In de jaren zestig vormt ze met haar toenmalige echtgenoot Ike Turner het zeer succesvolle duo Ike & Tina Turner, met nummers als Proud Mary en Nutbush City Limits. In de late jaren zeventig, scheidt het paar; Tina gaf aan dat Ike haar ernstig mishandelde.

Na een lange periode van zwoegen en sleuren, vooral vergeten wat Ike haar had aangedaan, kon Tina weerkeren op het wereldpodium. De eerste echte verschijning voor het grote televisiepubliek was in 1981 toen ze als gaste mocht optreden tijdens het L.A.Forum-concert van de Absolutely Live-tournee van Rod Stewart. Tina en Rod zijn sindsdien boezemvrienden gebleven.

In 1984 brak Tina Turner door als soloartieste met het nummer Let's Stay Together van het album Private Dancer.

In 1985 speelde ze naast Mel Gibson in de rol van "Aunty Entity" in de film Mad Max Beyond Thunderdome.

Op 13 januari 1988 stond Tina in het Maracanã stadion in Rio de Janeiro voor een publiek van 188.000 mensen, destijds het wereldrecord. Dit concert maakte deel uit van haar Break Every Rule-Wereldtour die vele records brak.

In 1990 op 50-jarige leeftijd stopte Tina voor het eerst met de grote tournees, haar Foreign Affair Farewell Tour eindigde op 4 november in Rotterdam.

In 1993 verscheen de film What's Love Got to do With It over het leven van Tina Turner. In 1995 zong ze Goldeneye, de titelsong voor de gelijknamige James Bond-film.

In 1996 bleek dat ze er toch nog geen genoeg van had en de Wildest Dreams World Tour was een feit, ook nu trad ze 8x op in Ahoy Rotterdam en stond ze drie avonden op rij in een uitverkochte (nieuwe) Amsterdam ArenA. In België brak ze alle records; nooit had een artiest zoveel publiek gelokt, ze speelde 11 maal in een uitverkocht Flanders Expo, goed voor 140.000 mensen.

In 2000 stopte Tina Turner er toch echt mee en sloot ze haar laatste grote wereldtour, de Twenty Four Seven Millennium Tour 2000, af. Een van de optredens was op 18 juli in het Stadspark in Groningen voor 65.000 mensen. Op 25 juli nam ze afscheid van het Belgische publiek: op de weide van Werchter verzamelden zich 70.000 mensen om nog één keer te genieten van Tina Turner.

Vijf jaar later bewees Tina opnieuw dat ze het zingen niet kon laten. Haar nieuwe album All The Best verscheen in februari 2005 met een collectie van haar beste songs, maar ook een aantal nieuwe singles zoals Open Arms, Complicated Disaster, Something Special en Great Spirits uit de Walt Disney Pictures-film Brother Bear.

Tina zou ook in de film The Goddess spelen, deze is echter stopgezet wegens het overlijden van Ismail Merchant.

In september 2005 ging de film All the invisible children in première in Venetië. Tina zong samen met de Italiaanse zangeres Elisa de titelsong Teach me again. Alle opbrengsten van Teach me again zijn voor het World Food Program van Unicef.

Tevens werd in september 2005 bekend dat Tina de prestigieuze Kennedy-prijs, een onderscheiding die kunstenaars kunnen krijgen voor hun levenswerk, in ontvangst mocht nemen. Op 4 december 2005 was er ter gelegenheid van de prijsuitreiking een gala-ontvangst in het operahuis van het Kennedy Center. Daarvoor ontving president Bush de ster op het Witte Huis. Het was voor de 28e keer dat de prijzen werden toegekend.

Half oktober 2006 laat EMI aan haar aandeelhouders weten dat Tina met een nieuw album zal komen. Ingewijden in de muziekbizz weten ook te vertellen dat er wellicht een tour aankomt. Een voorproefje van een mogelijke comeback kon een zeer selecte (rijke) groep mensen beleven tijdens het Bedrock Ball in het Natural History Museum, London, op 18 mei 2007: Tina gaf hier een medley van haar bekendste songs tijdens een liefdadigheidsconcert aldaar.

Een jaar later is er nog steeds geen nieuw album. Tina verschijnt wel als gastvocaliste op een concert van Little Richard en op nieuwe albums van Santana (Game Of Love) en Herbie Hancock (Edith and the Kingpin).

Op 12 december 2007 overleed haar ex-echtgenoot Ike Turner op 76-jarige leeftijd aan een overdosis cocaïne.

In februari 2008 geeft Turner een optreden op de uitreiking van de Grammy's, eerst solo en daarna Proud Mary met Beyonce.

Tijdens een speciale opname van the Oprah Winfrey Show in Las Vegas kondigt Turner een nieuwe tour aan die op 1 oktober 2008 start in Kansas in de Amerikaanse staat Missouri. Actrice Sophia Loren heeft haar overgehaald om nog één keer het podium te betreden. Daarnaast trad Tina op met Nutbush en deed ze een duet met Cher, Proud Mary.

Op 20 mei 2008 werden de eerste Europese data bekend gemaakt, de tour start op 14 januari in Keulen in Duitsland. Op 22 en 23 januari treedt ze op in het Sportpaleis Antwerpen in België en op 21 maart komt Turner naar het Arnhemse Gelredome. Doordat dit concert binnen een paar uur was uitverkocht, is er op 22 maart een tweede concert.

