naar carbon-gerinkel. Eerst nog rond de ton
en later rond de kerk. De straten zijn onze archieven.
Koolskamp: een dorp nog steeds, een voetnoot groot,
als voor de tijd verloren. We liepen hier school
en raakten in de ban van de koers en van de metaforen.
De Gilde werd de Sloeber. Focus een jeugdhuis
waarin we onze mooiste uren sleten.
Voor de kerk loopt het een beetje op
en bij de steenbakkerij stuift het bij het leven.
Bij de bookmakersborden en de hotdogkramen:
Er wordt gewonnen, er wordt verloren.
Het lied van de Leeuw. Een erelijst
om mee te pronken. Van alle kermiskoersen
is dit dé allerlaatste klassieker.
Honderd jaar heet een eeuw te zijn.
Vrienden en vaders verdwijnen met de jaren
maar wie jong is neemt het van hen over.
Al is de wereld wijd en weids geworden,
nog gaan wij op in wat komt toegestroomd,
tollend en vierend zoals in september
de letters in het woord kermis.
© Paul Rigolle
