Lene Marlin werd ontdekt toen ze bij het lokale radiostation NRK Tromsø een proefopname maakte. Zo kwam ze in contact met EMI Noorwegen, waar haar een contract werd aangeboden. In oktober 1998 kwam in Noorwegen haar eerste single Unforgivable Sinner uit, die in een recordtempo op nummer 1 in de Noorse hitlijsten kwam. In drie dagen werden 50.000 exemplaren verkocht: nooit eerder werden er in Noorwegen zoveel exemplaren van een single verkocht. Het nummer stond in totaal acht weken lang in de hitlijsten. Later werd het ook nog nummer 1 in Frankrijk toen het werd gebruikt in de film Mauvaises Fréquentions.

De tweede single, Sitting Down Here, kwam uit in februari 1999 en was tot nu toe haar grootste succes. In maart 1999 verscheen Lene’s debutalbum getiteld Playing My Game. Ook het album verkocht enorm goed en dit was meteen een reden om het in de rest van Europa en Japan uit te brengen. Momenteel zijn van het album ongeveer twee miljoen exemplaren verkocht. In oktober 1999 werd Where I'm Headed als derde single van het album uitgebracht.

Met dit album won Marlin in vijf categorieën een Spellemannspris, vergelijkbaar met de Nederlandse Edison: Beste song in 1999 en Beste song, Beste artiest, Nieuwe artiest en Popartiest van het jaar in 2000. Verder won ze drie Hitawards in Noorwegen voor Beste internationale vrouwelijke artiest, Beste Noorse vrouwelijke artiest en Beste Noorse artiest in 1999 en een MTV Award voor Best Nordic Act. Playing My Game verkreeg in Europa de status van platina.

Het overweldigende succes overviel de zangeres nogal. Om die redenen besloot ze in 2000 een pauze in te lassen. In die periode bouwde ze haar sociale contacten met familie en vrienden weer op. De pauze duurde ongeveer 3 jaar. Pas in 2003 besloot de zangeres om te beginnen met de realisatie van een geheel nieuw album. In september verscheen er een nieuwe single: You Weren't There. In recordtempo bereikte het nummer de eerste plaats in de hitlijsten van Noorwegen en Italië. Het langverwachhte album verscheen tevens in september onder de titel Another Day. Ondanks haar voorgaande successen verkocht deze plaat een stuk minder dan het debuut van de zangeres. De teller staat op 600.000 exemplaren wereldwijd.

Opnieuw nadat alle promotiewerkzaamheden rondom de nieuwe cd waren afgerond, nam Lene de tijd om zich weer te concentreren op haar privé-leven. Niet veel later begon ze in het geniep te werken aan een aantal nieuwe songs, die uiteindelijk resulteerde in een compleet nieuw album. Op deze manier was het voor de zangeres mogelijk om, zonder druk en bemoeienis van buitenaf, nieuwe nummers te schrijven en in te zingen, ondersteund met een band die ze zelf had samengesteld. Het was dus ook voor iedereen, en niet alleen voor haar fans, maar ook voor haar eigen platenmaatschappij een verrassing toen Lene haar derde album presenteerde.

Als eerste single verscheen in april 2005 het rockgetinte How Would It Be. Het nummer werd een bescheiden hit in een aantal Europese landen. Het nieuwe album Lost In A Moment verscheen iets later. Op de plaat liet de zangeres een wat meer volwassener sound horen. Zelf zag ze de cd als haar beste werk tot dan toe. Van Lost In A Moment verscheen in september dat jaar nog een tweede single: What If. Helaas voor Lene werd het geen hit. In Azië daarentegen scoorde de zangeres een grote hit met Still Here, een nummer wat oorspronkelijk I'm Willing To heette en dat afkomstig was van zangeres Faye Wong. Lene bewerkte het nummer en schreef er een geheel nieuwe tekst op. Het liedje verscheen als bonustrack op een speciale editie van Lost In A Moment die enkel in Azië werd uitgebracht.

Anno 2006 is het wat stiller rondom de zangeres. Onlangs is bekend gemaakt dat Lene een duet heeft opegnomen met een Zwitserse rockband genaamd Lovebug. Het nummer zal te horen zijn op een album van de band, dat in juni op de markt zal liggen. Verder zal Lost In A Moment in Frankrijk worden uitgebracht. Het eerste liedje van de cd My Lucky Day verscheen daar enige tijd geleden al als promotiesingle. Overigens werd de zangeres onlangs gespot in Londen, waar ze - volgens insiders - op zoek bleek te zijn naar geschikte plaatsen om concerten te gaan houden.

Richard Starkey - Ringo Starr is zijn artiestennaam - ontmoette de andere Beatles (die toen nog Pete Best als drummer hadden) in Hamburg. Hijzelf was toen nog de drummer van de band Rory Storm and the Hurricanes. Op 18 augustus 1962 speelde hij voor het eerst als officieel lid van The Beatles.

