Het is koud in Rijsel, maar de zon schijnt die dag en de lucht is blauw en uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin hebben er zin in wanneer zij gewapend met een stadsplan aan de uitgestippelde wandeling beginnen.

Vanaf het Leffe café hebben wij zicht op la place du Général de Gaulle  (militair, politicus en de eerste president van de door hem ontworpen vijfde republiek en te Lille (Rijsel) geboren en dan heb je recht op een plein… minstens en wordt je ook ereburger van je stad) La Grande Place, zoals les Lillois dit plein ook wel noemen met “la Déesse” (De Godin) een beeld, dat de vrijheidsstrijd symboliseert in het midden van een fontein.  Zomers staat het hier vol met gezellige terrassen, nu ligt er sneeuw en de fontein werkt niet. Het is overal heel erg rustig.

 Op dit plein bevindt zich ook de oude beurs, een prachtig gebouw dat in werkelijkheid bestaat uit 24 kleinere handelshuisjes opgebouwd rond een binnenplaats in Vlaamse barok. Vier ingangen met boven iedere ingang een leeuw, symbool van vroegere tijden (n.v.d.r. zie er het geschiedenisboek maar op na!)  brengen ons naar de binnenplaats met indrukwekkende zuilen. En waar vroeger in aandelen werd verhandeld wordt nu dagelijks (behalve op maandag) van 13.30 tot 19.30 een boekenmarkt georganiseerd. Ook kan er geschaakt worden

Nog op dit plein een prachtig in Vlaamse stijl opgetrokken gebouw van de dagelijkse regionale krant “ La voix du Nord” met op het dak een beeld van de drie gratiën die de drie oude provincies van de streek zouden symboliseren Vlaanderen, Artesië en Henegouwen.

 Wij gaan bij de oude beurs de hoek om en komen op la place du Théatre. Hier staat…juist l’Opéra een gebouw in neo-klassieke stijl gebouwd tussen 1907 en 1913. De fronton bestaat uit een beeldhouwwerk dat de verheerlijking van de kunst voorstelt. Apollon een van de belangrijkste godheden uit de Griekse mythologie. God van de kunst, omringd door negen muzen…

Wij springen van A naar D en van D naar B zonder C ooit te zien en staan plotseling bij G……. Wij gaan niet terug naar F en ook niet naar E  moeten niet naar de gevangenis en ontvangen geen 100 euro. De gaten in haar cultuur zullen waarschijnlijk nooit helemaal worden opgevuld .…

Onderweg veel mooie winkels met héél veel leuke dingetjes en gezellig uitziende eethuisjes…….



Update:
Wordt vervolgd. Iets over potjevleisch... Maar eerst gaat uw jongegedachtespinnendevijftigster nogmaals een gok wagen en met een trein richting Amsterdam reizen.....wordt ook vervolgd....

24-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maar een uurtje later dan gepland verlieten wij het station van Lille Flandres. Diehards  als uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin toch zijn, lieten wij het overdekte en verwarmde winkelcentrum naast het station voor wat het is en glibberden via la rue Faidherbe richting het centrum. De straat is overkoepelt met een soort hemelboog bedekt met kantpatronen die de straat ‘s avonds d.m.v. verlichting veranderd in een sprookjeswereld. Een ontwerp van de Belgische striptekenaar François Schuiten en een overblijfsel van de kerstversiering van Lille Fantastique 2012.

Mijn Brugse vriendin had haar elegante leren laarsjes aan en dreigde even bijna uit te glijden op al die glibberige gladheid. (of is het omgekeerd?) Zelf had uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze morgen ook even in dubio gestaan,  Wat moest zij in hemelsnaam aan trekken? Maar bij het zien van alle sneeuw die nog buiten ligt en denkend aan de beruchte Franse slag,waar het sneeuwvrij maken voor eigen deur vast en zeker ook onder valt, dacht zij al snel, verrek!

