Er zijn zo van die dagen. Gisteren, woensdag  Omadag, de dag van kleindochter Chloé en vandaag  is de beurt aan Simon. Hij is ziek, een oorontsteking en conjunctivitis, koorts heeft hij ook. Hij mag niet naar de crèche vanwege besmettelijk. Mijn dochter en schoonzoon kunnen geen van twee vrij nemen, veel te druk op het werk. Maar gelukkig is oma daar, de reddende engel!  Oma die je zo uit de kast kunt trekken zodra je haar nodig hebt. Oma zegt haar afspraken wel af. Dan gaat oma maar niet naar de Fitness, Oma’s horen trouwens niet te fitnessen. Ze moeten ook geen truttige weblogs bijhouden. Oma’s moeten thuis zitten, breien en altijd gereed staan. Ze moeten blauwe schortjes dragen, met bloemetjes, met streepjes of een ander design, speciaal ontworpen voor oma's, ze moeten allesbehalve sexy nylonkniekousjes of wollen sokken dragen. Oma’s mogen geen lief hebben waarmee ze op stap gaan. Ze hebben geen zin in seks en hebben allerhande kwalen. Ze horen treurend achter de geraniums, de cactussen of de vetplanten (tegenwoordig zitten er ook veel achter de orchideeën, of gewoon voor de pc) "wearing a face that she keeps in a jar by the door". ... Simon is ziekies, hij zit wat te jengelen in zijn speelpark, (box) weet niet goed eigenlijk wat hij wil. Een beetje slapen, een beetje rondlopen op de arm van oma, en  heel erg zielig zijn.  Ik leg hem in zijn bedje en rommel ondertussen een beetje boven terwijl hij doorgaat met neuten en het op een krijsen zet. De deurknop van de kast in de slaapkamer valt van de kastdeur en rolt onder bed, ik mag er onder. Wanneer ik de wasmand leeghaal en iets in de kast wil leggen valt de plank met wintertruien van de steun en kukelt de hele stapel om. Ik zeg “Shit” en duw de plank met alle doordewarnutruien weer op zijn plaats. Het is eindelijk stil in het kinderkamertje. Dan stopt er een auto voor de deur van mijn Italiaanse buurman. Uit "goede" Italiaanse gewoonte wordt er  een paar keer geclaxonneerd i.p.v.  zoals "normale mensen" doen gewoon uit te stappen en aan te bellen. Simon begint terug te huilen. De dag is nog jong. En dit is pas het begin.

Het levert in ieder geval een logje op en ik ben het weer even kwijt.

10-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen weekend oppas oma geweest. Kleinzoon Simon kwam logeren.  En dat betekent ‘s nachts maar 3 x wakker worden en met het "nodige enthousiasme" opstaan om hem die verrekte fopspeen terug in zijn mondje te stoppen. Daarna doorslapen tot het toch min of meer christelijk uurtje van kwart voor 7  wanneer mijn  kleinzoon al enige tijd enthousiast en goed gehumeurd, klaar om een nieuwe dag te beginnen in zijn bedje ligt te brabbelen. Even later, in het nog stille huis waar het manvolk nog ligt bij te komen van een hele vermoeiende nacht. De rot hond van de buren eindelijk opgehouden is met blaffen.  Alleen met mijn rustig drinkende kleinzoon in mijn armen die mij ondertussen met zijn lieve oogjes en met veel belangstelling bekijkt, bedenk ik mij, hoe fijn het zou zijn om dit zen-gevoel voor de rest van de dag, voor de week.....voor héél lang vast te kunnen houden.

25-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

07-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Chloé 1 dag jong.

28-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze moest de 25^e september komen en ze kwam de 25^e september. Ze stoorde zich er niet aan dat de dokter drie weken geleden al had gezegd dat ze wel eens eerder zou kunnen komen. Op haar Curriculum Vitae kunnen we in ieder geval al noteren dat ze punctueel is! En snel!  Ze is geboren tussen de soep en de patatten, haar moeder wilde juist een kip in de oven steken……..... En had nog juist te tijd om in het moederhuis te raken. Even voor het dessert werd ze geboren:  CHLOÉ zusje van Camille . En mijn 3e kleinkind. 

Wordt vervolgd….

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog steeds druk, druk met een full time oma te zijn.  Afgelopen week  een lang weekend naar Amsterdam geweest om uit te rusten! Even weg uit de drukte, even geen babygehuil. Ik heb zelf drie kinderen praktisch alleen grootgebracht, waaronder een tweeling. Soms vraag ik mijzelf af hoe ik dat in hemelsnaam heb klaar gespeeld. De stilte bij mijn vader was zalig. Maar maandag was ik blij om weer naar huis te gaan…...

