Hotel California is de naam van de titelsong van het gelijknamige album van de Amerikaanse band Eagles. Het lied werd ook op single uitgebracht. Het is een van de bekendste songs uit de moderne muziekgeschiedenis en het bekendste lied van de Eagles.

Algemene opmerkingen

De oorspronkelijke versie van het lied kent de opbouw van een traditionele rocksong: in het begin een zich herhalend melodieus gitaarthema, daarna aangevuld met zang, waarbij de gitaren- en de baspartij de zang ondersteunen. Na afloop van het tekstgedeelte wordt het lied afgesloten met enkele, elkaar opvolgende gitaarsolo's die het openingsdeel gevarieerd herhalen. De prominente gitaarpartijen worden gespeeld door Joe Walsh en Don Felder. De tekst van het lied is geschreven door Don Henley, Glenn Frey en de al genoemde Don Felder.

Walsh verklaarde in de Top2000 a Gogo versie 2007, dat de titel verwijst naar de vele kunstenaars die rond die tijd naar Californië trokken om deel uit te maken van allerlei kunststromingen die daar plaatsvonden en de aldaar verworven vrijheden. Velen gingen echter net zo snel als ze kwamen; Californië leek wel een doorgangshuis met korte verblijven; een hotel.

Hotel California is wellicht beïnvloed door de in 1969 door de groep Jethro Tull op hun album Stand Up gepubliceerde song 'We used to know'. De akkoorden zijn vrijwel gelijk en ten tijde van het uitbrengen van 'We used to know' tourden de beide groepen samen.

Interpretatie

De tekst van het lied gaat letterlijk over een vermoeide reiziger die de nacht doorbrengt in een luxe hotel wat er aanvankelijk gastvrij en welkom uitziet, maar wat later een verschrikkelijke plaats blijkt te zijn waar men nooit meer uit kan vertrekken.

De abstracte opzet van de tekst heeft ertoe geleid dat veel mensen er hun eigen interpretaties aan hebben gegeven. Een veelgehoorde theorie is dat de tekst een allegorie is voor het hedonisme en de zelfvernietiging in muziekindustrie van Zuid-Californië gedurende de jaren 70 van de 20e eeuw. Don Henley noemde het "our interpretation of the high life in Los Angeles

Tijdens een optreden in The Howard Stern Show op 17 juli 2008 gaf Don Felder de volgende omschrijving van de oorsprong van de tekst:

"Don Henley and Glen wrote most of the words. All of us kind of drove into LA at night. Nobody was from California, and if you drive into LA at night... you can just see this glow on the horizon of lights, and the images that start running through your head of Hollywood and all the dreams that you have, and so it was kind of about that... what we started writing the song about. Coming into LA... and from that Life In The Fast Lane came out of it, and Wasted Time and a bunch of other songs."

Andere theorieën over de tekst zijn dat de tekst satanistische aspecten zou bevatten (met name de zin but they just can't kill the beast), dat het hotel uit het lied het Camarillo State Mental Hospital (een inrichting voor mentaal gehandicapten) zou zijn, en dat de tekst een metafoor is voor kanker. Al deze theorieën zijn echter ontkend door de Eagles.

Een populair gerucht aan de University of North Texas is dat het lied zou gaan over Don Henley’s ervaringen van toen hij met Bruce Hall samenwoonde.

Andere uitvoeringen

Er zijn enkele cover-versies van Hotel California bekend. Zo namen de Gypsy Kings een gedeeltelijk Spaanstalige flamenco-versie op, te horen in de film The Big Lebowski. In 2004 verscheen een uitvoering van William Hung. Van de Australische band The Cat Empire is een Franstalige versie bekend, onder de titel L'Hotel Californie. De Moonraisers namen het lied op in een reggae-variant. Ook Bob Marley en Majek Fashek namen reggaevarianten van het nummer op.

Diversen

• Hotel California won een Grammy Award in 1978.
• Bij vele in de loop der jaren opgestelde lijsten van 'beste popsongs aller tijden' eindigt Hotel California hoog in de lijst.
• Naast de oorspronkelijke uitvoering hebben The Eagles het lied ook een plaats gegeven op hun in 1980 verschenen live-album en eveneens (maar dan in een akoestische versie) op hun in 1994 verschenen cd en video Hell freezes over.
• Van de zinsnede They stab it with their steely knives / But they just can't kill the beast wordt aangenomen dat het een 'verwijzing-met-een-knipoog' is naar de volgende tekstpassage van Steely Dan: Turn up the Eagles, the neighbours are listening in hun lied 'Everything You Did'. In een interview uit 2003 heeft Glenn Frey dit inderdaad bevestigd.
• De meest bekeken cover van Hotel California op videowebsite YouTube is die door Amerikaan Jimmy Gelhaar en Nederlander Bastiaan77. Hun interpretatie is binnen anderhalf jaar tijd reeds meer dan 3 miljoen keer aanschouwd.

Hitnotatie

Top 2000

Bryan Adams (Kingston (Ontario), 5 november 1959) is een Canadese zanger. Hij wordt ook wel de Canadese Bruce Springsteen genoemd.

Als kind trok hij met zijn ouders door Europa en het Midden-Oosten. Op de leeftijd van tien jaar kreeg hij zijn eerste gitaar; twee jaar later kocht hij zijn eerste elektrische gitaar. Op 14-jarige leeftijd verhuisde hij naar Vancouver. Een jaar later verliet hij de school en trok hij door Canada om op te treden. Als 18-jarige kreeg hij zijn eerste platencontract aangeboden.

Zijn grootste successen behaalde Bryan Adams begin jaren '90 onder de productionele leiding van Robert John "Mutt" Lange, een Zuid-Afrikaanse topproducer. Zijn single (Everything I Do) I Do It for You werd een wereldwijde nummer 1-hit, waaronder in Nederland. In veel landen, waaronder Nederland, was het de bestverkochte single van 1991. In Nederland bleef het nummer 12 weken op de eerste positie staan in de Nationale Hitparade, destijds een record. Het nummer stond op de soundtrack van de film Robin Hood: Prince of Thieves.

Bryan Adams zong in die jaren vaker voor de soundtrack van grote films. Zo scoorde hij een hit met Have You Ever Really Loved A Woman? (afkomstig van de soundtrack van de film Don Juan de Marco) en All For Love (van de soundtrack van de film The Three Musketeers). Dat laatste nummer zong hij met Rod Stewart en Sting. Andere bekende nummers van Bryan Adams zijn Summer of '69, It's Only Love (met Tina Turner) en When You're Gone (met Mel C.). In 2005 kwam er een greatest hits album (2-CD) uit waar al zijn grootste hits plus enkele live-opnames op staan, genaamd Anthology.

In de Nederlandse Top 2000 van Radio 2 staat Bryan Adams verschillende keren genoteerd. Summer of '69 scoort al jaren goed, evenals (Everything I Do) I Do It for You, Heaven en Run To You. In België stond het nummer Summer of '69 al jaren op de tweede plaats in de eindejaarshitlijst Donna's top aller tijden. Het moest enkel Bohemian Rhapsody van Queen laten voorgaan. Op vrijdag 14 december 2007 kwam daar verandering in. Summer of '69 liet na 6 jaar Bohemian Rhapsody achter zich.

In juni 2007 gaf Bryan Adams een concert in een uitverkochte Rotterdamse Ahoy en het Antwerpse Sportpaleis. Op 14 maart 2008 kwam zijn elfde album uit genaamd: "11". Ter promotie van dit album gaf Adams weer een reeks concerten waarbij opnieuw Ahoy en het Sportpaleis.

Bij de opening van de Olympische Spelen in Vancouver (2010) zong Bryan Adams samen met Nelly Furtado het nummer Bang the Drum.

In 2012 werden tijdens een Greatest Hits Tour onder andere het Zénith in Parijs en wederom het Rotterdamse Ahoy en het Antwerpse Sportpaleis aangedaan.

Privé

Adams is ongehuwd. Hij heeft same met zijn vriendin (Alicia Grimaldi) een dochter. Het stel verwacht in 2013 hun tweede kind.

Procol Harum is een Britse band, die in het begin van de jaren '60 werd gevormd. De band is vooral bekend van hun nummer-1-hits A Whiter Shade of Pale en Homburg. De band wordt gezien als een van de wegbereiders van het genre progressieve rock. De samenstelling van de band is in de loop der tijd veelvuldig gewijzigd. De enige constante leden zijn zanger/pianist Gary Brooker en tekstschrijver Keith Reid.

Biografie

De wortels van Procol Harum lagen in een live band genaamd 'The Paramounts', die door Gary Brooker en Robin Trower werd geleid, populaire artiesten in het begin van de jaren '60. Zij sloten in 1963 een contract af bij Parlophone en brachten de single Poison Ivy uit, die een gematigd succes was in Groot-Brittannië. Zij konden dit succes echter niet vasthouden en de band viel in 1966 uiteen. Brooker ging werken als liedjesschrijver en kwam hierbij in aanraking met tekstschrijver Keith Reid, met wie hij een aantal nummers schreef. Om deze nummers uit te voeren werd een nieuwe band genaamd 'Pinewoods' opgericht, met daarin naast Brooker o.a. organist Matthew Fisher en bassist Dave Knights. Met deze band werd het nummer A Whiter Shade of Pale opgenomen. Nog voordat dit nummer werd uitgebracht werd de naam van de band veranderd in Procol Harum. De bandnaam werd gekozen door de manager, naar de naam van de kat van een vriend.

A Whiter Shade of Pale werd een enorm succes en is één van de weinige nummers die tot twee keer toe de nummer 1 positie in de hitparade zou behalen. Het nummer wordt algemeen beschouwd als één van de grootste popklassiekers. De samenstelling van de band werd gewijzigd door twee leden te vervangen door oud-Paramounts Robin Trower (gitaar) en B.J. Wilson (drums). Een eerste album werd opgenomen, eenvoudig Procol Harum geheten. Ook verscheen een tweede single, Homburg, dat weliswaar minder succes had dan de voorganger, maar wel weer de 1ste plaats behaalde in de hitparade. Latere singles hadden vaak weinig succes maar de LP's vonden hun weg naar een groot en trouw publiek, echter vooral in het buitenland, met name in Nederland. Op de volgende albums, Shine on Brightly en A Salty Dog werd de op het eerste album ingeslagen weg verder gevolgd, steeds met compositorische bijdragen van Brooker, Fisher en Trower. Daarna verliet Matthew Fisher de band om te worden vervangen door Chris Copping, waarmee alle oud-leden van de Paramounts weer herenigd waren. In deze bezetting werd het album Home opgenomen, min of meer een conceptalbum rond het thema de dood. Na het volgende album, Broken Barricades uit 1971, verliet ook Trower de groep. Hiermee bleef Brooker als enige componist over.

In de jaren zeventig bleef Procol Harum populair. De band ging ondanks een constant wijzigende bezetting door met het maken van muziek. Zij waren een van de eerste groepen die succes had met een symfonieorkest.

Meer personeelsproblemen droegen bij tot dalende verkoop tegen het einde van de jaren zeventig. Korte tijd later viel de band uiteen (1977), al werd de groep vijf maanden later herenigd voor een eenmalig optreden. Brooker begon vervolgens een solocarrière. In 1991 werd Procol Harum echter heropgericht. De band bestond nu uit Brooker, Trower, Fisher en drummer Mark Brzezicki. B.J. Wilson was het jaar daarvoor overleden. Na de opname van het album The Prodigal Stranger viel ook deze bezetting uiteen. Pas in 2003 verscheen het meest recente album The Well's on Fire, waarop ook Fisher weer te horen is. Na dit album stapte Fisher echter weer op. In november 2006 stapte hij naar de rechter om zijn deel in de rechten op A Whiter Shade of Pale op te eisen. Hij kreeg vervolgens 40% van de credits toegekend, omdat de rechter het met hem eens was dat zijn orgelspel een wezenlijk onderdeel van de song is. In april 2008 werd deze beslissing in hoger beroep weer teruggedraaid en kreeg Brooker weer de volledige rechten. Een van de redenen was dat Fisher pas na 30 jaar om deze royalty's vroeg.In 2010 maakt Fisher op zijn website bekend dat hij een overeenkomst heeft gesloten met Onward Music Ltd, waarin alle juridische en financiële aangelegenheden met betrekking tot de rechtszaak op een bevredigende manier zijn opgelost.

Christina María Aguilera (Staten Island (New York City), 18 december 1980) is een Amerikaans popartiest. Ze brak definitief door met haar debuutalbum Christina Aguilera (1999). Eveneens goed ontvangen werden Mi Reflejo (2000), een Spaanstalige popalbum, en My Kind of Christmas (2000).

Aguilera's tweede studioalbum Stripped (2002) werd minder goed ontvangen dan haar vorige albums - een punt van kritiek was dat ze haar onschuldige tienerimago had verruild voor een nieuw meer expliciet sexy imago. Haar derde studioalbum Back to Basics (2006) had invloeden van soul-, jazz- en bluesmuziek en werd wel positief ontvangen. Inmiddels heeft ze een Greatest hits album uitgebracht genaamd Keeps Gettin' Better: A Decade of Hits (2008) en is ze al bezig met haar vierde studio album, wat in de zomer van 2009 uitgebracht zou worden. Wereldwijd heeft ze meer dan 42 miljoen platen verkocht.

In haar carrière heeft Aguilera een groot aantal prijzen gewonnen, waaronder vijf Grammy Awards van de achttien nominaties.

Biografie

Vroege levensjaren

Aguilera werd op 18 december 1980 geboren in Staten Island (New York, Verenigde Staten). Haar vader, Fausto Wagner Xavier Aguilera, is een sergeant in het Amerikaanse leger, afkomstig van Ecuador en haar moeder, Shelly Loraine Fidler, docent Spaans, is van Ierse afkomst. Toen Aguilera zeven was, besloten haar ouders te scheiden. Volgens Aguilera en haar moeder leed de familie onder het huiselijk geweld van haar vader. Dit zou later een belangrijk thema worden in haar muziek, zoals in de songs "I'm OK" (Stripped) en "Oh Mother" (Back to Basics). Samen met haar moeder en haar jongere zusje Rachel trok Aguilera na de scheiding bij haar oma in, in Rochester (Pennsylvania, Verenigde Staten). Hier heeft ze haar jeugd grotendeels doorgebracht.

Aguilera had van jongs af aan al de ambitie zangeres te worden. Het was haar oma die haar zangtalent ontdekte. Tot haar muzikale invloeden behoren Etta James, Aretha Franklin, Madonna, Whitney Houston en Nina Simone. Ook heeft de musical The Sound of Music haar beïnvloed. Als kind stond Aguilera overal bekend als "het meisje met de grote stem", iets wat haar in haar jeugd meer problemen heeft bezorgd dan geluk. Ze deed mee aan lokale talentenjachten en zangwedstrijden, maar vaak trokken de tegenstanders zich terug als ze hoorden dat ze tegen Aguilera moesten. Mensen werden jaloers op haar en op school werd ze genegeerd en gepest. Op een gegeven moment besloot ze zelfs haar zangtalent geheim te houden zodat ze niet gepest zou worden.

Op 15 maart 1990 maakte Aguilera haar televisiedebuut als deelnemer aan Star Search, ze won echter niet. In 1993 deed ze mee aan The New Mickey Mouse Club, een televisieprogramma waarin zang, dans en acteren centraal stonden. Aguilera stond bij haar collega's van de show (onder andere Justin Timberlake, JC Chasez, Rhona Bennett, Ryan Gosling, Keri Russell en Britney Spears) bekend als "de diva". Toen het programma stopte in 1994, begon Aguilera met het opnemen van demo's in de hoop een platencontract te kunnen scoren. Op veertienjarige leeftijd nam zij haar eerste liedje op, "All I Wanna Do", een duet met Japanse popzanger Keizo Nakanishi. In 1997 deed ze mee aan het Golden Stag International Festival, waar ze het podium deelde met Sheryl Crow en Diana Ross.

Carrière

In 1998 mocht ze de soundtrack inzingen voor "Mulan" toen ze bewezen had dat ze een hoge, krachtige stem had waarmee ze een hoge "E" een octaaf boven midden "C" kon zingen in het liedje "Run to You" van Whitney Houston dat ze in haar badkamer had opgenomen. De videoclip die de film moest promoten toonde een jonge Aguilera met kort haar. Reflection werd genomineerd voor een Golden Globe voor "Best Original Song for a Motion Picture" in 1998.

Debuut

Haar eerste album, "Christina Aguilera", kwam op 24 augustus 1999 uit en verkocht meer dan 8 miljoen kopieën in de VS. Haar cd versloeg P. Daddy's tweede album Forever. De singles "Genie in a Bottle", "What a Girl Wants" en "Come on Over (All I Want is You)" kwamen allemaal in de top van de Billboard Hot 100 binnen in 1999 en 2000. Ook de single "I Turn To You" deed het goed met een derde plek. Maar Aguilera had niet alleen commercieel succes; ze werd in 2000 beloond met een Grammy voor "Best New Artist", waarmee ze Britney Spears versloeg. Ze was ook genomineerd voor "Best Female Pop Vocal Performance" voor "Genie in a Bottle". "Obvious", het laatste liedje op de cd, was een origineel liedje dat ze naar Ron Fair had ingezonden voor ze een contract sloot met RCA Records.

