Ian leerde al op 3-jarige leeftijd pianospelen van haar vader, een muziekleraar.

Op 14-jarige leeftijd debuteerde zij met een zelfgeschreven liedje, Society's Child, die haar in de Verenigde Staten van 1966 meteen nationaal bekend maakte. De tekst ging over een relatie tussen een blank meisje en een zwarte jongen. De discussie of zoiets wel kon brandde los en Janis stond in het middelpunt van de belangstelling.

Haar carrière kreeg verder vorm toen zij het album Between the Lines uitbracht. Het nummer At Seventeen, over de gevoelens van iemand van die leeftijd die zich eenzaam voelt, werd een van haar bekendste liedjes. Andere bekende nummers zijn Jesse, Fly too high, On the Other Side of the Sun, Between the Lines en Stars.

In de jaren '70 maakte zij diverse platen; daarna werd het wat stil rond Ian. Zij trad nog wel op in Nederland in het begin van de jaren '80 met Conny Vandenbos, een bewonderaarster. Zij heeft een plaat met vertaalde liedjes van Janis Ian uitgebracht. Samen zingen ze daarop het duet Don't leave tonight.

Korte tijd was zij getrouwd met een Portugese man. Na een periode van stilte, waarin zij door bedrog door een boekhouder financieel aan de grond zat, kwam ze terug met Breaking silence. Daarbij kwam zij ook uit voor haar homoseksualiteit. Thans heeft zij al jarenlang een relatie en is zij in 2003 getrouwd met Patricia Snyder.

Janis Ian woont in Nashville en treedt nog steeds op, ook in de Benelux. De laatste jaren beweegt zij zich ook op het terrein van het schrijven van science fictionverhalen.

Recente cd's zijn God & the FBI (2002), Billie's Bones (2004) en Folk is the new Black (2006). Het live-album Working without a Net (2003) is een compilatie van haar liedjes en haar beste optredens. Janis' muziek pendelt heen en weer tussen folk, country, blues, en een heel eigen stijl.

Paul McCartney werd geboren in het Walton ziekenhuis waar zijn moeder werkte als vroedvrouw, niet ver van zijn ouderlijk huis in Liverpool. Toen zijn moeder Mary Mohin McCartney in 1956 stierf aan borstkanker, stortte Paul zich op de Rock 'n' Roll. In 1957 leerde hij via een gemeenschappelijke vriend John Lennon kennen, werd lid van diens band The Quarrymen en schreef samen met hem, George Harrison en Ringo Starr geschiedenis als lid van The Beatles. Hij schreef veel van het materiaal van de Beatles samen met John Lennon, alhoewel ze maar af en toe samen een lied schreven - meestal schreef de een het grootste stuk, en maakte de ander het af. Hun relatie was meer een wedstrijd dan een samenwerking, maar door een afspraak die ze al vroeg maakten kregen alle songs voor de Beatles Lennon-McCartney als credit.

Paul werd over het algemeen gezien als de knapste van de vier Beatles, en had de grootste vrouwelijke aanhang. Er hing echter ook een gerucht om hem heen, dat hij al in 1966 is overleden. Hij trouwde als laatste van de vier. Hij had een lange relatie met de actrice Jane Asher voordat hij Linda Eastman, een fotografe, ontmoette. Hij trouwde met Linda in 1969. Samen kregen ze drie kinderen: Mary, Stella en James. Linda had al een dochter, Heather, uit een eerder huwelijk.

Een van McCartney's bekendste composities, Yesterday is opgenomen door een recordaantal artiesten, en staat hiervoor genoteerd in het Guinness Book of Records. Andere ballades die ook een universele aantrekkingskracht hebben zijn onder andere Hey Jude, Let it be en The long and winding road.

Nadat de Beatles in 1970 officieel uit elkaar gingen begon Paul onmiddellijk aan een solocarrière en bracht het album McCartney uit met daarop het bekende Maybe I'm Amazed. Daarna volgde het album Ram dat slecht werd ontvangen. Feitelijk was dit album door zijn low-fi aanpak zijn tijd ver vooruit en tegenwoordig wordt Ram beschouwd als één van zijn beste albums. In 1971 richt Paul McCartney een nieuwe band op: Wings. Ondanks de vele personele wisselingen was Wings erg succesvol in de jaren 70. De enige drie constante leden van Wings waren Paul McCartney, Linda McCartney en Denny Laine. Wings maakte een aantal succesvolle albums zoals bijvoorbeeld Band on the Run en Venus and Mars. Ook werd een aantal grote hits gescoord met onder andere My Love, Live and Let Die, Band on the Run, Listen To What The Man Said, Silly Love Songs en With a Little Luck. Het nummer Mull of Kintyre, opgenomen als ode aan het gelijknamige schiereiland in Argyll, Schotland, waar Paul McCartney een huis heeft, werd de grootste hit. Deze single was de meest verkochte single ooit tot hij in 1984 voorbij werd gestreefd door Do They Know It's Christmas van Band Aid. Tot op de dag van vandaag blijft Mull of Kintyre één van de meest verkocht platen die niet voor liefdadigheid werd gemaakt. In 1981 hield Wings op te bestaan.

Ook schreef hij nummers met Michael Jackson. Uit deze samenwerking ontstond het nummer The Girl Is Mine. Het nummer belandde op Jacksons album Thriller, en het werd als single meteen een nummer 1 hit. Later maakten de twee nog het nummer Say, say, say waarvan nu verschillende remixes gemaakt zijn.

Paul en zijn vrouw waren uitgesproken vegetariërs en dierenrechtenactivisten. In 1991 introduceerde Linda haar eigen serie vegetarische gerechten op de Britse markt.

Op 11 maart 1997 kreeg Paul de titel Sir van Koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk.

Nadat Linda in 1998 was overleden aan borstkanker, trouwde hij Heather Mills, een ex-model en anti-landmijnactivist in juni 2002. Samen kregen ze op 28 oktober 2003 een dochter genaamd Beatrice Milly. In mei 2006 werd bekend dat de twee besloten hebben te gaan scheiden.

Door de jaren heen heeft McCartney ook werk onder pseudoniemen uitgegeven. In de meeste gevallen ging het om experimenteel of minder commercieel werk. In 1968 produceerde hij "I'm the Urban Spaceman" van de Bonzo Dog Doo-Dah Band. Op het album staat McCartney echter vermeld als "Apollo C. Vermouth".

In 1977 bracht McCartney een orkestuitvoering uit van het album Ram onder de naam Percy "Thrills" Thrillington.

Als Bernard Webb schreef hij in 1966 het nummer "Woman" voor Peter & Gordon, omdat hij benieuwd was of het publiek een liedje van hem ook zou waarderen als niet bekend was dat het een McCartney-nummer betrof. Het nummer werd geen hit.

