">
Over mistige koeien, kassafilosofie en andere kronkels.
ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
Over mistige koeien, kassafilosofie en andere kronkels.
Loewiesa
27-10-2025
Ochtendwandeling met bijsmaak
Bijkomstige schade, zo noem ik het maar. Tijdens wat ik dacht een rustige ochtendwandeling met mijn bodyguard, sprong ineens vanuit het niets een kat. Niet zomaar een kat. De kat. Die we al vaker hadden gezien, met hoge rug en hevig blazend. Maar altijd net buiten bereik. Deze keer koos de kat voor de aanval. Cesar hapte terug, instinct boven etiquette. Ik riep “los” en “donne” (Cesar is tweetalig) met een stem die zichzelf niet herkende. En hij liet los. De kat verdween als een rookwolk. Cesar bleef achter bloedend. Ik trok hem weg van de plaats van delict, bedenkelijk. Niet om wat er gebeurde, maar om hoe snel het gebeurde en hoe dun de grens is tussen routine en chaos.
Thuis ligt hij nu weer te maffen. Zijn naam is haas.
Ooit zei u dat u mijn schrijfsels “zo goed” vond. Dat u ze allemaal had gelezen. Ik glimlachte beleefd, zoals men dat doet bij complimenten die klinken als echo’s in een lege kamer.
Ik zocht naar sporen van uw lezing, Een zin die u raakte. Een passage die u deed lachen, of fronsen. Maar u bleef vaag. Mijn blog was “leuk”. U hield van mijn schrijfstijl. zei u ook nog.
Uw naam staat ergens in één van mijn teksten. Als dank voor een herinnering die we deelden. U heeft haar niet herkend. Of niet genoemd. Of misschien wel gelezen, maar zonder te zien.
Een andere vriend zou mijn blog gaan lezen. Hij sprak er niet meer over. Wel over een column in een krant en toonde voor mijn blog alleen grammaticaal gezag. Sommige mensen zijn wandelende spellingcontrole, geen lezers van zielen.
Eén vroegere blogvriendin vond het te veel moeite om in te loggen. Toen het haar eindelijk gelukt was, schreef ze maar één woord: Tof! In het kleinste letterteken mogelijk. Ik las het drie keer. Tof. Tof? Tof.
Een andere blogvriendin bedankte me vriendelijk voor mijn bezoek aan haar blog, maar kon de link naar de mijne niet vinden. Vreemd, want haar teksten verraden vaak een zekere behendigheid in het knippen en plakken van andermans woorden zonder bronvermelding. Ironie, het blijft een kunst.
Soms komt er toch iemand binnen. Ze lezen mijn teksten niet, maar delen folders uit met linken naar hun eigen blog. Ze spreken over de herfstvakantie, het weer, over de aanstaande verkiezingen in Nederland, over yoga, over hoop, over Halloween. Ik word zelfs gewaarschuwd voor het omgaan met geesten. Ik lees hun woorden zoals met een flyer leest die onder de ruitenwisser is geschoven.
Ze zijn even op mijn blog geweest. Maar ze luisteren niet. Ze noemen mijn naam niet. Mijn tekst niet, Ze waren even hier, de bezoekers die spreken over zichzelf maar niet luisteren.
Toch blijf ik schrijven. Voor u. Of voor iemand die op u lijkt, voor mijzelf.
Mijn hemel, hebben die overbetaalde zakkenvullers in de EU niets beters te doen? Terwijl de wereld worstelt met klimaat, migratie, armoede en oorlogen, buigt Europa zich over de semantiek van de schnitzel. Vleesnamen zijn voortaan verboden want taal moet duidelijk zijn.
Scoren voor open doel: ze willen wettelijk verbieden om "vleesnamen" te gebruiken voor veggie-spul. Gewoon, omdat taal duidelijk moet zijn...Alsof de gemiddelde consument in verwarring raakt bij het zien van een vega worst en denkt: ”Ah, een varkentje met een gewetenscrisis.”
Ondertussen liggen de blinde vinken nog steeds in het koelvak, zonder vogel en zonder blindheid. Lopen de hotdogs rond zonder hond maar mèt morele vrijbrief. En de hamburger? Die is noch ham, noch burger, eerder een gehaktbal met grootheidswaanzin.
Je hoeft Europa niet belachelijk te maken, dat doen ze zelf wel.
Onlangs had ik een droom. Ik droomde dat ik in een auto zat naast een dikke, voor mij onbekende man in een licht geel pak met rode ruiten, zoals Olie.B.Bommel...Maar ik was geen Tom Poes, althans zo voelde het op dat moment niet, nog niet...Ineens viel Bommel naar rechts, op mij, ik werd bijna platgedrukt en ik dacht, die man wordt niet goed, ik moet ingrijpen. Ik wil nog niet dood. “Nee het gaat je niet lukken” riep de man bijna triomfantelijk” “Tu n’arrivera pas”. Ik droom in het frans. Vervolgens reden we van de weg af en de groene berm in, die rook naar nat gras en ademruimte en waar ik bevrijd werd van zijn gewicht door een paar wandelaars. Mijn stille redders... Ik stapte uit en zonder om te kijken liep ik weg, mijzelf losrukkend uit mijn droom
Met een soort van kater ben ik opgestaan. De droom is mij de hele dag bijgebleven en ik heb ze uiteindelijk opgezocht met hulp van een van de vele droomuitlegwebsites en ”Spychologie” Magazine, de mysterieuze wereld waar Freud,Jung en internetpsychogologen elkaar fluisterend ontmoeten.