Het leek ons een goed idee om eerst l’office du tourisme binnen te gaan voor wat informatie over de stad. Er bleek die middag om 15.00  een geleide rondwandeling door de oude binnenstad te zijn maar we hadden ook de mogelijkheid om voor een paar euro een plannetje met een uitgestippelde wandeling te kopen. Wij kozen voor het laatste: “Très Bien” zuchte de dame aan het loket zichtbaar verveeld.

Maar eerst was het tijd voor l’apéro. Wij gingen het Leffe café binnen op la Place de Rihour, niet dat wij hier in Frankrijk nu ineens Leffe zouden gaan drinken, Het is er bijna 2x zo duur dan bij ons. Boven de plattegrond van de stad, een kir voor mijn Brugse vriendin en een muscat voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster plùs een schaaltje met borrelnootjes, bespraken wij notre plan de campagne….

23-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op de terugweg doen zij Walcourt aan, een schilderachtig middeleeuws vestingstadje met steile steegjes en straatjes waarvan de bijzondere toren van de kerk (pardon basilique) al van uit de verte is te zien. Zij strijken neer op het terras van een Italiaan met de bedoeling er iets te eten. De man die er bedient spreekt hen, weliswaar met ietwat haar (maar toch) toe in hun eigen taal. (n.v.d.r. Wie zeurt er toch altijd dat Walen hun best niet doen?) zij kiezen voor een Venitiaans Kalfslapje. Wanneer hen even later  een gigantische bord met een even gigantische lap wordt geserveerd, kijken zij, die samen aan de telefoon, al vele duizenden woorden en gedachten hebben gewisseld, elkaar vragend aan “De laatste mammoet uit de Ardennen” weet harmonicaman haar te vertellen. Met volle moed beginnen zij aan de enorme lap vlees die ook nog eens jaren in de pekel lijkt te hebben gelegen…. Dan luidt de avondklok. Harmonicaman beweert bebaarde jagers, hun spiesen klaar voor de jacht, het naburige bos in te hebben zien trekken. Zij vertrekken haastig. Het is al flink afgekoeld en een heel stuk frisser op de motor en hoewel uw jonge gedachtespinnendevijftigster veel zin heeft, en nood wet breekt, om zich zo dicht mogelijk tegen harmonicaman aan te vleien, houdt zich in. Wat zou hij wel van haar denken (Don't mention the war) ten slotte zijn zij alleen maar close aan de telefoon. Onderweg wordt er nog eens gestopt om handschoenen aan te doen en hij geeft haar zijn shawl waardoor zij het meteen een stuk warmer heeft en vervolgens rijden zij onder de heldere hemel met de “uitkomende sterren” deze keer zonder één keer verkeerd te rijden naar haar huis waar zij nog wat napraten en dan vertrekt harmonicaman weer, het duister in, richting de Noorderkempen. 

                                                                                                                                        

11-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij verlaten haar woonplaats en rijden richting de Samber. De terrils en Le Pays Noir  links laten liggend, langs de weidse akkers met de monumentale boerderijen die deze streek rijk is via Beaumont, langs de meren van Eau d’Heure, dwars door de laars van Henegouwen. Hoewel hun helmen af en toe op een zachtaardige manier tegen elkaar botsen zit Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zorgeloos  achterop, geniet en spint ondertussen wat gedachten.  Zij moet hem, behalve wanneer er ergens een stoplicht op groen springt en harmonicaman gas geeft, niet eens altijd vast houden (n.v.d.r. heel even komt de gedachte in haar op om, van achter op de motor "ff" te sms'en naar het thuisfront om ze te laten weten dat alles ok met haar is)  Hier en daar wordt er nog eens een wegwijzer gemist en er wordt gestopt om op de kaart te kijken. Geen van beide raakt echter wijs uit de wirwar van lijntjes, puntjes en vlekjes en zij avonturieren verder met de gedachte dat zij wel ergens uit zullen komen.  Het landschap hier is prachtig in "La Botte du Hainaut" achter elke bocht, duikt of een verrassend gehucht of een schitterend uitzicht op. Tijd om de streek te exploreren is er niet, want de middag is kort en Harmonicaman heeft een missie. Zij zijn immers op weg naar de  “Brasserie des Fagnes” bij Mariembourg waar hij een verslag en een paar foto’s moet maken voor het motorclubblad “De Vrolijke Motorrijder”.  Wanneer zij aan de rand van een gehucht even stoppen om zich te oriënteren, vraagt een inwoner of zij soms problemen hebben en of hij kan helpen, hij wijst hen vervolgens de weg . Bij de brouwerij aangekomen, vinden zij nog een tafeltje vrij op het, in deze tijd van het jaar (wij zijn begin september) al schaars gemeubileerde terras, waar zij, die samen aan de telefoon al vele duizenden woorden en gedachten hebben gewisseld,  nu zwijgend van een blanche genieten en een imposante tot zijn kruin getatoeëerde besnorde en bepaardestaarde (sic)Harley rijder observeren, die prietpratend tegen een Yorkshire op zijn schoot, een paar tafeltjes verderop heeft plaats  genomen…….

