Keith Richards geeft toe dat hij nog altijd graag een pretsigaret
opsteekt. "Ik blow me te pletter. De hele tijd rook ik wiet, maar dat
is dan ook de enige drug die ik nog neem. En ik heb ook echt goeie
hasj, natuurlijk. Cannabis is heilig voor mij". Keith Richards en Mick
Jagger werden in 1967 gearresteerd toen de politie Keiths landgoed in
Sussex binnenviel en er cannabis aantrof.
"Rookverbod is bullshit" De
voormalige heroïneverslaafde Richards kreeg vorige zomer nog zware
kritiek te verduren omdat hij tijdens een Rolling Stones-concert in de
Londense 02 Arena een sigaret opstak, hoewel roken verboden is in die
zaal. Enkele dagen later reageerde hij daarop door een sigaret op te
eten tijdens een concert van de Stones. "Sinds dat rookverbod moet je
verdomme je ballen laten bevriezen wil je nog een sigaret roken, want
je moet naar buiten. Politiek correcte bullshit, dat is het. Net als de
drooglegging indertijd in de VS, toen ze het drankgebruik aan banden
wilden leggen. En zie wat het teweegbracht: de ondergang van Amerika".
Geheugenverlies Keith
is momenteel bezig aan zijn autobiografie, maar dat wil niet echt
vlotten. Hij herinnert zich namelijk niet zoveel meer. "Ik weet zelfs
niet meer wat ik gisteren heb gedaan". Dat is wellicht niet enkel aan
zijn drugverleden te wijten. In 2006 onderging hij hersenchirurgie
nadat hij op het eiland Fiji uit een boom was gevallen. Ook Jagger
lijdt aan geheugenverlies. Zo gaf hij onlangs een voorschot op zijn
autobiografie terug omdat hij zich "niets betekenisvol" kon herinneren.
Stille waters Richards
onthult ook dat de Stones amper met elkaar praten als ze op tournee
zijn. "Eens per jaar zitten we samen om bij te praten. Daarnaast sturen
we elkaar faxen, en nu en dan een briefje. Als je tweeënhalf jaar met
elkaar onderweg bent, heb je al snel alles verteld wat je te vertellen
hebt. Dan stuur ik liever eens een fax, daar kan je ook op tekenen om
je uit te drukken. Verder hoef ik niet zoveel direct contact met
mensen, en geroddel verafschuw ik. Telefoons haat ik ook, ik heb zelfs
geen gsm".
Boeken Als de Stones niet op
tournee zijn, vreet Keith niet veel uit. "Op het strand liggen, wachten
tot de tournee uit mijn kleren is. Ik heb elk boek gelezen dat ooit
geschreven is. Wil iemand astublief eens een boek schrijven?"
Shine a Light Woensdag
gaat 'Shine A Light' in Londen in avantpremière, de documentaire die
Martin Scorsese maakte van de twee concerten die de Stones in 2006 in
het Newyorkse Beacon Theatre gaven. Beelden van het concert worden
afgewisseld met archiefbeelden, opnames backstage en nieuwe interviews.
Keith daarover: "Toen ze voor het eerst zeiden dat ze een film van de
Stones op het podium wilden maken, dacht ik 'nee, toch maar niet, zo
zijn er al genoeg gemaakt'. Maar toen zeiden ze dat Martin Scorsese een
documentaire over ons wilde maken, en dat veranderde de zaak. Ik
bedoel, die kerel maakt steengoede films. We hebben hem carte blanche
gegeven".
Keith kijkt uit naar zijn 65ste verjaardag, in
december, en beklemtoont dat de Stones nog niet van plan zijn om ermee
te kappen. "Geef ons een optreden en we doen het. Dat is wat we doen,
het podium is ons kantoor. Zo simpel is dat".
Geboren op 3 februari 1945, groeit Willeke op in het
naoorlogse Amsterdam. Reeds op elfjarige leeftijd maakte ze haar TV
debuut in de musical "Duel om Barbara". In mei 1958 maakt
ze haar eerste plaatje; een duet met haar vader Willy Alberti. De eerste
solo singles volgen snel: Norman, Sei Rimasta sola en dan in 1963, Spiegelbeeld.
Het nummer haalt de eerst plaats op de hitparade en levert Willeke haar
eerste gouden plaat op. Ook 1964 is een topjaar; samen met onder meer
Trea Dobbs wint Willeke het Knokke -Festival en op plaat gebied scoort
ze met De winter was lang en Mijn dagboek; een tweede gouden plaat.
Willeke's eerste LP wordt in 1965 beloond met de Edison. Van 1964 tot
1968 brengen vader en dochter Alberti voor de AVRO TV hun befaamde Zaterdagavondshows,
terwijl Willeke solo op de hitlijsten te vinden blijft met nummers als
Morgen ben ik de bruid en Vanavond om kwart over zes ben ik vrij. Naar
aanleiding van de TV special Willeke International wordt Willeke door
Willy van Hemert benaderd voor de hoofdrol in een grote nieuwe dramaserie.
De Kleine Waarheid gaat in première op kerstavond 1970 en levert
Willeke meteen de Televizier ring op. De kroon op haar acteerwerk is
echter wel de titelrol in de speelfilm Rooie Sien, onder regie van Frans
Weisz.