In 2000 benadrukte Aguilera haar Latino-afkomst door een Spaanstalig album, Mi Reflejo, uit te brengen. Deze cd bevatte Spaanstalige versies van de liedjes op haar Engelstalige cd, maar ook nieuwe Spaanse liedjes. De cd leverde haar een "Latin Grammy" op voor "Best Female Pop Vocal Album". De single "Falsas Esperanzas" kwam in de Top 40 in Argentinië in 2001. Ricky Martin vroeg haar om een duet met hem te zingen op "Nobody Wants to Be Lonely" voor zijn cd "Sound Loaded". Het was zijn tweede single van die cd. De single haalde de top 5 in Groot-Brittannië en Duitsland. Om zich een rauwer imago aan te meten veranderde ze in de loop van 2001 haar uiterlijk. Eerst verscheen een nog redelijk beschaafd neusknopje maar niet veel later verscheen er ook een piercing in haar onderlip.

Stripped

Aguilera's cd's werden goed verkocht, maar toch was ze niet tevreden. Ze was toen nog een "Bubblegum Pop"-artiest en voelde zich niet prettig bij de muziek en het imago dat haar team voor haar had gecreëerd. Ze wilde dat haar volgende cd meer diepgang zou hebben, zowel in de muziek als de teksten. Ze veranderde van management omdat ze overboekt werd en omdat ze geen inspraak had in de muzikale beslissingen en nam Irving Azoff aan als haar nieuwe manager. De verandering in management zorgde eveneens voor een verandering in Aguilera's imago.

Na vele vertragingen kwam op 29 oktober 2002 Aguilera's tweede Engelstalige cd uit: "Stripped". De cd kreeg niet zulke goede recensies als haar eerste cd. Stripped is ongeveer 80 minuten lang en toont een grote verscheidenheid qua onderwerpen en muziekstijlen. "Impossible", geschreven door Alicia Keys, werd door jazz geïnspireerd. "Soar" werd dan weer door gospel geïnspireerd en gaat over iemand die op eigen benen leert staan. "Make Over" is een pop-rockliedje over iemand die een individu wil worden en andere mensen die haar proberen te veranderen. Aguilera's grootste uitdaging was niet vocaal, maar emotioneel, zoals het liedje "I'm Ok". Dit liedje gaat over het feit dat ze als klein meisje door haar vader mishandeld werd. Ze bedankt ook haar moeder voor de liefde die ze haar schonk tijdens deze periode in haar leven. Zo zingt ze: 'And every day afraid to come home/In fear of what I might see, next/Bruises fade, father/ But the pain remains the same/I still remember how you kept me so afraid...'

Het ging bij deze cd niet zozeer om Aguilera's muziek, maar vooral om haar nieuwe, meer provocerende imago te lanceren. Toen de cd uitkwam nam ze deel aan een fotosessies voor tijdschriften zoals Maxim en Rolling Stone. In veel van die foto's was ze naakt of bijna naakt zien. Ze ontkende dat ze dit deed voor publiciteit, maar ze zei dat de foto's beter bij haar nieuwe, echte imago pasten dan het imago van 1999. Haar pikante look had een negatief effect in de VS. Hoewel de video "Dirrty" een grote hit werd op MTV, bleef de single op 48 staan en viel deze vlug uit de singleslijst. "Dirrty" was wereldwijd wel een hit, en behaalde de nummer 1-positie in vele landen. De tweede single, "Beautiful", werd vlug op het einde van 2002 in de VS uitgebracht en werd meteen een radiosucces. De volgende 2 jaar werden "Fighter", "Can't Hold Us Down" en "The Voice Within" uitgebracht. Door het succes van deze singles kon de cd op de lijsten blijven staan tot ver in 2004. Er werden in de VS alleen al ongeveer 4 miljoen exemplaren verkocht. Rekening houdend met de crisis in de muziekwereld is dit een heel hoog verkoopcijfer.

Aguilera stond niet alleen met door haar gezongen nummers in de hitlijsten. Zo schreef ze de leadsingle 'Miss Independent' van Kelly Clarksons debuut album, 'Thankful'. Het nummer zou oorspronkelijk ook op de cd Stripped staan, maar haalde de cd net niet.

Aguilera werd o.a. genomineerd voor "Number 1 Female Artist" van 2003, maar die prijs werd door Beyoncé gewonnen.

Back to Basics

Back to Basics is de derde volledig Engelstalige studio-opname van Aguilera en ook haar eerste dubbel-cd. De bevestigde “release”-datum van het album was 15 augustus 2006. Aguilera omschrijft haar volgende cd als een soulopname gecombineerd met elementen van blues en jazz uit de jaren ’20, ’30 en ’40 met hedendaagse invloeden. Ze werkt samen met nieuwe gezichten uit de hiphop wereld zoals producers DJ Première, Kwame en Mark Ronson. Ze werkt opnieuw samen met Linda Perry, die met Aguilera samenwerkte aan Stripped (2002).

Tijdens het opnemen van dit album viel Aguilera vooral op door haar ouderwetse kapsel om zich zo beter te kunnen inleven in de liederen en de tijdgeest; om de emotie en de energie weer te geven en vooral tijdens het zingen van de hoge noten. Ook lijkt deze uitstraling erg op die van Marilyn Monroe. Om zich op het album voor te bereiden omringde zij zich met oude foto’s van Billie Holiday en Pearl Bailey. Ze wilde letterlijk in de kern van die muziek geraken. Acteurs noemen het ‘method acting’ volgens Aguilera is het ‘method singing’. De visie van Aguilera voor het album ontsproot uit een gedicht dat zij tijdens haar laatste wereldtournee schreef waarin ze zich afvroeg: “Waardoor wil ik echt zingen? Waardoor wil ik echt dansen? Waardoor geniet ik zo van muziek?” Het antwoord bleek soul- en bluesmuziek te zijn.

Aguilera contacteerde verschillende producers waarvan ze dacht dat die genoeg verbeelding hadden om met haar mee te gaan in de oude blueswereld via een brief waarin ze haar visie verklaarde. Ook werd er een compilatie van meer dan 30 liederen -vanaf de jaren 20 tot de jaren zestig- ingesloten die haar beïnvloedden. Zij moedigde de producenten ook aan om de liederen op de compilatie-cd zodanig te verknippen en mee te experimenteren om zo iets nieuws te creëren." In februari 2006, tijdens MTV’s TRL Awards speelde ze drie onafgewerkte nummers van haar volgende album, Candyman, Back to Basics en Ain't No Other Man, de eerste single van het album. De wereldpremière van Ain't no other man vond plaats tijdens de MTV Movie Awards. Ook deed ze onder de naam Baby Jane (ze heeft Xtina afgezworen) een paar kleine jazzclubs aan om zo haar nieuwe nummers te promoten.

Na het redelijk succesvolle Ain't No Other Man werd bekend gemaakt dat Hurt de tweede single werd van Back To Basics. Het nummer werd erg succesvol en stond in de Nederlandse Top 40 weer vanouds op de tweede plaats. De clip van het nummer is de eerste clip van Christina waar ze ook in heeft geproduceerd. Eind 2006 werd Tell Me, de tweede single van Diddy's album Press Play, uitgebracht, waar ook Aguilera in te horen is. In het voorjaar van 2007 was Candyman als derde single van het album uitgebracht. Deze clip werd mede geproduceerd door haar zelf. Dit werd al een wereldwijde hit toen de single nog niet eens te koop was. Slow Down Baby is een promotiesingle die alleen te downloaden is en te horen is op de radio. Dit geldt alleen in Nieuw-Zeeland en Australië.

Back to basics werd in een speciale tour edition uitgebracht voor fans. Hierbij staan de normale cd's op + clips van Ain't no other man, Hurt & Candyman. Ook The making of Candyman staat op deze dvd. Deze special edition werd eind juni 2007 uitgebracht.

Op 25 juni 2007 kwam er een coveralbum uit van John Lennon. Aguilera heeft hier op het nummer Mother gecoverd.

Back To Basics Tour

De concerttour van haar album Back To Basics was bedoeld als promotie van het gelijknamige derde studioalbum. Deze tour ging de hele wereld over, het publiek en de fans werden hierbij terug in te tijd gevoerd met oude elementen. Van alles kwam er in voor, van een oude jazz-café tot een groot oud circus. Ook bracht ze haar oudere nummers ten gehore. Ze tourde onlangs in Europa waar ze ook Nederland & België aandeed. Ook in Amerika, Azië & Australië deed ze aan in deze tour. Een dvd van deze tour is in Sydney opgenomen op 24 en 25 juli 2007. De tour was opgedeeld in 4 gedeeltes: 1 tour in Europa, 1 in de Verenigde Staten, 1 in Azië en 1 in Australië en Nieuw-Zeeland. De dvd ervan werd op 24 en 25 juli 2007 opgenomen in Sydney en zou al voor de kerst uitkomen. De platenmaatschappij heeft de releasedatum uitgesteld tot eind maart 2008. Op 4 januari bevestigde RCA UK dat The Back to Basics tour zal gereleased worden op dvd op 4 februari 2008.

Keeps Gettin' Better en vierde studio album

In september 2008 maakte Aguilera een muzikale comeback tijdens MTV Video Music Awards in Hollywood. Ze trad op met een nieuw opgenomen versie van Genie In A Bottle, gevolgd door Keeps Gettin' Better, de eerste single van het aankomende greatest hits-album getiteld Keeps Gettin' Better: A Decade of Hits. Naast oude hits bevat het album 2 nieuwe tracks + 2 heropnames van eerdere singles. Christina Aguilera viert met dit album haar 10-jarige bestaan in de muziekwereld. De greatest hits-album is een voorproefje naar haar nieuwe album dat naar eigen zeggen meer poppy is dan haar laatste werk.

DJ Premier heeft bevestigd dat hij weer werkt aan haar aankomende album. Premier heeft naar verluidt de productie gedaan van een toekomstig duet tussen Christina en Aretha Franklin, maar het is nog niet geheel duidelijk of dit nummer daadwerkelijk haar vierde album zal halen. Singer/songwriter Sia, zal meehelpen schrijven aan Christina haar nieuw album. Aguilera gaat ook samenwerken met Goldfrapp, Ladytron, Claude Kelly en Tricky Stewart. Het album wordt verwacht voor deze zomer en zal een modern element bevatten dat komt van Christina liefde voor Tokyo. Het album zal meest waarschijnlijk geproduceerd worden door Linda Perry, die al een hele historie heeft met Aguilera's albums.

In juni 2007 werd bekend gemaakt dat Aguilera haar eigen ster krijgt op de Walk of Fame.

Andere toekomstige plannen

Er werd bekend gemaakt dat Christina Aguilera haar debuut op het witte doek zal maken in 'Burlesque' die Steven Antin zal regisseren.

Parfum

Haar eigen parfum, dat in oktober 2007 uitkwam genaamd Christina Aguilera, werd een succes. Het luchtje kwam in vele landen op 1, en is het best verkochte "celeb"-luchtje van het jaar 2007. Een Amerikaans tijdschrift noemde het luchtje meestbelovend.

Op 2 september 2008 lanceerde Aguilera in New York haar nieuw parfum, Inspire.

Haar nieuwste parfum zal By Night zijn en zal rond de herfst in de winkels liggen. Op haar website staat dat Ellen von Unwerth de fotoshoot en reclame zal maken.

Burlesque

Burlesque is een film geregisseerd door Steven Antin. Het is de film waarin pop-sensatie Christina Aguilera haar debuut zal maken als een plattelandsmeisje (Ali) dat op zoek is naar succes in Hollywood. Tess (vertolkd door Cher) is de eigenaresse van een nachtclub en geeft het meisje een kans op het podium. Onder meer Cam Gigandet ('James' in Twilight) en Kristen Bell zullen rollen vertolken. De film ging op 16 november 2010 in première.

Persoonlijk

Aguilera trouwde in 2005 met de eveneens Joodse Jordan Bratman, met wie ze sinds 2002 een relatie heeft. Op 12 januari 2008 beviel ze van een zoon, Max Liron .The Voice

In 2011 kwam Aguilera op televisie als jurylid in de zangwedstrijd The Voice. Ook in het tweede en derde seizoen is ze jurylid.

Lotus

In november 2012 word er een nieuw album van haar verwacht, met als titel "Lotus". De eerste single "Your Body" zal 17 september verschijnen en is geproduceerd door Max Martin. Dezelfde producer heeft ook voor artiesten zoals Kelly Clarkson en Katy Perry gewerkt.

Persoonlijk

Aguilera trouwde in 2005 met de Joodse Jordan Bratman, met wie ze sinds 2002 een relatie had. Op 12 januari 2008 kreeg zij een zoon. In 2010 maakte Aguilera bekend dat zij en Bratman gaan scheiden. Sinds 2010 is Christina samen met Matthew Rutler, een assistent die ze heeft leren kennen op de set van de film Burlesque.

James Travis Reeves (Galloway, 20 augustus 1923 — Nashville, 31 juli 1964) alias Gentleman Jim was een Amerikaans country-zanger die bekend stond om zijn warme fluwelen stem.

Biografie

Reeves werd geboren in Galloway in Texas als jongste in een gezin met 9 kinderen. Zijn vader overleed toen hij 1 was. Ondanks zijn liefde voor de muziek begon hij een carrière als honkballer, waaraan in 1947 een vroegtijdig einde kwam door een enkelblessure. Hij kreeg een baan als dj bij een radiostation in Louisiana en in 1953 nam hij zijn eerste succesplaat, Mexican Joe, op dat een nummer 1 notering kreeg. In 1955 tekende hij een contract met RCA en werd lid van de Grand Ole Opry. Tegen het einde van de jaren 50 kwam de Rock-'n-Roll op en verschoof Reeves onder invloed van Chet Atkins zijn stijl van de pure country wat in die richting. Reeves was - met Patsy Cline - een van de eersten die de Nashville-sound brachten.

Jim Reeves was een van de eersten die met 'close talking' microfoontechniek werkte, iets dat zijn stem extra goed deed uitkomen. Hierover had hij met de opnametechnicus van RCA een zo hooglopende ruzie dat hij tussen 1962 en begin 1964 geen opnames meer maakte.

Jim Reeves' vliegtuig kwam op weg naar huis in Nashville op 31 juli 1964 in een zware storm terecht. Beide inzittenden, Reeves als piloot en een vriend, Dean Manuel, kwamen om.

Een paar van de nummers die hij bekend maakte zijn:

• Mexican Joe
• Talkin' to your heart
• Yonder comes a sucker
• A fool such as I
• Distant drums
• I love you because
• I won't forget you
• Adios Amigo
• Blue Boy
• Billy Bayou
• Home
• Am I Losing You

Zijn grootste hit scoorde hij in 1959/1960 met He'll have to go

Jim Reeves heeft ook een plaat uitgebracht met daarop uitsluitend liedjes in het Afrikaans getiteld Jy Is My Liefling.

Ook lang na zijn dood heeft Reeves nog hitlijstnoteringen gekregen; de laatste in een duet met Patsy Cline I fall to pieces uit 1982. Een en ander was mogelijk door de enorme hoeveelheden niet uitgebracht studiomateriaal en het zorgvuldige beheer daarvan door zijn vrouw.

Joe Cocker (Sheffield, 20 mei 1944) is een Engels blueszanger. Zijn eigenlijke naam luidt John Robert Cocker.

Hij is zijn leven lang al bezig met muziek, en zat al in kleine bands in zijn geboortestad Sheffield toen hij 15 jaar oud was. Hij was voor het eerst op de Amerikaanse televisie in 1969, in de Ed Sullivan Show.

Zijn eerste grote hit was het lied With a little help from my friends, een cover van de Beatles song. In hetzelfde jaar verscheen hij op het Woodstock Music and Art Festival. Andere vroege hits zijn Cry me a river en Feelin' alright.

Aan het begin van de jaren zeventig had hij problemen met drugs en alcohol, maar hij maakte een comeback in de jaren tachtig. Hij had grote hits met You are so beautiful, Up where we belong en Unchain my heart, waardoor hij een nieuw publiek aan zich bond.

Cocker is bekend om zijn opvallende, rauwe stemgeluid en een typische mimiek die enigszins doet denken aan luchtgitaar spelen.

Vaya Con Dios (een Spaanse groet, letterlijk Ga met God) is een Belgische popgroep opgericht in 1986. Begin jaren negentig scoorde de groep enkele grote internationale hits.

Na een succesvolle samenwerking van Dani Klein en Willy Lambregt in de band Arbeid Adelt! wordt in 1986 samen met contrabassist Dirk Schoufs Vaya Con Dios opgericht omdat hun hart bij de jazz, opera en zigeunermuziek ligt en het een genre is dat in Brussel nauwelijks bekendheid geniet. In hun eerste single Just a friend of mine zijn al Spaanse invloeden te horen. De single wordt een grote hit in Frankrijk waar meer dan 300.000 exemplaren worden verkocht. Willy Lambregt heeft inmiddels de groep al verlaten om zijn carrière bij The Scabs de volle aandacht te geven. Hij wordt vervangen door Jean-Michel Gielen. Het tweede album bevat de grote hitsingles What's a Woman en Nah neh nah. What's a woman staat in de zomer van 1990 drie weken op nummer 1 in Nederland.

