Na mijn beneladies avontuur voelde ik mij goed. Ik herstelde goed in de week en weet ondertussen ook dat ik de komende weken de vruchten zal plukken van zo'n dubbel koersweekend. 

Vorige week vrijdag stond ik aan de start in Erpe-Mere (Bambrugge). 

Voor mij was het de eerste keer dat ik hier aan het vertrek stond en dus wist ik niet wat ik zou moeten verwachten. Ik vond het een leuk en mooi parcours. Een beetje selectief maar niet te steil. De lastigheid van dit soort koersen wordt vooral bepaald door de rensters zelf. 

In het begin van de koers zag het er naar uit dat we gemakkelijk met een grote groep zouden gaan aankomen. Er werd niet al te hard gereden en het peloton reed in blok over de heuveltjes. Gelukkig kwam daar half koers verandering in . 

Toen het peloton werd medegedeeld dat de vluchters bijna 3 minuten voorhadden was dat het moment voor de groep om het heft in handen te nemen. Enkele rensters begonnen te rijden en dreven het tempo hoog op. Per ronde zakte de voorsprong van het duo met ongeveer 30 seconden. De deur in het peloton stond open. Ik moest bij momenten ook serieus uit mijn pijp komen om het tempo te kunnen volgen! Amai mn botten! 

Bij het ingaan van de laatste ronde bedroeg de voorsprong nog 45 seconden. Een dubbeltje op z'n kant zou het worden. Alles was nog mogelijk, maar we zouden niet meer mogen stilvallen. Op 5 km van de finish was er andermaal een zware valtpartij. Een half peloton werd onderuit gekegeld. Ik ontsnaptte net aan de val die naast mij gebeurde. Met 15 rensters bleven we in de running voor de mooiste plaatsen. 

De winnares was nog niet gekend want met nog 1 km te rijden kregen we het kopduo in het vizier. Minder dan 200m bedroeg de voorsprong nog. 

Het draaien en keren was in het voordeel van de twee vluchters en het was nipt maar ze hebben het gehaald. Ik had het beste gehad en werd 15de als ik me niet vergis. 

Ik ben tevreden met het resultaat maar had geen super super benen. Het kan altijd beter natuurlijk. 

Van de 80 starters haalden er uiteindelijk maar een 40-tal de finish. Dus recht van klagen heb ik niet. Toch? 

Vanaf volgende week beginnen de criteriums in België. Ik sta aan de start in Ninove en dat is het dan ook. Wat de weken daarop zal volgen moet ik nog eens bekijken. 

Eveline, 

Ondertussen staan er weer wat koersen op mijn actief. 

Enkele weken geleden stond ik aan de start van de Beneladies tour. Voor mij een hele uitdaging waarbij ik eindelijk nog eens kon meten hoever mijn niveau afligt van dat van de wereldtop. 

Ik startte enigsinds nerveus aan de wedstrijd. Goed wetende dat ik geen kasseifretter ben, zou het niet evident worden. 

De eerste rit bevatte 4 kasseistroken die voor de koers als veel lastiger bestempeld werden dan dat ze uiteindelijk waren. Ik kwam de eerste twee stroken perfect over en voelde mij écht heel goed in het peloton. Na de tweede kassei reed ik echter plat en wisselde een wiel bij de neutrale wagen. Hoewel ik snel weer op de fiets zat, was aansluiting maken bij het peloton niet meer mogelijk. Achter de grote groep werd onmiddellijk barrage gemaakt voor rensters die achterop geraakt waren en ik kon dus geen beroep doen op de volgwagen om mij te asisteren. 

Ik belande in een groep met een renster op 30 à 40 en reed zo naar de finish. 

Na afloop was ik teleur gesteld omdat ik mezelf heel goed voelde in de koers. Ik reed gemakkelijk en zou naar mijn mening toch wel ver geraakt kunnen zijn in de eerste rit. 

De tweede rit was een tijdrit. Ik heb het nooit gekunnen, ik kan het niet en ik zal het ook nooit kunnen. Ik heb er mijn pijlen niet op gericht en ging gewoon van start met mijn wegfiets. 