De aandacht voor haar gezin houdt Willeke de daaropvolgende
periode wat meer buiten het licht van de schijnwerpers. In 1987 maakt
ze een glorieuze rentree met het lied Samen zijn en de LP/CD Vrienden
voor Altijd. Ook deze wordt met goud bekroond. Een samenwerking met
cabaretier Paul de Leeuw resulteert in 1992 opnieuw in een gouden schijf
voor het lied Gebabbel en de CD 'n Beetje Mazzel, met o.a. de hits Ome
Jan en Het Wijnfeest, is goed voor een tweede Edison. In 1994 vertegenwoordigt
Willeke ons land op het Eurovisie Songfestival in Dublin met het prachtige
Waar is de zon dat helaas door de internationale jury zwaar ondergewaardeerd
wordt.
Er volgt haar eerste theatertour dat wordt afgesloten met een 3-daags
uitverkocht Carré. Madame Tussaud plaatst in Amsterdam een wassenbeeld
en in april 1996 wordt Willeke geridderd in de Orde van Oranje Nassau.
Datzelfde jaar vervolgt Willeke haar succesvolle tour
van 108 concerten langs vele theaters in Nederland en België. 1998
staat in het teken van haar boek "Verliefd op het leven",
een rol in de TV serie Combat en haar nieuwe CD Zeilen op de wind.
Willeke is met haar fantastisch orkest te zien geweest
in de theaters vanaf september 1999 tot april 2000 met haar tour, 'Voor
Altijd', onder regie van Ruut Weissman. Tevens is er van dit theaterprogramma
een CD uitgekomen en een nieuwe CD met de titel 'Liedjes voor Altijd'
met o.a. Acda & De Munnik, Ramses Shaffy, Paul de Leeuw, Herman
van Veen, Karin Bloemen en vele anderen. Alle medewerkende artiesten
staan hun volledige artiestenroyalty af aan het Koningin Wilhelmina
Fonds. Verder is zij ambassadrice voor Welzijn van de Sponsorloterij
sinds 1999.
In februari 2001 richt Willeke een stichting op, de
Willeke Alberti Foundation, wat mede door de Stichting Doen (Sponsorloterij)
mogelijk is gemaakt.
De Stichting heeft tot doel om structureel, door het organiseren van
uiteenlopende culturele activiteiten, het welzijn en de levenskwaliteit
van senioren, kinderen en zieken in verpleeginstellingen en verzorgingshuizen
te verbeteren. De Stichting heeft dit jaar subsidie gekregen van Stichting
Doen om een dertigtal optredens te verzorgen voor verpleeginstellingen
en verzorgingshuizen.
Vanaf de start van Willeke's carrière heeft zij vaak de mogelijkheid
gekregen uiteenlopende organisaties (Witte bedjes, KWF, Aidsfonds, Rode
Kruis, Ronald McDonald, Unicef en Foster Parents) belangeloos te mogen
ondersteunen bij het realiseren van hun doelstellingen. Met het tot
stand brengen van de Stichting Willeke Alberti Foundation is echter
een lang gekoesterde wens verwezenlijkt.
Willeke was onder andere samen met Jenny Arean te zien
in t prachtige theaterstuk: KLARENBEEK EN VERBRUGGE
en tevens heeft zij de hoofdrol vertolkt in de musical HELLO
DOLLY, waar zij samen met Jos Brink en Jamai, van september 2004
tot/met april 2005 regelmatig voor uitverkochte zalen optraden.
'Sara' en 'Slimste Mens' verdelen Vlaamse televisiesterren
'Sara' en 'Slimste Mens' verdelen Vlaamse televisiesterren
De vtm-soap 'Sara' en het Eén-quizprogramma 'De Slimste Mens ter
Wereld' zijn de grote winnaars van de eerste Vlaamse Televisiesterren,
een organisatie van de Vlaamse Televisieacademie. Ze gingen naar huis
met vijf van de tien awards die werden uitgereikt in de Grenslandhallen
in Hasselt.
Sara 'Sara' rijfde drie trofeeën
binnen. Veerle Baetens, de actrice die Sara vertolkt, werd door zowel
het publiek als door de academie bekroond voor haar rol van Sara in de
gelijknamige telenovela: voor de kijkers was ze de populairste
televisiepersoonlijkheid, voor de tv-professionals de beste actrice.
Het publiek verkoos de soap ook als populairste tv-programma boven 'De
Pappenheimers', 'De Slimste mens ter Wereld' en 'Katarakt'.
'De Slimste Mens' 'De
Slimste Mens ter Wereld' mocht van de leden van de Vlaamse
televisieacademie, met name een 1.500-tal professionals uit de
tv-wereld, naar huis met twee beeldjes: dat van beste presentator (Erik
Van Looy) en beste entertainmentprogramma.
Andere prijzen Volgens
de academie was 'Katarakt' (Eén) het beste fictieprogramma van het
jaar. 'Terug naar Siberië' (Eén) met Martin Heylen werd verkozen tot
beste realityprogramma. In de categorie 'beste informatieprogramma'
moest geen keuze gemaakt worden tussen de nieuwsuitzendingen van Eén
('Het Journaal') en vtm ('Het Nieuws'), want de trofee ging
uiteindelijk naar 'De Weg naar Mekka' (Canvas) met Jan Leyers.
Free Souffriau en Rik De Saedeleer De
stichtende leden van de Vlaamse Televisieacademie kozen zelf ook nog
twee prijzen. De Rijzende Ster van 2008, voor de beste nieuwkomer, ging
naar Free Souffriau. Zij is bekend als 'Mega Mindy' van de gelijknamige
jeugdreeks op Ketnet en als winnares van de tweede editie van de
Eén-zangwedstrijd 'Steracteur Sterartiest'. De Carrièrester, de trofee
voor een uitzonderlijke bijdrage aan de Vlaamse televisie, was voor de
legendarische voetbalverslaggever Rik De Saedeleer.
