
12,00 u.: We komen aan in de stad Bohicon en even later in Abomey. Nu ging het gebeuren: Gervais parkeerde de wagen op 200 meter van het paleis, We stapten uit om ons te verkleden naast de wagen (er waren geen cabines), want je kon niet in korte broek en T-shirt bij de koning aankomen. Dit tafereeltje werkte nogal op de lachspieren van de voorbijgangers. Terug de auto in om de laatste 200 meter af te leggen. Daar stond een grote pijl met daarop: Palais du Roi. We waren er! We werden door de koning en al z,n vrouwen zeer hartelijk ontvangen. De koning zat in een clubzetel en de zijnen op de grond. Wij hadden stoeltjes om op te zitten. We kregen een glas water uit een champagneglas en daarna echte champagne. Ondertussen wisselden Ludo en de koning verhalen van vroeger uit en liet Lily een collage van fotos zien van hun familie. Toen begonnen de vrouwen liederen te zingen en dansten de onderdanen voor de koning. Elke dans werd beëindigd met een kus op de grond voor de koning. Wat ik al begon te denken werd bewaarheid! Ook wij moesten voor de koning dansen. Ieder van ons kreeg wel een voordanser die we moesten nabootsen, dus een walsje was er niet bij. Eerst kwam Lily aan de beurt, dan Liesbeth, dan Ludo met het verschot in zn rug en tenslotte ikzelf. Blijkbaar brachten we het er goed af, want de koning knikte tevreden. We kregen van een van skoningszonen een rondleiding omheen het gebouw waarop de muren allerlei symbolen geschilderd waren. Dat was wel mooi, maar niet niks in deze zengende hitte. Tot slot stond de koning op, kwam onder een parasolletje met zn gevolg naar buiten en liet zich daar nog eens uitgebreid fotograferen. Dat was het einde van onze twee uren durende audiëntie.
14,05 u.: We reden tot in het dorp Azove om in een restaurantje ons middagmaal te gebruiken. Er was vis of kip op het menu met rijst of frieten en een grote fles Beninoise (bier).
16,35 u.: We kwamen in de buurt waar Gervais al bekend was, want hij stopte bij een garage om een kleine herstelling aan de wagen te laten uitvoeren. Al de techniekers maakten een gezellig praatje met hem en drukten hem stevig de hand.
17,30 u.: Aankomst in Houédugu, het dorp waar de familie van Gervais woont. Hij brengt ons naar een vrij nieuw huis (nog niet helemaal af) dat eigendom is van de partij en ten dienste staat van bezoekers uit binnen - en buitenland. We installeerden, hadden voor en achter veel bekijks van kinderen die aan alle kanten kwamen gluren. 18,30 u.: Gervais kwam ons halen om kennis te maken met zijn familie en vooral zijn vader in het dorp 500 meter verderop.We wanderden het erf op, een hele sliert kinderen achter ons aan, waarmee we onderweg kat en muisspelletjes deden, de vader van Gervais kwam naar buiten, drukte ons de hand, gebaarde dat we op de op voorhand klaargezette stoelen mochten plaatsnemen en ging zelf tegenover ons, voor zijn huisgevel in een zetel zitten. Na een korte babbel werden we rondgeleid op het erf en voorgesteld aan een aantal broers van Gervais. De indrukwekkende waterput en de handigheid hoe de vrouwen ermee omgingen was een ware bezienswaardigheid. De put kon aan beide kanten bediend worden via een zwengel, zodat het minder zwaar werd om een emmer water naar boven te halen. Het begon al te schemeren en we wandelden terug naar ons gastenverblijf, nog steeds met de kinderen van gans het dorp achter ons aan. Onderweg in het dorp bezochten we toch nog even het voormalig dorpshoofd. zijn hele interieur hing vol met portretten van allerlei lieden waarover we in het kort uitleg kregen. Na een kwartiertje namen we van hem afscheid. Gervais maakte een warme maaltijd voor ons klaar, geholpen door verschillende jongeren. Toen we aan tafel konden was het al pikdonker en moesten de koplampen weer bovengehaald worden om ons bord te vinden. Er lag in het gebouw wel elektriciteit en waterleiding, maar die nutsvoorzieningen waren gans het dorp nog niet aanwezig. Er waren wel gesprekken aan de gang met de overheid om daar verandering in te brengen.
21,30 u.: We konden in het donker niets meer beginnen, tenzij nog een korte wandeling langs het pad voor de deur met eigen verlichting. Dan maar eens vroeg naar bed, onder de muskietennetten.