De auto als metafoor voor levensrichting in droompsychologie staat vaak voor je levenspad, je autonomie, je keuzes. Jij zit naast iemand anders aan het stuur, een figuur die dominant lijkt, letterlijk en figuurlijk. Hij valt op jou, drukt je bijna plat. Dat kan symbool staan voor externe invloed die je belemmert, een autoriteit of traditie die je probeert te overstemmen.
“Tu n’arriveras pas” Jij zal er niet komen. Een uitspraak die klinkt als een oordeel, maar ook als een waarschuwing. Het feit dat hij dit zegt in Frans, de taal van jouw huidige leefwereld, maakt het extra persoonlijk. Misschien is het een echo van innerlijke twijfel, een stem die je soms hoort als je aan je creatieve ambities werkt. Maar geen paniek, geen drama, eerder een vaststelling. En wat doe jij? Jij stapt uit en laat hem achter. Dat is krachtig.
De berm en de wandelaars. De berm is een plek buiten de gebaande paden. Je wordt daar bevrijd door wandelaars, figuren die niet rijden maar stappen. Misschien staat dat voor mensen die jou helpen terug te keren naar je eigen ritme, je eigen tempo. Wandelaars zijn geen volgers van snelwegen, maar van kronkelpaadjes, zoals jij.
Misschien was het geen droom, maar een metafoor voor hoe ik me soms voel: tegengewerkt, platgedrukt door verwachtingen, stemmen, systemen, Of door die ene figuur in mijn droom die zegt “Tu n’arriveras pas” Je zal er niet komen.
Maar ik kwam er wel, althans in mijn droom, ik rukte me los. Ik stapte uit. Gewoon zonder om te kijken. En misschien is dat de ware overwinning: niet het gevecht, maar het besluit om niet langer mee te rijden in een richting die niet de mijne is.
Een paar logjes verder en ik ben tot de conclusie gekomen dat bloggen “uit” is. Te veel woorden, te weinig beweging, te veel moeten nadenken en dan nog niets begrijpen. Te weinig gezichtsuitdrukking. De tijd van zorgvuldig gekozen woorden en zinnen die zich schaamden voor hun eigen gewicht is blijkbaar voorbij. Nu is het klik, opname, lach alsof je het meent en hup. Daar gaan we: welkom in vlogland, waar iedereen zijn eigen applaus monteert.
“Hee lieve mensen!” . Camera aan. Licht aan. Zelfvertrouwen… aan?!? Welkom bij mijn allereerste vlog, nou ja, blogvlog. Een vlog in woorden.
Vandaag neem ik jullie mee in mijn ochtendroutine. Niet omdat die bijzonder is, maar omdat dat blijkbaar moet. Swipe naar de keuken. Die onlangs gemoderniseerd is en hoe! Zoom in op de kastjes, strak, grijs, (want grijs is immers het nieuwe zwart) kastjes zonder handgrepen, Minimalisme met een attitude. César heeft het systeem inmiddels ontdekt. Hij opent ze met zijn neus.
Pan* naar de koffiemachine. Sjiek, zwart, glanzend. En vooral: duur. Hij maakt koffie met meer zelfvertrouwen dan ik, elke ochtend van de week en zelfs na iedere maaltijd. Hij heeft een touchscreen, een stoompijpje, en een ego. Als ik hem aanraak fluistert hij zacht in het Italiaans “Tesero mio”
Hier zie je mijn ontbijt: een kom yoghurt met granola en een existentialistische twijfel banaan. (Ik struikel bijna over mijn woorden) César ligt onder tafel en zucht alsof hij al drie vlogs heeft moeten doorstaan.
Zoom in op mijn gezicht. “Ik ben Loewiesa, en ik ben hier om… ja, waarvoor eigenlijk?” Om te bloggen in een tijd waarin iedereen vlogt alsof ze net gecast zijn voor een realityshow over hun eigen leven. Ik heb geen ringlicht*. Geen jingle, maar wel een César die blaft op cue en ook gewoon, als de deurbel belt.
Cut naar een blooper. Ik probeer een selfie te maken met mijn koffie, maar de koffie besluit te ontsnappen. Mijn trui is nu influencer beige. César likt de vloer alsof hij een sponsorcontract heeft met Arabica.
*Pan naar: filmterm die aangeeft dat de camera horizontaal beweegt om een scène te volgen of een nieuw element in beeld te brengen.
*Ringlicht: Een ronde lamp die vloggers gebruiken om hun gezicht flatterend te verlichten.
Deze kreeg harmonicaman toegestuurd. Harmonicaman, de man uit de Noorderkempen met wie ik al meer dan 10 jaar een inspirerende telefoonrelatie heb. Hij begrijpt het niet en vraagt de afzender van het berichtje of het de wiet was?
"Iets om over na te denken. Ik zat me af te vragen, "waarom mensen met ene betere rechtoppe posture op een step zitten dan op gelijk welke andere plek waar ze zitten, hangen of staan?"