Organisatie De
Vlaamse Televisieacademie werd in 2006 opgericht door Ben Crabbé, Erik
Van Looy, Goedele Liekens, wijlen Guido Depraetere, Jan Van Rompaey,
Mark Uytterhoeven, Mike Verdrengh, Paul Jambers, Paula Semer en Chris
Cockmartin. Het is een neutrale instelling met als doel de organisatie
van een aantal evenementen, waaronder de televisieawards. De trofee die
bij elke Vlaamse Televisiester hoort, werd ontworpen door Gert Stevens.
De uitreiking van de Vlaamse Televisiesterren werd rechtstreeks
uitgezonden op Eén. In 2009 zendt vtm de tweede editie uit. (belga/sam)
Winnaars - Vlaamse Televisiester 2008 voor de Beste Acteur of Actrice: Veerle Baetens ('Sara', VTM) - Vlaamse Televisiester 2008 voor de Beste Presentator of Presentatrice: Erik Van Looy ('De Slimste Mens ter Wereld', Eén) - Vlaamse Televisiester 2008 voor het Beste Fictieprogramma: 'Katarakt' (Eén) - Vlaamse Televisiester 2008 voor het Beste Realityprogramma: 'Terug naar Siberië' (Eén) - Vlaamse Televisiester 2008 voor het Beste Entertainmentprogramma: 'De Slimste Mens ter Wereld' (Eén) - Vlaamse Televisiester 2008 voor het Beste Informatieprogramma: 'De Weg naar Mekka' (Canvas) - Rijzende Ster 2008 voor de beste nieuwkomer op de Vlaamse televisie: Free Souffriau - Carrièrester 2008 voor een uitzonderlijke bijdrage aan de Vlaamse televisie: Rik De Saedeleer - Vlaamse Televisiester 2008 voor het Populairste Televisieprogramma (publieksprijs): 'Sara' - Vlaamse Televisiester 2008 voor de Populairste Televisiepersoonlijkheid (publieksprijs): Veerle Baetens
Het is 16 augustus 1977. Radio- en televisieprogramma's worden
onderbroken. Elvis Presley is op 42-jarige leeftijd overleden. Het
nieuws veroorzaakt een wereldwijde schok. De 'King of Rock & Roll'
is dood.
Elvis Aaron Presley wordt op 8 januari 1935 geboren in een arm
arbeidersgezin. Zijn tweelingbroer Jesse Garon komt levenloos ter
wereld. In 1948 verhuist het gezin Presley van Tupelo, Mississippi naar
Memphis Tennesee.
Zijn muzikale invloeden krijgt hij van de pop- en country muziek van
die tijd, van de gospelmuziek en van de zwarte R&B. In 1954 neemt
hij bij het legendarisch Sunlabel zijn eerste single 'That's allright
mama' op. Dit wordt een regionale hit. Zijn optredens in die tijd zijn
zeer controversieel. Door zijn schokkende bewegingen en zijn swingende
heupen krijgt hij al gauw de bijnaam: "Elvis the Pelvis". De jeugd
draagt hem op handen, de oudere generatie heeft er niet veel begrip
voor.
Wie het wel goed begrijpt is manager
Colonel Tom Parker. Deze neemt Elvis onder zijn hoede en brengt hem
onder bij het grote RCA-label. Daar begint het succes pas echt. Elvis
groeit snel uit tot een internationale superster. Wereldwijd worden er
vele miljoenen albums verkocht. Elvis is nog steeds een van de, zo niet
dè, meest verkochte popartiest aller tijden. In 1967 trouwt Elvis met
Priscilla en een jaar later krijgen ze een dochter: Lisa Marie.
Het sterrendom heeft ook z'n schaduwkanten. De continue tournees
gevolgd door studio opnamen drukken zwaar op zijn geestelijke en
lichamelijke gezondheid. Zijn huwelijk loopt op de klippen en Elvis
raakt verslaafd aan drugs. Tevens heeft hij te kampen met overgewicht.
Als hij op 42-jarige leeftijd komt te overlijden is dat voor sommige
insiders dan ook niet echt een verrassing. Echter, zijn miljoenen fans
zijn in shock.
In 2002 stond de
Nederlandse DJ/producer Junkie XL hoog in de Dance-Charts met een remix
van het Elvis-nummer 'A little less conversation'. In Engeland bereikte
het nummer zelfs de nummer 1 positie, waarmee Elvis postuum de Beatles
voorbijstreefde. Jaarlijks bezoeken nog vele tienduizenden mensen
'Graceland', het huis van Elvis, dat nu een museum is. Elvis ligt hier
ook begraven. De muziek van Elvis Presley leeft voort in de harten van
miljoenen fans wereldwijd.
'Heroes'-ster krijgt award voor strijd tegen dolfijnenjacht
'Heroes'-ster krijgt award voor strijd tegen dolfijnenjacht
Hayden Panettiere, bekend als cheerleader uit de serie 'Heroes', heeft
een award gekregen als beloning voor haar strijd tegen dolfijnenjagers.
De Amerikaanse dierenrechtenorganisatie Humane Society beloonde haar
voor een protest waaraan zij vorig jaar deelnam in het zuidwesten van
Japan. Dat meldt het Amerikaanse tijdschrift People.
Door bloed gezwommen Panettiere
hield haar actie samen met een groepje surfers tijdens de jaarlijkse
dolfijnenslacht. Ze zwommen door het bloed van de geslachte dieren om
de vissersboten tegen te houden. Toen de vissers vijandig werden,
vluchtten de actievoerders in een busje.
Tranen Ze
hield het niet droog toen ze op het podium de Gretchen Wyler Award uit
de handen van voorzitter Wayne Pacelle kreeg. "Er zijn mensen die hun
hele leven wijden aan het behouden van het milieu en het beschermen van
dieren. Zij verdienen deze prijs zo veel meer dan ik", verklaarde de
18-jarige 'hero'.
Films Na de kortstondige
speech vluchtte Panettiere het toilet op, gevolgd door haar vriendje en
'Heroes'-acteur Milo Ventimiglia. Ze bleven niet voor de afterparty,
aangezien de ster nog richting Vancouver moest voor opnamen van de film
'I love you, Beth Cooper'. Bij ons is ze eerst nog te zien in de film
'Fireflies in the garden', waarin ze naast Julia Roberts en Willem
Dafoe schittert. De film draait vanaf augustus in de bioscoop.
Neyman werd geboren in Limburg. Begin jaren zeventig volgde hij een opleiding aan de Kleinkunst Academie in Amsterdam. Neyman brak in de tweede helft van de jaren zeventig langzaam door, zijn eerste succes kwam pas in 1980 met het nummer Ik weet niet hoe. In 1985 scoorde Neyman zijn grootste hit met Waarom fluister ik je naam nog (nummer 1-positie in de Nederlandse hitparades). In de Radio 2's Top 2000 editie 2007 neemt het de 384e positie in wat tot dan toe zijn hoogste klassering is in het bestaan van de oudejaarslijst.[1]
Vanaf de tweede helft van de jaren tachtig had Neyman geen grote hits
meer. Wel bracht hij nog een groot aantal goed verkopende albums uit en
had hij een aantal succesvolle theatertournees. Neyman ontving in 1996 een Gouden Harp.
Hij brak in de zomer van 2006 met zijn management en begon met zijn gezondheid te sukkelen. Zijn echtgenoot Hans van Barneveld werd in 2006 zijn nieuwe manager. In oktober2007 verscheen zijn laatste album Onverwacht en zijn laatste optreden, een hommage aan de overleden Conny Vandenbos vond plaats op 2 december 2007. Neyman maakte op 21 december 2007 bekend dat hij leed aan een vergevorderde vorm van kanker[2] en dat de aard van de ziekte niet duidelijk was. Op 14 januari 2008 zou duidelijk worden of er geen verdere uitzaaiingen waren en zou het nut van een tweede chemokuur worden onderzocht.[3] Op 7 februari overleed Benny Neyman op 56-jarige leeftijd
Mary Isabel Catherine Bernadette O'Brien (Hampstead (Londen), 16 april1939 Henley-on-Thames (Oxfordshire), 2 maart1999) was een Britsepopzangeres. In 1964 werd ze als Dusty Springfield bekend. Zij was een van de meest populaire Britse zangeressen uit de jaren zestig. Met You don't have to say you love me bereikte zij in 1966 de eerste plaats in de Engelse hitparade. Na 1970 was het gedaan met haar populariteit. In 1987 maakte zij onder de hoede van de Pet Shop Boys een kortstondige come-back, die enkele jaren duurde. Dusty Springfield overleed op 59-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker.
Rapper van de West-Vlaamse hiphopformatie 't Hof
van Commerce die op een gegeven dag een gitaar in handen kreeg en van alteratie
een soort singer-songwriter werd, naar eigen zeggen een muzikale kruising tussen
"Urbanus en Ween".
De MC in kwestie was Filip Cauwelier, aka Flip Kowlier (of "Levrancier").
Deze had ook al na het eerste album van de de West-Vlaamse hiphoppers getoond
dat hij nog iets meer in zijn mars had, door bas te gaan spelen bij My
Velma (de groep die Jan Leyers oprichtte na het heengaan van Leyers,
Michiels & Soulsister).
Ook na het tweede Hof van Commerce album had hij (en de rest van de groep -
bvb. 4T4's "Atomic") zin in iets anders, en meer bepaald in een solo-avontuur.
"Omdat ik nogal lui ben van nature, sleepte één en ander
nogal aan. Op een bepaalde dag ben ik naar de muziekwinkel gereden, heb ik me
een microfoonstatief en een 4-trackrecorder aangeschaft en ben ik nummers beginnen
schrijven. Die lagen nogal in de lijn van 't Hof: veel rap, veel beats. Die songs
heb ik thuis op een schap liggen, daar kan ik altijd nog wel iets mee doen. De
echte vonk voor deze plaat kwam er toen ik op één van de laatste
optredens van 't Hof een akoestische gitaar van een meisje kreeg ... Het was gewoon
een tof meisje dat toevallig wat gitaren thuis had staan waar ze toch niet meer
op speelde. Ik wilde die gitaar aanvankelijk overkopen, maar ze vond het al goed
als ik haar 's meenam naar een optreden van 't Hof. Oké, zei ik: deal.
Op die gitaar ben ik popsongs beginnen schrijven.". Het nummer "Gele
Stylo" op de tweede hof Van Commerce-cd ".herman"
kreeg dus een vervolg.