Wordt misschien vervolgd

10-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wanneer uw jonge gedachtespinnendevijftigster, de helm heeft opgezet, voelt zij de spanning al door haar lichaam gieren. De motor wordt klaargezet ( n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster weet helemaal niks van motoren, deze is groot, zwart met chroom en hij blinkt ....) Waarna harmonicaman haar een teken geeft en...  (Oeps, zij moet dringend weer naar de Fitness) zich met een hand aan zijn zij vast houdend, (“trek mij niet om” zegt hij ook nog, en hij klinkt, lijkt het ietwat geïrriteerd)... dan zwaait zij haar been over de motor heen. (Als een berggeit beklimt zij de Vintage, leest zij later in de preview van het verslag dat hij schrijft voor zijn motorclubblad, “De Vrolijke Motorrijder”.  Zij schrikt toch wel een beetje, bij de gedachte dat hij haar vergelijkt met de een of andere bonkige geit. “Berggeiten zijn bijzonder sierlijke dieren” stelt hij haar echter gerust….. (maar toch! ) Dan zoekt zij naar de voetsteunen en geeft hem een teken dat zij zit. Even later voelt zij de motor in beweging komen.  De ontspanning is er direct. Bij de eerste, schuin genomen bocht weet zij het al. Dit is zalig en had zij voor niks willen missen....

Wordt vervolgd.

08-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Harmonicaman verliet zijn hut op de Noorderkempense heide al vroeg in de morgen om, uw jonge gedachtespinnendevijftigster, die ergens aan de andere kant van de taalgrens, in een onherbergzaam gebied, ver weg van de beschaafde Vlaamse wereld woont,  in de loop van de dag te komen halen. Even voorbij die taalgrens gaat het al mis. Hij glijdt uit op het hellend vlak van Ronquières en verdwijnt in het doolhof van Ecaussinnes op ongeveer 10 minuten van haar woonplaats. (Ondertussen zoekt uw jonge gedachtespinnendevijftigster, hoewel het een warme nazomerse, blote armen en benen dag beloofd te worden, naar haar leren handschoenen, haar dikste jeans en haar bottines,  zij heeft duidelijke instructies gekregen, want stel dat de rit niet helemaal zou verlopen zoals zij het zich had voorgesteld en het wegdek als enorme schaaf zou dienen)

Een uur lang rijdt harmonicaman rondjes door het glooiende landschap onder de alles verzengende zon en volgt omleidingborden, neergezet tijdens een ludiek tewerkstellingproject, bedoeld om luie, van zuurverdiende Vlaamse belastingcenten profiterende Walen aan het werk te krijgen. Harmonicaman die in zijn jeugd nog padvinder is geweest, steekt één natte vinger in de lucht en richt daarna zijn hoop op de zon en weet uiteindelijk de gemeente via zuidelijke richting te verlaten. Na nog eens een half uur rondjes rijden, waarbij hij de enigste richtingaangever mist, bereikt hij “El Tchapele” hààr woonplaats en tevens de geboorteplaats van onze premier Di Rupo.

Zij drinken samen iets in haar tuin en Harmonicaman rookt een sigaretje. Haar tuingebeuren wordt nog even besproken en dan is het zover……

Wordt vervolgd.

