Shania Twain, eigenlijke naam Eilleen Regina Edwards (Windsor (Ontario), 28 augustus 1965) is een Canadese zangeres.

Biografie

Twain werd geboren als tweede van vijf kinderen. Ze groeide op in Timmins, Ontario, Canada.

Jonge jaren

Toen Twain twee jaar was, gingen haar ouders scheiden. Haar moeder hertrouwde met Jerry Twain, een Ojibwa-indiaan. Hij adopteerde Eilleen en voedde haar op. Later nam ze zijn achternaam aan. Shania Twain begon haar carrière als country-zangeres. Haar eigen naam, Eilleen Twain, veranderde ze in Shania Twain. Shania betekent Ik ben onderweg/op weg in de taal van de Ojibwa-indianen. Ze ging inderdaad al vroeg op weg, want vanaf haar achtste jaar trad ze op in allerlei clubs, gemeenschapshuizen en voor radiostations. Vader en moeder Twain leefden in uiterste armoede en verkeerden niet in de luxe om haar kinderjaren met spelen te vullen. Soms werd ze om 1 uur 's nachts van haar bed gelicht om enkele liedjes te zingen in een club, want op haar leeftijd mocht ze niet in zo'n club komen. Vanaf 1 uur werd er geen alcohol meer geschonken. Diezelfde harde jeugd leerde haar ook de houthakkersvaardigheden, zoals het omgaan met een bijl en kettingzaag. Toen ze 21 jaar was verloor ze beide ouders door een auto-ongeluk. Ze kreeg een jongere zus en twee jongere broers (13 en 14 jaar) om voor te zorgen. Ze kocht een huis en vervulde haar zuster/moederrol totdat haar broers en zus op eigen benen konden staan.

Eerste opname

Door haar manager kwam Shania Twain in contact met Norro Wilson en Buddy Canon van Mercury Records. De door haar opgenomen demo was redelijk overtuigend en leidde rechtstreeks tot de verschijning van haar eerste album in 1993. Dit album, Shania Twain genaamd, had weinig succes. Er stond slechts één nummer op dat door Shania zelf geschreven was, namelijk God Ain't Gonna Getcha for That. Later zou blijken dat ze met haar eigen nummers meer succes zou bereiken.

The Woman in Me

In 1993 ontmoette ze Robert John "Mutt" Lange, onder andere de producer van Bryan Adams. Samen met hem schreef ze verschillende nummers voor haar tweede album The Woman in Me. Na haar huwelijk met "Mutt" ging ze meer in de richting van de popmuziek. Samen met hem schreef ze nummers als Whose bed have your boots been under? en Any man of mine. The Woman in Me was een schot in de roos (wereldwijd 12 miljoen verkochte exemplaren). Het zorgde voor verschillende nummer 1-hits in de VS en Canada. Ze ontving in 1996 een Grammy voor dit album.

Come on Over

Haar derde album Come on Over verkocht nog beter (41 miljoen exemplaren wereldwijd, waarvan 20 miljoen in de VS) en was dé grote doorbraak in 1997. Het is het vijfde best verkochte album aller tijden en het best verkochte album ooit door een vrouwelijke artiest. In Nederland stond het album tussen 1998 en 2000 132 weken lang in de Album Top 100, waarmee het op twee na het langst genoteerde album aller tijden (aan één stuk) in de lijst is. Het was de grote doorbraak met hits als You're Still the One, That Don't Impress Me Much en Man! I Feel Like a Woman!.

Na het album volgde een tour van bijna een jaar, met 161 shows. Van het concert in Dallas op 12 september 1998 werd een opname gemaakt, die op video en dvd verscheen onder de naam LIVE. De videoclips van Honey, I'm Home en Come On Over zijn gedurende dit concert opgenomen. Tijdens een concert in Ottawa trad een 14-jarig meisje met Shania op, omdat ze een radiowedstrijd had gewonnen. Zij is inmiddels bekend als Avril Lavigne.

Up!

In 2002 kwam ze met een nieuw album, Up!, dat in drie verschillende edities uitgebracht werd, namelijk een pop-, country- en wereldmuziekversie. Up! scoorde niet zo goed als Come on Over, maar viel niet tegen; het bleek met zo'n 12 miljoen verkochte exemplaren wereldwijd een waardige opvolger. Shania gaf zelf al aan dat ze zich na het succes van Come on Over niet meer hoefde te bewijzen, zoals ze bij haar album The Woman in Me wel moest doen. Shania heeft echter wel in een interview gezegd dat ze wil dat mensen die het album kopen, in een tijd waarin men makkelijk gratis aan muziek kan komen, waar voor hun geld krijgen. Ze streeft nog wel naar beter, maar dan vooral voor haar fans.

Ook na Up! volgde een tour, die bijna een jaar duurde, met 113 shows in 13 verschillende landen. Dit keer werd ook Nederland aangedaan, met twee uitverkochte concerten in Ahoy Rotterdam. Op 27 juli 2003, een maand voordat de tour begon, werd er in Chicago al een gratis openluchtconcert gegeven ter promotie van het album en de tour. Dit concert verscheen op dvd met de naam Up! Live in Chicago. De videoclips van She's not just a pretty face en It only hurts when I'm breathing zijn op deze avond opgenomen.

