Ferre Grignard (Antwerpen, 13 maart 1939, 8 augustus 1982) was een Vlaams zanger. Hij verwierf faam tijdens de jaren '60 met nummers als "Ring, Ring, I've Got To Sing" en "My Crucified Jesus".

Hij werd geboren in een burgerlijk milieu waar hij later weinig mee te maken zou willen hebben. Toen hij eind jaren '50 kunstonderwijs ging volgen, kreeg hij bekendheid in de Antwerpse artiestenwereld. Niet omdat zijn schilderijen nu zo goed verkochten, integendeel, maar omdat hij zichzelf gitaar had leren spelen en zong als een witte neger. "Hij heeft de blues, al spreekt hij geen woord Engels."

In 1964 werd hij ontdekt door platenbaas Hans Kusters, en Grignard brak snel door met de hit "Ring, ring, I've got to sing". Met zijn hippie-achtige imago, zijn lange haar en nonchalante uiterlijk, werd hij de Boudewijn de Groot van Vlaanderen.

Hoogtepunt was een optreden in Olympia in Parijs. Kort daarop klaagde hij de Franse vedette Johnny Halliday aan, die een bewerking had gemaakt van zijn tweede hit "My crucified Jesus". Het plagiaat zelf kon hem niet zoveel schelen, wel het feit dat Halliday er een tekst op had gemaakt, die beledigend was tegenover hippies in het algemeen en Grignard in het bijzonder.

Grignard leefde overeenkomstig zijn imago: wild en nonchalant. Dat deed zijn carrière geen goed. De fans waren hem snel vergeten en Grignard werd weer cafézanger. Vlak voordat hij in 1982 aan keelkanker zou overlijden, probeerde hij een come-back te maken, "met beklemmend werk, indringend als een lange doodskreet".

Omdat hij vaak in het Antwerpse jazzcafé "De Muze" zat, hangt er ook nu nog steeds een groot portret van Grignard aan de muur.

In 2005 eindigde hij op nr. 185 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg, buiten de officiële nominatielijst.

Billy Ray Cyrus (Flatwoods (Kentucky), 25 augustus 1961) is een Amerikaanse countryzanger en acteur. Zijn bekendste hit is 'Achy Breaky Heart' uit 1992. Tevens is hij de vader van Miley Cyrus die bij het jongere publiek beter bekend staat als Hannah Montana.

Muziek

Billy Ray bezocht het Georgetown College met een studiebeurs voor honkbal. Hij stopte echter om samen met zijn broer Jeff een band te vormen, genaamd "Sly Dog". Hij werd ontdekt door de platenmaatschappij Mercury, toen hij in 1990 een concert van Reba McEntire in Louisville, Kentucky opende. In datzelfde jaar verhuisde hij naar Los Angeles en tekende een contract bij Mercury Records. Zijn eerste album "Some Gave All" bracht meteen een grote hit, "Achy Breaky Heart". Dit nummer zorgde in Amerika voor een grote opleving van het linedancen en maakte van Billy Ray een grote ster. Ook kenden velen hem vanwege zijn mullet-kapsel, kort van voren en bovenop, en lang van achteren.

Billy Ray's tweede album "It Won't Be the Last", liep in het begin goed, maar vergeleken met zijn eerste album vielen de verkoopcijfers sterk tegen. In 1993 werkte hij mee aan de single "Romeo" van Dolly Parton, die ze onder de naam "Dolly Parton & Friends" uitbracht met Pam Tillis, Kathy Mattea, Mary Chapin Carpenter, Tanya Tucker en dus ook Billy Ray Cyrus. Een jaar later, in 1994, bracht Billy Ray zijn derde album uit, getiteld "Storm In The Heartland". Hierna volgden nog "Trail of Tears" (1996), "Shot Full of Love" (1998) en "Southern Rain" in 2000. Grote verkoopsuccessen werden dit echter niet. In 2003 boekte Billy Ray wel weer een klein succesje als gospelzanger met het album "The Other Side". In juli 2006 verscheen zijn meest recente album "Wanna Be Your Joe."

Hij heeft drie nummer één-hits en zes top tien-hits op zijn naam staan, waaronder "Could've Been Me" en "In the Heart of a Woman". Tevens heeft Billy Ray het record van langstgenoteerde plaat op nummer 1 in de Billboard 200 met een debuutalbum. "Some Gave All" stond 17 weken op de eerste plaats.

Acteerwerk

Vanaf 2001 speelde Billy Ray de hoofdrol in de comedy-dramaserie "Doc" van zender PAX (tegenwoordig ION Television). Deze serie werd het best bekeken programma van de zender en liep 3 seizoenen, tot 2004. In 2005 speelde Billy Ray in de theaterproductie "Annie Get Your Gun in Toronto" de rol van Frank Butler.

Tegen het einde van 2005 begonnen Billy Ray en dochter Miley met de opnames van de eerste twintig afleveringen van de Disneyserie "Hannah Montana". Deze show gaat over een jong pop-idool (Hannah Montana), die een alter ego aanneemt(Miley Stewart) om op die manier haar jeugd als een normaal kind door te kunnen brengen (Hannah en Miley zijn gespeeld door Miley Cyrus). Billy Ray speelt hierin de vader en manager van dit pop-idool.

De symbolen die de officiële titel van Led Zeppelin IV vormen. Ze staan respectievelijk voor Jimmy Page, John Paul Jones, John Bonham en Robert Plant.

Led Zeppelin was een Engelse rockband, opgericht in 1968 door gitarist Jimmy Page, nadat hij als enige lid van de Yardbirds was overgebleven. Naast Page bestond Led Zeppelin uit Robert Plant (zang), John Paul Jones (bas en toetsen) en John Bonham (drums).

Biografie

The New Yardbirds

In juli 1968 bleef Jimmy Page als enige over van The Yardbirds. Er moest contractueel nog een aantal optredens in september gespeeld worden in Scandinivië. Page wilde Terry Reid als zanger, maar die had net een nieuw platencontract, en beval Robert Plant aan. Deze bracht op zijn beurt drummer John Bonham mee. John Paul Jones, die al eerder met Page gewerkt had, werd bassist van de groep. Het allereerste nummer dat de groep samen speelde was Train kept a Rollin', een nummer dat de Yardbirds ook gespeeld hadden. De groep speelde van 14 tot 23 september 1968 een achttal optredens in Denemarken, Zweden en Noorwegen onder de naam The New Yardbirds. Andere 'Yardbirds'-nummers die de groep speelde waren: Dazed and confused en White Summer. Het eerste was een bewerking van een nummer van Jake Holmes dat zou verschijnen op het eerste album van Led Zeppelin, het tweede was een nummer geschreven door Jimmy Page, dat op Little Games staat, een album van The Yardbirds uit 1967.

Led Zeppelin

In oktober 1968 neemt de groep zijn eerste plaat op. Vervolgens gaat de groep van 15 oktober tot 20 december 1968 onder de naam Led Zeppelin, genoemd naar Keith Moon's manier om een slecht optreden te beschrijven (Goin' down like a lead zeppelin), op tournee door Engeland. Daarna begint een Amerikaanse tournee van 26 december 1968 tot 8 februari 1969. De setlist bestaat voornamelijk uit songs uit het eerste album. Daarnaast speelt de groep onder andere Killing Floor, een bluesnummer van Howlin' Wolf dat later in een bewerkte versie als The Lemon Song op Led Zeppelin II terecht zal komen, en Pat's Delight, een drumsolo van John Bonham die als Moby Dick eveneens op datzelfde album zal terechtkomen.

Op 12 januari 1969 komt het eerste album Led Zeppelin uit, een album met zowel harde blues als akoestische nummers. In hetzelfde jaar komt Led Zeppelin II uit, een album waarvan de nummers op verschillende plaatsen tijdens de tournees opgenomen zijn. Op het derde album Led Zeppelin III zijn Engelse folk-invloeden te horen, een geluid dat op het vierde album Led Zeppelin IV versterkt werd. Het vierde album wordt, vanwege de in runentekens geschreven titel, ook wel The Runes Album genoemd. Op dit album staat de wereldhit (en all-time classic) Stairway to Heaven, die echter nooit als single uitgebracht werd. Drummer Bonham overleed op 25 september 1980. Eind 1980, enkele maanden na het overlijden van Bonham, hield Led Zeppelin op te bestaan. Postuum verscheen nog het album Coda, met daarop een aantal nog nooit eerder verschenen nummers uit de periode 1969-1978.

Optredens na 1980

In 1985 was er een speciaal optreden van de drie overgebleven bandleden (samen met Phil Collins en Tony Thomson van Chic op drums) op het liefdadigheidsconcert (Live Aid) in Amerika, ; ook bij het 25-jarig bestaan van hun platenmaatschappij in 1988 (Atlantic Records) traden ze nog een keer op, waarbij Jason Bonham, de zoon van John Bonham, drummer was.

Op 10 december 2007 was er een eenmalig optreden (ook weer met Jason Bonham op drums) in het 02-Arena stadion in Londen als eerbetoon aan hun overleden ontdekker, Ahmet Ertegün. Voor de 20.000 beschikbare kaarten zijn wereldwijd ongeveer 20 miljoen aanvragen geweest. De pers was zeer lovend over dit reünie-concert en er waren daarna geruchten over een wereldtournee. Begin 2009 werd duidelijk dat Led Zeppelin niet meer gaat touren.

Invloed

Led Zeppelin heeft wereldwijd meer dan 310 miljoen albums  verkocht waarvan er alleen al 112 miljoen in de Verenigde Staten. Deze hoge verkoopcijfers zijn redelijk opmerkelijk te noemen omdat ten eerste de band maar tien à elf jaar bestond en ten tweede geen echte "hitmachine" was, meer een band die het van de albums moest hebben. Hieruit zou geconcludeerd kunnen worden dat Led Zeppelin tot de beste rockbands ooit behoort, en de band tot op de dag van vandaag zijn aandeel in de muziek nog niet verloren heeft. Nog steeds wordt Led Zeppelin als voorbeeld of inspiratiebron gezien door veel nieuwe muzikanten.

Frans Bauer (Roosendaal, 30 december 1973) is een zanger van het levenslied. Hij is ook werkzaam als televisiepresentator.

Het vermogen van Bauer wordt volgens het blad Quote geschat op 16 miljoen euro. Hij is daarmee één van de rijkste Nederlanders onder de 40 jaar. Het meeste geld verdient hij met zijn reallifesoap en de concerten in Ahoy. Per show ontvangt hij ongeveer € 100.000.

Opvallend is dat hij tijdens het spreken een Brabants accent gebruikt (zachte g, palatale r), maar tijdens het zingen is dit niet het geval.

Jeugd en het begin

Hij werd geboren als Frans van Doorn, omdat zijn ouders toen nog niet waren getrouwd.

Bauer groeide op in een katholiek gezin, en bracht zijn jeugd door in een woonwagen. Vanaf jeugdige leeftijd was Bauer vastbesloten om zanger te worden. Zijn grote idolen zijn Julio Iglesias, Elvis Presley en Koos Alberts. Door de laatste werd hij tijdens optredens soms op het podium gehaald om Ik verscheurde je foto mee te zingen.

Bauers eigen zangcarrière kreeg vorm in 1987 toen hij onder de hoede van producers Riny Schreijenberg en Emile Hartkamp zijn eerste single Ben je jong opnam. Eerste landelijke bekendheid kreeg hij door het televisieprogramma All you need is love (1991), waarin hij mocht kiezen uit twee vrouwelijke fans (die toevallig allebei Diana heten) om een avondje te gaan stappen.

Carrière

Het televisieoptreden zorgde voor naamsbekendheid maar het duurde, mede door onwil van nationale radiozenders om zijn muziek te draaien, nog tot 1994 voor Bauer met Als sterren aan de hemel staan zijn eerste hit scoorde. Met het Duitstalige schlageralbum Weil Ich Dich Liebe veroverde Bauer in 1997 ook de Duitse markt. De Regenboog, een duet met Marianne Weber, was in datzelfde jaar in Nederland een nummer 1-hit. Het jaar 1997 eindigde voor Bauer echter in mineur; twee leden van zijn begeleidingsband kwamen, terugkerend van een optreden, bij een verkeersongeval om het leven.

Dankzij zijn fans werd Bauer steeds populairder. In maart 1998 gaf hij zijn eerste reeks concerten in Ahoy Rotterdam. Platenmaatschappijen hadden miljoenen over voor een contract. In 2003 was de realitysoap De Bauers over het gezinsleven van Frans en Mariska een veelbekeken televisieprogramma.

Bauer werd verder veelvuldig geïmiteerd door Edwin Evers in zijn radioprogramma "Evers staat op".

In 2004 werd Bauer, onder meer vanwege zijn vele liefdadigheidswerk, benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. In datzelfde jaar won hij tevens de Gouden Televizier-Ring. Bauer is ook ambassadeur van Villa Pardoes.

In 2005 maakte Bauer zijn debuut in de bioscoop door mee te spelen in de film "Plop en het vioolavontuur" van Studio 100, waarin hij de rol vertolkte van de muzikale kabouter Amadeus. Eind 2005 ging hij samen met Di-rect touren.

Voor december 2006 stonden een 15-tal concerten in Ahoy gepland, welke echter uitgesteld moesten worden. Reden hiervoor was de vondst van een poliep op zijn stembanden, waar Bauer zo snel mogelijk aan geopereerd moest worden. De uitgestelde concerten hebben in april en mei 2007 plaatsgevonden.