Ik reed door maar niet 100% a bloc. Of ik nu 80 ste word of 110de dat maakt naar mijn mening niets uit. Met in het achterhoofd de namiddagrit kwam ik over de finish met een gemiddelde van ruim 37km per uur. A Bloc of niet, ik zou toch nooit in de buurt van de 47 km per uur van Johansson gekomen zijn. Of wat had je gedacht? Er is nog een groot verschil met de wereldtop! 

De middagrit sprak me dus duidelijk meer aan. Meer kasseien dan de eerste dag. Op voorhand werd er voorspeld dat het peloton al na 36 km uit elkaar zou liggen. Vooraan starten en blijven was de boodschap die waarschijnlijk elke ploeg meegaf aan zijn rensters. Het was drummen en trekken tot aan de eerste kasseistrook. De valpartijenen volgden elkaar in snel tempo op. Er was veel blablabla maar op de kasseien weinig boem boem boem. Het peloton reed er in masse over en bleef compact. Uiteindelijk bereikten we ook met een compacte groep het plaatselijke parcours. Te weinig wind om de koers hard te maken luidde het achteraf. 

Bij het ingaan van de laatste plaatselijke rond was de groep eigenlijk te groot. Ik voelde het al aankomen dat er ongelukken zouden gaan gebeuren. Op de kasseien was het dan zover. 4 km van de finish lag er een vleeshoop op de "cobbles". Uiteraard, ik stond er achter! Maar lag er deze keer gelukkig niet bij! :D 

Toen ik mij door de massa had getrappeld en ik weer op gang was, waren de eersten al kort bij de finish vermoed ik. Ik strandde op plaats 38 geloof ik, maar dat is dan een uitslag die er niets toe doet. 

Ik deed niet meer mee op het einde omdat ik was opgehouden door de massacrash. Ook dat is koers. 

Al bij al een teleurstellend weekend met veel incidenten. De benen en het gevoel waren super. 

Je hebt het als renster alleen niet altijd zelf in de hand. 

Volgende keer beter! 

Eveline, 

Dit jaar reden we rechtstreeks naar Moerzeke en maakten we geen ommetje langs Moerbeke. Het zou anders geen drama geweest zijn moesten we een uur laten aangekomen zijn want de start werd met een uur uitgesteld nadat een oliespoor werd aagetroffen op het parcours. 

De brandweer moest alle zeilen bijzetten om het parcours rijklaar te maken. 

Om 17uur konden we dan toch vertrekken voor een ingekorte koers. Omdat de 'niet-parkeren-bordjes maar tot 19u voorzien waren werd de geplande 88km herleid tot ochot ocharme 56 km. 

Over de koers zelf kan ik niet veel vertellen want ik heb er niet veel van gezien. omwille van de regen bedampten mijn glazen en had ik meer werk met het proper maken van mijn vizier dan met koersen. Zonder bril rijden was door het spatwater ook weer geen optie. Nooit ni goed natuurlijk. 

Ik had vandaag verrassend goede benen. Ik reed rond op mijn gemak en koerste zelf ook wat mee. Ik voelde mij het veiligste bij de eerste 10 van het peloton en kon mij daar ook gemakkelijk handhaven. Als 5de vatte ik de laatste ronde aan en ik plande de sprint al in mijn hoofd. Ik had nog een stevige cartouche in de benen maar zoals dat gaat met een vuurpeil die wordt afgestoken op een onbewoond eiland was mijn cartouche ook niet te zien waar ze moest te zien zijn. 

Ik finishte als 13e en ik vind dat geen repressentatieve afspiegeling van het gevoel waarmee ik vandaag rond reed. Nuja ik weet het, dat is prit praat voor achteraf. 

Volgende week heb ik een nieuwe kans. Drie nieuwe kansen zelfs!!
Zaterdag sta ik aan de start in Sint-Laureins voor de eerste rit van de Beneladies tour. Indien alles goed verloopt kom ik dan zondag nog aan de start van een 9km lange tijdrit en een wegrit van 88km in Filippinen (Nederland).

Ik kijk er alvast naar uit! 

Eveline,