Ondertussen heeft de verwarmingsinstallateur zich zelf failliet verklaard. Bij nader onderzoek bleek dat hij sinds februari al geen sociale lasten meer betaalde en vrolijk doorging met het afsluiten van nieuwe contracten. Voor het jonge stel blijft er niks anders over dan zich kenbaar te maken bij de curator. Veel hoop om nog iets van hun voorschot terug te zien is er niet. De man zelf woont in een riant huis en hij zal er waarschijnlijk geen boterham voor minder moeten eten, sterker nog, hoogst waarschijnlijk begint hij over een tijdje gewoon opnieuw met een ander bedrijf gewoon onder een andere naam. Ondertussen hebben zij, een ervaring rijker, een afspraak gemaakt met een andere aannemer. Wederom eentje met een drukke agenda…..

23-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdagmorgen. Nadat hij ons de halve nacht uit de slaap heeft gehouden en het hele huis bij elkaar geschreeuwd heeft- wat mijn buurman, een "ouwe zak van 32" op de muur deed kloppen -  is Simon weer in slaap gevallen.  Een beetje gaar zitten wij aan de ontbijttafel. Voor de zoon is het de eerste dag op de “hoge school” Hij staat al tien minuten onder de douche en ook dochter 1 moet nog in de badkamer zijn. De verwarmingsinstallateur met wie zij een afspraak heeft,  heeft voor de zoveelste keer toegezegd deze morgen eindelijk te beginnen. De bel gaat, het is dochter 2, de mama van Camille. Ze heeft nog even tijd voor en babbeltje, vóór haar afspraak bij de dokter. Een dezer dagen wordt zij voor de tweede keer mama. De zoon is nog steeds in de badkamer en heeft zoals gewoonlijk alle tijd van de wereld. Daar weten de meiden wel raad op. Zusterlijke liefde kent immers geen grenzen. De kraan in de keuken wordt open gedraaid zodat er boven alleen nog koud water uit de douche komt. Geroep van de zoon en gelach van de zusjes …Sssst Simon!...”Ooh Simon” bromt de zoon -  een ouwe zak van 19  “Als ik straks in slaap val tijdens de les is het zijn schuld”!  Simon gaat vandaag voor de tweede keer een halve dag bij de onthaal moeder alhoewel zijn mama pas op 3 oktober weer begint te werken. Plaatsen in crèches en bij onthaalmoeders zijn zeldzaam. Later zal de onthaalmoeder aankondigen dat zij zelf zwanger is en dat ze op 4 oktober een afspraak heeft voor een onderzoek. Dat begint dus al goed. Gelukkig is oma er nog om in te springen. Vervolgens blijkt dat de verwarmingsinstallateur de afspraak weer niet  is na gekomen. Wanneer wij hem proberen te contacteren om opheldering, krijgen wij de "madame van Belgacom" die ons meedeelt dat het nummer niet is toegekend. Wij kijken elkaar aan. Voor heel eventjes hersendood.

16-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was een natte druilerige zondag die lang beloofde te worden. Mijn kleinzoon was om half zes die morgen al begonnen met huilen en had daarmee de toon gezet voor de rest van de dag. Het was zo’n druilerige trieste dag dat je niks anders kunt doen dan je vervelen, een beetje bankhangen, tv kijken of misschien iets lezen als je hoofd er naar staat. Of dingetjes doen waar je anders geen tijd en vooral geen zin in hebt. Zo’n dag waarop ik de pest heb aan het dorp waar ik woon en waar alles dicht is op zondag. Zo’n dag met als enigste pleziertje in het vooruitzicht indien het tenminste een beetje zou opklaren een toertje over de rommelmarkt die, die middag in mijn dorp werd gehouden….. Mijn dochter opperde nog even  het briljante idee om naar het blauwgele woonwarenhuis te gaan. Want zij hadden een verkeerde berekening gemaakt bij het kopen van hun keuken en er ontbrak nog een kastje. Nu is Ikea best leuk ’s morgens op een doordeweekse dag als er bijna niemand is, maar een verschrikking op zaterdagen en koopzondagen en vooral op natte druilerige dagen. Dan loopt het er vol met mensen die zich thuis ook vervelen en niets beters te doen hebben dan in slow motion door de rayons te lopen en kinderen die de Ikea potloodjes verzamelen. Met als hoogtepunt een echte Zweedse maaltijd in de self service  bestaande uit echte Zweedse gehaktballetjes met vossenbessenjam en patatjes.  Maar het was geen koopzondag en de winkel was dicht. Mijn kleinzoon die niet van winkelen houdt had waarschijnlijk al de schrik van zijn drie maanden jonge leventje gekregen bij het horen van de naam “winkel” en heeft zich de hele middag verder voorbeeldig gedragen. Het hoogtepunt van de dag waren zijn onweerstaanbare glimlachjes omdat hem zoveel ellende bespaart was gebleven en de zon die om vier uur even doorbrak zodat wij de rommelmarkt die voor de helft al weg was geregend nog even hebben kunnen bezoeken.   