In 1991 gaat het duo Dani Klein en Dirk Schoufs uit elkaar. Dirk Schoufs verlaat de groep en Vaya Con Dios gaat verder als eenvrouwsband. Op 24 mei 1991 overlijdt Schoufs aan de gevolgen van AIDS die hij door zijn heroïneverslaving heeft opgelopen. In 1992 verschijnt het derde album Time Flies. De muziek is veel triester dan op de eerste twee albums, met invloeden uit de soul en Latijns-Amerika. De bekendste single van dit album is Heading for a fall. Ondanks de personele en muzikale wijzigingen blijft Vaya Con Dios populair in grote delen van Europa, vooral in Duitsland, Frankrijk en Scandinavië en Zuid-Amerika. Alleen in Nederland en België blijft het succes beperkt. In 1993 wordt een grote wereldtournee georganiseerd vanwege het grote internationale succes.

In 1995 komt het vierde album uit. In 1996 maakt Dani Klein bekend geen plezier meer te beleven aan de muziekwereld, en besluit ze de band te stoppen, die op dat moment nog maar uit één persoon bestaat. In 1997 verschijnt nog een verzamelalbum. Dani Klein begon in 1999 weer met zingen en wordt zangeres bij Purple Prose.

Zeven jaar later, in 2004, wordt Vaya Con Dios opnieuw opgericht. De groep, die nog steeds uit zangeres Dani Klein, enkele nieuwe muzikanten en muzikanten van de beginjaren van Vaya Con Dios bestaat, brengt een nieuw album uit in oktober 2004 onder de naam 'The Promise'.

Op 31 augustus 2006 werd in Theatre Vaudeville te Brussel de eerste van een nieuwe reeks akoestische optredens gegeven. Op 3 november verscheen hiervan de CD/DVD The Ultimate Collection. Op 3 september 2006 bracht Vaya Con Dios hun nieuwe single 'Pauvre Diable' uit.

Vaya Con Dios verkocht in totaal meer dan 7 miljoen albums en meer dan 3 miljoen singles.

Christopher Anton (Chris) Rea (Middlesbrough (Engeland), 4 maart 1951) is een Britse zanger.

Chris Rea is met zijn krasse zangstem vooral bekend geworden met nummers als Fool (If you think it's over), Josephine en Driving home for Christmas, die nog altijd veel gedraaid worden op de radio.

Verder schreef hij een aantal nummers voor films, en een aantal van zijn bekendere nummers werden gebruikt als themamuziek. Hij speelde zelf in twee films, in 1985 in Willie and the Poor Boys en in 1999 in Parting Shots, waar hij tevens de muziek van deed. Hij schreef en produceerde de film La Passione, die in 1996 verscheen.

In 2005 heeft hij nog 11 nieuwe cd's uitgebracht (130 nummers), een dvd en een boek met schilderingen die hij gemaakt heeft tijdens zijn herstel van een ernstige ziekte rond het jaar 2000. Chris Rea heeft omstreeks 2005 bekend gemaakt dat hij stopt met touren. In 2006 deed hij zijn The Farewell Tour. Tijdens deze tour speelde hij oude klassiekers en nieuwe nummers.

Hoewel zijn gezondheid hem nog steeds parten speelt, maakt Rea in het najaar van 2007 zijn terugkeer naar het podium bekend. In het voorjaar van 2008 heeft hij met een nieuwe band, the Fabulous Hofner Blue Notes, een korte Europese tournee gedaan: "The Return of the Fabulous Hofner Blue Notes". De band speelt een mix van blues en instrumentale nummers, nieuwe songs en klassiekers. De muzikale invloeden gaan van de instrumentele platen uit de jaren 50 tot en met Miles Davis.

Een album van het quintet is verschenen in februari 2008.

In april 2011 is het volgende project van Chris Rea aangekondigd. Dit is het 'Santo Spirito Project' wat zal bestaan uit 2 speelfilms met bijbehorende soundtracks en een apart album op 3 cd's. De datum voor de release is 5 september 2011.

Vanaf april 2012 wordt op de officiële website van Chris Rea een aankondiging gedaan voor een 'nieuw' project: mogelijk een heruitgave of re-make van La Passione (1996). Er wordt helaas nog geen releasedatum gegeven.

ABBA is de naam van een voormalige, megasuccessen boekende, Zweedse popmuziekgroep, die bestond uit de volgende vier vocalisten:

• Agnetha Fältskog (geb. 5 april 1950 in Jönköping, Zweden);
• Björn Ulvaeus (geb. 25 april 1945 in Göteborg, Zweden);
• Benny Andersson (geb. 16 december 1946 in Vällingby (Stockholm), Zweden);
• Anni-Frid Lyngstad (geb. 15 november 1945 in Ballangen, Noorwegen).

De naam ABBA was een acroniem van de voornamen van de leden. Toch wordt de naam vaak als Abba geschreven. Op hun albums wordt de eerste B in de naam vaak in spiegelbeeld geschreven.

Wereldwijd neemt ABBA, na The Beatles, de tweede plaats in qua aantal verkochte albums (ruim 350 miljoen stuks). Het succes begon toen ABBA in 1974 het Eurovisie Songfestival won met het nummer Waterloo. Manager van de groep was Stig Anderson. In 1983 werd een pauze ingelast, die echter zou leiden tot het uiteenvallen van de formatie.

In 1999 ging in Londen de musical Mamma Mia! van start (deze bevat de songs van ABBA maar heeft een verhaal, dat niet over de leden zelf gaat). Hij werd overal in de wereld, in verschillende talen, opgevoerd. In 2004 wees het viertal een aanbod van 1 miljard dollar af dat werd gedaan, voor een eenmalige reünie tour van 100 concerten.

Historie

Voorgeschiedenis

Benny Andersson was lid van de Zweedse rockband de "Hep Stars". Deze groep beleefde tussen 1964 en 1969 in Zweden haar hoogtepunt en was ontstaan naar model van bijvoorbeeld Herman's Hermits, The Beatles en The Rolling Stones. Björn Ulvaeus was lid van de "Hootenanny Singers". Deze groep had een rustiger geluid dan de Hep Stars. Af en toe kruisten de wegen van beide groepen elkaar en dat leidde tot het samen schrijven van enkele liedjes door de twee genoemden. Agnetha Fältskog, het jongste lid van ABBA, was in haar tienerjaren al bekend en speelde bijvoorbeeld de rol van Maria Magdalena in de Zweedse versie van de musical Jesus Christ Superstar. Ook schreef Agnetha zelf muziek. Ze bracht in Scandinavië vele hitsingles en zes succesvolle soloalbums uit en behoorde al voordat ABBA bestond, tot de populairste artiesten in haar vaderland. Tijdens één van hun tours ontmoette Agnetha Björn van de Hootenanny Singers. Ze trouwden in 1971, iets wat in de Zweedse media groots werd verslagen. Anni-Frid "Frida" Lyngstad was parttimezangeres en nam deel aan een talentenjacht, die ze won. Haar muzikale doorbraak kwam op het moment dat Zweden rechts ging rijden in plaats van links. De bevolking werd gevraagd niet de straat op te gaan. Frida trad op in een spectaculaire show die die nacht op televisie werd uitgezonden. Niet veel later ontmoette zij Benny Andersson, met wie ze trouwde in 1978.

Eerste begin band

Begin jaren '70 hadden Björn en Agnetha, ondanks hun huwelijk, nog ieder hun eigen carrière. Stig Anderson, manager van de Hootenanny Singers, bracht Björn en Benny echter samen in één band. Deze beiden vroegen vervolgens hun partners Frida en Agnetha in 1971 de achtergrondvocalen voor hun rekening te nemen op het album Lycka. Van toen af vormden de vier samen een band, met de naam Benny & Björn, Agnetha & Frida (soms ook als Benny & Björn, Agnetha & Anni-Frid). Björn en Benny zetten hun samenwerking voort en experimenteerden met nieuwe arrangementen en geluiden. Resultaat was de single People need love. Het werd een bescheiden hit, maar voldoende om aan te tonen, dat de samenwerking goed was. Het jaar daarop, 1973, werd Ring Ring gemaakt, waarmee de groep voor het eerst deelnam aan het Nationale Songfestival. Velen verwachten dat het de eerste plaats zou worden, maar weer werd het een derde. Stig was overtuigd van het feit, dat een hit in Engeland of Amerika de definitieve doorbraak zou betekenen en zocht naar een andere bandnaam. Uiteindelijk werd het acroniem ABBA gekozen.

Verder als ABBA

In 1974 won de band, nu onder de nieuwe naam ABBA, het Nationale Songfestival en werd uitgezonden naar het Eurovisie Songfestival, waaraan deelgenomen werd met het zelf geschreven nummer Waterloo. Dit liedje is een paar jaar geleden gekozen tot beste Eurovisie Songfestivalliedje van de afgelopen 50 jaar. Dit werd tevens een hit in Engeland, ABBA's eerste nummer 1. In de VS kwam het op een zesde plaats. Een vervolg zat er echter nog niet in. Het duurde tot SOS, oorspronkelijk als solosingle voor Agnetha geschreven, voordat ze een nieuwe top-10 hit hadden. Na SOS was de status van eendagsvlieg definitief verdwenen. In 1977 verscheen de film ABBA: The Movie waarin de band en de bandleden de hoofdrol spelen.

Megasucces

Na 1975 kwam wereldwijd succes met onder meer Mamma Mia en Fernando. Daarna volgden Money, Money, Money, Knowing Me, Knowing You en Dancing Queen, hun grootste hit, van het album Arrival. Van het album ABBA - The Album kwamen hits als Take a Chance on Me, Thank You for the Music en The Name Of The Game en Eagle. In 1978 was ABBA uitgegroeid tot een megagroep. Hits als Summer Night City, Chiquitita, Voulez-Vous, Does Your Mother Know, Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight), I Have A Dream Happy New Year en Super Trouper bleven komen. De relatie tussen de bandleden ging echter achteruit, iets wat te merken was in singles als The Winner Takes It All en One Of Us.

Einde van de groep

In 1983 laste de groep een rustperiode in, waarna ze besloten niet verder te gaan. De singles The Day Before You Came en Under Attack blijken achteraf de laatste ABBA releases te zijn. Met het in 1982 verschenen compilatie-album The Singles sloot ABBA zijn bestaan af, met een wereldwijd nummer 1 album.

Op 4 juli 2008 waren alle ABBA-leden voor het eerst in vele jaren weer samen in het openbaar, bij de première van Mamma Mia The Movie in Stockholm, waar Frida en Agnetha samen een dansje maakten met Meryl Streep.

Solocarrières

Nadat ABBA was opgehouden als groep te bestaan, legden Björn en Benny zich gezamenlijk toe op het componeren van muziek voor musicals. Een van de eerste was Chess (1984), waarvoor Tim Rice de tekst schreef. Chess draaide drie jaar lang in Londen en in 1988 kwam ook een Broadwayversie uit. Deze werd echter geen succes, wat te wijten was aan een gewijzigde opzet. Björn en Benny hadden echter een goed gevoel bij musical, wat overigens ook al tijdens tours van ABBA bleek. In 1999 ging de op de gelijknamige ABBA-hit gebaseerde musical Mamma Mia! in première in Londen. Het zou een groot succes worden, met vertalingen in vele landen. Anno 2006 werken Benny en Björn aan de Engelse versie van hun Musical Kristina från Duvemåla (Kristina uit Duvemåla), die op Broadway in première moet gaan. Benny is verder actief met zijn folkmusic band 'BAO' In 2007 verschijnen er berichten in de pers dat Benny met zijn groep een oud ABBA nummer uit 1979 dat niet eerder op cd is verschenen zal opnemen en uitbrengen. De fans wachten in spanning af!

Agnetha en Frida gingen beiden op de solotoer. In 1982 bracht Frida haar album Something's Going On uit, dat door Phil Collins geproduceerd werd. Van dit album verkocht de roodharige zangeres ruim 1.5 miljoen exemplaren. Na het relatief floppen van het album Shine besloot zij te stoppen met zingen. Het gebrek aan solosucces, maar vooral motivatie was aanleiding tot deze stap. Wel bracht ze in 1996 (maar dan alleen in Zweden) nog het album Djupa Andetag uit. Deze cd werd in Zweden een grote hit en behaalde zelfs de eerste plaats. Geen van de drie singles wist echter de Zweedse top 10 te bereiken. In 2006 verschijnt er van Frida een dvd met een retrospectief van haar carrière. Alhoewel het in de planning staat dat de dvd overal ter wereld verkrijgbaar zal zijn, verschijnt hij alleen in Zweden en Nederland in de winkels. Frida verkoopt in de twee landen samen niet meer dan 2500 dvd's. Anno 2007 heeft Frida geen plannen meer voor een internationaal soloalbum en houdt zij het bij wat low-profile duetten die in zeer beperkte oplage verkrijgbaar zijn. Haar laatste recente opname was met Ex-Deep Purple Jon Lord, the Sun will shine again, uit 2004. Zij heeft het nummer tijdens het concert van Jon Lord in Keulen live gezongen. Verder verscheen er in Duitsland 2005 een fan-boek van verstokte Frida fans Philippe Elan & Jean-Marie Potiez. In hetzelfde jaar verschijnt er internationaal een officieel boek van de hand van Benny, Bjorn en Mamma Mia producent Judy Craymer onder de titel 'Mamma Mia, How can I resist you'.

Agnetha deed het na ABBA iets beter in haar eentje . De singles 'Never Again', 'The heat is on', 'Wrap your arms around me' en 'I won't let you go' (van haar tweede soloalbum 'Eyes of a woman') werden in de jaren tachtig in Europa, Japan en Scandinavië hits, de een wat kleiner dan de ander. Met 'The heat is on' scoorde zij in vele landen een van de grootste zomerhits van 1983. Het eerste internationale soloalbum 'Wrap your arms around me' verkoopt wereldwijd meer dan 1,3 miljoen exemplaren. Na het verschijnen van haar derde Engelstalige album I stand Alone in 1988 en de kleine Billboard hit I wasn't the one in Amerika, stopte ook Agnetha wegens gebrek aan groot succes met zingen. In 1998 verschijnt er een internationaal Greatest Hits album van Agnetha met de titel "That's me - The Greatest Hits" waar het publiek in het algemeen niet warm voor loopt. Daarnaast brengt Agnetha in 1996 een boek uit met haar levensverhaal. In 2004 maakt ze haar echte comeback met het album 'My Colouring Book'. Het album werd goed ontvangen en haalde in verschillende Europese landen de top 10. In Zweden staat het album wekenlang op de eerste plaats. Ook in Duitsland, Nederland en Groot-Brittannië doet de cd van Agnetha het goed. De single 'If I thought you'd ever change your mind' weet zelfs de Britse top 10 te halen in de midweek sales van mei 2004 maar uiteindelijk blijkt het net de top 10 niet te halen als de chart openbaar wordt gemaakt. Aan het einde van het jaar verschijnt er in Scandinavië een cd-box "Agnetha 1967-1979", met daarin alle zeven soloalbums die Agnetha voor en tijdens de ABBA periode opnam voor Sony Music. Begin 2006 verschijnt er een nieuwe Greatest Hits cd '13 Hits' van Agnetha met daarop songs van haar eerste twee solo albums na ABBA. Net als bij de post ABBA solo albums van Frida, verschijnen ook de solo albums die Agnetha na ABBA op het Universal label maakte geremastered en met nieuw artwork op de markt. De interesse in deze re-releases van beide dames is beperkt.

In 2005 verschijnt Agnetha op de première van Mamma Mia! in Stockholm. Ze wordt in de zaal ontvangen met een staande ovatie, terwijl haar andere ABBA collega's onopvallend de zaal in kunnen lopen. Agnetha is de ster van de avond. Ook bij het stoppen van de musical in 2007 is Agnetha aanwezig. Na afloop zingt ze live met collega Tommy Korberg het duet 'True Love' met Benny aan de piano. Samen met Bjorn en Benny staat Agnetha die avond ook nog even op het podium om een Zweeds danklied te zingen. De drie ABBA leden zijn duidelijk weer vrienden. Frida is die avond niet aanwezig. Agnetha werkt inmiddels aan een nieuw album met zelfgeschreven songs, zo fluisteren de ingewijden nu. De release zal waarschijnlijk in 2008 plaatsvinden. Tevens werkt Agnetha's eigen productiemaatschappij aan een dvd over haar carrière.

Jan De Wilde (Aalst, 1 januari 1944) is een Vlaams zanger en kleinkunstmuzikant. Zijn bekendste liedjes zijn "Walter, ballade van een goudvis", "Een vrolijk lentelied", "Joke", "Hé Hé", "Eerste sneeuw" en "De fanfare van honger en dorst".

Jeugd

Jan De Wilde werd in 1944 geboren in Aalst. Toen hij negen was overleed zijn vader aan kanker. Begin jaren 60 leerde hij instrumenten bespelen en schreef hij zijn eerste liedjes. Onder zijn invloeden bevinden zich Georges Brassens, Kor van der Goten en Jaap Fischer en later door Bob Dylan, maar evengoed vroege rock-'n-roll, rauwe spirituals en Johann Sebastian Bach.

