Nijlpaarden op het meer(Tengeruela).Bezoek aan het bijschooltje Terya-so(Bobo):
6,00 u.: We wandelden naar het nabijgelegen meer op zon 3 km van het kampement. Daar stond onze gids met een bootje op ons te wachten. Hij hiep ons in te schepen. Aan boord was nog een koppel waarmee we de zocht zouden delen. Met een paal werd het bootje in beweging gebracht en zo gleden we over het meer. Na een half uurtje kreeg eerst Liesbeth met behulp van haar verrekijker enkele dieren in de gaten. Onze kapitein loodste het bootje tot op enkele 100 meter van de dieren? We telden 8 nijlpaarden, die soms eens wat water de lucht inbliezen, maar voor de rest haast niet bewogen. Één keertje trok er een zijn muil wijd open en liet zijn tanden zien. Na een kwartiertje hield onze kapitein het voor bekeken en voerde het bootje terug naar de oever. Onderweg vielen ons de prachtige waterlelies op; wit, roze tot diep blauw. Onze bootjesman vlocht voor de vrouwen met de stengels van de lelies een prachtig halssnoer. Waarschijnlijk wilde hij er wel wat voor hebben, maar dit uitstapje had ons al behoorlijk wat gekost, dus deze keer niet.
8,30 u.: We namen een eenvoudig ontbijt in het kampement, pakten ons boeltje bij elkaar en vroegen aan de campingbaas wat de vervoersmogelijkheden waren naar Bamfora. Hij wilde voor ons wel een taxi bellen, maar wilde ook zelf ons naar Bamfora voeren. Toen we de wagen zagen staan die hij aanwees, moesten we wel even slikken: De wagen was één grote bluts en beschilderd met rastatekens en kleuren. Hij zag onze bezorgde gezichten en zei dat we niet bang moesten zijn voor een panne, de motor was het enige goeie dat er nog inzat. We namen hem dan maar en inderdaad, hij bracht ons door elkaar geschut, heelhuids aan het busstation van Banfora. Bij het afscheid moesten we nog e-mailadressen uitwisselen en we zouden hem adressen bezorgen van evenementen in België, waar hij met muziekgroepjes naartoe zou willen komen.
11,00 u.: Vertrek van de bus naar Bobo, waar we om 12,40 uur aankwamen.
Ik ging met Klara boodschappen halen voor de middag en voor vanavond en maakte daarna samen met Roel het middagmaal klaar.
12,30 u.: Ludo verscheen niet aan tafel voor het middagmaal, zijn maag was totaal van streek; Hij had diarree en moest verschillende keren overgeven.
14,00 u.: Ook Liesbeth en ikzelf waren van al dat reizen wel moe en gingen samen een middagdutje doen, terwijl Lily voor Ludo zorgde.
17,00 u.: Lily, Liesbeth, Klara en ik trokken naar het bijschooltje Terya-so. Ludo bleef thuis omdat hij nog niet helemaal de oude was. Ik nam zijn functie van fotograaf over. Klara voerde ons ernaartoe met de 4x4. We hadden allerlei spullen mee voor de kinderen van heet schooltje: leesboekjes, kleurtjes, schrijfgerei, gezelschapsspelen, T-shirts enz en een heleboel centen. Alles bijeen gebedeld bij de mensen van de Wilrijkse Wereldwinkel. Hieronder vinden jullie het bericht dat Klara via Internet de wereld instuurde i.v.m. deze giften:
En waar is nu al dat geld naar toe?
Het is al even geleden dat mijn ouders hier waren. Zij hadden samen met de Wereldwinkel van Wilrijk maarliefst 1382 euro ingezameld. Bovendien namen ze een schat aan franse schoolboekjes, spelletjes en knutselgerei mee zodat geen enkele toegelaten kilo vliegtuigbagage onbenut bleef. De hoogste tijd om een overzicht te geven van waar dit alles naar toe is gegaan.
TERYA SO
(Het huis van de vrienden)
Het grootste deel van het geld; 1082 euro wordt weldra op een rekening gestort van de associatie. Alvorens te starten met de naschoolse opvang heeft Terya So gedurende twee jaar tijdens de maand augustus een vakantiekamp georganiseerd voor de kinderen. De begeleiders waren vrijwilligers. Om water en de potloden voor de kinderen te kunnen bekostigen, legden ze hun eigen geld samen. Laure Guinot animatrice van CEMEA (een centrum voor educatie) heeft de vrijwilligers opgeleid tot bekwame animators. Naar aanleiding van het enthousiasme van de kinderen en de animatoren is Terya So sinds september 2005 met naschoolse activiteiten gestart om de jongeren uit de Tounouma wijk (sector 3) te Bobo Dioulasso te ondersteunen bij hun schoolopleiding.
Er zijn vijftig kinderen ingeschreven. Elk kind komt twee avonden per week voor bijscholing van 17.30 tot 18.30 of maandag en woensdag of dinsdag en vrijdag. Elke animator begeleid vijf kinderen per avond. Donderdagochtend tussen 9-12 uur komen alle kinderen om spelletjes te spelen, tekeningen te maken (donderdag is er geen school in Burkina Faso). Verder heeft hetzelfde team ook nog een theatergroep waarmee ze de dorpen rondtrekken. Met hilarische toneelstukjes leren ze de dorpsbewoners over hygiëne, Malaria en aids. Met het geld kunnen een jaar lang alle werkingskosten gedekt worden.
