Dat er van het trio François-Xavier de Donnea, Raymond Langendries en Karl-Heinz Lambertz geen wonderen mogen verwacht worden, hebben de koninklijke bemiddelaars van meet af aan duidelijk gemaakt.

Eenvoudig is het niet: de Vlaamse partijen eisen dat de Waalse politici het schimmenspel dat ze nu al meer dan een jaar opvoeren, beëindigen en constructief gaan meewerken aan een noodzakelijke staatshervorming.

Maar dat is eigenlijk niet genoeg. De Vlaamse partijen hebben uitdrukkelijk gezegd dat ze niet langer een Waalse kat in een Brusselse zak willen kopen en dat er dus keiharde garanties moeten komen dat het niet opnieuw bij woorden blijft. Een eis waar de bemiddelaars niet meteen weg mee weten.  Hoe kan je in godsnaam een waterdichte garantie waarborgen bij een ongetwijfeld moeizame onderhandeling over de staatshervorming. En, ook al heeft dat er niets mee te maken, de splitsing van BHV en het definitief aan de deur zetten van de 3, nog niet benoemde incivieke burgemeesters in Vlaams-Brabant.

Voorwaarden

1. De federale meerderheid moet beloven de conclusies van de dialoog tussen de gemeenschappen te vertalen in wetteksten en grondwetteksten en die voorleggen aan het federale parlement.

2. Er is een tijdsvoorwaarde: de fundamentele opties voor dit confederale model moeten voor de lente van 2009, dus voor de volgende verkiezingen verankerd zijn.

3. Vlaanderen en Wallonië moeten samen kunnen bepalen wat verder tot de confederale bevoegdheden behoort.

Uiteraard moeten ook de parlementen bij de dialoog tussen Vlaanderen en Wallonië betrokken worden. Het is duidelijk dat redelijkheid en gezond verstand moeten terugkeren, maar voor Wallonië hebben verstand en redelijkheid een heel andere betekenis.

Voor hen keert het gezond verstand maar terug als de Vlamingen de eis tot splitsing van BHV laten vallen, de 3 incivieke burgemeesters benoemd worden, als Brussel groter wordt en er een corridor Brussel-Wallonië komt. Het gezond verstand komt terug als er bevoegdheden naar Wallonië gaan maar het gelag met federaal, dus overwegend Vlaams geld, betaald wordt.

Als zij dit spelletje zo blijven spelen, kunnen wij ook onze eisen verharden: een terugkeer naar de democratische spelregels waarbij in een land de meerderheid beslist. Wij schaffen de pariteit in de federale regering en elders af, de grendels en alarmbellen worden naar het rijk der fabels verwezen en een democratische parlementsmeerderheid keurt BHV goed om in eenzelfde moeite de noodlottige faciliteiten af te schaffen!