Jimmy Cliff werd op 1 april 1948 in het Jamaicaanse Saint Catherine geboren als James Chambers. Op 14-jarige leeftijd verhuist hij naar de hoofdstad Kingston om een muzikale carrière op te bouwen. Daar neemt hij zijn artiestennaam "Jimmy Cliff" aan. Hij brengt twee singles uit die weliswaar niet succesvol zijn, maar hem wel in contact brengen met zijn ontdekker: Derrick Morgan. Hij brengt hem in contact met Leslie Kong. Hij produceert Cliffs single Dearest Beverley. Het nummer wordt een succes op Jamaica en Kong besluit na dit succes een eigen platenlabel op te richten: Beverley's. De samenwerking klikt goed en Kong blijft de platen van Jimmy Cliff produceren tot zijn dood in 1971. Andere nummers die Jimmy Cliff in deze periode opneemt, zijn onder andere Hurricane Hattie en Miss Jamaica. Buiten Jamaica blijven deze nummers onbekend.

In 1964 wordt Jimmy Cliff samen met Byron Lee & the Dragonaires uitgenodigd mede zijn land te vertegenwoordigen op de Wereldtentoonstelling in New York. De wereldwijde interesse in ska, waarop de organisatoren gehoopt hadden, bleef uit, maar de film This Is Ska die werd opgenomen, kwam onder de aandacht van het hoofd van Island Records, Chris Blackwell. Hij nodigde Cliff uit om zich in Engeland te vestigen en bood hem een platencontract aan. In 1966 verhuisde hij naar Londen. Zijn eerste grote succes buiten Jamaica kwam echter pas in 1968 toen hij met het nummer Waterfall een songfestival in Brazilië won.

Een jaar later volgt zijn wereldwijde doorbraak met Wonderful world, beautiful people. Hij is daarmee naast Desmond Dekker één van de eerste artiesten die de wereld kennis laten maken met reggae. In veel landen levert dit nummer zijn eerste hit op, ook in de Verenigde Staten. De opvolger Vietnam doet het daar vanwege het politieke karakter ervan, een stuk slechter. Het nummer wordt wel geprezen door Bob Dylan, die het het beste protestlied dat hij ooit gehoord heeft, noemt. In Nederland wordt Sufferin' in the land ook nog een klein hitje.

De Cat Stevens-cover Wild world betekent in 1970 voor Jimmy Cliff voorlopig zijn laatste grote internationale hit. In die zelfde tijd scoort Desmonds Dekker een grote hit met You can get it if you really want, dat oorspronkelijk van Jimmy Cliff is. Hoewel Cliff na deze nummers nog wel populair blijft in Nederland en Vlaanderen, heeft hij in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk tot 1994 geen hits meer. Hij verwierf nog wel bekendheid als hoofdrolspeler in de Jamaicaanse film The Harder They Come uit 1972. Het duurde tot 1975 voordat deze film bekend werd bij groter publiek. De soundtrack van de film was voor het grootste deel gevuld met nummers die door Jimmy Cliff werden gezongen. Ondanks het succes van de film, heeft hij geen vast carrière als acteur kunnen opbouwen.

Na nog een paar albums te hebben uitgebracht, maakte Jimmy Cliff, die inmiddels tot de Islam bekeerd was, midden jaren 70 een reis naar Afrika, op zoek naar zijn wortels. Na zijn terugkomst pakte hij de draad weer op. Begin jaren 80 vormde hij de groep Oneness die hem begeleidde bij concerten. In deze periode heeft Cliff een comeback in Nederland en Vlaanderen. In 1983 bereikte zijn Treat the youths right de hitparade. Het nummers was al erg populair in de Caraïben en wist dat dankzij een videoclip in Nederland ook te worden. Na dat nummer volgden nog Reggae night, Sunshine in the music en We all are one, afkomstig van de albums Special en The power and the glory. Hij werkte veel samen met oud-Wailer Peter Tosh en Kool & the Gang. Verder verzorgde hij in 1984 een optreden op Pinkpop en kreeg hij in 1986 een Grammy Award voor beste reggaealbum voor de lp Cliff Hanger. Datzelfde jaar speelde hij naast Robin Williams en Peter O'Toole in de komische film Club Paradise. Van deze film zong hij ook het titellied.

In de jaren 90 scoorde hij nog twee keer een hit met een lied uit een film. In Amerika en Engeland stond hij in 1993 na 23 jaar weer in de hitparade met de Johnny Nash-cover I can see clearly now. Dit nummer was afkomstig uit Cool Runnings, de film over het Jamaicaanse bobteam dat in 1988 aan de Olympische Winterspelen meedeed. In 1995 zong hij samen met Zuid-Afrikaanse muzikant Lebo M het nummer Hakuna Matata uit de Disneyfilm The Lion King. Dat nummer bereikte de elfde plaats in de Nederlandse Top 40 en de 46e in de Ultratop 50.

Hoewel Jimmy Cliff uit de schijnwerpers is verdwenen, maakt hij nog steeds muziek. Op zijn laatste album Black magic uit 2004 zingt hij onder andere duetten met Sting, Annie Lennox en Wyclef Jean. Op het album staan vooral nummers van zijn vorige album Fantastic plastic people uit 2002, maar dan in een elektronisch jasje, in plaats van reggae. Op dit album staat ook een duet met de in 2002 overleden Clash-zanger Joe Strummer, van wie dit één van zijn laatste opnames was.