07-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gelukkig gebeuren er af en toe ook leuke dingen in het leven van uw jonge gedachtespinnendevijftigster en soms beleefd zij zelfs weer eens een eerste keer….. 

Harmonicaman, met wie zij sedert iets meer dan één jaar nu, een soort van telefoonrelatie heeft en die zij, die laatste weken, door het gedoe met Parki, misschien wel een beetje had verwaarloosd, en die behalve, dat hij (vanzelfsprekend) een aardig deuntje harmonica fluit, een eekhoorn van een bosuil en vice versa kan onderscheiden en zo maar een Heilige Ibis weet te herkennen wanneer hij er eentje ziet en van horen zeggen nog over een aantal kwaliteiten beschikt, rijdt ook motor en stelde haar begin september voor om eens met hem mee te gaan, voor een rit.

“Zou je dat nu wel doen?”  vroegen haar kinderen verschrikt waarna zij haar overlevingskansen besproken in een met spoed opgetrommelde buitengewone familieraad. Want het is nogal wat...... Moeders op een motor! Vervolgens besloot haar schoonzoon en liefhebber van oldtimers, dat een ritje in een 2 CV een flink stuk rustiger en vooral veel veiliger zou zijn. Bovendien, argumenteerde hij verder,  zou zij bij het rijden in de lelijke eend met een open dakje eveneens van het effect van de wind  kunnen genieten. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster die zelden doet wat haar gezegd wordt, leek dat allemaal bijzonder saai en bovendien, totaal geen vergelijk…….

Wordt vervolgd.

06-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Konijneneiland, dat de naam te danken heeft aan al de konijnen die over dit eiland zouden hobbelen, en inderdaad honderden Turkse reuzen met spikkeltjes op hun neuzen zitten zij aan zij op de rotsen en beginnen, wanneer de boot dichterbij komt enthousiast met Turkse vlaggetjes te wapperen om ons te verwelkomen …...  Wij blijven weer even stil liggen voor alweer een duik in het frisse water. Een van de jonge fransen willen stoer doen, door van de reling van het bovendek te duiken zonder zich van de diepte van het water waar men op sommige plekken de bodem en rotspartijen duidelijk ziet te vergewissen. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die ook maar een moeder is en geen fan van dit soort ondoordachte grappen, redt hier misschien wel een leven of erger, een leven lang met een gebroken nek in een rolstol, door hem er van te overtuigen niet te duiken. De jonge fransman stelt haar gerust en doet vervolgens “Le Dafalgan”.

 Hier, in de baai liggen een aantal luxe schepen met zonaanbidders op het dek. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  zucht en bedenkt dat zij blij is niet rijk te zijn. Het moet oervervelend zijn, dag in en dag uit, op een dek, in de zon, op het water.

16-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Door de verkopers aan de winkeldeur gespot als potentiële klanten werden wij de eerste de beste handtassenwinkel binnen geloodst. Christa die iets met handtasjes heeft was vast van plan om er zeker met twee misschien wel drie naar huis terug te keren. Het was onze bedoeling om eerst rustig rond te kijken, maar dat was zonder rekening gehouden te hebben met de verkoper die opdringerig was en bijna agressief. Toen mijn vriendin een aarzelmoment had, waar verkopers graag gebruik van maken, en mij vroeg wat ik van één van de door haar gekozen handtassen vond (een rode "Valentino" met een strikje) sommeerde de man uw jonge gedachtespinnendevijftigster met een handgebaar haar mond te houden, en toen zij dat nietvan plan was en toch iets wilde zeggen, beet hij uw jonge gedachtespinnendevijftigster toe:“She likes it!” Wij zijn die eerste dag dan ook zonder tasjes de winkel uit gevlucht.

14-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

24april
De receptionist van het hotel waar wij niet moesten zijn vond het allemaal heel vermakelijk, wij mochten plaatsnemen op nog in plastiek ingepakte zeteltjes, het zag er naar uit dat de ontvangstruimte nog niet zo lang geleden een likje verf had gekregen. Ondertussen pleegde de man een telefoontje waarna wij een kwartiertje later werden opgehaald door iemand van het andere hotel. Bij het weggaan wenste hij ons een prettige vakantie en een welkom in Turkije.