In november 2005 was "Slapen bij Frans Bauer" een actie op de Nederlandse radiozender Radio 538 die werd uitgezonden op Talpa. In dit programma kregen deelnemers de kans om een nacht te slapen bij Bauer. Bauer koos 50 van zijn grootste fans uit om in een grote tent vlak bij zijn huis te slapen. Hieruit koos hij weer 4 fans die een nacht bij hem thuis mochten slapen.

Bauer heeft in samenwerking met de warenhuisketen Vroom & Dreesmann een kledinglijn ontworpen.

Op 12 april 2007 verscheen zijn biografie Frans Bauer, geschreven door Louis Bovée, een 155 pagina's tellend boek over de zanger met drie hoofdthema's: De Liefde, Het Geluk en Het Verdriet (en toch weer geluk).

In december 2007 gaf Bauer een serie van achttien concerten in Ahoy Rotterdam waaronder drie speciale kerstconcerten. In januari 2008 stond hij in het Antwerpse Sportpaleis.

Op 10 oktober 2007 werd het lied, "Mijn vaderland", verkozen tot het favoriete nieuwe volkslied. Dit gebeurde in een programma van de VPRO.

Op 21 april 2008 werd bekend dat de zanger een nieuwe reeks afleveringen van Bananasplit gaat presenteren. De uitzendingen komen vanaf februari 2009 op tv. Precies 5 jaar na de dood van Ralph Inbar, die het televisieprogramma in de jaren ’80 presenteerde. Op 8 februari 2009 was de eerste aflevering.

Op 5 september 2008 was bij de TROS de eerste aflevering te zien van de reallifesoap Frans & Marianne. In deze soap was de hernieuwde samenwerking tussen Bauer en Marianne Weber te zien. In december 2008 gaf het duo een reeks eenmalige concerten in Ahoy'.

Bauer presenteerde vanaf februari 2009 een reeks afleveringen van Bananasplit, precies 5 jaar na de dood van Ralph Inbar, die het televisieprogramma in de jaren 1980 presenteerde.

Op 18 oktober 2009 maakt hij bekend dat hij zijn eigen kinderfonds Sterrenfonds Laat Kinderen Stralen begint. Het fonds zal zich gaan zich inzetten voor zieke kinderen van 0 tot en met 16 jaar. De zanger stopt per direct met zijn ambassadeursschap voor Villa Pardoes.

In 2009 acteert hij voor de tweede keer. Hij speelt de rol van kapitein in de film Sinterklaas en de Verdwenen Pakjesboot.

Zijn derde acteerklus is in 2010, ditmaal alleen met zijn stem. In Wickie de Viking de film spreekt hij de Nederlandse stem van Viking Ulme in.

Vanaf 13 oktober 2010 is Frans te zien als de kapitein van de Pakjes-Boeing van Sinterklaas in de film Sinterklaas en het Pakjes Mysterie

Persoonlijk

Bauer ontmoette op 27 januari 1992 zijn latere vrouw Mariska ("Ma-ris") van Rossenberg. Hij was toen 18 en zij 16 jaar oud.

Ze hebben vier zoons: Christiaan (geb. 23 juni 2001), Jan (geb. 8 oktober 2002), Frans jr. (geb. 6 maart 2005) en Lucas (geb. 8 mei 2009).

Op 26 maart 2007 kondigde Bauer aan in het huwelijk te treden met zijn vriendin. Bauer en Van Rossenberg wilden in 1997 al trouwen, maar door de dood van Mariska's broer Jan en een miskraam in 2004 was het huwelijk voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Op 14 februari 2008 ging het stel in ondertrouw in Zevenbergen, gemeente Moerdijk. Op 9 mei 2008 is Bauer met Van Rossenberg getrouwd in Oudenbosch, gevolgd door een feest op cruiseschip Jules Verne dat was afgemeerd in Willemstad. Voor de wet trouwden ze in het Mauritshuis in Willemstad en voor de kerk in de Basiliek van de H.H. Agatha en Barbara in Oudenbosch.

Bauer werd in de jaren 2007 en 2008 door de Nederlandse bevolking verkozen tot positiefste Nederlander.

Trivia

• Ter gelegenheid van het 25-jarig regeringsjubileum van koningin Beatrix op 30 april 2005 zong Bauer voor Hare Majesteit een speciaal door Emile Hartkamp geschreven lied Nederland mijn Vaderland. Dit lied is nooit op cd uitgebracht.
• Zijn fanclub telt circa 11.000 leden.
• In 2005 speelde hij mee met de film Plop en het Vioolavontuur.
• In 2006 gaven Bauer, Ali B en Lange Frans een single uit met de titel De leipe Bauer flavour gemaakt voor de slachtoffers van landmijnen.
• In 2007 bereikt de single Kom dans met mij de nummer 1 positie in de Belgische hitlijst. Het is een duet met de zangeres Laura Lynn.
• In 2008 maakt Bauer zijn comeback in Duitsland met zijn album Schön war die Zeit en een tv-optreden in Das Herbstfest der Volksmusik.

Charlie Watts in Hannover, juli 2006

Charles Robert Watts (Islington Londen, 2 juni 1941), beter bekend als Charlie Watts is de drummer van de Engelse rockband The Rolling Stones.

De 23-jarige Rolling Stones-drummer Charlie Watts trouwt op 14 oktober 1964 in Bradford met de drie jaar oudere Shirley Ann Shepherd. Hun vrienden Jeanette en Andy Hoogenboom zijn getuige. Charlie en Shirley Ann hebben elkaar leren kennen op de kunstacademie in Londen. Zij krijgen één dochter. Seraphine Watts wordt op 18 maart 1968 in een ziekenhuis in Howe geboren. Watts staat bekend als een rustig, evenwichtig persoon en is zich, op een korte periode in de jaren 1980 na, nooit te buiten gegaan aan drank of drugs, zoals zijn bandgenoten.

In 2004 is bij Watts keelkanker geconstateerd, waar hij volledig van is genezen.

Watts is ook een begenadigd tekenaar. Hij staat er om bekend in iedere hotelkamer waar hij verblijft het bed te tekenen en deze tekeningen aan zijn uitgebreide collectie toe te voegen. Hij verzorgde tevens de tekeningen op de hoes (en later het CD-boekje) van het album Between the Buttons en is nauw betrokken geweest bij het ontwerpen van verschillende podia. Daarnaast is hij een verwoed verzamelaar van antieke zakhorloges en klassieke, Britse automerken, alhoewel hij geen rijbewijs heeft. Met zijn vrouw Shirley Ann deelt hij een voorliefde voor paarden (arabieren).

Muzikale carrière

Watts groeide samen met één zus op in de Londense stadsdelen Wembley en Islington. Zijn vader werkte voor de Britse spoorwegen. Op jonge leeftijd raakte Watts geobsedeerd door het spel van drummers als Buddy Rich, Max Roach en Chico Hamilton. Al snel kreeg hij zijn eerste drumstel en leerde zichzelf drummen door mee te spelen op platen van zijn muzikale voorbeelden. Na zijn middelbare school volgde Charlie een opleiding tot reclametekenaar op de Harrow Art

School, waar hij tevens uitblonk in voetbal. In 1960 speelde hij in een lokaal bandje, toen hij kennis maakte met Alexis Korner, de grondlegger van de bluesscene in Londen. Korner wist Watts te overtuigen om achter het drumstel van zijn invloedrijke band Blues Incorporated te kruipen.

Zijn leven als muzikant was echter van korte duur. Watts kon het optreden en oefenen maar moeilijk combineren met zijn baan als tekenaar op een reclamebureau. Toch lukten het The Rolling Stones, die op het punt van doorbreken stonden, eind 1962 Watts te strikken als drummer. In januari 1963 zegde hij zijn zijn reguliere baan op om zich alleen nog maar op The Stones te concentreren.

Samen met Mick Jagger en Keith Richards behoort Watts ruim 45 jaar later nog steeds bij de Stones. Hij is tevens deels eigenaar van het zakelijk imperium van de Stones. Na het vertrek in 1991 van vriend en bassist Bill Wyman, verkoos Watts de jonge, zwarte Daryll Jones uit als vervanger.

Soloprojecten

Watts heeft meerdere jazz/big band opnames uitgegeven met verschillende zangers en muzikanten.

• Februari 1987: Live at Fulham Town Hall (Charlie Watts Orchestra)

VS #14, 6 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Februari 1991: From One Charlie (Charlie Watts Quintet)
• Augustus 1992: Tribute to Charlie Parker with Strings (Charlie Watts Quintet)

VS #19, 10 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• December 1993: Warm & Tender' (Charlie Watts)

VS #6, 15 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Juni 1996: Long Ago & Far Away (Charlie Watts)

VK #86, 2 weken; US #10, 13 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Mei 2000: Charlie Watts/Jim Keltner Project (Charlie Watts en Jim Keltner)
• Augustus 2004: Watts at Scott's (Charlie Watts)

Speelstijl

Watts drumstijl kenmerkt zich voornamelijk door soberheid. Keith Richards beaamt dat door te zeggen dat hij tijdens concerten zich altijd richt op Charlie, omdat hij zich niet van de wijs laat brengen door het flamboyante en opzwepende gedrag van zanger Mick Jagger. Charlie heeft een voorliefde voor jazz en is dan ook het meest in zijn element als hij samen met zijn eigen big band optreedt.

Watts stond bekend als een van de ruigere beat- en bluesdrummers van de vroege jaren '60. Vanaf het einde van de jaren 1960 ontwikkelde Watts zich aan de hand van Stonesproducer Jimmy Miller, zelf ook drummer, tot een meer all-round slagwerker. Bekende voorbeelden van zijn ingetogen, maar zeer karaktersitieke stijl zijn terug te horen op nummers als "Honky Tonk Women", "Start Me Up" en "Paint it, Black". Veel drummers noemen Watts een van de meest invloedrijke blues- en rockdrummers.

Watts speelt al zijn gehele professionele loopbaan op drums van het merk Gretsch. Zijn standaardkit bestaat uit een snare, tom, floor tom en een kick. Watts geluid wordt mede gekarakteriseerd door het gebruik van een Chinees bekken, de zogenaamde china cymbal. Deze gebruikte hij voor het eerst veelvuldig op het album Tattoo You. Zijn huidige drumstel omvat een china, china-ride of swish-knocker, crash en ride van de merken Ufip en Zildjian. De producent van drumstokken, Vic Firth, bracht enkele jaren geleden een Charlie Watts Signature-serie op de markt.

Kim Wilde op Bospop te Weert (2007)

Kim Wilde met bassist Nick Beggs

Kim Wilde, geboren als Kim Smith (Chiswick (West-Londen), 18 november 1960) is een Brits zangeres en tuinier. Ze debuteerde in 1981 met de new wave classic "Kids in America", een top 10 hit in Nederland en nummer 2 in Engeland. In 1987 haalde ze nummer 1 in Amerika met haar versie van The Supremes' "You Keep Me Hangin' On". Wilde's carrière was onvoorspelbaar, met veel pieken en dalen. Tussen 1998 en 2005 was ze voornamelijk bekend als tuinier in Engeland, en in 2006 keerde ze met redelijk succes terug als solo-artiest, na haar eerste nummer 1 hit in Nederland in 2003 samen met Nena.

Kindertijd

Kim Wilde werd geboren als eerste kind van Marty Wilde, bekend rock-'n-roll-zanger in de jaren '50 en Joyce Baker, die deel uitmaakte van de Vernons Girls.

Als kind ging ze naar Oakfield Preparatory School in Dulwich. Ze verhuisde met haar familie naar de provincie Hertfordshire toen ze negen jaar oud was, en ging naar Presdales School, Ware, waarna ze naar de kunstacademie in St. Albans ging.  Ze tekende een contract bij Mickie Most's RAK Records in 1980 nadat ze was ontdekt als zangeres en popster tijdens het zingen van achtergrondvocalen bij een opname van haar broer.

1981-1983: RAK Records

Kim's eerste single, "Kids in America", werd uitgebracht in januari 1981. Het was meteen een groot succes, nummer 2 in de Engelse singleshitparade en top 5 in heel Europa. In Amerika bereikte de single een jaar later nummer 25 in de Billboard Hot 100, en aan het eind van het jaar stond het op nummer 85 in de year-end Hot 100 chart voor 1982. Het wordt wereldwijd nog altijd gezien als Kim Wilde's meest bekende song.

Het debuut-album Kim Wilde werd later in 1981 uitgebracht en bracht nog twee hits voort: Chequered Love (Top 10 in Engeland, Australia and Germany en nummer 2 in Nederland) en Water On Glass.

Het werd gevolgd in 1982 door het album Select, vol songs met synthesizers en de mid-tempo ballade "Cambodia" en de melodramatische tweede single "View From a Bridge". In Frankrijk stond "Cambodia" acht weken lang op nummer 1, in Nederland behaalde het de tweede plaats.

Indertijd was er wat verbazing over Kim's weigering om live op te treden . Haar eerste concerten vonden plaats in september 1982 in Denemarken , en een maand later ging ze op tournee in Engeland .

Wilde won in 1983 de Best Female Vocalist Award tijdens de jaarlijkse uitreiking van de British Phonographic Industry Awards. Echter, na het tegenvallende succes van Wilde's single "Love Blonde" en haar derde album Catch As Catch Can in 1983 verliet ze RAK Records. In de zomer van 1984 tekende ze een contract met MCA Records — daarmee de eerste periode van haar carrière beëindigend.

