De locatie van de hoofdstad van de nieuwe Verenigde Staten was van het begin af een struikelblok. Net zoals steden tegenwoordig wedijveren om de Olympische Spelen, zo was in de jaren tachtig van de 18e eeuw de grootste prijs voor de staten het herbergen van de nationale hoofdstad.

Philadelphia, de hoofdstad gedurende de onafhankelijkheidsstrijd, had de grootste kans. De machtige delegatie uit Virginia wilde echter een locatie aan de Potomac rivier en er werden vele andere alternatieven aangedragen.

Zoals vaak gebeurt, werd de oplossing gevonden in een compromis. Alexander Hamilton, de eerste minister van financiën, bepaalde, dat de nieuwe federale regering de oorlogsschulden van de individuele staten zou overnemen. De noordelijke staten hadden grotere schulden dan de zuidelijke, omdat daar het merendeel van de gevechten had plaats gevonden.

Natuurlijk hadden de zuidelijke staten niet veel zin een schuld over te nemen, die ze niet zelf gemaakt hadden. Het compromis was, dat de zuidelijke staten instemden de schulden aan te nemen en de noordelijke delegaties toestonden, dat de hoofdstad in het zuiden zou komen te liggen.

De stad werd natuurlijk “Washington” genoemd, naar de President, en werd aangelegd in een federaal District (District of Columbia). De Constitutie noemt een stuk land van 10 vierkante mijl, wat onder directe controle van het Congres geplaatst werd. George Washington koos de precieze ligging, een paar mijl verderop langs de rivier van waar zijn thuis Mount Vernon gelegen was. Het Virginia deel van de stad werd in 1846 teruggegeven aan Virginia.

De Fransman Pierre L’Enfant werd gekozen om de nieuwe stad te ontwerpen. Hij gebruikte een Barokmethode om de straten te leggen. Dit is nu het beroemde roosterachtige netwerk van straten met diagonale avenues, die als spaken van een wiel op belangrijke punten van de stad samenkomen. Hoewel het systeem niet altijd even geschikt is voor het moderne verkeer, werden de straten gelukkig heel wijd aangelegd.