Hij trad voor het eerst in het openbaar op in 1962 en maakte zijn tv-debuut in 1965. Tijdens deze periode volgde hij kunstonderwijs aan de St. Lukasacademie en was ook actief bezig met fotografie en vooral met poppentheater. Nadat hij afgestudeerd was organiseerde hij een aantal tentoonstellingen rond zijn schilderijen.

de jaren zeventig

Begin jaren 70 groeide De Wildes bekendheid als zanger tijdens het Humorfestival van Heist. Hij werd populair dankzij zijn bizarre podium-présence en ironische en sarkastische, dan weer tedere liedjes. Vrolijke folk-nummers als "Ik kan het, ma", "Joke" en "Een vrolijk lentelied" maakten hem zowel geliefd als berucht in Vlaanderen. Regels als "De Fallus Impudicus staat al in bloei" en "Joke, Joke, trek je witte jurkje uit" zorgden voor controverse bij het meer conservatieve gedeelte van de bevolking.

Tijdens zijn succesperiode (1970-1972) werkte hij ook mee aan Kris De Bruyne's debuutplaat en produceerde drie albums voor Urbanus van Anus. De Wilde droeg in belangrijke mate mee aan de lancering van Urbanus' carrière. Zo zelfs dat Urbanus hem ten slotte in populariteit oversteeg. Dit had echter meer te maken met het feit dat Urbanus ook humoristische conferences aan zijn optredens toevoegde. De Wilde zelf heeft het nooit erg gevonden dat hij niet hetzelfde succes gekend heeft. "Ik heb dat altijd comfortabel gevonden", zei hij eens, "Bij Raymond, Willem Vermandere of Urbanus heb ik gezien dat je van succes vaak meer last dan genot hebt. Zij kunnen dat misschien aan, maar ik niet." Het bekendste nummer dat De Wilde en Urbanus samen zongen is "De Aarde".

Jaren 80

Het zou tot eind jaren 80 duren voor Jan De Wilde nog eens in de kijker stond. In 1987 schreef hij de muziek voor de eerste Urbanus-film Hector. Op aandrang van Urbanus bracht hij twee nieuwe albums uit. "De Bende van Jan De Wilde" (1987) bevatte nrs. als "Zussen" en "Anneke Weemaes" en introduceerde de artiest Wigbert van Lierde aan het brede publiek. "Hé Hé" (1990) was nog grootser. De cd werd door Henny Vrienten geproduceerd die samen met onder meer Boudewijn de Groot ook op enkele nummers meezong. Naast nieuwe versies van oudere nummers als "Walter, ballade van een goudvis" en "Een vrolijk lentelied" stond er ook gloednieuw materiaal op. "Hé, Hé", "De fanfare van honger en dorst", "Eerste sneeuw" werden nieuwe klassiekers en zijn nieuwe tournee bewees dat hij weer helemaal terug was van weggeweest.

Jaren 90 en 00

Na deze heropbloeing duurde het tot 2000 voor er een nieuw De Wilde-album uitkwam. "Oude Maan" (2000) bevatte nummers die onder meer geschreven waren door Luc De Vos (Gorki). Ook Raymond van het Groenewoud zong op twee tracks mee. De cd werd geproduceerd door Jo Bogaert van Technotronic. Datzelfde jaar bracht De Wilde ook het boek "Niks aan dan vel" uit, waarin al zijn liedjesteksten verzameld staan.

Trivia

• Jan De Wilde treedt al ruim 25 jaren op met het Combo. De bezetting werd tijdens die jaren enkele malen gewijzigd.

• Uitzonderlijk trad Jan op in andere combinaties: Jan De Wilde en de Centimeters (Tournee 1987), Jan De Wilde en de Magnificent 7 (Ancienne Belgique 1991), Jan De Wilde en de Fanfare van Honger en Dorst (Zomertournee 1991), Jan De Wilde & Prima La Musica (Tournee 1991-1992) en Jan De Wilde & De Favoriete Beesten (Tournee 2001-2002)

• In 2005 eindigde hij in de Vlaamse versie van De Grootste Belg op nr. 311 buiten de officiële nominatielijst.

• Sinds enkele jaren woont hij in de Oost-Vlaamse gemeente Aaigem, die regelmatig onderwerp uitmaakt van zijn liedjesteksten.

• Hij is ooit geïmiteerd door Dirk Denoyelle.

Charles Edward Anderson Berry (St. Louis, Missouri, 18 oktober 1926), bekend als Chuck Berry, is een Amerikaans gitarist, zanger en componist. Berry was het eerste lid van de Rock and Roll Hall of Fame (1986).

Biografie

Johnnie Johnson had de band Sir Johns Trio, en nodigde Chuck Berry in 1952 uit mee te spelen als vervanging voor de zieke saxofonist. Snel nam Berry de leiding van de band over. Hij componeerde zijn liedjes in samenwerking met Johnson (die 20 jaar zou meespelen op zijn nummers), en liet ze registreren met "Chuck Berry" als enige componist/schrijver.

Berry's "Maybellene" (1955) is één van de eerste R&R-nummers.

Berry's idolen waren Nat King Cole, Louis Jordan en Muddy Waters, die allen voornamelijk bluesmuziek maakten.

Hij geraakte met meer dan 30 van zijn opnames in de top-10 en ze worden nog altijd gebracht door bands over de hele wereld.

Teksten

Johnny B. Goode werd opgenomen met twee teksten: 'colored boy' werd 'country boy' ('colored' kon je niet verkopen, wist Leonard Chess). Het hele nummer Brown Eyed Handsome Man is een ode aan de trotse, zwarte man in de VS. In een enkel coupletje legt hij uit: de Venus van Milo verloor haar armen in een gevecht om een brown-eyed (lees: zwarte) handsome man te veroveren - en ze won.

Muzikale kenmerken

Zijn hele gitaarspel is beïnvloed door de pianist Johnnie Johnson. Door de piano-akkoorden over te nemen hadden de Chuck Berry-nummers niet de standaard A-D-E-akkoorden, maar Bes, Es en F.

De nummers van Chuck Berry hebben de traditionele bluesmaatvoering, namelijk 12 maten, ook wel bluesschema genoemd.

Hierdoor verdwijnt de "bluesy" (beetje zeurderige) stemming en krijgt een opgewekter karakter, rock-'n-roll. Een andere vondst is "zijn" gitaar-intro. Het karakteristieke intro van veel van zijn rockers is een typisch pianistisch opmaatje.

Naast de pure R&R nam Chuck warme, slow bluesnummers op, maar dat werden geen singles en geen hits.

Het nummer "Johnny B. Goode" is voor en op Johnnie geschreven.

Om optredens te verlevendigen maakte Chuck op komische wijze gebruik van zogenaamde Hillbilly-wijsjes. Mede hierdoor werd hij door sommigen gezien als een countryzanger. Ook wist hij op deze wijze blank publiek naar zijn optredens te trekken. Dat was in de beginjaren 50 een prestatie, vanwege de rassenscheiding in de Verenigde Staten.

Zijn beroemde duckwalk ontstond tijdens zo'n komisch Hillbilly-nummer.

Invloed op anderen

Berry had een grote invloed op andere muzikanten, zoals op de Rolling Stones en John Lennon, wiens nummer "Come Together" zelfs geplagieerd zou zijn van Berry's "You Can't Catch Me". Angus Young van AC/DC, zegt ook beïnvloed te zijn door Chuck Berry, en heeft ook diens ganzenpas of duckwalk gebruikt als één van zijn gimmicks. AC/DC heeft op het album T.N.T. het nummer Schooldays van Chuck Berry opnieuw ingezongen. Een ode aan Chuck Berry en zijn muziek wordt gedaan door Steppenwolf in het nummer Berry Rides Again, waarin de gitaar en de piano treffend het karakteristieke geluid van Berry's gitaar en Johnsons piano laten horen en alle hits voorbij komen.The Beach Boys moesten Chuck Berry vermelden als auteur van hun hit Surfin' USA omdat het nummer in sterke mate op Sweet little sixteen leek.

Ook Elvis Presley was onder de indruk van Berry. In de jaren '70 speelde Presley met de gedachte een album op te nemen met enkel liedjes van Berry. Dit is echter nooit gebeurd. Wel heeft Presley door de jaren heen regelmatig Berrynummers opgenomen en gebruikt in zijn live-acts, te weten: Brown-eyed Handsome Man, Memphis, Tennesse, Too Much Monkey Business, Promised Land, Maybellene, Johnny B. Goode, Rock and Roll Music en School Days.

Een coverband bestaat uit een aantal artiesten/muzikanten die gezamenlijk nummers ten gehore brengen die door andere artiesten geschreven en/of gespeeld zijn, oftewel covers. Het repertoire van een coverband bestaat dus hoofdzakelijk uit stukken die eerder door andere artiesten of bands uitgebracht zijn.

Coverbands zijn veelal op te delen in verschillende muziekstromen zoals rock, funk, blues, top 100 of tributebands. Tributebands, de naam zegt het al, spelen nummers van één artiest of band.

In Nederland en België zijn er duizenden coverbands die optreden op festivals, in kroegen, op bruiloften of andere feesten. Reguliere artiesten zijn vaak te duur om voor zoiets in te huren, een coverband is hiervoor een prima alternatief. Daarnaast trekken bands die bekende nummers ten gehore brengen veel meer publiek dan onbekende bands met eigen repertoire.

Op 11 november, of soms de avond ervoor, wordt in sommige streken, zowel in Vlaanderen, Noord-Frankrijk als in Nederland, de naamdag van Sint-Maarten gevierd. Het Sint-Maartenfeest wordt ook wel "keuvelen", Sint-Martinus, Sinter Merte of Sinte-Mette genoemd. De invulling die aan dit feest gegeven wordt verschilt van streek tot streek.

Verspreiding

Nederland

De kerngebieden in Nederland zijn Limburg, Noord-Holland, Friesland, Drenthe en Groningen. Buiten deze kerngebieden komt het feest echter ook voor, soms nog maar recent onder invloed van inwijkelingen, soms omdat de stad een eigen band met de figuur Sint-Maarten heeft.

In Utrecht waar Sint-Maarten de schutspatroon van is, is een Sint-Maartensberaad opgericht om Utrecht als Sint Maartenstad te promoten. Het Sint-Maartensberaad laat echter de minder positieve elementen van Sint-Maarten, zoals zijn gewelddadige optredens jegens andere culturen en geloven, buiten beschouwing.

Niet in iedere streek lijkt de traditie even sterk te staan. In Limburg, Noord-Holland en Groningen werd in 1997 vastgesteld, dat in deze provincies de Sint-Maartenviering nog vrij actueel was. In de provincies Friesland, Drenthe en Noord-Brabant bleek een vermeerdering van vieringen te zijn waargenomen. In mindere mate wordt Sint-Maarten gevierd in Zuid-Holland en Zeeland, en in delen van Overijssel, Flevoland en Gelderland.

Dat het feest niet verdwijnt, maar zich in tegendeel verder verspreidt, wordt geïllustreerd door de ontwikkeling in Amsterdam. Het feest werd hier al honderden jaren niet meer gevierd, tot het enkele decennia geleden in de buitenwijken opdook, onder invloed van de omliggende gemeenten. Begin deze eeuw doken de eerste lampionnen ook aan de grachten op, en inmiddels is het Sint-Maartenlopen ook in Amsterdam een levende traditie.

De (cor)relatie van het feest met religie is niet sterk. In Nederland wordt het Sint-Maartenfeest gevierd door kinderen van alle gezindten. In veel liedjes wordt vaak nauwelijks aandacht aan de religieuze achtergrond besteed. De liedjes hebben vaak een humoristisch karakter en het repertoire wordt ieder jaar aangevuld met parodiërende of satirische teksten.

Vlaanderen

In België is de traditie nog in leven in West-Vlaanderen (Ieper-Ardooie-Veurne-Koekelare-Lichtervelde), de streek rond Aalst en een paar (deel)gemeenten van en rond Dendermonde. Ook Mechelen en de omliggende gemeenten, waaronder Hombeek en Weerde, gemeenten met een Sint-Martinuskerk, kennen een levendige traditie. In Belgisch-Limburg vindt men tradities die overeenkomen met die in Nederlands-Limburg, maar ze zijn hier veel minder actueel dan in Nederland. Elders in het land wordt Sint-Maarten niet meer op traditionele wijze gevierd, maar zijn er wel concerten of feesten. Deze vieringen vallen vaak samen met de herdenkingen van de wapenstilstand.

Over het algemeen geldt dat de Sint-Maartenviering in Vlaanderen minder wijdverspreid is dan in Nederland, maar dat wil niet zeggen dat de traditie in bepaalde streken niet toch heel intensief gevierd wordt.

Elders

• Ook in Noord-Frankrijk, in Frans-Vlaanderen, wordt Sint-Maarten (Saint Martin) gevierd.
• In Oost-Friesland kent men het Martinisingen waarbij onder andere Peepernööten gegeven worden.
• In Oostenrijk en delen van Duitsland eet men op deze dag traditioneel gans, het zogenoemde Martiniganslessen of Martinsgansessen. Deze traditie komt voort uit de legende dat Sint Maarten te bescheiden was om zich tot bisschop te laten wijden en zich daarom verstopte, ganzen verraadden hem echter door hun gesnater. Een andere legende vertelt dat een stel ganzen onder de preek de kerk binnenliep en de preek verstoorden, de ganzen werden daarom gevangen en opgegeten. In Oostenrijk en Zuid-Tirol kent men ook het Sint-Maarten lopen. Men gaat met lantaarns door de straten begeleid door iemand die met een rode mantel om als Romeins soldaat verkleed is en op een schimmel zit. Deze man stelt Sint Maarten voor. Men noemt dit de Martinsritt. De kinderen zingen liederen en als afsluiting is er een kampvuur dat Martinsfeuer genoemd wordt. In het oosten van Oostenrijk wordt op deze dag dikwijls de nieuwe wijn door de pastoor gezegend.

Tradities

Sint-Maarten wordt niet overal op dezelfde wijze gevierd. In sommige plaatsen worden optochten georganiseerd, in andere worden vreugdevuren ontstoken. Zeer algemeen is de lampionnentocht.

Deze laatste traditie komt het meest voor in de noordelijke provincies en in Noord-Holland (waar het ook wel keuvelen wordt genoemd). De kinderen maken lampionnen of hollen bieten (vergelijk Jack-o'-lantern) uit en gaan met de lichtjes langs de deuren. Daar zingen ze speciale Sint-Maartensliedjes en krijgen hiervoor snoep of fruit. Vroeger werd het lichtje rondgedragen in een uitgeholde voederbiet. Hoewel dit soms nog wel gedaan wordt, zijn kleurige, door de kinderen zelf gemaakte, lampionnen tegenwoordig het meest gebruikelijk. Deze lampionnen worden vaak onder schooltijd gemaakt, bijvoorbeeld in de lessen handenarbeid. Vroeger werd veelvuldig gebruikgemaakt van de foekepot om de liedjes die bij de rondgang werden gezongen te begeleiden. Het Sint-Maartengebruik werd toen ook wel "foekepotterij" genoemd.

In de zuidelijke provincies en in Vlaanderen komt het langs de deur gaan ook veel voor, soms in combinatie met een vreugdevuur of een optocht. In sommige West-Vlaamse dorpen wordt het van deur tot deur gaan "ruusbuzen" genoemd, naar de eerste woorden van het liedje dat de kinderen zingen ("Ruus buus buus").

In Mechelen ligt de nadruk wel expliciet op het langs de deuren gaan. Kinderen gaan vaak verkleed, maar dragen geen lampionnen mee, alhoewel sommige deelgemeenten (zoals Rijmenam) wel iets gelijkaardigs kennen. De Mechelse kinderen zingen een eigen, uniek "Sinte Mette lied" (Sinte-Mette van de ruggenuchte). De in het liedje vermelde "kruk" is een draagstoel. Alhoewel dit vandaag bijna niet meer gebeurt, bestond vroeger elke "Sinte Mette"-groep uit een Sint gezeten op een draagstoel, die werd rondgedragen door zijn kompanen. Vandaag de dag houdt het Sinte Mette Genootschap deze Mechelse traditie in stand. Uitzonderlijk voor de regio Mechelen is dat ook de volwassenen Sint-Maarten vierden (de "grote Sinte Mette"), traditioneel op de zondag ná 11 november. Het Genootschap doet dit nu nog met de bedoeling geld in te zamelen dat gebruikt wordt voor de instandhouding van het feest.

De vreugdevuren zijn vooral typisch voor Limburg, meestal in combinatie met een optocht. Men verzamelt hier in de kerk waar het verhaal van Sint-Maarten verteld wordt. Vervolgens loopt men in een lampionnenoptocht naar een groot vuur (een zogenoemde troshoop) waar 'de arme man' van het vertelde verhaal zich kan warmen. De kinderen krijgen traditioneel een oliebol uitgereikt. In Herk-de-Stad (Sint-Martinus gemeente) worden er met Sint-Maarten pannenkoeken gebakken. In een groeiend aantal dorpen komt het ook voor dat kinderen buiten de viering om van huis naar huis gaan om een lied te zingen en beloond te worden. De Sint-Maarten viering wordt meestal de vrijdag of zaterdag voor de 11e november gevierd om geen overlap te creëren met de start van het carnavalsseizoen (de 11e van de 11e). Ook buiten Limburg komen hier en daar vreugdevuren voor.