Tot zover de mail van Klara.
We werden verwelkomt door gans het lerarenkorps dat zich om beurten plechtig aan ons voorstelde. We kregen dan een rondleiding doorheen het gebouw. De aanwezige kinderen zongen uitbundige liedjes voor ons en gaven enkele spontane danspasjes ten beste. Ik filmde alles! Een deel van de kinderen was huiswerk aant maken op een grondkleedje bij gebrek aan tafels en stoelen, met ons geld zouden die er nu komen.Toen Liet Jerome, een knappe dertiger, die het project in handen had, het speelgoed, boekjes en spelen aan de kinderen zien en we kregen van hen een daverend applaus. We konden volgen hoe de kinderen hun huiswerk maakten en hoe ze daarbij geholpen werden door de leiding. Lily vroeg zich wel af hoe kinderen die haast geen woord Frans kennen, hun huiswerk in het Frans moeten maken, dus die hulp was geen overdadige luxe.
18,30 u.: Ascheid van de kinderen en het lararenkorps (onder hen slechts één vrouw) en terug naar huis waar onze Roel ondertussen weer lekker gekookt had. Ook Ludo voelde zich terug wat beter en kwam één patatje meesteken.
Djembé dansen op het terras (2de les). Zwemmen bij de Libanees.
10,30 u.: ik trok met Liesbeth te voet naar het centrum om boodschappen te doen, geld af te halen en een terrasje te doen. We namen wat te drinken in het hotel waar onze vroegere chauffeur Housman werkte. We liepen hem dan ook tegen het lijf en tracteerden hem een drankje. Hij hielp ons ook aan een venter die ansichtkaarten verkocht, we namen er gelijk tien. Ondertussen waren ook Lily en Ludo met het brommertje van onze Roel naar het centrum gereden, ook zij hadden reeds met Housman een drankje genuttigd. Zij hadden ook met hem onderhandeld om ons naar Uoaga te voeren. Maar hij was veel te duur. Dan maar met de bus. Liesbeth kocht een halssnoer voor Florence en wilde nog een zilvere armband voor Klara kopen, maar de verkoper vroeg er veel te veel voor. ( Later gaven we Klara dan maar geld om zelf eens uit te kijken naar een armband). We wandelden nog langs de grote moskee, kuierden langs de straat vol openluchtplantenwinkels. We kochten er een rode Hybiscusplant voor Klara en Roel en reden per taxi terug naar huis.
13,15 u.: Liesbeth en ik wandelden naar het zwembad van de Libanees:LEscale. We namen er enkele frisse duiken, namen frisdrank en heerlijk gekoelde witte wijn met een gratis knabbeltje. We reden met de taxi terug naar huis.
Lily en Ludo waren ondertussen in het centrum tegengehouden door de politie, omdat ze aan een hoek niet gestopt waren, hij had dus het stopteken genegeerd. Ze zouden een fikse boete moeten betalen en de brommer zou in beslag genomen worden (kon dan later op het bureau weer afgehaald worden). Zover kwam het echter niet omdat Lily haar beroep als advocate in de practijk omzette en de hele politieagent ondertseboven praatte, zo van: We zijn hier op bezoek bij onze zoon enz: allee, twas goed voor deze keer, maar pasop voor een volgende keer!
17,00 u.: Marie kwam met haar vriedin op de brommer langs en bracht een heleboel gekookt eten mee: gebakken vis, gebakken bananen, gekookte maniok, allelei soorten inheemse drank in petflessen en allerlei gekookte groenten. Marie had ook enkele pakjes bij voor haar familie te Merksem dat we voor haar moesten meenemen. Zij bleven een glas water drinken en namen weer afscheid. Zo dan waren weer gelijk klaar voor de avond. Alles was nog warm dus gingen we gelijk maar aan tafel.
19,00 u.: Het was weer djembé dansles die avond. De leerlingen kwamen de één na de ander binnengesijpeld en schuifden gelijk mee aan de tafel. Er was immers genoeg voor iedereen.
19,30 u.: De oefeningen begonnen. Iedereen moest apart een dansje uitvoeren en daarin de dingen verwerken die pas aangeleerd waren. Ik moest alles weer filmen en het is kostelijk om naar dat filmpje te kijken. Later zou blijken dat die danspasjes ons nog van pas zouden komen in Benin, maar dat komt dan ook later.
