Pleidooi voor een groot Algemeen Vlaams Congres over Brussel (opiniestuk)
Carl Vanlouwe (N-VA) en Jan Vandenbussche (LDD) 24-09-2009
Jan Vandenbussche (voorzitter LDD Brussel) en Karl Vanlouwe (voorzitter N-VA Brussel) pleiten in een Vrije Tribune voor een grootschalig Congres over Brussel.
'We schrijven 1975. Wij waren amper of zelfs nog niet geboren. Het eerste Congres van de Brusselse Vlamingen was een feit.
In het slotwoord van dit eerste congres komt o.a. de bereidheid van de Vlamingen tot verdere strijdvaardigheid aan bod: 'een soort strijdvaardigheid waarop Erasmus doelde wanneer hij zei dat er geen vinniger strijders zijn dan degenen die, tegen hun zin, gedwongen zijn te strijden.'
Wat bijna 35 jaar geleden slechts een mantra leek te zijn voor het bewustwordingsproces en de positieve blik op de toekomst van de Brusselse Vlamingen, is vandaag geëvolueerd naar een echte strijdkreet. Een noodkreet zelfs. Want meer dan ooit voelen we ons gedwongen om te strijden.
In die optiek luiden wij als jonge Brusselaars de alarmbel. Het wordt dringend tijd dat de Brusselse Vlamingen zich opnieuw verenigen om het eerste, en de daaropvolgende congressen, te evalueren en de noodzakelijke, soms misschien zelfs harde, conclusies te trekken. Het zal ongetwijfeld bijwijlen ook een pijnlijke conclusie zijn, maar daarom niet minder noodzakelijk. De Vlaamse politieke partijen moeten samen met alle Brusselse Vlamingen de koppen bij elkaar steken om een analyse voor de toekomst te maken.
Maar zelfs een nieuw Congres van de Brusselse Vlamingen zal onvoldoende soelaas brengen. We moeten verder kijken. We moeten durven pleiten voor één groot Algemeen Vlaams Congres over Brussel en de relatie tussen Vlaanderen en Brussel.
Daar waar de eerste Congressen van Brusselse Vlamingen zich voornamelijk hebben toegespitst op de aspecten taal en cultuur weten we nu ondertussen dat dit niet voldoende is gebleken. Meer nog, we kunnen niet anders dan vaststellen dat het Vlaams-Brussels beleid van de afgelopen decennia in grote mate gefaald heeft.
Op deze nieuwe congressen zal dan ook niet enkel de Vlaamse aanwezigheid in Brussel aan bod moeten komen, maar zal er ook luidop en eensgezind moeten gezocht worden naar structurele oplossingen voor Brussel, en de houding die Vlaanderen en de Brusselse Vlamingen hierin in de toekomst zullen moeten innemen. De manier waarop Brussel nu bestuurlijk en sociaal-economisch de afgrond wordt ingereden, is ook voor Vlaanderen nefast.
Een grondige katharsis dringt zich op. 35 jaar geleden werd de vrees tot vervreemding tussen Vlaanderen en Brussel al hoog op de agenda geplaatst, maar zowel de feiten als onze intellectuele eerlijkheid wijzen er alleen maar op dat die vervreemding verder is toegenomen. Een betreurenswaardige, maar evenzeer gevaarlijke evolutie. Niet alleen voor de Vlamingen in Brussel, maar ook voor Vlaanderen zelf.
De fundamenten voor de noodzaak om eveneens een Algemeen Vlaams Congres over Brussel in te richten, werden ons eigenlijk al aangereikt in het slotwoord van het eerste Congres:
Daarom zeggen wij tegen de Brusselse Vlamingen, goed te beseffen, dat de macht van de Vlamingen in Brussel parallel gaat met de macht van de Vlamingen in België
Brussel laat Vlaanderen niet los! Laat Vlaanderen Brussel niet loslaten!
De tijd is aangebroken voor de Vlamingen om de nuchtere balans op te maken van hun Brusselbeleid en te trachten om op bepaalde beleidsdomeinen eensgezind een toekomstvisie uit te stippelen. Vandaag zijn we al een onmachtige minderheid in deze federale regering, maar binnenkort zijn we ook in Brussel niet meer dan een versnipperde minderheid.
Jan Vandenbussche, voorzitter LDD Brussel
Karl Vanlouwe, voorzitter N-VA Brussel
|