Na het inchecken worden wij gearmband en naar onze kamers gebracht. Omdat wij vroeg hebben geboekt konden wij ieder een eigen kamer zonder extra toeslag krijgen. Mijn vriendin rookt s’ avonds voor het slapen gaan nog graag een sigaret en ik hou er niet van om uitgerookt te worden. Bovendien is het wel prettig, een paar uurtjes alleen, zonder elkaars gekakel zodat wij onze energie weer kunnen opladen voor de volgende dag. De kamer is zoals hotelkamers meestal zijn, netjes, functioneel en onpersoonlijk. Er hangt een ingelijste poster (nummer zoveel uit een serie van 100) een nachtelijke voorstelling van een bijzonder somber zeezicht met op de achtergrond een rokende vulkaan en op de voorgrond een bootje met een groepje al even sombere mensen, zijn het vluchtelingen in Siciliaanse waters? Het ding is van ene Ivan Aivazovski en is getiteld “Vezüv Yanardag” (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster was blij dat het tegen de muur boven het bed hing en dat zij er dus niet naar moest kijken, want zij zou er van deprimeren en dat had zij ook gewoon thuis kunnen doen.)

 Na het middagmaal waar wij voor het eerst kennis zouden maken met de zalige salades en de even zo zalige dessertjes zijn wij de omgeving gaan verkennen. Wij zijn de heuvel opgeklommen tussen de baaien van Bodrum en Gümbet waar zich een paar oude stenen molens bevinden die vroeger werden gebruikt om meel te maken voor de lokale bevolking. De molens, waarvan er eentje min of meer is gerestaureerd, vielen op zichzelf een beetje tegen vanwege de vervallen toestand waarin zij zich bevinden. Maar hier boven op de berg, waar de zon en de wind vrij spel hebben, is het uitzicht over de baaien van Bodrum en Gümbet en het binnenland prachtig en de moeite van de klim zeker waard. Een van de eilanden in de verte moet het Griekse eiland Kos zijn. Welke het precies is, weten wij niet. Wij besluiten er eentje uit te kiezen, zodat wij later tegen de thuisblijvers kunnen zeggen: “Kijk, dat is Kos”.

11-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Tot zover zult u het moeten doen met aantekeningen zoals: Om 4.00 hadden mijn Brugse vriendin Christa en ik afgesproken in de grote vertrekhal en na het inchecken, een kopje koffie met een croissantje, de paspoort en andere controles waar wij zonder gepiep, gebel, getoeter en geflikker moeiteloos doorkwamen, een passage langs de taxfree winkels om er de prijzen eens te checken en de aanschaf van sigaretten voor mijn vriendin die twee sigaretten per dag rookt en zij met de sigaretten die op de terugreis nog zijn gekocht de eerste paar jaar weer verder kan met zichzelf te “plezieren”. Het vliegtuig van Zaventem met bestemming Bodrum vertrok om 6.10 waar wij drie uurtjes later en één uurtje later dan dat het thuis op dat moment was aankwamen. De jarige stewardess vierde haar verjaardag gewoon thuis zodat de 20 beloofde loopings achterwege zijn gebleven.  Helemaal zonder turbulenties was de vlucht overigens niet. Toen “uw jonge gedachtespinnendevijftigster” een plasje wilde plegen moest zij terug naar haar zitplaats om haar seatbelt vast te maken. (n.v.d.r. Zij is niet gaan gillen of heeft iets anders gedaan waarvoor zij of u zich zouden moeten schamen) Na de landing begonnen de passagiers luid te klappen. Dat geeft te denken. Men doen dat nooit wanneer de treinen of bussen veilig op een bestemming aankomen. Na de controle van onze paspoorten, het aanschaffen van een visum bij de eerste knappe Turk op Turkse aardbodem (er zouden er nog velen komen) het ophalen van onze bagage, liepen wij de parking voor de vlieghaven op waar een busje klaar stond dat ons naar ons hotel in Gümbet zou brengen. Tenminste als de Turkse chauffeur zich niet zou vergissen en ons af zette bij een ander hotel met bijna dezelfde naam…