Nationaal muzeum van Bobo/Afscheidsdinner in restaurant 'Canne D'Or':
9,30 u.: Lily en Ludo trekken op de brommer naar het centrum, terwijl Liesbeth en ik te voet naar het centrum wandelden waar we het nationaal muzeum bezochten. Naast allerlei oude klederdrachten was er zowat van alles te zien wat je gewoonlijk in zon muzeum vindt: munten, wapens maskers, beelden enz. De oppasser van het muzeum had ook een kraampje bij de uitgang in eigen beheer en verkocht zelf vervaardigd artisanaat. We vroegen wat de kunstig met olifanten gegraveerde kalebas die als lampenkap dienst moest doen dan wel zou moeten kosten? Hij vroeg 15 Euro (omgerekend dan). Liesbeth vroeg of dat le premier prix was. Hij zei dat het in zijn muzeum niet zo werkte en dat alles aan vaste prijzen werd verkocht. Toen we dan niet toehapten, kon er plots toch wat van de prijs af en kregen het kunstwerk mee voor 9 Euro. Buiten stonden enkele hutten a la Bokrijk, die eveneens te bezichtigen waren. Een Touarekswoning uit riet en stro en een lemen hut met etage en terras. Onze gids vergezelde leidde ons door beide woningen en ging daarna met ons wat drinken op het terras van het muzeum. We betaalden met een briefje van 2000 Fr.Cefa ( ongeveer 3 euro). Het duurde ongeveer 3 kwartier voor men het wisselgeld terugbracht. Een jongetje was namelijk op de fiets ergens anders ons briefje gaan omwisselen en was daar maar eerst na zoveel tijd in gelukt. Achter het muzeum waren nog allerlei mensn bezig met het vervaardigen van allerlei kunstvoorwerpen, zoals weven. We kochten er een tafelkleed (of was het een bedsprei) met allerlei dieren op geborduurd en betaalden er 25,50 Euro voor.
13,30 u.: Na het middagmaal begonnen we allen in te pakken. Het zou vandaag immers onze laatste nacht bij Klara en Roel worden.
18,00 u.: We dronken het afscheidaperitief op het terras bij Klara en Roel.
19,30 u.: We gingen met zn allen chieck uiteten in restaurant Canne Dor (klinkt niet gek he?) We wilden Klara en Roel vanavond vrijhouden voor hun gastvrijheid die we bij hen genoten hadden. Het werd een uitgebreide maaltijd à la carte en de bediening was navanant.
22,00 u.: We wandelden nog even langs bar Nathalia, maar buiten veel gekleurde lichtjes viel daar niet veel meer te beleven. Liesbeth was ondertussen reeds naar bed gegaan ( de bar is nl. tegnover hun huis) . in de plaats daarvan namen we nog een glaasje frisse Franse wijn van de Libanees of een grote fles Flag-bier op het terras bij hen thuis. Nog één keer slapen en we zouden weer nieuwe avonduren beleven.
7,45 u.: Het moest er eens van komen: we namen afscheid van Klara (zij moest naar haar werk) en later na het ontbijt op het heerlijke terras, ook van Roel en Florence. Florence was druk in de weer om voor ons taxis te bestellen. Toen de eerste kwam, vond hij een tweede niet nodig, hij kon de koffers van ons gevieren wel laden. De tweede taxi die ondertussen gearriveerd was zag dat het goed was en vertrok zonder morren naar een mogelijk nieuwe klant. We werden ontroerend uitgewuifd door Roel, Florence en de buurvrouw met haar zoontje, die iedere dag trouw voor de deur pindas stond te verkopen. De taxichauffeur bracht ons naar het busstation, waar iedereen gelijk wilde komen helpen om de koffers naar de bus de sjouwen.
10,05 u.: We verlieten het mooie Bobo, misschien wel voor goed? De bus bracht ons na een eerste etappe naar Borono, waar we om 12,40 uur aankwamen. Het was er een drukte van jewelste, haast meer verkoopsters dan passagiers, je kwam er zeker niet om van honger en dorst.
15,15 u.: Aankomst in Uoagadougu. Weer een gemoedelijke aanslag op onze bagage. We namen een taxi naar Pavillion Vert; het hotel waar we ook logeerden toen we hier aankwamen. Wel namen we deze keer de aircokamers op de eerste etage, iets duurder maar meer comfortabel. Even een siësta op het bed, genietend van de airco. Daarna een drink in het groen (tuinterras).
18,00 u.: We liepen over de drukke weg, zonder verlichting, op zoek naar een restaurantje, na ongeveer een km lopen vonden we er eentje dat ons wel wat leek; We installeerden ons op het terras. Kozen een menu op de kaart enne... toen werd Liesbeth plots onwel, was misselijk, had braakneigingen enz. Wat doe je dan in dergelijke situatie? Je bent solidair en je laat je maag maar knorren en keert met onze zieke weer naar het hotel terug om haar lekker onder te stoppen met een kopje thee om te vertroetelen en de pijn te verzachten.
19,30 u.: Lily en Ludo en ikzelf namen dan maar een eenvoudig menuutje in Pavillion Vert zelf en bestelden karbonade met mosterd met frietjes en groene boontjes (Die schijnen ze daar heel veel te hebben). Na de maaltijd even gaan kijken hoe Liesbeth het stelde; zij sliep als een roosje; dus weer naar beneden om nog even op het terras bij te babbelen
Ontmoeting met Dr. Timbo. Eten op zijn kosten in chick restaurant:'Au Verdoyant':
8,15 u.: Klassiek ontbijt in Pavillion Vert. Stokbrood met boter en confituur.