Een groep werd samengesteld, met als drummer Joost van den Broeck (die
ooit nog met Flip Kowlier speelde in de West-Vlaamse crossover groep "The
Prophets of Finance", en verder speelde bij De Mens,
My Velma, Riguelle &
Hautekiet of de Laatste Show-band), bassist Pieter van Buyten (zie
ook Marianne Debaene, de 2000-incarnatie van
The Kids, en de country-groep Chitlin'
Fooks) en toetsenist Peter Lesage (Moiano, Krewcial, Magik Ballet Ensemble,
Atomic ...). Met een paar demo's onder de arm werden producer Wouter van Belle
(zie bvb. Axelle Red, Dead
Man Ray, Gorki ...) en Dead
Man Ray drummer Karel de Backer ook bij het project betrokken. Naam
van de groep bleef uiteindelijk "Flip Kowlier", nadat even gedacht werd
aan "De Barabassen" en "Bernard & Edwyn".
Plan was een full-cd uit te brengen in september 2000, maar allerlei beslommeringen
leidden ertoe dat het duurde tot in september van het jaar nadien. Een eerste
keer stelde Flip Kowlier zich voor aan het publiek middels een optreden in de
Ancienne Belgique als opener voor Laïs (voorjaar 2001),
en door via het internet een MP3 te verspreiden van het verlegen-verliefde nummer
"Kwestie van Organisatie" (met onder andere de fijne zinsnede
"wist je da in bad zitt'n schreien een vorme van besparing is").
Net voor de zomer kwam er een eerste single uit, het boze "Welgemeende".
Vooral dit tweede nummer zorgde - ondanks de uitermate onverstaanbare tekst -
voor een bescheiden doorbraak door de boosheid en energie die er van deze "welgemeende
fuck you" uitging ("de west-vlaamse Nirvana" is er ooit gezegd).
In september 2001 volgde dan eindelijk de CD, onder de zelfrelativerende titel
"Ocharme Ik", met een reeks melancholische popnummers, en enkele
steviger uithalen. "Ik wist vrij goed welke sfeer de plaat moest uitstralen
toen we aan de opnames begonnen. Het moest klinken zoals een optreden in een klein
caféetje, als er ergens een versterker begint te kraken of te piepen is
dat niet erg. De cd moet je het gevoel geven alsof wij naast jou staan te spelen."
Zoals Peter van Dyck het in Knack schreef : "Voor sommigen, die Kowlier
enkel als de rapper Levrancier kennen, zals de folky popsingle Kwestie van Organisatie
een complete verrassing zijn geweest. De mengeling van folkrock, bossanova, punk,
country, zigeunermuziek, reggae en Tom Waits op de full-cd Ocharme Ik zal hen
dan wellicht nog meer verbazen. De jonge muzikant toont welke rasmuzikant er altijd
al in hem schuilging". Goed om weten is ook dat er een tekstvel bij de
CD zit, zodat ook niet-West-Vlamingen de teksten kunnen begrijpen.
The Michael Zager Band Om Let's all chant te beluisteren druk op de foto
Michael Zager Band
Als
je dan tóch eendagsvlieg moet zijn, kun je maar beter een héél grote
hit scoren. Michael Zager deed dat met 'Let's All Chant', z'n enige hit
die hem in 1978 een Nederlandse top 10-hit opleverde. Daarna was hij
ook heel snel weer uit het zicht verdwenen, zodat 'Let's All Chant' nog
altijd de enige hit is die op zijn erelijstje staat.
Michael
werd in 1943 geboren en was vanaf de jaren '60 bezig als producer en
schrijver van allerlei bands en artiesten. In 1970 was hij toetsenist
van de Amerikaanse jazz-band Ten Wheel Drive, waarmee hij zowaar een
hit scoorde: 'Morning Much Better' stond in 1970 in de Nederlandse
hitlijsten genoteerd. Niet lang daarna ging 'Ten Wheel Drive' uit
elkaar, waarna Michael zich weer ging toeleggen op het produceren van
platen.
De opkomst van de disco rond 1975 gaf mensen als Michael eindelijk de
kans om door te breken. Je hoefde niet meer een podiumbeest te zijn om
een hit te scoren; veel dj's en producers konden veilig vanachter hun
mengpaneel toekijken hoe hun eigen creaties - al dan niet in beeld
gebracht door een paar aantrekkelijke meiden - de dansvloer in beweging
zetten. Michael deed dat ook, en bedacht de naam Love Childs Afro Cuban
Blues Band voor zijn gedachtenspinsels. Dat leverde hem een paar hitjes
op in de dancelijsten van Billboard, maar een grote doorbraak naar het
"gewone" publiek zat er nog niet in.
Dat veranderde in 1978, toen hij voor een film het nummet 'Let's All
Chant' opnam. Een niemendalletje, gaf Michael toe, met amper 20 woorden
tekst, maar het was wel een erg aanstekelijk nummer. De single dook dan
ook meteen de top 10 in toen hij in 1978 in ons land werd uitgebracht.
Michael noemde zich op deze plaat The Michael Zager Band, hoewel er van
een echte "band" geen sprake was. Een paar anonieme zangeressen
playbackten het liedje in de clip, maar de echte Michael was nergens te
zien. Wie de clip zag, begreep waarom juist die meiden zo nadrukkelijk
te zien waren: de kleren die ze aanhadden waren al net zulke
niemendalletjes als 'Let's All Chant' zelf.
In 1980 stond Zager aan de wieg van de hits van de Detroit Spinners,
'Working My Way Back To You' en 'Cupid/ I've Loved You For A Long
Time'. Daarna was de discorage voorbij en daarmee ook de carrière van
Michael. De inmiddels 63-jarige producer is alweer een paar jaar met
pensioen, met als drukste werkzaamheden het tellen van het geld dat 'ie
nog altijd verdient aan 'Let's All Chant'...
In 2003 deed Udo mee aan de eerste editie van Idool,
maar in zijn halve finale moest hij de duimen leggen tegen Chris D.
Morton en Tom Olaerts die beiden naar de finale doorstootten. In 2005
waagde hij zijn kans in X-Factor. Dit betekende voor hem de doorbraak. Hij won dit programma op overtuigende wijze in december 2005.
Sindsdien bracht hij het album "U-turn" uit (dat enkele weken op #1
stond in de Album-charts), en scoorde hij een nummer #1 hit met zijn
debuutsingle "Isn't it time". Zijn eerste gouden plaat (meer dan 20.000
verkochte exemplaren van 'U-Turn') mocht Udo in ontvangst nemen tijdens
het programma Tien om te zien (4 juli 2007).
Van het album U-turn volgden nog de singles "Winter In July", "Back Against The Wall" en "Eyes Of A Stranger".
2006 leverde Udo verder nog een TMF Award voor "Beste Nieuwkomer" en de Radio 2 trofee voor "Doorbraak van het Jaar" op!
Op 30 maart 2007 won hij het liedjesprogramma 'Zo is er maar één' op de Vlaamse tv-zender één. Hij won dit programma met het liedje 'Ik mis je zo' van Will Tura.
De trofee die hij hiermee behaalde was een kunstwerk van 50 cm hoog,
met een hart van brons en ontworpen door de Antwerpse kunstenares
Hélène Jacubowitz. Het nummer 'Ik mis je zo' bracht Udo op single uit
op 19 april 2007, met als b-kant het nummer 'Tu me manques à mourir',
de Franstalige versie van Ik mis je zo. Hiervoor ontving hij een gouden
plaat tijdens Tien om te Zien (uitzending van 5/09/2007).
Als eerbetoon aan Clouseau nam hij het liedje "Heb ik ooit gezegd"
opnieuw op. Dit lied staat op de tribute cd "Braveau Clouseau".
Een eerste "Udo Live!" (met 6 bandleden) had plaats op 28 maart 2007
in De Zuiderkroon in Antwerpen. De live-band bestaat uit : David
Demeyere (drums), Jan Samyn (keys), Roberto Mercurio (bas), Chris Van
Nauw (gitaar), Marva Nielsen en Dany Caen (backing vocals).
Met de zangeres Sofie zong Udo het duet "Love will keep us alive"
een paar keer tijdens haar concerten. Doordat het publiek het zo
beviel, is deze versie als B-kant terug te vinden op haar single
"Ordinary People", die eind 2007 werd uitgebracht.
In februari 2008 wordt Udo's tweede album verwacht. 2008 wordt ook
het jaar van een eerste theatertournee, in samenwerking met de
Zuiderkroon. De première van deze Soul Sessions on Tour is op 19
februari in de Zuiderkroon in Antwerpen. Deze tournee staat meer dan
ooit in het teken van feel good music waaronder soul en funk. Udo zal
zich tijdens de theatertour laten omringen door minstens veertien
topmuzikanten, onder leiding van Hervé Martens.
Leona Louise Lewis (Islington, 3 april1985) is een Engelsezangeres. Ze verwierf bekendheid door het derde seizoen van de Britse versie van de populaire show The X Factor te winnen. Haar eerste single, A Moment Like This, een cover van het nummer van Kelly Clarkson, brak een record in het Verenigd Koninkrijk door binnen 30 minuten 50.000 keer te worden gedownload. Op 12 november 2007 werd haar debuutalbum Spirit uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk. De eerste single Bleeding Love behaalde de nummer-één positie in de Britse hitlijst. Lewis wordt geïnspireerd door o.a. Whitney Houston, Mariah Carey, Celine Dion, Minnie Riperton, Joni Mitchell en Oleta Adams. Lewis werd geboren in het Londense district Islington als dochter van
vader Aural Josiah en moeder Marie Lewis. Ze heeft één oudere broer,
Bradley, en een jongere broer, Kyle. Ze groeiden op in Highbury en
gingen naar de Ambler Primary School. Lewis was altijd al
geïnteresseerd in muziek en daarom besloten haar ouders om haar naar de
Sylvia Young Theaterschool te sturen, ook al konden ze het nauwelijks
betalen. Ook ging ze naar de Italia Conti-academie en de BRIT school.
Na haar schooltijd had Lewis verschillende baantjes, zoals serveerster
bij Pizza Hut
en receptioniste, om studiotijd te kunnen betalen. Ze nam een aantal
nummers op, waaronder haar eigen nummers van een demo-album dat
"Twilight" heette, maar het album werd nooit uitgebracht. Op 15-jarige
leeftijd nam ze samen met producent Marley J. Wills haar eigen versie
van Minnie Riperton's "Lovin' You" op, waarna ze werd uitgenodigd door
platenlabel Sony. Toch leek haar carrière te stranden en Lewis besloot
het op te geven. Maar toen kwam haar vriend Lou Al-Chamaa met het idee
om Lewis op te geven voor The X Factor.