Ik heb de zin vertaald naar meer “gewone” taal: “Waarom lijken mensen rechter en trotser te staan op een elektrische step dan wanneer ze gewoon op een stoel hangen, in de rij staan, of op een bank zitten?”
De verwarring zette mij ook aan het denken en leidde tot dit logje, want inderdaad, zo is mijn gedachte: Met de step zijn ze zichtbaar, onderweg, zelfstandig, vrij. Rug recht, kin omhoog, blik op oneindig. De slungel wordt een sfinx. De step zijn troon. Zoals Jack Dawson, gespeeld door Leonardo DiCaprio in “The Titanic” met zijn armen wijd uitgespreid op de boeg roepend: “ik ben de koning van de wereld” een uitroep van geluk en vrijheid. Een gevoel dat je niet voelt wanneer je alleen in je zetel zit. In de rij bij de kassa of met andere slungels verveeld ergens rondhangt. Tenzij je een gedachte spinnende oma bent. Maar dat is een ander verhaal…
En dan is er Harmonicaman, de scepticus, de hofnar, die de illusie van grandeur doorprikt en het publiek wakker schudt met een snuif ironie: “Wat de step betreft: “ik vind dat iedereen er een belachelijk voorkomen van krijgt. Meer "de nieuwe kleren van de keizer". De sfinx verstijft, de troon wankelt. Harmonicaman heeft gesproken.
“Als we eeuwig zouden leven, zou alles eentonig worden. Het is het idee van de dood dat ons op de hielen zit. Het is de angst en het verlangen van de mens om een onuitwisbaar spoor na te laten van zijn vluchtige passage op deze aarde, die aanleiding geeft tot kunst.” Deze oorspronkelijk Franse tekst, toegeschreven aan de Hongaars-Franse fotograaf, schrijver en kunstenaar. Brassaĩ (1899-1984) kwam ik laatst tegen op Facebook en is bij mij blijven hangen…
*****
Onlangs zag ik een vroegere bevriende buurvrouw terug. Haar dochter en mijn zoon zaten ooit samen in de klas. Terwijl onze kinderen elkaar stom vonden. Gingen wij, de moeders, die elkaar eigenlijk ook wel een beetje stom vonden, net genoeg om het te voelen, maar net niet genoeg om het te zeggen en geen reden om niet samen 2x in de week aan aqua gym of iets anders leuks te doen. Want soms is gedeelde stomheid het begin van een lange vriendschap. Tien jaar geleden (wat gaat de tijd snel) is zij verhuisd en zoals dat meestal gaat, want uit het zicht…verwaterde het contact…
We haalden herinneringen op, de soort die nog steeds een glimlach oproepen. Tot het gesprek een andere bocht nam. “Als jij dood bent, ben je snel vergeten,” zei ze. “Je krijgt geen monument. Geen straat die jouw naam draagt.” Alsof ik dat nog niet wist. “Tja,” verzuchtte ik, “onze kinderen zullen misschien nog af en toe aan ons denken. Maar dat is het wel.” Ik keek haar aan, half serieus, half plagerig, “Misschien is het tijd om onze memoires eens te schrijven?”
Geen plein zal mijn naam dragen, Geen straat zal mij zoeken op de kaart. Maar misschien, heel misschien, zullen mijn kinderen ooit zeggen: “Dat zei mama altijd” En dan zal ik weer bestaan, even, in een zin. In een herinnering die niet roept, maar fluistert.
Ik ga stoppen met mij af te vragen hoe het komt dat…iemand die alleen een plaatje met een zwaaiend poesje of een springend hondje en de spannende tekst: “Het was een mooie dag vandaag,” met daaronder 34 nog spannendere reacties als “Ja, inderdaad”, véél beter scoort dan mijn eigen subtiele schrijfsels, parels voor de zwijnen (ja ik weet het: eigendunk stinkt). Maar als ik mij zelf niet af en toe een schouderklopje geef, wie doet het dan?
Algoritmes belonen snelheid en oppervlakkigheid, snackbare zinnen en hapklare hashtags, niet diepgang. Zoals op Facebook, vluchtig, waar mensen scrollen, liken en blindelings delen, maar zelden de tijd nemen om iets echt te lezen. Bij sommigen reacties vraag ik mij zelfs af of ze überhaupt kunnen lezen en of ze wel willen lezen? En dan twijfel ik aan mijzelf en vraag ik mij af of ík soms te moeilijk ben? Te traag? Wie diepgang zoekt, wordt immers al snel als “moeilijk” bestempeld. Te veel komma’s, en kanttekeningen? Misschien druk ik mij niet goed uit?
Bla, bla, bla, en om een lang verhaal, dat toch niemand leest, kort te maken: Iemand schreef ooit “Ik schrijf niet voor de massa, ik schrijf voor wie blijft hangen tussen de komma’s,” en bovendien Loewiesa is geen algoritme voer.
Er zijn van die films waar ’s nachts de één of andere catastrofe is gebeurd en het personage ’s morgens wakker wordt in een wereld waar iedereen is verdwenen. Dwalend loopt hij wat rond, op zoek naar een of ander nog levend wezen.