9,30 u.: De Schoonbroer van de douanier die we in het begin van onze reis hadden ontmoet maakte met ons kennis en wilde verder voor ons zorgen qua vervoer tot we Uoaga zouden verlaten hebben. Hij is garagist, dus autoproblemen zouden ons gespaard blijven. Ludo Lily en ik reden met hem mee op zoek naar vervoer voor Benin. Na verschillende busstations bezocht te hebben werd het ons duidelijk dat we met normaal vervoer niet meer het land uit zouden geraken omdat de dag daarop verkiezingen waren in Benin en daardoor de grenzen gesloten werden. Onze chauffeur verloor er de moet niet bij en deed alles om ons toch nog aan tickets te helpen voor de volgende dag; een dag eerder dan we geplant hadden. Eindelijk vonden we een maatschappij bereid om ons de volgende dag nog naar Benin te brengen. We betaalden de tickets en men verzekerde ons dat de reis comfortabel zou verlopen. Het zou een minibusje worden dat ons naar Tanquito zou voeren in Benin. Op de goeie afloop gingen we nog wat drinken in een soort vleeshal die net feest hadden. Bij het eerste stalletje vingen we bot; veel lawaai uit de boxen, maar weinig te drinken. Dan maar een ander kraampje proberen. Daar werd de frisdrank gekoeld met stukjes ijs. Alleen ik durfde dit aan en ben er niet ziek van geweest. We bezochten op hetzelfde terrein ook nog enkele huisjes à la Bokrijk o.l.v. een gids.
13,30 u.: Terug naar Pavillion Vert voor het middagmaal. Liesbeth die al die tijd in het hotel was gebleven, voelde zich al een stuk beter en nuttigde samen met ons het middagmaal: omelet met tomaat, we trakteerden ook aan onze begeleider een menu, hij nam alleen een bord Haricots vert.
14,50 u.: Onze Chauffeur garagist bracht ons naar een chick hotel in Uoaga, niet om te logeren, maar met een prachtig zwembad en daar wilden we wel eens gebruik van maken. Dus wij waagden de sprong in het zwembad van hotel Indepedance . Tijdens onze zwempartij kreeg Liesbeth een telefoontje van onze Roel dat pas bekend is geworden dat Klara in verwachting is. Liesbeth kon haar tranen van blijdschap niet bedwingen; eindelijk dan toch! Onze chauffeur die geduldig op het terrasje van het zwembed zat te wachten, zelf geen behoefte had om ook te zwemmen, werd door Ludo getrakteerd op een biertje; iets wat hij zich waarschijnlijk zelf niet kon veroorloven in dit chick hotel.
19,30 u.: Terug in Pavillion Vert zaten op het terras te wachten op een gast; Dr. Tambo die vroeger nog bij Lily en Ludo gelogeerd had tijdens zn studies in België. Hij is nu hoofd van een ziekenhuis ergens in Uoaga en zou vanavond onze gast wezen. Toen hij arriveerde bleek algauw dat hij er op stond dat wij zijn gasten waren en niet omgekeerd. Ludo overhandigde hem enkele cadeautjes die hem van dienst konden zijn in zijn ziekenhuis. Even later bracht hij ons naar het prachtig restaurant in openlucht Au verdoyant waar we a la carte
konden eten en Capitain (vis) konden krijgen op diverse exotische wijzen. Het was voortreffelijk, heerlijk!
Ludo had een CD rom bij met fotos van vroeger met hem in Antwerpen en hij, die zn laptop bij zich had, vertoonde die voor de maaltijd.
Liesbeth kon spijtig genoeg niet zo genieten van deze maaltijd; blijkbaar was zij nog steeds niet helemaal hersteld van haar ongesteldheid. Dr. Tambo stond er op om zelf de rekening te betalen; ons protest werd door hem gewoon gesmoord, niks aan te doen, ik betaal! Na de maaltijd en een heerlijk gesprek bracht Dr. Tambo ons weer naar ons hotel en nam afscheid.
Reis in minibusje naar Benin. Lekke band onderweg:
5,00 u.: We kregen al zo vroeg een ontbijt in Pavillion Vert, hadden we gisterenavond om gevraagd.
6,00 u.: Onze bereidwillige garagist van gisteren kwam ons alweer ophalen om ons naar het busstation te brengen. Al onze bagage moest in zijn autootje, dus zon 7 reiskoffers. De autokoffer werd met een touw vastgebonden en weg waren we. Echter niet voor lang. We hoorden ergens iets aanlopen en na enkele minuutjes hing er een doordringende brandlucht in de auto. We maanden onze chauffeur aan om toch maar te stoppen en keken uit naar ander vervoer. Niet zo gemakkelijk s morgenvroeg in het pikkedonker. De taxis die soms voorbijreden hadden, zo midden ergens op de weg, natuurlijk allemaal al passagiers bij zich. De tijd begon krap te worden en eigenlijk hadden we er al moeten zijn. Gelukkig stopte toch een taxi met reeds twee passagiers aan boord. We vertelden aan de voerder wat ons overkomen was en ja hoor, de passagiers moesten niet ver meer en wilden het laatste stukje wel te voet afleggen. De helft van onze bagage ging in de taxi, de andere helft bleef in de aanlopende wagen die nu niet meer zou aanlopen, dat hoopten we tenminste. Even later kwamen we aan het busstation, we keken uit naar de andere wagen met onze bagage... en ja hoor in de verte kwam ook hij aangepuft.
6,30 u.: Het busje (VW) stond reeds op ons te wachten. Algauw bleek dat er 13 personen mee moesten, dat comfortabele konden we dus al vergeten. Ook boven op het dak werd alles tot op een hoogte van 1,5 meter opgestouwd, zelfs fietsen gingen er nog bovenop. Ook onze koffers zaten daar ergens tussen, dus hoop op zege.
7,30 u.: Het busje vertrok, onderweg kwamen nog er enkele mensen bij, enkele moeders met zuigelingen, die geen van beide verlegen waren om te voeden en gevoed te worden.Na een uurtje rijden donderde er wat van het dak af; oei-oei, als dat maar geen koffer van ons was. Gelukkig niet, we verloren een kartonnen doos met levensmiddelen, in blik en karton, natuurlijk alles erg beschadigd. Na de opruiming konden we onze reis verder zetten.
11,20 u.: Het moest ervan komen; een lekke band. Voor ons vertrek zagen we al dat de band over een lengte van wel 10 cm dichtgenaaid was en keken toen al bedenkelijk. Nu was het dan zover. Iedereen moest uitstappen. Vrouwen en kinderen zochten wat schaduw op naast de berm van de weg, Ludo filmde deze uitzonderlijke momenten en alle mannen moesten helpen bij de herstelling, want..... er was geen krik aan boord. Het ging dus van alla één, alla twee, alla drie en hop, met zn allen de bus naar boven tillen zodat een waaghals er een rotsblok kon ondersteken, zodat het wiel kon verwisseld worden (gelukkig was er een reservewiel aan boord). Na de vierde poging werd de wagen hoog genoeg getild om de steen eronder te duwen. Van dan af verliep alles vlot en konden we verder. We passeerden de volgende dorpen: GOURMA, PAMA en NADIAGU: Daar hielden we in een busstation een grote rustpauze en was er politiecontrole, voor ons het bewijs dat we dicht bij de grens van Benin kwamen.
15,00 u.: Na nog een kwartiertje rijden kwamen we tot stilstand bij de politiepost van Benin en even later bij de Douanepost te PORGA. Dan nog eens een stop bij de Brigade de Benin en we waren weer vrije vogels.
16,15 u.: We werden door onze chauffeur afgezet aan het busstation van TANGUETA, daar namen we een taxi naar NATTINGOU. Het viel ons op dat het landschap in Benin veel groener was dan dat van Burkina Faso; zeiden dit ook tegen onze taxichauffeur en hij was zo fier als een gieter.
17,15 u.: Aankomst in Nattingou. We werden door de taxi afgezet bij Albergo Tanekas, waar we ons installeerden, een douche namen en een maaltijd bestelden die we op het terras nuttigden genietend van de koelte onder de cashewnootbomen. Spijtig waren de frisdranken en het bier niet gekoeld, en daar snakten we eigenlijk naar.
20,30 u.: Door de vermoeiende reis kropen we na het eten onder de lakens. Door de vochtige hitte hadden we moeite met de slaap, je bleef als maar door transpireren. De nachten waren veel aangenamer in Burkina Faso, daar begon het s avonds af te koelen. Hier dus niet. We moesten ook de tijd een uur later zetten dan in Burkina Faso.
Verkiezingen in Benin/ Per taxi naar Boukombé/ Logeren bij de kolonel:
7,30 u.: Liesbeth en ik waren reeds uit de veren. We bleven wachten op Lily en Ludo die eerst om 9 uur opdaagden. We bestelden als ontbijt een omelet met brood, een kan heet water en een staafje Nescafékoffie of builtje Lipton-thee (heel erg ingeburgerd in die landen). We bleven nog wat rondhangen, een wasje doen en zo meer.
12,45 u.: We wandelden naar het centrum van Nattingou. We wilden er een voertuig zoeken die ons naar Boukombé kon brengen tegen een billijke prijs. Onderweg kwamen we een gebouw tegen waar verkiezingsbureaus gevestigd waren. Een man die net aan zn plicht voldaan had toonde ons zn duim waarop nog de inkt van de afdruk zat en zn kaart waarop stond dat hij mee de verkiezingsuitslag van Benin zou bepalen. Aan het busstation kwamen al verschillende taxichauffeurs op ons af die ons tegen een prikje naar Boukombé wilden vervoeren. Een vrij jonge man met zware bril en wit kleed won het van zn rivalen. Hij zou ons vanavond ter bestemming brengen.
14,00 u.: We hadden al eens geïnformeerd bij een busmaatschappij voor onze verdere reis na Boukombé. Deze maatschappij was ook verbonden aan een hotel. Op onze terugweg naar Albergo Tanekas kwam de luxe bus ons achternagereden om ons te overtuigen met hen verder te reizen na ons bezoek aan Boukombé. Het leek ons een goede deal en we kochten onze tickets voor Cotonu op de bus. We wilden ook liever verhuizen van Albergo Tanekas naar hotel Kantaborfa. De buschauffeur stelde gelijk voor om onze bagage op te halen in Albergo Tanekas en te verhuizen naar zijn compagnon; hotel Chez pas Calinne. Zonder problemen konden we onze spullen ophalen in ons albergo. Wat wil je, als je zo komt voorrijden in een mooie toeristenbus.