LaBelle was de naam van het vocale trio bestaande uit de zangeressen Patti Labelle (pseudoniem van Patricia Holt), Nona Hendryx en Sarah Dash,
gedurende de periode 1970-1976. De groep was daarvoor actief als Patti
LaBelle & the BlueBelles. Onder hun nieuwe manager Vicki Wickham
wijzigden ze in 1970 hun naam in LaBelle en veranderden van stijl: in
plaats van popdeuntjes kozen ze voor een mengeling van soul, funk, (proto-)disco en rock. Bij hun optredens gingen ze zich kleden in bizarre, extravagante kostuums met veel glitter en veren, die deden denken aan de glamrock.
Nona Hendryx ontpopte zich in de periode die volgde als een getalenteerde songschrijfster. De meeste nummers op de LP Pressure Cookin' uit 1973 waren van haar hand. In 1974 namen ze in New Orleans de LP Nightbirds op met de befaamde producent Allen Toussaint. De single Lady Marmalade
met het Franse refrein "voulez-vous coucher avec moi ce soir?" ging
naar de eerste plaats van onder andere de Amerikaanse hitparade, een
succes dat ze later niet meer konden herhalen.
De volgende LP's, Phoenix (1975) en Chameleon (1976)
waren commercieel niet erg succesvol. Op het einde van 1976 werd de
groep ontbonden en begonnen de leden aan een solocarrière, die voor
Patti LaBelle zelf en Nona Hendryx meer succesvol zou verlopen dan voor
Sarah Dash.
Dino Paul Crocetti werd geboren in een Italiaans-Amerikaanse
familie in Steubenville (Ohio). Hij verliet de school op 16-jarige
leeftijd en had verschillende baantjes voordat hij zijn naam veranderde
en succes kreeg als zanger in de clubs van New York.
De eerste keer dat hij met Jerry Lewis samenwerkte was op 25 juli1946 in Club 500 in Atlantic City en samen ontwikkelden ze een succesvolle komedieroutine. Het duo maakte hun eerste film My Friend Irma in 1949 en in 1951 speelden ze een rol in de filmhit At War with the Army. De dertien films die ze daarna maakten waren op de formule van deze film gebaseerd.
Hun gezamenlijk televisiedebuut was in 1950 in The Colgate Comedy Hour, een gevarieerde show die zij tussen 1950 en 1955 ook af en toe zouden presenteren.
De samenwerking met Lewis werd op 24 juli1956 afgebroken en tot veler verrassing had Dean Martin hierna een succesvolle solocarrière.
In de jaren '60 was hij lid van de Rat Pack, een beroemde/beruchte vriendenclub met wie hij een aantal populaire films maakte.
Hij speelde geheim agent Matt Helm in vier films (1966-1969) en
tussen 1965 en 1974 presenteerde hij zijn eigen wekelijkse
televisieprogramma, The Dean Martin Show op NBC.
Zijn teruglopende gezondheid en populariteit zorgden ervoor dat hij vanaf de jaren '70 alleen nog veel theaterwerk deed. In 1988 trok hij zich compleet terug uit de showbusiness nadat hij tijdens een tour met andere Rat Pack-leden Frank Sinatra en Sammy Davis, Jr. ziek werd. Uiteindelijk heeft hij in 51 films een rol gespeeld.
Hij was drie keer getrouwd en had acht kinderen waarvan één geadopteerd. Zijn zoon Dean Paul Martin Jr. kwam om het leven in een vliegtuigongeluk op 21 maart1987. Dit was opnieuw een zware aanslag op zijn gezondheid.
Dj Tiësto is wederom uitgeroepen tot beste dj ter wereld. Hij kreeg de
prijs donderdag uitgereikt op de International Dance Music Awards in
Miami. Ook vorig jaar mocht hij de prestigieuze prijs in ontvangst
nemen.
Tiësto werd eveneens onderscheiden voor zijn album 'In search of sunrise vol. 6', dat tot beste mix-cd werd gekozen.
De
International Dance Music Awards worden jaarlijks georganiseerd in het
kader van de Winter Music Conference, die wordt beschouwd als de
belangrijkste internationale vakbeurs voor de dancewereld.
Publiek en genodigden nemen vandaag afscheid van Hugo Claus
Publiek en genodigden nemen vandaag afscheid van Hugo Claus
Aan de Bourlaschouwburg in Antwerpen staat een honderdtal mensen te
wachten voor de afscheidsplechtigheid van Hugo Claus. In de schouwburg
is plaats voor een kleine 900 mensen. Voor de plechtigheid worden een
500-tal genodigden uit binnen- en buitenland verwacht. Ook voor het
grote publiek is er plaats voorzien. De deuren van de Bourlaschouwburg
openen om 11 uur.
Geluidsboxen De
plechtigheid zal live te volgen zijn op radio (Radio 1) en tv (Canvas
en de Nederlandse omroep NOS). Aan de schouwburg zelf zullen
geluidsboxen worden geplaatst zodat de plechtigheid ook buiten gevolgd
kan worden.
Biograaf De
afscheidsplechtigheid start om 12 uur en duurt ongeveer anderhalf uur
en zal geleid worden door Claus' biograaf Piet Piryns en ingeleid door
zijn uitgever, directeur Robbert Ammerlaan van de Bezige Bij. Tijdens
de plechtigheid is er muziek van onder meer Thelonius Monk, Chet Baker
en Strauss en zullen acteurs Jan Decleir, Hilde Van Mieghem, Josse De
Pauw en Gilda De Bal gedichten van Claus voordragen. Cees Nooteboom,
Erwin Mortier, Jef Lambrecht en Suzanne Holtzer houden toespraken. Rond
13.30 uur is het einde van de plechtigheid voorzien.