Het jaar daarop kreeg ze een ster op Canada's Walk of Fame. In 2004 werd er een Greatest Hits-album gelanceerd.

Persoonlijk leven

In 2001 schonk ze het leven aan een zoon, Eja (spreek uit als het Engelse 'Asia') en verhuisde ze naar Zwitserland, nabij Montreux. Ook kocht Shania samen met haar man een ranch met schapen in Nieuw-Zeeland, bij Lake Wanaka. Het echtpaar wou hier met name tijdens vakanties verblijven. Eind 2006 deed Shania haar riante Chateau "de Sully" in La Tour-de-Peilz van de hand. Een aantal kilometers verderop in Corseaux (eveneens aan het meer van Genève) kocht ze een kleiner huis en bleef met haar man en zoontje Eja in Zwitserland wonen. Als reden voor de verkoop werden rust, privacy en de zo door Shania geliefde paardensport genoemd.

Op 15 mei 2008 maakte Shania's manager bekend dat Shania en Mutt na een huwelijk van 14 jaar gingen scheiden. Twee jaar daarvoor had Twain tijdens een interview al laten weten, dat de roem die zij kreeg haar huwelijk bepaald geen goed had gedaan..

Nieuwe plannen

Tijdens de Academy of Country Music Awards (mei 2007) in Las Vegas, waar Shania aanwezig was, werd haar gevraagd naar de plannen voor een geheel nieuw album. Eerder werd er gemeld dat een nieuwe cd, die 'So happy' zou gaan heten, in november 2006 zou uitkomen. Shania zelf kondigde aan dat ze werkte aan nieuwe nummers, maar dat fans tot begin 2008 geen nieuw materiaal konden verwachten.

Toen bekend werd, dat Shania ging scheiden van Mutt, was het onduidelijk of de nummers die ze samen met hem voor haar nieuwe album schreef, ook daadwerkelijk op het album komen. Wellicht wil Shania in haar eentje nieuwe nummers schrijven, maar ze heeft in een brief aan haar fans wel aangegeven dat ze een comeback zal maken: "I will be back and hopefully stronger than ever."

Muziek is een kunstvorm die gebruik maakt van klanken, geschikt in een bepaalde tijdsduur. Om muziek te maken wordt gebruik gemaakt van de elementen toonhoogte, ritme, geluidssterkte (muzikale dynamiek), klankkleur en textuur (monofonie, polyfonie e.d.), maar ook stilte. Het woord is afgeleid van het Griekse μουσική (mousikè), 'kunst van de Muzen'.

Voor zover bekend hebben alle culturen in alle tijden muziek gekend, maar omdat deze kunst op verschillende plaatsen en in verschillende tijden steeds weer anders beoefend (en ervaren) werd en wordt, is er geen eensgezindheid omtrent de definitie van muziek: wanneer is iets muziek en wanneer niet? Het uiteindelijke antwoord op deze kernvraag verschilt bij de diverse muziektheoretici en filosofen. Dit verklaart wel de grote verscheidenheid aan muziekstijlen door de tijden heen, in diverse (sub)culturen.

Het is echter wel een onomstreden feit, dat het bij muziek altijd om het hoorbare (of het ontbreken daarvan) gaat, in tegenstelling tot het zichtbare in de beeldende kunsten. Muziek is een tijdskunst, met hoorbare (geluiden, klanken, tonen) of onhoorbare (stiltes, pauzes) elementen in opeenvolging of tegelijkertijd. Daarnaast worden geluiden alleen tot muziek gerekend als iemand de bedoeling heeft muziek te maken. Muziek kan dus niet 'per ongeluk' worden gemaakt. Daarmee is muziek nauw verwant aan poëzie, waarbij de beide elementen van zichtbaar en hoorbaar verenigd worden, hetgeen bij geschreven muziek eveneens het geval is. Een ander woord voor muziek (als creatie) is toonkunst.

Elementen

Ritme

Het primaire element, dat in alle muziek voorkomt, is het element van verandering in de tijd, de opeenvolging van klanken. Er is sprake van ritme, wanneer deze opeenvolging zodanig gebeurt, dat er een hoorbare structuur ontstaat, die soms bijna fysiek beleefd kan worden. Er ontstaat een beleving van een tel, een dansbaar gegeven. De primaire sociale context van muziek is dan ook de dansbare muziek, in tegenstelling tot de luistermuziek, die een meer abstracte vorm vertegenwoordigt.

Afhankelijk van de snelheid van de tel, kan men spreken over snelle, dan wel langzame muziek. Toch zal in het algemeen de snelheid van de tel zich in het gebied van de snelheid van de hartslag bevinden (variërend van circa 40 tot 200 slagen per minuut), hetgeen de lichamelijke werking van ritme ook enigszins verklaart.

Wordt onder metrum in de poëzie een herhaald patroon in de taalaccenten verstaan, het begrip ritme is, zowel in de poëzie als in de muziek, veelomvattender. Ook steeds wisselende, nimmer zich herhalende patronen kunnen als ritme ervaren worden, mits er een waarneembare tel is. Meestal echter is er sprake van een cyclus van een bepaald aantal tellen, die steeds herhaald wordt. In de klassieke muziek wordt dat de maatsoort genoemd. In andere tradities kent men vergelijkbare concepten, zoals in India: de tala.

Toonhoogte

Het tweede element in de muziek is de toonhoogte van de klank. In verschillende culturen en verschillende tijden, zijn verschillende systemen ontstaan, om met toonhoogte om te gaan, meestal resulterend in een bepaalde toonladder of stemming. Daarmee wordt de sfeer van een muziekstuk bepaald.

Melodie

Een melodie is een opeenvolging van toonhoogtes, die door de combinatie met het ritme een bepaalde muzikale gestalte vormt, meestal met de lengte van een ademhaling, of van een gesproken zin in de taal. In tegenstelling tot het meestal doorlopende, ritme, is de melodie een soort muzikale gedachte, met een specifiek karakter, en met een duidelijk begin en eind.

Harmonie

Onder harmonie wordt in de breedste zin des woords verstaan: de samenklank van verschillende klanken of tonen. In de Europese klassieke muziek is de harmonieleer ontstaan, die de zinvolle opeenvolging van akkoorden beschrijft. Ook jazz en popmuziek maken gebruik van akkoorden.

Er bestaan meerdere klassieke muziektradities, zoals de Indonesische Gamelan, de Japanse klassieke muziek, de Koreaanse klassieke muziek, de Hindoestaanse muziek en de Carnatische muziek, maar deze hebben geen van alle een harmonisch concept dat vergelijkbaar is met de Europese klassieke muziek, en maken geen gebruik van akkoorden, alleen van samenklanken.

Klankkleur

Elke muziek maakt gebruik van specifieke klankkleuren ofwel timbres, meestal door middel van het gebruik van specifieke muziekinstrumenten, of door de balans tussen verschillende klanken op hetzelfde instrument. De zogenaamde instrumentatie vertegenwoordigt dan meestal ook het esthetische ideaal van een bepaalde stijl. Tevens kan worden opgemerkt, dat een dergelijke esthetiek ook samenhangt met de wijze van luisteren. In veel Afrikaanse en Aziatische muziek bijvoorbeeld, luistert men meer naar de boventonen dan naar de grondtonen. Tonen maken deel uit van het begrip "muziek", ze zijn de primaire impulsen die ons gehoor stimuleren.

Klankkleur wordt bepaald door de samenstelling van het boventonenspectrum. Net zoals bij licht de spectrale samenstelling van belang is voor de kleur die we waarnemen, is bij de klankkleur de combinatie van frequenties waaruit een klank is opgebouwd van belang. In bijvoorbeeld de menselijke stem kan men door een "oe" te zingen of uit te spreken een 'donkere' klank (met weinig hoge boventonen) produceren, en door bijvoorbeeld een "ie" uit te spreken (meer hoge boventonen) een 'helderder' klank maken. Omdat elke menselijke stem daarnaast net even iets andere stembanden heeft en net iets afwijkende trillingsfrequenties afgeeft krijgt elke stem een specifieke klank. Aan die specifieke klank kan men ook mensen herkennen.

Stijl

Een mogelijke hoofdindeling is de volgende:

• Jazz (genre)
• Blues (genre)
• Klassieke muziek (componist, tijd)
• Popmuziek (genre)
• Volksmuziek (streek)

Er is echter een aantal stijlen die in iedere hoofdgroep kunnen voorkomen; denk aan Dansmuziek - Filmmuziek - Brass. In wezen is deze indeling een combinatie van inhoudelijke en maatschappelijke kenmerken. Puur inhoudelijk is een mogelijke indeling: Westerse muziek, Chinees-Japanse traditie, Afrikaanse muziek, etc. etc., waarbij de westerse muziek kan worden onderverdeeld in klassieke muziek, avant-garde, jazz, pop/rock enz. Een indeling geheel op gebruik gebaseerd is: volksmuziek, amusementsmuziek, kunstmuziek en toegepaste muziek. Deze indeling gaat geheel door de verschillende hoofdstijlen heen: een rockband van onbekende amateurs behoort tot de volksmuziek, een rockband die regelmatig Top-40-hits heeft tot de amusementsmuziek en een rockband in speciale clubs voor een relatief klein, geschoold publiek tot de kunstmuziek.

Ramones was een punk-rockgroep uit New York, opgericht in 1974.

Biografie

De Ramones ontstaan wanneer drie jonge mannen uit Queens een groep oprichten: John Cummings, Douglas Colvin en Jeffrey Hyman. Ze noemen zich de Ramones, naar een pseudoniem dat Paul McCartney wel eens gebruikt. Johnny speelt gitaar. Douglas, die zich Dee Dee noemt, neemt de bas en zang voor zijn rekening. Jeffrey, die Joey wordt genoemd, bespeelt de drums. Wanneer blijkt dat Dee Dee geen bas kan spelen en zingen tegelijk neemt Joey de rol van zanger over. Thomas Erdelyi, een vriend van John Cummings die oorspronkelijk als adviseur was aangetrokken, neemt de taak van drummer over. Hij noemt zich Tommy.

In 1976 brengen de Ramones hun eerste album uit, kortweg Ramones geheten. Op de hoes staat het advies: PLAY LOUD. Ramones is een kort maar krachtig album dat songs bevat die ontdaan zijn van alle mogelijke ballast. De opvolger Leave Home is bijna identiek maar iets verfijnder. In 1977 brengt de groep Rocket to Russia uit, door velen gezien als hun beste album ooit. Door hun punkimago worden ze echter weinig gedraaid op de radio. Kort daarop verlaat Tommy de Ramones. Hij verkiest een job in de studio in plaats van intensief op tournee te gaan. Hij wordt vervangen door Mark Bell, die de naam Marky Ramone krijgt. De groep brengt nagenoeg jaarlijks een album uit en is constant op tournee over de wereld.

Ramones bouwt vooral een stevige livereputatie uit, met kenmerkende slogans als "Gabba Gabba Hey" en "Hey Ho, Let's Go" (uit hun eerste single Blitzkrieg Bop, verschenen in 1975). Kenmerkend qua uiterlijk zijn de zwarte leren jasjes en de onbeweeglijkheid tijdens het spelen. Ze worden vooral gewaardeerd voor het mixen van verschillende muziekstijlen, wat een andere bekende punkgroep, The Sex Pistols, niet deed.

Een commercieel hoogtepunt kende de groep na hun medewerking aan de film Rock-'n-Roll Highschool. Het gelijknamige nummer is hun enige vermelding is de Nederlandse en Belgische hitlijsten.

In 1983 zijn de drankproblemen van Marky Ramone zo groot dat hij zelfs niet opduikt voor een optreden. Hij wordt direct aan de deur gezet en vervangen door Ritchie. Door het uitblijven van een grote doorbraak kiest de groep resoluut voor een hardere stijl. Op ‘Too Tough To Die’ hoor je een donkere Ramones plaat. Met zelfs enkele hard core nummers en zowaar zelfs een instrumentaal nummer! Op het podium blijven ze overtuigen met een tempo dat door Ritchie stevig wordt opgedreven. In 1987 verlaat Ritchie spontaan de groep. Hij vindt dat hij behandeld wordt als een ingehuurde drummer in plaats van een volwaardig lid van de groep. Voor twee overige optredens halen de overgebleven Ramones Clem Burke binnen. Hij is een ouwe bekende voor de Ramones uit de tijd dat ze nog geregeld optraden in CBGB in New York met o.a. Blondie. De optredens met Clem zijn een ramp en aangezien Marky Ramone zijn drankproblemen onder controle heeft wordt hij terug binnengehaald. In 1989 zet bassist Dee Dee er een punt achter en brengt als Dee Dee King een rap album uit.

Hoewel Dee Dee de song writer van de groep was beslissen de Ramones om er niet mee te kappen en gaan op zoek naar een jonge bassist. Ze vinden een marinier die als C.J. Ramone de rol van Dee Dee kan overnemen. C.J. geeft de Ramones een jonger imago en zo blijft de bezitting tot 1996. Dan zetten ze er finaal een punt achter. Kenmerken van de Ramones zijn ongetwijfeld de outfit en de snelle songs die zonder tussenpauze werden gebracht. Ook opmerkelijk is dat Johnny zijn hele carrière op Mosrite gitaren speelde. Waarvan het witte exemplaar maar liefst 17 jaar meeging! Zijn eerste gitaar kocht hij voor 50 dollar in New York. Dit type is momenteel zeer gewild en wordt in Japan veelvuldig nagebouwd. Joey Ramone was iemand die zeer gevoelig was en het feit dat zijn vriendin hem verliet voor Johnny heeft hij nooit echt kunnen verwerken. Hierdoor ontstond een spanning binnenin de groep die nooit ophield. De drugproblemen van Dee Dee waren ook problematisch maar gelukkig kon Johnny Dee Dee overtuigen om steeds nuchter op het podium te stappen. Eind jaren 80 begon Dee Dee zich echter meer en meer als rapper te gedragen, tot groot ongenoegen van Johnny. Vooral de fluo basgitaar en het korte haar paste volgens Johnny niet meer bij het imago van de groep.

De Ramones zetten in 1996 een punt achter hun carrière. Tijdens hun 22 jaar durende carrière speelden ze maar liefst 2263 optredens over de wereld. Nooit hebben ze een comeback moeten maken, want ze waren er steeds. Hun laatste wapenfeit is de "Adios amigos"-tour en hun afscheidsconcert in België vindt plaats in het cultureel centrum in Bissegem.

De band kent een wisselende bezetting, met Joey Ramone en Johnny Ramone als vaste waarden. In 2001 overleed zanger (en boegbeeld) Joey Ramone (aan lymfeklierkanker), en in 2002 Dee Dee Ramone, die de groep in 1989 had verlaten. In juni 2004 werd bekend, dat Johnny Ramone leed aan uitgezaaide prostaatkanker. In september van dat jaar overleed hij aan de gevolgen hiervan.

T.C. Matic is een Belgische rockgroep, in 1980 voortgekomen uit het duo Tjens Couter, afgeleid van oprichters Arno Hintjens (zang) en Paul Decoutere (gitaar). Laatstgenoemde werd kort na de oprichting vervangen door gitarist Jean-Marie Aerts, die samen met Arno Hintjens de meeste composities voor zijn rekening nam.

De initialen T.C. in de nieuwe groepsnaam verwijzen naar de samentrekking 'Tjens Couter', het tweede deel refereert aan de Servische surrealistische dichter Dušan Matić.

T.C. Matic mengde diverse stijlen: new wave, blues, funk, hardrock, avant-garde en zelfs Frans chanson. Het resultaat was zenuwachtige grotestadsrock met, ondanks de Amerikaanse invloeden, een Europees karakter. Het geluid van T.C. Matic was begin jaren tachtig uniek te noemen en had een grote invloed op muzikale tijdgenoten, met name in de Benelux.

De vier albums die de groep maakte ('T.C. Matic', 'l'Apache', 'Choco', 'Yé Yé') kregen uitstekende kritieken.

Met 'Oh La La La!' had de groep in 1981 een Belgische hit te pakken die het zelfs vijfentwintig jaar later nog goed doet in discotheken. 'Putain Putain', afkomstig van 'Choco', groeide onder fans uit tot een soort alternatief Europees volkslied.

De groep werd echter vooral geroemd om zijn live-optredens, met de intense voordrachten van Hintjens als middelpunt. T.C. Matic trad in heel Europa op maar een echte internationale doorbraak bleef uit. In 1986 hield de groep, na een teleurstellend verlopen tournee in het voorprogramma van The Simple Minds, op te bestaan.

Arno Hintjens begon een solo-loopbaan als Arno, die wel veel buitenlandse bijval oogstte. Hij werkte nog geruime tijd samen met Jean-Marie Aerts, die vooral als producer de kost verdient (onder andere voor Jo Lemaire, The Scabs, De Kreuners en de Urban Dance Squad), en ook met twee andere ex-T.C. Matic-leden, drummer Rudy Cloet en toetsenist Serge Feys. De Nederlandse bassist Michael Peet vervangt in 1984 Ferre Baelen.

Bananarama is een Britse meidenband die in 1980 is gevormd door Keren Woodward, Sarah Dallin en Siobhan Fahey.

Biografie

De naam Bananarama is ontstaan uit de titel "Pyjamarama", een song van Roxy Music. Met hun eerste single Aie-a-mwana (1981), die volledig was gezongen in het Swahili, scoren ze een bescheiden clubhit in Engeland. De plaat wordt opgemerkt door Terry Hall van de Fun Boy Three en deze vraagt de drie meiden om mee te zingen op het nummer: It Ain't What You Do (It's The Way That You Do It). Dit nummer staat in 1982 overal in Europa in de hoogste regionen van de hitlijsten. In Nederland bereikt het nummer de derde plaats (hun hoogste notering in Nederland). Met dit succes wordt een meidenband bekend die zes jaar later het Guinness Book of Records in zal gaan als Best All Female Group Ever.

Met name in thuisland Engeland, Azië, Australië en Canada groeien de meiden uit tot ware stijliconen van de late punkperiode. Grote onverzorgde bossen haar, versleten T-shirts en oude spijkerbroeken zijn in de begindagen hun handelsmerk. Na It Ain't... verschijnt Really Saying Something, waarbij de Fun Boy Three als gast fungeert (in Engeland een top 5-hit). Hun eerste lp genaamd Deep Sea Skiving levert nog de hits Shy Boy en Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye op (beide top 5-hits in Engeland). De albumtrack Dr. Love is geschreven door Paul Weller vlak voordat hij The Jam ophief.

Naarmate de populariteit groeit, groeien ook de verwachtingen mee voor een nieuw album. Punk is in Engeland over z'n hoogtepunt heen en als reactie daarop ontstaat er een meer glossy periode in de Engelse muziekscene (New Romantics): bands als Duran Duran en Spandau Ballet die met perfect gekapte kapsels en veel gillende meiden hun weg naar de top bereiken. Ook Bananarama laat zien over de looks te beschikken en met make-up gaan de dames vrolijk door met hits scoren. Hun eerste single van hun tweede album, simpelweg Bananarama getiteld, is Cruel Summer. In 1984 uitgebracht en een klassieker die nog steeds door iedereen wordt meegezongen. Cruel Summer betekent tevens een doorbraak in Amerika. De single bereikt in de Billboard Hot 100 de top 10 (nummer 9) en na dit succes verschijnt wederom een single die tot klassieker zal uitgroeien: Robert De Niro's Waiting (1984). Het verhaal gaat dat Robert De Niro zelf zich zo vereerd voelde dat hij de dames mee uit eten heeft genomen toen hij het nummer had gehoord. Oorspronkelijk ging de songtekst over een meisje dat in een park verkracht wordt. Tijdens het schrijfproces is van de oorspronkelijke tekst maar één regel overgebleven: "A walk in the park can become a bad dream..."

Eind 1984 wordt Bananarama betrokken bij Band Aid.

Met het overlijden van een goede vriend ten gevolge van de heersende strijd in Belfast zijn de meiden hun imago van drie vrolijk zingende meiden zonder echt talent die voor de lol muziek maken goed zat en wordt het tijd voor een career move. Eind 1984 willen de dan 23-jarige meiden serieus genomen worden! Dit resulteert in het nummer Rough Justice, een bescheiden hitje (in Nederland nummer 23) en de eerste echte flop Hotline To Heaven. De meiden realiseren zich dat dus niemand zit te wachten op drie serieuze dames (zoals Keren later in interviews ruiterlijk toegeeft). Nadat de volgende single (Do Not Disturb) en eerste release van hun nieuw te verschijnen album (True Confessions, 1986) eveneens floppen, wordt de hulp ingeroepen van het Britse producerstrio Stock, Aitken & Waterman (SAW), die net hun eerste succes hebben afgeleverd met Dead Or Alive (You Spin Me Round-Like A Record). De meiden weten wat ze willen: Venus (een oude hit van de Nederlandse band Shocking Blue) in een "high NRG"-jasje steken. SAW willen hier in eerste instantie niet aan, maar door hun zin door te drijven mogen ze het in de studio één keer zingen. SAW zijn meteen enthousiast en de grootste hit van Bananarama is een feit: Venus bereikt in 1986 de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijsten. Keren zei in een interview in 1986: "When we presented them (SAW) the 'True Confessions' album, they probably thought: well, we don't see many hits on this". ("Toen we SAW True Confessions lieten horen dachten ze misschien dat het te weinig hitpotentie had") Dit geeft wel weer hoe er binnen de groep zelf gedacht werd over de huidige koers.

Vanwege tegenvallende verkoopresultaten wordt in opdracht van de platenmaatschappij Stock, Aitken & Waterman gevraagd het aanstaande vierde album (WOW) te produceren. De eerste single van het nieuwe album wordt I Heard A Rumour, en dit bereikt de vierde plaats in de Amerikaanse hitlijst. Met opvolgers als Love In The First Degree en I Can't Help It zijn de meiden terug in de hoogste regionen van de hitlijsten. Kritiek is er ook: ze worden gezien als het zoveelste fabriekswerkje van SAW. Ook binnen de groep nemen de spanningen toe. Met name Siobhan is het niet eens met de muzikale koers en besluit in 1988, na in het huwelijksbootje met David A. Stewart van de Eurythmics te zijn gestapt, de band te verlaten. Vrij snel na haar vertrek begint ze een solocarrière onder de naam Shakespears Sister (en scoort begin 1992 met het nummer Stay een Engelse nummer 1-hit (iets wat met "de Nana's" nog nooit was gebeurd) en wordt de best verkochte single van het jaar).

Aangezien de overgebleven meiden Sara (die inmiddels haar naam zonder "h" schrijft) en Keren zichzelf niet als duo zien verder gaan, wordt een oude vriendin van de meiden opgetrommeld om de gelederen te versterken: Jacquie O'Sullivan. Met haar worden nog twee nummers van het album WOW uitgebracht (I Want You Back (nummer 5 in Engeland) en Nathan Jones (nummer 15 in Engeland)). Op het moment dat Nathan Jones de Engelse hitlijsten binnenkomt blijkt dat Bananarama een vijftiende hit scoort en daarmee gelijk staat met de Supremes die te boek staan als "Most Successful All Female Group". Ironisch is dat Nathan Jones een cover is van diezelfde Supremes (uit de tijd toen Diana Ross al vertrokken was). In diezelfde periode (eind 1988) wordt een Greatest Hits-album uitgebracht dat binnen no-time in Engeland de status van drievoudig platina bereikt.

In 1989 vindt er een heuse wereldtournee plaats om hun successen te vieren en verleent de band haar medewerking aan Comic Relief door het Beatles-nummer Help op te nemen samen met de gelegenheidsformatie Lanananeeneenoonoo (bestaande uit Dawn French, Jennifer Saunders en Kathy Burke). Hiermee belanden ze voor de zestiende keer in de Engelse top 40 en daarmee overtreffen ze de Supremes: Bananarama wordt opgenomen in het Guiness Book of Records als Most Successful All Female Group

In 1990 wordt het weer tijd voor een verandering en wordt definitief afscheid genomen van SAW. Met Pop Life (geproduceerd door de producer Youth die veel met Killing Joke heeft samengewerkt) wint Bananarama het respect van de critici terug. De plaat wordt bejubeld, maar wordt geen groot commercieel succes. De singles: Only Your Love, Preacher Man en Long Train Running komen niet verder dan de top 30. In 1991 houdt ook Jacquie het voor gezien: na vier jaar trok ze het niet meer om nog steeds voor de new girl te worden versleten.

In opdracht van de platenmaatschappij, die namelijk dreigde hun contract te beëindigen, keren de twee overgebleven dames wederom terug naar SAW om een nieuw album te maken (Please Yourself uit 1992). Een album dat hen wel weer terug in de single-charts brengt met Movin' On en Last Thing On My Mind, dat later door de boy-/girlband Steps zou worden gecoverd. Bij de meiden is de spirit weg en de maatschappij beschouwt Bananarama als een eighties band die in het huidige decennium niets te zoeken heeft en dumpt ze.

Na twee jaar rondgeshopt te hebben verschijnt er in 1995 een nieuwe cd (Ultra Violet), dansbare pretentieloze muziek in de dan heersende Euro House-stijl. Helaas zat niemand op zo'n project van de dames te wachten en de cd met de bijbehorende single: Every Shade Of Blue (nummer 95 in Australië) flopt.

In 2000 wordt uitsluitend voor de Franse markt een nieuwe cd uitgebracht (Exotica), maar er vindt geen promotie plaats, dus ook deze plaat gaat roemloos ten onder.

Momenteel zijn de twee dames (ze zijn de 40 gepasseerd en allebei moeder van puberende kinderen) de wereld rond aan het trekken en treden ze veel op tijdens eighties-festivals die momenteel populairder zijn dan ooit. Sinds de eighties weer hot zijn staat Bananarama ook weer in de schijnwerpers. Momenteel staan ze zelfs weer onder contract (bij A&G) en is er een nieuw album verschenen (Drama) met daarop de single Move In My Direction, die het weer erg goed doet in zowel de Engelse als de Amerikaanse single-charts.

The Blues Brothers is een Amerikaanse band ontstaan uit de passie die Saturday Night Live-acteurs John Belushi en Dan Aykroyd deelden voor blues en R&B uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. In de gelijknamige bar van Aykroyd werd muziek uitgewisseld en was vaak gelegenheid voor jamsessies met de blues als thema.

Het eerste optreden bestond uit een vertolking van het nummer King Bee, dat Belushi zong in een bijenkostuum aansluitend op de "Killer Bee"-sketch in Saturday Night Live. Later ontstond het in zwart geklede duo Jake en Elwood Blues, begeleid door het toenmalige huisorkest van Saturday Night Live, waarin bekende namen van het Stax-label speelden zoals Steve Cropper, Donald Dunn, Lou Marini en Alan Rubin. Als onderdeel van de show droeg Aykroyd een middels handboeien beveiligd attachékoffertje met daarin uitsluitend één bluesharp (Hohner Special 20).

Naar aanleiding van het succes van SNL besloot de "band" op tournee te gaan. Dit resulteerde in hun eerste livealbum getiteld Briefcase Full Of Blues. In 1980 volgde een tweede liveregistratie, getiteld Made In America.

Ook in 1980 werd de film The Blues Brothers opgenomen, die gebaseerd was op de karakters uit de band.

Ennio Morricone OMRI (Rome, 10 november 1928) is een Italiaanse componist die de muziek voor ruim 500 films en televisieseries componeerde en orkestreerde. Hij componeerde tevens meer dan honderd popsongs (voor onder meer Mireille Mathieu en Mina) en een 150-tal klassieke composities zoals een opera, een tiental viool- en pianoconcerto's en kamermuziek.

Tot zijn bekendste filmscores behoren For a Few Dollars More (1965), The Good, The Bad & The Ugly (1966), Once Upon a Time in the West (1968), Once Upon a Time in America (1984), The Mission (1986), The Untouchables (1987), Cinema Paradiso (1989), Bugsy (1991), Wolf (1994), Malèna (2001), Fateless (2005) en Baaria (2009). Hij schrijft momenteel muziek voor 'Capone Rising' van Brian De Palma.

De componist verkocht wereldwijd meer dan 50 miljoen albums en singles, waarvan meer dan 6,5 miljoen in Frankrijk, ruim drie miljoen in de Verenigde Staten en meer dan twee miljoen albums in Korea.

Biografie

Op zesjarige leeftijd startte Morricone met het componeren van muziek. Vier jaar later ving hij aan met zijn opleiding aan het Conservatorium van de Accademia Nazionale di Santa Cecilia waar hij trompet studeert. Zijn eerste volwaardige composities schreef hij net na de Tweede Wereldoorlog, waaronder de klassieke stukken Il Mattino (1946), Imitazione (1947) en Iintimità (1947). In 1952 behaalde Morricone met grootse onderscheiding het diploma 'Instrumentation for band' en twee jaar later het diploma 'Composition'.

In de jaren vijftig en zestig orkestreerde Morricone de muziek voor popartiesten (waaronder Paul Anka en Mireille Mathieu) en componeerde hij een honderdtal popsongs waarvan de hit 'Se telefonando' (1966) van Mina. Daarbuiten schreef hij achtergrondmuziek voor de nationale omroep Radio Audizioni Italiane (RAI) en werkte hij als muzikaal assistent en orkestrator voor televisieprogramma's.

Il Federale

De eerst stap in de filmmuziekwereld zette Morricone in 1959 toen hij fungeerde als dirigent en orkestrator voor de film Death of a Friend. Twee jaar later componeerde hij de muziek voor Luciane Salces film Il Federale, zijn eerste officiële score. De samenwerking met Salce verliep vlot en werd overgedaan voor nog een vijftal andere films.

Samenwerking met Italiaanse regisseurs

Sergio Leone

Het is echter de samenwerking met jeugdvriend Sergio Leone die Morricone bekend maakte. De westernfilm A Fistful of Dollars (1964) werd een wereldsucces mede dankzij de muziek die in de film overheerste. Budgetbeperkingen maakte het echter voor de componist financieel onmogelijk om een volwaardig orkest te gebruiken. Hij maakte voor vele scores dan ook gebruik van ongebruikelijke instrumenten om de muziek toch groots te laten overkomen.

Siciliaanse folkinstrumenten, enkele houtblazers, de toen recent ontwikkelde (elektrische) Fender gitaar, een koor en allerlei special effects vormden de basis van zijn filmmuziek uit deze periode. Hij ontwikkelde de muzikale mogelijkheden om een score te componeren. Met A Fistful Of Dollars begon ook de tien jaar durende samenwerking met Alessandro Alessandroni, een begenadigd 'whistler', en met het koor 'Cantori Moderni'.

Morricone componeerde de scores voor alle Leone-films, acht in totaal, met klassiekers als For a Few Dollars More (1965), The Good, The Bad & The Ugly (1966), Once Upon a Time in the West (1968) en Once Upon a Time in America (1984). De muziek, die vaak al af was alvorens de film werd gedraaid, werd op de filmset afgespeeld via grote luidsprekers om zo de acteurs in de ‘juiste stemming’ te brengen. Sergio Leone vond Morricone's muziek zo goed dat de muziek in zijn films vaak een onmiskenbare rol speelt.

De westernscores (een dertigtal in totaal) van Morricone behoren tot de bestsellers wat filmmuziek betreft. De best verkochte score van Morricone is Once Upon a Time in the West met een wereldwijde verkoop tussen 5 en 10 miljoen exemplaren. De muziek uit deze film werd door Willem Duys zeer intensief in zijn radioprogramma "Muziek Mozaïk" gedraaid waarna de langspeelplaat ervan in Nederland een 800.000 maal over de toonbank ging.

In 1971 haalde de componist de hitlijsten met Here's to You, gezongen door de Amerikaanse folkzangeres . Dat jaar kreeg hij zijn eerste gouden plaat in Italië voor de verkoop van één miljoen albums. Tevens mocht Morricone in 1971 een Targa d'Oro in ontvangst nemen voor de wereldwijde verkoop van 22 miljoen albums.

10cc was een Britse rockgroep die voornamelijk in de jaren zeventig van de twintigste eeuw populair was. De groep werd in 1972 in Manchester gevormd en bestond uit Eric Stewart (zang en gitaar), Lol Creme (zang, gitaar en keyboard), Graham Gouldman (bas) en Kevin Godley (drums). De groep werd door muziekgoeroe Jonathan King omgedoopt van Hotlegs in 10cc en werd al snel bekend door hun grappige, hedendaagse teksten en innovatieve muziekstijl.

Paul Burgess kwam in de plaats van Godley en Creme die in 1976 de band verlieten. Godley & Creme wilden verder met de gizmo, een effectgenerator voor elektrische gitaar die zij hadden ontworpen, werden daarna beroemd als zingend duo, maar zijn veel beter bekend als de producers van videoclips. De video die ze maakten voor hun lied Cry in 1985 is bijzonder omdat het een van de eerste mainstreamvideo's is die de morphing-techniek gebruikt.

Graham Gouldman vormde samen met Andrew Gold de groep Wax (2 albums).

Het verhaal gaat dat de groep haar naam ontleende aan de hoeveelheid sperma die de gemiddelde man kwijtraakt per zaadlozing (9cc), maar aangezien zij net iets meer waren dan de gemiddelde man, moest de naam 10cc worden. In werkelijkheid echter werd de naam gegeven door producer Jonathan King, die een droom had over een wereldbekende band met die naam. Overigens komt bij de zaadlozing gemiddeld slechts 3cc sperma vrij.

In de jaren 2006 en 2007 laten 10cc leden van het eerste uur weer van zich horen. Graham Gouldman trekt uitverkochte optredens, die worden aangekondigd als '10cc - Graham Gouldman and friends'. Gouldman speelt voornamelijk 10cc hits, maar ook nummers die hij in de jaren zestig (van de vorige eeuw) voor andere groepen schreef (The Hollies, The Yardbirds, Herman's Hermits) ontbreken niet. Paul Burgess en Rick Fenn (beiden speelden ook in 10cc) maken deel uit van de band van Gouldman. De concerten van Gouldman vinden voornamelijk in Engeland plaats, maar ook in Australië, Duitsland, Denemarken en België.

In 2006 schrijven Graham Gouldman en Kevin Godley samen nieuwe nummers. Naar verwachting komt van hen een een nieuwe cd uit onder de groepsnaam 'GG06'. Lol Creme is eveneens wederom muzikaal actief in de groep 'the Producers', waarvan in het najaar een cd uitkomt. Van deze cd is al een single verschenen. Eric Stewart werkt aan een solo cd, nadat eerder van hem in 2003 de cd 'Do not bend' verscheen. Er gaan geruchten dat (ook) 10cc in oorspronkelijke bezetting weer bij elkaar komt. Eric Stewart voelt er echter nog weinig voor, in tegenstelling tot Gouldman, Godley en Creme.