7,00.: Liesbeth en even later ikzelf op. 8,30.: Lily & Ludo op. Ontbijt op het terras, klaargemaakt door Frorence die al naar de bakker was geweest, voor geurende koffie en een heerlijk slaatje gezorgd had.
10,15.: Ik wandelde met Liesbeth naar kennissen van Lut Vergauwen, winkelierster van Merksem. Naar Marie, een van haar kinderen was met een familielid van Lut getrouwd (we zagen hem nog op de luchthaven van Uoaga). We hadden voor Marie een pakje en geld van Lut bij. Na ongeveer een uur wandelen onder de brandende zon en op de stoffige wegen, vonden we eindelijk haar straat en huis. Een van haar dochters stond al op de uitkijk ons op te wachten. We maakten kennis met Marie, een zeer bijzondere vrouw, overhandigden haar de geschenken en spraken met haar over haar familie. Ook over haar man die net gestorven was en op het erf van haar woning rustte in een graftombe.Na een uurtje wilden we afscheid nemen, maar nee, ze wilden een heel eind met ons meewandelen omdat we niet verloren zouden lopen. Ondertussen noteerde zij het adres van Klara & Roel en zou nog contact met ons opnemen. Het werd de hoogste tijd dat we terug thuis kwamen bij Klara & Roel, want Liesbeth begon echt last te krijgen van de warmte. Ook Lily & Ludo hebben tijdens onze visite niet stilgezeten: Zij waren op de brommer van Roel in het centrum op zoek gegaan naar een reisbureautje om onze reis naar Mali te organiseren en te informeren naar de prijs.
13,30 u.: Middagmaal op het terras bij Klara & Roel. We aten boontjes, erwtjes en sla uit hun eigen tuin, die met veel zorg onderhouden wordt door hun nachtwaker Moussa. Roel vertelde me dat het eigenlijk onverantwoord is om zon tuintje te houden, want er moet alle dagen gesproeid worden met leidingwater dat vreselijk duur is. Hij houdt het toch aan omdat Moussa er helemaal in opgaat en meermaals sla meeneemt om op de markt te verkopen.
14,30 u.: We waren uitgenodigd bij de opening van het nieuw brandwondencentrum in Bobo. De initiatiefnemer van dit project is de Belgisch arts Michel Van Brussel, Ludo kende hem nog van in het Stuivenbergziekenhuis. Het brandwondencentrum, gelegen in een militair domein, werd opgezet met militaire steun uit België. Wij mochten plaatsnemen bij de genodigden en ondergingen een aantal toespraken, ook van dr. Michel zelve. Het gebouw werd nadien plechtig geopend met lint en al. Er volgde nog een rondleiding (die wij al op voorhand gehad hadden). De militaire fanfare werd erbij gehaald en tot slot kregen we onder een hangar een receptie aangeboden. We maakten ook kennis met de man, zelf ooit zwaar verbrand, die het Skincentrum in België had opgericht.
18,15 u.: Bij Klara & Roel maakten we kennis met de chauffeur Housman die ons zou begeleiden tijdens onze Malireis. We betaalden een voorschot aan zijn metgezel. Even later kwam ook nog Marie, op de brommer, dag zeggen. Zij dronk mee een glaasje en ging weer weg, ook omdat wijzelf de deur uit gingen.
20,30 u.: We gingen uiteten in een typisch Afrikaans restaurant waar men vis bakte op de b.b.q. Ook Klara, die net thuiskwam van haar werk en Roel gingen mee. Zij zouden ons eens leren hoe men in Afrika eet op traditionele wijze. De vis die we zelf mochten kiezen werd voor ons gebakken. Helaas waren er nog maar 2 catitains, dus voor de 4 overigen werd het een andere vis. We namen plaats in het afgeladen volle restaurantje aan een klein tafeltje in open lucht. We moesten onze koplampen gebruiken, want verlichting was er niet. De vis werd opgediend, bedolven onder een berg sla met een vinnegrette-sausje verrijkt met Maggi. We moesten onze 10 geboden gebruiken om de vis onderuit te halen. Eigenlijk zag je niet wat je naar binnenwerkte en of het stuk dat je nam niet al gegeten was door je metgezel. De capitains raakten snel vanonder het groen en werden lekker bevonden, maar de andere vissoort was veel minder lekker. Ik had dan nog moeite met het maggismaakje. Daardoor bleef de helft van de tweede schotel onaangeroerd, alhoewel...onaangeroerd? De hele boel was goed door elkaar geroerd! We waren weer een ervaring rijker.