Begroeting Tussen
14.30 uur en 16 uur kan het publiek de kist van Hugo Claus komen
groeten in de hal van de schouwburg. Na de plechtigheid zal het
stoffelijk overschot van Claus gecremeerd worden. Wanneer dat precies
gebeurt, wordt niet bekendgemaakt. Ook de dag waarop de as van Claus
voor de kust van Oostende verstrooid zal worden - dat was Claus'
uitdrukkelijke wens - blijft geheim.
Hommage Op
zondag 13 april vindt in de Bourlaschouwburg nog een hommage aan Hugo
Claus plaats, georganiseerd door Behoud de Begeerte en Toneelhuis.
Hugo
Claus stierf op 19 maart in het Middelheimziekenhuis in Antwerpen.
Claus (78) leed al enkele jaren aan de ziekte van Alzheimer en besliste
om zelf een punt achter zijn leven te zetten.
Cilla Black is een Engelse zangeres uit Liverpool die
in de jaren 60 en 70, in het kielzog van stadgenoten The Beatles en
Gerry and The Pacemakers, de wereld verovert. Cilla maakte evergreens
als Anyone Who Had A Heart en Youre My World. Ze zetonder haar oorspronkelijk naam Priscilla White, in de jaren
60 haar eerste stappen op de podia van Liverpool, waaronder dat van The
Cavern. Producer Brian Epstein neemt haar onder zijn hoede. Later neemt
hij ook de beginnende bands The Beatles en Gerry and The Pacemakers in
zijn stal. Wanneer beide bands aan hun grote opmars begonnen zijn, ziet
Epstein ook grote mogelijkheden voor White. Ze is de ideale
girl-next-door waar Epstein nu echt al zijn visies over imago en mode
op kwijt kan. Epstein verandert haar naam in Cilla Black. Samen met
Beatles-producer George Martin lanceert hij haar succesvol bij pers en
het grote publiek. Ze debuteert op vinyl met een Lennon/McCartney-song:
Love Of The Loved. Met de opvolger Anyone Who Had A Heart
bestormt ze in 1964 de Britse hitlijsten. Halverwege datzelfde jaar is
de volgende single zelfs nog succesvoller. Het oorspronkelijk
Italiaanse You're My World is Cilla Black op haar best. Ook daarna blijven de evergreens komen, zoals: You've Lost That Loving Feeling en It's For You.
Ze waagt onder hoede van Epstein en Martin met succes de sprong naar
de Verenigde Staten. Cilla wordt net als The Beatles zorgvuldig
gekoesterd door beide heren, met zeer veel succes. Na de Beatles is
Cilla Black de best verkopende artiest afkomstig uit Liverpool ooit.
Haar carriere krijgt met Epstein's dood in 1967 en een mislukt
filmavontuur een gevoelige klap. Ze worstelt zich nog terug met hits
als Surround Yourself With Sorrow en Conversations maar aan het eind van het decennium is het toch echt over met de singlesuccessen. Cilla Black
blijft in de jaren daarna albums en singles uitbrengen maar werkt
vooral veel voor de Britse televisie. Ze blijft echter voor het Britse
volk, maar ook voor velen daarbuiten, een van de grootste Engelse
artiesten ooit.
Bart Peeters denkt eraan te stoppen met presenteren. Dat zegt hij in
een interview met de Nederlandse nieuwssite nu.nl. Hij zou zich meer
willen toeleggen op de muziek.
"Ik ben met de gedachte aan het
spelen om mijn presentatorschap bij Eén op te geven", zegt Peeters in
het interview met nu.nl. "Muziek maken vind ik leuker. Als je ouder
wordt en je hebt een gezin en zo, dan hoeft het niet meer per se zo
druk."
Heiligschennis In het interview
verwijst Peeters naar een concert in het Amsterdamse theater Carré. "De
laatste keer dat ik in Carré speelde, was heiligschennis. Ik kwam van
een televisieopname. We speelden er en het was zeer gezellig, maar
daarna moest ik weer snel weg want ik had de dag nadien weer
televisieopnames. Dat wil ik niet meer. Ik wil het nu met rust doen."
Beperkingen van tv Ook
de beperkingen van het televisiewerk spelen Peeters blijkbaar parten.
"Op tv zijn er beperkingen. Ik mag op één niet voor mijn eigen mening
uitkomen: geen afwijkende smaakitems, geen politieke statements".
Haatmail "Tijdens
Eurosong zei ik over de rock-'n-rollgroep Paranoiacs: 'de zevende dag
was God vermoedelijk dronken en schiep hij de Paranoiacs'. Dat was een
heel flauw en ongevaarlijk grapje, maar als je dan ziet wat er aan
haatmail komt van de katholieke gemeenschap, dan denk je: 'het zijn
misschien twee miljoen kijkers, maar je mag ze hebben'
De echtgenote van Robin Williams heeft na 19 jaar huwelijk de
echtscheiding aangevraagd. Dat verklaarde de woordvoerder van de
Amerikaanse acteur, die zo het nieuws van het magazine People en de
krant San Fransisco Chronicle bevestigt.
Marsha Garces diende
volgens deze 2 publicaties op 21 maart in San Fransisco een aanvraag
tot scheiding in. Het koppel dat trouwde in 1989 heeft 2 kinderen, een
dochter van 18 jaar en een zoon van 16.
De 56-jarige Williams is
één van de grote Amerikaanse komische acteurs. In 1998 won hij een
Oscar voor zijn bijrol in "Good Will Hunting".
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