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn kleinzoon, juist gestopt met een uitgebreide stemtest is eindelijk in slaap gevallen en terwijl mijn oren nog na suizen van al het geweld ga ik even rustig zitten, want het is tijd voor koffie.  Kleindochter Camille heeft echter al een nieuw spelletje bedacht. De pop zit in de relax van haar neefje. Ze verdeelt de rollen: “Jij bent de papa en ik de mama” . “Ja hoor is goed” zeg ik, terwijl ik mijn ogen sluit. “Alleeeez!  Papa! De baby huilt!” klinkt het na een tijdje ongeduldig … “ Hoezo??? Als ik de papa ben, dan doe ik toch niets?” Vraag ik verbaast vanuit helaas mijn eigen ervaring.” Mais nóóóóón oma” zegt mijn kleindochter dan: “Het is de mama die niets moet doen!”

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het regent, het waait. Geen weer om oma’s met kleinkinderen naar buiten te sturen. Uit geduplood, uit gepuzzeld en moe van het poppetjes tekenen, moe van het pamperen en het flesjes geven. Heb ik behoefte aan slaap of aan….actie!!! En zo hebben mijn aan één stuk door babbelende kleindochter Camille en ik koekjes èn een chocolade mousse gemaakt. Eerst werd de chocola gekeurd,geproefd en goed bevonden en daarna mocht Camille onder mijn toeziend oog het eiwit klutsen met de mixer. Vervolgens mocht zij de ultieme test doen om te zien of het eiwit goed stijf was door de schaal even onderste boven te houden.  Toen de chocomousse was verdeeld in verschillende schaaltjes restte ons de “plicht” het gebruikte materiaal schoon te maken  en moest ik even aan Nigella Lawson denken:  De “Goddelijke Huisvrouw”  uit het tv kook programma “Nigella Bijt”  Die alles altijd “Luscious” vind terwijl zij lepels gesmolten chocolade en andere lekkernijen  op een uitdagende, bijna sadistische manier in haar mond steekt en aflikt. Ik heb besloten dat er morgen weer een dag is en om in ieder geval vandaag niet aan het een of andere regime te doen. De mousse smaakte niet alleen “Luscious!” Maar ook nog es dood gewoon verrukkelijk…....

Daarna, vóór Simon weer zou wakker worden voor zijn volgende flesje  nog even een spelletje voorgesteld, het spelletje “van zij, die het langst haar mond kan houden…...”

26-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer met mijn kleinzoon Simon op pad geweest en zo dacht ik eventjes slim,  het een en ander te combineren door even het winkelcentrum binnen te stappen dat op de weg van onze wandeling ligt. Want het zijn per slot van rekening nog steeds solden, en je weet maar nooit. Maar zoals het een echte vent in spe betaamt, dacht mijn kleinzoon er duidelijk anders over en hij begon te blèren  zodra we het winkelcentrum binnenkwamen. Ietsje te snel naar mijn zin vlogen wij dus weer naar buiten, hij stopte even met tegen te spartelen, toen wij op een terrasje neerstreken voor een fris  pi..uh …  melk!  Voor de rest van zijn leven waarschijnlijk gefrustreerd en niet meer van plan een winkelcentrum te betreden indien niet echt noodzakelijk, voorzie ik nu reeds grote problemen met mijn dochters toekomstige schoondochter, die zal beweren dat het allemaal hààr fout is!

