Solidariteit met het Filipijnse volk: inleefreis februari '08
Dag Elly en Chris en vooral niet te vergeten, Boas & Hanna. VROLIJK PAASFEEST!
Na Liesbeth stuur ik nu ook een mailje met enkele foto's, maar ook met een verslaagje over onze reis voor Alyado (WWW.Alyado.info), zoals je gevraagd had. Ik ben nog steeds hartstikke verkouden en ben nu een antibioticakuur aan't volgen op aanraden van Guido. Ik was vorige woensdag op de praktijk en moest m'n verhaal wel 7 keer opnieuw vertellen; aan Kris, Erik, beide Jannen, Ilke, Sandra en Sanne. Volgende vrijdag gaat Mie een interview van ons afnemen op de volgende Café Santé (28-3)
Hier gaan we dan: Op Woensdag 13 februari, 3 dagen na de rommelmarkt die we organiseerden ten voordele van Amnesty International (opbrengst 3000 euro), vertrokken we, dat zijn Liesbeth en Pol, naar de Filipijnen, vooral om het werk van Elly bij Gabriela te zien. We kwamen de volgende ochtend aan het huisje van Elly en Chris, op de voordeur hing een welkomskaartje van Elly en de plaats waar de sleutel verborgen lag; Elly zelf was aan het werk en Chris was met de kinderen en z'n ouders en de kinderen enkele dagen aan zee. Na de bagage binnengesleurd te hebben, trokken we de stad Manila in om op verkenning te gaan. Wat een drukte, verkeer, stank en toeteren van de auto's die de voetgangers gewoon uit de weg toeteren.Tijdens de vooravond troffen we Elly thuis aan en was het een heerlijk weerzien.Doordat Elly alleen thuis was konden we enkele dagen bij haar overnachten. De volgende dag was er de kennismaking met enkele mensen van Gabriela, ook weer een hartelijke ontvangst en gelijk afspraken maken om mee te gaan betogen tegen president Gloria Arroyo, de volgende dag. We waren zeker met 20.000 betogers, vooral vrouwen van Gabriela, die het beleid van Arroyo op der korrel namen. Een van de belangrijkste eisen was het stoppen met saneren van huisjes van de arme bevolking. De volgende dag bezochten we een gezondheidscentrum in Manila, waar een 5tal dokters, waaronder Elly, gratis consultaties verstrekten aan de bewoners van die wijk. Elly had voor ons, haar vader en Diane, zin vriendin, haar schoonouders, de kinderen en haarzelf een uitstapje van een kleine week georganiseerd naar Bolinau, een bergachtige streek in het noorden van Luzon. We bezochten een dierenpark met botanische tuin in Botalan, en trokken de volgende dag verder naar Bolinau.
We logeerden in een luxe resort aan zee, maar gingen bij de buren in een zeer eenvoudig resort eten omdat dit veel aangenamer en lekkerder was. Vooral voor Hanna en Boas was het zwembad van ons logement wel een verademing en wij genoten er natuurlijk ook van.
We reden verder met ons huurbusje naar Baguio, 5 uren rijden. Daar logeerden we in een appartementje en kwamen ook Chris en z'n broer Danny zich bij ons vervoegen.
In Baguio bezochten we eveneens een afdeling van Gabriela. Nadien naar een openluchtmuseum met die avond een traktatie van Elly's vader en Diane; een etentje in zijn hotel.
Op vrijdag 22 februari, Elly en haar schoonbroer Danny vertrekken dan naar Manila, bezoeken we met de kinderen een circus-vlindertuin (de vlinders werden door een medewerker met een net gevangen en ergens op je lichaam gezet) en botanische tuin en mochten Boas en Hanna paardrijden.
Dan terug naar Manila, een rit van 7,5 uren, soms moeilijk voor de kinderen, die werden dan zoet gehouden met mopjes, verhaaltjes, liedjes en versjes.
In Manila opnieuw betogen met dezelfde eisen als vorige keer, weer 20.000 activisten met veel Gabriela-vlaggen. Deze keer liep de betoging door tot 19,30 uur 's avonds met fakkels en gezang.
Gabrioela loodste ons de volgende dag naar het de wijk Tukla, helemaal aan de andere kant van Manila. We gingen er op inleefperiode van drie dagen bij de mensen van dit eenvoudige dorp, Nora was onze gastvrouw. Zij sloofde zich samen met haar twee zussen uit om ons het naar de zin te maken.Samen met hen kochten we op het marktje ingrediënten voor de maaltijd die zij voor ons met veel liefde heeft bereidt.
Ondertussen werden we verwacht bij nog verschillende mensen van de plaatselijke Gabriela-gemeenschap waar we met elkaar van gedachten konden wisselen. Er werden samenkomsten georganiseerd met een 20tal vrouwen waar ook wij op uitgenodigd werden. We spraken met vakbondsvrouwen in een BH-atelier die net een nederlaag geïncasseerd hadden over het toelaten van een vakbond in hun atelier.
Na twee dagen reden we met de bus weer naar een andere wijk Iskabulusa waar we één nacht gelogeerd hebben bij toevallig ook weer een Nora (we noemden haar Nora 1, de vorige Nora 2). We bleven bij haar ook 2 dagen te gast en werden op het einde van de tweede dag door haar broer, die taxichauffeur is, terug naar Manila Quessoncity gebracht. Een hele opdracht door de helse drukte en files van Manila. Hij zei: paquesa, wij: salama!
Bij Elly en Chris kregen we nog een warme maaltijd en de Hana en Boas waren blij ons weer terug te zien (ja met die kinderen heb ik wel een bijzondere band opgebouwd denk ik, door mijn fantasie, mopjes, verhaaltjes, gedichtjes en liedjes).
De dag daarop was er weer een betoging tegen Arroyo. Elly en Chris gingen er naartoe en wij stelden voor te babysitten op de kinderen. Leuk om doen, maar vrij zwaar met de hele tijd 2 kinderen op je schouders. Boas wou de hele tijd maar sabelen en z'n dieren laten vechten en Hanna kwam steeds pauzeren als schoonheidskoningin.
Ondertussen 1 maart. We namen de vlieger naar het eiland Cebu en logeerden in de gelijknamige hoofdstad Cebu bij de YMCA.
Vlak naast de YMCA bulding was een wereldwinkel waar Gigi de scepter zwaaide. Deze lieftallige dame nam ons voor enkele dagen op sleeptouw. In de Fairtradeshop liet ze ons een hele DVD zien met de producten die ze daar verkopen en welke organisaties ze daarmee steunen. We kochten als echte WW- goeroes allerlei producten in de shop.
Op haar verzoek gingen we diezelfde avond mee met haar naar een bijeenkomst van een mensenrechtenbeweging, waar we trouwens een lekkere maaltijd voorgeschoteld kregen. De avond werd verder opgebouwd met getuigenissen van mensen die door het leger van Gloria (Arroyo) een familielid verloren hadden. Boerenlijders die door het leger vermoord werden onder beshuldiging van terrorisme of communisme (Communisme is op de Filipijnen verboden, alleen staatsterrorisme is toegelaten, al heeft het daar wel een andere naam). Het waren hartverscheurende getuigenissen en ik durf ronduit bekennen dat de tranen over m'n wangen liepen.
We kregen de dag daarop van Gigi nog een DVD te zien over de Mangoboeren en bezochten even later met een medewerkster van Gigi een atelier waar vrouwen recyclagetassen maken van lege verpakkingen van fruitsap.
5 Maart; we vliegen naar Negros, het derde eiland van de filipijnen. Aan de luchthaven werden we opgewacht door Bundo, verantwoordelijke van de suikerboeren op Negros. Hij zou ons de volgende dagen rondrijden naar verschillende projecten op Negros en ook enkele dagen ontspanning inbouwen.Hij was een goede bekende van Gigi (Cebu).
We reden als eerste recht naar...jawel Gabriela waar nog maar eens een keer zeer hartelijk ontvangen werden. Toen we zegden dat we minstens tot 8 maart, vrouwendag dus, op Negros wilden blijven, sprongen ze een gat in de lucht, we zouden op vrouwendag met hen gaan betogen in de hoofdstad.
Bundo bracht ons naar een gezellig goedkoop recort aan de kust waar we enkele dagen konden bijkomen.We wandelden langs het strand enkele kleine vissersdorpen binnen, maakten kennis met de dorpsbewoners en bewonderden hun eenvoudige maar vindingrijke manier van leven. Zo hadden de meeste bewoners hun miniscule tuintje vol staan met orchideeën op afgeknotte boomstammen. We zochten op het strand speciale schelpen voor onze kleindochter Ante en waren s'morgens vroeg op om de binnenkomende vissers in hun specifieke sloepen te zien binnenroeien met hun schaarse vangst.
Zaterdag 8 maart: Internationale vrouwendag; nog nooit zo intens meegevierd als op Negros! We werden door Bundo opgehaald en naar Gabriela gebracht. We kochten er een T-shirt dat we tijdens de betoging hebben gedragen. Ook eerst weer een lekkere maaltijd en daarna met de Jeepney (speciaal busautootje met een bank aan weerzijden) naar de startplaats van de betoging gebracht. Tijdens de vorming van de stoet filmde ik enkele zeer interessante intervieuws met een vakbondsleidster van een fabriek en met de verantwoordelijke van Gabriela Negros over de Mascobadosuiker van Alter Trade (waarvan de suiker in de Belgische wereldwinkels verkocht wordt) en het eerlijke alternatief van suikerfarmers naast Alter Trade.
De betoging liep onder soms kletsende regen, maar niemand werd daardoor minder enthusiast. Weer was de hoofdaanklacht: Gloria (Arroyo) buiten! Aan het einde van de betoging kwamen weer allerlei toespraken, dansen (die het lijden van hun volk uitbeelden) en verschillende bedankingen naar ons toe wegens onze solidariteit die we betuigden met het Filipijnse volk. Allee, uwe neus zou voor minder gaan krullen.
Voor ons was de dag nog niet voorbij: Rona, een zeer jong lid van Gabriela bracht ons in de gietende regen naar de suikerfarmers. De laatste km's moesten we met de brommer met sidecar afleggen en toen die zich vastreet in het slijk moesten we te voet verder. Ook hier weer hebben we zeer arme farmers ontmoet waarvan de vrouw lid is van de vrouwenbeweging Gabriela. Op de terugweg trok een farmer een vers bananenblad af een boom en gaf het me om me te beschutten tegen de regen. s'Avonds werden we nog door Bundo en zijn gezin verwacht, hij had voor ons een maaltijd gereserveerd in een beter restaurant.
De dag daarop zorgde Bundo weer voor een ontspannigsmoment. Hij bracht ons naar een resort in de bergen (waar hij en z'n vrouw ook gelogeerd hadden vlak na hun huwelijk). We konden er genieten van zwavelbronnen, Vleermuizen (eigenlijk vliegende honden), zwembaden, weer een vlindertuin (maar zonder circus), prachtige tropische planten van volledig tot rustkomende pik nikplaatsen.
We werden weer opgehaald door Bundo die ons naar het Mascobadosuiker Fair Tradebedrijf bracht in de buurt van Gabriela (u weet wel, waarvan de suiker in onze wereldwinkels wordt verkocht). We hadden niet veel tijd over, want de vlieger naar Manila was besteld om 16 uur. We kregen een korte vriendelijke rondleiding door de mensen van Alter Trade. Ze vroegen of we de suikermolen nog wilden zien, maar die was ver weg en daar hadden we de tijd niet meer voor.
Rond 19,30 landden we terug in Manila en kwamen natuurlijk weer terecht bij Elly en Chris, Boas en Hanna. Zij zaten met een pot kippensoep op ons te wachten.
Onze laatste dag op de Filipijnen bestond uit ravotten met de kinderen, met hen gaan zwemmen. Ik uitwandelen met Elly op zoek naar wijn en versnapering om ons afscheid te vieren van hen, maar ook de mensen van Gabriela Manila
Op woensdag 11 maart brengt de KLM ons weer terug op het koude thuisfront. Bedankt Elly en Chris aan het meebouwen aan ons zinvol velof! Bedankt Boas en Hanna dat jullie zo'n aangename drukke (pffft!) kinderen zijn! Bedankt Geneeskunde voor de Derde Wereld en Intal dat jullie Elly en Chris steunen in hun zinvol werk in de Filipijnen.
Groetjes Pol