Zo voelt het hier momenteel aan in de blogwereld van het seniorennet. “Hallo is daar iemand?” Ik ben wat aan het ronddwalen gegaan.De blogs waar ik vroeger wel eens kwam lezen, bestaan niet meer, of ze bestaan nog wel maar voelen aan als een virtuele begraafplaats.
Bij de blogs die nog wel bestaan heb ik mijn twijfels... Bij een paar plaats ik een reactie. Want reactie creëert reactie. En ik weet nog hoe het hier vroeger ging, de oude blogetiquette: "Kom jij niet bij mij dan kom ik niet bij jou." Nah!
Niet gesteund door de een of andere groep plattelandsvrouwen die na de wekelijkse koffieklets massaal mijn blog komen steunen. En met de handicap een Neder Waalse of een Waalse Nederlandse te zijn. Ooit werd ik uitgemaakt voor stomme Hollandse trut. Een quote die blijft hangen en die ik vandaag reclaim met flair.
Zonder fanclub, zonder koffieklets, zonder algoritmisch applaus. Alleen ik en mijn woorden.
“Ben je nog wakker daarachter je scherm? Laat iets van je horen. Een zucht, een emoji, desnoods een boze reactie. Alles is welkom.”
Sinds februari 2019 is ons gezin uitgebreid met een hond, een Amercain Staffordshire. Mijn zoon, die op dat moment al zijn eigen stek had, wilde als kind al een hond van dit ras. Ik heb het altijd tegen weten te houden. Niet omdat ik niet van honden hou maar, vanwege al het ongemak wat erbij komt kijken. Maar de zoon deed waar hij zin in had en zo haalde hij Cesar uit het asiel. Het was liefde op het eerste gezicht.
Hij, Cesar was toen anderhalf jaar jong en ik, ik was na de eerste aanblik ook meteen verkocht. Zucht...
Mijn zoon had,naïef genoeg, gedacht dat Cesar wel vriendjes kon worden met Marley, ook een reu, de hond van zijn grootmoeder die op dat moment nog naast hem woonde... Maar dat was zonder het karakter van de twee honden te kennen.Net als zoveel honden vond Cesar het niet prettig om lang alleen te moeten blijven wanneer de zoon ging werken, Eerst begon hij aan de kussentjes op de bank, daarna sloopte hij de zetel. Tegen de tijd dat zoonlief weer thuiskwam had hij een tunnel gegraven richting het epicentrum van zijn verlatingsangst, ondersteund door veren, schuimrubber en een onwrikbaar gevoel van rechtvaardiging.
"Mààm wil jij op de kleine passen" stuurde mijn zoon mij een berichtje. En zo geschiedde het. Vanaf die dag werd ik uit mijn luie zetel gehaald en zorgde Cesar voor mijn dagelijks portie cardio.
Cesar de nieuwe man in mijn leven. Loyaal en toegewijd, liefdevol en geduldig. Hij helpt in de tuin met alle graafwerkzaamheden. Snoeit dat het een lieve lust is. Soms wat te enthousiast. Wij kijken samen naar onze geliefde tv-programma’s en vaak ook spelen wij in de tuin met de bal. Zo'n bal die geluidjes maakt. Speelgoed dat Cesar bestendig is. Wanneer ik de bal weg smijt rent Cesar erachteraan, brengt terug tot een bepaalde afstand en piept een paar keer met de bal alsof hij wel zeggen: "kom die bal maar halen”.
Dat dit soort spelletjes zin hebben blijkt, toen wij laatst gingen wandelen en Cesar werd aangevallen door een klein wit hondje en Cesar geschrokken, het mormel bij z'n kladden greep en hem als straf begon te schudden. Ik schrok, maar ik bleef "Cool" en commandeerde "Donne!" en "Geef!" Uh ja, Cesar is tweetalig. En Cesar gaf! Het hondje, dat alleen flink geschrokken was rende zonder uitkijken terug de straat over naar z'n bazinnetje.
Even later kwam het mens zich excuseren voor haar Benji met een zakje hondenkoekjes dat Cesar in dank tot zich nam.
Cesar kwam, zag en veroverde. Niet met woorden, maar met blikken, blaffen en balgepiep, hij graaft, hij snoeit. Hij kijkt tv alsof hij de plot begrijpt Sindsdien is mijn leven minder stil en minder netjes, maar des te rijker. En de zetel? Die vertelt nu zijn eigen verhaal.
Onlangs mijn botdichtheid weer eens laten meten, Goed nieuws, die is flink verbeterd, Minder poreus, meer solide. Een soort innerlijke renovatie, zeg maar. Voor zo’n meting word je ook gewogen en gemeten en wat blijkt, ik ben te kort. Te kort! En daardoor ineens te zwaar volgens het BMI.*
Thuis had ik me al een tijdje niet meer gewogen, Nog van vóór mijn cataractoperatie nu twee jaar geleden, op mijn oude mechanische weegschaal waarvan ik de cijfers niet zonder bril kon zien (alle beetjes helpen, nietwaar? En een bril weegt toch al gauw zo'n 25 gram.), waardoor ik moest bukken, turen, gokken ,een soort yogasessie met een vleugje ontkenning.
Ik bedoel, je merkt het wel aan je kleren en soms komt het gewoon door de wasdroger die stiekem krimpt. En dat BMI is dat niet een tikkeltje achterhaald? Het zegt niets over de spieren die ik de afgelopen jaren heb opgebouwd, eerst in de sportzaal en later met de vele wandelingen met onze César, een gekruiste Amstaff met de energie van een jonge god, mijn viervoetige personal trainer die nooit eens een rustdag neemt er zelfs nooit aan denkt, alleen soms als het regent en ik er achteraan, een oudje in galop, een soort bejaarde amazone op sneakers.
Maar toch… getriggerd door mijn gewicht en vooral door het krimpen, (niets menselijks is mij vreemd) ga ik op zoek naar een nieuwe weegschaal. Niet zo’n apparaat dat alles analyseert zoals botmassa, vochthuishouding, metabolische leeftijd en de rest van mijn innerlijke bejaarde. Geen apps. Geen grafieken. En al helemaal geen stemmetje dat dingen zegt die niet waar zijn.
Ik wil gewoon een eerlijke weegschaal. Eentje die zwijgt als ik erop sta. En misschien, een beetje meebuigt met de waarheid.
*BMI een internationale maatstaf die de verhouding tussen iemands gewicht en lengte weergeeft om een inschatting te maken van een gezond lichaamsgewicht, of er sprake is van ondergewicht of overgewicht.
Wat dacht ik eigenlijk? Waarschijnlijk aan iets niet veel verder dan mijn neus. Terug bloggen? Ik zit op Facebook en dat is al verslavend genoeg. Ik schrijf af en toe een intrigerende tekst op een ansichtkaart, genre: “Zonnige groetjes uit “en een “Prettige Kerst” en een “Gelukkig Nieuwjaar” dat lukt nog net. Verder stuur ik wel eens een sms’je en maak ik wel eens een boodschappenlijstje met pen en papier, wat overigens beter zou zijn, zeggen ze, omdat schrijven met pen en papier beter voor je geheugen zou zijn, het helpt informatie beter te onthouden en te verwerken, En dat is het dan wel.
Bovendien, wie zit er nu op mij en mijn schrijfsels te wachten? Ooit een jonge vijftigster met spinsels, nu een jonge zeventigster met nog altijd geen grootse waarheden; geen manifesten, geen perfectie, maar poëzie () in het alledaagse.
Toch werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Zou mijn blog überhaupt nog bestaan? En ja hoor. Hoewel er geen haan meer naar kraait. Uw jonge gedachtespinnende dramaqueen moest bijna gereanimeerd worden bij het lezen van haar vroegere schrijfsels.
Want alles stroomt, alles is in beweging, alles wijkt en niets houdt stand. Alles is relatief.
Misschien verdienen sommige oude blogberichten een opfrisbeurt. Ik zal er eens overdenken.
Futé of over hoe een winkelbezoek plots een blog waard werd en een moeder haar futé herwon.
" Wat wil je voor je verjaardag” had ik mijn tweelingdochters gevraagd. “Oh die vraag weer” verzuchtte de oudste, doe maar iets, verras mij, “We gaan samen uit eten, herinneringen maken. Maar als je toch nog iets wil kopen, een luchtje of een paar oorbellen zijn wel leuk.” Daar was haar 10 minuten jongere zus het helemaal mee eens.
Ik ging dus samen met mijn zoon naar een leuke “bling bling winkel” in het winkelcentrum van La Louvière. De verkoopster legde twee presenteer bakken voor ons neer, er was keuze genoeg. Ik vond een paar in de linker bak wel leuk. Toen attendeerde de verkoopster mij erop dat de linkere bak voor oudere meisjes was en dat jongeren vaak uit de rechter kozen. “Oh”, zei het oudere meisje onthutst “dan moet ik mijn zoon, die in leeftijd dichter bij de dochters staat even om raad vragen”. De keuze viel op een paar kleine glimmende knopjes.
“Bent u al klant bij ons?” vroeg de verkoopster. “U krijgt kortingen en leuke aanbiedingen bla, bla, ik heb dan wel uw gegevens nodig, ik zal de tablet even aan uw zoon geven zodat hij alles kan invullen, voor het geval u geen e-mail adres heeft…” Er begon bij mij iets te borrelen. En ik antwoordde : “Vous savez, je ne suis pas née de la dernière pluie* ". En ook mijn zoon kwam voor zijn moeder op terwijl hij de verkoopster vragend aan keek: “Ma mère est plus futé* que moi”.
Even dacht ik op dat moment aan Vivian in Pretty Woman : “Oh, you work on commission. Right? Uh, yes. Big mistake. Big. Huge. I have to go shopping now.” * Maar ik vond de oorbelletjes leuk en ik dacht… ik moet maar weer eens gaan bloggen.
Futé: slim, bijdehand, verstandig,gewiekst…
" Je ne suis pas née de la dernière pluie »betekent letterlijk "Ik ben niet van de laatste regen geboren", uitdrukking die aangeeft dat iemand niet van gisteren is dom is en ervaring heeft, vergelijkbaar met het Nederlandse "Ik ben niet van gisteren”.