 De rest van de middag heb ik met hem op de arm rondgelopen,  hem alle hoeken van het huis laten zien om hem af te leiden en te trachten hem te kalmeren:

“Simon zegt dag     Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem  Ploem  ploem   dag stoel naast de tafel     Dag brood op de tafel     Dag visserke vis met de pijp    En    Dag visserke vis met de pet  pet en pijp    Van het visserke vis    Goeiedag   D aa  ag vis   Dag lieve vis      Dag klein visselijn mijn”   *  

 Toen dat niet veel meer opleverde dan alleen even een soort van verbaasde blik, een kleine pauze …. een diepe zucht….om vervolgens weer verder te gaan,  heb ik hem, met mijn allerliefste glimlach eens verteld wat ik vind van bijzonder lieve, schattige, aanbiddelijke, allerliefste, koddige, aardige, snoeperige, vertederende, om op te vreten..…. vervelende en lastige, monster jongetjes en wat ik daar zo al mee deed! Het maakte geen indruk. Nog meer verbazing, nog meer gekrijs,  dat ik voor het nageslacht nog even heb vastgelegd en op mijn gsm ingesteld als beltoon! Zo dat ik hem nog eens kan horen!!! Ten einde raad ben ik op de trap gaan zitten, want gewoon in een zetel, wilde het ventje ook al niet, en wel op de 3^e trede van onder. Een trede die een bijzonder kalmerende invloed op hem bleek te hebben. Want Simon viel in slaap…. Natuurlijk was alles onder controle en toppie toen mijn dochter en schoonzoon thuiskwamen. Vanmorgen belde mijn dochter: “Simon was zooooo rustig vannacht!!! Hij heeft eindelijk voor het eerst de hele nacht door geslapen!!!”

 En.......Yoepie!!!!!!! Vanmiddag mag ik weer ! 

 *  Marc groet ’s morgens de dingen

   Paul van Ostaijen

    (1896-1928)

19-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

19-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik schiet niet op met mijn pa, voor zover je in dit geval over “opschieten” kunt spreken. Veel te snel Victorie geroepen, toen ik aan het computeravontuur met mijn vader begonnen ben. Mijn “goed oefenen pa, en… er zit een aardige vrijwilligster  aan wie je echt alles kan vragen indien je iets niet weet” heeft geen enkele zin. Hij vergeet bewust of onbewust zijn leesbril of had “iets anders” te doen (???) Het liefst zit hij gewoon, wat te zitten en naar buiten te staren,  zuchtend en trommelend met zijn vingers op de rand van de stoel. Terwijl ik, mijn ergernis verbijtend mijzelf tegen kom. Na een lang weekend in zijn gezelschap is mijn energie tot een dieptepunt beland en heb ik het gevoel met mijn rug tegen een muur te staan. Verveling en triestheid zijn besmettelijk …… En dan is daar mijn zoon, net 19, midden in de eindexamens middelbaar onderwijs.  Slim, grappig, sportief, meestal lief, vaak heel slordig. Hij doet aan telepathie, denkt dat zijn kleren vanzelf in de wasmand komen en is verbaast wanneer hij op een gegeven moment niets meer heeft om aan te trekken. Ook is hij er van overtuigd dat gebruikte borden en kopjes vanzelf in de afwasmachine komen en dat ik mij de hele dag bezig hou met het verstoppen van dingen zoals zijn huissleutels die hij altijd en eeuwig kwijt lijkt te zijn. De afgelopen maanden heeft hij mij in al mijn verschillende gemoedstoestanden meegemaakt. Een hele brede rug gehad, geslikt en gezwegen, mij af en toe alleen eens aangetikt.  Als ik moedeloos thuis kom, heeft hij - ditmaal zonder de resultaten af te wachten van zijn telepathische experimenten - opgeruimd.  Hij slaat zijn armen om mij heen, geeft mij een zoen en zegt: “ Dag mam, ik ben blij dat je er weer bent, ga zitten en dan moet je eens proeven! Ik heb iets héél lekkers klaar gemaakt.”

17-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen…. Terwijl afgelopen zondag de eerste resultaten van de verkiezingen binnen komen en men elders op de wereld achter een bal aan loopt en naar hartenlust op de vuvuzela blaast. Er dagelijks duizenden liters olie in de zee stromen, wordt Simon geboren. Perfect, lief, mooi, blond, blauwe ogen, 51 cm lang,  3.790 kg schoon aan de haak, met alles erop en eraan. En zich van niks nog bewust. En zo scoorde mijn schoonzoon tevens zijn eerste en waarschijnlijk allermooiste vaderdag cadeau.

Later meer…..