14,50 u.: We installeerden ons in hotel Kantaborfa; bestelden er ons middagmaal en aten smakelijk. Helaas kon ik mn eten niet goed doorspoelen, men kon geen frisdrank of flessenwater serveren omdat het er gewoon niet was. Voor Lily, Ludo en Liesbeth niet zo erg, want die waren best tevreden met en reuze fles Beninoize (bier; de Flag van Benin)).
16,00 u.: Toen we ongeveer klaar waren met ons late middagmaal, zat onze taxichauffeur reeds besheiden op ons te wachten aan een ander tafeltje. We vertrokken dan ook gelijk met hem naar Boukombé. De rit ging vooral over verharde zandwegen, tussen rotsen en velden met waltuintjes. Een keertje zagen we voor ons een aapje de weg oversteken. Een prachtig en apart landschap, met...jawel, veel apenbroodbomen.
18,00 u.: We werden afgezet aan het gezondheidscentrum van Constant te Boukombé. Het was een zeer hartelijke kennismaking en babbel over gemeenschappelijke bekenden. Na een korte rondleiding in zijn dispensaria, kennismaking met het personeel, loodste hij ons even verder naar een drankgelegenheid waar hij ons een frisdrank aanbood. Nadien liet hij ons kennismaken met de kolonel, een oudgediende bij het leger van Benin. Hij zou tegen een zacht prijsje voor ons logies bezorgen. We maakten kennis met hem en enkele leden van zijn gezin. Hij toonde ons de kamers en de accommodaties daaromheen en kregen de sleutel van de voordeur mee.
20,00 u.: Constant nam ons mee naar een restaurantje waar eenvoudig maar lekker gekookt werd: Restaurant Chez Pascalinne. We namen ook de maaltijd van Constant voor onze rekening.
21,30 u.: Constant nam ons mee naar de plaatselijk schooldirecteur. Op zij erf was het een drukte van je reinste! Van jong tot oud , een 20-tal personen liepen aan en af. We werden binnen verwelkomd door de directeur himself. Hij bood ons enkele glaasjes jenever aan (of iets dat daarop trok) en pochte met zn kleinkinderen. Het interieur was helemaal beplakt met heiligenprentjes. Na een uurtje hielden we het voor bekeken en namen afscheid van hem en zijn gezin. We bedisselden nog even onder elkaar dat we hem een bedrag voor zijn gezin zouden schenken. Ik, als penningmaakster gaf hem het afgesproken bedrag:10.000 F.cefa. ( 7,50 Euro). Hij aanvaardde met dank en verwondering in zn ogen.
22,30 u.: Terug naar de woning van de kolonel waar we ons bed opzochten (iedere bewoner was al naar bed). We konden die nacht echter bijna niet of zeer weinig de slaap vatten wegens de vochtige klamme temperatuur. Er was geen koeling aanwezig en dan weet jet wel zeker.
10,30 u.: ik trok met Liesbeth te voet naar het centrum om boodschappen te doen, geld af te halen en een terrasje te doen. We namen wat te drinken in het hotel waar onze vroegere chauffeur Housman werkte. We liepen hem dan ook tegen het lijf en tracteerden hem een drankje. Hij hielp ons ook aan een venter die ansichtkaarten verkocht, we namen er gelijk tien. Ondertussen waren ook Lily en Ludo met het brommertje van onze Roel naar het centrum gereden, ook zij hadden reeds met Housman een drankje genuttigd. Zij hadden ook met hem onderhandeld om ons naar Uoaga te voeren. Maar hij was veel te duur. Dan maar met de bus. Liesbeth kocht een halssnoer voor Florence en wilde nog een zilvere armband voor Klara kopen, maar de verkoper vroeg er veel te veel voor. ( Later gaven we Klara dan maar geld om zelf eens uit te kijken naar een armband). We wandelden nog langs de grote moskee, kuierden langs de straat vol openluchtplantenwinkels. We kochten er een rode Hybiscusplant voor Klara en Roel en reden per taxi terug naar huis.
13,15 u.: Liesbeth en ik wandelden naar het zwembad van de Libanees:LEscale. We namen er enkele frisse duiken, namen frisdrank en heerlijk gekoelde witte wijn met een gratis knabbeltje. We reden met de taxi terug naar huis.
Lily en Ludo waren ondertussen in het centrum tegengehouden door de politie, omdat ze aan een hoek niet gestopt waren, hij had dus het stopteken genegeerd. Ze zouden een fikse boete moeten betalen en de brommer zou in beslag genomen worden (kon dan later op het bureau weer afgehaald worden). Zover kwam het echter niet omdat Lily haar beroep als advocate in de practijk omzette en de hele politieagent ondertseboven praatte, zo van: We zijn hier op bezoek bij onze zoon enz: allee, twas goed voor deze keer, maar pasop voor een volgende keer!