Optochten worden tegenwoordig vooral in West-Vlaanderen gehouden, vooral in de streek rond Veurne en Ieper. Deze stoeten vinden meestal plaats aan de vooravond van de naamdag, dus op 10 november. Sint-Maarten gaat hier vergezeld van Zwarte Piet. Samen lopen zij vooraan in de stoet en de kinderen met hun bieten volgen. Na de stoet (waar soms ook de plaatselijke fanfare of harmonie in meeloopt) kunnen de kinderen in veel gemeenten een zak met lekkernijen halen (mandarijnen, chocolade, picknicken, Onze-Lieve-Vrouwtjes, speculaas, marsepein en Sint-Maartenskoeken). Op 11 november zelf krijgen de meeste kinderen nog meer lekkernijen en speelgoed.

In en rond Ieper vallen deze vieringen vaak samen met de verschillende herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog. In Ardooie, waar Sint-Maarten de patroonheilige is, gaat ieder jaar een avondstoet door de straten, volledig in het teken van Sint-Maarten en het begin van de winterperiode. Elk jaar komen duizenden toeristen op dit spektakel af.

Overlapping met Sinterklaasfeest

In bepaalde streken in Vlaanderen neemt Sint-Maarten de taak van Sinterklaas over. Het Sinterklaasfeest wordt hier traditioneel niet of veel minder uitgebreid gevierd. De verschillen van dorp tot dorp kunnen groot zijn. In de West-Vlaamse stad Wervik bijvoorbeeld komt in de ene wijk op 11 november Sint-Maarten langs met speelgoed, en in de andere wijk Sinterklaas op 6 december. Dendermonde kent een soorgelijk fenomeen. In Sint-Gillis (een deelgemeente) komt Sint-Maarten, terwijl centrum Dendermonde Sinterklaas over de vloer krijgt. Ook in Ieper en omgeving en in het Oost-Vlaamse Aalst en Beveren wordt meestal Sint-Maarten gevierd. Deze drie steden hebben een Sint-Martinuskerk als hoofdkerk.

In Ieper komt Sint-Maarten de avond voor 11 november aan met de boot. Dan staan alle kinderen hem en zijn pieten op te wachten aan de kaai (Ieperlee). Daarna gaan ze in een grote stoet naar de Grote Markt. In Sijsele (een Sint-Martinusgemeente) wordt er dan weer enkel een Sint-Maartenstoet gehouden (op de vrijdagavond het dichtst bij de 11de november), maar speelgoed krijgen de kinderen alleen bij Sinterklaas. In Loppem (eveneens een Sint-Martinusgemeente) bellen de kinderen op 11 november aan bij alle huizen om lekkers te krijgen.

In Aalst komt Sint-Maarten de zaterdag voor 11 november officieel met de boot aan en wordt hij in een koets naar zijn troon op de Grote Markt gereden. Op 11 november ontvangt hij op de massaal bijgewoonde jaarmarkt de kinderen. Ook in Veurne, Zele, Lebbeke, Sint-Gillis en Opwijk vervangt Sint-Maarten Sinterklaas. Meestal komt hij in de nacht van 10 op 11 november. Opmerkelijke verschillen zijn dat de Sint in de hemel woont en niet in Spanje, dat hij slechts één Zwarte Piet heeft, en dat zijn rijdier een ezel is en geen schimmel.

Geschiedenis

Over de ontstaansgeschiedenis van het feest zijn veel speculaties. Vaak wordt verondersteld dat het feest teruggaat op een Germaans winterfeest, maar ook een zuiver kerkelijke oorsprong is mogelijk. Wel duidelijk is dat de ontwikkeling tot algemeen, door alle gezindten gevierd, volksfeest tamelijk recent is.

Oorsprong

De Engelse volkskundige Frazer veronderstelt een heidense oorsprong van het feest: het ronddragen van het (heilige) vuur zou een voorchristelijk vruchtbaarheidsritueel zijn, en is wijdverspreid over West-Europa. Het heidense ritueel zou dan door de kerk zijn overgenomen, vooral om het vertrouwen van de bevolking te winnen.^[3]

Veel andere onderzoekers stellen echter dat er niets heidens aan het feest valt op te merken. De Duitse volkskundige Dietz-Rüdiger Moser stelt dat het feest door de kerk is geïntroduceerd. In Lucas vinden we de tekst: Niemand steekt een lamp aan en zet die in de kelder of onder de korenmaat, maar op de standaard, opdat wie binnentreden het licht zien (Lukas 11:33 e.v.). Deze regels uit het evangelie werden vaak op 11 november voorgedragen en in de mis besproken. Moser neemt aan dat door deze voorlezing in de mis de bevolking werd aangespoord tot een lichtjesfeest.

Moderne onderzoekers houden vaak het midden tussen beide standpunten. Sint-Maarten is een bedelfeest, en bedelfeesten waren nodig in de moeilijke wintermaanden. Bedeloptochten zoals met Sint-Maarten werden en worden (in Vlaanderen) ook gehouden met Driekoningen of met Nieuwjaar, en ook het Sinterklaasfeest heeft kenmerken van een bedelfeest.

Ontwikkeling in de 20e eeuw

Als bedelfeest was Sint-Maarten lange tijd een feest voor de armen. Rijke burgers zagen hun kinderen er liever niet aan mee doen. Pas in de jaren '20 en '30 van de 20e eeuw veranderde deze attitude. Het Sint-Maarten werd nu juist gezien als een mooie, eigen traditie, die behouden moest worden.

Omdat 11 november na de Eerste Wereldoorlog ook de dag werd waarop deze oorlog werd herdacht, is wel geprobeerd het feest een wereldlijke lading mee te geven. Het zou dan een vredesfeest moeten zijn. Dit heeft men uiteindelijk niet doorgezet. Het feest is, vooral in Nederland, juist vrij van enige religieuze of politieke lading, wat zeker bijdraagt aan de grote populariteit ervan.

In Vlaanderen is het vieren van Sint-Maarten beperkt tot de genoemde regio's, en hierin lijkt geen verandering te komen. Het is eerder zo dat het feest steeds minder wordt gevierd, met name in Belgisch Limburg, waar vroeger veel meer Sint-Maartensvuren moeten hebben voorgekomen. In Nederland is de situatie omgekeerd: in de 20e eeuw is het feest alleen maar populairder geworden, en steeds meer regio's organiseren vieringen. Typisch is de geleidelijke opkomst van het gebruik in Amsterdam (zie boven). Ook in de regio's waar het feest oorspronkelijk al werd gevierd is de traditie nog zeer levend.

Liedjes

Er zijn talloze Sint-Maartensliedjes. Vooral in Nederland is er sprake van een nog altijd groeiend repertoire. Veel liedjes hebben een humoristische lading, al zijn er ook nog oude bedelliedjes. Sommige liedjes komen in het hele taalgebied voor, zoals Sint-Maarten, andere liedjes komen slechts in een klein aantal dorpen voor. De liedjes staan in een lange, orale traditie. Het oudst bekende Sint-Maartensliedje is het volgende:

Stoockt vier, maeckt vier:

Sinte Marten komt hier

Met syne bloote armen

Hij soude hem gheerne warmen?

De regels van dit lied komen nog in diverse bestaande Sint-Maartensliedjes terug. Ook voor andere liedteksten geldt dat ze heel oud zijn, wat blijkt uit hun grote verspreiding.

Trivia

Een spreekwoord in het Venloos luidt: As de kinder Sintermertes Veugelke zinge, make de verkes eur testament

(Als de kinderen een Sint-Maarten liedje zingen, dan schrijven varkens hun testament). Varkens werden traditioneel geslacht vanaf 11 november.

Lynn Renee (Lynn) Anderson (Grand Forks, North Dakota, 26 september 1947) is een Amerikaanse countryzangeres. Ze is het meest bekend door het nummer (I never promised you a) Rose Garden, waarmee ze in 1970 een Grammy Award won. Ze was één van de meest succesvolle Amerikaanse zangeressen van de jaren zeventig van de twintigste eeuw.

Anderson groeide op in Sacramento (Californië), samen met haar moeder, de in de VS bekende singer-songwriter Liz Anderson. De laatstgenoemde schreef nummers voor onder meer Merle Haggard. Lynn Anderson begon haar solocarrière in 1966 met het nummer In Person, gevolgd door het door haar moeder geschreven If I kiss you (will you go away).

Anderson trouwde in 1968 met Glenn Sutton, een songwriter die later een plaatsje zou krijgen in de Nashville Songwriters Hall of Fame. Ze kregen samen een dochter, Lisa. Ze scheidden in 1977, Anderson hertrouwde het jaar erna. In haar tweede huwelijk kreeg Anderson nog twee kinderen, maar ze scheidde in 1982 ook van haar tweede echtgenoot.

Anderson was succesvol als zangeres, en ze was regelmatig op televisie te zien in de Lawrence Welk Show in de jaren 1967-1968. In 1969 sloot Anderson een contract met Columbia Records. Haar stijl neeg daarna iets meer richting popmuziek en iets minder richting country, getuige haar grootste hit Rose Garden eind jaren zeventig. Het door Joe South geschreven nummer won een Grammy, werd nummer één in de Country Charts in de VS, nummer drie in de reguliere Pop Charts en werd een hit in vijftien andere landen. Andere hits van Anderson in deze periode waren "How Can I Unlove You?", "You're My Man", "Listen to a Country Song", "Top of the World" (een nummer één hit voor Anderson voordat het een pop-hit werd voor The Carpenters), "Cry", "Keep Me in Mind", "What a Man My Man Is" en "Smile For Me". In 1971 werd Anderson verkozen tot "Vrouwelijke Vocalist van het Jaar", door zowel de Academy Country of Music als de Country Music Association. In de jaren zeventig behaalde Anderson acht nummer-één-hits, achttien top-tien hits en kreeg ze zeventien gouden platen. Ze bleef tot begin jaren tachtig één van de belangrijkste countryzangeressen. Haar laatste top-tien hit dateert uit 1984 ("You're Welcome to Tonight"). Eind jaren tachtig en begin jaren negentig haalde Anderson nog regelmatig de kranten in verband met de echtscheiding van haar tweede man. De twee ruzieden vaak openlijk. Nadat ze wat tijd had doorgebracht op haar ranch met het opvoeden en trainen van paarden, ging ze in 1992 de studio weer in voor nieuwe plaatopnamen.

Haar in 2004 uitgebrachte "Bluegrass Sessions" werden een groot succes en leverden haar voor het eerst in dertig jaar weer een Grammy-nominatie op. In hetzelfde jaar werd Anderson gearresteerd wegens het rijden onder invloed, en werd er door de American Rose Society een roze-witte theeroos naar haar vernoemd.

Anderson bracht in 2006 een nieuwe CD uit ("Cowgirl") met door haar moeder, Liz Anderson, geschreven nummers.

The Rubettes waren een Britse glamrock- annex teenybopper popgroep; in latere jaren speelden ze countrymuziek. Hun eerste hit was meteen hun grootste: "Sugar baby love", een Nummer Eén-hit in de zomer van 1974. Ze traden op in teddybroeken, oversized jasjes en petten, alles in het wit en pastelkleuren.

Groepssamenstelling

De groep werd in 1973 bijeen gebracht door het producersduo Bickerton-Waddington. Dit duo had in de jaren zestig al eens samengewerkt met ex-Beatle Pete Best en liep in 1973 te leuren met diverse doo-wop-composities. Studiomusici die Barry Blue bijstonden bleken de besten om de liederen uit te voeren.

De leden waren:

• Paul da Vinci (echte naam: Paul Prewer) - zang, beroemd om zijn falset. Hij vertrok voordat het door hem ingezongen "Sugar baby love" een hit was voor een solocarrière en keerde in de jaren negentig weer terug in een door Bill Hurd bij elkaar geraapte band die onder de Rubettes naam probeerde door Europa te touren. De Rubettes versie van Alan Williams met John Richardson en Mick Clark in de gelederen opereerden echter ook al onder die naam. Logisch gevolg was een rechtszaak. Tegenwoordig bestaat alleen de line up met Alan Williams nog.
• Alan Williams - leadzang, piano, gitaar, klarinet(instrument)
• Tony Thorpe - tenorstem
• Bill Hurd - keyboards, achtergrondzang
• Mick Clarke - basgitarist, achtergrondzang
• John Richardson - drums, basstem
• Pete Arnesen (echte naam: Hans-Peter Arnesen) - piano (vertrok op 23 november 1974).

De groep bestond tot in 1979; Alan Williams ging daarna solo verder. In 1983 kwam de groep bijeen omdat er in het gouwe ouwecircuit vraag was naar optredens van de originele Rubettes. Na hevige onderlinge ruzies moest een Britse rechter in 1998 beslissen wie het meeste recht had op de groepsnaam. Er kwam een compromis uit voort waarmee de kemphanen voort moesten: tegenwoordig is er een "The Rubettes feat. Alan Williams" en een "The Rubettes feat. Bill Hurd (maar mèt Paul da Vinci).

Muziek

Van de eerste drie lp's "Wear its 'at", "We can do it" en "Rubettes" werden coverversies van songs hits voor andere artiesten uit de Bickerton-Waddington-stal: "Way back in the fifties" voor ex-Move-zanger Carl Wayne in juli 1975, "Don't do it baby" voor Mac & Katie Kissoon in mei 1975 en "I'm just dreaming" in februari 1976 voor hetzelfde duo.

Begin 1976 werd besloten van sound te veranderen na het tegenvallende succes van "Little darling". "You're the reason why" en de verdere singles en lp's werden geproduceerd door Alan Blakely (ex-lid van The Tremeloes).

Uitgeholde pompoen, de zogenaamde Jack-o'-lantern.

Halloweenmaskers en -kostuums

Een Halloweenfeestje.

Kind tijdens trick-or-treat.

Halloween is een feestdag die vooral in Ierland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Canada gevierd wordt. Op 31 oktober verkleden kinderen zich en bellen als het donker wordt aan bij huizen in de buurt die versierd zijn met pompoenen en lichtjes, en roepen trick or treat (waarbij de keuze wordt gegeven tussen een plagerijtje uithalen of een versnapering krijgen). De bewoners geven de kinderen dan snoepjes. Jonge volwassenen gaan soms naar Halloweenfeesten.

Oorsprong

De naam "Halloween" is afgeleid van Hallow-e'en, ofwel All Hallows Eve (Allerheiligenavond), de avond voor Allerheiligen, 1 november. In de Iers-Keltische kalender begon het jaar op 1 november, dus 31 oktober was oudejaarsavond. De oogst was binnen, het zaaigoed voor het volgende jaar lag klaar en dus was er even tijd voor een vrije dag, het Keltische nieuwjaar of Samhain (uitspraak Saun, het Ierse woord voor de maand november). Maar Samhain was ook nog om een andere reden zeer bijzonder. De Kelten geloofden namelijk dat op die dag de geesten van alle gestorvenen van het afgelopen jaar terug kwamen om te proberen een levend lichaam in bezit te nemen voor het komende jaar.

In Groot-Brittannië werd Halloween vooral door de Kelten gevierd. De geesten die uit dode mensen op zouden rijzen, werden aangetrokken door voedsel voor hen neer te leggen voor de deuren. Om echter de boze geesten af te weren droegen de Kelten maskers. Toen de Romeinen de Britse eilanden binnenvielen, vermengden ze de Keltische traditie met hun eigen tradities, die eind oktober natuurlijk de viering van de oogst betroffen, en ook het eren van de doden.

In de negende eeuw van de huidige tijdrekening steekt een Europees christelijk gebruik de zee over en vermengt zich met het Halloweenfeest. Op Allerzielen - 2 november - gingen in lompen gehulde christenen in de dorpen rond en bedelden zielencake (brood met krenten). Voor elk brood beloofden ze een gebed te zeggen voor de dode verwanten van de schenker, om op die manier zijn bevrijding uit de tijdelijke straffen van het vagevuur te versnellen en zodoende zijn opname in de hemel te bespoedigen. Het "Trick or Treat" spelletje vindt wellicht daar zijn oorsprong.

Het feest is in de negentiende eeuw door Ierse immigranten naar de VS gebracht. In Ierland was de aardappeloogst mislukt, de hongersnood decimeerde razendsnel de bevolking en de Ieren begonnen omstreeks 1840 massaal naar Amerika te vluchten. En zoals vaker voorkwam onder migranten: in den vreemde zoekt men contact en steun bij elkaar. Het heimwee naar de roots wordt verzacht in het verder beleven en onderhouden van de eigen feesten en gebruiken. In Amerika duikt dan de bekende jack-o'-lantern-pompoen op, in de hele wereld wellicht het bekendste gezicht van Halloween.

Jack-o'-lantern

Vooral bekend van Halloween zijn de uitgeholde pompoenen, die dienst doen als lampionnen. Zie Jack-o'-lantern voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Vooral bekend van Halloween zijn de uitgeholde pompoenen, die dienst Deze worden Jack-o'-lantern's genoemd.

Halloween in Nederland, België, Suriname en Bonaire

In Nederland en België wordt er steeds meer aandacht besteed aan het Halloweenfeest/Allerheiligenavond. Dit gebeurt meestal niet in de vorm van langs de deuren gaan en snoep ophalen maar wel door Halloween-feesten en het versieren van huizen. In sommige delen van Nederland en België is rond deze tijd het van oorsprong katholieke Sint-Maartenfeest populairder onder jongeren (van alle gezindten). Het lijkt op het Amerikaanse Halloween, hoewel dit feest niet in de grotere steden, maar vooral in dorpen gevierd wordt.