15-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Voor zijn eindwerk van de middelbare school heeft mijn zoon Amsterdam als onderwerp gekozen. Lekker makkelijk, lijkt hij te denken, met een moeder die in die stad geboren en getogen is en er nog regelmatig vertoefd. Zelf gaat hij ook wel eens mee,maar dan krijg ik hem met moeite de toeristische toer op. Al heeft hij mij een paar jaar geleden in zijn puberale fase, eens gepord om met hem een coffeeshop te bezoeken, maar ook dit is weer over gegaan. “Mam weet  jij dit? En mam? Waar is dat? Mam, kun jij even? Mam als je toch gaat?  Mam, weet jij geen goedkoop hotelletje……?”  Hij moet een simulatie maken voor een groep van 18 studenten en 2 leerkrachten, en het liefst zo goedkoop mogelijk.  Ik heb besloten hem een handje te helpen…. De tijd dat je in Amsterdam nog in een slaapzak in een van de parken kon overnachten is al jaren voorbij.  Gewoon onder een brug in Amsterdam lijkt mij wat vochtig  en het "Leger des Heils" en de “Zusters van Liefde” waar je “gratis” kan slapen zijn in dit geval ook geen optie. Ik ben niet bekend met hotels in Amsterdam, want ik sliep vroeger gewoon thuis!  De enigste hotels die ik ken is het hotel waar  “the rich and famous” zoals Madonna en laatst Keanu Reeves nog werden gespot en het hotel aan de Amstel waar Ocean Eleven , Twelfe, Thirteen of zo is opgenomen. Verder herinner ik me natuurlijk het hotel waar Loewiesa haar eerste huwelijksnacht in een superkingsize bed heeft doorgebracht en waarover verder geen pittige details te melden zijn vanwege “ Un trou de mémoire”....… Maar dan is er dat jeugdhotel in de Amsterdamse Kerkstraat. Volgens een website, het ergste hotel van de wereld! Zoiets als de hel, maar dan zonder verwarming.  “Lekker goedkoop”, dat wel, Dus waarom zou je zeuren? Waar bijna iedere kamer uitzicht  heeft op een blinde muur. En nergens zijn de  kussens harder en ligt het ontbijt zo zwaar op de maag als hier.  Maar gelukkig, er is verbetering, de kamers hebben tegenwoordig een eigen deur…....! En waaauw! Iets dat toch ook niet te versmaden is; er ligt nu nòg meer hondenstront naast de ingang.

Mijn zoon kijkt mij aan en vraagt of ik soms gestoord ben? Dan gaat hij zuchtend zelf op zoek.

10-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is Paasvakantie, en kleindochter Camille is een paar dagen bij mij. Zij gaat sinds december naar het eerste kleuterklasje, en dat is goed te merken. Hoewel haar mama en ik het volhouden om uitsluitend Nederlands met elkaar en tegen haar te praten heeft het Frans dat hier de dagelijkse spreektaal is de overhand gekregen,  Het is ongelofelijk hoe snel een kind een taal kan aanleren, zonder beschaamd te zijn om fouten te maken. Weg is “mademoiselle non” van een jaar geleden. Op de kleuterschool zijn er nieuwe uitdagingen, meer prikkels, er is meer te doen en te beleven dan in de crèche. Haar poppen worden heel streng toegesproken en voor het minste geringste in de hoek gezet.  Binnen het uur, is mijn woonkamer veranderd in het slagveld van Attila, hebben we getekend en gekleurd, ben ik op mijn vingers getikt, wanneer ik Mickey een groene broek geef  i.p.v. een rode “ooooh domme oma,”schudt ze haar hoofd om zoveel domheid. In discussie gaan met mijn kleindochter en zeggen dat de rode broek in de was is, heeft geen zin, en ik geef het op, Mickey krijgt als nog een rode broek.  Daarna wordt er geboetseerd met Play Doh, gekleurd boetseerplezier met een raar luchtje uit een potje “Papa….il est faché, il n’est plus mon copain” verteld ze me ineens onder het rollen van iets dat op het lijf van een roze olifant moet gaan lijken. Waarmee mijn aandacht meteen is getrokken en de “boosaardige schoonmoeder” in mij even wakker maakt, want wie weet wat voor “leuks”  ik hier nog te horen krijg ;-) “Waarom is papa boos en waarom is hij je vriend niet meer?” vraag ik haar. “Hij wil niet naar het ….zand, met mama en mij” klaagt zij , maar dan in het Frans..  Ik begrijp dat ze met zand, het strand bedoeld, “Misschien vind papa het nu nog een beetje te koud, en het is heel, heel ver rijden met de auto, weet je?” probeer ik te bemiddelen. “Bovendien ga je binnenkort naar Plopsaland en dat is ook vlakbij de zee”  (want daar had ik haar mama en papa laatst over gehoord)….Doe ik er onpedagogisch nog een schepje bovenop en ze begint meteen te roepen: “Plop, Plopperdeplop kabouterdans, kabouterdans!!!   “Maar wat is binnenkort,  als je een klein meisje van bijna 3 bent? En wanneer is het nu juist die ene zomerse, zonnige kabouter Plopdag? “Papa is lief hè …oma?” zegt ze,  content op z’n Frans… Eén probleempje is voorlopig  opgelost.

15-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wat heb ik altijd een hekel gehad aan die rotkinderen (en hun ouders) die in de supermarkt hun zin niet krijgen en dan beginnen te zaniken..... Gisterochtend heeft mijn kleindochter mij het zelfde geflikt. In de supermarkt, bij de kassa, liet zij zich op de grond vallen en begon luidkeels te krijsen omdat ze haar zinnetje niet kreeg. Haar oogjes waren gevallen op een doosje Kinder chocolade reepjes en ik weigerde haar die, op dat moment te geven. Ondertussen ging ik (mijn ergernis verbijtend) door met het op de band leggen van mijn aankopen.  Want “nee” is “nee” en blijft ”nee” in zo'n geval, zelfs bij mij.....Ondertussen bedacht op de een of andere vervelende opmerking. Want er moest bij de rest van het winkelende publiek maar één toeschouwer gezeten hebben met een “arm kind” opmerking en ik geloof dat, dat... de supermarkt te klein zou zijn geweest. Gênant was het wel..... Even heb ik gedacht wat de “Nanny” in dit geval zou doen en ook heel even heb ik nog getwijfeld om zoals die vrouw in de een of andere televisie reclame, die mij nu even ontschiet, zelf op de grond te gaan liggen en nog harder te krijsen.

Mijn kleindochter is uiteindelijk opgestaan en achter mij aangekomen toen ik betaald had en aanstalten maakte om de supermarkt uit te lopen... Toen wilde ze het winkelwagentje duwen.....

02-12-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na er beduidend minder gezien en bezocht* te hebben  dan haar zus, een paar maanden geleden. Hebben mijn andere dochter en schoonzoon nu ook het huis van hun dromen gevonden. Het is een geklasseerd huis, in een geklasseerd dorp in een geklasseerde zone. Bij aankomst aan het dorp komen de koeien enthousiast  aanrennen, blij weer eens iemand te zien…Een dorp zonder winkels met alleen maar een kerk,  één café en met tenminste één authentieke dorpsgek en tenminste één mysterieus verhaal. Zo gaat het verhaal de ronde van : “La femme aux bigoudis” (de vrouw met de krulspelden) een skelet dat men een aantal jaren geleden heeft gevonden. En van wie met tot op de dag vandaag de identiteit nog niet kent… Een oom architect heeft samen met hen plannen gemaakt voor de uit te voeren veranderingen. Want echt... Ook hier in Wallonië bestaan er reglementen.  Ze zijn enthousiast , zitten vol ideeën. Ze werken alle twee, hebben alle twee hun eigen auto, maar toch, ik kan het niet laten, af en toe in stilte te denken. Stel, dat op een dag alles anders is. Geen werk, geen auto, geen winkels op loopafstand,  dan zit je hier, begraven in zo’n gat. Niet erg misschien in de zomer. Maar nu? In deze tijd van het jaar, in de regen, met een hoofd vol krulspelden  en.... alleen maar uh ….koeien om je heen…?



*archief: augustus 2009

07-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb het nog steeds hartstikke druk met mijn “huishoudelijke activiteiten” zodat er van uitgebreid bloggen niet echt heel veel komt. Bovendien eist mijn kleindochter Camille veel van mijn aandacht op. Na de Kerstvakantie  gaat ze van de crèche naar het eerste kleuterklasje. En ik heb hier een waslijst met dingen die ik haar nog moet aanleren, wil ze in de toekomst enigszins mee kan doen in onze maatschappij. Intussen schrijft ze haar naam in 3 vreemde talen; Hebreeuws, Arabisch en Chinees. Haar Pools is trouwens al stukken beter dan haar Nederlands en ook het ”Hottentots” wil al aardig vlotten…… Tot zover deze berichtgeving. En nu ga ik verder met de zoveelste poging mijn zolder op te ruimen….

Categorie: serieuze onzin

22-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa