Hoe krijg je een kudde schapen bij elkaar? Met een hond. Hoe krijg je een kudde koeien bij elkaar? Met een stok (Michel Vandenbossche leest hier toch niet mee) Hoe krijg je een kudde geiten bijeen? Door een tupperware-avond te organiseren.
Leonard Albert "Lenny" Kravitz (New York City), 26 mei1964) is een Amerikaansezanger, gitarist en acteur, die bekend werd met hits als Are You Gonna Go My Way, Always On The Run, Let Love Rule, It Ain't Over 'Till It's Over en I'll Be Waiting
Kravitz werd geboren in New York, als zoon van een Oekraïens-Joodse vader en een West-Indisch-Amerikaanse moeder. Hij is journalist, zij is actrice.
Kravitz ontwikkelt al op jonge leeftijd een liefde voor de jaren 70 en 60, en dan met name voor de muziek uit die tijd. Jimi Hendrix behoort tot zijn idolen en soul en funk zijn Kravitz' favoriete genres. Hij krijgt in 1988 een contract door Virgin aangeboden. Een jaar later komt zijn eerste album, Let Love Rule, uit.
De eigenzinnige Kravitz spreekt veel mensen, en bijvoorbeeld ook MTV Europe, aan. Madonna blijkt ook fan van Kravitz, want hij schrijft in 1990 "Justify my love" voor haar.
Het succes blijkt hem ook parten te spelen. Zijn tweede album Mama Said gaat met name over de, inmiddels verbroken relatie met actrice Lisa Bonet. Op dit album werkt hij samen met Slash, indertijd nog leadgitarist bij Guns N'Roses. Ook Sean Ono Lennon, zoon van een van zijn grote voorbeelden, maakt zijn opwachting op het nummer `All I ever wanted'. Kravitz verschijnt zelf ook vaak op albums van andere artiesten. Acts die al eens met hem samengewerkt hebben zijn onder andere P. Diddy, Pharrell Williams, Sheryl Crow, BB King, Eric Clapton, Iggy Pop, Mick Jagger, Guns N' Roses, Erykah Badu, Prince, Jay Z, Bruce Springsteen en Neneh Cherry. Na de dood van Michael Jackson, maakte Lenny Kravitz op zijn facebookaccount bekend dat hij ook samen met de net overleden zanger een nummer had gemaakt, dat nog niet werd uitgebracht.
Na het zeer succesvolle album 5 verschijnt de Greatest Hits in 2000.
Kravitz haalt ook vaak de media met populaire acties. In 1991 zet hij samen met de zoon van John Lennon het Give Peace A Chance-project op poten en neemt hij in 2003 samen met de Iraakse zanger Kazem Al Sahir "We want peace" op. In 1992 schrijft & produceert Kravitz het Engelstalige debuutalbum van zangeres/actrice Vanessa Paradis. De twee hebben tevens een korte relatie.
Na het minder succesvolle album Lenny uit 2001 keert Lenny in 2004 weer terug met de hit "Where Are We Runnin'?" van het album Baptism, waarop hij muzikaal meer doet denken aan de vroegere albums. Ook "Lady" van dit album wordt een hit in de Verenigde Staten.
In februari 2008 is Kravitz' nieuwe album It's Time For A Love Revolution uitgekomen. Mogelijk gaat dit na een wereldtournee opgevolgd worden door een album dat Funk moet gaan heten, hoewel hij al bijna tien jaar beweert bezig te zijn met een dergelijk album. Later heeft Kravitz bekendgemaakt dat het album Black And White America gaat heten. Het wordt een dubbel-cd met rock en delen van zijn lang verwachte Funk album. Op de site van Kravitz staat dat het album in de zomer van 2011 wordt uitgebracht. De eerste single Come On Get It is 20 Februari 2011 uitgebracht.
Naast zanger is Kravitz ook acteur. Hij speelde mee in de film Precious (2009), die twee Oscars won. Ook speelt hij in het eerste en tweede deel van The Hunger Games (2012, 2013), hij speelt de rol van Cinna, de stylist van Katniss. Hij heeft ook een rol als Butler in het Witte Huis en vriend van Cecile Gaines in de film The Butler (2013).
Kravitz was van 1987 tot 1993 getrouwd met actrice Lisa Bonet. Samen hebben ze een dochter, Zoë Kravitz, die ook actrice is.
Op 24 april 2014 kondigde Kravitz zijn nieuwe album aan dat Strut zal gaan heten. De verwachte releasedatum is 23 september 2014. Het album wordt op 23 juni voorafgegaan door de single The Chamber.
Op 11 mei 2010 verscheen zijn eerste ep, getiteld It's Better If You Don't Understand, met daarop de nummers Somewhere in Brooklyn, The Other Side met Cee Lo Green en B.o.B, Count on Me en Talking To The Moon. Deze nummers kwamen ook terecht op het debuutalbum Doo-Wops & Hooligans met Just the Way You Are, Grenade, The Lazy Song, Marry You en Count on Me als singles. Just the Way You Are en Grenade kwamen in de top tien van de Amerikaanse hitlijst voor de op internet bestverkochte singles. Er werden in 2011 respectievelijk 12,5 miljoen en 10,2 miljoen downloads van verkocht.
In september 2010 werd Bruno Mars gearresteerd toen hij werd betrapt op het bezit van 2,6 gram cocaïne. Hij bekende tijdens de hoorzitting, waarna hij een taakstraf van 200 uur en een boete van tweeduizend dollar kreeg opgelegd. Tevens moest hij een begeleidingstraject voor drugsgebruikers doorlopen.
In het ouderlijk slot Ottmanach groeide Udo op met twee broers, John (1931-2006) en Manfred Bockelmann (1943). Hij heeft muziek gestudeerd onder meer in Salzburg.
Van 1964 tot 1989 was hij getrouwd met oud-fotomodel Erika Meier. Uit dit huwelijk heeft hij twee kinderen, John (1964) en Jenny (1967). Buiten dit huwelijk heeft hij in ieder geval nog twee buitenechtelijke dochters, Sonja en Gloria.
In 1999 is Udo voor de tweede maal getrouwd, dit keer met Corinna Reinhold. Het paar leeft nu echter gescheiden van elkaar.
In 1950 won hij een wedstrijd voor componisten die door de ORF georganiseerd werd met het liedje Je t'aime. Tien jaar later schreef hij voor Shirley Bassey de wereldhit Reach for the Stars. Dit is echter niet de enige wereldster voor wie hij liedjes schreef. Een oorspronkelijk voor Frank Sinatra geschreven compositie, If I never sing another song werd opgenomen door Sammy Davis Jr. die er al zijn tv- en concertoptredens mee afsloot.
In Nederland hebben zangers ook succes gehad met de composities van Jürgens, onder meer André van Duin ("Een echte vriend", Ich war noch niemals in New York), Joe Harris ("drink rode wijn" , "Griechischer Wein") en Gerard Cox ("Avond", Abends). De grootste hit is echter wel Gib mir deine Angst in het Nederlands als "Geef me je angst" gezongen door zowel de vertaler André Hazes als door Guus Meeuwis.
Eurovisiesongfestival
In 1964 deed hij een eerste gooi naar een Eurovisieoverwinning met het liedje Warum, nur Warum, het eindigde op de zesde plaats en de Britse kandidaat Matt Monro vond het nummer zo goed dat hij het coverde als Walk away en op nummer 1 in de Britse hitparade en op een tweede plaats in de Amerikaanse hitparade kwam. Een jaar later werd Udo vierde op het Eurovisiesongfestival 1965 in Napels met Sag' ihr, ich laß sie grüßen. In 1966 won hij met Merci chérie het Eurovisiesongfestival. Daarmee was hij de enige Oostenrijkse winnaar van dit evenement tot Conchita Wurst hem in 2014 opvolgde.
In de daaropvolgende jaren schreef hij enkele Duitse evergreens zoals Griechischer Wein, Aber bitte mit Sahne en Mit 66 Jahre. Een van zijn grootste successen was samen met het Duitse voetbalteam in 1978 toen hij Buenas Dias Argentina zong. Hiervoor kreeg hij ook een Grammy Award aangezien dit lied als countrylied in Noord-Amerika erg succesvol was.
In de zestiger jaren was Udo in meerdere speelfilms te zien en in de jaren negentig in televisieseries, o.a. Das Traumschiff en Ein Schloβ am Wörthersee.
Thema's
Udo is een van de meest productieve popmusici. Hij heeft over de negenhonderd liederen geschreven en zo'n vijftig studioalbums uitgebracht. Hij wordt vaak als schlagerzanger afgeschilderd maar dit is niet juist. In zijn liedteksten gaat het vaak over diepere problematiek, de huidige decadentie (Café Gröβenwahn uit 1993) of de consumptiemaatschappij (Aber bitte mit Sahne, 1976). Het milieu heeft zijn aandacht (5 Minuten vor Zwölf, 1982), en verslaving (Rot blüht der Mond, 1983). Vermeldenswaard is hier het Blaue Album uit 1988, een album dat openlijk kritiek uit op de katholieke kerk. Het lied Gehet hin und vermehret euch is op de openbare zenders in Oostenrijk en Duitsland niet uitgezonden vanwege de tekst.
Der Mann mit dem Fagott
Ook heeft Udo Jürgens samen met Michaela Moritz een boek geschreven: Der Mann mit dem Fagott (De man met de fagot). Het boek speelt zich in het verleden af, in Bremen en gaat over de familiegeschiedenis van de Bockelmanns. Het vertelt het verhaal van Heinrich Bockelmann (Udo's grootvader), Rudjaska (Rudi) Bockelmann (Udo's vader) en uiteraard Udo zelf. Tevens bevat het een groot deel Europese geschiedenis, waaronder de Eerste Wereldoorlog, waarbij Udo's grootvader één van de laatste Duitse bankiers in Rusland was, de Tweede Wereldoorlog, en ook de tijden van Udo's eigen leven.
Studenten in een hogere biologie klas kregen hun periode examen. De laatste vraag was: 'geef zeven voordelen van moedermelk' .. De vraag was de moeite waard, Een student, had het er moeilijk mee, maar hij schreef ; 1) Het is de perfecte formule voor de baby. 2) Het biedt immuniteit tegen verschillende ziekten. 3) Het is altijd de juiste temperatuur. 4) Het kost niets. 5) Het bindt het kind aan de moeder en vice versa. 6) Het is altijd beschikbaar als het nodig is. En toen wist hij niets meer te bedenken. Tot slot, in wanhoop, net voor de bel ging voor het einde van de test, schreef hij nog vlug 7) Het wordt geleverd in twee aantrekkelijke verpakkingen en het is hoog genoeg van de grond zodat de kat er niet bij kan! Hij kreeg zijn 100 punten...
Toen de nieuwe patiënt comfortabel op de divan lag, begon de psychiater zijn therapie-sessie:
"Ik weet niet wat uw probleem is," zei de dokter, "dus het zou misschien makkelijk zijn als u bij het begin begint."
"Natuurlijk," antwoordde de patiënt, "in den beginne schiep ik de hemel en de aarde...."
Een oudere man ligt op de operatietafel kort voor de ingreep. Hij heeft er op aangedrongen, dat hij geopereerd zal worden door zijn schoonzoon, een uitstekend chirurg. Alvorens hem in slaap te doen zegt hij tot zijn schoonzoon: Wees niet nerveus, doe uw best. En loopt het fout, wees indachtig dat erna uw schoonmoeder bij u komt inwonen!
Ferry werd geboren in een arbeidersgezin in Washington (Tyne and Wear). Na zijn middelbare schooltijd ging hij talen studeren aan de Universiteit van Newcastle upon Tyne, om vervolgens pottenbakcursussen te gaan geven in Londen. Tegelijkertijd probeerde Bryan een carrière in de muziek te vestigen. Met dat doel voor ogen richtte hij in 1971, samen met Brian Eno en Graham Simpson, de band 'Roxy Music' op. Hoewel deze band erg vaak van leden wisselde, werden zij razendpopulair en inspireerden zij wereldwijd duizenden punkrockers. Het nummer 'Jealous Guy', dat oorspronkelijk door John Lennon werd geschreven, behoorde tot hun grootste successen. In de tussentijd hield ook Ferry ook nog, met succes, een solocarrière in stand.
Behalve muzikaal succes, viel Bryan Ferry ook erg goed in de smaak bij vrouwen. Zo had hij onder anderen een relatie met de modellen Amanda Lear en Jerry Hall, en met de activiste Lucy Helmore, met wie hij vier zoons kreeg.
Toen Roxy Music in 1983 uit elkaar ging, richtte Ferry zich volledig op zijn solocarrière, waarvoor hij de steun kreeg van het oud-bandlid Paul Thompson. Hij zong nummers van Roxy Music, klassiekers uit de jaren dertig en een aantal nieuwe nummers.
In 2001 werd een Roxy Music-reünie georganiseerd met Ferry, Thompson, Phil Manzanera en Andy Mackay. Samen gingen zij toeren en traden zij in juni 2005 op in Berlijn bij Live 8, maar desondanks bleef Ferry ook solo muziek maken. In 2004 maakte hij bijvoorbeeld de titelsong voor de film The Porter, waarin hijzelf ook een rol had. In 2007 verscheen zijn album Dylanesque, een langspeler vol Bob Dylan-covers.
Naast zijn activiteiten bij Pearl Jam is Vedder ook actief in andere muzikale projecten, waaronder diverse soundtracks en bijdrages aan albums van andere artiesten. In 2007 bracht hij zijn eerste soloalbum uit, dat diende als zeer succesvolle soundtrack voor de film Into the Wild. Daarvan kwam het nummer Hard Sun als single uit. Zijn tweede solo-album Ukulele Songs verscheen op 31 mei 2011.
Jeugd
Eddie Vedder is de zoon van Karen Lee Vedder en musicus Edward Louis Severson, Jr. De familie had in totaal zeven kinderen. Zijn ouders scheidden in 1965 toen Vedder een jaar oud was. Zijn moeder hertrouwde met advocaat Peter Mueller, waarna Vedder werd opgevoed met het idee dat Mueller zijn biologische vader was. Zijn aangenomen naam werd Edward Mueller.
Halverwege de jaren zeventig verhuisde een gedeelte van de familie, inclusief Eddie Vedder, naar San Diego County, Californië. Tijdens deze jaren ging Vedder zich voor muziek interesseren en bewonderde hij met name het album Quadrophenia van The Who uit 1973. Hij zei hierover: “Toen ik 15 of 16 jaar oud was… voelde ik me helemaal alleen… Ik was alleen, met uitzondering van muziek”. Zijn moeder en Peter Mueller scheidden een paar jaar later. Zijn moeder en broers verhuisden terug naar de staat Illinois, maar Vedder bleef met zijn stiefvader in Californië wonen zodat hij zijn middelbare school kon afmaken.
Pas na de scheiding hoorde Vedder dat Peter Mueller niet zijn biologische vader was. Vedder had zijn biologische vader als kind slechts een paar keer ontmoet, maar dacht dat Severson een oude vriend van zijn ouders was. Toen Vedder de waarheid ontdekte, was Severson al overleden aan multiple sclerose. Vedders slechte relatie met zijn stiefvader verslechterde hierna nog meer. Eind jaren tachtig schreef Vedder hierover het nummer Better Man, dat na uitgave van het album Vitalogy in 1994 een van de bekendste nummers van Pearl Jam zou worden. Tijdens een optreden met Pearl Jam in de jaren negentig verkondigde Vedder dat het nummer ging over "... the bastard that married my mom". Het nummer Alive, Pearl Jams bekendste nummer, is gedeeltelijk te herleiden naar het verleden van Vedder zelf.
Jaren tachtig: eerste muzikale stappen
Vedder ging tijdens zijn senior year aan de San Dieguito High School op zichzelf wonen en verdiende geld met bijbaantjes. Hij hield dit niet lang vol en nog tijdens zijn senior year keerde hij terug naar de rest van zijn familie in Chicago. In deze tijd veranderde hij zijn naam in Eddie Vedder. Hij ging als ober werken, verdiende zijn high school GED en zat kort op een community college bij Chicago.
In 1984 keerde Vedder terug naar San Diego met zijn vriendin Beth Liebling. Hij nam diverse demo tapes op en had meerdere baantjes. Vedder maakte deel uit van diverse bands, waaronder Indian Style waarin ook de toekomstige Rage Against the Machine- en Audioslave-drummer Brad Wilk zat. In 1988 werd Vedder de zanger van Bad Radio. Oorspronkelijk werd hun muziek beïnvloed door Duran Duran, maar na Vedders aantreden bewoog de band meer richting een alternatief rockgeluid beïnvloed door de Red Hot Chili Peppers.
Pearl Jam
Via de bevriende Jack Irons (ex-Red Hot Chili Peppers) kwam er een demobandje met Vedders zang en teksten in Seattle terecht bij Stone Gossard en Jeff Ament uit het voormalige Mother Love Bone. De samenwerking begon hiermee en leidde tot de band met de werknaam Mookie Blaylock, dat in de loop van 1991 werd omgedoopt tot Pearl Jam. Pearl Jam zou uitgroeien tot een van de succesvolste bands die Seattle ooit gekend heeft en door de lezers van USA Today verkozen tot de beste Amerikaanse rockband aller tijden.
Vedder wordt over het algemeen gezien als de centrale figuur in de band. In de jaren negentig was hij, samen met Kurt Cobain, een idool voor een hele generatie. Met Vedder als centrale figuur in de videoclip van Jeremy won de band vier prijzen tijdens de MTV Video Music Awards 1993. Maar Pearl Jam, met Vedder op de voorgrond, zette zich steeds meer af tegen het mediacircus omtrent de band. In 1995 kwam de band tevergeefs in verzet tegen het monopolie van Ticketmaster. Mede op initiatief van Vedder weigerde de band jarenlang om videoclips op te nemen.
Solocarrière
In 2007 bracht Vedder zijn eerste solo-album uit: de soundtrack voor de film Into the Wild. Het nummer "Guaranteed" won in 2008 een Golden Globe en was genomineerd voor Best Song Written for a Motion Picture, Television or Other Visual Media tijdens de Grammy Awards van 2008. Tijdens de Grammy Awards van 2009 was het nummer "Rise" genomineerd voor Best Rock Vocal Performance, Solo.
In 2008 en 2009 was Vedder op mini-tour in de Verenigde Staten. Tijdens deze optredens verzorgde hij nummers van Into the Wild, Pearl Jam en nummers van andere artiesten.
Op 31 mei 2011 kwam zijn tweede soloalbum uit genaamd Ukulele Songs. Voor alle nummers op dit album, waaronder ook enkele covers, maakte Vedder gebruik van de ukelele. In datzelfde jaar toerde Vedder door Australië en de Verenigde Staten. In 2012 gaf hij vijf solo-optredens in Europa, waaronder twee in Carré, gevolgd door enkele optredens in de Verenigde Staten.
Privéleven
Vedder trouwde op 3 juni 1994 in Rome met zijn jeugdliefde Beth Liebling maar scheidde in september 2000 van haar, na een relatie van 16 jaar. Op 18 september 2010 trouwde hij met model Jill McCormick. Samen kregen zij op 11 juni 2004 hun eerste dochter (Olivia) en op 23 september 2008 hun tweede dochter (Harper Moon).
Vedder staat bekend als een politiek geëngageerd persoon en was zelf onder meer actief voor presidentskandidaat Ralph Nader, milieubescherming en proabortuscampagnes. Tijdens het optreden van Pearl Jam in maart 1992 voor MTV Unplugged schreef hij de woorden 'Pro Choice' op zijn arm.
Trivia
Begin jaren zeventig namen de ouders van Eddie Vedder enkele pleegkinderen onder hun hoede. Vedder zei hierover: "All of a sudden, most of my brothers were older, and black and Irish, and all those intense, diverse cultures. We were like foster brothers. Ajarentotally mixed bag of youths... their musical tastes rubbed off on me. That's when I got into Smokey Robinson, James Brown, Otis Redding, the Jackson 5... To this day, when I pull out a record with the blue Motown logo of the map of Detroit on it, it get the chills".[3] Vedder vertelt hierover tijdens het concert van de band in de zomer van 2009 in Chicago en hiermee zijn fascinatie voor de Jackson Five: "The lead singer was only three or four years older than me". Vedder speelde Neil Youngs "The Needle and the Damage Done" als eerbetoon aan Michael Jackson.
Op latere leeftijd wordt Vedder vooral geïnspireerd door de Sex Pistols, Talking Heads en The Who. Vooral het Quadrophenia album van The Who heeft indruk op Vedder gemaakt: "It basically saved my life. I thought it was so amazing that this guy who lives thousands of miles away in another country could totally explain my life. It was really intense, and obviously I wasn't the only one who felt that way". In het experimentele nummer "Pry, To" op het Pearl Jam album Vitalogy is de volgende tekst te horen als het nummer achterstevoren wordt afgespeeld: “Pete Townshend, oh how you saved my life”.
Vedder is een fanatiek watersporter (met name bodysurfen). Twee keer is Vedder van een verdrinkingsdood gered. De eerste keer was op 25 maart 1995 toen hij met Tim Finn bij Karekare in Nieuw-Zeeland aan het surfen was. Hij werd de zee ingetrokken en moest door lijfwachten worden gered. In 2005 sloeg zijn outriggerkano om tijdens een tocht van Moloka'i naar Oahu. Hij werd gered door een toevallig passerende boot.[4]
In de jaren tachtig is Vedder vier jaar lang ('s nachts) pompbediende geweest, waarna hij vaak ging surfen. Op deze manier raakte Vedder geïnspireerd om teksten te schrijven voor de nummers "Alive", "Once" en "Footsteps" (gezamenlijk de 'Mamasan-trilogie' genoemd) en werd hij aangenomen als zanger voor Pearl Jam (dat eerst Mookie Blaylock heette).