Ook in Suriname wordt Halloween groot gevierd. In dit land is deze traditie uit de Verenigde Staten overgewaaid. Vooral onder de jeugd is Halloween populair.

Op het eiland Bonaire komen alle kinderen van een dorp of stad bij elkaar, maar in plaats van bij mensen langs de deuren te gaan, gaan ze bij winkels langs.

Op Halloween is kritiek — zoals ook op Valentijnsdag — omdat het ontdekt zou zijn door de commercie als een geschikte aanleiding om de consument tot wat ruimer vertier aan te zetten in de 'slappe' periode tussen zomervakantie en Sinterklaas. Dit laatste wordt alom bestreden. Wel is duidelijk dat de commercie in toenemende mate belangstelling toont voor Halloween. Ook is er kritiek omdat het vieren van deze feestdagen gezien wordt als symptomatisch voor de Amerikanisering van de maatschappij.

Controverses

Verschillende organisatie en kerkgenootschappen hebben kritiek op Halloween vanwege het "heidense" karakter dat het feest op vele plaatsen zou hebben, alsmede vanwege het spiritisme dat erdoor bevorderd zou worden. Het oproepen van geesten is niet toegestaan in de bijbel. Evenwel dient aangemerkt te worden, dat het oorspronkelijke Ierse gebruik weliswaar samenhing met een Keltische heidense traditie, maar in wezen op christelijke wijze was ingevuld.

Pas later kwamen de demonenverkledingen en de horror-outfits op, in de Verenigde Staten. Hierbij kwam soms het karakter op spiritisme en zelfs de duivel te liggen bij de versieringen.

Vanwege de afwijzing van Allerheiligen en Allerzielen en het vagevuur door het Protestantisme, wordt vaak door reformatorische genootschappen bezwaar gemaakt tegen elke uiting van Halloween - ook het gekerstende Ierse gebruik kan als katholiek volksgebruik geen genade vinden in hun ogen.

Fischer-Z is een Engelse rockband, uit de tijd van de new wave, eind jaren 70 van de 20e eeuw.

De naam Fischer-Z is afgeleid van een term uit de statistiek (Fisher’s Z’ beschrijft betrouwbaarheidsintervallen in correlaties). Origineel heette de band Sheep, maar onder die naam is er weinig van hen vernomen. Centraal persoon in Fischer-Z is John Watts. Hij is de componist/zanger en later ook producer van de band.

Naast John Watts speelden Steve Skolnik (toetsen), Steve Liddle en Dave Graham in de band. In 1978 sluiten ze een platencontract met United Artists. De eerste plaat wordt in 1979 uitgebracht: Word Salad. In Nederland, België en Duitsland wordt het van Word Salad afkomstige The Worker een hit, de groep toert veel over het continent. Het succes in Engeland valt nog tegen, en ook de volgende plaat, Going Deaf for a Living brengt daar nog geen verandering in. De groep verandert wel, Skolnik kan niet tegen het overheersende gedrag van Watts en vertrekt. Eerst toeren ze als trio, begin ’81 wordt Pleth de vervanger van Skolnik. Korte tijd speelt ook Bern Newman mee als gitarist.

Met Red Skies over Paradise heeft Fischer-Z uiteindelijk ook de gewenste erkenning en het gewenste succes in Engeland. Met het nummer Marliese scoren ze een hit door heel Europa. In juni 1981 staan ze op Pinkpop, een van de laatste optredens uit die tijd, een maand later wordt de band opgeheven.

Watts gaat vervolgens solo door (hij heeft nog even het project The Cry, met wie hij het album Quick, Quick, Slow opneemt) en een aantal jaren later gebruikt hij de naam Fischer-Z weer. Zijn laatste album onder Fischer-Z naam dateert van 2003: Ether Music. Voor Ether heeft Watts geknipt en geplakt op basis van opnames die hij op een wereldreis gemaakt had.
In 2005 brengt Watts een solo-album uit onder de naam Real Life Is Good Enough. Bij het album zit een gedichtenbundel.

Paul Anka (Ottawa, 30 juli 1941) is een Libanees-Canadese singer-songwriter.

In 1957 werd hij beroemd met zijn hit Diana die naar de hoogste top van de hitparade schoot en negen miljoen keer over de toonbanken ging. Ook zijn opvolgers werden hits en Anka werd een tieneridool.

Anka schreef ook hits voor anderen, It doesn't matter anymore voor Buddy Holly, She's a lady voor Tom Jones en My Way voor Frank Sinatra.

Hij begon ook te acteren, één van zijn bekendste films is The Longest Day, waarvoor hij ook de titelsong schreef. Na enkele jaren zonder een hit zong hij een duet met Odia Coates in 1974 en Having my baby. In 2005 kreeg hij een ster op Canada's Walk of Fame.

Van 1963 tot 2000 was hij met Anne de Zogheb gehuwd met wie hij vijf dochters heeft.

Paul Anka treedt nog regelmatig op. Zo was hij in 2007 te zien en horen op het North Sea Jazz Festival in Rotterdam. Ook verscheen in dat jaar het dubbelalbum "Classic Songs, My Way" om zijn vijftigjarig jubileum in het vak te vieren. Op dit album brengt hij wederom jazzversies van bekende nummers, maar waar "Rock Swings" rocknummers worden bewerkt, zijn het deze popklassiekers. Ook staan op het album enkele opvallende duetten zoals "My Way" met Bon Jovi en "You Are My Destiny" met Michael Bublé. Van de laatste heeft Anka het debuutalbum geproduceerd. In oktober 2009 is bekend geworden dat Paul Anka ook het nummer "This is it" van de recent overleden Michael Jackson heeft geschreven.

Manfred Mann (Johannesburg (Zuid-Afrika), 21 oktober 1940) was een Britse ("blanke") rhythm-and-blues-band uit de jaren zestig genoemd naar de keyboardspeler die als werkelijke naam Manfred "Mike" Lubowitz had.

Het begin

Mann vormde zijn eerste band in 1962 samen met Mike Hugg, The Mann Hugg Blues Brothers, maar beiden bleven op de achtergrond tijdens optredens. Hun manager wist een contract los te peuteren bij Decca, echter na een week liet Decca het afweten, ze zagen er geen brood in. Daarna werd het geprobeerd bij EMI en daar hadden ze meer succes. Eerst moest echter nog een zanger gevonden worden; de zanger en ster van de band in de vroege jaren werd/was Paul Jones, later een succesvol acteur.

De groep begon haar carri�re met optredens in de Studio 51 in de Great Newport Street in Londen, in dezelfde periode als ook de Rolling Stones - nog steeds zonder platencontract - aldaar covers van Chuck Berry en Bo Diddley kwamen spelen.

Driemaal is scheepsrecht, en ook voor Mann: hun derde single 5-4-3-2-1 betekende voor de groep de doorbraak. Het bewuste liedje werd zelfs een tijd het kenwijsje van Ready Steady Go, een z��r populair Brits tv-programma gewijd aan rock- en popmuziek.

De groep had - ondanks de suprematie van de Beatles - een aantal nummer 1-hits in het Verenigd Koninkrijk, waaronder een coverversie van Do Wah Diddy Diddy van The Exciters en met het lied Pretty Flamingo.

Toen Jones de band in 1966 verliet, op het hoogtepunt van hun roem, werd Mike D'Abo de nieuwe zanger. Met hem bleef de band aan de top en hadden ze opnieuw een aantal grote hits waaronder Bob Dylans lied Mighty Quinn (1968). In het jaar daarop gingen ze uit elkaar.

Eind jaren 60

Na het uiteenvallen van de groep is Mann reclamejingles gaan schrijven en vormde hij samen met Hugg een nieuwe band, Manfred Mann's Chapter Three, die na twee albums in 1970 alweer werd opgeheven.

Begin jaren 70

Hierna formeerde Mann, met meer succes, Manfred Mann's Earth Band, dat onder meer een grote internationale hit had met Bruce Springsteens Blinded by the light.

Amanda Lear (Hongkong, 18 november 1939) is een Franse zangeres.

Biografie

Amanda Lear begon in de jaren 1960 als mannequin. Ze werkte onder andere samen met o.a. Paco Rabanne. In dezelfde periode leerde ze de Spaanse surrealistische schilder Salvador Dalí kennen. Ze was tijdens de laatste 15 jaar van zijn leven zijn partner en zijn muze. Ze werd ook zijn lievelingsmodel.

In de jaren '70 poseerde ze voor de hoes van het Roxy Music-album "For your pleasure". Ze begon eveneens een relatie met David Bowie. Deze laatste raadde haar aan zangeres te worden. Na een aantal geflopte projecten, kreeg ze een platencontract in Duitsland. Met behulp van haar producer Anthony Monn ontpopte ze zich in de tweede helft van de jaren zeventig tot de blanke "queen of disco".

In 1979 trouwde ze met de aristocraat Alain-Philippe Malagnac, de geliefde van de Franse schrijver Roger Peyrefitte. Bij een brand in hun huis in 2000 verloor hij het leven. Ook ging een groot aantal kunstwerken verloren, dat in het bezit van het paar was. Ondertussen was ze ook werkzaam als kunstschilder en schrijfster.

In 2001 maakte ze een come-back in de internationale muziekwereld met het in Frankrijk geproduceerde album "Heart". Opvallende singles waren "Love boat" en "I just wanna dance again".

Nadien volgden er verscheidene duetten (o.a.: "Beats of love" met Get Ready! uit België, "Martini disease" met Jet Lag uit Italië) en werden er enkele singles uitgebracht (o.a. : "Copacabana" en "Paris by night").

In 2005 scoorden The Housekeepers een clubhit met Go down, een bewerking van Amanda's Queen of Chinatown.

In 2006 bracht Amanda Lear een nieuwe cd uit met covers van o.a. Shirley Bassey, Sarah Vaughn, Nina Simone, Dalida, Juliette Gréco, Hildegard Knef, Eartha Kitt: "With Love". Een jaar later wordt de cd ook in Duitsland uitgegeven. Op deze Duitse release staat als bonustrack een live-versie van "Johnny".

In januari 2008 brengt Amanda Lear "With Love" ook in Italië uit onder de titel "Amour Toujours". Voor deze editie worden er twee nieuwe opnames toegevoegd : "Queen Of China-Town" en een salsa-versie van "Tomorrow".

In april 2009 opende Lear in de Museum Gallery Xpo Salvador Dalí in Brugge een tentoonstelling waar eigen werk naast werk van Dalí hangt.

In 2009 bracht Lear een gloednieuwe dubbel-cd uit in Italië : "Brief Encounters". In Frankrijk wordt het dance-album "Brand New Love Affair" uitgebracht.

In 2010 wordt "Brief Encounters Acoustique" en "Brief Encounters Reloaded" uitgebracht.

Op 12 september 2011 heeft Amanda Lear een nieuwe CD-maxi gereleased : "Chinese Walk". Dit nummer werd geproduceerd door Alain Mendiburu en Steve Campioni. Op het schijfje staan er 5 versies van het nummer. Extra nummer is "La Bête Et La Belle".

Sinds september 2011 speelt Lear de hoofdrol in "Lady Oscar" in het Théâtre de la Renaissance in Parijs.

De Moody Blues (voorheen The Moody Blues) is een Britse band die in de jaren 60 enkele grote hits had met nummers als Nights in White Satin (meerdere keren), Tuesday Afternoon en Ride my see-saw, in de jaren 70 de nummer-1-hit Question en I'm just a singer (in a rock and roll band) en twee hits in de jaren 80: I know you're out there somewhere en Your wildest dreams. De band wordt gezien als een van de wegbereiders naar het genre progressieve rock.

Samenstelling

De band bestond in zijn hoogtijdagen, tussen 1966-1972, uit:

• Mike Pinder - Mellotron, piano, zang -
• John Lodge - Gitaar, basgitaar, sitar, zang -
• Justin Hayward - Zang, gitaar -
• Ray Thomas - Fluit, zang -
• Graeme Edge - Drums, zang -

Geschiedenis

Tot 1967

In 1964 komt The Krew Cats met Ray Thomas en Mike Pinder terug van een tournee uit Duitsland. Na het succes van met name The Beatles en Cliff Richard in die tijden, treffen Thomas en Pinder een enorme hoeveelheid bandjes aan in hun geboorteplaats Birmingham. Uiteraard verwacht iedereen hun succes te evenaren. Tegelijkertijd studeert John Lodge nog en speelt in amateurbandjes. Om te kunnen overleven in die chaos is de enige mogelijkheid een plaatselijke superband te beginnen: The Moody Blues 5, later de M&B5 om ten slotte te eindigen bij The Moody Blues. Leden zijn dan:

• Ray Thomas - zang, harp;
• Mike Pinder - zang, toetsen;
• Graeme Edge - drums;
• Denny Laine - gitaar
• Clint Warwick - basgitaar.

Manager Tony Secunda slaagt erin hun een paar plaatjes te laten opnemen voor Decca, waarvan een Go Now heet, dat wereldwijd succes kreeg. De LP The Magnificent Moodies is wel goed van kwaliteit maar verkoopt te weinig en in 1966 verlaten Laine en Warwick de groep. De groep speelt tot dan rhythm and blues. De The Moody Blues is dan op sterven na dood. In een uiterste poging de groep te redden trekken ze John Lodge en Justin Hayward aan. Pinder en Thomas kennen Lodge nog uit hun tijd van El Riot and The Rebels. Justin Hayward is een soloartiest, die nog wel een single heeft opgenomen met The Wilde Three. Hun muziekstijl wijzigt drastisch (mede op aandringen van Decca) en zou leiden tot een van de eerste groepen binnen de stijl symfonische rock.

1967-1977

Het album Days of Future Passed uit 1967 leverde twee gigantische hits op, te weten Nights in white satin en Tuesday afternoon. De muziek op dit album had weinig overeenkomsten meer met de R&B van de oorspronkelijke band maar was doorspekt met klassieke invloeden, mede door het gebruik van een orkest. Het wordt in brede kring beschouwd als de meest geslaagde poging een stuk op te nemen waarin pop en klassiek gecombineerd zijn. Op het volgende album, In Search of the Lost Chord (1968), werd een meer psychedelische richting ingeslagen en werd het orkest vervangen door Pinders mellotron. Deze richting werd voortgezet op de volgende vijf albums: On the threshold of a dream (1969), To our Childrens Childrens Children (1969), A question of balance (1970), Every good boy deserves favour (1971) en Seventh sojourn (1972). Een van de opvallendste dingen aan de albums is dat de tracks in elkaar overlopen, dat was vernieuwend voor die tijd.

Na de aansluitende tour besloot de band een rustperiode voor onbepaalde tijd in te lassen. Hayward en Lodge brachten in 1975 de single Blue Guitar en het formidabele album Blue Jays uit. Solo brachten beide heren in 1977 ook nog albums uit. Van John Lodge verscheen "Natural Avenue" en van Justin Hayward "Songwriter". Graeme Edge en Ray Thomas brachten twee soloalbums uit. Terwijl "The Promise", uit 1976, Mike Pinders enige soloalbum was uit die periode. Van Ray Thomas kwamen "From mighty Oaks" en "Hopes, wishes and dreams".

1978-1998

Het reüniealbum dat in 1978 verscheen, Octave, was het laatste album waarop Mike Pinder te horen was. Hoewel het album niet zo sterk was als zijn voorgangers leverde het zowaar weer een prima hit op: Had to fall in love. Na "Octave" verhuisde Mike Pinder naar de VS om meer tijd met zijn gezin door te brengen. De uit Yes afkomstige Patrick Moraz verving hem. In 1981 volgde nog "Long Distance Voyager". Hoewel het album met name in de VS zeer succesvol was, bleek Mike Pinders invloed op de typische Moody Blues-geluid veel groter dan verwacht. Op verdere albums bleek het gemis van Pinder steeds meer, en het vernieuwende en de unieke stijl van de begin tijd leek te zijn verdwenen. De groep maakte desondanks in de VS nog een soort revival mee met de hitsingle "Your Wildest Dreams" afkomstig van het album "The Other Side Of Life" (1986). Patrick Moraz zou uiteindelijk de band in 1990 verlaten, hoewel hij nog wel te horen was op "Keys Of The Kingdom" dat in 1991 verscheen.

1998-2008

Strange Times (1999) was het laatste album waaraan Ray Thomas zijn medewerking verleende. Na nog enkele jaren met de band concerten te hebben gegeven, stapte ook hij op, om gezondheidsredenen. Tegenwoordig treden de laatste drie overgebleven leden Justin Hayward, Graeme Edge en John Lodge als trio op. Als trio brachten zij in 2003 nog het kerstalbum "December" uit. In 2004 en 2006 gaven ze uitverkochte concerten in de Heineken Music Hall, waarbij bleek dat met name Justin Hayward opvallend goed bij stem blijft. Op 15 en 16 oktober 2008 en 2010 keerden de Moodies opnieuw terug naar Nederland voor uitverkochte concerten in de Heineken Music Hall, waar bleek dat vooral de nummers uit de periode 1967 - 1972 geen spoortje slijtage vertoonden.1998-2011

Maria Isabel (Belle) Perez (Neerpelt, 29 januari 1976) is een Vlaamse zangeres met Spaanse wortels. Ze is vooral bekend door haar Spaans getinte, opzwepende nummers. De Vlaamse Latin-diva kent behoorlijk succes in Nederland, Vlaanderen en in Duitsland.

Ze werd bekend dankzij haar deelname aan het VRT-programma Eurosong, de Belgische voorselecties voor het Eurovisiesongfestival, met het liedje "Hello World". Ze werd reeds twee keer net niet geselecteerd voor het Eurovisiesongfestival, maar bouwde wel een solocarrière op. Na haar eerste optreden met Honeybee werd ze opgemerkt door VTM en werd ze geselecteerd voor de presentatie van het allereerste online internet-tv programma in Vlaanderen, Channel E. In 2003 presenteerde ze Zones.tv samen met presentator Jan Bosman op de Vlaamse zender LibertyTV. In 2005 zetelde ze in de jury van Star Academy, een muziekprogramma dat op zoek gaat naar de ideale zanger(es). Ze presenteert samen met Jan Smit voor de Tros het programma Trosmuziekfeest. In 2006 deed ze opnieuw een gooi naar een songfestivalticket met het liedje "El Mundo Bailando". Ze won de laatste voorronde en werd zowel in de halve finale als in de finale derde. Ze moest toen La Sakhra en Kate Ryan laten voorgaan.

Hoewel ze in het begin van haar carrière zich voornamelijk richtte op het Engelse repertoire, maakte Belle met haar derde album, Baila Perez, de overstap van pop naar latin. Het bleek een zeer goede zet, want vanaf dat moment gingen zowel singles als albums stukken beter over de toonbank dan daarvoor. Ook in Nederland werden er meerdere malen singles van Belle uitgebracht, maar deze deden vrij weinig in de hitlijsten. Toen het duet "Me & You" met zanger Jody Bernal verscheen waren de verwachtingen hoog, maar een echte doorbraak voor de zangeres bleef uit. Pas in 2005 wist Perez ook het Nederlandse publiek voor zich te winnen. Het nummer "Que Viva La Vida" behaalde de Top 10 van de Nederlandse hitlijsten en van het (speciaal voor Nederland gemaakte) gelijknamige album werden 50.000 exemplaren verkocht, wat goed was voor goud.

Belle Perez won al vijf jaar op rij, de Radio 2-zomerhit met "Me and you", "Light of my life", "Enamorada", "Que Viva La Vida" en in 2006 met "Ave Maria", een prestatie die weinig mensen haar nadeden. Ook werd ze met de "Que Viva La Vida" en "Ave Maria" verkozen tot publiekslieveling door de Radio 2-luisteraars.

In de zomer van 2006 verscheen het album Gotitas de Amor. Naast de Eurosonghit "El Mundo Bailando", de zomerhit "Ave Maria" en de single "Gotitas de Amor", stond er nog meer nieuw materiaal op dat Perez ook al tijdens de Mega Latino Concerten in het Sportpaleis zong. In oktober trad de zangeres op in de Heineken Music Hall te Amsterdam. In november 2006 verscheen een dvd met een volledige live-registratie van haar concert in het Sportpaleis. In de eerste maanden van 2007 deed ze een theatertour door Nederland. Op 5 en 6 mei 2007 liet Belle Perez het Sportpaleis van Antwerpen weer vollopen met Mega Latino Concerten. Op 13 oktober 2007 stond Belle voor de eerste keer in een uitverkocht Ahoy' in Rotterdam.

Ook poseerde ze tweemaal voor het mannenblad FHM. In 2008 hebben Belle Perez en haar echtgenoot Mario Winters na bijna acht jaar huwelijk een streep getrokken onder hun relatie.

In 2007 werkte Belle Perez samen met de Nederlandse zanger en presentator Erik van der Hoff aan een buurtlied voor een speciale Douwe Egberts actie, de burendag op 15 september. De originele versie van het nummer is nu nog tijdelijk te downloaden op www.deburendag.nl/pers/downloads/belle_en_erik_-_het_buurtlied.mp3, in tegenstelling tot de instrumentale versie.

Eind 2007 begon Belle aan haar theatertour GIPSY doorheen Vlaanderen. Na de verschillende culturele centra in Vlaanderen aangedaan te hebben, ging de tour van januari 2008 tot april 2008 verder in Nederland. Volgend op deze theatertour volgt er op 16 mei een nieuwe single "Dime que tu quieres". Eind juni komt het nieuwe album uit, dat de naam GIPSY meekreeg. Dit album stelt Perez dan in een exclusief optreden in zowel de Heineken Music Hall in Nederland en de Lotto Arena in Antwerpen voor aan het publiek.

In juni 2008 poseert Belle naakt voor het tijdschrift Nina. In de zomer gaat Belle op de baan met een nieuwe zomertour.

In het najaar verschijnt er dan een boek over het tienjarig jubileum van de zangeres Belle Pérez. Het zal aan de hand van foto's terugblikken op tien jaar Belle Pérez.

Op 25 maart 2010 werd bekend gemaakt dat Pérez een platencontract heeft getekend bij ARS/Universal. Op 16 juli 2010 zal haar nieuwe single verschijnen, die gaat heten La Collegiala. Na het verschijnen van de single wordt er een nieuw album verwacht.Op 3 september 2012 werd er bekent gemaakt dat er nog in 2012 een nieuwe single zal uitkomen. Op de single zal Belle Perez samenwerken met de Amerikaanse rapper Pitbull.

Anastacia Lyn Newkirk (Chicago, 17 september 1968) is een Amerikaanse zangeres. Naar haar eigen mening zingt ze sprock: een mix van soul, pop en rock. Zij is bekend geworden onder de naam Anastacia.

Biografie

Jeugd

Anastacia komt uit een muzikale familie. Haar vader was zanger in het nachtclubcircuit, haar moeder is actrice. De zangeres werkte - voor haar doorbraak - in muziektheaters en deed mee aan producties op Broadway. Daarnaast volgde zij een studie in Manhattan, New York, de stad waar ze samen met haar moeder heen was verhuisd nadat haar ouders gescheiden waren.

Carrière

Later kwam Anastacia in contact met Lisa Braudé. Braudé werd Anastacia's manager. Met haar hulp probeerde de zangeres een platendeal in de wacht te slepen. Voor het zover was danste ze onder meer in Salt'n'Pepa's videoclip 'Twist and shout' en deed ze in 1998 mee aan het programma The Cut op MTV. Presentatrice van het goed bekeken programma was wijlen Lisa 'Left Eye' Lopes en die bleek meteen een groot fan van de zangeres te zijn. Met gemak behaalde Anastacia de finale van het programma en dat leverde haar een platencontract op bij Epic Records / Sony Music. Naar verluidt had Michael Jackson, die onder de indruk was van haar optreden in The Cut daar een belangrijk aandeel in.

Op 21 april 2007 trouwde Anastacia met haar bodyguard Wayne Newton . De ceremonie vond plaats in Huatulco, te Mexico. Haar jurk was ontworpen met als thema '1940 - het oude Hollywood'. De zangeres ontwierp de jurk samen met Jenny Packham. Als nummer voor hun openingsdans kozen ze voor For You van Kenny Lattimore.

Not That Kind

In 1999 begon Anastacia aan de opnames van haar debuutalbum. Medio 2000 werd de plaat onder de titel Not That Kind uitgebracht. Als eerste single verscheen het nummer I'm Outta Love. Wegens goede promotie groeiden zowel de single als het album wereldwijd uit tot grote successen. Typerend in die periode was dat Anastacia als blonde vamp door het leven ging, en aangezien haar stem klonk als die van een zwarte soulzangeres, bleek dat een magische combinatie van talenten. Daarnaast was Newkirk een persoon die graag brillen droeg, en dan ook zo trendy mogelijk. Het is tot op heden haar handelsmerk. Ondanks haar succes in Europa, Azië en Australië bleek het publiek in de VS niet erg onder de indruk te zijn van Anastacia's muziek. I'm Outta Love gooide daar alleen hoge ogen in de Dance charts en het album kwam niet hoger dan #168. Omdat het buiten de VS wel voor de wind ging, besloot Anastacia op een later tijdstip haar carrière in Amerika uit te bouwen. Van Not That Kind verschenen na I'm Outta Love nog de nummers Not That Kind, Cowboys & Kisses en Made For Lovin' You op single, allemaal met wisselend succes. Het album ging wereldwijd zo'n 5 miljoen keer over de toonbank.

Freak Of Nature

De populariteit van de zangeres groeide met dagen en al gauw bleek dat ze enorme fanbase had opgebouwd. Tussen alle promotiewerkzaamheden en optredens door werkte Anastacia aan haar tweede album, dat in het najaar van 2001 verscheen onder de naam Freak Of Nature. Opnieuw leverde de zangeres een plaat af met hoog aangeschreven composities, waarvan ze het grootste gedeelte zelf schreef. Als eerste single verscheen Paid My Dues, waarmee de zangeres zich opnieuw plaatste aan de top van wereldsterren. Daaropvolgende singles One Day In Your Life, Why'd You Lie To Me en You'll Never Be Alone dreven de verkoop van het tweede album naar ongekende hoogte. Medio 2002 nam Anastacia het nummer Boom! op, het officiële thema-lied voor de FIFA World Cup van dat jaar. Tijdens de opening van de spelen in Korea trad de zangeres live met dit nummer op. Elders dat jaar werd er een tweede poging gedaan om Anastacia in de VS opnieuw te laten doorbreken. Een speciale editie van Freak Of Nature werd daar in mei uitgebracht en ondanks het feit dat het album nieuw binnen kwam op #27, zakte het in de week daarna al weer naar #104. Toen het album zijn release in de VS beleefde droeg Anastacia de plaat op aan Lisa 'Left Eye' Lopes, die kort daarvoor de dood vond tijdens een auto-ongeluk. Freak Of Nature verkocht wereldwijd zo'n 7 miljoen stuks.

Anastacia

Voor de soundtrack van de speelfilm Chicago nam Anastacia het nummer Love Is A Crime op. Het zou eigenlijk als single uitkomen, maar de release werd stop gezet toen in 2003 borstkanker bij de zangeres werd vastgesteld. Alle promotiewerkzaamheden werden gestaakt en al snel ging Newkirk onder het mes. De operatie verliep voorspoedig en artsen slaagden erin het kwaadaardige gezwel uit Anastacia's borst te verwijderen. Hierna had Newkirk tijd nodig om van de ziekte te herstellen, iets wat ongeveer een jaar duurde. Tijdens deze periode begon de zangeres te werken aan nummers voor een geheel nieuw album. Begin 2004 maakte Newkirk een grootse comeback met het album Anastacia en de single Left Outside Alone. Op dit album maakte de zangeres een uitstapje naar de rockmuziek. De combinatie van Soul, Pop en Rock resulteerde in een nieuwe muziekstijl: Sprock, zoals Anastacia het zelf omschreef.

Wereldwijd scoorde Anastacia met Left Outside Alone haar zoveelste hit en het album vloog de winkels uit. In tegenstelling tot haar vorige albums werd Anastacia niet in de VS uitgebracht. Wel probeerde het label Left Outside Alone als single tot een succes te maken, maar wegens weinig airplay liep dit uit tot niets. Met dit album aan haar zijde ging Newkrik voor de eerste maal op wereldwijd tournee: Anastacia: Live At Last. De meeste concerten tijdens de tour waren binnen no-time uitverkocht. Live bleek Anastacia een artieste van topformaat te zijn. De tour werd zelfs zo goed bevonden dat er - nadat er telkens data aan de planning werden toegevoegd - besloten werd om een extra tour te houden: de Encore Tour. Opnieuw stond Newkirk avond aan avond een spetterende show in diverse plaatsen te geven. Tijdens de tour bleef ze de hoogste regionen van de hitlijsten bezet houden met de singles Sick & Tired, Welcome To My Truth en Heavy On My Heart. Ook behaalde ze groot succes met Everything Burns, een duet tussen haar en Ben Moody, opgenomen voor de speelfilm The Fantastic Four. Van het nieuwste album werden wereldwijd 9 miljoen stuks verkocht.

Pieces Of A Dream

In 2005 bleek de zangeres voldoende succes behaald te hebben om er een 'greatest hits' album mee te vullen. Dit gebeurde dan ook. Net voor Kerstmis verscheen er een verzamelalbum onder de titel Pieces Of A Dream. Naast alle grote hits, bevatte dit schijfje ook een aantal nieuw opgenomen tracks, waaronder het nummer Pieces Of A Dream dat als single werd uitgebracht. Begin 2006 verscheen I Belong To You, een duet tussen Anastacia en zanger Eros Ramazzotti. In diverse Europese landen werd het nummer een groot succes. Rond die tijd werd ook - na vele vertragingen - de dvd Live At Last uitgebracht met daarop een impressie van de wereldtour die Anastacia had gehouden. Sinds augustus 2006 heeft de zangeres ook haar eigen kledinglijn: s.Oliver. In april 2007 trouwde ze met haar bodyguard, Wayne Newton.

Heavy Rotation

Het vijfde album van Anastacia, Heavy Rotation genaamd, wordt 27 oktober 2008 uitgebracht  in Europa, het Verenigd Koninkrijk, Australië, Azië en Nieuw-Zeeland. In 2009 volgt de rest van de wereld. Op 25 augustus kwam de eerste single van het nieuwe album, I can feel you, al uit. Voor dit album werkt Anastacia samen met Ne-Yo.

Burning Star

Een single, enkel uitgebracht via iTunes is een samenwerking van Anastacia en Natalia ter promotie van hun concerten dat ze begin 2011 samen geven in het Sportpaleis te Antwerpen. Deze concerten krijgen de naam 'Natalia meets Anastacia'.

Trivia

• Nadat borstkanker werd vastgesteld, richtte ze (na haar herstel) een fonds op, ten behoeve van jonge vrouwen met borstkanker.

• Anastacia heeft een bekend imago als brildraagster. Ze was eveneens een pionier in het uitdragen van de brillenmode. Anastacia brak door in de tijd dat de moderne brillenmode zijn opmars deed en de bril promoveerde tot sexy modeobject. Anastacia werd een rolmodel van een groeiend aantal vrouwen die een hippe bril verkozen boven lenzen.

• Eind augustus 2008 gaf Anastacia toe dat ze gelogen heeft over haar leeftijd. Toen bij haar borstkanker werd geconstateerd, zei ze 31 jaar te zijn; ze was toen 35 jaar. Ze zegt dit gedaan te hebben om jonge vrouwen erop attent te maken dat zij ook borstkanker kunnen krijgen. Als naar haar leeftijd gevraagd werd

Shania Twain, eigenlijke naam Eilleen Regina Edwards (Windsor (Ontario), 28 augustus 1965) is een Canadese zangeres.

Biografie

Twain werd geboren als tweede van vijf kinderen. Ze groeide op in Timmins, Ontario, Canada.

Jonge jaren

Toen Twain twee jaar was, gingen haar ouders scheiden. Haar moeder hertrouwde met Jerry Twain, een Ojibwa-indiaan. Hij adopteerde Eilleen en voedde haar op. Later nam ze zijn achternaam aan. Shania Twain begon haar carrière als country-zangeres. Haar eigen naam, Eilleen Twain, veranderde ze in Shania Twain. Shania betekent Ik ben onderweg/op weg in de taal van de Ojibwa-indianen. Ze ging inderdaad al vroeg op weg, want vanaf haar achtste jaar trad ze op in allerlei clubs, gemeenschapshuizen en voor radiostations. Vader en moeder Twain leefden in uiterste armoede en verkeerden niet in de luxe om haar kinderjaren met spelen te vullen. Soms werd ze om 1 uur 's nachts van haar bed gelicht om enkele liedjes te zingen in een club, want op haar leeftijd mocht ze niet in zo'n club komen. Vanaf 1 uur werd er geen alcohol meer geschonken. Diezelfde harde jeugd leerde haar ook de houthakkersvaardigheden, zoals het omgaan met een bijl en kettingzaag. Toen ze 21 jaar was verloor ze beide ouders door een auto-ongeluk. Ze kreeg een jongere zus en twee jongere broers (13 en 14 jaar) om voor te zorgen. Ze kocht een huis en vervulde haar zuster/moederrol totdat haar broers en zus op eigen benen konden staan.

Eerste opname

Door haar manager kwam Shania Twain in contact met Norro Wilson en Buddy Canon van Mercury Records. De door haar opgenomen demo was redelijk overtuigend en leidde rechtstreeks tot de verschijning van haar eerste album in 1993. Dit album, Shania Twain genaamd, had weinig succes. Er stond slechts één nummer op dat door Shania zelf geschreven was, namelijk God Ain't Gonna Getcha for That. Later zou blijken dat ze met haar eigen nummers meer succes zou bereiken.

The Woman in Me

In 1993 ontmoette ze Robert John "Mutt" Lange, onder andere de producer van Bryan Adams. Samen met hem schreef ze verschillende nummers voor haar tweede album The Woman in Me. Na haar huwelijk met "Mutt" ging ze meer in de richting van de popmuziek. Samen met hem schreef ze nummers als Whose bed have your boots been under? en Any man of mine. The Woman in Me was een schot in de roos (wereldwijd 12 miljoen verkochte exemplaren). Het zorgde voor verschillende nummer 1-hits in de VS en Canada. Ze ontving in 1996 een Grammy voor dit album.

Come on Over

Haar derde album Come on Over verkocht nog beter (41 miljoen exemplaren wereldwijd, waarvan 20 miljoen in de VS) en was dé grote doorbraak in 1997. Het is het vijfde best verkochte album aller tijden en het best verkochte album ooit door een vrouwelijke artiest. In Nederland stond het album tussen 1998 en 2000 132 weken lang in de Album Top 100, waarmee het op twee na het langst genoteerde album aller tijden (aan één stuk) in de lijst is. Het was de grote doorbraak met hits als You're Still the One, That Don't Impress Me Much en Man! I Feel Like a Woman!.

Na het album volgde een tour van bijna een jaar, met 161 shows. Van het concert in Dallas op 12 september 1998 werd een opname gemaakt, die op video en dvd verscheen onder de naam LIVE. De videoclips van Honey, I'm Home en Come On Over zijn gedurende dit concert opgenomen. Tijdens een concert in Ottawa trad een 14-jarig meisje met Shania op, omdat ze een radiowedstrijd had gewonnen. Zij is inmiddels bekend als Avril Lavigne.

Up!

In 2002 kwam ze met een nieuw album, Up!, dat in drie verschillende edities uitgebracht werd, namelijk een pop-, country- en wereldmuziekversie. Up! scoorde niet zo goed als Come on Over, maar viel niet tegen; het bleek met zo'n 12 miljoen verkochte exemplaren wereldwijd een waardige opvolger. Shania gaf zelf al aan dat ze zich na het succes van Come on Over niet meer hoefde te bewijzen, zoals ze bij haar album The Woman in Me wel moest doen. Shania heeft echter wel in een interview gezegd dat ze wil dat mensen die het album kopen, in een tijd waarin men makkelijk gratis aan muziek kan komen, waar voor hun geld krijgen. Ze streeft nog wel naar beter, maar dan vooral voor haar fans.

Ook na Up! volgde een tour, die bijna een jaar duurde, met 113 shows in 13 verschillende landen. Dit keer werd ook Nederland aangedaan, met twee uitverkochte concerten in Ahoy Rotterdam. Op 27 juli 2003, een maand voordat de tour begon, werd er in Chicago al een gratis openluchtconcert gegeven ter promotie van het album en de tour. Dit concert verscheen op dvd met de naam Up! Live in Chicago. De videoclips van She's not just a pretty face en It only hurts when I'm breathing zijn op deze avond opgenomen.

Het jaar daarop kreeg ze een ster op Canada's Walk of Fame. In 2004 werd er een Greatest Hits-album gelanceerd.

Persoonlijk leven

In 2001 schonk ze het leven aan een zoon, Eja (spreek uit als het Engelse 'Asia') en verhuisde ze naar Zwitserland, nabij Montreux. Ook kocht Shania samen met haar man een ranch met schapen in Nieuw-Zeeland, bij Lake Wanaka. Het echtpaar wou hier met name tijdens vakanties verblijven. Eind 2006 deed Shania haar riante Chateau "de Sully" in La Tour-de-Peilz van de hand. Een aantal kilometers verderop in Corseaux (eveneens aan het meer van Genève) kocht ze een kleiner huis en bleef met haar man en zoontje Eja in Zwitserland wonen. Als reden voor de verkoop werden rust, privacy en de zo door Shania geliefde paardensport genoemd.

Op 15 mei 2008 maakte Shania's manager bekend dat Shania en Mutt na een huwelijk van 14 jaar gingen scheiden. Twee jaar daarvoor had Twain tijdens een interview al laten weten, dat de roem die zij kreeg haar huwelijk bepaald geen goed had gedaan..

Nieuwe plannen

Tijdens de Academy of Country Music Awards (mei 2007) in Las Vegas, waar Shania aanwezig was, werd haar gevraagd naar de plannen voor een geheel nieuw album. Eerder werd er gemeld dat een nieuwe cd, die 'So happy' zou gaan heten, in november 2006 zou uitkomen. Shania zelf kondigde aan dat ze werkte aan nieuwe nummers, maar dat fans tot begin 2008 geen nieuw materiaal konden verwachten.

Toen bekend werd, dat Shania ging scheiden van Mutt, was het onduidelijk of de nummers die ze samen met hem voor haar nieuwe album schreef, ook daadwerkelijk op het album komen. Wellicht wil Shania in haar eentje nieuwe nummers schrijven, maar ze heeft in een brief aan haar fans wel aangegeven dat ze een comeback zal maken: "I will be back and hopefully stronger than ever."

Muziek is een kunstvorm die gebruik maakt van klanken, geschikt in een bepaalde tijdsduur. Om muziek te maken wordt gebruik gemaakt van de elementen toonhoogte, ritme, geluidssterkte (muzikale dynamiek), klankkleur en textuur (monofonie, polyfonie e.d.), maar ook stilte. Het woord is afgeleid van het Griekse μουσική (mousikè), 'kunst van de Muzen'.

Voor zover bekend hebben alle culturen in alle tijden muziek gekend, maar omdat deze kunst op verschillende plaatsen en in verschillende tijden steeds weer anders beoefend (en ervaren) werd en wordt, is er geen eensgezindheid omtrent de definitie van muziek: wanneer is iets muziek en wanneer niet? Het uiteindelijke antwoord op deze kernvraag verschilt bij de diverse muziektheoretici en filosofen. Dit verklaart wel de grote verscheidenheid aan muziekstijlen door de tijden heen, in diverse (sub)culturen.

Het is echter wel een onomstreden feit, dat het bij muziek altijd om het hoorbare (of het ontbreken daarvan) gaat, in tegenstelling tot het zichtbare in de beeldende kunsten. Muziek is een tijdskunst, met hoorbare (geluiden, klanken, tonen) of onhoorbare (stiltes, pauzes) elementen in opeenvolging of tegelijkertijd. Daarnaast worden geluiden alleen tot muziek gerekend als iemand de bedoeling heeft muziek te maken. Muziek kan dus niet 'per ongeluk' worden gemaakt. Daarmee is muziek nauw verwant aan poëzie, waarbij de beide elementen van zichtbaar en hoorbaar verenigd worden, hetgeen bij geschreven muziek eveneens het geval is. Een ander woord voor muziek (als creatie) is toonkunst.

Elementen

Ritme

Het primaire element, dat in alle muziek voorkomt, is het element van verandering in de tijd, de opeenvolging van klanken. Er is sprake van ritme, wanneer deze opeenvolging zodanig gebeurt, dat er een hoorbare structuur ontstaat, die soms bijna fysiek beleefd kan worden. Er ontstaat een beleving van een tel, een dansbaar gegeven. De primaire sociale context van muziek is dan ook de dansbare muziek, in tegenstelling tot de luistermuziek, die een meer abstracte vorm vertegenwoordigt.

Afhankelijk van de snelheid van de tel, kan men spreken over snelle, dan wel langzame muziek. Toch zal in het algemeen de snelheid van de tel zich in het gebied van de snelheid van de hartslag bevinden (variërend van circa 40 tot 200 slagen per minuut), hetgeen de lichamelijke werking van ritme ook enigszins verklaart.

Wordt onder metrum in de poëzie een herhaald patroon in de taalaccenten verstaan, het begrip ritme is, zowel in de poëzie als in de muziek, veelomvattender. Ook steeds wisselende, nimmer zich herhalende patronen kunnen als ritme ervaren worden, mits er een waarneembare tel is. Meestal echter is er sprake van een cyclus van een bepaald aantal tellen, die steeds herhaald wordt. In de klassieke muziek wordt dat de maatsoort genoemd. In andere tradities kent men vergelijkbare concepten, zoals in India: de tala.

Toonhoogte

Het tweede element in de muziek is de toonhoogte van de klank. In verschillende culturen en verschillende tijden, zijn verschillende systemen ontstaan, om met toonhoogte om te gaan, meestal resulterend in een bepaalde toonladder of stemming. Daarmee wordt de sfeer van een muziekstuk bepaald.

Melodie

Een melodie is een opeenvolging van toonhoogtes, die door de combinatie met het ritme een bepaalde muzikale gestalte vormt, meestal met de lengte van een ademhaling, of van een gesproken zin in de taal. In tegenstelling tot het meestal doorlopende, ritme, is de melodie een soort muzikale gedachte, met een specifiek karakter, en met een duidelijk begin en eind.

Harmonie

Onder harmonie wordt in de breedste zin des woords verstaan: de samenklank van verschillende klanken of tonen. In de Europese klassieke muziek is de harmonieleer ontstaan, die de zinvolle opeenvolging van akkoorden beschrijft. Ook jazz en popmuziek maken gebruik van akkoorden.

Er bestaan meerdere klassieke muziektradities, zoals de Indonesische Gamelan, de Japanse klassieke muziek, de Koreaanse klassieke muziek, de Hindoestaanse muziek en de Carnatische muziek, maar deze hebben geen van alle een harmonisch concept dat vergelijkbaar is met de Europese klassieke muziek, en maken geen gebruik van akkoorden, alleen van samenklanken.

Klankkleur

Elke muziek maakt gebruik van specifieke klankkleuren ofwel timbres, meestal door middel van het gebruik van specifieke muziekinstrumenten, of door de balans tussen verschillende klanken op hetzelfde instrument. De zogenaamde instrumentatie vertegenwoordigt dan meestal ook het esthetische ideaal van een bepaalde stijl. Tevens kan worden opgemerkt, dat een dergelijke esthetiek ook samenhangt met de wijze van luisteren. In veel Afrikaanse en Aziatische muziek bijvoorbeeld, luistert men meer naar de boventonen dan naar de grondtonen. Tonen maken deel uit van het begrip "muziek", ze zijn de primaire impulsen die ons gehoor stimuleren.

Klankkleur wordt bepaald door de samenstelling van het boventonenspectrum. Net zoals bij licht de spectrale samenstelling van belang is voor de kleur die we waarnemen, is bij de klankkleur de combinatie van frequenties waaruit een klank is opgebouwd van belang. In bijvoorbeeld de menselijke stem kan men door een "oe" te zingen of uit te spreken een 'donkere' klank (met weinig hoge boventonen) produceren, en door bijvoorbeeld een "ie" uit te spreken (meer hoge boventonen) een 'helderder' klank maken. Omdat elke menselijke stem daarnaast net even iets andere stembanden heeft en net iets afwijkende trillingsfrequenties afgeeft krijgt elke stem een specifieke klank. Aan die specifieke klank kan men ook mensen herkennen.

Stijl

Een mogelijke hoofdindeling is de volgende:

• Jazz (genre)
• Blues (genre)
• Klassieke muziek (componist, tijd)
• Popmuziek (genre)
• Volksmuziek (streek)

Er is echter een aantal stijlen die in iedere hoofdgroep kunnen voorkomen; denk aan Dansmuziek - Filmmuziek - Brass. In wezen is deze indeling een combinatie van inhoudelijke en maatschappelijke kenmerken. Puur inhoudelijk is een mogelijke indeling: Westerse muziek, Chinees-Japanse traditie, Afrikaanse muziek, etc. etc., waarbij de westerse muziek kan worden onderverdeeld in klassieke muziek, avant-garde, jazz, pop/rock enz. Een indeling geheel op gebruik gebaseerd is: volksmuziek, amusementsmuziek, kunstmuziek en toegepaste muziek. Deze indeling gaat geheel door de verschillende hoofdstijlen heen: een rockband van onbekende amateurs behoort tot de volksmuziek, een rockband die regelmatig Top-40-hits heeft tot de amusementsmuziek en een rockband in speciale clubs voor een relatief klein, geschoold publiek tot de kunstmuziek.

Ramones was een punk-rockgroep uit New York, opgericht in 1974.

Biografie

De Ramones ontstaan wanneer drie jonge mannen uit Queens een groep oprichten: John Cummings, Douglas Colvin en Jeffrey Hyman. Ze noemen zich de Ramones, naar een pseudoniem dat Paul McCartney wel eens gebruikt. Johnny speelt gitaar. Douglas, die zich Dee Dee noemt, neemt de bas en zang voor zijn rekening. Jeffrey, die Joey wordt genoemd, bespeelt de drums. Wanneer blijkt dat Dee Dee geen bas kan spelen en zingen tegelijk neemt Joey de rol van zanger over. Thomas Erdelyi, een vriend van John Cummings die oorspronkelijk als adviseur was aangetrokken, neemt de taak van drummer over. Hij noemt zich Tommy.

In 1976 brengen de Ramones hun eerste album uit, kortweg Ramones geheten. Op de hoes staat het advies: PLAY LOUD. Ramones is een kort maar krachtig album dat songs bevat die ontdaan zijn van alle mogelijke ballast. De opvolger Leave Home is bijna identiek maar iets verfijnder. In 1977 brengt de groep Rocket to Russia uit, door velen gezien als hun beste album ooit. Door hun punkimago worden ze echter weinig gedraaid op de radio. Kort daarop verlaat Tommy de Ramones. Hij verkiest een job in de studio in plaats van intensief op tournee te gaan. Hij wordt vervangen door Mark Bell, die de naam Marky Ramone krijgt. De groep brengt nagenoeg jaarlijks een album uit en is constant op tournee over de wereld.

Ramones bouwt vooral een stevige livereputatie uit, met kenmerkende slogans als "Gabba Gabba Hey" en "Hey Ho, Let's Go" (uit hun eerste single Blitzkrieg Bop, verschenen in 1975). Kenmerkend qua uiterlijk zijn de zwarte leren jasjes en de onbeweeglijkheid tijdens het spelen. Ze worden vooral gewaardeerd voor het mixen van verschillende muziekstijlen, wat een andere bekende punkgroep, The Sex Pistols, niet deed.

Een commercieel hoogtepunt kende de groep na hun medewerking aan de film Rock-'n-Roll Highschool. Het gelijknamige nummer is hun enige vermelding is de Nederlandse en Belgische hitlijsten.

In 1983 zijn de drankproblemen van Marky Ramone zo groot dat hij zelfs niet opduikt voor een optreden. Hij wordt direct aan de deur gezet en vervangen door Ritchie. Door het uitblijven van een grote doorbraak kiest de groep resoluut voor een hardere stijl. Op ‘Too Tough To Die’ hoor je een donkere Ramones plaat. Met zelfs enkele hard core nummers en zowaar zelfs een instrumentaal nummer! Op het podium blijven ze overtuigen met een tempo dat door Ritchie stevig wordt opgedreven. In 1987 verlaat Ritchie spontaan de groep. Hij vindt dat hij behandeld wordt als een ingehuurde drummer in plaats van een volwaardig lid van de groep. Voor twee overige optredens halen de overgebleven Ramones Clem Burke binnen. Hij is een ouwe bekende voor de Ramones uit de tijd dat ze nog geregeld optraden in CBGB in New York met o.a. Blondie. De optredens met Clem zijn een ramp en aangezien Marky Ramone zijn drankproblemen onder controle heeft wordt hij terug binnengehaald. In 1989 zet bassist Dee Dee er een punt achter en brengt als Dee Dee King een rap album uit.

Hoewel Dee Dee de song writer van de groep was beslissen de Ramones om er niet mee te kappen en gaan op zoek naar een jonge bassist. Ze vinden een marinier die als C.J. Ramone de rol van Dee Dee kan overnemen. C.J. geeft de Ramones een jonger imago en zo blijft de bezitting tot 1996. Dan zetten ze er finaal een punt achter. Kenmerken van de Ramones zijn ongetwijfeld de outfit en de snelle songs die zonder tussenpauze werden gebracht. Ook opmerkelijk is dat Johnny zijn hele carrière op Mosrite gitaren speelde. Waarvan het witte exemplaar maar liefst 17 jaar meeging! Zijn eerste gitaar kocht hij voor 50 dollar in New York. Dit type is momenteel zeer gewild en wordt in Japan veelvuldig nagebouwd. Joey Ramone was iemand die zeer gevoelig was en het feit dat zijn vriendin hem verliet voor Johnny heeft hij nooit echt kunnen verwerken. Hierdoor ontstond een spanning binnenin de groep die nooit ophield. De drugproblemen van Dee Dee waren ook problematisch maar gelukkig kon Johnny Dee Dee overtuigen om steeds nuchter op het podium te stappen. Eind jaren 80 begon Dee Dee zich echter meer en meer als rapper te gedragen, tot groot ongenoegen van Johnny. Vooral de fluo basgitaar en het korte haar paste volgens Johnny niet meer bij het imago van de groep.

De Ramones zetten in 1996 een punt achter hun carrière. Tijdens hun 22 jaar durende carrière speelden ze maar liefst 2263 optredens over de wereld. Nooit hebben ze een comeback moeten maken, want ze waren er steeds. Hun laatste wapenfeit is de "Adios amigos"-tour en hun afscheidsconcert in België vindt plaats in het cultureel centrum in Bissegem.

De band kent een wisselende bezetting, met Joey Ramone en Johnny Ramone als vaste waarden. In 2001 overleed zanger (en boegbeeld) Joey Ramone (aan lymfeklierkanker), en in 2002 Dee Dee Ramone, die de groep in 1989 had verlaten. In juni 2004 werd bekend, dat Johnny Ramone leed aan uitgezaaide prostaatkanker. In september van dat jaar overleed hij aan de gevolgen hiervan.