"Oh, you work on commission. Right? Uh, yes. Big mistake. Big. Huge. I have to go shopping now.” "Oh je werkt op commisie ? Jammer, pech voor jou "
Ik doe de hele dag niks, alleen het hoognodige dat eigenlijk ook niet echt nodig is. Tenzij het echt moet omdat ik word opgejaagd door mijn zoon die aankomt zetten met 2 uitpuilende wasmanden en of ik even……en dan zucht zij, die haar zoon rot heeft verwend: “Geef maar hier en moet het ook gestreken worden….?”
s’Morgens vroeg wanneer het nog heerlijk koel is begiet ik de moestuin en dan neem ik mijn ontbijt op het terras en geniet van de ontwakende dag, het fluiten van de vogels, het geritsel van wezentjes in de struiken. Heerlijk dit “ Dolce far niente” voor zolang het duurt.
“Ledigheid is des duivels oorkussen” placht mijn oma vroeger te zeggen. Als kind dacht ik dan dat het iets te maken had met het "oren kussen van de duivel". En eerlijk gezegd, ik zat er niet zo mee…. Pas later begreep ik de uitdrukking en dat een oorkussen gewoon een ander woord voor hoofdkussen was en dat ledigheid niets doen betekende en de spreuk werd gebruikt als vermaning tegenover iemand die niets doet. Ooit kwam ik eens bij iemand thuis, met wie ik een korte relatie van 10 jaar zou krijgen en waar een tegel boven de bank hing, “Als je niets te doen hebt , doe dat dan niet hier.” Het is uiteindelijk tussen ons niets geworden…..
Dit keer, geen verwelkomingen van springende hondjes of wuivende poesjes, geen vlaggen met Vlaamse leeuwen en kreten als "Vlaanderen barst". Maar één echte reactie, dat is toch al iets. Bij helemaal geen reactie vraagt een mens zich toch al snel af, werkt alles nog wel,na al die jaren? Op mijn blog, bij mij, bij u...Want met die senioren, je weet maar nooit… Mijn inloggegevens kloppen dan weer wel en dan weer niet, dan blijkt de webpagina die ik zocht niet meer te bestaan, beschadigd of verouderd (jaaaa zeg, zoals wij allemaal.) Dan moet ik bewijzen dat ik geen robot ben door alle plaatjes met boten aan te vinken en vervolgens.... niets....."oehoeeee, is daar iemand?" Je krijgt van minder en punthoofd en van nijd de laptop sluiten, de pc het raam uit smijten of de smartphone verdrinken en stoppen met bloggen nog voor je (weer) begonnen bent en gewoon terug naar Facebook gaan.
Zaterdagmorgen moest ik om 7 uur en 04 minuten op het station van La Louvière zijn, waar een trein mij naar Brussel zou brengen met als uiteindelijke bestemming Aalst vanwaar ik samen met een groepje mensen uit een Facebookgroep waar ik sinds een paar maanden lid van ben, een boottocht zou gaan maken op de Dender en op de Schelde.
Om op het station te geraken moet ik eerst met een bus. Tussen de aankomst van de bus aan het station en het vertrek van de trein zitten maar 3 minuten. Knappe koppen die hier voor studeerden, hebben berekend dat dit mogelijk is. Het is zaterdagmorgen, 6.25 en dus nog midden in de nacht. De bus komt een paar minuten te vroeg aan de halte, maar hier had ik, geleerd van een vroegere traumatiserende ervaring, rekening mee gehouden en was extra vroeg van huis vertrokken. Een bus die te laat is, is ergerlijk, maar "vrij normaal" een bus die te vroeg aan de halte komt is "abnormaal" en hem dan vanuit de verte zien weg te rijden is vele malen ergerlijker en bijzonder frustrerend. Fijn, denk je dan misschien in je onmetelijke naïviteit. Eerder vertrokken, eerder op je bestemming. Maar hier telt: voor het uur en na het uur zijn in beide gevallen niet het juiste uur en de buschauffeur houdt gewoon even ergens een paar minuten stil om een krantje te kopen en een babbeltje te maken om vervolgens 2 minuten te laat de route richting station te vervolgen. (n.v.d.r. ondertussen tracht uw jonge gedachtespinnendevijftigster kalm te blijven door rustig te blijven adem halen, in uit, in uit...)
Het is crossen van de bus, de stationshal door, langs het loket, waar zij de lokettist niet zal storen bij het lezen van zijn krantje. Langs de kaartjes automaat, die toch meestal buiten werking is en onlangs werd vervangen en waar de optie "korting voor grote gezinnen" sindsdien lijkt te worden gesaboteerd, de trappen af, en met haar adem in, de naar urine stinkende tunnel door te hollen, de trappen op, om met nog net genoeg adem de controleur, zijn fluitje al in zijn mond klaar om de deuren te sluiten, te verwittigen (n.v.d.r. Oh wat is zij toch weer vreselijk braaf.... al geeft uw jonge gedachtespinnendevijftigster het eerlijk toe, dat het een extra uitdaging is en het een extra kick geeft om als een ordinaire zwartrijdster verder te reizen)
Yesss! denkt zij, wanneer zij zit en de trein zich in beweging zet en zij, actrice in haar eigen leven, voelt zich als een heldin!
Volgens de psychologe waar ik laatst ben gaan uithuilen en om er te horen wat ik al wist, zit ik aan de rand van een gat waarin ik dreig de vallen als ik er niks aan doe. Ik ben overigens al bekend met dat gat en weet dat ik er weg kan blijven door mijn aandacht op andere zaken te leggen en heel veel afleiding te zoeken.
En zo ging ik pizza eten met een paar kennissen die ik onlangs weer tegenkwam op Facebook. Met twee buurvrouwen van om de hoek, waarmee ik alleen nog maar eens had gesproken aan de poort van het gebouw waar onze zonen, die toen nog zoontjes waren school gingen en die nu ineens sinds kort mijn Facebookvrienden zijn heb ik mij op Maria Hemelvaart nat laten regenen tijdens een wandeling georganiseerd door een wandelclub. Na de wandeling zijn wij gaan opdrogen in een gymnastiekzaal waar een buffet was ingericht en aan de lange houten tafels genoten wij (maar niet echt) van een Quintine een bier dat genoemd werd naar een in 1610 verbrande heks uit Ellezeles. (n.v.d.r.Uw jonge gedachtespinnendevijftigstervond dit bier niet echt lekker en veel te zoet.)
Verleden week dinsdag hebben mijn Brugse vriendin weer eens een stapje in de wereld gezet en wij spraken af te Gent waar wij voor de zoveelste keer gingen sightseeen en bij babbelen en waar wij behalve een goeie Griek ook een paar terrasjes hebben aangedaan
In Amsterdam, met een oude schoolvriendin, tevens Facebookvriendin en al jaren woonachtig in het oosten van Nederland en in die week ook in de stad op familiebezoek, afgesproken om onze oude geschiedenis leraar op te gaan zoeken in zijn atelier want behalve mijn mentor, leraar en Facebookvriend is hij geen onverdienstelijk kunstschilder.
Wij kregen een rondleiding in het gebouw waar nog een aantal kunstenaars hun creatieve ruimtes hebben en stonden gniffelend voor de deur van een atelier dat op last van de brandweer was gesloten. De geur van de verf deed mij weer aan mijn schooltijd terug denken. De school waar creativiteit in een hoog vaandel had gestaan. Wij haalden herinneringen op over vroeger en onze oude leraar vertelde anekdotes over voorvallen, vroeger in de lerarenkamer en wij, zijn oud leerlingen smulden, nog meer dan vroeger toen hij ons in 5 lessen alles vertelde over Filips de tweede.
De tekenleraar die een flaconnetje jajem* in zijn bureaula had. De kast waar twee leerlingen door een andere leerling werd opgesloten, waarna de sleutel brak. De twee opgesloten leerlingen werden vijf dagen geschorst omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest, maar dat waren ze niet, zeiden ze De laatste keer dat ik zelf nog eens een kwast heb vastgehouden is geweest om het plafond van mijn badkamer te verven, maar dat telde niet mee. Toen ik vertelde dat ik van plan was om het onlangs vernieuwde en heropende Rijksmuseum weer eens te bezoeken, stelde mijn oude mentor mij voor, hem een seintje te geven zodat wij dat samen konden gaan doen, s Morgens vroeg, op een doordeweekse dag. Licht en vrolijk ging ik een paar uurtjes later bij het atelier vandaan.
Het leven heeft zeker fijne kanten, maar wat moet een mens er verdomd zijn best voor doen ...
Alles is weer normaal ten huize Loewiesa. Mijn drie kleinkinderen zijn weer terug naar hun eigen huis. Er werd de afgelopen week geen enkel kinderzieltje moedwillig geschonden, Het èn nu ophouden en het omdat Ik het zeg, galmen nog na in mijnoren (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is er zelfs een beetje doof van geworden en een prettige bijkomstigheid, zij is in die ene week 2 kg afgevallen!) "Je mag ze gerust de hele maand houden" stelde mijn jongste dochter nog voor en één van de schoonzonen bood aan om het kindergeld naar mij over te maken (n.v.d.r. Maar ook dat vond uw jonge gedachtespinnendevijftigster toch een ietsepietsie teveel van het goede en trapte er dus niet in!)
"En wanneer kom je nou hier?" Vraagt mijn vader op vrijdagavond aan de telefoon nadat de oudste dochter haar eigendom is komen recupereren. Tegenwoordig voel ik mij bij momenten net als opgejaagd wild. Bovendien, mijn zoon en zijn Marie vertrokken voor een paar dagen naar zee waar zij gingen kamperen en joepie! Ik had het hele huis even voor mij alleen.
Vandaag gaan wij weer verder tot de gewone dingen van de dag, de was, de strijk en hele belangrijke vragen zoals wat of we gaan eten en of ik nu vandaag of morgen mijn ramen weer eens zal kuisen en of dat wel ècht nodig is, kortom complete verveling, ondertussen treurend (maar niet te) over mijn trieste liefdesleven.
"Oh daar heb je haar ook weer!" Ik hoor het u denken ik zal er dus kort over zijn en er verder niet meer over zeuren (n.v.d.r. hoewel...... ) Het is bijna raadselachtig en komt op het volgende neer: degene die ik wil hebben, wil mij niet en degenen (n.v.d.r. ja echt!) Die mij (wel eens, laten wij realistisch blijven) willen hebben, wil ik niet ..
Hoewel ik mijn best doe om een happy SWOFTY* te zijn en blij ben aan sommige mannen te zijn ontsnapt, is de grootste doorn in mijn oog nog steeds mijn liefdesleven, of liever gezegd het ontbreken daar van. Mijn hart is, op een onbedachtzaam moment, keihard gevallen voor een onbereikbare man waarmee ik dagelijks contact heb en met wie ik af en toe een uitstapje maak maar die geen relatie meer wil, met niemand, zo beweert hij en het vlinders in de buik gevoel dat je behoort te hebben bij het verliefd zijn voelt dan ook alleen maar, bijzonder kut.
In de hoop dat "het" over zou gaan, indien ik nieuwe mensen zou leren kennen ben ik een paar maanden geleden ingegaan op een aanbod van een paar dagen gratis uitproberen met een volledig profiel op een datingsite. Profiel aangemaakt, fotootje bijgevoegd en vervolgens ging er een nieuwe wereld voor mij open. De eerste avond tig profielen van mannen op zoek naar "iets" bekeken en het die eerste avond al zuchtend opgegeven. Dit is niks voor mij, ik wil gevonden worden.
Maar blijkbaar was ik wel ontdekt, De volgende dag in mijn mailbox: leuke vrouw, leuk profiel maar helaas je woont te ver. Sommige mannen worden blijkbaar héél erg bang wanneer ze hun kerktoren niet meer kunnen zien...
Bloggen kan therapeutisch zijn, ik hoor het zo vaak om mij heen....
Verstrikt in het doolhof van mijn denken en nog niet in staat om te luisteren naar de oplossing die in mijzelf verborgen zit heb ik vandaag besloten Loewiesa na 4 maanden en een paar dagen uit comateuze toestand te halen en haar terug te animeren.
De laatste maanden veel tijd op Facebook door gebracht. Facebook is tijdverlies zegt mijn 22 jarige zoon,wanneer hij thuis komt en mij voor de zoveelste keer weer aan mijn computer aantreft. Van je kinderen moet je het maar hebben. Maar gelijk heeft hij wel. In plaats van te genieten van de dingen om mij heen, mijn leven nuttig te maken door mijn huis te kuisen zodat alles weer blinkt en lekkere en voedzame maaltijden klaar te maken, verdoet deze internetjunk haar tijd met mensen waarvan zij de meesten niet eens kent.
Ik verdoe trouwens veel tijd. Ik ben een meesteres in het verdoen van tijd. Wanneer ik niet op Facebook ben, lig ik op de bank mij te koesteren in mijn existentiële crisis en verdoe ik mijn tijd met te treuren, koekjes en chocola naar binnen te werken en mij af te vragen wat de zin is van mijn bestaan.
Ik zit al een tijdje in een dip en ook al geef ik mij zelf af een toe een schop onder mijn kont en hoewel ik mijn zegeningen dagelijks tel door mijzelf wijs te maken dat het allemaal nog veel erger kan, kan ik het niet laten om mijzelf te beklagen. Mijn leven is triest, oh God.... Wat is mijn leven triest. Ik leef al een paar jaar van een uitkering. Veel kans om op mijn 58e nog een leukegoedbetaaldeinteressantevalorisrende -vlakbijhuis- baan te vinden heb ik niet en ik heb dus bijna geen cent te makken. Maar daar went men uiteindelijk aan (n.v.d.r. en zij geloofde haar eigen oren niet.) Ik ga niet meer naar de fitness,want ik ben fitnessmoe waardoor mijn een paar jaar geleden behoedzaam opgebouwde spieren weer aan het inzakken zijn. Want dat is het probleem met fitnessen, het moet steeds en steeds weer.... en ook in het zwembad ben ik de laatste maanden nog amper geweest. Echt spannend is mijn leven niet (meer) al gebeurd er soms wel eens iets leuks, zoals laatst weer eens een motorrit wat mij weer even het gevoel gaf dat ik nog leef. Kleine momenten die ik tenminste een paar dagen koester, met de gedachte: dat heb ik dan toch weer gehad......
Ik kijk nauwelijks nog tv, dus ik kan u niet vertellen wat ik ergens van vind,alleen dat ik mij soms afvraag, waar ik in hemelsnaam naar kijk? Ik heb zelfs geen uitgesproken mening over van alles, Ik lees dagelijkse een aantal verschillende landelijke dagbladen met verschillende politieke achtergronden en volg actualiteiten rubrieken om mijn honger naar een eigen opinie te stillen, maar natuurlijk.... iedereen heeft vanuit zijn/haar eigen standpunt gelijk.
Ik heb dan ook geen missie om u iets te leren.
Het terug schrijven van dit blog over mijn dagelijkse beslommeringen behoudt mij er dus (hopelijk) enkel van om niet gek te worden....
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
) Het is bijna raadselachtig en komt op het volgende neer: degene die ik wil hebben, wil mij niet en degenen (n.v.d.r. ja echt!) Die mij (wel eens, laten wij realistisch blijven) willen hebben, wil ik niet
..