1984-1998: MCA Records

Tot 1984 was het merendeel van haar songs geschreven door haar vader Marty en haar broer Ricki Wilde, maar Kim begon nu ook zelf te schrijven en componeren. De eerste twee zelfgeschreven songs verschenen op het album Teases & dares, dat twee kleine hits bevatte: "The second time" (nummer 24 in Nederland) en "The Touch" (nummer 20 in Nederland)

Op haar vijfde album, Another Step (1986), had Wilde een nog groter aandeel in de composities. Dit album bevatte tevens haar grootste succes met een cover van de Supremes classic "You Keep Me Hangin' On". Na de hoogste plek te hebben bereikt in Australië en Canada en nummer 2 in Engeland, werd het in de zomer van 1987 een nummer 1 hit in Amerika. Daarmee werd ze de vijfde Engelse zangeres die nummer 1 werd in de US Billboard Hot 100, na Petula Clark, Lulu, Sheena Easton, and Bonnie Tyler. Pas in maart 2008 zou Leona Lewis met haar single Bleeding Love Kim opvolgen.. Wilde gaf later toe dat ze de song "niet enorm goed kende" voordat ze het opnam.

In 1988 bracht Kim Wilde haar best verkopende album uit: Close, dat in Nederland 43 weken in de albumhitparade zou staan, met nummer 7 als hoogste positie. Er kwamen vier Top 40-hits uit voort: "Hey mister Heartache", "You Came", "Never Trust a Stranger" en "Four Letter Word". De release van het album viel samen met Michael Jackson's Bad tournee, waar zij in het voorprogramma optrad in heel Europa. Hoewel ze hem alleen ontmoette tijdens het poseren van een promotiefoto had de mogelijkheid met hem te touren een zeer positieve invloed op haar carrière.

Wilde bracht in 1990 het album Love Moves uit. Het album probeerde het succes van Close uit te bouwen, maar hoewel de werkwijze niet noemenswaardig was veranderd had het publiek haar alweer verlaten. Opnieuw tourde Kim in het voorprogramma van een grote ster: deze keer met David Bowie tijdens zijn Sound & Vision tour.

Een samenwerking met Rick Nowels, songwriter voor o.a. Belinda Carlisle, resulteerde in het gitaar-georiënteerde "Love Is Holy" en het album Love Is (1992). In 1993 bracht ze haar eerste officiële compilatie-album uit, met als nieuwe track het dansbare "If I Can't Have You", een cover van de Yvonne Elliman track (geschreven door de Bee Gees voor de film Saturday Night Fever).

In 1995 bracht Kim het album Now & forever uit. De single "Breakin' away" bereikte slechts de tipparade, verder succes bleef uit. Wilde sloeg een nieuwe weg in toen ze van februari 1996 tot februari 1997 optrad als Mrs. Walker in de London West End musical-productie van Tommy. Hier ontmoette ze Hal Fowler, met wie ze trouwde op 1 september 1996. Wilde nam in 1997 nog een nieuw album op, maar na complicaties binnen de platenmaatschappij MCA werd het contract in 1998 ontbonden. Het album werd nooit uitgebracht.

Privéleven

Tijdens de jaren '80 had Wilde een aantal relaties. Eerst werd ze de vriendin van saxofonist Gary Barnacle. In 1988 kreeg ze een relatie met Calvin Hayes van de band Johnny Hates Jazz. In 1993 had Kim een kortstondige relatie met TV-presentator Chris Evans. Op 1 september 1996 trouwde Kim Wilde met Hal Fowler, haar medespeler in de musical Tommy. Ze wilden zo snel mogelijk een gezin stichten. Op 3 januari 1998 werd hun eerste zoon Harry Tristan geboren. Twee jaar later, op 13 januari 2000, volgde dochter Rose Elisabeth.

Tuinieren

Tijdens haar eerste zwangerschap realiseerde Wilde zich dat ze voor haar kinderen een gezonde leefomgeving wilde creëren. Ze volgde colleges aan het prestigieuze Capel Manor college om tuinbouw te studeren. Toen het Britse TV-station Channel 4 op zoek ging naar talent om een tuinprogramma te presenteren, kwamen ze uit bij Capel Manor, en bij Wilde. Ze werd aangetrokken als designer voor het programma Better Gardens. Een jaar later stapte ze over naar de BBC, waar ze twee seizoenen van Garden Invaders opnam. In 2005 deed zij voor het eerst mee aan de Royal Horticultural Society Chelsea Flower Show, en won een gouden medaille en de titel 'best in show' in de categorie Courtyard Gardens. Ze brengt tevens haar eerste boek uit: 'Gardening with children' (Collins, 2005). Dit boek wordt een jaar later, in maart 2006, uitgebracht in Nederland als 'Tuinieren met kinderen'. Haar tweede boek volgde in april 2006, getiteld The First-time Gardener, uitgebracht in Nederland in 2007 als Tuinieren!.

All about Alice (2001)

Kim Wilde en David Fountain maakten de tuin 'All about Alice' voor de Tatton Flower Show die plaatsvond van 18 tot 21 juli 2001. De tuin verbeeldde het verhaal van Alice in Wonderland. De tuin was gebouwd op twee verdiepingen, met een grote eikenboom als centrale blikvanger. Het onderste verdiep toonde gat dat steeds kleiner leek te worden, zoals het konijnenhol waar Alice haar avonturen begon. Het bovenste verdiep verbeeldde vier verhalen uit Alice's avonturen. De tuin kreeg de 'Best Show Garden' prijs.

The Cumbrian Fellside Garden (2005)

Kim Wilde en Richard Lucas ontwierpen en maakten 'The Cumbrian Fellside Garden' voor de RHS Chelsea Flower Show in Londen in 2005. Deze romantische tuin uit Cumbria was geïnspireerd door het heuvellandschap van de Lake District. Een voortdurend waterstroompje wordt door een sleuf door de tuin geleid, als simpel en relaxed onderdeel. De achterzijde van de tuin was voornamelijk wild; de natuur wordt teruggedrongen in haar poging om territorium te winnen. Wilde bloemen groeien in het lange gras en in de voegen van de muren. De voorkant van de tuin is romantisch beplant met verschillende bloemen. Leisteen uit Cumbria werd gebruikt als ondergrond. De tuin won een gouden medaille en de 'Best in show' prijs in de categorie Courtyard Gardens, plus de BBC RHS People's Award voor kleine tuinen.

Maar de muziek zat haar intussen nog altijd in het bloed. Op 13 januari 2001 trad ze voor het eerst in vier jaar weer op, als gast in een lokaal liefdadigheidsconcert verzorgd door de ABBA tribute band Fabba. Als gevolg hiervan trad ze aan het eind van 2001 op in de Here & Now Tour, een concertserie rondom de muziek van de jaren '80, samen met artiesten als Paul Young, The Human League en Howard Jones. Dit was zo'n succes dat ze dit de drie jaren daarna herhaalde. Nieuwe muziek was er ook; in 2001 nam ze een nieuwe track op (Loved) voor een compilatie-album, en die track werd onverwacht een hit in België. In 2003 had ze in heel Europa succes met Anyplace, anywhere, anytime, een duet met een ander '80er jaren-icoon: de Duitse zangeres Nena. Dit is een tweetalige remake van het oorspronkelijk Duitse nummer Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann van Nena uit 1984.

Op 8 september 2006 werd een nieuw album uitgebracht door EMI: Never say never. De eerste single verscheen kort daarvoor in Nederland: een nieuwe versie van het nummer You came. In 2007 ging ze voor het eerst sinds 1994 weer op tournee, waarbij ze ook enkele malen Nederland aandeed.

Geert Hoste (Brugge, 1 juli 1960) is een Vlaamse humorist die kan beschouwd worden als de grondlegger van de stand-upcomedy in Vlaanderen.

Geert Hoste is sinds 1993 één van de meest succesvolle theaterauteurs en performers van Vlaanderen. Al zijn theaterprogramma's zijn op televisie en/of radio uitgezonden en worden jaarlijks herhaald. Hoewel hij nog slechts een tweetal maanden per jaar optreedt, komen jaarlijks zo'n 60.000 toeschouwers naar het theater. Zijn televisieprogramma's halen jaarlijks heel veel kijkers.

Hoste is vooral bekend vanwege zijn politieke en actuele humor.

Biografie

Hij studeerde aan het Gentse Sint-Barbaracollege en begon daarna aan zijn studie Rechten aan de universiteit van Gent. Om die studie te betalen begon hij 1978 als mimespeler op te treden op straat. Hij vervolledigde zijn act met opleidingen klassiek ballet in Gent en Parijs en flamenco in Spanje. Al snel werd zijn mime door lokale journalisten opgemerkt en trad hij op tijdens festivals in heel Europa, in Washington, Moskou en Bombay.

Na de première van zijn mimesolo "Vlaas is Zot" in 1983 werd Hoste benaderd door de BRT met het verzoek om mee te werken aan de creatie van een nieuw kinderprogramma in opvolging van Sesamstraat, Liegebeest.

In de jaren '90 maakte Geert Hoste bekroonde programma's voor Radio 1, Radio 2 en Radio Donna en in Duitsland voor WDR.

Sinds 1993 maakt hij elk najaar een theaterprogramma rond de actualiteit van dat jaar, bedoeld als eindejaarsconference. Dit programma wordt traditiegetrouw op 1 januari uitgezonden op de Vlaamse openbare omroep. Op 1 januari 2009 keken 1,7 miljoen kijkers na een item in het journaal op de VRT én NOS hoe onder andere Prins Laurent en Prinses Claire lachen met de conference. Het programma haalde in primetime 61,9 procent marktaandeel. Zo komt het theaterprogramma Geert Hoste Regeert in de Top 20 van de best bekeken Vlaamse televisieprogramma's aller tijden.

Stijl

Hoste staat al jaren bekend vanwege zijn humor rond de actualiteit. De theatershows die hij elk jaar uitbrengt en traditiegetrouw met Nieuwjaarsdag op televisie worden uitgezonden zijn opgezet als een soort van eindejaarsoverzicht. Daarbij maakt hij grappen over de Belgische en internationale politiek, maar ook rond het Vlaamse medianieuws dat jaar. Vooral rond het Belgische koningshuis maakt hij geregeld grappen.

Hoste was één van de eerste Vlaamse komieken die stand-upcomedy bracht: conferences waar slechts zelden muziek of andere theatervormen aanwezig zijn. In zijn onemanshows maakt hij ook gebruik van mime en pantomime. De voorbije jaren schreef hij een paar liedjes voor zijn theaterprogramma die door Miguel Wiels op muziek werden gezet.

Ondanks zijn succes heeft Hoste ook de nodige kritiek mogen verwerken. Critici verwijten hem dat zijn humor het vooral moeten hebben van rare gezichten trekken, idiote stemmetjes opzetten en grappen die personen eerder op hun uiterlijk of uitspraken pakken dan op hun daden^[bron?]. In die zin verwijt men hem ook dat hij geen echte politieke satire maakt, maar eerder vrijblijvende, brave, simplistische grapjes rond politici. Ook wordt hem verweten te vaak met het Belgische koningshuis te lachen.

Overig werk

Geert Hoste heeft een column in het Vlaamse weekblad Dag Allemaal. Zijn conference wordt uitgezonden op de Vlaamse radiozender Radio 2. Zijn tv-programma's worden jaarlijks door alle zenders met veel succes herhaald. Al zijn boeken haalden de bestsellerlijsten. Hij kreeg diverse prijzen en onderscheidingen in binnen- en buitenland. Geert Hoste zet zich actief in voor Amnesty International Vlaanderen en bij orgaandonorenverenigingen. Hij is ambassadeur voor Vogelbescherming Vlaanderen.

Privéleven

Geert Hoste laat zich zelden interviewen en er is zeer weinig over zijn privéleven bekend. Hij is gehuwd met illustrator en schrijfster Veronique Puts. Ook is hij familie van fotomodel Phaedra Hoste.

Theaterprogramma's

• 1987 Geert Hoste stand up comedy
• 1990 Geert Hoste Vers lach
• 1992 Geert Hoste Live wit
• 1993 Geert Hoste Live zwart
• 1994 Geert Hoste Koning
• 1995 Geert Hoste Alleen
• 1996 Geert Hoste Spreekt
• 1997 Geert Hoste JA!
• 1998 Geert Hoste 3000
• 1999 Geert Hoste Sterk
• 2000 Geert Hoste Verdorie
• 2001 Geert Hoste Dwars
• 2002 Geert Hoste Puur en Onversneden
• 2003 Geert Hoste Hard
• 2004 Geert Hoste Patat
• 2005 Geert Hoste Staat
• 2006 Geert Hoste Staat Verder
• 2007 Geert Hoste Houdt Woord
• 2008 Geert Hoste Regeert
• 2009 Geert Hoste Beslist
• 2010 Geert Hoste Vulkaan

Televisieprogramma's

• Sinds 1 januari 1994 zendt de openbare omroep onafgebroken ieder jaar zijn nieuwjaarsconference uit. De titels vind je bij Theater.
• 1993 Sla je Slag (spelprogramma)
• 1997 Geert Hoste Toerist (serie)
• 1998 O dierbaar België (docu-comedyserie, 13x)
• 1999 Geert Hoste Redt het land (docu-comedyserie, 6x)
• 2000 Geert Hoste en de lachende neger (docu-comedyserie, 6x)
• 2001 Geert Hoste Histories (docu-comedy serie, 6x)
• 2002 De leukste eeuw van Geert Hoste (10x)
• 2003 Geert Hoste en de Modelstaat (magazine 6x)
• 2003 Geert Hoste Eén man, Eén stem (verkiezingsconference)
• 2003 Geert Hoste staat model (10x)
• 2004 Geert Hoste en het jaar van de Aap (10x)
• 2005 Geert Hoste en het jaar van de Haan (10x)
• 2006 Geert Hoste Compleet (12x)
• 2006 Geert Hoste en het jaar van de Hond (12x)
• 2007 Geert Hoste Compleet (12x)
• 2007 Geert Hoste en het jaar van het Zwijn (10x)
• 2008 Geert Hoste Compleet (12x)
• 2008 Geert Hoste en het jaar van het Geit (7x)
• 2009 Geert Hoste Verzameld (12x)
• 2009 Geert Hoste en het jaar van de Buffel (7x)
• 2010 Geert Hoste Compleet (12x)
• 2010 Geert Hoste en het jaar van de Tijger (7x)

Boeken

• 1998 Geert Hoste Schrijft
• 1999 Geert Hoste 365
• 2000 Geert Hoste Goud
• 2001 Geert Hoste Peper
• 2002 Geert Hoste Heerlijk
• 2003 Geert Hoste Hofleverancier
• 2003 Geert Hoste Blond
• 2004 Geert Hoste Daarover
• 2005 Geert Hoste Kroket
• 2006 Geert Hoste Wel
• 2007 Geert Hoste Graag
• 2008 Geert Hoste Zogezegd
• 2010 Geert Hoste Naar De Letter

Wintertijd en winteruur zijn informele aanduidingen voor de "standaardtijd" die in grote delen van Europa wordt aangehouden van de laatste zondag in oktober tot de laatste zondag in maart. Dit is de periode waarin een eventuele zomertijd niet wordt gebruikt. Steeds geldt: "wintertijd" is standaardtijd, zomertijd is de afwijkende tijd.

De standaardtijd (en daarmee ook de zomertijd) heeft een afwijking ten opzichte van de middelbare zonnetijd. De grootte van die afwijking is afhankelijk van de plek waar men zich bevindt: in het meest oostelijke deel van het Nederlandse taalgebied in Nederland (Bad Nieuweschans in Groningen) loopt de standaardtijd 31 minuten voor terwijl dat in het meest westelijke deel van het Nederlandse taalgebied in België (De Panne in West-Vlaanderen) 50 minuten is.

Standaard- versus zomertijd

De Belgische en Nederlandse regering hebben zich aangesloten bij het besluit van de Europese Commissie (mei 2007) om de zomertijd in elk geval tot en met 2010 te laten ingaan.

Bij het einde van de zomertijd schuift de daglichtperiode een uur op, waardoor het 's ochtends vroeger licht en 's avonds vroeger donker wordt. Het weer stoort zich uiteraard niet aan de verandering van de tijd, zodat ook de gemiddelde dagelijkse gang van weersverschijnselen een uur naar voren schuift. Zo wordt de hoogste temperatuur van de dag meestal enkele uren na het middaguur bereikt. In de winter valt het warmste moment gemiddeld tussen 15 en 16 uur, maar omdat de invloed van de zon 's winters kleiner is dan 's zomers kan het warmste moment van de dag ook op een heel ander tijdstip vallen. Hartje winter wordt de hoogste temperatuur bij stormachtig weer soms midden in de nacht gemeten.

De "wintertijd" in de Nederlandse geschiedenis

In Nederland is de zomertijd in 1977 opnieuw ingevoerd; ook van 1916 tot 1945 was de zomertijd van kracht. Tot aan het begin van de 20e eeuw had vrijwel elke plaats zijn eigen tijd, omdat voor de tijdbepaling werd uitgegaan van de hoogste stand van de zon ter plaatse. Vanwege de rotatierichting van de Aarde wordt de hoogste zonnestand in het oosten van Nederland een kwartier eerder bereikt dan in het westen, in België is het verschil nog wat groter.

In Nederland maakte de komst van spoorwegen de invoering van een landelijke standaardtijd noodzakelijk. Van 1909 tot 1940 kende Nederland daarom de "Amsterdamse tijd", die 20 minuten voorliep op de West-Europese Tijd. Overgang naar de huidige Midden-Europese Tijd vond plaats op 16 mei 1940: op bevel van de Duitse bezetter werd de klok toen één uur en 40 minuten vooruit gezet. Die zomertijd gold ook gedurende de winters van 1941 en 1942. Pas in november 1942 werd de klok weer één uur teruggezet. In de jaren 1943-1945 gold alleen 's zomers de zomertijd, maar in 1946 werd de zomertijd voor een periode van ruim dertig jaar geheel afgeschaft.

Tijdzones

Voor de tijdrekening die we nu kennen is de aarde verdeeld in 24 tijdzones, waarin een standaardtijd geldt. Als maatstaf (universele tijd) wordt de tijd van Greenwich in Engeland genomen, dit is de Greenwich Mean Time. Nederland en het grootste deel van Europa liggen in de zone ten oosten daarvan, waarin het een uur later is dan in Greenwich, de Midden-Europese Tijd.

Crosby, Stills & Nash, Crosby, Stills, Nash and Young of Crosby and Nash is een Amerikaanse band van wisselende samenstelling die vooral in de eerste helft van de jaren '70 zeer bekend en gewaardeerd was, met name door hun karakteristieke close harmony zang en hun verpersoonlijking van de Woodstock generatie.

Biografie

David Crosby had in de nadagen van Buffalo Springfield (waarvan Stephen Stills ook deel uitmaakte) de plaats van Neil Young ingenomen op het Monterey Pop Festival. Graham Nash had The Hollies verlaten en was vertrokken naar de VS. Tijdens een tournee van the Hollies in 1968 had Cass Elliott van The Mamas and the Papas Graham Nash inmiddels al voorgesteld aan David Crosby. Tijdens een feestje zongen Crosby, Stills en Nash a capella "Helplessly Hoping," de aanwezigen waren zo enthousiast dat ze als groep verder gingen.

Hun eerste LP Crosby, Stills & Nash was meteen een succes. Hierna trad ook Neil Young toe tot de groep en gingen ze verder als Crosby, Stills, Nash & Young. Het tweede album, Déjà Vu met Neil Young geldt nog steeds als een van de hoogtepunten uit de popgeschiedenis. Ook het dubbele live album 4 Way Street heeft de tand des tijds doorstaan. Daarna gingen de vier echter hun eigen artistieke weg, met wisselend succes.

Metallica is een metalband uit de Verenigde Staten. De vier groepsleden vormen sinds begin jaren 80 de bekendste band in hun genre.

Bandgeschiedenis

De beginjaren (1980-1990)

Lars Ulrich plaatste in 1980 in het blad Recycler een advertentie omdat hij samen met gelijkgestemden een metalband wilde starten. James Hetfield reageerde op deze advertentie en spoedig hadden Lars en James hun eerste ontmoeting, maar in de zomer van 1981 werd pas de basis van Metallica gelegd. Lars had met succes geprobeerd in aanmerking te komen voor het leveren van een bijdrage aan Metal Massacre, een Metal Blade-compilatie. Hij moest dus heel snel een band vormen om dit nummer op te kunnen nemen. Lars en James ontmoetten elkaar op deze wijze wederom en een derde persoon, Lloyd Grant speelde leadgitaar.

Hun eerste show vond plaats op 14 maart 1982 in Anaheim. De daaropvolgende maand namen ze een demo op teneinde mee te kunnen doen aan een concert. Lloyd Grant maakte toen geen deel uit van de groep, maar Ron McGovney en Dave Mustaine wel. Ze namen vier nummers op: 'Hit The Lights', 'Motorbreath', 'Mechanix' en 'Jump In The Fire'. Later dook deze demo als bootleg op en wordt nu gekend onder de titel 'powermetal'. Aan deze vier nummers werden nog 'Seek And Destroy', 'Metal Militia' en 'Phantom Lord' toegevoegd om tezamen de demo 'No Life 'Till Leather' te vormen.

In november 1982 werd Ron McGovney vervangen door Cliff Burton en in november dat jaar ontmoetten ze Kirk Hammett (toenmalig gitarist van Exodus) voor het eerst. In maart 1983 werd Dave Mustaine, vanwege een alcoholprobleem, uit de band gezet en op 1 april 1983 door Kirk Hammett vervangen (Mustaine zou later, reeds in de zomer van 1983, Megadeth vormen en hierin gitaar en zang voor zijn rekening nemen). Vele optredens in Amerika volgden tot ze in mei 1983 de studio indoken om hun eerste album Kill 'Em All op te nemen. Het album werd twee maanden later uitgebracht. Een korte tour ter promotie van het album volgde en in oktober 1983 zaten ze alweer in de studio om hun tweede album Ride The Lightning op te nemen, dat op 27 juni 1984 door Megaforce Records werd uitgebracht. Nauwelijks vijf maanden later gevolgd door de release van de Creeping Death EP. In dit jaar kwam Metallica voor het eerst naar Europa en traden ze op tijdens het Heavy Sound Festival in België. Ze stonden in het voorprogramma van Barón Rojo.

Vanaf september 1985 tot december 1985 namen ze in Kopenhagen hun derde album Master Of Puppets op. Dit album is onder veel fans nog steeds één van de favorieten. In maart 1986 wordt het album uitgebracht. In dezelfde maand vormden ze de support act tijdens de Amerikaanse tour van Ozzy Osbourne. Metallica's populariteit steeg gestaag en dit was de laatste keer dat ze als support act optraden.

27 september 1986 was een zwarte dag in de geschiedenis van Metallica. Bij het Zweedse stadje Ljungby sloeg één van de tourbussen om, wat de 24-jarige Cliff Burton zijn leven kostte. De rest van de band overleefde het ongeval. Kirk Hammett: 'Ik draaide me om en zag Cliffs voeten onder de bus uitsteken!'. In het verwerkingsproces vormde alcohol hun steun en toeverlaat. Metallica is doorgegaan met de groep uit eerbetoon voor Cliff. James Hetfield: 'Cliff zou de laatste zijn die zou willen dat we opgeven'. In oktober 1986 werd wijlen Cliff Burton opgevolgd door Jason Newsted, na auditie te hebben gedaan.

Op 10 oktober 1987 wordt de EP Garage Days Re-Revisited, met alleen maar covers, uitgebracht. Deze EP is nu een collectors item. Hun vierde album getiteld ...And Justice for All volgt op 25 augustus 1988. Dit album wordt uitgebracht door Elektra Records. In december 1988 neemt Metallica zijn eerste muziekvideo op voor de single 'One'.

Het grote publiek (1990-1996)

Op 6 oktober 1990 duiken ze wederom de studio in voor hun vijfde studio-album. Dit album verschijnt in 1991 waarmee Metallica ook bij het grote publiek bekendheid verwerft. Officieel heet het vijfde studio-album simpelweg "Metallica", maar de naam "The Black Album" (vanwege de zwarte hoes), wordt uiteindelijk populairder. Met "Enter Sandman" en de ballad "Nothing Else Matters" bestormt Metallica de hitlijsten. Ook "Sad But True", "Wherever I May Roam" en "The Unforgiven" zijn uiterst succesvol en kunnen op veel airplay rekenen. Metallica weet hiermee als eerste metalband een mainstream publiek te bereiken op een grote schaal. Op het hoogtepunt van zijn populariteit brengt Metallica de box "Live Shit: Binge & Purge" met onder andere 3 live-cd's en 2 livevideo's uit. Deze box laat Metallica zien op het hoogtepunt van hun carrière.

De jaren van achteruitgang (1996-2001)

In respectievelijk 1996 en 1997 komen de twee nieuwe studio-albums "Load" en "ReLoad" uit (de twee albums waren afkomstig uit één opnameperiode). Op deze 2 cd's heeft Metallica een totaal ander geluid en voorkomen. Veel fans reageren teleurgesteld: de albums worden als te soft en te commercieel ervaren. De mensen die een Black Album 2 verwacht hadden, waren geschokt, dit kon het nieuwe Metallica niet zijn. Veel fans van het eerste uur haken dan ook af. Met "Until It Sleeps", "Mama Said" en "The Unforgiven II" weet Metallica toch wel weer de hitlijsten binnen te dringen. In de clip van "Until it sleeps" zijn overigens scènes te zien die zijn gebaseerd op de werken Ecce Homo en De Tuin der Lusten van de Nederlandse schilder Jheronimus Bosch. In 1998 verschijnt de cover-cd "Garage Inc", een dubbel-cd die niet alleen alle eerder opgenomen Metallica-covers verzamelt (waaronder de covers van Garage Days Revisited uit 1987 en de Garage Days uit 1984), maar ook nog een elftal nieuwe covers presenteert. Met de bewerking van het Ierse volksliedje (veelal onterecht beschouwd als een nummer van Thin Lizzy) "Whiskey In The Jar", kan Metallica weer op veel airplay rekenen. In 1999 verschijnt Metallica's tweede officiële live-album "S&M", waarin de band samen met Michael Kamen en het San Francisco Symphony Orchestra een aantal oude en nieuwere nummers laat horen in een klassiek jasje. Het is (voorlopig) de enige officiële CD waarop de nummers "No Leaf Clover" en "- Human" staan. Nadat de band in 2000 nog middels het nummer "I Disappear" heeft bijgedragen aan de soundtrack van de film Mission Impossible II gaat het snel bergafwaarts met hen. Metallica spant een rechtszaak tegen de peer-to-peer-muziekdeelservice Napster aan en legt daarmee dit populaire programma plat, wat erg veel kwaad bloed zet bij de vele gebruikers van dit programma.