In de film Singles is Vedder samen met bandleden Stone Gossard en Jeff Ament te zien. In de film is Vedder drummer 'Eddie' van de band Citizen Dick. Matt Dillon is de zanger van de fictieve band. De film werd in 1991 opgenomen, voordat Pearl Jam het album Ten had uitgegeven.
Het bruine corduroy jasje dat Vedder veel in de beginjaren droeg (o.a. tijdens het 1992 MTV Unplugged optreden en Pinkpop 1992) en waarnaar het nummer "Corduroy" vernoemd is, werd door fabrikanten gekopieerd, massaal geproduceerd en voor een hoge prijs verkocht. Het jasje had Vedder bij zijn aankomst in Seattle in 1990 van Stone Gossard gekregen.
Eddie Vedder is dé tekstschrijver van de band. Producer Brendan O'Brien zei hierover in november 2013 tegen Lust for Life magazine: "...Al zolang ik hem ken, schrijft hij zijn teksten op een stokoude typemachine van Remington. Dat gevaarte zeult hij in een bruine koffer overal mee naartoe. Altijd heeft hij zijn teksten tot in de puntjes uitgewerkt. Die professionaliteit is kenmerkend voor hem sinds de dag dat ik hem ontmoette".
Genesis ontstond in 1967 op de Engelse kostschool Charterhouse toen een groepje tieners, leden van de schoolbandjes Anon en Garden Wall, besloot gezamenlijk een demo op te nemen. Een van de tapes kwam in de handen van producer en oud-Charterhouseleerling Jonathan King, die de groep haar naam gaf en ze een platencontract aanbood. Het resultaat was From Genesis to Revelation, een met strijkorkest gelardeerd conceptalbum over het ontstaan van de aarde, dat zich muzikaal ergens tussen soul, folk en beat bevindt. Het orkest en het concept kwamen uit de koker van King, die het Genesis van die tijd daarmee geen recht deed. Het album flopte en gedesillusioneerd gingen King en zijn pupillen ieder hun weg.
Na deze valse start besloot Genesis om door te gaan. De band experimenteerde in deze tijd al met minder vanzelfsprekende songstructuren en topzware serieuze teksten. De individuele bandleden gaven hun studie op en gingen bij elkaar in een huis wonen, om er te werken aan nieuw materiaal. De carrière van Genesis begon toen de band werd ontdekt door de manager en kersverse platenbaas Tony Stratton-Smith, die ze een contract aanbood bij zijn label Charisma Records. De groep bracht in 1970 het album Trespass uit, waarop zes lang uitgesponnen, akoestisch georiënteerde, donkerromantische songs staan.
Hierna stapte gitarist Anthony Phillips wegens podiumangst uit de groep. De overige bandleden ontsloegen drummer John Mayhew en als vervangers werden Steve Hackett (gitaar) en Phil Collins (drums) aangetrokken. Daarmee was de zogeheten "klassieke lineup" van Genesis een feit. Op de in respectievelijk 1971 en 1972 uitgebrachte albums Nursery Cryme en Foxtrot kwam de groep muzikaal tot wasdom, mede dankzij de komst van de technisch veel competentere Hackett en Collins. Naast de duistere romantiek werd nu ook de zwarte, macabere humor van zanger-dwarsfluitist Peter Gabriel een onmisbaar onderdeel van de muziek van Genesis. Om het theatrale aspect van de muziek nog meer kracht bij te zetten en ook om de ogen van de muziekpers op de groep gericht te krijgen, kroop Gabriel op het podium in de huid van een almaar groter arsenaal aan personages. Hij gebruikte make-up, vertelde bizarre verhalen, maar maakte voornamelijk gebruik van kostuums. Vanaf het moment dat hij zich uitdoste in de rode jurk van zijn vrouw en een vossemasker opzette, sloeg dat in als een bom en vanaf dat moment waren Genesis en Gabriel plotseling "hot".
Met het album Selling England By The Pound uit 1973 oogstte Genesis zowel muzikaal als publicitair gezien het door Gabriel gezaaide succes. Het album bracht de groep haar eerste Engelse hitsingle, het Beatle-eske "I Know What I Like (In Your Wardrobe)". De theatrale live-reputatie van de groep snelde haar leden snel vooruit. Gabriel ging steeds meer zijn eigen weg en had almaar minder behoefte om compromissen te sluiten met de andere leden van Genesis. De andere leden kregen steeds meer het gevoel dat de podiumpersoonlijkheid van Gabriel ten onrechte de aandacht van de muziek afleidde. Strubbelingen tussen Gabriel en de rest van de groep ten tijde van de opnames van het conceptalbum The Lamb Lies Down On Broadway (1974) leidden uiteindelijk tot het vertrek van Gabriel in 1975.
Phil Collins frontman
Genesis besloot naar een nieuwe zanger te gaan zoeken en een nieuwe plaat op te nemen. Maar na honderden onbevredigende audities was de band de wanhoop nabij. Het volgende album, A Trick Of The Tail, was inmiddels al opgenomen, met uitzondering van de zangpartijen. Ten slotte besloot Phil Collins om de zang voor zijn rekening te nemen. Tot dan toe had hij alleen achtergrondvocalen en twee akoestische liedjes voor zijn rekening genomen. Het bleek een gouden greep, en vanaf dat moment was Collins behalve de drummer ook de zanger van Genesis. A Trick Of The Tail (1976) werd het bestverkochte Genesis-album tot dan toe. Collins besloot de kostuums van Gabriel achterwege te laten en een minder excentrieke pose op het podium aan te nemen, en Genesis trok vervolgens met drummer Bill Bruford als tourdrummer in een triomftocht door West-Europa en Amerika. Na het introspectieve Wind & Wuthering en het live-album Seconds Out verliet ook gitarist Steve Hackett de groep. Hij was gefrustreerd geraakt over zijn compositorische aandeel in de muziek en richtte zich nadien op een solocarrière. Bassist en ritme-gitarist Mike Rutherford neemt vanaf dan de honneurs waar op leadgitaar.
En toen waren er nog maar drie
Op het album ...And Then There Were Three... (1978) ontbraken de dromerige en breed uitgesponnen gitaarpartijen van Hackett. Het album leverde Genesis de eerste wereldwijde hitsingle op, de definitieve doorbraak voor de band naar een (nog) groter publiek. "Follow You Follow Me" was een, voor Genesisbegrippen, simpel liefdesliedje en veroverde aan beide kanten van de Atlantische Oceaan de hitlijsten. Tijdens de volgende tournee werd de groep ondersteund door Chester Thompson op drums en Daryl Stuermer op gitaar (die beiden tot in 1992 deel van de live-band zouden blijven). Het succes stelde Genesis financieel in staat een pauze van twee jaar te nemen. De groep besteedde deze tijd met nadenken over de muzikale koers van een progressieve band als Genesis in een almaar meer naar punk en pop neigende muziekwereld.
Het antwoord op die kwestie kwam in 1980 met het album Duke. Op dit album stofte Genesis haar soul-roots af en liet zich inspireren door zwarte muziek als rhythm and blues. "Misunderstanding" werd de eerste top tien hit van Genesis in Amerika. Toen in 1981 Collins' solo-debuutalbum Face Value zowel qua verkoop als in de serieuze muziekpers een groter succes werd dan welk Genesis-album dan ook, begonnen velen zich af te vragen of Genesis nog toekomst had.
Abacab (1981) brak rigoureus met alle Genesis-dogma's, en liet voor het eerst sinds jaren weer een groepje muzikanten horen dat lol heeft in het muziek maken en haar grenzen verkent. De blazerssectie van Earth, Wind and Fire, die meedeed mee op "No Reply At All", wekte echter de woede van een deel van de de "oude" fans, die toch al ontevreden waren over de in hun ogen commerciële koers van het nieuwe Genesis in het algemeen. Toch waren de positieve reacties op Abacab talrijker dan de negatieve.
Op 3 oktober 1982 vond een reünieconcert plaats van de leden van Genesis op dat moment (Collins, Rutherford, Banks, Stuermer en Thompson) met Peter Gabriel, genaamd Six of the Best Reunion Concert. Dit concert stond in het teken van WOMAD: World of Music, Arts & Dance. WOMAD, opgericht door Gabriel, organiseert in jaarlijks terugkerende festivals een samengaan van traditionele en moderne muziek, met inbreng uit alle hoeken van de wereld voor het goede doel.
In 1983 kwam Genesis met de opvolger van Abacab. Dit album heette simpelweg Genesis. Met deze plaat keerde de groep weer gedeeltelijk terug naar het grootse geluid dat zo lang haar handelsmerk was geweest, zij het met de eenvoud van Abacab en Duke en in een moderner jasje. "Mama" werd een van de grootste hits voor de groep.
In 1986 volgde het album Invisible Touch, dat werd gekenmerkt door een catchy geluid en een moderne productie. Het album staat bol van de geluidsexperimenten, en is daardoor volgens sommigen nog net geen knieval naar de pure commercie. De videoclip van "Land Of Confusion", gemaakt door de komische poppengroep Spitting Image, sleepte talloze prijzen in de wacht. Ook de titelsong van het album werd een grote hit. Phil Collins was inmiddels, mede dankzij zijn solocarrière, uitgegroeid tot een superster. Na een intensieve wereldtournee werd het vervolgens een lange tijd stil rondom Genesis. In deze tijd toerde Mike Rutherford met zijn andere band, de AOR-groep Mike and the Mechanics, met als leadzangers Paul Carrack en Paul Young (niet te verwarren met Paul Anthony Young).
Pas in 1991 verscheen weer een album van Genesis: We Can't Dance, bedoeld als een lichte knauw naar de dan dominant wordende dansmuziek in de hitparades. De muziek op We Can't Dance is wat ingetogener en meer verhalend, en in die zin keerde Genesis na Invisible Touch weer terug naar de muzikale basis van de groep. Het album oogstte wederom veel succes, en bracht Genesis met "I Can't Dance" zelfs haar eerste Nederlandse nummer 1-hit.
Vanaf Ray Wilson tot heden
Tijdens de daaropvolgende wereldtournee besloot Phil Collins dat het genoeg geweest was. Dat hij Genesis verliet, werd echter pas in 1996 bekendgemaakt. Genesis, dat toen alleen nog bestond uit de twee mede-oprichters Tony Banks en Mike Rutherford, kondigde aan met een nieuwe zanger en een nieuw album te zullen komen. Dit werd gezien als een even moedig als onzalig plan, omdat het album ...Calling All Stations... (1997), met de voormalig Stiltskin-zanger Ray Wilson, lang niet zoveel succes boekte als Invisible Touch en We Can't Dance.
Voor Rutherford was dat zo'n grote teleurstelling dat het doek voor Genesis, na een weliswaar succesvolle tournee langs grote zalen, toch viel. Althans voorlopig. In de volgende jaren werden de albums van Genesis opnieuw uitgebracht. In 1998 verscheen de box Archive 1, in 2000 Archive 2, en in 2004 zagen The Platinum Collection (verzamel-cd) en The Video Show (dvd) het licht. Verder werkte Nick Davis, de producer van de laatste twee Genesis-albums, aan de remasters, en verscheen er een groot aantal nieuwe releases van historisch materiaal. Ondertussen was de toekomst van de groep nog steeds onduidelijk. Genesis bestond officieel nog steeds, maar actief was de groep niet meer. Banks en Rutherford (en Collins) hielden in interviews meestal de mogelijkheid open dat de band nog nieuwe opnamen zou uitbrengen. Diverse incidentele gezamenlijke opnamen voor dvd's (met Collins als zanger) en een verzamel-cd met een cover van het eigen "The Carpet Crawlers" in de complete oude bandbezetting (met Hackett en Gabriel) leken ook in die richting te wijzen.
In 2007 waren Collins, Banks en Rutherford weer bij elkaar voor een reünie-tour, met de naam Turn It on Again: The Tour, en met daarna een soortgelijke tournee door Amerika. Even was er sprake van dat Peter Gabriel ook aan deze reünie zou deelnemen. Echter, door onder meer te drukke werkzaamheden zag Gabriel hier alsnog vanaf. In 2008 verscheen een registratie van een concert in het Circus Maximus op dubbel-dvd als When in Rome 2007. In 2010 werd bekendgemaakt dat Collins lichamelijke klachten zou hebben, waardoor hij niet meer kon drummen en ook niet meer actief zou zijn. In 2013 geeft Collins in een interview echter aan dat hij een mogelijk nieuw album en bijbehorende tour met Genesis nog steeds niet uitsluit.
Hermanus Brood (Zwolle, 5 november1946 – Amsterdam, 11 juli2001) was een Nederlandszanger, kunstschilder, pianist, acteur en dichter. Brood onderscheidt zich door zijn herkenbare zangstem en muzikale diversiteit. Hij was de Nederlandse belichaming van het zogenaamde Seks, drugs en rock-'n-roll. Nadat verscheidene pogingen om af te kicken geen succes hadden gehad, sprong Brood als eeuwige vrijbuiter de dood tegemoet vanaf het dak van het Amsterdamse Hilton-hotel.
Biografie
Brood kreeg zijn eerste pianolessen in 1959. Op school kon hij niet goed meekomen; het liefst zat hij wat op een piano te pingelen in het verlopen fabriekje van zijn vader. Brood ging in 1964 naar de Kunstacademie in Arnhem en richtte daar The Moans op. De band deed veel optredens voor Amerikaanse militairen in West-Duitsland en Brood kreeg wel eens een pilletje toegeschoven om wakker te blijven. Zo begon zijn verslaving. In 1967 stapte hij over naar Cuby and the Blizzards. Hij ontmoet dan de toenmalige Miss GroningenTekie Buissink, met wie hij een kortstondige relatie had. Op 24 mei 1968 wordt hun zoon Marcel geboren. Toen de platenmaatschappij vernam dat hij drugs gebruikte, werd hij uit de band gezet. Er volgde een onduidelijke periode, waarin Brood regelmatig in de gevangenis belandde wegens inbraken en handel in drugs. Begin 1974 deed hij mee aan een Cuby and the Blizzardsreünie voor het VARA-televisieprogramma Nederpopzien. Vanaf dit moment pakte hij zijn muzikale carrière weer op. Hij speelde korte tijd in de Noord-Hollandse formatie Stud en nam een album op met onder andere Jan Akkerman onder de naam Flash & Dance Band. Vervolgens trad hij toe tot de band Vitesse, na het debuutalbum in 1975 verliet hij die weer.
In 1976 vond een cruciale ontmoeting plaats. Brood speelde mee in Cuby and the Blizzards, die voor korte tijd waren heropgericht, toen hij in café 't Pleintje in Winschoten de naald van zijn injectiespuit in een prullenmand liet vallen. De eigenaar van het café, Koos van Dijk, kwam binnen toen Brood in de prullenmand op zoek was naar zijn naald. In plaats van Brood buiten de deur te zetten, keerde Van Dijk de prullenmand om en zocht ijverig mee. Vanaf dat moment trad Van Dijk op als Broods manager; hij zou dit blijven tot Broods dood in 2001.
Herman Brood in 2000.
Brood verliet Cuby and the Blizzards en begon zijn eigen formatie: Herman Brood & His Wild Romance (zie ook: Wild Romance). In 1977 kwam het album Street uit dat enthousiast werd ontvangen. In 1978 volgde Shpritsz. De single Saturday Night werd een grote hit. Duitsland en Frankrijk raakten geïnteresseerd. Brood werkte in 1979 mee aan de film Cha Cha van Herbert Curiël en trad in de film in het huwelijk met punk-operazangeres Nina Hagen. In hetzelfde jaar vertrok hij naar de Verenigde Staten. Maar een Amerikaanse tournee werd geen succes en het in de VS geproduceerde album Go Nutz (1980) werd zowel daar als in Nederland afgekraakt. Hierop viel Wild Romance uit elkaar en zakte de carrière van Brood in.
In 1985 trad hij in het huwelijk met Xandra Jansen, samen hadden ze twee kinderen, Lola (1985) en Holly (1994) en een aangenomen dochter Brenda (1979). Zijn dochter Holly zingt in Kinderen voor Kinderen (2006).
In de jaren daarna waaierde zijn carrière uit. Brood acteerde in een toneelstuk en een speelfilm, maar vooral in zijn eigen leven. Ook werd hij steeds actiever als schilder. Hij werkte op groot formaat en met felle kleuren, waarbij zijn werk stond in de traditie van Cobra. De keuze voor primaire kleuren kwam grotendeels voort uit noodzaak, omdat hij kleurenblind was. Vaak bracht hij met zwarte verf letters aan op zijn werk. De handtekening brood vormt veelal een opvallend onderdeel van het schilderij. Ondanks het kleurgebruik hebben de schilderijen een wat trieste uitstraling. Brood bleef daarnaast actief in de muziek, maar zijn albums uit deze periode haalden niet meer het niveau van Shpritsz. Beroemd werd hij met zijn openlijke uitspraken in de pers over seks en drugsgebruik. Hij genoot van alle aandacht en werd de bekendste harddrugsgebruiker in Nederland; de nationale knuffeljunk.
Het graf van Herman Brood
Door het gebruik van alle genotsmiddelen was tegen 2001 zijn lichaam geheel uitgeleefd. Pogingen om af te kicken hadden geen succes. Toen het leek alsof hij nog maar een paar maanden te leven had, nam Brood zelf het heft in handen en pleegde zelfmoord. Op 11 juli2001 sprong hij van het Amsterdamse Hilton-hotel met in zijn binnenzak een briefje waarop stond: "maak er nog een groot feest van". Men stond perplex, evenals zijn platenlabel, omdat Brood – volgens Henkjan Smits – bezig zou zijn aan een groot project, namelijk een jaren-vijftigsoulplaat met een groot orkest en onder meer samenwerkingen met Ann Peebles en Ray Charles. In de periode kort na zijn dood ontstond een levendige handel in schilderijen en zeefdrukken van Brood, waarbij ook vervalsingen opdoken.
In 2006 schreef Wild Romancegitarist Dany Lademacher een boek over zijn periode met Herman Brood. Later dat jaar verscheen de film Wild Romance waarin Daniël Boissevain de rol van Herman Brood speelde. Zeven jaar na de dood van Herman Brood, wordt er in 2008 een onbekend nummer van de zanger gevonden en uitgebracht. "Papa komt vanavond niet thuis" is een samenwerking met rapper MC Drama, destijds een vriend van Brood. Samen schreven zij het nummer in 1998.
Tentoonstelling
Na Broods overlijden was in 2002 in het Cobra-museum in Amstelveen een eerste overzichtstentoonstelling van zijn werk te zien, met daarnaast foto's, gemaakt door zijn vriend, de fotograaf Anton Corbijn. Eerder was het werk van Brood museaal nooit erkend. Er waren echter wel veel liefhebbers en zijn schilderwerk werd goed verkocht.
In december 2005 werd in Wageningen een Herman Brood-museum geopend. Het museum, dat gratis toegankelijk is, beschikt over de grootste collectie originele schilderijen, zeefdrukken & tekeningen. Daarnaast zijn er altijd wat beschilderde sculpturen/objecten, een zeer uitgebreide collectie (zeldzame) LP's & singles, de originele botsauto van Herman en een aantal persoonlijke bezittingen van Brood zelf te bezichtigen.
Graffiti in Delft in 2004 ter nagedachtenis aan Brood
Op 5 november 2006 wordt er in de rock art galerie in Hoek van Holland een expositie geopend over Herman Brood onder de titel "Brood's leven". Hier is een gecombineerd overzicht te zien van Herman Brood zijn muziek en zijn kunst.
Van 5 november 2006 tot 28 januari 2007 is het volledige atelier overgeplaatst naar het Groninger Museum om daar, ter ere van de film Wild Romance die tevens in Groningen in première gegaan is, tentoongesteld te worden. De tentoonstelling, genaamd "Cha Cha. Fenomeen Herman Brood", concentreert zich rond het atelier van de kunstenaar, de plek waar Brood veel van zijn schilderijen maakte, muziek componeerde, teksten schreef, vaak sliep en zijn onconventionele levenswijze vrij spel had. Zijn echte atelier nabij het Spui in Amsterdam was sinds de dood van Brood vrijwel onaangeroerd gebleven. In april 2008 is het atelier uiteindelijk toch ontruimd.
Nick ontmoette Mick Harvey en Phil Calvert op de middelbare school in Caulfield nabij Melbourne, en zij richtten in 1973 een band op onder de naam The Boys Next Door. De band onderging een naamsverandering naar The Birthday Party toen ze naar Londen verhuisden. De band kreeg toen ook een gitarist, Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten. In 1983 verhuisde de band naar West-Berlijn, en viel kort daarna uit elkaar. Cave, Harvey, en Bargeld vormden daarna Nick Cave and the Bad Seeds met Barry Adamson. De band bracht een aantal succesvolle albums uit over de laatste 20 jaar.
Cave verhuisde naar São Paulo, Brazilië, alwaar hij in 1987 trouwde met Viviane Carneiro. Hij heeft een zoon uit dit huwelijk, Luke (1991). Begin 1993 verhuisde hij terug naar Londen. Momenteel (2005) woont hij in Brighton.
Muziek geschreven door Nick Cave wordt gebruikt in een aantal van de films gemaakt door Wim Wenders, waaronder Wings of Desire waarin Cave ook een liveoptreden doet, Until the End of the World en Faraway... So Close. Hij is ook de mede-auteur van de onafhankelijk geproduceerde film Ghost of the Civil Dead uit 1989. In hetzelfde jaar bracht hij een boek uit met de titel And the Ass Saw the Angel, dat warm werd ontvangen door critici.
In maart 2007 verscheen het eerste album van zijn nieuwe project, Grinderman. Deze groep bestaat buiten Nick Cave zelf uit enkele leden van the Bad Seeds. In maart 2008 verschijnt een nieuw album met de Bad Seeds: Dig, Lazarus, Dig!!!. Ter promotie van dit nieuwe album gaf Nick Cave and the Bad Seeds concerten in de Heineken Music Hall in Amsterdam op 28 april en in Vorst Nationaal in Brussel op 1 mei. Op 10 december 2011 maakte de groep bekend per direct uit elkaar te gaan. [1] In november 2010 verscheen het lied O Children in de film Harry Potter and The Deathly Hallows part 1.
Shakira werd op 2 februari 1977 geboren in de kustplaats Barranquilla, een van de grootste steden van Colombia. Haar volledige naam is Shakira Isabel Mebarak Ripoll; Mebarak is de achternaam van haar Libanese vader, Ripoll die van haar Colombiaanse moeder. Shakira’s voornaam is Arabisch en betekent 'dankbaar'. Deze mix van Latijns-Amerikaans en Oriëntaals is zowel terug te vinden in haar muziek als in haar blik op de wereld om haar heen. Zo riep Shakira in juli 2006 Israël op om vrede te sluiten met Libanon. Haar vader is schrijver en juwelier. Toen zijn zaak in 1985 failliet ging waren ze alles kwijt. Shakira heeft acht broers en zussen waarvan er een al op haar tweede overleed doordat hij werd aangereden door een motor. Shakira vond dat hun familie het erg goed had in vergelijking met andere Zuid-Amerikaanse families. Daardoor voelde Shakira zich geroepen om wat terug te doen en begon ze aan haar zangcarrière. Doordat haar ouders uit twee verschillende werelddelen komen spreekt ze heel wat talen zoals Spaans, Italiaans, Portugees en Engels.
Shakira speelde de hoofdrol in de populaire Colombiaanse soapserie El Oasis. Ze won haar eerste nationale talentenjacht toen ze pas tien jaar oud was. Hierdoor kreeg ze de kans om een album op te nemen. Haar eerste contract tekende ze drie jaar later. Haar eerste album heette Magia ('magie'). De nummers die op dat album staan heeft ze allemaal zelf geschreven tussen haar achtste en dertiende. De meeste waren aan haar toenmalige vriendje Oscar geschreven. Het album werd uitgebracht door Sony Music Colombia.
Ze brak als eerste door in Brazilië en Spanje met het daarop volgende album Peligro ('gevaar'). Van dat album verkocht ze meer dan 2 miljoen exemplaren.
In 2000 ontmoette ze Antonio de la Rúa, de zoon van de toenmalige Argentijnse president. Deze omstreden verhouding werd en wordt nog steeds breed uitgemeten in de Zuid-Amerikaanse media. "Ik ben niet het soort vrouw dat elke dag de kleren van haar man wast. Ik hoop dat dit niet klinkt als een feministische voortrekster die dit soort dingen roept. Ik probeer alleen maar eerlijk te zijn over de dingen die ik schrijf." In augustus 2010 ging het koppel uiteen. Enkele maanden later werd ze continu gespot met de precies tien jaar jongere Spaanse profvoetballer Gerard Piqué, waarna ze na vele speculaties eindelijk een einde maakte aan alle roddels door hun relatie te bevestigen via Twitter. Het stel verwacht in 2013 een zoon.
Shakira over haar muziek:
Shakira was vier jaar oud toen ze met buikdansen begon. Ze vertelde in een interview: "Buikdansen zit in mijn genen, zodra ik een trommel hoor, begin ik vanzelf te dansen." Buikdansen is haar handelsmerk geworden. Toch heeft Shakira soms spijt van het feit dat ze ooit met buikdansen begonnen is. Zo vertelde de zangeres dat ze gek wordt van de mensen die denken dat ze buikdanst om sexy te zijn. Daarbij vertelt ze dat buikdansen gewoon een manier is om zichzelf uit te drukken.
De bekroonde auteur Gabriel García Márquez zegt over Shakira: “De muziek van Shakira heeft een sterk persoonlijke inslag, die niet lijkt op de muziek van iemand anders en niemand anders kan zo zingen of dansen zoals zij dat kan, ongeacht leeftijd, met zo een onschuldig aandoende sensualiteit”.
Shakira heeft veel beroemde fans, zoals Eminem, Jennifer Lopez en wijlen paus Johannes Paulus II. Ze heeft van hem een onderscheiding gekregen, omdat ze zoveel heeft betekend voor de Zuid-Amerikaanse muziek.
Muzikale carrière
Shakira tijdens een concert in Spanje, tijdens de Oral Fixation Tour (2006)
Op haar 13de kreeg ze haar eerste platencontract bij Sony Music. Haar eerste single was Magia; het lied ging over haar eerste vriendje Oscar. Shakira maakte op jonge leeftijd al twee cd's Magia (magie) en Peligro (gevaar) maar deze waren niet zo succesvol als gehoopt. Op haar 8ste jaar schreef ze haar eerste lied tus gafas oscuras (jouw donkere zonnebril). Dat schreef ze voor haar vader die sinds de dood van zijn zoon vaak donkere brillen droeg om zijn droefheid te verbergen. Maar Shakira zag wel dat haar vader het moeilijk had, dus schreef ze een lied speciaal voor hem.
In 1996 bracht Shakira het album Pies descalzos ('blote voeten') uit. Het ging ruim vier miljoen keer over de toonbank en zorgde ervoor dat ze in geheel Latijns-Amerika doorbrak. In 1997 volgde een remix-cd en in 1998 brak ze ook door in de V.S., Centraal-Amerika en Mexico met het album ¿Dónde Están Los Ladrones? ('Waar zijn de dieven?'), geproduceerd door Shakira en Emilio Estefan - de echtgenoot en producer van Gloria Estefan. Dit album is geïnspireerd op gestolen teksten van Shakira. Toen ze voor dat album een Grammy Award en twee Latin Grammy Awards kreeg, was ze uitgegroeid tot een superster. Dit leidde onder meer tot een eigen aflevering van "MTV Unplugged". Deze verscheen op cd en video/dvd. Om echter in Amerika en de rest van de wereld écht door te kunnen breken wist Shakira dat ze Engels moest leren spreken en ging voor een half jaar naar Engeland om Engels te leren.
In 2001 bracht ze haar eerste Engelstalige album Laundry Service uit. Met dit album brak Shakira wereldwijd door. Dit album verkocht meer dan 27,2 miljoen kopieën wereldwijd. De nummers Whenever wherever, Underneath your clothes en Objection (Tango) werden wereldhits. Het idee om een Engels album te maken ontstond toen Shakira samenwerkte met Gloria en Emilio Estefan. Gloria bracht het proces op gang toen ze het nummer Ojos así, afkomstig van ¿Dónde Están Los Ladrones? vertaalde. Voor het album Laundry Service vertaalde Gloria Shakira's Suerte in Whenever wherever.
Shakira op de Wal-Mart 2005 Shareholders meeting.
In juni 2005 bracht Shakira een geheel Spaanstalig album op de wereldmarkt, Fijación Oral vol. 1. Zij is een van de weinige Spaanstalige artiesten die hiermee succes hebben. De single La Tortura, waarop ze samenwerkte met de Spaanse zanger Alejandro Sanz, werd een wereldhit. De single La Tortura stond 25 weken op nummer 1 in de Spaanse hitlijsten en heeft daarmee een record gebroken.
Op dit Spaanstalig album volgde op 29 november 2005 het Engelstalige Oral Fixation vol. 2, met daarop onder andere de hit Don't Bother. Twee van de nummers van Fijación Oral verschijnen in een Engelse versie op Oral Fixation.
Voorafgaand aan de finale van het Wereldkampioenschap voetbal 2006 op 9 juli 2006, brengt Shakira Hips Don't Lie (Bamboo Version) ten gehore - een samenwerking met ex-Fugees-lid Wyclef Jean. In 2006 werd dit nummer een grote hit; er zijn meer dan 3,3 miljoen exemplaren van verkocht. Er verschijnt een nieuwe versie van Oral Fixation waaraan Hips Don't Lie is toegevoegd. Hips Don't Lie draagt de titel van best verkopende single sinds het jaar 2000.
Begin 2007 kwam Shakira samen met Beyoncé met een single: Beautiful Liar. In april bereikte dit de nummer 1-positie in Nederland. Daarmee is het de eerste nummer 1-hit van Beyoncé, en de vierde van Shakira in Nederland.
Shakira heeft een stijl ontwikkeld die Latijns-Amerikaanse stijlen, zoals tango en salsa, combineert met rock, pop en andere stromingen, waaronder Arabische muziek. Buikdansen is een kenmerkend onderdeel voor Shakira's optreden. Op het album Fijación Oral (2005) laat Shakira een jaren 80-geluid horen en is ook de invloed van reggaeton en dancehall merkbaar. Ook liet ze zich inspireren door bossanova en Frank Sinatra.
In juni 2009 komt de nieuwe single She Wolf uit, in het Spaans 'Loba' genoemd. Het gaat over iets dat zich schuilhoudt in Shakira dat zich wil laten zien zoals ze zich van binnen voelt. Hierop volgen nog de singles Did It Again, dat tevens als remix met rapper kid Kudi verscheen, en Lo Hecho Esta Hecho, de Spaanstalige versie van Did It Again. Shakira nam de videoclip voor Gypsy (Spaans: Gitana) op samen met Spaanse toptennisser Rafael Nadal in Barcelona. Vele fans doet deze video denken aan Whenever, Wherever, de single waarmee Shakira in 2002 wereldwijd doorbrak.
Het album She Wolf kwam in Nederland op 9 oktober 2009 uit. In Amerika kwam het pas op 23 november datzelfde jaar uit, omdat het Amerikaanse album 16 nummers bevat in plaats van 13. Er zijn nog twee geremixte singles toegevoegd en een duet met Lil' Wayne en Timbaland, Give It Up To Me. Hiervan verschijnt eind 2009 een video. Er zal nog een Spaanstalig album uitkomen, dat geen vertaling zal zijn van het album She Wolf, maar een compleet nieuw album. Hiervan zijn al twee demo’s uitgelekt op YouTube. Het gaat om No Joke en een onbekende, rockachtig, Spaanse single.
Shakira begon in 2010 aan een wereldtour.
Eveneens in 2010 zong Shakira het nummer Waka Waka (This Time for Africa) voor het Wereldkampioenschap voetbal 2010 samen met de Afrikaanse band Freshly Ground. Het nummer werd het bestverkochte WK-lied ooit en was, op twee na, de meest bekeken videoclip op YouTube. De volgende single werd een samenwerking met Dizzee Rascal, genaamd Loca. Vervolgens kwam Sale El Sol uit als single. In de clip is Shakira in een doolhof te zien, op zoek naar de zon terwijl het sneeuwt. Vervolgens kwam Rabiosa uit als single. Dit werd een samenwerking met de Amerikaanse rapper Pitbull. Tijdens deze clip draag Shakira een korte, zwarte pruik en is ze aan het paaldansen.
Gabriel Estefan hielp Shakira om haar grote Spaanstalige hit Suerte te vertalen naar het Engels. Daar kwam Whenever, Wherever uit. Dit werd wereldwijd een monsterhit die in tientallen landen weken op de toppositie stond.
Op 28 november 2002 kwam er een album uit dat Shakira samen met Céline Dion, Cher, Dixie Chicks, Anastacia en Stevie Nicks had opgenomen. In de Nederlandse Album Top 100 is dit album geen groot succes. De hoogste positie die dit album weet te bereiken is 93, daar blijft het 2 weken opstaan.
In 2005 komt het best verkochte Spaanstalige album ooit uit, Fijación Oral vol 1. Hiervoor werd samengewerkt met onder anderen Alejandro Sanz en met Gustavo Cerati.
In 2006 komt het album Oral Fixation vol 2 uit, dat een vervolg is op Fijación Oral Vol 1. Hiervoor werd samengewerkt met onder anderen Carlos Santana (Illegal), Wyclef Jean (Hips Don't Lie), met Gustavo Cerati (The Day And The Time) en met Alejandro Sanz (La Tortura).
Begin 2007 wordt Shakira door Beyoncé gevraagd mee te werken aan Beyoncés tweede cd B'Day. Ze zingen samen op de single Beautiful Liar. Dit nummer stond 3 weken lang op nummer 1 in de Nederlandse Top 40. Deze single verschijnt ook in het Spaans, bello embustero.
Eind 2007 werkt ze met een onbekende artiest aan de single Sing. Hierna werkt ze mee aan Wyclef Jeans album Carnival II op de song King And Queen. Hiervan verschijnt geen video. Tenslotte werkt ze ook nog mee aan de single Te Lo Argradezco Pero No. Hiervan verschijnt later dat jaar een video. Het wordt een grote hit in Zuid-Amerika, Spanje, Italië en Portugal. In mei 2009 lekte een duet met Timbaland en Wyclef Jean uit. De single heet The Border. Dit nummer was bedoeld voor Wyclef Jeans album Carnival II maar is vervangen door King And Queen.
In 2008 werkt Shakira mee aan een single met Mercedes Sosa, La Maza.
In 2009 werkt Wyclef Jean mee aan Shakira's nieuwe album. Ze nemen samen de single Spy op. In Amerika staan er drie duetten meer op de cd. Hierop doet Kid Kudi mee op Shakira’s Did It Again. Ook Lil Wayne en Timbaland werken mee aan een single, Give It Up To Me. Calvin Harris werkt mee aan de remix van She Wolf.
In 2010 maakte Shakira samen met de Zuid-Afrikaanse band Freshly Ground het officiële WK-lied. Het nummer heet Waka waka (This time for Africa) (in het Spaans Waka, Waka (Esto Es Africa). Shakira is de enige artiest die twee keer achter elkaar heeft mogen optreden bij een WK.
Filantropie
Met haar stichtingPies Descalzos komt Shakira op voor straatkinderen in Colombia. Tevens is Shakira goodwill-ambassadeur voor Unicef en activist voor ALAS (America Latina en Accion Solidaira). In diverse landen die drastisch getroffen werden door bijvoorbeeld natuurrampen tracht Shakira hulp te bieden, zoals met een schenking van vele miljoenen euro's voor de wederopbouw na natuurrampen in Peru en Nicaragua.
Shakira in Nederland
In 2003 speelde Shakira voor een uitverkocht Ahoy'. Van dit concert is een cd/dvd uitgekomen, Life & Off The Record.
Op 3 februari 2007 (een dag na haar 30e verjaardag) zou Shakira in het kader van haar Oral Fixation Tour het uitverkochte Arnhemse GelreDome aan doen. Slechts enkele uren voor het concert werd bekendgemaakt dat Shakira een keelontsteking en koorts had en dus niet kon komen optreden. Op 17 maart gaf Shakira alsnog haar concert en bood nogmaals haar excuses aan voor het uitstel.
Ook is ze in 2005 nog in Nederland geweest voor een goed doel. Op 1 december 2010 heeft ze een concert gegeven in Ahoy Rotterdam.
Een man is op zijn werk als hij plotseling opmerkt dat zijn collega, Karel, een oorbel draagt. "Hey Karel, ik wist niet dat jij een oorbel droeg" zei hij. "Oh ja" antwoordde Karel. "Ik heb het nooit eerder gezien, sedert wanneer draag jij dan een oorbel?" informeerde hij bij zijn collega. Karel antwoordde: "Sedert mijn vrouw ze vond in ons bed!"
Brian Hyland (New York, 12 november1943) is een Amerikaanspopmusicus. Hyland scoorde in de jaren 60 van de 20e eeuw internationale hits met onder meer Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini en Sealed with a Kiss. Nadat Hylands status als tieneridool minder werd nam hij in zijn latere carrière meer materiaal op met invloeden van countrymuziek.
Biografie
Als kind studeerde Hyland gitaar en klarinet en zong hij in een kerkkoor. Op 14-jarige leeftijd was Hyland mede-oprichter van de muziekgroep The Delfis. Ze namen een demo op maar wisten geen contract bij een platenlabel af te dwingen. Hyland kwam als solo-artiest onder contract te staan bij Kapp Records en nam bij dit label zijn debuutsingle, Rosemary, eind 1959 op.
In augustus 1960 scoorde Hyland op 16-jarige leeftijd zijn eerste en enige nummer 1-hit in de Verenigde Staten, Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini. Deze novelty haalde daarnaast de achtste positie in de UK Singles Chart en werd binnen twee maanden een miljoen keer verkocht.
Bij het label ABC Records bracht Hyland vervolgens de singles Let me belong to You en I'll never stop wanting You uit.
Hyland scoorde zijn tweede top 10-hit in de Verenigde Staten met Sealed with a Kiss in 1962. Het nummer behaalde in zowel de Verenigde Staten als het Verenigd Koninkrijk de derde positie in de nationale hitlijst. Jaren later, in 1975, werd het nummer opnieuw uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk en haalde het de zevende positie. Met Ginny come lately scoorde Hyland in 1962 ook een hit (nummer 21 in de Verenigde Staten en nummer vijf in het Verenigd Koninkrijk).
In de Verenigde Staten verscheen Hyland in shows als American Bandstand en The Jackie Gleason Show. Van 1963 tot 1969 scoorde Hyland verschillende kleine hits in de Verenigde Staten, waarvan The joker went wild het hoogst scoorde met een twintigste positie in de Amerikaanse hitlijst. Aan het begin van de jaren 70 wist Hyland een top 10-notering te bereiken met Gypsy Woman, een nummer geschreven door Curtis Mayfield dat uiteindelijk tot de derde positie reikte in de Verenigde Staten. Dit was daarnaast zijn enige notering in de Nederlandse top 40, hierin bereikte het de 27e positie.
Zijn bekendste nummers zijn That'll Be The Day, Oh Boy, Peggy Sue, Maybe Baby en Well allright. Vandaag de dag is Buddy Holly nog steeds een cultfiguur van de rock-'n-roll door zijn talent en ook omwille van het stormachtige verloop van zijn carrière: hij was al een semiprofessioneel muzikant toen hij zestien jaar oud was en overleed op 22–jarige leeftijd bij een vliegtuigongeval.
Biografie
Holly begon met onvervalste countrymuziek. In september 1953 kreeg Holly samen met Jack Neal een eigen wekelijks radioprogramma bij een lokaal radiostation. Toen Neal trouwde, nam Bob Montgomery zijn plaats in. Samen met Montgomery nam hij in de jaren 1954-55 een tiental countrynummers op, die na zijn dood werden uitgebracht. Nadat Holly op 2 januari 1955Elvis Presley had zien optreden in Lubbock, zei hij de country gedag en speelde hij rock 'n roll. In januari 1956 kreeg Holly een platencontract bij Decca. Montgomery was niet in het contract inbegrepen; hij hield het liever bij country. Zijn Deccaperiode werd geen echt succes; weliswaar werden er enkele singles uitgebracht maar na een jaar werd zijn contract niet verlengd. In februari 1957 nam hij in de studio van Norman Petty in Clovis, New Mexico een tweede versie op van het nummer That'll be the day dat hij eerder al opnam voor Decca. Dit was het begin van Holly's succes. Samen met drummer Jerry Allison, bassist Joe Mauldin en rhythmgitarist Niki Sullivan formeerde hij The Crickets. That'll be the day werd met een derde plaats in de VS en nummer 1 in Groot-Brittannië een succes. Verdere behaalde hij successen met Oh Boy en Peggy Sue. In augustus 1958 trouwde hij met Maria Elena Santiago uit Puerto Rico. De jaren 1957 en '58 waren een aaneenschakeling van optredens in de VS, Australië en Groot-Brittannië. In oktober '58 vielen The Crickets uit elkaar. In 1959 ging Holly op tournee in het noorden van Amerika. Hij liet zich op deze Winter Dance Party begeleiden door Waylon Jennings, Tommy Allsup en Carl Bunch, die later wegens bevriezingsverschijnselen in het ziekenhuis terecht kwam. Verder toerde hij samen met andere bekende solozangers, onder wie Ritchie Valens en J.P. Richardson The Big Bopper.
Dood
Het transport op deze laatste tournee, midden in de winter, was slecht georganiseerd. Zo waren de toerbussen oud en vaak kapot. Na een optreden in Clear Lake, Iowa op 2 februari 1959, had Holly een vierpersoonsvliegtuigje gecharterd om zo wat sneller in de volgende plaats Fargo, North Dakota te komen. Oorspronkelijk was het plan dat Waylon Jennings en Tommy Allsup mee zouden vliegen. Jennings stond zijn plaats af aan Richardson, die ziek was. Valens probeerde Allsup om te praten om zijn plaats in het vliegtuig af te staan. Omdat Valens maar bleef vragen, besloten ze een munt op te gooien. Heads riep Ritchie en kop was het. Vele jaren later was Allsup eigenaar van de bar "Heads up".
In de vroege uren van 3 februari 1959 steeg de Beechcraft Bonanza op van het vliegveldje van Mason City, Iowa met als piloot de 21-jarige Roger Peterson. Na enkele kilometers vloog het vliegtuigje om onbekende redenen tegen de grond. Pas de volgende morgen, bij licht, werd het wrak ontdekt. Niemand bleek het ongeluk te hebben overleefd. In het nadien uitgebrachte onderzoek naar het ongeluk werd de schuld gelegd bij de piloot, die niet competent was om op instrumenten te vliegen, en die mogelijk de gyroscoop precies verkeerd interpreteerde zodat hij dacht dat hij steeg, terwijl hij in feite aan het dalen was.
Invloeden
In 1971 schreef Don McLean het nummer American Pie dat een beschrijving is van de dood van Holly en de evolutie van de muziek in de jaren na zijn dood. Een bekende zin uit dit nummer zorgde ervoor dat 3 februari 1959 voortaan bekend staat als "The Day the Music Died". In tegenstelling tot populaire mythes is "American Pie" niet de naam van het vliegtuigje.
Holly was een pionier van de Rock and Roll, maar door zijn jeugdig overlijden kon hij zijn muziek niet verder ontwikkelen. Hij experimenteerde volop met alternatieve instrumenten zoals de viool in zijn laatste opname's. Hij legde de basis voor vele artiesten na hem, zoals The Beatles, The Rolling Stones en Bob Dylan.
Ex-Beatle Paul McCartney kocht in 1976 de rechten op van alle Holly-composities. Hank B. Marvin, lid van The Shadows, bracht de cd Hank plays Holly op de markt als hommage aan Holly. Het was trouwens door het horen van Holly's muziek dat Marvin vroeg om een Fender Stratocaster gitaar mee te brengen uit de States. (Naar verluidt de eerste gitaar van dat type die ooit in Engeland werd ingevoerd). Naast de typische Buddy Holly sound zou deze gitaar dan ook determinerend worden voor de sound van The Shadows. In 1978 verscheen de film The Buddy Holly Story, met acteur Gary Busey als Holly.
Op de basisstructuur komen talloze variaties voor. De rol van de zangstem kan worden vervangen of vergezeld door een melodieuze gitaarlijn, wanneer de gitarist solo's speelt. In veel gevallen speelt de zanger ook een instrument, vaak gitaar, waarbij de band eventueel tot een trio kan worden herleid. Men spreekt in dat geval soms van een powertrio (bijvoorbeeld Triumph, Cream, Powerplay, Nirvana of Green Day). Bij sommige groepen vervullen meerdere muzikanten de rol van hoofdzanger (bijvoorbeeld Pink Floyd of The Beatles), of komen er achtergrondstemmen bij.
Vaak beschikken rockbands over een slaggitarist en een toetsenist, die samen met de bassist en de drummer de ritmesectie verzorgen. De andere instrumenten kunnen echter ook een prominentere plaats innemen. Wanneer andere instrumenten dan de gitaren of drums een belangrijke rol vervullen, zoals elektronisch orgel, synthesizer, keyboards, mellotron, viool, trompet en fluit, wordt de band vaak ingedeeld bij een specifieker genre dan "rock" in het algemeen, zoals psychedelische muziek, ska of progressieve rock.
Een man komt van zijn werk thuis en ziet in de huiskamer een paar koffers staan. "Waar denk jij dat je heengaat," vraagt hij zijn vrouw. "Ik ga naar Amsterdam. Als vrouw krijg je daar 75 euro per keer als je een man pijpt. Nou, en toen dacht ik bij mezelf: 'als ik het voor jou gratis doe, kan ik me er ook voor laten betalen.'" De man bedenkt zich geen moment, rent naar boven en komt binnen 5 minuten met een gepakte koffer terug. "Wat is hier de bedoeling van?" vraagt de vrouw. "Nou, zegt de man, "ik ga met je mee. Ik wil wel eens zien hoe jij rondkomt met 150 euro per jaar."
Sorry lieve mensen maar ik ga dit blog stop zetten,ik kom zeker terug,waneer weet ik niet,ik zal wel eens een bezoekje brengen aan jullie blogjes,tot dan lieve bloggertjes.
Gruppo Sportivo is een Haagse popband, opgericht in 1976. Eind jaren zeventig behaalde de band op de eerste golven van de new wave een nationale populariteit. Creatieve kracht is Hans Vandenburg (gitaar en zang). Naast hem bestond de oerbezetting uit Max Mollinger (drums), Peter Calicher (toetsen), Eric Wehrmeyer (bas) en de gruppettes Josée van Iersel en Meike Touw (zang). De vaste formule van de band bestond uit popsongs, met veel aandacht voor relativering van personen en situaties, humor (knipogen naar), muziek-citaten en slapstick in de performance; vaak gingen de songs over een 'antiheld'.
Anno 2012 bestaat de band nog steeds, maar zij heeft nooit meer het succes behaald van de eerste twee lp’s. Vandenburg probeert het geregeld met andere projecten maar keert uiteindelijk steeds weer terug bij de oude formule. Begin augustus 2012 werd bekendgemaakt dat de eerste lp van de groep, Ten Mistakes, opnieuw zal worden uitgebracht op vinyl.
Op 3 juli 2006 overleed Dicky Schulte Nordholt, voormalig basgitarist van onder meer Gruppo Sportivo. In 2011 verschijnt de cd Secret of Success en viert Gruppo Sportivo het 35-jarig bestaan met een theatertour. Eind 2013 houdt de band er mee op.
Microtonale muziek is een verzamelnaam voor een aantal uiteenlopende muzieksoorten die gebruikmaken van toonstelsels die in afwijking van wat gebruikelijk is in de westerse muziek, gebruikmaken van kleinere toonschreden dan een halve toonafstand. Het normale westerse toonstelsel kan men zich het beste voorstellen aan de hand van het pianoklavier: van het ene octaaf naar het andere zijn steeds twaalf toetsen aanwezig, die even zoveel toonhoogten of tonen produceren. De afstand van de ene toets/toon naar de volgende noemt men een 'halve toon'; twaalf van die halve tonen maken samen een octaaf vol.
In de microtonale toonsystemen is dat anders. Om van een bepaalde toonhoogte te komen op een toonhoogte die een octaaf hoger ligt, moeten meer, en vaak veel meer dan twaalf stapjes of treden doorlopen worden. Dat betekent, logischerwijze, dat de afstand van een toonhoogte tot de eerstvolgende toonhoogte kleiner is dan in het gewone twaalftonige systeem. Een dergelijke kleinere afstand noemt men een microtoon, of -wat eigenlijk een beter woord zou zijn- microinterval.
Er zijn talrijke methoden om met microtonen muzikale toonsystemen te bouwen. Min of meer bekende systemen zijn het kwarttoonsysteem (waarbij het octaaf in 24 kwarttonen verdeeld wordt) en het 31-toonssysteem (waarbij het octaaf wordt verdeeld in 31 kleine stapjes, die diëzen worden genoemd). Maar er zijn nog talloze andere systemen, bijvoorbeeld met 19, 43 en 53 tonen per octaaf. Voor de nu genoemde systemen geldt dat ze op een bepaalde manier nog een relatie hebben met het westerse, 12-tonige systeem en dat ze daarom in een aantal opzichten nog vrij vertrouwd in westerse oren klinken. Maar men kan ook andersom te werk gaan door een willekeurig microtonaal systeem te kiezen, de mogelijkheden daarvan wat betreft toonladders, intervallen, akkoorden, enzovoorts te onderzoeken en die te benutten in een muzikale compositie.
Microtonaliteit is de wetenschap die zich bezighoudt met muzikale stemmingen en de 'tonen tussen de pianonoten' (halve toonafstanden).
Historie
Vanuit de wereldmuziek worden er zeer veel alternatieve toonladders en toonsystemen gebruikt. Microtonaliteit kwam op in het begin van de 20e eeuw in de westerse wereld. Sinds dat moment werd geleidelijk de gelijkzwevende stemming de meest gebruikte stemming. Ondanks de grote voordelen van deze stemming is hij echter niet volkomen rein. Een aantal wiskundigen (In Nederland onder andere Christiaan Huygens) en een aantal muzikanten zochten naar mogelijkheden om tot de meest reine werkwijze te komen voor composities. Harry Partch was een van de eerste componisten uit de twintigste eeuw die zich intensief bezighield met de systematisering van microtonale toonstelsels. Voor zijn composities vervaardigde hij veel zelfontworpen instrumenten met alternatieve, gestemd in een 11-limiet rein geïntoneerde verdeling.
Muziektheoretisch gezien is er een verschil tussen een Cis en een Des, in de gelijkzwevende stemming worden deze tonen als één toon beschouwd (de piano kent maar één toets voor deze beide tonen). Zowel met behulp van de computer als met zeer nauwkeurig berekende stemmingen zijn ook tegenwoordig nog veel musici actief met een onderzoek op dit gebied. Er vindt dus nog steeds ontwikkeling plaats. In Nederland is er de Stichting Huygens-Fokker die zich bezighoudt met dit vakgebied.
Ook ontwerpers van instrumenten richten zich bij de constructie van hun instrumenten op de harmonische samenhang van verschillende tonen en afstanden van bijvoorbeeld de snaarlengtes. De brug van de viool staat op 1/7e van de totale snaarlengte van bevestigingspunt tot kam. Ook voor de piano-hamer gelden zeer specifieke afstanden om tot een perfect microtonaal resultaat te komen.
De instrumentbouwer Yuri Landman ontwikkelde op de principes van deze microtonaliteit de Moodswinger.
Burns, Edward M. 1999. "Intervals, Scales, and Tuning." In The Psychology of Music. Second edition, ed. Diana Deutsch. San Diego: Academic Press. ISBN 0-12-213564-4.
De groep bracht tussen 1964 en 1967 een reeks succesvolle singles uit, waaronder Glad All Over (1964), Bits and Pieces (1964), Can’t You See That She's Mine (1964), Because (1964), Anyway You Want It (1964), I Like It Like That (1965), Catch Us If You Can (1965), Over and Over (1965) en You Got What It Takes (1967). De band was zowel in Groot-Brittannië als de Verenigde Staten populair.
De groep werd ontbonden in 1970.
SamenstellingTussen 1962 en 1970 was de bezetting van de groep:
Dave Clark and Friends trad nooit live op, maar maakte in de jaren 1971-1973 een paar platen. De ‘groep’ verscheen twee keer in het Engelse tv-programma Top of the Pops.
Mike Smith overleed op 28 februari 2008 aan complicaties die optraden na een ongeluk waardoor hij vrijwel volledig verlamd raakte. Denis Payton overleed op 17 december 2006 aan kanker, Rick Huxley op 11 februari 2013 aan emfyseem.
Carrière
De groep begon in 1957 in de Noord-Londense wijk Tottenham als The Dave Clark Quintet. In 1958 ging de groep een samenwerkingsverband aan met de zanger en saxofonist Stan Saxon. Ze noemden zich nu ‘Dave Clark Five with Stan Saxon’. Toen Saxon in 1962 vertrok, bleef The Dave Clark Five over. Rick Huxley was in 1958 tot de groep toegetreden, Mike Smith in 1960, Lenny Davidson in 1961 en Denis Payton verving bij het vertrek van Saxon de tweede saxofonist Jim Spencer, die tegelijk vertrok.
De groep speelde eerst jazz en dansmuziek, maar stapte in 1962 over op popmuziek. Popjournalisten schreven over de ‘Tottenham Sound’ als tegenhanger van de Merseybeat uit Liverpool. Vanaf het begin was de groep een privé-onderneming van Dave Clark. De andere leden van de groep waren bij hem in loondienst. Tot in 1964 hadden alle leden van de groep overigens nog een baan naast hun activiteiten voor The Dave Clark Five. Pas in dat jaar werden ze fulltime muzikant.
Dave Clark was ook degene die de opdrachten gaf om platen op te nemen. De opnamen verkocht hij aan de platenmaatschappijen (in Groot-Brittannië Columbia (EMI), in de VS Epic Records), maar de rechten van de opnamen bleven bij hem.
Anders dan de meeste andere popgroepen uit die tijd, schreven The Dave Clark Five het leeuwendeel van hun nummers zelf. De meeste nummers staan op naam van Dave Clark en Mike Smith.
De groep kon best meekomen in langzame nummers, zoals Because en Come Home, maar karakteristiek voor The Dave Clark Five was een aansprekende melodie, die in snel tempo voortraasde, waarbij de wat rauwe stem van Mike Smith moest opboksen tegen Dave Clarks drums en Denis Paytons saxofoon. Hun bekendste nummers, zoals Do You Love Me, Glad All Over en Anyway You Want It, zijn in deze stijl. Bij de opnamen valt ook het overvloedige gebruik van echo-effecten op.
In de jaren 1963-1970 haalden 19 singles van The Dave Clark Five de Engelse en 17 singles de Amerikaanse (Billboard) Top-40. Glad All Over haalde in Engeland de eerste plaats (en verdrong daarmee I Want to Hold Your Hand van The Beatles), Over and Over in de VS.
De populariteit van The Dave Clark Five in de Verenigde Staten was het resultaat van een reeks tournees. Tussen 1964 en 1967 waren ze vaker in de VS dan in Engeland. May en Phillips relativeren het succes van de groep (in British Beat; zie ‘Literatuur’):
‘They arrived at exactly the right time, for America had just gone mad over the Beatles, and a group of radioactive singing Postmen would have probably been a smash.’
‘Ze arriveerden op precies het juiste tijdstip, want Amerika was net uit zijn dak gegaan over The Beatles, en ook een groep van radioactieve zingende Postbodes zou waarschijnlijk een klapper zijn geweest.’
In 1964 maakte de groep een film, Catch Us If You Can. Het was de eerste film van John Boorman. De leden van de groep spelen een groep stuntmannen. Hun leider Steve (Dave Clark) heeft er ineens genoeg van tijdens de opnamen voor een tv-spot en gaat ervandoor met Dinah (Barbara Ferris), een actrice die gespecialiseerd is in commercials voor de vleesindustrie. De andere leden van de groep en de politie gaan achter hen aan. Op het eind van de film bereiken Steve en Dinah een onbewoond eiland – alleen maar om te merken dat het al in bezit genomen is door de producent van de tv-spot. In de VS werd de film uitgebracht onder de naam Having a Wild Weekend.
De groep trad in de film niet als popgroep op, maar verzorgde wel de achtergrondmuziek. De titelmelodie Catch Us If You Can haalde de vijfde plaats in Engeland en de vierde in de VS.
De groep stopte in 1970, op een moment dat de belangstelling voor hun muziek nog niet voorbij was, maar wel afnam.
Na de opheffing van de groep begon Clark een mediabedrijf. Hij verwierf de rechten van de opnamen van het tv-programma Ready Steady Go!
Mike Smith bleef in de muziekbusiness. Hij schreef jingles voor reclamespotjes en hielp artiesten bij platenopnamen. In 2002 begon hij een eigen band, Mike Smith’s Rock Engine. Die band was een kort leven beschoren, want in 2003 maakte hij een val, die hem voor de rest van zijn leven vrijwel geheel verlamd maakte.
Lenny Davidson werd gitaarleraar en leidde een bedrijf dat kerkorgels repareerde.
Huxley ging werken voor een bedrijf dat handelde in muziekinstrumenten en gaf later leiding aan een bedrijf in elektrische apparatuur.
Payton werd makelaar, maar bleef parttime muziek maken.
In tegenstelling tot de muziek van andere groepen van het eerste plan (zoals The Searchers, Manfred Mann en The Animals) was de muziek van The Dave Clark Five na 1970 moeilijk te krijgen. Medio jaren zeventig verschenen verzamel-lp’s in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. In 1993 verscheen een verzamel-cd in Groot-Brittannië en een dubbel-cd in de VS. Ze waren allebei snel uitverkocht en daarna werden op de tweedehandsmarkt hoge prijzen voor deze cd’s betaald. Het duurde tot 2008 voordat er weer muziek van de groep beschikbaar kwam.
Trivia
In 1964 verscheen Call up the Groups van The Barron Knights, een medley van parodieën op liedjes die toen populair waren. Onder die liedjes was ook Bits and Pieces van The Dave Clark Five. Om het echt te laten lijken had drummer Dave Ballinger voor de opname het originele drumstel van Dave Clark geleend.
Stash (voormalig Stache) is een Vlaamse muziekgroep, die uit het bijna niets een monsterhit scoorde in Vlaanderen met het nummer "Sadness" in 2004-2005.
Het nummer brak de records van de hitlijst van de VRT, de Ultratop, door zowel de langstgenoteerde plaat in de top 10 als de langstgenoteerde plaats in de gehele Ultra Top 75 te zijn. In de clip van "Sadness" is een reeks bekende Vlamingen aan het werk, zoals Axl Peleman, Guy Swinnen, Luc De Vos, Walter Grootaers. In de clip van "Shelter from Evil Ones" spelen de moeders van de 4 bandleden mee.
De Righteous Brothers was een muzikaal duo dat bestond uit Bill Medley en Bobby Hatfield. Het hoogtepunt van hun populariteit situeerde zich in de jaren tussen 1963 en 1975. In 1990 scoorden ze nog een nummer 1 hit met het opnieuw uitgebrachte Unchained Melody.
De eerste hit van de Righteous Brothers was You've Lost That Lovin' Feelin' uit 1965 (opnieuw uitgebracht in 1988). Andere hits waren Unchained Melody (1965), Ebb Tide (1965), (You're My) Soul and Inspiration (uit 1966) (deze vier hits waren Phil Spector-producties) en Rock and Roll Heaven (1974).
Op 10 maart2003 werden ze opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Bobby Hatfield overleed op 5 november2003. Hij werd dood aangetroffen in een hotel in Western Michigan, een half uur voor een optreden van de Righteous Brothers
Ze startte haar zangcarrière met het orkest The Adams waarvan de drummer, Marc Hoyois, later haar man zou worden. Haar eerste plaatje, Kussen onder regenbogen (een vertaling van "Küsse untern Regenbogen" van Manuela), werd geen succes. Dat kwam er pas met haar manager Robert Bylois. Ze zong Franstalige liedjes en ging op tournee door België en Frankrijk met Adamo.
In 1968 won ze de zangwedstrijd Knokke Cup samen met Jacques Raymond, Lily Castel, Nicole Josy en Hugo Dellas o.l.v. Anton Peters. Niet enkel haar stem, maar ook de kleding was opvallend: ze liet zich altijd kleden door de hippieontwerpster An Salens.
In 1970 en 1971 (met 'Dag vreemde man) deed ze vergeefs mee aan de preselecties van het Eurovisiesongfestival. Pas in 1975 mocht ze deelnemen aan het festival, dat gehouden werd in het Zweedse Stockholm. Ze zong het liedje Gelukkig zijn voor de helft in het Nederlands en voor het helft in het Engels. Maar haar duizend dromen omtrent een internationale carrière werden niet waar. Ze eindigde als 15e uit 19 deelnemers. Ann ging ontgoocheld terug naar huis.
In 1978 zong ze twee nummers van Bob Dylan: If I don't be there by morning en Walk out in the rain.Dylan had ze samen geschreven met Helena Springs, maar niet zelf opgenomen. Beide songs werden hetzelfde jaar ook gecoverd door Eric Clapton op zijn LP Backless
In 1980 had ze een hit met het liedje De Roos, een cover van The Rose van Bette Midler, vertaald door Johan Verminnen.
In 1982 ging ze op tournee door Vlaanderen met Erik Van Neygen maar toen werd ze ernstig ziek.
Ze overleed in 1984, op 38-jarige leeftijd aan baarmoederhalskanker. Ze werd begraven op het kerkhof van Meise. Haar echtgenoot, Marc Hoyois, hertrouwde later opnieuw een zangeres, Liliane Saint-Pierre.(Ze hadden wel al een relatie toen Ann nog leefde)met dank aan Amorfatie voor deze informatie
In november2005 kwam onder impuls van Edwin Ysebaert een nieuw album uit met de titel 'Ik Deed Alsof Het Mij Niet Raakte'. Het bevat acht nooit eerder uitgegeven liedjes en drie liveversies van klassiekers als Dag Vreemde Man, Lisa is Lisa en Zal Ik Je Ooit Nog Zien. Zes van de acht nieuwe nummers komen uit de musical Midzomernachtsdroom en werden gecomponeerd en van tekst voorzien door Pieter Verlinden en Rita Van Dievel, de ouders van de bekende VRT-journalistPeter Verlinden.
In 2006 kwam een nieuw album uit met onuitgeven liedjes onder de titel HET BESTE. Opnieuw gebeurde dit onder de projectleiding van Edwin Ysebaert.
In 2008 wint Ann Christy de BelgischeRadio 2 top 1000 met haar nummer De Roos
Free Souffriau werd datzelfde jaar derde in de televoting-wedstrijd 'Zo is er maar één' op Eén met een lied van Ann Christy en startte een project rond nummers van de overleden zangeres. In dat project Free Souffriau zingt Ann Christy zong ze zelf de meeste liedjes en liet zich assisteren door haar man Miguel Wiels, door een orkest en een meisjeskoor (bij twee liedjes) en door Nicole & Hugo. Er was hiervan een heruitzending op Canvas+ op woensdag 5-8-2009
Nadat ze in het najaar van 1963 al het Festival di Castrocaro had gewonnen met het liedje Le strade di notte, won ze op 16-jarige leeftijd samen met Patricia Carli het San Remo-Festival1964 met Non ho l'età. In die tijd plaatste de winnaar zich daarmee voor het Eurovisiesongfestival, waar ze twee maanden later in Kopenhagen namens Italië aantrad. Ze haalde de eerste overwinning voor Italië binnen, in het Verenigd Koninkrijk kwam ze in de top 20 van de hitparade. Aan de zijde van Domenico Modugno won ze twee jaar later opnieuw het San Remo-Festival. Het gebeurde vaker dat een duo won en slechts een van hen naar het songfestival ging. Hiermee bespaarde Gigliola zich een blamage, want het lied eindigde als laatste. Toch werd het in 1974 een grote hit. Datzelfde jaar nam ze ook opnieuw deel aan het songfestival met het liedje Sì. Het was echter het jaar van ABBA en hierdoor moest ze genoegen nemen met de tweede plaats. Haar Engelse vertaling Go haalde in het Verenigd Koninkrijk een plaats in de top 10.
Na de overwinning van Toto Cutugno in Zagreb presenteerde Gigliola samen met genoemde Toto het Eurovisiesongfestival 1991 in Rome. Deze editie staat bekend als het songfestival met de slechtste presentatoren uit de geschiedenis. Naar goed Italiaans gebruik praatten ze voortdurend door elkaar heen en bij de puntentelling kwam het scorebord zelden in beeld. Bovendien herhaalden ze alle punten in het Italiaans, wat het voor niet-Italiaanssprekenden extra irritant maakte.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
.JPG)
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