17,00 u.: Marie kwam met haar vriedin op de brommer langs en bracht een heleboel gekookt eten mee: gebakken vis, gebakken bananen, gekookte maniok, allelei soorten inheemse drank in petflessen en allerlei gekookte groenten. Marie had ook enkele pakjes bij voor haar familie te Merksem dat we voor haar moesten meenemen. Zij bleven een glas water drinken en namen weer afscheid. Zo dan waren weer gelijk klaar voor de avond. Alles was nog warm dus gingen we gelijk maar aan tafel.
19,00 u.: Het was weer djembé dansles die avond. De leerlingen kwamen de één na de ander binnengesijpeld en schuifden gelijk mee aan de tafel. Er was immers genoeg voor iedereen.
19,30 u.: De oefeningen begonnen. Iedereen moest apart een dansje uitvoeren en daarin de dingen verwerken die pas aangeleerd waren. Ik moest alles weer filmen en het is kostelijk om naar dat filmpje te kijken. Later zou blijken dat die danspasjes ons nog van pas zouden komen in Benin, maar dat komt dan ook later.
9,30 u.: Lily en Ludo trekken op de brommer naar het centrum, terwijl Liesbeth en ik te voet naar het centrum wandelden waar we het nationaal muzeum bezochten. Naast allerlei oude klederdrachten was er zowat van alles te zien wat je gewoonlijk in zon muzeum vindt: munten, wapens maskers, beelden enz. De oppasser van het muzeum had ook een kraampje bij de uitgang in eigen beheer en verkocht zelf vervaardigd artisanaat. We vroegen wat de kunstig met olifanten gegraveerde kalebas die als lampenkap dienst moest doen dan wel zou moeten kosten? Hij vroeg 15 Euro (omgerekend dan). Liesbeth vroeg of dat le premier prix was. Hij zei dat het in zijn muzeum niet zo werkte en dat alles aan vaste prijzen werd verkocht. Toen we dan niet toehapten, kon er plots toch wat van de prijs af en kregen het kunstwerk mee voor 9 Euro. Buiten stonden enkele hutten a la Bokrijk, die eveneens te bezichtigen waren. Een Touarekswoning uit riet en stro en een lemen hut met etage en terras. Onze gids vergezelde leidde ons door beide woningen en ging daarna met ons wat drinken op het terras van het muzeum. We betaalden met een briefje van 2000 Fr.Cefa ( ongeveer 3 euro). Het duurde ongeveer 3 kwartier voor men het wisselgeld terugbracht. Een jongetje was namelijk op de fiets ergens anders ons briefje gaan omwisselen en was daar maar eerst na zoveel tijd in gelukt. Achter het muzeum waren nog allerlei mensn bezig met het vervaardigen van allerlei kunstvoorwerpen, zoals weven. We kochten er een tafelkleed (of was het een bedsprei) met allerlei dieren op geborduurd en betaalden er 25,50 Euro voor.
13,30 u.: Na het middagmaal begonnen we allen in te pakken. Het zou vandaag immers onze laatste nacht bij Klara en Roel worden.
18,00 u.: We dronken het afscheidaperitief op het terras bij Klara en Roel.
19,30 u.: We gingen met zn allen chieck uiteten in restaurant Canne Dor (klinkt niet gek he?) We wilden Klara en Roel vanavond vrijhouden voor hun gastvrijheid die we bij hen genoten hadden. Het werd een uitgebreide maaltijd à la carte en de bediening was navanant.
22,00 u.: We wandelden nog even langs bar Nathalia, maar buiten veel gekleurde lichtjes viel daar niet veel meer te beleven. Liesbeth was ondertussen reeds naar bed gegaan ( de bar is nl. tegnover hun huis) . in de plaats daarvan namen we nog een glaasje frisse Franse wijn van de Libanees of een grote fles Flag-bier op het terras bij hen thuis. Nog één keer slapen en we zouden weer nieuwe avonduren beleven.
7,45 u.: Het moest er eens van komen: we namen afscheid van Klara (zij moest naar haar werk) en later na het ontbijt op het heerlijke terras, ook van Roel en Florence. Florence was druk in de weer om voor ons taxis te bestellen. Toen de eerste kwam, vond hij een tweede niet nodig, hij kon de koffers van ons gevieren wel laden. De tweede taxi die ondertussen gearriveerd was zag dat het goed was en vertrok zonder morren naar een mogelijk nieuwe klant. We werden ontroerend uitgewuifd door Roel, Florence en de buurvrouw met haar zoontje, die iedere dag trouw voor de deur pindas stond te verkopen. De taxichauffeur bracht ons naar het busstation, waar iedereen gelijk wilde komen helpen om de koffers naar de bus de sjouwen.
10,05 u.: We verlieten het mooie Bobo, misschien wel voor goed? De bus bracht ons na een eerste etappe naar Borono, waar we om 12,40 uur aankwamen. Het was er een drukte van jewelste, haast meer verkoopsters dan passagiers, je kwam er zeker niet om van honger en dorst.
15,15 u.: Aankomst in Uoagadougu. Weer een gemoedelijke aanslag op onze bagage. We namen een taxi naar Pavillion Vert; het hotel waar we ook logeerden toen we hier aankwamen. Wel namen we deze keer de aircokamers op de eerste etage, iets duurder maar meer comfortabel. Even een siësta op het bed, genietend van de airco. Daarna een drink in het groen (tuinterras).