Op 11 februari 1965 trouwde Ringo met zijn vriendin Maureen Cox. Op 13 september 1965 werd hun zoon Zak geboren. Op 19 augustus 1967 volgde Jason en op 11 november 1970 werd Lee geboren. Ringo en Maureen gingen officieel uit elkaar in 1975.

Al voordat The Beatles uit elkaar gingen had Ringo twee soloalbums gemaakt: Sentimental Journey en Beaucoups of Blues. In die periode speelde hij ook mee op een plaat van George Harrison en een van John Lennon en Yoko Ono. Ook speelde hij in twee films: Candy en The Magic Christian.

In de jaren die volgden bracht Ringo een aantal soloalbums en singles uit (zijn grootste hits waren It Don't Come Easy, Photograph en You're Sixteen) en speelde hij nog regelmatig met de andere drie ex-Beatles (maar nooit met zijn vieren).

In 1980 ontmoette Ringo tijdens de opnamen van de film Caveman ex-Bond-girl Barbara Bach. Een zwaar auto-ongeluk (waar Ringo en Barbara levend uit kwamen) en de dood van John Lennon maakten het een zwaar jaar. In 1981 trouwden Ringo en Barbara.

In de zomer van 1992 ging Ringo op tournee met zijn All Starr Band, waarin zijn zoon Zak de tweede drummer was.

1994 was een zwaar jaar voor Ringo. In dat jaar overleden zijn goede vriend Harry Nilsson, zijn stiefvader Harry Graves en zijn ex-vrouw Maureen, waarmee hij nog goed contact had (hij was bij haar toen ze stierf).

In 1995 besloten de overgebleven drie Beatles samen met John Lennon's weduwe Yoko Ono dat de tijd rijp was om twee nieuwe Beatles-singles uit te brengen. Free As A Bird en Real Love (oude nummers van John Lennon) werden met moderne technieken in een nieuw jasje gestoken en de Beatles beheersten opnieuw wereldwijd de hitlijsten.

Ringo en Barbara zijn in Monte Carlo gaan wonen en nog elk jaar tourt Ringo door de Verenigde Staten met zijn band.

Ian leerde al op 3-jarige leeftijd pianospelen van haar vader, een muziekleraar.

Op 14-jarige leeftijd debuteerde zij met een zelfgeschreven liedje, Society's Child, die haar in de Verenigde Staten van 1966 meteen nationaal bekend maakte. De tekst ging over een relatie tussen een blank meisje en een zwarte jongen. De discussie of zoiets wel kon brandde los en Janis stond in het middelpunt van de belangstelling.

Haar carrière kreeg verder vorm toen zij het album Between the Lines uitbracht. Het nummer At Seventeen, over de gevoelens van iemand van die leeftijd die zich eenzaam voelt, werd een van haar bekendste liedjes. Andere bekende nummers zijn Jesse, Fly too high, On the Other Side of the Sun, Between the Lines en Stars.

In de jaren '70 maakte zij diverse platen; daarna werd het wat stil rond Ian. Zij trad nog wel op in Nederland in het begin van de jaren '80 met Conny Vandenbos, een bewonderaarster. Zij heeft een plaat met vertaalde liedjes van Janis Ian uitgebracht. Samen zingen ze daarop het duet Don't leave tonight.

Korte tijd was zij getrouwd met een Portugese man. Na een periode van stilte, waarin zij door bedrog door een boekhouder financieel aan de grond zat, kwam ze terug met Breaking silence. Daarbij kwam zij ook uit voor haar homoseksualiteit. Thans heeft zij al jarenlang een relatie en is zij in 2003 getrouwd met Patricia Snyder.

Janis Ian woont in Nashville en treedt nog steeds op, ook in de Benelux. De laatste jaren beweegt zij zich ook op het terrein van het schrijven van science fictionverhalen.

Recente cd's zijn God & the FBI (2002), Billie's Bones (2004) en Folk is the new Black (2006). Het live-album Working without a Net (2003) is een compilatie van haar liedjes en haar beste optredens. Janis' muziek pendelt heen en weer tussen folk, country, blues, en een heel eigen stijl.

Paul McCartney werd geboren in het Walton ziekenhuis waar zijn moeder werkte als vroedvrouw, niet ver van zijn ouderlijk huis in Liverpool. Toen zijn moeder Mary Mohin McCartney in 1956 stierf aan borstkanker, stortte Paul zich op de Rock 'n' Roll. In 1957 leerde hij via een gemeenschappelijke vriend John Lennon kennen, werd lid van diens band The Quarrymen en schreef samen met hem, George Harrison en Ringo Starr geschiedenis als lid van The Beatles. Hij schreef veel van het materiaal van de Beatles samen met John Lennon, alhoewel ze maar af en toe samen een lied schreven - meestal schreef de een het grootste stuk, en maakte de ander het af. Hun relatie was meer een wedstrijd dan een samenwerking, maar door een afspraak die ze al vroeg maakten kregen alle songs voor de Beatles Lennon-McCartney als credit.