10-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Al eens zo’n computerspelletje, als bv. Grand Theft Auto gespeeld waar je, veilig vanuit je stoel, waar je niks kan gebeuren, op de knopjes drukt en rondscheurt? Ik wel eens, lang geleden, met mijn zoon.  Zo’n spelletje, waar het meestal komt tot een crash, is de beste manier om de rijstijl van Turkse chauffeurs te beschrijven, zigzaggend van links naar rechts, toeterend voor elk obstakel en de voet constant op het gaspedaal. Turkse chauffeurs denken dat zij alleen op de weg zijn en het is aan jou, om er voor te zorgen dat je uit hun weg blijft. Zij rijden het liefst midden op de weg, waar het gemakkelijker is te telefoneren. Groene, oranje en rode stoplichten beteken allemaal hetzelfde : Doorrijden! Wanneer iemand toch stilstaat voor een rood licht wordt er getoeterd. Ze toeteren trouwens voor alles dat staat, rijdt, loopt, vliegt of kruipt. Het linkse baanvak is voor hen die rechtsaf slaan en het linkse voor als je rechts af wilt. Het middelste baanvak kan (behalve voor telefoneren) voor elke richting gebruikt worden. 

Als voetganger heb je in Turkije speciale rechten. In tegenstelling tot bij ons moet je niet tegen het verkeer in lopen, maar juist met je rug naar het verkeer. Volgens de Turkse gedachten gang kan de voetganger de auto’s dan niet zien aankomen en moeten zij dus om je heen! (n.v.d.r. dat geeft toch wel een heel veilig en prettig gevoel.)

Van ons hotel in Gumbet tot aan Bodrum reisden wij per Dolmus, dat in het Turks (vol) (gepakte bus) betekent. Het Dolmussysteem bestaat uit kleine busjes die een vaste route rijden. Langs die route kan iedereen vanaf elke plek zijn hand opsteken, meerijden en ook weer afstappen. Geen gedoe met vaste haltes, je hoeft er dus niet, zoals in onze contreien, te rennen om je bus te halen (die je dan mist om vervolgens zo’n k***e  chauffeur - die zijn maatschappelijke e/o persoonlijke probleempjes, omdat hij de vorige avond alwéér niet mocht, op de reizigers uitwerkt - met een bijna sadistische grijns op zijn smoel in de spiegel ziet kijken, want reglementen zijn reglementen en moeten gerespecteerd worden!)  In Turkije stopt de chauffeur gewoon voor jou en wanneer je er toch eentje hebt gemist, er komt zo weer een volgende. De ingang zit in het midden van het busje. Je stapt in en neemt plaats als er plaats is. Je hoeft niet, zoals hier, eerst in de rij bij de chauffeur. Er bestaan geen buskaartjes en het geld voor de rit wordt gewoon doorgegeven via andere passagiers. Ook het wisselgeld krijg je zo via weer terug. De chauffeur rijdt, zoals hier boven staat beschreven. Geen gezeur van minuten lang achter een vuilkar, in een onduidelijke file of  achter een ander obstakel te blijven zitten, waardoor je je trein op het nippertje... mist.

 Het is een geweldig systeem waar onze busdiensten nog een puntje aan kunnen zuigen. Waarschijnlijk zou uw jonge gedachtespinnendevijftigster met deze manier van rijden nooit meer ergens te laat zijn! J

03-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug in de realiteit, na een geweldige veel te korte week met “Sun, Sea and Sex on the Beach” (een drankje) Sightseeing, Shopping and Swimmingpool. Smeren met Suncrème en andere crèmes om onze huidjes Soepel te houden en niet te veranderen in uitgedroogde en lelijke leren lapjes. Genoten van de Slijmerige maar ach….…..(het is vakantie)..... Ooooh zo leuke complimentjes van heel galante en hele mooie Turkse mannen. Iedereen blij….. bij het weer naar buiten gaan van een winkel met een mooie handtas, een portemonnee of een prachtige leren jas, wanneer het marchanderen zonder al te veel moeite is gelukt. Omdat de broer van de charmante verkoper toevallig met een Vlaamse is getrouwd en vlakbij de Nederlandse grens woont, zodat wij eigenlijk van dezelfde familie zijn! Of je krijgt je prijs.... gewoon: “Just to make you happy and just to see you Smile!”