De onzekere toekomst van de band (2001-2003)

In 2001 verlaat bassist Jason Newsted de band na een conflict met zanger Hetfield. Ze raakten het niet eens over Newsteds zijproject EchoBrain. Ondanks het verlaten van Newsted start het drietal de opnames van een nieuw studioalbum met producer Bob Rock als plaatsvervangend bassist. Tijdens de opnamen van het nieuwe album, 'St. Anger', krijgt Metallica steun van een therapeut om te leren omgaan met de botsende karakters in de groep en het wegvallen van Newsted. Deze gesprekken en andere voorvallen zijn gefilmd en hiervan is de documentaire "Some Kind Of Monster" gemaakt. Deze is te zien geweest in de bioscoop en is ook op dvd verschenen. Mede dankzij de gesprekken laat Hetfield zich in een afkickkliniek opnemen, aangezien hij verslaafd is aan "drank en andere verdovende middelen". Het grootste gedeelte van 'St. Anger' Heeft James Hetfield in die kliniek geschreven. Drummer Ulrich en gitarist Hammett blijven achter, zich afvragend of de band Metallica nog wel toekomst heeft. Het is het donkerste uur van de band, sinds de dood van Cliff Burton.

De St. Anger-jaren (2003-2006)

In 2003 is James Hetfield helemaal afgekickt en duiken de drie overgebleven Metallica-leden weer de studio in met producer Bob Rock om het nieuwe studio-album St. Anger verder op te nemen. Ook worden de opnames van 'Some Kind of Monster' hervat Tegen het einde van de opnames neemt de band Robert Trujillo (ex-Ozzy Osbourne, Suicidal Tendencies, Infectious Grooves, Black Label Society) aan als nieuwe bassist. Als welkomstgeschenk krijgt hij hiervoor $1.000.000. St. Anger is een agressieve plaat, waarin Hetfield veel frustraties heeft verwerkt. Het album is minstens even hard als de klassieke Metallica-platen, maar wel minder melodieus. Ook bevat dit album geen enkele gitaarsolo en gebruikt Ulrich een snaredrum waarbij de snaren niet tegen het onderste vel aangeklikt zitten,waardoor het geluid van de drums klinken als zogenaamde Trash Can drums en zijn de teksten niet meer alleen door Hetfield geschreven en is de productie - al dan niet bewust - vlak en rommelig. Het album wordt dan ook met gemengde reacties ontvangen, al zijn ook veel fans blij dat Metallica weer de oude agressie terug heeft, de meesten beschouwen het album niet als 'iets van Metallica' omwille van bovengenoemde redenen. In de toer die op St. Anger volgt speelt Metallica slechts enkele nummers van het nieuwe album, en gebruiken de rest van de tijd voor een best-of-Metallica-compilatie, waarbij ze veel nummers spelen die ze al reeds lange tijd niet hadden gespeeld en veel oude, snelle nummers van de oudere albums.

Death Magnetic (2008)

Op 8 juni 2006 trad Metallica in de Gelredome in Arnhem op tijdens de Escape from the Studio Tour 2006. In Berlijn en Arnhem introduceerden ze tevens een nieuw nummer dat bij gebrek aan een titel "The New Song" werd gedoopt. In Korea en Japan introduceerde Metallica in augustus nog een ander nieuw nummer, dat ze "The Other New Song" hebben gedoopt. Volgens Trujillo was het echter niet aannemelijk dat beide nummers (in die vorm) op het nieuwe album zouden verschijnen, zoals hij in juni 2007 liet weten tijdens een interview met een Grieks tijdschrift. Er zijn delen van The New Song te horen in de nummers All Nightmare Long en The End of the Line. Ook werd in het begin van 2006 de samenwerking met producer Bob Rock stopgezet en is Rick Rubin de nieuwe Metallica-producer geworden. Rubin heeft onder meer gewerkt met trashmetalband Slayer, rapgroep Run DMC, Red Hot Chili Peppers, System Of A Down, Slipknot en Aerosmith.

Op 20 februari 2007 is Metallica's versie van The Ecstasy of Gold verschenen op een tribute album van Ennio Morricone getiteld: We all love Ennio Morricone. Na een tijd lang te hebben opgenomen begonnen ze in 2007 aan hun Sick of the Studio tour '07. Die begon 28 juni in Lissabon en eindigde op 18 juli 2007 in Moskou. Zo waren ze ook te zien op 1 juli in België op Rock Werchter. Begin augustus doken ze weer de studio in om het nieuwe album op te nemen. In september 2008 verscheen de plaat Death Magnetic.

Lars Ulrich

27 juni 2008 bracht Metallica een cover van een Iron Maidensong uit, namelijk Remember Tomorrow. Dit nummer verscheen op het cover album Maiden Heaven van het magazine Kerrang! waarop verscheidene bands Iron Maiden gecoverd hebben.

Op vrijdag 30 mei 2008 speelde Metallica in Landgraaf op Pinkpop. Op vrijdag 15 augustus speelde Metallica in Hasselt op Pukkelpop.

Op 1 augustus werd via de website van de band bekendgemaakt dat het nieuwe album Death Magnetic op 12 september wereldwijd in de winkels zal liggen. Later die dag meldde de website dat Metallica een video heeft opgenomen met de filmmaker Thomas Vinterberg, bekend van o.a Festen. Op Ozzfest, 9 augustus 2008, speelde Metallica voor het eerst een nieuw nummer van Death Magnetic, Cyanide. Deze is tevens in Pro-shot video versie uitgebracht voor Platinum leden van Mission Metallica.

De eerste van het Death Magnetic album afkomstige single heet "The Day That Never Comes", als tweede single wordt het nummer "All Nightmare Long" en als derde wordt "Broken, Beat and Scarred" uitgebracht.

Overigens heeft het nieuwe album Death Magnetic een iets te vroege (digitale) geboorte beleeft doordat het sinds 2 september al te downloaden was via de vele sites die het internet rijk is. De reden hiervoor was dat een Franse platenzaak een exemplaar van het nieuwe album per ongeluk had verkocht waarna het album op internet belandde. Ondanks de reputatie van de band als het gaat om downloaden reageert drummer Lars Ulrich gelaten en zegt op een Amerikaanse radiozender:""Over tien dagen komt de plaat uit. We hebben toch al goud. Het is 2008, zo werken die dingen tegenwoordig."

Na de release van Death Magnetic werd het gehele album op de officiële site gezet.

In april 2009 werd de band opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Op 22 mei is overal in Europa (behalve Engeland) Guitar Hero: Metallica uitgebracht. Het spel is een editie van de Guitar Hero-reeks, en bevat naast nummers van Metallica ook 21 door de band uitgekozen songs van andere bands.

Op 22 mei is overal in Europa (behalve Engeland) Guitar Hero: Metallica uitgebracht. Het spel is een editie van de Guitar Hero-reeks, en bevat naast nummers van Metallica ook 21 door de band uitgekozen songs van andere bands. In 2008 verscheen de live-dvd Français Pour Une Nuit in het Romeinse colloseum van Nimes. Voor Zuid-Amerika en Mexico kwam in 2009 de dvd Orgullo, Pasión y Gloria: Tres Noches en la Ciudad de México uit (vertaald: Kracht, Passie en Glorie: drie nachten in Mexico City). Plannen voor een nieuw album zijn er niet, hoewel hardnekkige geruchten het jaartal 2011 of 2012 melden.

Bezetting

Huidige bandleden

• James Hetfield - zang/rhythmgitaar (vanaf begin)
• Lars Ulrich - drums (vanaf begin)
• Kirk Hammett - leadgitaar (sinds 1983) Ex: Exodus
• Robert Trujillo - basgitaar (sinds 2003) Ex: Suicidal Tendencies, Ozzy Osbourne, Black Label Society

Voormalige bandleden

• Jason Newsted - basgitaar (1986 - 2001) Nu: Voivod, Echobrain
• Cliff Burton - basgitaar (1983 - 1986) overleden op 27 september 1986 door een busongeval tijdens een tour met Metallica
• Dave Mustaine - leadgitaar (1981 - 1983) Nu: Megadeth
• Ron McGovney - basgitaar (1981 - 1982) Nu: Brainkill

Tijdelijke bandleden

• Lloyd Grant - Lead gitaar (heeft voor de demo een solo ingespeeld)
• Bob Rock - basgitaar (Opnamen St. Anger 2003) en producer van 1991 tot begin 2006
• Michael Kamen (en het San Francisco Symphony Orchestra) - tijdens de periode van S&M (Overleden in 2003)
• David Miles - op Low Mans Lyric van het album ReLoad
• Marianne Faithfull - zang op The Memory Remains.
• "Damien C. Philips" (Brad Parker) - Tweede gitarist op een concert in 1982 toen James enkel zong omdat hij een ongeluk had gehad met zijn skateboard.
• John Marshall

1. Tweede gitarist op meerdere concerten in 1986, toen James aan het herstellen was van een skateboard-ongeluk (pols gebroken).
2. Tweede gitarist op meerdere concerten in 1992, James deed enkel zang omdat hij zijn arm verbrand had tijdens een concert.

• Dave Lombardo (Slayer) - Verving Lars tijdens het "Download Festival" op 6 juni 2004
• Joey Jordison (Slipknot) - Verving Lars tijdens het Download Festival op 6 juni 2004
• Flemming Larsen (Lars' drumtechnicus) - Verving Lars tijdens het Download Festival op 6 juni 2004

Pink Floyd is een Engelse rockband die vroege erkenning kreeg voor zijn psychedelische rockmuziek. De groep evolueerde tot pioniers van de progressieve rock en symfonische muziek. Pink Floyd is bekend door zijn filosofische songteksten, klassieke rockcomposities, experimenten met geluid, grafisch en artistiek vernieuwende hoesontwerpen en niet in de laatste plaats door vele spectaculaire live-concerten.

Als een van de meest succesvolle en invloedrijke bands in de rockmuziek verkocht Pink Floyd wereldwijd meer dan 300 miljoen albums. Syd Barrett, Roger Waters en het latere bandlid David Gilmour kenden elkaar van school in Cambridge, terwijl de overige leden Mason en Wright samen met Roger Waters architectuur studeerden aan het Polytechnic in Regent Street in Londen.

Pink Floyd had in de late jaren 60 aanvankelijk bescheiden succes als een psychedelische band die indertijd nog geleid werd door Syd Barrett. Barretts toenemende onbetrouwbaarheid en zijn moeizame gedrag dwongen de overige bandleden om een nieuwe gitarist en leadzanger toe te voegen. Dat werd David Gilmour, die Syd Barrett later helemaal zou vervangen. Na het vertrek van Barrett werd zanger en basgitarist Roger Waters langzaamaan bandleider en belangrijkste songwriter. Dit leidde tot enkele wereldwijd bekende albums zoals Dark Side of the Moon 1973, Wish You Were Here 1975, Animals 1977, en The Wall in 1979.

Tijdens de opnames voor The Wall ontstonden de eerste scheurtjes in de groep. Het volgende album, The Final Cut, was in feite al een soloproject van Waters, met enige assistentie van Gilmour. In 1985 stopte Waters er ook mee en leek het voorbij. Maar in 1986 besloten Gilmour en Mason tot een doorstart, en later voegde Wright zich bij hen. Dit zeer tegen de zin van Waters, waarna rechtszaken volgden over de naamvoering Pink Floyd. Waters verloor.

Het overgebleven trio maakte de albums A Momentary Lapse of Reason in 1987 en The Division Bell in 1994, beide gevolgd door tournees.

Bob Geldof wist in 2005 de groep inclusief Waters bijeen te krijgen voor een optreden in het kader van het op 2 juli 2005 gehouden London Live 8-concert. Dit was het eerste optreden in de voltallige bezetting in 24 jaar. Op 3 februari 2006 verklaarde Gilmour tijdens een interview met de Italiaanse krant La Repubblica dat de band geen nieuw materiaal meer zal uitbrengen en geen tour meer zal houden.. Echter de individuele bandleden sluiten niet uit om solo of in klein samenwerkingsverband verder te musiceren. Door het overlijden van Rick Wright in september 2008 werd een echte reünie onmogelijk.

Bandhistorie

Syd Barrett-tijdperk: 1964–1968

Pink Floyd kwam voort uit een band die geformeerd was in 1964 en achtereenvolgens Sigma 6, de Megga Deaths, The Screaming Abdabs, en The Abdabs heette. Toen deze oergroep uit elkaar viel, gingen de bandleden gitaristen Bob Klose en Roger Waters, drummer Nick Mason, en 'wind instrument' speler Rick Wright verder onder de naam 'Tea Set'. Na een korte periode met leadzanger Chris Dennis, kwam de gitarist en zanger Syd Barrett bij de band, waarna Waters de bas op zich nam. Toen bleek dat een andere band onder dezelfde naam speelde, kwam Barrett met een alternatieve naam The Pink Floyd Sound. Pink en Floyd verwijzen naar twee bluesmuzikanten, Pink Anderson en Floyd Council. Niet veel later viel het begrip "sound" weg uit de groepsnaam. In de begindagen speelde de band covers uit het rhythm and blues-genre maar tegen de tijd dat de definitieve naam "Pink Floyd" leek bezonken, vergaarde de groep bekendheid met psychedelische interpretaties, uitgebreide improvisaties en zogeheten 'spaced out'-solo's. In die tijd speelde Pink Floyd in het Londense underground-uitgaansleven.

De op jazz georiënteerde Klose verliet de band en werd fotograaf, kort voordat Pink Floyd met opnames begon. Pink Floyd nam het eerste album op met als bandleden Barrett op gitaar en zang, Waters op basgitaar en achtergrondzang, Mason op drums en percussie, en Wright switchte naar keyboards en achtergrondzang.

Barrett schreef zijn eigen liedjes. Pink Floyd werd een favoriete gast in het underground uitgaansleven van Londen waaronder de UFO Club, de Marquee Club en the Roundhouse.

Eind 1966 werd de band uitgenodigd om muziek te schrijven voor Peter Whiteheads film Tonite Let's All Make Love in London. Twee tracks zijn op film vastgelegd: ("Interstellar Overdrive" en "Nick's Boogie") in januari 1967. Dit beeld en geluidsmateriaal is uiteindelijk in 2005 onder de titel London 1966/1967, uitgebracht op dvd.

Toen de populariteit steeg, zorgde de band Blackhill Enterprises in oktober 1966 voor een zakelijke overeenkomst met hun managers Peter Jenner en Andrew King,. Aansluitend verschenen de singles "Arnold Layne" in maart 1967 en "See Emily Play" in juni 1967. "Arnold Layne" bereikte nummer 20 in de Engelse hitlijst, en "See Emily Play" bereikte nummer 6. Hierdoor werd hun eerste tv-optreden in de Engelse Top of the Pops in juli 1967 een feit.

Album "The Piper at the Gates of Dawn" (1967)

Het debuutalbum The Piper At The Gates Of Dawn werd in augustus 1967 uitgebracht. Vandaag de dag wordt dit album gezien als een fraai voorbeeld van Britse psychedelische muziek. Het werd toentertijd, maar ook nu nog, goed ontvangen door de critici. De albumnummers werden met name geschreven door Barrett en laten poëtische lyrics en eclectische muziek horen. Zoals het avant-gardenummer "Interstellar Overdrive" en nummers zoals "The Scarecrow," die geïnspireerd is door de Fenlands, een landelijk gebied ten noorden van Cambridge (Barretts en Gilmours geboortestad). De songteksten waren surrealistisch en verwezen vaak naar folklore zoals "The Gnome". De band maakte gebruik van nieuwe elektronische technologie zoals 'stereo panning" en elektrische keyboards. Het album werd een hit in het Verenigd Koninkrijk waar het een #6-toppositie haalde. Gedurende deze periode toerde de band rond met Jimi Hendrix, wat de belangstelling voor Pink Floyds werk zeker ten goede kwam.

Na dit eerste album werden lange instrumentale stukken in de songs opgenomen. Syd Barrett was het genie uit de vroege Pink Floyd. Onder invloed van experimentele drugs zoals LSD schreef hij psychedelische songs die vooral in het eerdere werk gekenmerkt worden door hun vele maatwisselingen.

Barretts vertrek

Terwijl de band aan populariteit won, begonnen de stress van het touren en het toenemende drugsgebruik hun tol te eisen bij Barrett. Diens mentale gezondheid ging gedurende maanden achteruit. In januari 1968 werd gitarist David Gilmour gevraagd om Barretts gitaarspel en zang over te nemen.

Barretts gedrag werd steeds minder voorspelbaar en zijn continu gebruik van LSD maakte hem als bandlid zeer onstabiel. Zo stond hij regelmatig op het podium voor zich uit te staren. Tijdens enkele optredens sloeg hij gedurende het gehele concert dezelfde akkoorden aan, of ontstemde zijn gitaar. Omdat Barrett nauwelijks meer te handhaven was, werd zijn gitaargeluid bij optredens zeer zacht gezet. Zijn bijdragen aan het album A Saucerful of Secrets werden vrijwel allemaal overgespeeld door Gilmour. Uiteindelijk werd Barrett simpelweg niet meer meegenomen op tournee. De overige groepsleden hoopten dat Barrett nog wel als componist verder kon gaan, maar de toenemende complexiteit van zijn composities zoals "Have You Got It Yet?", met veranderende melodieën en akkoorden lieten de bandleden geen andere keus dan ook deze constructie te laten varen.  Toen in april 1968 Barretts vertrek officieel werd, besloten producers Jenner and King bij hem te blijven, en werd de Blackhill partnership opgeheven. De band nam Steve O'Rourke als manager aan, en deze bleef bij Pink Floyd tot zijn dood in 2003.

Na twee solo-albums (The Madcap Laughs en Barrett, mede geproduceerd door en soms met meespelen van Gilmour, Waters and Wright) die bescheiden succes oogstten, trok Barrett zich terug uit de muziekindustrie. Onder zijn eigen naam, Roger, leefde hij een teruggetrokken bestaan in Cambridge. In 1975 dook hij plotseling op bij de opnames van de band voor het album Wish You Were Here. Barrett stierf thuis op 7 juli 2006.

Na het vertrek van Barrett werd Roger Waters de belangrijkste songschrijver. De muziek werd steviger en de sound gemakkelijker in het gehoor liggend. De muziek werd space rock of sciencefiction rock genoemd. De meningen over Pink Floyd varieerden van "een van de prominentste rockbands aller tijden" tot "zielloze verkopers van pompeuze gebakken lucht".

Overgangsperiode 1968–1970

Muzikaal gezien was dit een periode van experimenteren. Gilmour, Waters en Wright brachten elk materiaal in dat een eigen klank en geluid had. Hierdoor was het werk minder consistent dan de voorafgaande, door Barrett gedomineerde, jaren. Maar ook minder ‘gepolijst’ dan de sound van de latere jaren. Anders dan Waters gaven Gilmour en Wright de voorkeur aan nummers met simpele teksten, of aan instrumentale nummers. Uit deze periode komen enkele zeer experimentele nummers zoals:

• A Saucerful of Secrets, dat grotendeels bestaat uit experimentele effecten, slagwerk, oscillatoren, ‘tape loops’ en een engelachtige finale ('Angelic Voices').

• Several Species of Small Furry Animals Gathered Together in a Cave and Grooving with a Pict, dat bestaat uit versnelde samples die lijken op knaagdieren en vogels. Het eindigt in een monoloog in een schots dialect. Dit deel is bij kenners bekend als The Scottish Rant.

• Careful with That Axe, Eugene, een psychedelische trip rond één akkoord, met een oerkreet van Waters.

Album “A Saucerful of Secrets" (1968)

Van de hand van Barrett verscheen er nog één nummer op het tweede album A Saucerful of Secrets van Pink Floyd: Jugband Blues. A Saucerful of Secrets kwam uit in juni 1968, en haalde de negende plek in de UK ranglijst. Dit album is het enige album dat niet de Amerikaanse hitlijsten haalde.  Het album is een beetje uit balans omdat het zowel het psychedelische geluid als het experimentele geluid bevat. De experimentele nummers kwamen op het live-deel van Ummagumma tot hun recht.

Album “Music From the Film More" (1969)

Pink Floyd werd door de regisseur Barbet Schroeder gevraagd om de soundtrack te schrijven voor zijn film More, die uitkwam in mei 1969. De filmmuziek werd uitgegeven als een Pink Floyd-album, Music from the Film More, in juli 1969. Dit album haalde de negende plaats in de UK, en 153e in Amerika. Een aantal nummers op More is akoestisch. Twee nummers van dit album, "Green Is the Colour" en "Cymbaline", werden vaste elementen voor de live-optredens van de band. "Cymbaline" was het eerste nummer waarin Roger Waters' cynische houding over de muziekindustrie aan de orde komt. De rest van het album bestaat uit avant-garde losstaande nummers uit de film en een enkele zwaardere rocknummers als "The Nile Song".

Album “Ummagumma" (1969)

In 1969 volgde een dubbelalbum Ummagumma. Dit is een combinatie van live-opnames enerzijds en onafhankelijke studio-experimenten anderzijds, waarbij elk bandlid een halve kant mocht vullen, zijnde een ‘solo’ project. De titel van het album verwijst naar de in Cambridge gebruikte turbotaal voor “geslachtgemeenschap” . De band experimenteerde op de LP met studio-opnames, dat onder andere Waters akoestische song "Grantchester Meadows" en Wrights vierdelig pianocompositie "Sysyphus" bevatte. Gilmour leverde het meanderende progressieve rocknummer "The Narrow Way" en Mason's bijdrage was de slagwerksolo "The Grand Vizier's Garden Party". Grote delen van deze nummers werden overigens al gespeeld tijdens live-optredens tijdens Pink Floyd's The Man and the Journey-tour. Het live-gedeelte van Ummagumma laat een viertal goede opnames horen van de psychedelische composities Astronomy Domine, Careful with that axe, Eugene, Set the controls for the heart of the sun en A saucerful of secrets. Vooral het live-deel van het dubbelalbum werd populair bij de recensenten en ook bij het publiek. Ummagumma eindigde op de 11e plek in Nederland, de 5e plek in de UK, en als 74e in Amerika.

Album "Atom Heart Mother" (1970)

Het album Atom Heart Mother kwam tot stand in samenwerking met de avant-garde componist Ron Geesin. Op het titelnummer, dat één plaatkant in beslag neemt, krijgt Pink Floyd assistentie van een kopersectie, een voltallig klassiek zangkoor en de cello van Geesin. Op de andere kant van het album hebben Gilmour, Waters en Wright ieder een nummer geschreven en eindigt men met een groepscompositie Alan's Psychedelic Breakfast. Dit laatste nummer is een collage van geluid en muziek rondom een kokende en etende man. Het gebruik van geluiden, geluidseffecten en spraakknipsels zou vanaf dit moment een belangrijk eigenschap worden van Pink Floyd-nummers. In vergelijking met het studiodeel van Ummagumma is er minder ruimte voor experimenten op de b-kant, en er is geen nummer van de hand van Mason. Het album behaalde de 1e plaats in de albumlijsten van het Verenigd Koninkrijk en werd 55ste in N-Amerika. Door dit succes kon Pink Floyd zijn eerste grote tournee doen in de Verenigde Staten. Overigens zijn zowel Gilmour als Waters kritisch over dit 'symfonische' albumwerk. Zo beschreef Gilmour het later als "a load of rubbish / een verzameling onzin" en Waters heeft eens gezegd "I wouldn't mind if it were thrown in the dustbin and never listened to by anyone again / Ik zou het niet erg vinden als het in de vuilnisbak zou verdwijnen, en dat niemand het ooit meer zou horen".

Doorbraak tijdperk 1971–1975

Album "Meddle" (1971)

Het daaropvolgende jaar bracht Pink Floyd het album Meddle uit. Hoogtepunten zijn het openingsnummer, One Of These Days. De vervormde stem in dit nummer is die van drummer Nick Mason (One of these days I'm going to cut you into little pieces; een anti-reactie op de herhaaldelijke kritiek van een lokale radio DJ). Zowel Gilmour als Waters spelen hier de baspartij. Tevens bevat dit album het 23 minuten durende, een volledige plaatkant vergende meesterwerk Echoes.

Live at Pompeii (1971)

Eind 1971 nam Pink Floyd het optreden (zonder publiek) Live at Pompeii op. Regisseur Adrian Maben wilde breken met de traditionele concertregistraties, waarin bands simpelweg tijdens een optreden gefilmd werden. Hij situeerde Pink Floyd in de ruïnes van de arena van Pompeii en vulde deze beelden aan met shots van de opgravingen en van de Vesuvius. Door verschillende problemen met de techniek, werden in de periode 4 tot en met 7 oktober 1971, alleen de nummers "Echoes", "A Saucerful of Secrets" en "One Of These Days" daadwerkelijk in Pompeii opgenomen. De overige nummers "Set the Controls for the Heart of the Sun", "Careful With That Axe, Eugene" en "Moidemoiselle Nobbs" (wat op het album Meddle de titel Seamus had) werden in een studio in Parijs opgenomen. De oorspronkelijke release van de film bevatte alleen de live-opnamen van de bovengenoemde nummers. In 1974 verscheen een tweede versie van de film met daarin opnamen uit de Abbey Road studio's.

Obscured by Clouds (1972)

Obscured by Clouds uit 1972 is opnieuw een filmsoundtrack, met uiteenlopende sferische songs.

Dark Side Of The Moon (1973)

Pink Floyd, 1973

Het hele jaar 1972 werd gewerkt aan materiaal voor een nieuw album. Tijd, dood, geld, gewelddadige conflicten en (hun invloed op) krankzinnigheid zijn de tekstuele thema's. Toen de groep in juni 1972 de studio in ging voor de opnames, speelden ze het gehele album al een half jaar live. Hierdoor hoefde geen tijd meer te worden besteed aan het schrijven van songs en konden ze naar hartenlust experimenteren met geluidseffecten. Verschillende technici en producers werkten mee aan dit album, onder wie Alan Parsons. Dark Side Of The Moon verscheen in maart 1973 en stond vanaf dat moment meer dan 14 jaar (741 weken) onafgebroken in de Amerikaanse top 100 en is een van de best verkochte albums aller tijden (begin 2008 stond de teller op 45 miljoen). De single Money werd een top-20-hit in de Verenigde Staten. De albumcover werd ontworpen door Storm Thorgerson. In 1993 verscheen DSOTM opnieuw in de 20th Anniversary edition, digitaal geremastered. In 2003 werd de oorspronkelijke quad (quadrafonie) versie opnieuw geremasterd en uitgebracht in een 5.1 surround versie op een hybride SACD.

Wish you were here (1975)

Tot eind 1973 bleef de groep zeer veel optreden. Vanaf "Dark Side" werd steeds meer tijd in de studio doorgebracht. Het album Wish You Were Here verscheen in september 1975. De nummers Shine On You Crazy Diamond en Wish You Were Here zijn odes aan Pink Floyd-oprichter Syd Barrett die op 5 juni 1975 tijdens het afmixen van de plaat onverwacht een kijkje kwam nemen in de studio. De bandleden herkenden hem niet, omdat hij volledig was kaalgeschoren (inclusief wenkbrauwen) en bijna 100 kilo woog. Een ander thema op dit album is de druk die platenmaatschappijen op rockbands leggen ("by the way, which one's Pink?").

Roger Waters-tijdperk 1976–1985

Animals (1977)

Op het album Animals, dat in januari 1977 verscheen, worden varkens, honden en schapen gebruikt als metaforen voor leden van de huidige maatschappij. Inspiratiebron is - net als voor Welcome To The Machine - het boek Animal Farm van George Orwell. Twee nummers op dat album zijn herwerkingen van nummers die de groep na de release van "Dark Side" had geschreven, maar tot dan toe enkel live werden gebracht ("You Gotta Be Crazy" werd "Dogs" en "Raving And Drooling" werd "Sheep"). Tussen januari en juli 1977 deed Pink Floyd een uitgebreide wereldtournee onder de naam "In The Flesh". De setlist bestond uit het gehele album Animals, gevolgd door een integrale uitvoering van het album Wish You Were Here.

The Wall (1979)

In 1978 verschenen soloalbums van David Gilmour ("David Gilmour") en Richard Wright ("Wet dream"). Waters hield zich bezig met het schrijven van het dubbelalbum The Wall, dat eind 1979 verscheen. Het album vertelt hoe de rockzanger Pink een muur om zich heen bouwt om zich af te schermen van de buitenwereld. De 'stenen in de muur' worden gevormd door alle traumatische gebeurtenissen uit zijn leven: het opgroeien zonder vader, bepaalde leraren op school, een moeder die hem klein wilde houden, de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog, verbroken relaties. Dit alles leidt bij Pink tot gevoelens van leegte, agressie, wanhoop en gevoelloosheid en het creëren van een muur om zich heen. Hij raakt overspannen en ziet zichzelf als een onaantastbare dictator, die alle zwakkeren in de samenleving wil uitroeien. Als in een (denkbeeldige) rechtszaak zijn schoolmeester, vrouw en moeder tegen hem getuigen, wordt hij gedwongen de muur af te breken.

Roger Waters heeft in meerdere interviews verteld dat de teksten grotendeels autobiografisch zijn en dat het idee voor het album is ontstaan omdat Waters - sinds de enorme populariteit van Pink Floyd en de optredens in voetbalstadions - het gevoel had dat er een muur ontstaan was tussen band en publiek.

De band vervreemdde echter niet alleen van het publiek, maar ook van elkaar. Toetsenist Richard Wright werd het slachtoffer van de interne machtsstrijd en werd tijdens de opnames door Roger Waters uit de groep gezet; hij bleef wel actief als sessiemuzikant.

Zowel het album, als de single Another Brick In The Wall, Part Two, met het thema "We don't need no education", werden grote hits.

In Zuid-Afrika kreeg het nummer een heel speciale betekenis. Het werd de protestsong van het verzet tegen apartheid. Het verplicht stellen van het Afrikaans als vak op de zwarte scholen leidde tot enorme rellen, We don't need no education sloot daar als thema direct op aan. Het nummer werd in Zuid-Afrika verboden. Pas na het opheffen van de apartheid kon Pink Floyd het nummer live uitvoeren in het land.

In 1980-1981 werd The Wall live gespeeld. Tijdens de eerste helft van de voorstelling werd er op het podium een muur gebouwd, waardoor de band de tweede helft van de show niet meer te zien was. Op de muur werden animaties van tekenaar Gerald Scarfe vertoond. Vlak voor het einde werd de muur neergehaald. De live-voorstelling werd, vanwege de enorme omvang van de live-infrastructuur, slechts in 4 steden vertoond: Los Angeles (7 voorstellingen), New York (5), Londen (11) en Dortmund (6). Tijdens deze optredens speelde Wright mee in 'loondienst', wat voor hem goed uitpakte: de kosten voor de tourneebleken dermate hoog dat verlies werd geleden, iets waar Wright geen last van had.

In 1982 verscheen een film van The Wall, waarin Bob Geldof de rol van Pink speelde.

The Final Cut (1983)

Het album The Final Cut uit 1983 is letterlijk het slotstuk van Pink Floyd onder leiding van Roger Waters. Sterker nog: de plaat vermeldt Pink Floyd louter als uitvoerder van het Roger Waters-werk ondanks het talent van de andere bandleden. Niet alleen sluit het album tekstueel aan op The Wall (het trauma van zijn overleden vader wordt verder uitgediept en gerelateerd aan de dan actuele Falklandoorlog en de dreiging van een atoomoorlog). Ook lijkt Waters daadwerkelijk de muur om zich heen te hebben afgebroken, gezien de persoonlijke, intieme teksten.

Verder zonder Waters

Officieel ging de groep niet uit elkaar, maar Roger Waters maakte iedereen duidelijk dat wat hem betreft Pink Floyd geen bestaansreden meer had. Dat was echter niet hoe David Gilmour erover dacht. Hij bracht in eerste instantie Nick Mason en daarna Richard Wright terug samen en kondigde halverwege de jaren 80 aan dat zij een nieuw Pink Floyd-album zullen uitbrengen.

Roger Waters kon, ondanks juridische stappen, niet voorkomen dat het trio de naam Pink Floyd mocht blijven gebruiken. Waarschijnlijk had Waters' protest ook een financiële achtergrond. Hij kreeg het voor elkaar dat de groep hem auteursrechten moest betalen op het gebruik van enkele live-attributen, zoals het opblaasbaar varken.

Het trio bracht in 1987 een nieuwe LP uit: A Momentary Lapse Of Reason. Zoals The Final Cut in feite een soloalbum van Waters is, is A Momentary Lapse Of Reason een zeer succesvol soloalbum van Gilmour. Mason en Wright schreven geen enkel nummer voor de plaat en spelen ook niet op alle nummers mee. Muzikaal gezien lijkt het erop dat Gilmour op dit album de tijden van Wish You Were Here wilde laten herleven. Storm Thorgerson mocht de albumhoes ontwerpen.

De groep trok daarna op een uiterst succesvolle wereldtournee en bracht een live-album uit: 'Delicate Sound Of Thunder'.

In 1994 kwam The Division Bell uit, het tweede full album van het Pink Floyd onder David Gilmour. Het album verkocht uitstekend, met onder andere songs als Marooned en What Do You Want From Me. Voor Marooned kreeg Pink Floyd zelfs de grammy award van beste instrumentale track. Ook de tournee die er op volgde, zorgde ervoor dat Pink Floyd een geldmachine bleef. Ook ditmaal werd de tournee gevolgd door een live-album PULSE, waar ook een integrale live-versie van Dark Side Of The Moon op staat.

In een interview met Roger Waters na de breuk met Pink Floyd werd hem gevraagd of hij ooit nog eens het werk van Pink Floyd zou vertolken. Daarop antwoordde hij dat hij alleen The Wall nog wel een keer wilde uitvoeren als de Berlijnse Muur zou vallen. Groot was ieders verbazing toen dat zo'n zes jaar later ook daadwerkelijk gebeurde. Waters hield woord en organiseerde in 1990 een groots concert in Berlijn, waar ongeveer 350.000 toeschouwers op af kwamen. Geen van de overige leden van Pink Floyd deed hier echter aan mee. Waters werd ondersteund door een scala aan internationale artiesten.

Tijdens diverse gelegenheden is Waters gevraagd wat hij vindt van het Pink Floyd-werk na zijn vertrek. Hij erkent het talent (gitaar en songwriting) van David Gilmour, maar over de beide albums is hij minder enthousiast: Momentary Lapse Of Reason bevat volgens hem een paar aardige ideeën, maar The Division Bell is volgens hem net Dire Straits. Hij meent ook te weten waarom: te veel songwriters die het geheel moeten dragen.

Pink Floyd met Roger Waters op Live 8

Op 2 juli 2005 speelde Pink Floyd met Roger Waters op het door Bob Geldof georganiseerde Live 8, in Hyde Park, Londen. Dit was de eerste keer sinds 1981 dat de band in de bekende opstelling speelde. De setlist bestond uit: Breathe / Breathe Reprise; Money; Wish You Were Here; Comfortably Numb.

Of deze reünie zal leiden tot meer gezamenlijke optredens is, gezien de reacties van de artiesten, niet waarschijnlijk. Roger Waters heeft namelijk 'nee' gezegd tegen een tournee met zijn oude band.

Volgens de zanger-bassist was het geen probleem om gedurende één dag muzikale concessies te doen, maar zou hij het tijdens een hele tour niet aankunnen. Ook een bedrag van (omgerekend) 121,5 miljoen euro kon hem niet over de streep trekken, daar hij heeft gezegd 'dat geld niet nodig te hebben'.

Echter, in verschillende interviews na afloop heeft Waters zeer positief gereageerd op het Live 8-optreden. Zo stelt hij dat 'hij het niet onwaarschijnlijk acht dat er in de toekomst nogmaals een Pink Floyd-optreden zal zijn'. Hij ziet een integrale live-versie van Dark Side of the Moon wel zitten. Maar dan moet de gelegenheid wel bijzonder zijn. (Volgens Gilmour is een reünie echter niet aan de orde.)

Enkele maanden na Live 8 kreeg de reünie nog een klein vervolg. Tijdens de inwijding van de band in de UK Hall of Fame, waren David Gilmour en Nick Mason aanwezig, terwijl Roger Waters via een satellietverbinding op een groot scherm zijn dankwoord richtte tot het aanwezige publiek én memoreerde aan het, in zijn ogen, ontroerende Live 8-concert.

Overigens heeft het Live 8-optreden de verkoopcijfers van het Pink Floyd-album Echoes: The Best of Pink Floyd met ruim 1300% doen stijgen. Alle winsten uit deze verkopen hebben de bandleden geschonken aan de instellingen die zich bezig houden met het bestrijden van de armoede in Afrika.

Zowel David Gilmour als Roger Waters houden zeer succesvolle tours in het voorjaar en de zomer van 2006. Waters doet dat weer op 5 mei 2007 en op 11 mei 2008 met zijn Dark Side of the Moon Tour.

Toetsenist Rick Wright werkte, 11 jaar na de CD Broken China, aan een nieuw album dat in 2008 zou moeten verschijnen. Of dit doorgang vindt is nog onbekend aangezien Wright in september 2008 overleed. Van Gilmours On an Island Tour verscheen op 17 september 2007 de 2-dvd Remember that Night.

Op 27 augustus verscheen de 3-CD-Box t.g.v. de 40e verjaardag van het debuutalbum Piper at the Gates of Dawn, met een mono- en stereoversie en een bonusdisc met o.a. de eerste drie singles, enkele B-kantjes en nog enkele verrassingen. Hoewel ... voor wie de bootleg Alternate Masters 1966-68 in huis heeft, valt het met dat interessante bonusmateriaal wel mee.

Op 10 december 2007 verscheen de boxset "Oh by the way". Daarin zitten alle 14 studio-albums van de groep (hoewel de helft van "Ummagumma" natuurlijk 'live' is!), maar ontbreekt de verzamelaar "Relics".

Roger Waters (2007)

Roger Waters tijdens Arrow Rock Festival in 2006

George Roger Waters (Great Bookham bij Leatherhead (Surrey), 6 september 1943) is een Britse rockmusicus (basgitarist) en songwriter. Waters werd bekend als lid van Pink Floyd, maar sinds midden jaren '80 speelt hij solo.

Waters werd in 1943 geboren, vijf maanden voordat zijn vader als tweede luitenant sneuvelde bij de geallieerde Landing bij Anzio in Italië. Eric Fletcher Waters was oorspronkelijk leraar, en was communist en pacifist. Het verlies van zijn vader had een grote invloed op zijn Waters' leven en veel van zijn teksten zijn anti-militaristisch getint. Het album The final cut is opgedragen aan zijn vader. Het gemis van zijn vader komt tot uitdrukking in Another brick in the wall:

Pink Floyd

Waters was in 1964 samen met Syd Barrett oprichter van wat door velen wordt beschouwd als een van de meest succesvolle psychedelische rockbands ooit: Pink Floyd. Onder aanvoering van Barrett maakte Pink Floyd, na twee singles uitgebracht te hebben (Arnold Layne: een nummer over een travestiet en See Emily Play) in 1967 een succesvol debuutalbum, The Piper at the Gates of Dawn. Barretts drugsconsumptie leidde er echter toe dat de gitarist/songschrijver niet meer in groepsverband te handhaven was. Zijn plaats werd ingenomen door David Gilmour. Barrett sleet zijn dagen al cactussen kwekend, schilderend en televisie kijkend, en overleed op 7 juli 2006. Het nummer Shine on You Crazy Diamond, van het album Wish You Were Here (1975) is aan hem opgedragen.

Met A Saucerful of Secrets (1968) werd duidelijk dat Waters de drijvende kracht achter Pink Floyd was geworden - hij domineerde het creatieve proces. De periode van 1968 tot 1973 is er een waarin de band met veel energie en creativiteit een aantal albums uitbrengt. Behalve Waters hebben echter ook Rick Wright en Gilmour een duidelijke inbreng in de ontwikkeling van de groep. In 1969 wordt het dubbelalbum Ummagumma uitgebracht, met een kant die live-opnamen bevat, de andere kant bijdragen van de vier bandleden afzonderlijk. De plaat werd vooral in underground-kringen geroemd. Het live-gedeelte werd later in Pompeii op film geregistreerd, het decor van de door lava verwoeste stad paste wonderwel bij de muziek van het viertal.

Kort daarna werd Atom Heart Mother (1970) uitgebracht waarbij Pink Floyd samenwerkte met het Philharmonic London Orchestra. Daarna volgde Meddle (1971), waarbij vooral het lange Echoes opviel door de glasachtige zang van Gilmour en Wright. Gilmour experimenteerde onder andere door het imiteren van albatrossen op zijn gitaar; Waters nam steeds meer het schrijven van de teksten voor zijn rekening. Pink Floyd heeft in die dagen al de status van absolute supergroep, die met een voor die tijd opzienbarende lichtshow de hele wereld rondreisde.

Na het ondergewaarde album Obscured by Clouds, geschreven voor de film La Vallée, verscheen in 1973 Dark Side of the Moon. De invloed van Waters is duidelijk waarneembaar: zowel het concept als alle teksten waren van zijn hand. De band was muzikaal ook een andere richting ingeslagen. Van lange, ingewikkelde, etherische stukken tot pakkende, korte songs met een sombere, onheilspellende ondertoon. De songteksten zijn magisch-realistisch. Die combinatie maakte het album onmiddellijk tot een sensatie: het is nog altijd het best verkochte Pink Floyd-album, en tevens een van de best verkochte rockalbums aller tijden. In de VS staat Dark Side of the Moon bijna onafgebroken veertien jaar in de albumcharts. De klassieker Money werd een van de grootste hits.

Na het succes van Dark Side of the Moon volgde een rustpauze die twee jaar duurde, waarna Wish You Were Here werd uitgebracht. De plaat was in de voorverkoop al goud. De muzikale koers leek verlegd te zijn naar langere stukken met een symfonische karakter. Waters zingt Shine on You Crazy Diamond. Dat ging hem echter niet gemakkelijk af, kritisch als hij is komt hij iedere dag naar de studio om een regel in te zingen.

Vervolgens bracht de band in 1977 Animals uit, mogelijk geïnspireerd door George Orwells Animal Farm. De sfeer is rauw en donker. Het cultuurpessimisme viert hoogtij, en het geeft met een gezonde artistieke knipoog een scherpe kritiek op de kapitalistische samenleving. Het meeste materiaal stamt uit de periode net na Wish you were here. De meningen over dit album verschillen, maar Bob Dylan liet zich ooit ontvallen dat hij Dogs een geweldig nummer vond. Hoewel de plaat goed verkocht, kon het zich - commercieel gezien - niet meten met zijn voorgangers.

Intussen waren Wright en Gilmour bezig met soloprojecten, en was Waters degene die het best zijn ei in het Pink Floyd-concept kwijt kon. Dat bleek in 1979 bij het verschijnen van The Wall. Waters was bijna geheel verantwoordelijk voor dit werk, met uitzondering van Gilmours Comfortably Numb. De laatste zou later fijntjes zeggen dat Waters weliswaar het meeste schreef, maar dat het mooiste nummer van hem was. Waters liet de band kiezen uit The Wall en de demo die later The Pros and Cons of Hithhicking zou worden. De overige bandleden vonden Pros and Cons te persoonlijk en kozen voor The Wall. Zowel het album als de single Another Brick in the Wall sloegen enorm aan, ook in Zuid-Afrika, waar het toenmalige apartheidsregime de muziek als "subversief" verbood. Op The Wall zijn korte, relatief simpele songs te vinden met een grote zeggingskracht. De rode draad is eenzaamheid, als gevolg van 'the wall', waaraan velen hun steentje bijdragen.

Nagenoeg onaangekondigd kwam in 1983 het laatste Pink Floyd-album onder Waters uit, met de profetische titel The Final Cut. Een benaming die ook voor andere interpretaties vatbaar is. Waters voerde de totale regie, met uitzondering van Not Now John, waarin ook Gilmour een aandeel had. Het is het minst succesvolle album van Pink Floyd. Duidelijk is hoorbaar dat de groep geen eenheid meer was, en de zwaarmoedige autobiografische bespiegelingen van Waters waren menigeen te veel. Rick Wright deed niet meer mee, hij was een paar jaar daarvoor ontslagen.

Solo

In 1984 bracht Waters zijn eerste soloplaat uit, The Pros and Cons of hitchhiking, een plaat die destijds gelijktijdig met The Wall door hem was geschreven. De plaat ging onder andere over communicatieproblemen, een geliefkoosd onderwerp. Tekenend voor de plaat zijn de vele geluidseffecten en de lange, stevige gitaarsoli van Eric Clapton.

Waters ondervond dat hij bij lange na niet zo bekend was als zijn voormalige band. Hij trad op in halfvolle zalen en het album zelf werd een matig succes. Hoewel het conceptueel goed in elkaar stak, miste het de verzachtende inbreng van Gilmour, vooral vocaal. De laatste weigerde destijds om, na The Final Cut, weer als sessiemuzikant mee te werken bij de uitvoering van The Pros and Cons. Het betekende het definitieve einde van de samenwerking tussen Waters en de rest van de band, en het begin van een langdurige controverse.

In 1986 werd Waters gevraagd om een paar nummers te schrijven voor When the Wind blows, een naargeestige tekenfilm over een braaf Engels stel in de setting van een nucleaire ramp. Ook van Genesis zijn nummers op deze cd terug te vinden, terwijl de titelsong afkomstig is van David Bowie.

Er brak een periode aan van rechtszaken en allerhande juristerij, met als inzet het recht de naam Pink Floyd te gebruiken. Waters claimde het artistieke brein van de groep te zijn, maar Nick Mason en met name David Gilmour voerden aan dat zij ook gezichtsbepalend waren. De rechter stelde Waters in het ongelijk, maar kende hem wel een aandeel in de toekomstige royalty's toe. Dit voorrecht was al eerder Syd Barrett toegevallen, zij het dan zonder rechtszaak.

De groep profiteerde intussen van de sterke merknaam en Waters moest toezien hoe zijn oud-collega's volle stadions trokken. Pink Floyd, met frontman David Gilmour, baarde opzien met gigantische, wereldwijde shows ter promotie van A momentary lapse of reason. Hoogtepunt was een show in Venetië die ook in Nederland live werd uitgezonden.

Ongeveer gelijktijdig verscheen Radio KAOS in 1987. Een plaat die weinig indruk achterliet. Het was alsof de inspiratie hem in de steek had gelaten: de hoogstandjes uit de Pink Floyd-periode leken voorbij. Thema’s zijn onder andere de overvloed aan informatie die we over ons heen krijgen en profetische angsten voor wederom een kernoorlog. Maar zelfs Waters eindigde optimistisch met het slotnummer The Tide is turning. De tijdens de tournee gebruikte affichering "Which one's Pink? " maakte weinig indruk op het matig opgekomen publiek.

In 1989 viel de Berlijnse Muur en Waters organiseerde in 1990 een "live” mega-show met The Wall als thema in Berlijn, met een all-star cast. Kosten (door Waters uit eigen middelen betaald) noch moeite werden gespaard, maar dat verhinderde niet de technisch problemen. Miljoenen kijkers waren getuige van een rommelige opvoering en de geluidsweergave was soms erbarmelijk. Waters ging zelfs biddend naar de grond, alsof hij zo nog erger wilde voorkomen. Later kwam Waters overigens wel uit de kosten dankzij de opbrengsten van de verfilming, getiteld: The Wall: Live in Berlin.

In 1992 revancheerde hij zich met het sterke Amused to Death, zijn magnum opus. Zingen kon hij nauwelijks meer, maar zijn “praatzingen” herbergt vele nuances en accentueert de veelal ingetogen songs. Waters leek weinig moeite te hebben met het vinden van waardige vervangers voor Gilmour. Na Eric Clapton was het Jeff Beck die de sologitaar bespeelde, op de voor hem kenmerkende wijze. Verder maakte Waters veelvoudig gebruik van de vocale kwaliteiten van Katie Kissoon en P.P. Arnold.

Opvallend zijn vooral de teksten. Waters vestigde hier voorgoed zijn reputatie als woordkunstenaar. Soms diep droevig en wanhopig, dan weer fijn sardonisch, maar altijd gevat. Thema’s zijn de waanzin van de oorlog en de “vooruitgang” van de mens. Hij laakte ook het zich verschuilen van de mens achter God en religie, terwijl iedereen open stond voor de nieuwe religie: consumentisme. De plaat werd zeer goed ontvangen door zowel critici als publiek. In hifi-kringen zou de geluidskwaliteit lange tijd een standaard blijven.

Na een lange stilte besloot Waters weer op te treden. Een opmerkelijke stap, omdat hij tijdens zijn Pink Floyd-periode een stevige weerzin voor tournees opgebouwd had. Een thema dat ook in The Wall naar voren komt. Hij was minzaam geworden en leek in weinig meer op de cynische Pink Floyd-voorman, maar zijn autoriteit was hij niet kwijt geraakt. Hij genoot duidelijk van het contact met het publiek.

The In the Flesh Tour

Aan het eind van de twintigste eeuw trof Waters vanaf Barbados voorbereidingen voor een wereldtournee in het gezelschap van onder meer Andy Fairweather-Low, Snowy White en Katie Kissoon. De tour, genaamd In the Flesh, startte op 2 juni 1999 in Tampa (Florida) en voerde in 2002 ook naar België en Nederland.

Met uitzondering van de bisnummers Each Small Candle (2000-2001) en Flickering Flame (2002) was er geen nieuw materiaal, maar dat leek het publiek weinig te deren. Waters kende nu ook de weelde van uitverkochte zalen en stadions. De songs, een mengeling van Pink Floyd-werk en eigen repertoire werden met groot enthousiasme en vakmanschap uitgevoerd. Ze hebben nog niets aan zeggingskracht verloren. Dat geldt tevens voor de live-CD In the Flesh, getuige de goede verkoopcijfers.

In 2001 werd ook The Flickering Flame uitgebracht; een compilatie met onder andere een cover van Bob Dylan, maar met slechts twee nieuwe songs.

Live 8 - Tour 2006

Pigs

Ondanks alle ruzies uit het verleden wist Bob Geldof 2 juli 2005 de bandleden weer bij elkaar te brengen, waarbij David Gilmour nog de meeste moeite had om over zijn weerstanden te stappen. Waters en Gilmour moesten echter beiden erkennen dat hun onderlinge meningsverschillen niets zijn vergeleken met de problemen die de Derde Wereld kent. Het optreden werd een groot succes. Voor een doodstil publiek voerde Pink Floyd nog eenmaal een kunstje uit, wat hogelijk werd gewaardeerd. De platenverkoop van Echoes, the best of Pink Floyd, een verzamelaar uit 2001, steeg explosief.

Waters gaf daarna te kennen in te zijn voor een tournee met zijn oude bandleden, maar ondanks de fabelachtige bedragen die de ronde deden, hield Gilmour de boot vooralsnog af. Hij had het ook te druk met solowerk.

In 2006 toerde Waters met een 360° quadrafonisch geluidssysteem door de VS en Europa, waarbij de band in de 2e helft het complete album Dark side of the moon speelde. Het bracht deze bijzondere plaat weer terug aan de top van de Amerikaanse charts. Waters trok moeiteloos enorme aantallen toeschouwers, maar in de VS was niet iedereen gecharmeerd van zijn aanvallen op president Bush die in de show verweven waren. Met name in zijn nieuwe song "Leaving Beiroet" krijgt George Bush er ongenadig van langs met de kreet: "Oh George! Oh George! That Texas education must have fucked you up when you where very small".

Ça Ira

De opera Ça Ira beleefde op 25 augustus 2006 in Polen zijn wereldpremière. De eerste opvoering van het muziekstuk van Roger Waters trok in de stad Poznań 12.000 toeschouwers. Waters had zeventien jaar lang gewerkt aan het stuk. Circa 380 artiesten werkten mee aan de voorstelling die gepaard ging met een groot vuurwerk. Het stuk is een vertolking van de Franse revolutie van 1789 tegen koning Lodewijk XVI, het gevecht voor vrijheid en de terreur die volgde. Het libretto is van de hand van Etienne Roda-Gil en zijn vrouw Nadine. Beiden waren inmiddels overleden, en dat motiveerde Waters om het werk uiteindelijk toch af te ronden. Op 5 mei 2007 ontving dirigente Joke Tuinema uit handen van Paul de Leeuw, namens Roger Waters, de partituur van de opera Ça Ira. De opera werd op 5 mei 2008 eenmalig uitgevoerd door het Nederlands Concertkoor en het Tilburgs Begeleidings Orkest onder leiding van Rob Vermeulen onder de naam: Ça Ira for Warchild. Als solisten verleenden Ernst Daniël Smid, Karin ten Cate en André Post hun medewerking. Ça Ira werd opgevoerd in het World Forum Convention Center in Den Haag. Met de uitvoering werd een bedrag van € 8000 opgehaald ten behoeve van Warchild. Naar aanleiding van de gewelddadige dood van de zoon Dirk,van tenor André Post wil Joke Tuinema de opera, waarvoor zij nog de rechten heeft, opnieuw uitvoeren ten bate van Moed!. Moed! is de nieuwe visie van de Stichting Tegen Zinloos Geweld. Tuinema denkt de opera eind 2010 uit te kunnen voeren.

2007 & 2008 - Dark Side of the Moon tour

Begin 2007 werd de Dark Side of the Moon tour van Waters voortgezet. Vanaf eind januari 2007 tot en met 14 juli 2007 gaf Waters 46 optredens in Australië, Azië, Zuid-Amerika, Europa en Noord-Amerika. Waters trad op 25 april 2007 op in het sportpaleis Antwerpen (B) en op 5 mei in het Arnhemse Gelredome (NL). Beide concerten waren geheel uitverkocht. Het is nog niet bekend of er net zoals van de 'in the Flesh' tour een DVD uitkomt.

In april en mei 2008 hield Waters een mini-tour door de USA en Europa met concerten in Engeland, Denemarken, Spanje, Rusland en Nederland. Waters trad opnieuw met zijn Dark Side of The Moon concert op in Nederland. Ditmaal stond hij op het Megalandterrein in Landgraaf.

In maart 2007 verscheen het nummer Hello, I Love You. Dit nummer schreef Waters voor de film The Last Mimzy die eveneens in maart 2007 in de VS uitkwam.

Het langverwachte nieuwe album blijft voorlopig nog in de ontwikkelingsfase. Waters zegt genoeg materiaal te hebben voor zelfs een dubbelalbum, "but it doesn't fit yet".