Paul werd over het algemeen gezien als de knapste van de vier Beatles, en had de grootste vrouwelijke aanhang. Er hing echter ook een gerucht om hem heen, dat hij al in 1966 is overleden. Hij trouwde als laatste van de vier. Hij had een lange relatie met de actrice Jane Asher voordat hij Linda Eastman, een fotografe, ontmoette. Hij trouwde met Linda in 1969. Samen kregen ze drie kinderen: Mary, Stella en James. Linda had al een dochter, Heather, uit een eerder huwelijk.

Een van McCartney's bekendste composities, Yesterday is opgenomen door een recordaantal artiesten, en staat hiervoor genoteerd in het Guinness Book of Records. Andere ballades die ook een universele aantrekkingskracht hebben zijn onder andere Hey Jude, Let it be en The long and winding road.

Nadat de Beatles in 1970 officieel uit elkaar gingen begon Paul onmiddellijk aan een solocarrière en bracht het album McCartney uit met daarop het bekende Maybe I'm Amazed. Daarna volgde het album Ram dat slecht werd ontvangen. Feitelijk was dit album door zijn low-fi aanpak zijn tijd ver vooruit en tegenwoordig wordt Ram beschouwd als één van zijn beste albums. In 1971 richt Paul McCartney een nieuwe band op: Wings. Ondanks de vele personele wisselingen was Wings erg succesvol in de jaren 70. De enige drie constante leden van Wings waren Paul McCartney, Linda McCartney en Denny Laine. Wings maakte een aantal succesvolle albums zoals bijvoorbeeld Band on the Run en Venus and Mars. Ook werd een aantal grote hits gescoord met onder andere My Love, Live and Let Die, Band on the Run, Listen To What The Man Said, Silly Love Songs en With a Little Luck. Het nummer Mull of Kintyre, opgenomen als ode aan het gelijknamige schiereiland in Argyll, Schotland, waar Paul McCartney een huis heeft, werd de grootste hit. Deze single was de meest verkochte single ooit tot hij in 1984 voorbij werd gestreefd door Do They Know It's Christmas van Band Aid. Tot op de dag van vandaag blijft Mull of Kintyre één van de meest verkocht platen die niet voor liefdadigheid werd gemaakt. In 1981 hield Wings op te bestaan.

Ook schreef hij nummers met Michael Jackson. Uit deze samenwerking ontstond het nummer The Girl Is Mine. Het nummer belandde op Jacksons album Thriller, en het werd als single meteen een nummer 1 hit. Later maakten de twee nog het nummer Say, say, say waarvan nu verschillende remixes gemaakt zijn.

Paul en zijn vrouw waren uitgesproken vegetariërs en dierenrechtenactivisten. In 1991 introduceerde Linda haar eigen serie vegetarische gerechten op de Britse markt.

Op 11 maart 1997 kreeg Paul de titel Sir van Koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk.

Nadat Linda in 1998 was overleden aan borstkanker, trouwde hij Heather Mills, een ex-model en anti-landmijnactivist in juni 2002. Samen kregen ze op 28 oktober 2003 een dochter genaamd Beatrice Milly. In mei 2006 werd bekend dat de twee besloten hebben te gaan scheiden.

Door de jaren heen heeft McCartney ook werk onder pseudoniemen uitgegeven. In de meeste gevallen ging het om experimenteel of minder commercieel werk. In 1968 produceerde hij "I'm the Urban Spaceman" van de Bonzo Dog Doo-Dah Band. Op het album staat McCartney echter vermeld als "Apollo C. Vermouth".

In 1977 bracht McCartney een orkestuitvoering uit van het album Ram onder de naam Percy "Thrills" Thrillington.

Als Bernard Webb schreef hij in 1966 het nummer "Woman" voor Peter & Gordon, omdat hij benieuwd was of het publiek een liedje van hem ook zou waarderen als niet bekend was dat het een McCartney-nummer betrof. Het nummer werd geen hit.

Onder de naam Paul Ramon (een naam die hij ook af en toe gebruikte voordat hij met The Beatles doorbrak, en die de inspiratie vormde voor de naam van de groep The Ramones) speelde hij in 1969 mee op het nummer "My Dark Hour" van de Steve Miller Band.

In de jaren '90 bracht hij twee experimentele albums uit als The Fireman, in samenwerking met Youth van (oa) Killing Joke. Met name het tweede album "Rushes" is zeer geslaagd. Of The Fireman wel echt Paul McCartney was, was aanvankelijk vrij schimmig: Bandnaam en plaattitel verwijzen in combinatie met elkander naar het Beatlenummer "Penny Lane" (`...the fireman rushes in..') Het label, Juggler Records, verwijst naar het vignet van McCartney Productions Ltd (mpl), waarop een jongleur staat afgebeeld. Verder staan er enkele vervormde geluiden op die aan McCartney's stem doen denken en een foto op de binnenhoes van een naakte dame die erg lijkt op McCartney's dochter Mary. Tijdens de wereldtournee van 2002-2003 werd muziek van The Fireman gebruikt als voorprogramma. Tot dat moment was zelfs bij de fans nauwelijks bekend dat het hier om werk van Paul McCartney gaat.

Bij latere tournees stond de DJ Freelance Hellraiser in het voorprogramma, die diverse nummers uit de solocarrière van McCartney Mixte. McCartney en hij brachten in 2005 een dubbel-LP uit vol met dit soort mixen. Zowel de LP als de artiesten kreeg de naam "Twin Freaks" mee.

Er werd veel aandacht en geld gestoken in het eerste album van Carey. Samen met Ben Margulies schreef ze alle 11 nummers van de plaat. Als eerste single verscheen in mei 1990 de ballad Vision Of Love. Door SONY Music werd ze neergezet als de blanke Whitney Houston. Kort na de release van de single werd het debuut van de zangeres, simpelweg Mariah Carey geheten, uitgebracht. De combinatie van talent, goede marketing, goede looks en een portie geluk liet haar ster snel omhoog schieten. Vision Of Love maakte een lage intrede in de Amerikaanse Billboard Hot 100, maar dankzij veel promotie klom het nummer steeds hoger, en eindigde uiteindelijk op de eerste plaats. Het album werd al vrij snel na de release met platina bekroond.

In september volgde de tweede single Love Takes Time, opnieuw een ballad, eigenlijk voor haar tweede album gepland. Het nummer werd door haar label echter zo goed bevonden, dat ze besloot om het alsnog op haar debuut te zetten. Een goede zet, want de single werd haar tweede nummer 1-hit in Amerika. In Europa verkocht Love Takes Time stukken minder, maar haar album ging wel als warme broodjes over de toonbank. Begin 1991 werd Careys derde single Someday uitgebracht, ditmaal geen ballad maar een funky-achtige dansplaat. Dit wilde Carey zelf graag, aangezien ze niet gezien wilde worden als zangeres die enkel ballads kon zingen, maar ook een wat wildere kant had. De single werd Careys 3e Amerikaanse nummer 1-hit.

Na Someday verscheen er wederom een ballad, I Don't Wanna Cry. Met deze single wist de zangeres opnieuw de eerste plaats van de Billboard Hot 100 te bereiken. Hiermee vestigde Carey een record. Nog nooit eerder was het iemand gelukt om vier keer achter elkaar een nummer 1-hit te scoren, met singles die allemaal van hetzelfde album afkomstig waren. Van Mariah Carey gingen wereldwijd zo'n 17 miljoen stuks over de toonbank, waarvan 9 in Amerika alleen al. Daarnaast leverde het album de zangeres twee Grammy's op in 1991.

Tussen alle promotiewerkzaamheden en optredens door, werkte Carey zoveel mogelijk aan nieuw materiaal. Het beste daarvan eindigde op haar tweede album Emotions, dat in september 1991 verscheen. De eerste single ervan met dezelfde naam, werd Careys vijfde Amerikaanse nummer 1-hit, waarmee ze de eerste zangeres was die dit voor elkaar had gekregen. De verkoop van Emotions was, in tegenstelling tot het eerste album, een stuk minder. Toch had Carey een grote schare fans gekregen. De daaropvolgende singles Can't Let Go en Make It Happen haalden respectievelijk de tweede en vijfde plaats in de Billboard Hot 100. Van het album gingen er wereldwijd 12 miljoen stuks over de toonbank, waarvan 5 miljoen in de VS.

De Unplugged-reeks op muziekzender MTV was sinds eind jaren 80, begin jaren '90 een grote hype. Artiesten werden door een intieme setting en uitgeklede versies van hun nummers vaak kwetsbaar neergezet. In 1992 kreeg Carey de kans om haar eigen Unplugged-album op te nemen. Naast haar eigen werk koos ze ervoor een nummer op te nemen van The Jackson 5: I'll Be There. In eerste instantie stonden er geen singles voor het live-album gepland, maar nadat het concert meerdere malen op tv was vertoond, werd SONY overladen met verzoeken of Careys versie van I'll Be There op single uitgebracht kon worden. Dat gebeurde en, wat niemand verwachtte, het eindigde op nr. 1 in de VS. Van MTV Unplugged gingen zo'n 9 miljoen stuks over de toonbank.

Na de release van MTV Unplugged nam Carey even wat gas terug en concentreerde ze zich op haar privéleven. Op 5 juni 1993 trad ze in het huwelijk met de man die haar naar de top had gebracht, de 20 jaar oudere Tommy Mottola. Na hun huwelijksreis maakte Carey haar derde studioalbum af, waar ze al enige tijd mee bezig was geweest. In augustus verscheen de nieuwe single Dreamlover, een zomerse plaat die na enkele weken de eerste plaats haalde in de Billboard Hot 100. Dit was Careys 7e nummer 1-hit. Wereldwijd sloeg de single ook aan. Tot op heden is Dreamlover een van Mariah's succesvolste singles op radiostations in Europa. Het nieuwe album, getiteld Music Box, verscheen in september. Carey had, net als op haar voorgaande platen, de teksten grotendeels zelf geschreven. De zangeres ging nu voor de eerste maal op tournee. Diverse grote concertzalen in de Verenigde Staten werden aangedaan. Ondanks het succes leidde de tour de zangeres niet naar Europa, Azië en Australië.

Van Music Box werden na Dreamlover nog de singles Hero, Without You en Anytime You Need A Friend uitgebracht. Hero werd Carey's achtste Amerikaanse nummer 1-hit en vanwege de songtekst groeide het nummer uit tot een publieksfavoriet. Without You verscheen in 1994 en was een van de best verkochte singles van dat jaar in Europa. In veel landen behaalde Carey met deze coverversie van Harry Nilsson de nummer 1-positie. Without You kwam in de VS - ondanks enorme airplay op Amerikaanse radio- & tv-zenders, niet hoger dan nr. 3 in de Billboard Hot 100. De verkoop van de daaropvolgende single Anytime You Need A Friend was teleurstellend. Voor de eerste maal bereikte Carey met een single niet de top 10. Het nummer bleef steken op de 12e plaats in Amerikaanse hitlijsten. Music Box groeide daarentegen uit tot een enorm succes. Het schijfje ging maar liefst 30 miljoen keer over de toonbank. Wat trots werd bekend gemaakt door Sony Music destijds omdat dit Carey schaarde onder slechts enkele artiesten die met één album meer dan 30 miljoen stuks wist te verkopen. Het werd in de VS wegens 10 keer platina bekroond met een Diamond Award. Tot op heden is dit Careys meest succesvolle album en best verkochte plaat.

Een lang gekoesterde wens van Carey, een kerstalbum opnemen, ging in 1994 in vervulling. Halverwege het jaar dook de zangeres de studio in om aan dit project te gaan werken. Naast bekende traditionele kerstliedjes schreef de zangeres zelf 4 nieuwe composities voor dit album, waaronder All I Want for Christmas Is You. Dit nummer verscheen als eerste single van de plaat in november '94 en werd overal (met uitzondering van de VS waar de single niet commercieel werd gelanceerd) een groot succes. Velen zien All I Want For Christmas als een echte kerstklassieker. Jaarlijks wordt het nummer tijdens de feestdagen veel gedraaid op radio en televisie. Van het album Merry Christmas werden wereldwijd ongeveer 16 miljoen stuks verkocht, wat dit het best verkochte kerstalbum ooit maakte. In diverse landen werd de verkoop van het album gestimuleerd door de releases van promotiesingles, zoals Jesus Born On This Day, O Holy Night en Miss You Most (At Christmas Time).

Een groot deel van 1995 besteedde Carey aan het maken van haar volgende album. Als voorloper van het project verscheen in september de single Fantasy. Het nummer had veel weg van Dreamlover, maar was wel meer georiënteerd op hiphop en r&b. De single was wederom een mijlpaal in Careys carrière. In Amerika scoorde ze er haar 9e nummer 1-hit mee. De remixversie van de single (opgenomen met rapper Ol' Dirty Basterd) was eveneens een groot succes. De videoclip behaalde grote airplay op MTV. Mariah's nieuwe album Daydream verscheen in oktober. Qua sound was te horen dat Carey een iets andere kant was opgeslagen, zoals ze in Fantasy al had aangegeven: meer hiphop en r&b. Vlak voor Kerstmis dat jaar verscheen de tweede single van het album, One Sweet Day. Het was een duet tussen Carey en de Amerikaanse soulgroup Boyz II Men. De zangeres was al jaren een groot fan van de band. Het nummer was gebaseerd op het overlijden van David Cole (een songwriter met wie zij veel samenwerkte) en de manager van Boyz II Men. In Amerika wist het nummer vanuit het niets nieuw binnen te komen op de eerste plaats van de Billboard Hot 100. Uiteindelijk bleef het 16 weken op die plaats staan. Opnieuw een record voor de zangeres. Nog nooit eerder hield een single zo lang de eerste plaats bezet in de Amerikaanse charts.

Terwijl Daydream overal als een trein liep, ging Carey voor de eerste maal op wereldtournee. De Daydream World Tour leidde Carey van Europa naar Australië, van Azië naar de VS. Nederlandse fans konden haar zien in Ahoy Rotterdam. Tijdens de tour werden diverse singles van het album uitgebracht, waaronder Always Be My Baby, Forever en Open Arms. Always Be My Baby werd Careys 11e Amerikaanse nummer 1-hit. Tijdens een optreden in het Amerikaanse Madison Square Garden werden opnames gemaakt voor een VHS-cassette, die onder de titel Fantasy: Mariah Carey at Madison Square Garden in 1996 werd uitgebracht. Daydream werd - na Music Box - Careys best verkochte album ooit met een verkoop van 25 miljoen stuks wereldwijd. In Amerika won ze er haar tweede Diamond Award mee.

Zakelijk ging het Carey voor de wind, maar in haar privéleven ontstonden er nogal wat problemen. Haar echtgenoot Tommy Mottola bleek filmaanbiedingen voor de zangeres verborgen te houden. Daarnaast was hij het niet eens met het feit dat Carey zich steeds uitdagender ging kleden. In 1998 kondigden Carey en Mottola (na 5 jaar huwelijk) hun scheiding aan. Dit had effect op haar carrière. Ze kleedde zich sexy, en qua muziek ging ze ook steeds meer de r&b- en hiphopkant op. Dit was duidelijk hoorbaar op het zesde studioalbum Butterfly, dat half 1997 verscheen. De eerste single Honey werd een wereldhit en leverde Carey haar 12e Amerikaanse nummer 1-hit op. Het album viel qua verkoop - in tegenstelling tot haar voorgaande platen - wat tegen (15 miljoen exemplaren wereldwijd), maar Carey zelf was gelukkig met het album. Ze had het idee dat ze vrijer was dan ooit en muzikaal een enorme groei had doorgemaakt. Van Butterfly werden diverse singles uitgebracht, waarvan enkele in een aantal geselecteerde landen. Zo werden nummers als Butterfly, en The Roof enkel in Europa door Sony gelanceerd, terwijl in Amerika My All een groot succes werd en daar de eerste plaats bereikte.

In april 98 deelde Carey het podium met Celine Dion, Shania Twain, Gloria Estefan en Aretha Franklin tijdens het benefietconcert VH1 Divas Live. Van dit concert verschenen een cd, VHS en dvd die allen uitgroeiden tot grote successen. Gezien al haar Amerikaanse nummer 1-successen werd besloten om een verzamelalbum uit te brengen, met daarop de desbetreffende hits. Het album verscheen onder de titel #1's, eind 1998 en bevatte - naast alle Amerikaanse nummer 1 -singles - ook enkele nieuwe opnames, waaronder Sweetheart met Jermaine Dupri, I Still Believe (een ode aan zangeres Brenda K. Starr die dit nummer in de jaren 80 voor het eerst opnam) en een duet tussen Carey en aartsrivale Whitney Houston. Het nummer, getiteld When You Believe, was tevens de titelsong voor de animatiefilm The Prince of Egypt. Mariah liet haar fans weten dat het bij #1's niet om een greatest hits-album ging, maar dat het een bedankje was voor het feit dat ze zoveel nummer 1-hits had kunnen scoren door de jaren heen. Een greatest hits-cd zou in een later stadium uitkomen. Alle nieuw opgenomen tracks verschenen afzonderlijk op singles in 1998 en 1999. Opzienbarend was dat het duet tussen tussen Carey en Whitney Houston in Amerika niet hoger kwam dan nr. 15 in de Billboard Hot 100, ondanks dat de single gepaard ging met veel airplay. Het leverde de zangeressen zelfs een Oscar op voor Best Original Song. Buiten de VS was When You Believe wel een groot succes. In veel landen wisten de diva's (die door de jaren heen telkens met elkaar werden vergeleken en dus volgens velen wel een hekel aan elkaar zouden hebben, hetgeen nu niet waar bleek te zijn) de top 10 te behalen. Het album verkocht wereldwijd tot op heden ca. 17 miljoen exemplaren.

1999 was het jaar waarin Carey haar zoveelste studioalbum lanceerde. Rainbow was weer een typische Mariah Carey-plaat à la Daydream en Butterfly en had wederom de juiste ingrediënten om een succes te worden. De eerste single Heartbreaker was een samenwerking tussen Carey en rapper Jay-Z en werd Careys 14e Amerikaanse nummer 1-single. Hiermee werd ze de enige zangeres in de Amerikaanse muziekgeschiedenis die zoveel nr. 1-singles had weten te scoren. Het album Rainbow verscheen kort na de release van de single en was een succes, maar wist de eerste plaats in de VS niet te halen. Na Emotions werd dit haar minst verkochte album. Wereldwijd werden er van het schijfje 10 miljoen stuks verkocht. De tweede single werd Thank God I Found You, dat Carey opnam met zanger Joe en boyband 98 Degrees. Het werd haar 15e nummer 1-hit in Amerika, opnieuw een record voor de zangeres. Sinds haar debuut in 1990 was het haar gelukt om ieder jaar een nummer 1-hit te scoren in Amerika, wat haar de best verkopende artiest van de jaren 90 maakte. Eind 1999 werd bekend dat Carey wereldwijd zo'n 80 miljoen albums had verkocht: een unicum. Met Rainbow ging Carey voor de tweede keer op wereldtournee. Ze behaalde er opnieuw grote successen mee. Helaas stelde Carey haar Nederlandse fans teleur, toen bleek dat de Rainbow World Tour haar niet naar Nederland zou brengen. Wel gaf Carey een uitverkocht optreden in België.

Na de wereldtournee besloot Carey om het nummer Can't Take That Away als volgende single uit te brengen. Het nummer had een speciale betekenis voor haar en om die reden wilde ze het graag delen met haar fans. Bij Sony Music was men niet zo blij met haar keuze. Men vond daar dat de nieuwe single een uptempoliedje moest worden, een single die de verkoop van het album beter zou stimuleren. Carey kreeg het gevoel dat het label haar niet begreep. De zangeres was een goudmijn, die als artieste moeilijk te doorkruisen was en dat was iets wat Sony goed wist. Carey kreeg haar zin en Can't Take That Away verscheen op single. De relatie tussen Carey en Sony verslechterde en de scheiding tussen Carey en Mottola leek hier grotendeels mee te maken te hebben. Carey begon berichtjes op haar website te plaatsen waarin ze haar fans verzocht om Can't Take That Away zoveel mogelijk aan te vragen op hun lokale radiostation. Een van de desbetreffende berichten:

"Basically, a lot of you know that the political situation in my professional career is not positive. It's been really, really hard. I don't even know if this message is going to get to you because I don't know if they want you to hear this. I'm getting a lot of negative feedback from certain corporate people. But I am not willing to give up."

De acties van Carey bleken niet te helpen. Het nummer bleef steken op nummer 28. De zangeres was intussen bezig met de voorbereiding van haar eerste speelfilm Glitter en de bijbehorende soundtrack, maar ze had sterke twijfels of Sony dit project goed wilde promoten. Halverwege 2000 werd bekend dat het platencontract bij SONY Music was ontbonden, en dat terwijl Carey nog enkele albums had moeten opnemen voordat haar contract ten einde liep.

Na haar vertrek bij Sony ondertekende ze een contract bij EMI-Virgin voor 100 miljoen dollar, voor de komende 4 cd’s. Dit werd gezien als de allergrootste platendeal uit de geschiedenis van de muziek. De langverwachte speelfilm Glitter en de gelijknamige soundtrack verschenen op 11 september 2001. Als eerste single werd het nummer Loverboy uitgebracht. Wegens de aanslagen in de VS op 11 september werd de presentatie van het album uitgesteld, maar achteraf gezien bleek dat het album niet de juiste capaciteiten had om een succes te worden. Zowel de film als de soundtrack flopten genadeloos. Er gingen van het album slechts 2 miljoen stuks over de toonbank, wat erg weinig is voor een artiest die altijd meer dan 5 a 10 miljoen stuks van ieder album weet te verkopen. Hierna stortte Carey (wegens een overvolle agenda) volledig in, zowel fysiek als emotioneel. Vervolgens werd de zangeres een poosje in een rusthuis verpleegd. Concerten die ze in Japan en Australië had gepland, werden om die reden afgezegd. Rond diezelfde periode bracht SONY Music een Greatest Hits-album op de markt, waarvan een magere 3 miljoen exemplaren wereldwijd werden verkocht. Voor de speelfilm Wise Girls (waarin Carey haar tweede filmrol had) werd de promotie wegens Careys instorting stopgezet. In 2002 bleek dat Emi-Virgin van de zangeres af wilde, omdat het project Glitter was geflopt. Het label kocht het contract van Carey voor een fractie van het oorspronkelijke bedrag af. Ook verloor de zangeres in dat jaar haar vader.

In 2002 tekende Carey een platencontract bij Universal Music. Hierna legde ze zich toe op het maken van een nieuw album dat haar een comeback moest bezorgen. Aan het eind van het jaar verscheen de single Through The Rain, een autobiografische ballad waarin Carey zong over de slechte periode die ze had meegemaakt. Het nummer werd in eerste instantie alleen buiten Amerika uitgebracht. In veel landen scoorde Carey er een hit mee. In 2002 werd de single alsnog in de VS uitgebracht maar bereikte geen hoge positie in de Billboard Hot 100: nummer 81. Een danceversie van het nummer was op de Amerikaanse radiozenders populairder dan het origineel. Het nieuwe album Charmbracelet zag net voor Kerstmis het daglicht. De verkoop viel tegen. Er gingen 2,5 miljoen stuks van over de toonbank. Daarop uitgebrachte singles wisten het album niet naar een hoger niveau te krijgen. Toch ging Carey met dit album in 2003 op wereldtournee, een tour waarmee ze diverse kleinere zalen aandeed. Er gingen geruchten dat het publiek niet warm liep voor de tickets, maar Carey ontkende dit en verklaarde dat ze juist in kleinere zalen wilde optreden om zo een meer intieme sfeer met haar fans te krijgen. Tijdens deze tour bezocht de zangeres voor de tweede keer Nederland. In Ahoy Rotterdam gaf ze een avondvullende show. Halverwege de tour scoorde Carey een hit met het nummer I Know What You Want, wat ze opnam met rapper Busta Rhymes. In oktober verscheen er een dubbelalbum met daarop remix-versies van Careys succesvolste singles onder de titel The Remixes. Na de tour lastte de zangeres een lange rustpauze in

Medio 2005 liet de zangeres weer van zich horen met de single It's Like That, afkomstig van het nieuwe album The Emancipation Of Mimi. De single bereikte de 16e plaats van de Amerikaanse hitlijsten. Het nieuwe album kwam - een week na de release - nieuw binnen op de eerste plaats. Om op het succes verder te liften verscheen er al vrij snel een tweede single: We Belong Together. Wegens airplay op radio en televisie in de VS, bereikte Carey (na 5 jaar) de eerste plaats van de Billboard Hot 100, haar 16e Amerikaanse nummer 1-succes. Het album werd meerdere malen met platina bekroond en was wereldwijd een groot succes. Met We Belong Together scoorde Carey haar grootste hit sinds jaren. Haar carrière zat duidelijk weer in de lift. Van The Emancipation Of Mimi verschenen in een later stadium nog de singles Shake It Off, Don't Forget About Us (Careys 17e Amerikaanse nummer 1-hit), Get Your Number en Fly Like A Bird. Het album kreeg acht nominaties voor de Grammy Awards. Ondanks dat wist Carey slechts 3 van de nominaties te verzilveren. De teller van dit album staat momenteel op 10 miljoen verkochte exemplaren wereldwijd.

Carey heeft in 2006 een succesvolle tour afgerond, waarna ze na een korte vakantie ook de opnames van haar nieuwe film Tennessee heeft afgerond. De film is geregisseerd door Aaron Woodley, in de film speelt Carey Krystal, een karakter die haar man ontvlucht om haar droom na te jagen. Voor de film schreef Carey samen met Willie Nelson het nummer: Right to dream. Dit nummer is speciaal voor het karakter Krystal geschreven en is Careys eerste country-nummer. Inmiddels heeft Carey ook haar eigen parfumlijn in de Verenigde Staten met succes gelanceerd, welke de passende naam "M" draagt. De geur schijnt onder andere te ruiken naar Marshmallows. Dit omdat dit bijzondere herinneringen uit het verleden bij de zangeres zou oproepen. Carey is momenteel bezig met de laatste hand te leggen aan haar nieuwe album. Op dit album krijgt ze wederom de steun van Jermaine Dupri die onder andere op de hits We Belong Together en Get Your Number meeschreef van het best verkochte album van 2005 The Emancipation of Mimi. De release datum van haar nieuwe album is inmiddels verschoven naar 15 april 2008. Het nieuwe album heet "E=MC²" met als nummers: Touch My Body, Migrate ft. T-Pain, Heat, For Real For Real, That Chick, Cruise Control ft. Damien Marley, O.O.C, Bye Bye, Love Story, Love You Long Time, For the Record en Thanx for Nothin. The eerste single is vanaf 12 februari 2008 op de radio te luisteren in de USA.Touch my body is nu ook al de 18 nummer 1 hit van Mariah Carey.

2 april 2008 is de nieuwe uitgave van de Billboard charts (Amerikaanse hitlijst) uitgekomen, waarbij de nieuwe single van Carey, "Touch my body", haar 18e nummer 1 hit is geworden. Carey is hierdoor de enige 'nog actieve' solo artiest ooit met de meeste nummer 1 hits sinds het ontstaan van de Amerikaanse Billboard Hot 100 (sinds 1958). Met dit record is zij Elvis Presley (met 17 nummer 1 hits) verbijgegaan. Alleen de Beatles, met 20 nummer 1 hits op hun naam, gaan haar nog voor.