18,00 u.: We liepen over de drukke weg, zonder verlichting, op zoek naar een restaurantje, na ongeveer een km lopen vonden we er eentje dat ons wel wat leek; We installeerden ons op het terras. Kozen een menu op de kaart enne... toen werd Liesbeth plots onwel, was misselijk, had braakneigingen enz. Wat doe je dan in dergelijke situatie? Je bent solidair en je laat je maag maar knorren en keert met onze zieke weer naar het hotel terug om haar lekker onder te stoppen met een kopje thee om te vertroetelen en de pijn te verzachten.
19,30 u.: Lily en Ludo en ikzelf namen dan maar een eenvoudig menuutje in Pavillion Vert zelf en bestelden karbonade met mosterd met frietjes en groene boontjes (Die schijnen ze daar heel veel te hebben). Na de maaltijd even gaan kijken hoe Liesbeth het stelde; zij sliep als een roosje; dus weer naar beneden om nog even op het terras bij te babbelen
8,15 u.: Klassiek ontbijt in Pavillion Vert. Stokbrood met boter en confituur.
9,30 u.: De Schoonbroer van de douanier die we in het begin van onze reis hadden ontmoet maakte met ons kennis en wilde verder voor ons zorgen qua vervoer tot we Uoaga zouden verlaten hebben. Hij is garagist, dus autoproblemen zouden ons gespaard blijven. Ludo Lily en ik reden met hem mee op zoek naar vervoer voor Benin. Na verschillende busstations bezocht te hebben werd het ons duidelijk dat we met normaal vervoer niet meer het land uit zouden geraken omdat de dag daarop verkiezingen waren in Benin en daardoor de grenzen gesloten werden. Onze chauffeur verloor er de moet niet bij en deed alles om ons toch nog aan tickets te helpen voor de volgende dag; een dag eerder dan we geplant hadden. Eindelijk vonden we een maatschappij bereid om ons de volgende dag nog naar Benin te brengen. We betaalden de tickets en men verzekerde ons dat de reis comfortabel zou verlopen. Het zou een minibusje worden dat ons naar Tanquito zou voeren in Benin. Op de goeie afloop gingen we nog wat drinken in een soort vleeshal die net feest hadden. Bij het eerste stalletje vingen we bot; veel lawaai uit de boxen, maar weinig te drinken. Dan maar een ander kraampje proberen. Daar werd de frisdrank gekoeld met stukjes ijs. Alleen ik durfde dit aan en ben er niet ziek van geweest. We bezochten op hetzelfde terrein ook nog enkele huisjes à la Bokrijk o.l.v. een gids.
13,30 u.: Terug naar Pavillion Vert voor het middagmaal. Liesbeth die al die tijd in het hotel was gebleven, voelde zich al een stuk beter en nuttigde samen met ons het middagmaal: omelet met tomaat, we trakteerden ook aan onze begeleider een menu, hij nam alleen een bord Haricots vert.
14,50 u.: Onze Chauffeur garagist bracht ons naar een chick hotel in Uoaga, niet om te logeren, maar met een prachtig zwembad en daar wilden we wel eens gebruik van maken. Dus wij waagden de sprong in het zwembad van hotel Indepedance . Tijdens onze zwempartij kreeg Liesbeth een telefoontje van onze Roel dat pas bekend is geworden dat Klara in verwachting is. Liesbeth kon haar tranen van blijdschap niet bedwingen; eindelijk dan toch! Onze chauffeur die geduldig op het terrasje van het zwembed zat te wachten, zelf geen behoefte had om ook te zwemmen, werd door Ludo getrakteerd op een biertje; iets wat hij zich waarschijnlijk zelf niet kon veroorloven in dit chick hotel.
19,30 u.: Terug in Pavillion Vert zaten op het terras te wachten op een gast; Dr. Tambo die vroeger nog bij Lily en Ludo gelogeerd had tijdens zn studies in België. Hij is nu hoofd van een ziekenhuis ergens in Uoaga en zou vanavond onze gast wezen. Toen hij arriveerde bleek algauw dat hij er op stond dat wij zijn gasten waren en niet omgekeerd. Ludo overhandigde hem enkele cadeautjes die hem van dienst konden zijn in zijn ziekenhuis. Even later bracht hij ons naar het prachtig restaurant in openlucht Au verdoyant waar we a la carte
konden eten en Capitain (vis) konden krijgen op diverse exotische wijzen. Het was voortreffelijk, heerlijk!
Ludo had een CD rom bij met fotos van vroeger met hem in Antwerpen en hij, die zn laptop bij zich had, vertoonde die voor de maaltijd.
Liesbeth kon spijtig genoeg niet zo genieten van deze maaltijd; blijkbaar was zij nog steeds niet helemaal hersteld van haar ongesteldheid. Dr. Tambo stond er op om zelf de rekening te betalen; ons protest werd door hem gewoon gesmoord, niks aan te doen, ik betaal! Na de maaltijd en een heerlijk gesprek bracht Dr. Tambo ons weer naar ons hotel en nam afscheid.