02-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na een rondleiding in hun nieuwe woning, het middagmaal en wat bijgeklets want het was al weer een tijdje geleden. (met haar, mijn vriendin was ik in november nog in Antwerpen en laat ik de Antwerpenaren eens een beetje jennen: Antwerpen? Viel dat ff tegen .......)  Vervolgens trokken wij de stad in voor de Brugse "must sees”. Het was nog steeds erg koud afgelopen donderdag en er lag nog ijs en sneeuw die de kasseien op sommige plaatsen glibberig maakten. Maar mijn zoals altijd attente maatje, bleek nog steeds bijzonder behendig in het opvangen van bijna gevallen (en dreigende te vallen) vrouwen en was duidelijk in zijn nopjes om eens met twee zulke knappe chicks tegelijk op stap te gaan. Er zijn in deze tijd van het jaar maar een handje vol toeristen en deze keer zag ik dat Brugge niet alleen een openluchtmuseum was met hordes Japanners met hun belachelijke mondkapjes, heel veel chocolade souvenirwinkels, Beerwalls, trendy winkels, toffe kroegen en heel veel restaurants maar een mooi sfeervol en schilderachtig stadje met een duidelijke band met een ver verleden en waar een bezoek van een dag véél te kort is.

‘s avonds hebben wij gezellig gegeten in een restaurant en de volgende morgen na een zalig ontbijtje met verse koffiekoeken (n.v.d.r. en een pilletje tegen de hoofdpijn na misschien een beetje teveel de vorige avond, want uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt oud e/o kan er zo goed niet meer tegen)  zijn wij opnieuw de stad ingetrokken. Ditmaal met wat zon. ‘s middags na het middagmaal ben ik weer huiswaarts vertrokken en konden mijn maatjes weer een beetje bekomen.

Hierbij wil ik deze twee lieve mensen, die hier regelmatig komen lezen nogmaals bedanken voor de toffe uitstap, hun vriendschap en hun gastvrijheid.

16-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Te Brussel aangekomen zakten wij, van het Poelaertplein, waar het Justitiepaleis mooi in de steigers staat en je een nog mooier panoramisch uitzicht hebt over Brussel, met de glazen lift naar de square Pieter Brueghel de Oude en trokken de Marollenwijk in, de oudste volkswijk van Brussel. Door de Hoogstraat, via de hobbelige met kasseien bedekte bergaf tot de Blaesstraat richting de rommelmarkt op het Vossenplein, een mengelmoes van verschillende culturen en talen. Rommelmarkten zijn niet voor alle mensen gewoon een leuk toeristisch uitstapje, voor andren zijn zij de enigste plek waar voor betaalbare prijzen iets wat men nog goed kan gebruiken op de kop getikt kan worden. Want ook dit is Brussel, De Hoofdstad van Europa waar armoede een dagelijks item is ..… Na ons, tussen de oude meubels, de amateuristische schilderijen, oude familieportretten, bakken vol oude strips, grammofoonplaten, glazen, borden, kopjes (ik heb een zwak voor oude, mooie en originele theeserviesjes)en oude kranen begeven te hebben voelde ik mijn knie die mij er af en toe aan herinnert dat er nog altijd iets mis is en besloten wij iets te gaan drinken en wij hadden de keuze tussen “De Skieven Architekt” (bijnaam van de architect van het justitiepaleis die indertijd xxxx huisjes met de grond liet gelijk maken voor de bouw van dit gevaarte) en “ ’t Werm Woeter” dat zijn naam dan weer dankt aan de tijd dat het nog alledaags was om warm water op straat te verkopen en waar de “leste druppel” druppelt want het café staat te koop, en een heleboel Chez waar veel dak (of zijn het thuislozen?) hun thuis hebben. Vervolgens zijn wij via de Blaesstraat, het mekka van de “brocanterie” en decoratie, winkels vol met originele meubels en andere hebbe en niet hebbe dingetjes richting “De Grote Zavel” gelopen. Waar op zaterdag en zondagmorgen een antiekmarkt is. Een publiek geheim is dat de houders van deze kramen ’s morgens in alle vroegte de rommelmarkten afgaan om daar goedkoop handel in te slaan om ze vervolgens op de Zavel voor veel geld te verkopen.  Die dag geen museum van binnen gezien !  Of toch eentje, want ook chocolade kan een kunst zijn :  Even bij Pierre Marcolini binnen gewipt op de hoek van de Minimenstraat en het Zavelplein, terwijl ‘lief ongeduldig buiten naar de lucht stond te staren even de nieuwe PASTEL  zomer collectie aanschouwd, bewonderd en verbaast bij het zien van die prachtige, bijna een beetje zonde om op te eten chocolaatjes van geraffineerde witte, zwarte en melk chocolade met een suikerarme en lichtgezouten fruitige vulling zoals, limoen, passievrucht, mango, de Japanse citrus vrucht Yuzi met toetsen van….. balsamico……

“Kom,  Ik heb honger” klonk het toen en ik ontwaakte uit mijn (bijna) droom.

21-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst moest ik toevallig in Brussel zijn. Kom ik daar toevallig een oude vriend tegen, boven aan de trap in de hal van het Centraal Station, die ik al maanden niet meer had gezien:  “Héééé dat is toevallig…..!” Wij “moesten” toevallig ook nog eens dezelfde kant uit en besloten samen een stukje te gaan eten. Via de Ravenstein  staken wij de Koningstraat over en liepen wij het park door richting de Naamse Poort.  Nog even de Guldenvliesgalerijen binnengegaan voor een aperitiefje en waar ik aarzelde of ik mij toch even die schattige schoentjes van 300 euro zou aanschaffen  die zo goed zouden staan bij mijn paarse handtasje dat ik laatst heb opgedoken uit de soldenbak bij C & A……. Maar wij zouden iets gaan eten. Omdat wij ons toch vlak bij Matongé, de kleine Centraal-Afrikaanse handelsbuurt in Elsene bevonden nog héél even getwijfeld of iets met maniok misschien iets voor ons zou zijn…….? Wij besloten nog even verder te kijken. Met wel héél zwarte vertoornde weergoden in onze rug rolden wij de Elsene Steenweg af richting Flageyplein waar “de zondvloed”  los brak.  En wij, waarom niet?  “Le Pourquoi Pas”  zijn binnen gevlucht, een kleurrijk Noord Afrikaans eethuisje met van die leuke gekleurde theelichtjes op de tafels. Wij konden kiezen  uit verschillende Magrebijnse recepten zoals tajines en couscous en een aantal gegrilde gerechten. Als voorgerecht waren er allerlei tapas. Wij kozen  voor een smakelijke tajine opgediend in zo’n typisch aardewerk schoteltje en heerlijke Noord Afrikaanse wijn. Terwijl het buiten donderde en stortregende voerden wij onder het eten een diepgaand gesprek over…. dingen…. en vroeg ik mij af…...

En wie zich afvraagt wat ik mij afvroeg zal nog een paar daagjes moeten wachten want ik ben weer voor eventjes weg….

09-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Goh, ja koeien…. Ik zou je natuurlijk kunnen vertellen, van die keer, dat ik langs dat weiland liep met maar één koe. En hoe ik maar steeds aan die arme, zielige  eenzame koe moest denken. En hoe ik, terwijl ik toch al een heel stuk verder gelopen was, ben terug gegaan naar dat weiland. En hoe ze naar mij toekwam, die koe, en haar kop over het hek duwde, zodat ik haar aan kon raken en hoe ze met haar intelligente bruine ogen naar mij keek, en hoe goed wij elkaar op dat moment begrepen…….

10-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa