Een rustig plaatsje in een rustige trein coupé. De rust duurt echter niet lang, er stappen drie mensen in, twee vrouwen en een man. bepakt en bezakt.  Een van de vrouwen ploft tegenover mij neer waarbij zij een van haar grote reistassen op de grond tussen de banken neerkwakt, voila die staat, ik zit! Dat zij daarbij een van mijn voeten bijna verbrijzelt maakt niet uit. Sorry dat ik zulke lange tenen heb.  Best pijnlijk. Lomp wijf, ik heb direct een hekel aan het mens.  De vrouw kijkt mij aan terwijl ik een pijn kreet uit. Zij zegt niks. Geen woord van excuses.  Wat zeg je dan  “kun je niet uitkijken stomme trut of sorry het is niks hoor madam of sorry dat ik hier zit!”  Of zeg je maar helemaal niets?

27-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bij Hetty las ik dat zij via de mail werd gecontacteerd door “haar bank” om met het oog op een betaling, bepaalde (inlog) gegevens te controleren en daardoor bijna het slachtoffer was geworden van phishing, gelukkig ging er op tijd een alarmbelletje rinkelen.

Mijn 90 jarige vader die voornamelijk om deze redenen tegen het internet is ,  werd verleden jaar gecontacteerd door zogenaamd iemand van zijn bank via de telefoon. Er zou een poging tot malversatie op zijn rekening hebben  plaats gevonden, maar alerte medewerkers hadden dit kunnen voorkomen. Hij zou een nieuwe bankkaart krijgen, maar er was een technisch probleem blabla en om alles sneller te kunnen laten verlopen was men zelfs al naar hem onderweg om samen met hem alle gegevens te verifiëren.  

Mijn vader is dan wel oud, maar verre van dom of seniel antwoordde hier op dat hij wel even naar de hoofdzetel zou bellen en vroeg naar de naam van de beller, die uiteindelijk ophing. Andere oudere mensen met de schrik in hun lijf, bang dat hun spaarcentjes worden gestolen en minder waakzaam dan mijn vader, hadden misschien anders gereageerd en met de deur open te maken voor een stelletje criminelen die zich voordoen als “de keurige meneer van de bank” het risico gelopen, niet alleen beroofd te worden maar ook nog een klap op hun hoofd te krijgen of erger…..

18-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ook al moet de echte lente volgens de astronomische kalender pas uitbarsten ergens tussen 20 en 21 maart (wat ondertussen is gebeurd) toch is het afgelopen maandag al lente in Henegouwen, in België, in Nederland en dus ook in Amsterdam en lijkt mijn wereld ineens, gewoon omdat het lentezonnetje het zo wil, weer een stukje mooier dan hij in werkelijkheid is en zou ik wel heel pietluttig zijn om over het feit dat het op de ene kalender zus en de andere kalender zo staat en die paar zonnige lente dagen eerder, te gaan zitten zeuren.

 Een stel kinderen plukt uit lentebaldadigheid de gele narcissen uit het plantsoen voor het appartementsgebouw waar mijn vader zijn woning heeft “Zou hen nooit zijn verteld, dat het plukken van bloemen uit gemeentelijke stadstuinen eigenlijk niet mag?  Ooooh ze plukken waarschijnlijk bloemen voor hun moeder…… zodat zij, die arme sloeber, ze vervolgens  bij de deur van de supermarkt kan verkopen?” Wanneer ik even later en negen etages lager langs het plantsoen loop, liggen de afgeplukte bloemen te verleppen op de straat.