Onder de naam Paul Ramon (een naam die hij ook af en toe gebruikte voordat hij met The Beatles doorbrak, en die de inspiratie vormde voor de naam van de groep The Ramones) speelde hij in 1969 mee op het nummer "My Dark Hour" van de Steve Miller Band.

In de jaren '90 bracht hij twee experimentele albums uit als The Fireman, in samenwerking met Youth van (oa) Killing Joke. Met name het tweede album "Rushes" is zeer geslaagd. Of The Fireman wel echt Paul McCartney was, was aanvankelijk vrij schimmig: Bandnaam en plaattitel verwijzen in combinatie met elkander naar het Beatlenummer "Penny Lane" (`...the fireman rushes in..') Het label, Juggler Records, verwijst naar het vignet van McCartney Productions Ltd (mpl), waarop een jongleur staat afgebeeld. Verder staan er enkele vervormde geluiden op die aan McCartney's stem doen denken en een foto op de binnenhoes van een naakte dame die erg lijkt op McCartney's dochter Mary. Tijdens de wereldtournee van 2002-2003 werd muziek van The Fireman gebruikt als voorprogramma. Tot dat moment was zelfs bij de fans nauwelijks bekend dat het hier om werk van Paul McCartney gaat.

Bij latere tournees stond de DJ Freelance Hellraiser in het voorprogramma, die diverse nummers uit de solocarrière van McCartney Mixte. McCartney en hij brachten in 2005 een dubbel-LP uit vol met dit soort mixen. Zowel de LP als de artiesten kreeg de naam "Twin Freaks" mee.

Er werd veel aandacht en geld gestoken in het eerste album van Carey. Samen met Ben Margulies schreef ze alle 11 nummers van de plaat. Als eerste single verscheen in mei 1990 de ballad Vision Of Love. Door SONY Music werd ze neergezet als de blanke Whitney Houston. Kort na de release van de single werd het debuut van de zangeres, simpelweg Mariah Carey geheten, uitgebracht. De combinatie van talent, goede marketing, goede looks en een portie geluk liet haar ster snel omhoog schieten. Vision Of Love maakte een lage intrede in de Amerikaanse Billboard Hot 100, maar dankzij veel promotie klom het nummer steeds hoger, en eindigde uiteindelijk op de eerste plaats. Het album werd al vrij snel na de release met platina bekroond.

In september volgde de tweede single Love Takes Time, opnieuw een ballad, eigenlijk voor haar tweede album gepland. Het nummer werd door haar label echter zo goed bevonden, dat ze besloot om het alsnog op haar debuut te zetten. Een goede zet, want de single werd haar tweede nummer 1-hit in Amerika. In Europa verkocht Love Takes Time stukken minder, maar haar album ging wel als warme broodjes over de toonbank. Begin 1991 werd Careys derde single Someday uitgebracht, ditmaal geen ballad maar een funky-achtige dansplaat. Dit wilde Carey zelf graag, aangezien ze niet gezien wilde worden als zangeres die enkel ballads kon zingen, maar ook een wat wildere kant had. De single werd Careys 3e Amerikaanse nummer 1-hit.

Na Someday verscheen er wederom een ballad, I Don't Wanna Cry. Met deze single wist de zangeres opnieuw de eerste plaats van de Billboard Hot 100 te bereiken. Hiermee vestigde Carey een record. Nog nooit eerder was het iemand gelukt om vier keer achter elkaar een nummer 1-hit te scoren, met singles die allemaal van hetzelfde album afkomstig waren. Van Mariah Carey gingen wereldwijd zo'n 17 miljoen stuks over de toonbank, waarvan 9 in Amerika alleen al. Daarnaast leverde het album de zangeres twee Grammy's op in 1991.

Tussen alle promotiewerkzaamheden en optredens door, werkte Carey zoveel mogelijk aan nieuw materiaal. Het beste daarvan eindigde op haar tweede album Emotions, dat in september 1991 verscheen. De eerste single ervan met dezelfde naam, werd Careys vijfde Amerikaanse nummer 1-hit, waarmee ze de eerste zangeres was die dit voor elkaar had gekregen. De verkoop van Emotions was, in tegenstelling tot het eerste album, een stuk minder. Toch had Carey een grote schare fans gekregen. De daaropvolgende singles Can't Let Go en Make It Happen haalden respectievelijk de tweede en vijfde plaats in de Billboard Hot 100. Van het album gingen er wereldwijd 12 miljoen stuks over de toonbank, waarvan 5 miljoen in de VS.

De Unplugged-reeks op muziekzender MTV was sinds eind jaren 80, begin jaren '90 een grote hype. Artiesten werden door een intieme setting en uitgeklede versies van hun nummers vaak kwetsbaar neergezet. In 1992 kreeg Carey de kans om haar eigen Unplugged-album op te nemen. Naast haar eigen werk koos ze ervoor een nummer op te nemen van The Jackson 5: I'll Be There. In eerste instantie stonden er geen singles voor het live-album gepland, maar nadat het concert meerdere malen op tv was vertoond, werd SONY overladen met verzoeken of Careys versie van I'll Be There op single uitgebracht kon worden. Dat gebeurde en, wat niemand verwachtte, het eindigde op nr. 1 in de VS. Van MTV Unplugged gingen zo'n 9 miljoen stuks over de toonbank.

Na de release van MTV Unplugged nam Carey even wat gas terug en concentreerde ze zich op haar privéleven. Op 5 juni 1993 trad ze in het huwelijk met de man die haar naar de top had gebracht, de 20 jaar oudere Tommy Mottola. Na hun huwelijksreis maakte Carey haar derde studioalbum af, waar ze al enige tijd mee bezig was geweest. In augustus verscheen de nieuwe single Dreamlover, een zomerse plaat die na enkele weken de eerste plaats haalde in de Billboard Hot 100. Dit was Careys 7e nummer 1-hit. Wereldwijd sloeg de single ook aan. Tot op heden is Dreamlover een van Mariah's succesvolste singles op radiostations in Europa. Het nieuwe album, getiteld Music Box, verscheen in september. Carey had, net als op haar voorgaande platen, de teksten grotendeels zelf geschreven. De zangeres ging nu voor de eerste maal op tournee. Diverse grote concertzalen in de Verenigde Staten werden aangedaan. Ondanks het succes leidde de tour de zangeres niet naar Europa, Azië en Australië.

Van Music Box werden na Dreamlover nog de singles Hero, Without You en Anytime You Need A Friend uitgebracht. Hero werd Carey's achtste Amerikaanse nummer 1-hit en vanwege de songtekst groeide het nummer uit tot een publieksfavoriet. Without You verscheen in 1994 en was een van de best verkochte singles van dat jaar in Europa. In veel landen behaalde Carey met deze coverversie van Harry Nilsson de nummer 1-positie. Without You kwam in de VS - ondanks enorme airplay op Amerikaanse radio- & tv-zenders, niet hoger dan nr. 3 in de Billboard Hot 100. De verkoop van de daaropvolgende single Anytime You Need A Friend was teleurstellend. Voor de eerste maal bereikte Carey met een single niet de top 10. Het nummer bleef steken op de 12e plaats in Amerikaanse hitlijsten. Music Box groeide daarentegen uit tot een enorm succes. Het schijfje ging maar liefst 30 miljoen keer over de toonbank. Wat trots werd bekend gemaakt door Sony Music destijds omdat dit Carey schaarde onder slechts enkele artiesten die met één album meer dan 30 miljoen stuks wist te verkopen. Het werd in de VS wegens 10 keer platina bekroond met een Diamond Award. Tot op heden is dit Careys meest succesvolle album en best verkochte plaat.

Een lang gekoesterde wens van Carey, een kerstalbum opnemen, ging in 1994 in vervulling. Halverwege het jaar dook de zangeres de studio in om aan dit project te gaan werken. Naast bekende traditionele kerstliedjes schreef de zangeres zelf 4 nieuwe composities voor dit album, waaronder All I Want for Christmas Is You. Dit nummer verscheen als eerste single van de plaat in november '94 en werd overal (met uitzondering van de VS waar de single niet commercieel werd gelanceerd) een groot succes. Velen zien All I Want For Christmas als een echte kerstklassieker. Jaarlijks wordt het nummer tijdens de feestdagen veel gedraaid op radio en televisie. Van het album Merry Christmas werden wereldwijd ongeveer 16 miljoen stuks verkocht, wat dit het best verkochte kerstalbum ooit maakte. In diverse landen werd de verkoop van het album gestimuleerd door de releases van promotiesingles, zoals Jesus Born On This Day, O Holy Night en Miss You Most (At Christmas Time).

Een groot deel van 1995 besteedde Carey aan het maken van haar volgende album. Als voorloper van het project verscheen in september de single Fantasy. Het nummer had veel weg van Dreamlover, maar was wel meer georiënteerd op hiphop en r&b. De single was wederom een mijlpaal in Careys carrière. In Amerika scoorde ze er haar 9e nummer 1-hit mee. De remixversie van de single (opgenomen met rapper Ol' Dirty Basterd) was eveneens een groot succes. De videoclip behaalde grote airplay op MTV. Mariah's nieuwe album Daydream verscheen in oktober. Qua sound was te horen dat Carey een iets andere kant was opgeslagen, zoals ze in Fantasy al had aangegeven: meer hiphop en r&b. Vlak voor Kerstmis dat jaar verscheen de tweede single van het album, One Sweet Day. Het was een duet tussen Carey en de Amerikaanse soulgroup Boyz II Men. De zangeres was al jaren een groot fan van de band. Het nummer was gebaseerd op het overlijden van David Cole (een songwriter met wie zij veel samenwerkte) en de manager van Boyz II Men. In Amerika wist het nummer vanuit het niets nieuw binnen te komen op de eerste plaats van de Billboard Hot 100. Uiteindelijk bleef het 16 weken op die plaats staan. Opnieuw een record voor de zangeres. Nog nooit eerder hield een single zo lang de eerste plaats bezet in de Amerikaanse charts.

Terwijl Daydream overal als een trein liep, ging Carey voor de eerste maal op wereldtournee. De Daydream World Tour leidde Carey van Europa naar Australië, van Azië naar de VS. Nederlandse fans konden haar zien in Ahoy Rotterdam. Tijdens de tour werden diverse singles van het album uitgebracht, waaronder Always Be My Baby, Forever en Open Arms. Always Be My Baby werd Careys 11e Amerikaanse nummer 1-hit. Tijdens een optreden in het Amerikaanse Madison Square Garden werden opnames gemaakt voor een VHS-cassette, die onder de titel Fantasy: Mariah Carey at Madison Square Garden in 1996 werd uitgebracht. Daydream werd - na Music Box - Careys best verkochte album ooit met een verkoop van 25 miljoen stuks wereldwijd. In Amerika won ze er haar tweede Diamond Award mee.

Zakelijk ging het Carey voor de wind, maar in haar privéleven ontstonden er nogal wat problemen. Haar echtgenoot Tommy Mottola bleek filmaanbiedingen voor de zangeres verborgen te houden. Daarnaast was hij het niet eens met het feit dat Carey zich steeds uitdagender ging kleden. In 1998 kondigden Carey en Mottola (na 5 jaar huwelijk) hun scheiding aan. Dit had effect op haar carrière. Ze kleedde zich sexy, en qua muziek ging ze ook steeds meer de r&b- en hiphopkant op. Dit was duidelijk hoorbaar op het zesde studioalbum Butterfly, dat half 1997 verscheen. De eerste single Honey werd een wereldhit en leverde Carey haar 12e Amerikaanse nummer 1-hit op. Het album viel qua verkoop - in tegenstelling tot haar voorgaande platen - wat tegen (15 miljoen exemplaren wereldwijd), maar Carey zelf was gelukkig met het album. Ze had het idee dat ze vrijer was dan ooit en muzikaal een enorme groei had doorgemaakt. Van Butterfly werden diverse singles uitgebracht, waarvan enkele in een aantal geselecteerde landen. Zo werden nummers als Butterfly, en The Roof enkel in Europa door Sony gelanceerd, terwijl in Amerika My All een groot succes werd en daar de eerste plaats bereikte.

In april 98 deelde Carey het podium met Celine Dion, Shania Twain, Gloria Estefan en Aretha Franklin tijdens het benefietconcert VH1 Divas Live. Van dit concert verschenen een cd, VHS en dvd die allen uitgroeiden tot grote successen. Gezien al haar Amerikaanse nummer 1-successen werd besloten om een verzamelalbum uit te brengen, met daarop de desbetreffende hits. Het album verscheen onder de titel #1's, eind 1998 en bevatte - naast alle Amerikaanse nummer 1 -singles - ook enkele nieuwe opnames, waaronder Sweetheart met Jermaine Dupri, I Still Believe (een ode aan zangeres Brenda K. Starr die dit nummer in de jaren 80 voor het eerst opnam) en een duet tussen Carey en aartsrivale Whitney Houston. Het nummer, getiteld When You Believe, was tevens de titelsong voor de animatiefilm The Prince of Egypt. Mariah liet haar fans weten dat het bij #1's niet om een greatest hits-album ging, maar dat het een bedankje was voor het feit dat ze zoveel nummer 1-hits had kunnen scoren door de jaren heen. Een greatest hits-cd zou in een later stadium uitkomen. Alle nieuw opgenomen tracks verschenen afzonderlijk op singles in 1998 en 1999. Opzienbarend was dat het duet tussen tussen Carey en Whitney Houston in Amerika niet hoger kwam dan nr. 15 in de Billboard Hot 100, ondanks dat de single gepaard ging met veel airplay. Het leverde de zangeressen zelfs een Oscar op voor Best Original Song. Buiten de VS was When You Believe wel een groot succes. In veel landen wisten de diva's (die door de jaren heen telkens met elkaar werden vergeleken en dus volgens velen wel een hekel aan elkaar zouden hebben, hetgeen nu niet waar bleek te zijn) de top 10 te behalen. Het album verkocht wereldwijd tot op heden ca. 17 miljoen exemplaren.

1999 was het jaar waarin Carey haar zoveelste studioalbum lanceerde. Rainbow was weer een typische Mariah Carey-plaat à la Daydream en Butterfly en had wederom de juiste ingrediënten om een succes te worden. De eerste single Heartbreaker was een samenwerking tussen Carey en rapper Jay-Z en werd Careys 14e Amerikaanse nummer 1-single. Hiermee werd ze de enige zangeres in de Amerikaanse muziekgeschiedenis die zoveel nr. 1-singles had weten te scoren. Het album Rainbow verscheen kort na de release van de single en was een succes, maar wist de eerste plaats in de VS niet te halen. Na Emotions werd dit haar minst verkochte album. Wereldwijd werden er van het schijfje 10 miljoen stuks verkocht. De tweede single werd Thank God I Found You, dat Carey opnam met zanger Joe en boyband 98 Degrees. Het werd haar 15e nummer 1-hit in Amerika, opnieuw een record voor de zangeres. Sinds haar debuut in 1990 was het haar gelukt om ieder jaar een nummer 1-hit te scoren in Amerika, wat haar de best verkopende artiest van de jaren 90 maakte. Eind 1999 werd bekend dat Carey wereldwijd zo'n 80 miljoen albums had verkocht: een unicum. Met Rainbow ging Carey voor de tweede keer op wereldtournee. Ze behaalde er opnieuw grote successen mee. Helaas stelde Carey haar Nederlandse fans teleur, toen bleek dat de Rainbow World Tour haar niet naar Nederland zou brengen. Wel gaf Carey een uitverkocht optreden in België.

Na de wereldtournee besloot Carey om het nummer Can't Take That Away als volgende single uit te brengen. Het nummer had een speciale betekenis voor haar en om die reden wilde ze het graag delen met haar fans. Bij Sony Music was men niet zo blij met haar keuze. Men vond daar dat de nieuwe single een uptempoliedje moest worden, een single die de verkoop van het album beter zou stimuleren. Carey kreeg het gevoel dat het label haar niet begreep. De zangeres was een goudmijn, die als artieste moeilijk te doorkruisen was en dat was iets wat Sony goed wist. Carey kreeg haar zin en Can't Take That Away verscheen op single. De relatie tussen Carey en Sony verslechterde en de scheiding tussen Carey en Mottola leek hier grotendeels mee te maken te hebben. Carey begon berichtjes op haar website te plaatsen waarin ze haar fans verzocht om Can't Take That Away zoveel mogelijk aan te vragen op hun lokale radiostation. Een van de desbetreffende berichten:

"Basically, a lot of you know that the political situation in my professional career is not positive. It's been really, really hard. I don't even know if this message is going to get to you because I don't know if they want you to hear this. I'm getting a lot of negative feedback from certain corporate people. But I am not willing to give up."

De acties van Carey bleken niet te helpen. Het nummer bleef steken op nummer 28. De zangeres was intussen bezig met de voorbereiding van haar eerste speelfilm Glitter en de bijbehorende soundtrack, maar ze had sterke twijfels of Sony dit project goed wilde promoten. Halverwege 2000 werd bekend dat het platencontract bij SONY Music was ontbonden, en dat terwijl Carey nog enkele albums had moeten opnemen voordat haar contract ten einde liep.

Na haar vertrek bij Sony ondertekende ze een contract bij EMI-Virgin voor 100 miljoen dollar, voor de komende 4 cd’s. Dit werd gezien als de allergrootste platendeal uit de geschiedenis van de muziek. De langverwachte speelfilm Glitter en de gelijknamige soundtrack verschenen op 11 september 2001. Als eerste single werd het nummer Loverboy uitgebracht. Wegens de aanslagen in de VS op 11 september werd de presentatie van het album uitgesteld, maar achteraf gezien bleek dat het album niet de juiste capaciteiten had om een succes te worden. Zowel de film als de soundtrack flopten genadeloos. Er gingen van het album slechts 2 miljoen stuks over de toonbank, wat erg weinig is voor een artiest die altijd meer dan 5 a 10 miljoen stuks van ieder album weet te verkopen. Hierna stortte Carey (wegens een overvolle agenda) volledig in, zowel fysiek als emotioneel. Vervolgens werd de zangeres een poosje in een rusthuis verpleegd. Concerten die ze in Japan en Australië had gepland, werden om die reden afgezegd. Rond diezelfde periode bracht SONY Music een Greatest Hits-album op de markt, waarvan een magere 3 miljoen exemplaren wereldwijd werden verkocht. Voor de speelfilm Wise Girls (waarin Carey haar tweede filmrol had) werd de promotie wegens Careys instorting stopgezet. In 2002 bleek dat Emi-Virgin van de zangeres af wilde, omdat het project Glitter was geflopt. Het label kocht het contract van Carey voor een fractie van het oorspronkelijke bedrag af. Ook verloor de zangeres in dat jaar haar vader.

In 2002 tekende Carey een platencontract bij Universal Music. Hierna legde ze zich toe op het maken van een nieuw album dat haar een comeback moest bezorgen. Aan het eind van het jaar verscheen de single Through The Rain, een autobiografische ballad waarin Carey zong over de slechte periode die ze had meegemaakt. Het nummer werd in eerste instantie alleen buiten Amerika uitgebracht. In veel landen scoorde Carey er een hit mee. In 2002 werd de single alsnog in de VS uitgebracht maar bereikte geen hoge positie in de Billboard Hot 100: nummer 81. Een danceversie van het nummer was op de Amerikaanse radiozenders populairder dan het origineel. Het nieuwe album Charmbracelet zag net voor Kerstmis het daglicht. De verkoop viel tegen. Er gingen 2,5 miljoen stuks van over de toonbank. Daarop uitgebrachte singles wisten het album niet naar een hoger niveau te krijgen. Toch ging Carey met dit album in 2003 op wereldtournee, een tour waarmee ze diverse kleinere zalen aandeed. Er gingen geruchten dat het publiek niet warm liep voor de tickets, maar Carey ontkende dit en verklaarde dat ze juist in kleinere zalen wilde optreden om zo een meer intieme sfeer met haar fans te krijgen. Tijdens deze tour bezocht de zangeres voor de tweede keer Nederland. In Ahoy Rotterdam gaf ze een avondvullende show. Halverwege de tour scoorde Carey een hit met het nummer I Know What You Want, wat ze opnam met rapper Busta Rhymes. In oktober verscheen er een dubbelalbum met daarop remix-versies van Careys succesvolste singles onder de titel The Remixes. Na de tour lastte de zangeres een lange rustpauze in

Medio 2005 liet de zangeres weer van zich horen met de single It's Like That, afkomstig van het nieuwe album The Emancipation Of Mimi. De single bereikte de 16e plaats van de Amerikaanse hitlijsten. Het nieuwe album kwam - een week na de release - nieuw binnen op de eerste plaats. Om op het succes verder te liften verscheen er al vrij snel een tweede single: We Belong Together. Wegens airplay op radio en televisie in de VS, bereikte Carey (na 5 jaar) de eerste plaats van de Billboard Hot 100, haar 16e Amerikaanse nummer 1-succes. Het album werd meerdere malen met platina bekroond en was wereldwijd een groot succes. Met We Belong Together scoorde Carey haar grootste hit sinds jaren. Haar carrière zat duidelijk weer in de lift. Van The Emancipation Of Mimi verschenen in een later stadium nog de singles Shake It Off, Don't Forget About Us (Careys 17e Amerikaanse nummer 1-hit), Get Your Number en Fly Like A Bird. Het album kreeg acht nominaties voor de Grammy Awards. Ondanks dat wist Carey slechts 3 van de nominaties te verzilveren. De teller van dit album staat momenteel op 10 miljoen verkochte exemplaren wereldwijd.

Carey heeft in 2006 een succesvolle tour afgerond, waarna ze na een korte vakantie ook de opnames van haar nieuwe film Tennessee heeft afgerond. De film is geregisseerd door Aaron Woodley, in de film speelt Carey Krystal, een karakter die haar man ontvlucht om haar droom na te jagen. Voor de film schreef Carey samen met Willie Nelson het nummer: Right to dream. Dit nummer is speciaal voor het karakter Krystal geschreven en is Careys eerste country-nummer. Inmiddels heeft Carey ook haar eigen parfumlijn in de Verenigde Staten met succes gelanceerd, welke de passende naam "M" draagt. De geur schijnt onder andere te ruiken naar Marshmallows. Dit omdat dit bijzondere herinneringen uit het verleden bij de zangeres zou oproepen. Carey is momenteel bezig met de laatste hand te leggen aan haar nieuwe album. Op dit album krijgt ze wederom de steun van Jermaine Dupri die onder andere op de hits We Belong Together en Get Your Number meeschreef van het best verkochte album van 2005 The Emancipation of Mimi. De release datum van haar nieuwe album is inmiddels verschoven naar 15 april 2008. Het nieuwe album heet "E=MC²" met als nummers: Touch My Body, Migrate ft. T-Pain, Heat, For Real For Real, That Chick, Cruise Control ft. Damien Marley, O.O.C, Bye Bye, Love Story, Love You Long Time, For the Record en Thanx for Nothin. The eerste single is vanaf 12 februari 2008 op de radio te luisteren in de USA.Touch my body is nu ook al de 18 nummer 1 hit van Mariah Carey.

2 april 2008 is de nieuwe uitgave van de Billboard charts (Amerikaanse hitlijst) uitgekomen, waarbij de nieuwe single van Carey, "Touch my body", haar 18e nummer 1 hit is geworden. Carey is hierdoor de enige 'nog actieve' solo artiest ooit met de meeste nummer 1 hits sinds het ontstaan van de Amerikaanse Billboard Hot 100 (sinds 1958). Met dit record is zij Elvis Presley (met 17 nummer 1 hits) verbijgegaan. Alleen de Beatles, met 20 nummer 1 hits op hun naam, gaan haar nog voor.

Zijn muzikale loopbaan begon op school, waar hij in de band 'The Quarrymen' speelde, samen met zijn vriend John Lennon en Paul McCartney die hem bij Lennon introduceerde. Met Paul, John Lennon, Stuart Sutcliffe en Pete Best (later vervangen door Ringo Starr) vormde hij in 1959 de band 'Silver Beetles'. In 1960 veranderden ze de naam in 'The Beatles' en werden ze gevraagd in Duitsland op te treden. Dat was het begin van het succesverhaal van de groep, dat tien jaar geduurd heeft.

Als componist werd hij binnen de Beatles overigens naar eigen zeggen nooit helemaal erkend, ondergesneeuwd als hij werd door het grote(re) succes en de dominantie van het koppel Lennon-McCartney. Pas in 1969 werd Harrison door de critici muzikaal op een lijn gesteld met Lennon en McCartney na het verschijnen van de elpee Abbey Road waarop zijn composities Something en Here Comes The Sun staan.

In november 1968 werd de eerste soloplaat van Harrison uitgebracht onder de titel Wonderwall Music. Het jaar erop verscheen Electronic Sounds waarop Harrison met de moog synthesizer experimenteerde. Nadat McCartney de Beatles in april 1970 verlaten had ging ieder zijns weegs. Harrison begon een solocarrière. Nog in 1970 verscheen zijn derde album All things must pass, met daarop de grote hit My sweet Lord. Het is meteen een driedubbel album: het is duidelijk dat Harrison wil laten horen wat hij al die jaren niet kwijt kon op de Beatles-albums. 'All things must pass' is een klassiek album van de jaren 70. Volgens velen zou hij later het album kwalitatief ook niet meer overtreffen.

Ook maakte hij in 1974 als eerste ex-Beatle een tournee door de Verenigde Staten. Zijn belangstelling voor oosterse spiritualiteit bracht hem aan de voeten van Indiase goeroes en dat had zijn weerslag op de muziek die hij componeerde. Midden jaren '60 al verwerkte hij bijvoorbeeld oosterse instrumenten zoals de sitar in nummers van de Beatles (Lennons Norwegian Wood (1965) en zijn eigen Love you too uit 1966). Later trad hij op met de Indiase musicus Ravi Shankar.

Na de moord op John Lennon in 1980, maakten de overige Beatles in 1981 als eerbetoon aan hem samen het nummer All those years ago, wat een hit werd in de Verenigde Staten. Het nummer is geschreven door George Harrison en staat op het album 'Somewhere in England'.

'Cloud nine' is een comeback album voor Harrison. Met 'Got my mind set on you' en 'When we was fab' keert hij terug in de hoogste regionen van de hitparade.

Eind jaren 80 heeft Harrison veel succes als prominent lid van de band Traveling Wilburys. Deze band maakt twee albums maar gaat ten onder door het overlijden van Roy Orbison en kort daarop de dood van diens beoogde opvolger Del Shannon.

In 2002 verscheen postuum zijn laatste album Brainwashed. Het album is afgemaakt door zoon Dhani Harrison en ontving lovende kritieken.

Harrison stond bekend als de wat verlegen filosoof van de groep, die ook belangstelling had voor andere zaken dan muziek. Zo zette hij zich bijvoorbeeld in voor de slachtoffers van de grote overstroming in Bangladesh, was gastmusicus en deed mee aan een aantal speelfilms. In 1979 produceerde hij de Monty Python-film Life of Brian. Hij verkocht zijn productiemaatschappij in 1994 voor ruim 9 miljoen euro.

George Harrison trouwde tweemaal, op 21 januari 1966 met Pattie Boyd, de latere echtgenote van Harrisons vriend Eric Clapton, van wie hij op 9 juni 1977 scheidde, en op 2 september 1978 met Olivia Arias, met wie hij een zoon had, Dhani, die een maand voor hun huwelijk geboren werd. In 1998 werd bekend dat hij was behandeld voor keelkanker en een jaar later, op 30 december 1999 betrapte hij een inbreker in zijn eigen huis, waarbij hij steekwonden en een klaplong opliep. Op 9 juli 2001 maakte Harrison bekend dat hij opnieuw kanker had en in Zwitserland werd bestraald. Op 29 november 2001 tenslotte overleed hij in Los Angeles aan de gevolgen van zijn ziekte.

De familienaam van Lennon komt van O'Leannain of O'Lionnain, een veel voorkomende naam in de Ierse graafschappen Fermanagh en Galway. Zijn Ierse grootvader Jack Lennon was in 1858 naar Liverpool verhuisd en was zanger. Ook John’s vader Alfred zong als bijverdienste.

Hij wordt in Liverpool geboren (in tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd niet tijdens een Duitse luchtaanval), als zoon van de steward Alfred Lennon en Julia Stanley, volgens eigen zeggen een ouvreuse. Zijn vader was vaak maanden op zee en ging in Nieuw-Zeeland wonen toen John vijf jaar oud was, pas in 1964 zouden zij elkaar terugzien. Lennon woonde vanaf zijn vierde jaar bij zijn moeders zuster, Mimi. Volgens zijn oma zou Mimi een betere ouder zijn dan Julia. Mimi was een goed mens maar volgens John veel te streng en zij gaf hem niet veel liefde. Op 15 juli 1958 werd zijn moeder doodgereden door een dronken politieman.

Julian en Sean Lennon, de zonen van John hebben met wisselend succes een muzikale carrière welke echter volledig is overschaduwd door de artistieke erfenis van hun vader. Zij kregen overigens weinig fysieke steun van hem: toen Julian een kleine jongen was verliet John zijn moeder Cynthia Powels om niet meer terug te keren en Sean was vijf jaar oud toen John werd vermoord.

Lennon is een markant figuur in de popmuziek gebleken. Toen de Beatles in het midden van de jaren 60 besloten zich meer uit te spreken over maatschappelijke vraagstukken en de gebeurtenissen in de wereld (bijvoorbeeld Vietnam), tegen de wens van manager Brian Epstein in, ontwikkelde Lennon zich tot een spreekbuis van een generatie.

John Lennon veroorzaakte een internationale rel en een boycot van de Beatles door een interview met de Evening Standard. "The Beatles zijn populairder dan Jezus Christus", beweerde hij, wat hem niet alleen kwam te staan op een platenboycot in de USA, maar ook op een etherboycot door de NCRV.

Lennon kwam meer en meer onder invloed van de avant-garde kunstenares Yoko Ono. Hij verliet zijn toenmalige vrouw Cynthia Powell en trouwde in maart 1969 met Yoko Ono. Zijn huwelijk met Cynthia dateerde van 23 augustus 1962. Het paar had een zoon, Julian.

Onder invloed van Ono werd Lennon radicaler, en maakte hij langzaam een beweging naar links. Hij nam bijvoorbeeld in 1968 Revolution met de Beatles op. De harde singleversie (de B-kant van Hey Jude) was al duidelijk uitgesproken, maar in de zachtere elpeeversie op The White Album (die eerder was opgenomen) toonde hij zijn twijfel over de richting waarin hij ging. "We all want to change the world/but when you talk about destruction/don't you know that you can count me out" waarbij in het nummer het laatste woord veranderde in in. In november van dat jaar gaven Johnandyoko (ze zagen zich als een eenheid) de elpee Two Virgins uit met een naaktfoto als hoes. De muziek, als men daarvan nog kan spreken, werd steeds obscuurder. The White Album bevatte al een ontoegankelijke geluidscollage van Lennon's hand (Revolution 9); The Wedding Album (1969) bevatte opnames van hun hartslagen met om en om hun voornamen geschreeuwd; Live with the Lions (1969) bevatte opnames van alleen maar stilte.

Toen de Beatles langzaam ophielden te bestaan, ging Lennon solo en sprak hij zich nog meer uit. In maart 1969 bleven John en Yoko bij wijze van huwelijksreis een week lang (van 25 maart t/m 31 maart) in bed in kamer 902 in het Amsterdamse Hilton Hotel (de "Bed-In"), om zich op die manier voor de vrede uit te spreken. In juli 1969 werd de anti-oorlogsmantra Give peace a chance uitgebracht, die opgenomen is tijdens hun tweede Bed-In (volgens sommigen hun derde, na een mislukte Bed-In op de Bahama's) in het Queen Elizabeth Hotel in Montréal (Canada). In oktober bracht John met de Plastic Ono Band de klassieker Cold Turkey uit, en in november stuurde hij zijn MBE-medaille (Member of the Order of the British Empire) terug uit protest tegen de oorlog in Biafra. In februari 1970 schoor Lennon zijn lange haren af en bracht Instant Karma! uit.

Nadat de Beatles in april 1970 definitief uit elkaar gingen, ging Lennon op de door de Beatles ingeslagen weg verder. In het klassieke album John Lennon/Album Plastic Ono Band, was Lennon op zoek naar zichzelf in plaats van naar John de Beatle. In die tijd was hij daarvoor in therapie bij de Amerikaanse psycholoog Arthur Janov, die meende dat opgebouwde frustraties konden worden bevrijd door schreeuwen: de 'oerschreeuw'. In Mother schreeuwt Lennon dan ook om het verlies van zijn moeder. In God verklaart hij uiteindelijk 'I don't believe in Beatles/I just believe in me/ Yoko and me/And that's reality/The dream is over.' Later, in 1971, bracht Lennon Imagine uit.

In het begin van de jaren '70 besloten John en Yoko zich te vestigen in New York en vroegen een verblijfsvergunning aan. Ze kwamen in aanvaring met de regering-Nixon die Lennon als een politiek gevaar beschouwde en hem ook liet schaduwen door de geheime dienst. Een jarenlange juridische strijd volgde. Nadat Nixon in 1974 wegens het Watergateschandaal het veld moest ruimen, werd Lennon in 1976 definitief een Green Card toegekend.

In 1975 schreef Lennon nog met David Bowie Fame, en trok hij zich terug om zich te richten op de opvoeding van zijn zoon Sean. Hij schreef nog wel wat songs en maakte enkele demo's, maar was niet actief aan het opnemen.

In 1979 kondigde Lennon echter aan weer een plaat te willen maken. Die verscheen in het najaar van 1980. Het album, Double Fantasy, deed aanvankelijk weinig. Critici verwachtten een Lennon zoals ze zich die herinnerden en die hoorden ze niet. Ook al omdat Lennon had aangekondigd weer de straat te willen opgaan om te demonstreren. De plaat toont echter een Lennon die zijn wilde haren is kwijtgeraakt, die liedjes zingt over zijn liefde voor Yoko Ono (Dear Yoko, en Woman) en zijn zoontje Sean (Beautiful Boy (Darling Boy)). Hij zingt over hoe en waarom hij uit de muziekwereld stapte (Watching the Wheels).

Zijn terugkeer in de muziek was echter van korte duur: op 8 december 1980, om tien minuten voor elf in de avond werd Lennon voor zijn huis in het Dakota gebouw aan 72nd Street vermoord door Mark David Chapman met een .38 Charter Arms revolver. Lennon werd nog in een politieauto naar het ziekenhuis gebracht, maar had al te veel bloed verloren en overleed kort daarna. Lennon werd op 10 december gecremeerd in Ferncliff Crematory in Ardsley, New York. Yoko Ono heeft tot op de dag van vandaag nooit willen zeggen wat er met de as van Lennon is gebeurd.

Na de moord op Lennon steeg Double Fantasy wereldwijd naar de top van de verkooplijsten. Twee singles van het album, (Just Like) Starting Over en Woman, werden grote hits, evenals het oudere Imagine. De moord op Lennon bracht overigens geruchten op gang dat deze het werk was van de Amerikaanse overheid die beducht zou zijn voor de invloed die Lennon nog zou hebben op het publiek.

Na de moord verscheen Lennon nog incidenteel op de hitparade als er oude opnamen werden uitgebracht. In 1984 onder meer Nobody told me van het album Milk and Honey en in 1992 Instant Karma! ter gelegenheid van een reclamecommercial voor Nike sportschoenen.

Genesis ontstaat in 1967 op de Engelse kostschool Charterhouse als een groepje tieners, leden van de schoolbandjes Anon en Garden Wall, besluiten om gezamenlijk een demo op te nemen. Eén van de tapes wordt in de handen geduwd van producer en oud-Charterhouseleerling Jonathan King, die de groep haar naam geeft en ze een platencontract aanbiedt. Resultaat is From Genesis to Revelation een met strijkorkest gelardeerd conceptalbum over het ontstaan van de aarde. Het orkest en het concept komen uit de koker van King, die het Genesis van die tijd - dat zich muzikaal ergens tussen soul, folk en beat begeeft - daarmee geen recht doet. Het album flopt en gedesillusioneerd gaan King en zijn pupillen ieder hun weg.

Na deze valse start besluit Genesis, dat dan al experimenteert met minder vanzelfsprekende songstructuren en topzware serieuze teksten, door te gaan. De individuele bandleden geven hun studie op, en gaan bij elkaar in een huis wonen, waar gewerkt wordt aan nieuw materiaal. Als kerverse platenbaas Tony Stratton-Smith de band ontdekt en ze een contract aanbiedt bij zijn label Charisma Records, is de carrière van Genesis pas echt begonnen. De groep brengt in 1970 Trespass uit, waarop zes lang uitgesponnen, akoestisch georiënteerde, donkerromantische songs staan.

Als gitarist Anthony Phillips wegens podiumangst uit de groep stapt en de overige bandleden drummer John Mayhew ontslaan, worden Steve Hackett (gitaar) en Phil Collins (drums) aangetrokken en is de zogeheten "klassieke lineup" van Genesis een feit. Op de in respectievelijk 1971 en 1972 uitgebrachte Nursery Cryme en Foxtrot komt de groep muzikaal tot wasdom. Het muzikale avontuur kan nu, dankzij de komst van de technisch veel competentere Hackett en Collins, ten volle worden aangegaan, en naast de duistere romantiek wordt ook de zwarte, macabere humor van Peter Gabriel onmisbaar onderdeel van de muziek van Genesis. En om het theatrale aspect van de muziek nog meer kracht bij te zetten - en ook om de ogen van de muziekpers op de groep gericht te krijgen - kruipt zanger Gabriel op het podium in de huid van een almaar groter arsenaal aan personages. Hij gebruikt make-up, vertelt bizarre verhalen, maar maakt voornamelijk gebruik van kostuums. Dat slaat, vanaf het moment dat hij zich uitdost in de rode jurk van zijn vrouw, en een vossemasker opzet, in als een bom, en Genesis en Gabriel zijn plotseling hot.

Met Selling England By The Pound uit 1973 oogst Genesis, zowel muzikaal als publicitair gezien, het door Gabriel gezaaide succes. Het album brengt de groep haar eerste Engelse hitsingle, het Beatle-eske I know what I like (in your wardrobe). De theatrale live-reputatie van de groep snelt haar leden echter snel vooruit. Gabriel gaat steeds meer zijn eigen weg en heeft almaar minder behoefte compromissen te sluiten met de andere leden van Genesis. Die andere leden hebben daarentegen steeds meer het gevoel dat de podiumpersoonlijkheid van Gabriel de aandacht van de muziek afleidt, in plaats van hem erop vestigt. Strubbelingen tussen Gabriel en de rest van de groep ten tijde van de opnames van het conceptalbum The Lamb Lies Down On Broadway (1974) leiden uiteindelijk tot het vertrek van Gabriel, in 1975.

Genesis besluit echter naar een nieuwe zanger te gaan zoeken en een nieuwe plaat op te nemen. Als de band na honderden onbevredigende audities de wanhoop nabij is, en de volgende plaat A Trick Of The Tail (1976) - met uitzondering van de zangpartijen - al is opgenomen, besluit Phil Collins, die tot dan toe alleen achtergrondvocalen en twee zachte akoestische liedjes voor zijn rekening had genomen, het te proberen. Het blijkt een gouden greep, en vanaf dat moment is Collins naast de drummer, ook de zanger van Genesis. A Trick Of The Tail - waarop Genesis breekt met The Lamb... en de lijn van Selling England... doortrekt - wordt de bestverkochte Genesis-plaat tot dan toe. Collins besluit de kostuums van Gabriel achterwege te laten en een minder excentrieke pose op het podium aan te nemen, en Genesis trekt met tourdrummer Bill Bruford in een triomftocht door West-Europa en Amerika. Maar na het retrospectieve Wind & Wuthering en het live-album Seconds Out verlaat ook gitarist Steve Hackett de groep. Hij is gefrustreerd over zijn compositorische aandeel in de muziek en wil zich richten op een solocarrière. Bassist en ritme-gitarist Mike Rutherford neemt vanaf dan de honneurs waar op leadgitaar.

Op het dan volgende ...And Then There Were Three... (1978) worden de dromerige en breed uitgesponnen gitaarpartijen van Hackett node gemist. Toch levert juist die elpee de eerste wereldwijde hitsingle, en daarmee de definitieve doorbraak voor Genesis op. Follow You Follow Me is een simpel liefdesliedje en verovert aan beide kanten van de Atlantische Oceaan de hitlijsten. Dat - en de daardoor succesvolle tournee waarbij de groep ondersteund wordt door Chester Thompson op drums en Daryl Stuermer op gitaar (die tot in 1992 deel van de live-band zouden blijven) - stelt de groep financieel in staat een pauze van twee jaar te nemen, waarin ze na kan denken wat de koers moet zijn van de progressieve dinosaurus Genesis, zonder Steve Hackett, en in een almaar meer naar punk en pop neigende muziekwereld.

Het antwoord op die vraag komt in 1980 met het album Duke. Op dit album stoft Genesis haar soul-roots af en laat zich beïnvloeden door zwarte muziek als R&B. Misunderstanding wordt de eerste top tien hit van Genesis in Amerika. Als in 1981 Phil's solodebuut Face Value dan ook nog beter scoort - zowel qua verkoop als in de serieuze muziekpers - dan welke Genesis-elpee dan ook, vragen velen zich af of Genesis nog toekomst heeft.

Abacab (1981) breekt met alle Genesis-dogma's en laat voor het eerst sinds jaren weer een bandje horen, een groepje muzikanten dat lol heeft in het muziek maken en dan haar grenzen verkent. De blazerssectie van Earth, Wind & Fire, die meedoet mee op No reply at all, wekt echter de woede van de "oude" fans, net als de commerciële koers van het nieuwe Genesis in het algemeen. Toch zijn de positieve reacties op Abacab talrijker. Op het titelloze vervolgalbum uit 1983 keert Genesis echter toch weer gedeeltelijk terug naar het grootse geluid dat zo lang haar handelsmerk was geweest, zij het met de eenvoud van Abacab en Duke en in een moderner jasje. Mama wordt één van de grootste hits voor de groep.

Als in 1986 Invisible Touch volgt is Genesis eindelijk klaar voor het grote succes. Invisible Touch is net geen knieval naar de pure commercie, want staat ook bol van de geluidsexperimenten, maar toch is de plaat met zijn catchy deuntjes en zijn moderne productie uitgegroeid tot één van dé popplaten van de jaren '80. De videoclip van Land Of Confusion, gemaakt door de komische poppengroep Spitting Image, gaat heel de wereld over en sleept allerlei prijzen in de wacht. Ook de titelsong van het album wordt een grote hit. Phil Collins is inmiddels uitgegroeid tot een absolute superster. Dat het na een intensieve wereldtournee een lange tijd stil wordt rondom Genesis is dan ook vooral aan zijn explosief gegroeide bekendheid te wijten, en in iets mindere mate aan die van Mike Rutherford, die met zijn andere bandje Mike and the Mechanics sinds midden jaren '80 AOR-hits is gaan scoren met onder andere Paul Carrack en Paul Young (niet te verwarren met Paul Anthony Young) als lead zangers.

Pas in 1991 komt Genesis weer met een album: We Can't Dance. Het is een lichte knauw naar de dan dominant wordende dansmuziek in de hitparades. De muziek op We Can't Dance is wat ingetogener, en meer verhalend, en in die zin keert Genesis na Invisible Touch weer een beetje terug naar de essentie van haar muziek. Het album oogst wederom heel veel succes, brengt Genesis met I can't dance zelfs haar eerste Nederlandse nummer 1-hit.

Tijdens de daaropvolgende wereldtournee besluit Phil Collins echter dat het genoeg geweest is en dat hij Genesis zal verlaten. Dit wordt echter pas in 1996 bekendgemaakt. Genesis - dat dan alleen nog maar bestaat uit de twee oerleden Tony Banks en Mike Rutherford kondigt dan ook aan met een nieuwe zanger en een nieuw album te zullen komen. Een even moedig als onzalig plan, zeker als blijkt dat Calling All Stations (1997), met de voormalig Stiltskin-zanger Ray Wilson, lang niet zoveel succes boekt als Invisible Touch en We Can't Dance.

Voor met name Rutherford is dat zo'n grote teleurstelling dat het doek, na een toch succesvolle tournee langs grote zalen, dan toch -voorlopig- valt voor Genesis. Dan is het tijdperk aangebroken van het uitbrengen van de back-catalogue. De boxen Archive 1 en Archive 2 verschijnen in 1998 en 2000, en in 2004 zagen The Platinum Collection (verzamel-CD) en The Video Show (DVD) het licht. Verder werkt Nick Davis, de producer van de laatste twee Genesis-albums, aan een aantal remasters, en staan er nog een groot aantal nieuwe releases van historisch materiaal op stapel. Terwijl deze stroom aan releases uitkomt is de toekomst van de groep nog steeds onduidelijk. Genesis bestaat in principe nog steeds, maar actief is de groep niet meer. Al wordt in interviews met Banks, Rutherford (en Collins) meestal de mogelijkheid open gehouden dat de band nog nieuwe opnamen zal uitbrengen. Diverse incidentele gezamenlijke opnamen voor DVD's (met Collins als zanger) en een verzamel cd met een cover van eigen song "The carpet Crawlers" in de complete oude bandbezetting (Met Hackett en Gabriel) lijken ook in die richting te wijzen.

In 2007 is het gezelschap Collins, Banks en Rutherford weer bij elkaar voor de The Genesis Encore Series Europe 2007 met daarna een soortgelijke tournee door Amerika.