Kijk, van die dingen…... Dat bedoel ik nou……

21-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn zoon, die hoopt eens zelf voor een klas te staan, had die morgen een afspraak met de rector van zijn oude school i.v.m. een binnenkort te beginnen stage. Toen mijn zoon een 15 jarige puber was en hij tijdens een proefwerk Engels aan zijn gsm zat te prutsen werd deze terstond in beslag genomen want gsm’s in de klas en dan nog wel bij een proefwerk, waren en zijn volgens het reglement verboden.  Na dat mijn zoon een terechte preek had gekregen van de leraar en naderhand, thuis nog eens eentje van mij, was het de beurt aan de ouders. (ik dus) Zij mochten het ding bij de rector terug halen! Keurig op tijd voor de afspraak klopte ik op de deur en na even gewacht te hebben werd er “entrée” geroepen en stapte ik het "hol van de leeuw" binnen. De pedagoog zat achter zijn bureau de post door te nemen, keek een keer over zijn bril en stak ondertussen doorlezend, haar geen blik waardig gunnend, zittend zijn hand uit. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die een hekel heeft aan hufters en aan hufterig gedrag, begon zichzelf vragen te stellen over het doel van haar komst, over opvoeding, over reglementen, en over zaken die waarschijnlijk niet meer in de mode zijn zoals etiquette en savoir vivre. Zij kreeg ineens veel zin om de stapel mappen die op de enigste stoel voor het bureau lagen op de grond te kieperen erop neer te ploffen, haar benen op het bureau te leggen en een sigaret op te steken, of beter nog een sigaar. Maar helaas, zij rookt niet, dus ging het over! Beleefd als zij was, bleef zij voor het bureau staan waar zij te horen kreeg hoe erg het wel met haar zoon was gesteld. Zij voelde zich bijna weer als een puber en in gedachte werd zij eventjes terug gekatapulteerd naar de tijd dat zij regelmatig spijbelde (omdat zij iets anders te doen had) en dat zij in het bureau van haar vroegere schooldirecteur moest komen, die je op een griezelige manier minuten lang zwijgend observeerde om dan ineens te vragen of je wel van je ouders hield!  Ik wens mijn zoon veel succes toe met zijn stage.

03-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er stapt een vrouw in de bus. Ma Flodder in hoogst eigen persoon vergezeld door een  stel kleine flodders. Een van de kinderen, een jochie van een jaar of zes naar ik schat aan de ontbrekende voortanden, doet het waarschijnlijk nog in zijn broek, te horen aan de honende opmerkingen die zijn twee broertjes, zusje en zijn moeder maken. De laatste zou toch beter moeten weten, denk ik dan.  Hij wordt bespot, uitgelachen, uitgescholden en vernederd. Het kind kijkt schuw naar beneden . Ik heb met het ventje te doen. En ik erger mij aan het wijf dat voor zijn moeder doorgaat. (Tegenwoordig heb je voor alles een diploma nodig. Zelfs indien je een carrière als schoonmaakster ambieert moeten er testen afgelegd worden. Hoe belangrijk is het immers om te weten of je beneden begint, ergens in het midden, van boven of toch maar ergens van onderen.)  Maar ik ben laf, zoals de andere mede busreizigers die voor zich uitkijken en niks horen. Bang voor een grote bek van het lelijke wijf met haar lelijke smoel. Zo van: “Waar bemoei jij je mee, trut? Et de quoi je me mêle?” Ik hou lafhartig mijn mond…

 En natuurlijk rijdt de trein net weg van het perron...

14-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

13-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

05-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Sinds het begin van het nieuwe jaar het wijkbureau van de Amsterdamse politie al twee maal van binnen gezien. En niet omdat uw "gedachtespinselendejongevijftigster" iets had mispeuterd. Want, oooh nee!  Zij is de onschuldige onschuld bijna zelve! Twee keer moest zij op het politiebureau zijn, voor aangifte van een misdrijf…….! Een tijdje terug. Er was sneeuw aangekondigd en zij besloot de auto van haar vader te nemen om boodschappen te doen vóór dat de aangekondigde verschrikkelijke sneeuwbui zou losbarsten. Toen zij bij het voertuig aankwam constateerde zij dat de achter en een zijruit aan passagierskant die nacht waren ingeslagen. (Zomaar gratis en voor niets, uit frustratie, niet gekregen, misgelopen, niet aangenomen kansen of gewoon, just for fun? Gewoon om dat het kan !!!) Dat zij daar niet echt blij van werd hoef ik u zeker niet te vertellen. Op naar het dichtst bij zijnde politiebureau voor aangifte van het delict. Toen zij het politiebureau drie uurtjes en twee kopjes koffie later verliet, met een tot ziens van de aardige agent die haar had ontvangen waarop zij er prompt uit flapte: “nou eigenlijk liever niet” en de agent vervolgens lachte, dat ze altijd welkom was voor een babbeltje en een kopje koffie. De politie is immers Uw beste vriend!  Wat haar weer even wat vrolijker maakte. Vervolgens vertrok zij, midden in de ondertussen gearriveerde sneeuwbui, richting Carglass aan de andere kant van de stad met twee “open” ramen waardoor de verschrikkelijke sneeuwbui nog vele malen erger aanvoelde en geloof mij (of geloof mij niet) daar werd zij echt niet nòg blijer van. De tweede keer dat zij een bezoek bracht aan het politiebureau was afgelopen vrijdagmiddag  (niet omdat zij behoefte had aan nog een gratis kopje koffie of aan een praatje met zomaar een politieman) Maar om er aangifte te doen van een gestolen nummerplaat. Er was al drie weken niet met de auto gereden, haar vader was zelfs niet bij zijn auto geweest en in die drie weken hadden nummerplaatdieven  dus vrolijk hun gang kunnen gaan, tanken om vervolgens weg te rijden zonder betalen. En overvallen plegen. En ook daar werd zij niet echt veel vrolijker van.  De achtentachtigjarige vader die al maanden niet meer zelf met zijn auto had gereden heeft ondertussen besloten zijn auto die ooit een deel van zijn vrijheid uitmaakte, te verkopen. Waar de vader eigenlijk ook niet veel blijer van werd, en hij was toch al maanden niet meer echt heel erg blij.

 Na de verkoop die plaats vond bij een garage in Amsterdam - Noord mocht zij terug, alleen, zonder auto, met het pontje (wat haar voor even weer terug bracht naar haar jeugd) En bij windkracht 6 of 8 (of misschien was het wel 10) en met de wind in haar haren werd zij voor heel even weer blij op dat pontje op het IJ.

09-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Niet altijd leuk, wandelen met een kinderwagen. Overal putten, kuilen, hoge stoepen, bomen waar het voetpad kennelijk om heen is gelegd en overal “creatief” maar vooral asociaal geparkeerde auto’s. Hoe duurder en hoe groter de auto hoe verder de “heilige koe” blijkbaar op de stoep moet staan. Wandelen met een kinderwagen  is dan ook bepaald geen lolletje. Wanneer ik , na echt goed uitgekeken te hebben, even van de stoep ga omdat ik langs zo’n verkeerde geparkeerde k**bak heen moet, wordt er door een blijkbaar gehaaste automobilist  naar mij getoeterd en op het voorhoofd gewezen…...Ik denk even heel “not oma like” aan mijn middelvinger..... Maar Camille is bij mij, dus hou ik mij in.  Een eindje verder het zelfde verhaal, overal foutgeparkeerde auto’s of een uitstekende stoep, bordes of slordig neergesmeten vuilniszakken.  Ik moet even naar binnen bij de brillen winkel om mijn brilletje dat steeds van mijn neus zakt te laten bijstellen. Drie treden, het is te gevaarlijk om de kinderwagen alleen voor de deur te laten staan. En ik hijs het gevaarte de stoep op, Voor Camille is de deur te zwaar alleen en ik gebruik mijn achterwerk om de deur open te houden, want daar dienen achterwerken immers voor, onder ander.  Madame "la schtroumpfette à lunettes" helpt een klant een nieuwe bril uit te zoeken ondertussen de laatste roddels uitwisselend. Ze overweegt niet eens de mogelijkheid om voor mij even de deur open te houden. Ik sta geduldig te wachten, terwijl Simon het nog niet doorheeft dat we niet meer rijden en stil in een winkel staan!  Vragen of ik misschien voor iets kom dat in een paar minuten opgelost kan worden komt niet in haar op. Alles tergend traag. En toen werd Simon wakker! En werd ik geholpen in minder dan 4 minuten eventjes tussendoor.

Even later in de supermarkt. Bij de kassa duwt een sacherijnige vent zijn winkelwagentje hardhandig tegen Camille omdat ze in zijn ogen niet snel genoeg doorloopt, waarna hij zonder een woord van excuses een zak van 10 kilo uien op de rolband smijt…

24-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa