Luv' (1978-1981, 1989-1993, 2005-) is een Nederlandse meidenpopband uit de jaren '70 en '80, die vooral vrolijke discodeuntjes op het repertoire had staan.

Biografie

De band wordt in 1976 opgericht door de producer Hans van Hemert. Samen met componist Piet Souer en manager Han Meijer schrijft hij het nummer My man dat hij het jaar daarop laat inzingen door drie op uitstraling bij elkaar gezochte dames, de roodharige José Hoebee, de blondine Marga Scheide en de donkerharige Patty Brard. Het liedje is serieus van toon, en gaat over een spoorwegmedewerker die wordt doodgeschoten. Het nummer haalt de hogere regionen van zowel de Belgische als de Nederlandse hitparade. De opvolger Dream wordt echter geen succes.

Het jaar daarop gooit Luv' het over een andere boeg. In 1978 moet Hans van Hemert zorgen voor de titelsong van de komische VPRO-serie Het Is Weer Zo Laat (Waldolala) met Dolf Brouwers (Waldo van Dungen) als louche nachtclubeigenaar. De dames van Luv' worden ingezet en zingen het vrolijke U.O. me (you owe me) met als subtitel You're very welcome in Waldolala. Deze titelsong slaat onmiddellijk aan in de hele Benelux en de weg is geopend voor verdere hits. De eerste nummer-1-hit van de dames wordt You're the greatest lover, gevolgd door een tweede: Trojan horse. Hierna volgen nog een aantal grote hits tot begin jaren '80.

Ook in het buitenland, Zwitserland, Engeland, Duitsland en Frankrijk, blijkt hun muziek aan te slaan. Jonathan King neemt een coverversie op van You're the greatest lover. Wanneer ze enkele nummers van hun derde album ook in het Spaans inzingen, weten ze hits te behalen in Spaanstalige landen. In Nederland worden in navolging meidengroepen als de Dolly Dots en Babe opgericht.

Patty Brard verlaat Luv' in 1980. Haar plaats wordt ingenomen door Ria Tielsch. De nieuwe bezetting produceert een vierde album, wat uiteindelijk hun voorlopig laatste blijkt te zijn. Over de plaat wordt door sommigen wel beweerd dat niet Ria, maar Patty nog te horen is op het album. Ria staat echter op de hoes.

Van 1989 tot 1993 hebben ze een tijdelijke comeback met enkele bescheiden hitjes.

In 2005 kwam de groep in de originele bezetting nog een keer bij elkaar, voor een optreden tijdens het 40-jarig jubileum van Hans van Hemert. Ondanks alle beledigingen die de zangeressen elkaar in het verleden via de media hadden toegeworpen, smaakte de samenwerking (en het geld dat die samenwerking opbracht) naar meer. In mei 2006 is 'Luv' een van de 'super surprise acts' bij drie optredens van de 'Toppers' Gerard Joling, René Froger en Gordon in de Amsterdam ArenA. Dit werd allemaal gevolgd met een camara en later uitgezonden bij het RTL 5 programma Back In Luv.

Percy Sledge (Leighton (Alabama), 25 november 1940) is een Amerikaans soulzanger, best bekend van de nummers "When a Man Loves a Woman" en "My Special Prayer". Hij is voornamelijk bekend van emotionele soulballads, maar hij was ook een van de eerste artiesten die country met soul mengde, waarbij hij covers van onder andere Kris Kristofferson zong.

Begin jaren zestig werkte Sledge nog als verpleger in een ziekenhuis, toen hij zijn eerste treden in de muziek maakte als lid van de soulgroep de Esquires Combo. Lokale dj Quin Ivy adviseerde hem in 1966 om solo te gaan. "When a Man Loves a Woman", door Sledge zelf geschreven, was de eerste single die van hem werd uitgebracht in de zomer van 1966, bij Atlantic Records. Al snel werd het wereldwijd een grote hit, waaronder nummer één in de Verenigde Staten. De single werd opgevolgd door de hits "Love me Tender", "Take Time to Know her" en in 1969 "My Special Prayer".

In de jaren zeventig daalde zijn populariteit. "I'll be your everything" uit 1975 was zijn laatste grote internationale hit. Zijn optredens verkochten daarentegen een stuk beter en tot in de jaren negentig bleef hij uitverkochte zalen trekken. In 1987 werd "When a Man Loves a Woman" weer een hit, dankzij een reclame van het jeansmerk Levi's.

George McCrae (West Palm Beach, Florida, 19 oktober 1944) is een Amerikaanse discozanger. Hij is vooral bekend van zijn wereldwijde nummer 1-hit Rock your baby uit 1974, die één van de eerste grote discohits was. Van 1967 tot 1977 was hij getrouwd met zangeres Gwen McCrae. Sinds 1989 is hij getrouwd met de Nederlandse Yvonne Bergsma en woont hij op Aruba en in Geleen.

Biografie

George McCrae werd geboren als tweede in een gezin met negen kinderen als zoon van een politieagent. Op zesjarige leeftijd zong hij, net als zijn moeder in het kerkkoor. Op de middelbare school zat hij in verschillende bandjes, waaronder The Fabulous Stepbrothers en The Jivin' Jets. In 1963 ging hij voor vier jaar bij de marine. In deze periode leerde hij toekomstige vrouw Gwen Mosley kennen. Na zijn dienstplicht richtte McCrae The Jivin' Jets opnieuw op en Gwen werd aan de bezetting toegevoegd. Niet lang daarna ging George en Gwen als duo verder. Ze trouwden en kregen een platencontract aangeboden. De opnames die ze maakten waren niet succesvol en George McCrae beëindigde zijn muzikale carrière om criminologie te gaan studeren en manager van zijn vrouw te worden, die solo verder ging. Na twee jaar kreeg hij toch weer interesse om in de muziek verder te gaan.

Harry Wayne Casey (KC) en Richard Finch van de toen nog onbekende KC & the Sunshine Band hadden in februari 1974 het nummer Rock your baby geschreven. Ze wilden het echter zelf niet opnemen, omdat ze net zelf een single hadden uitgebracht en het lied te hoog was voor KC's stem. Ze dachten eraan het nummer door Gwen McCrae of Jimmy Bo Horne te laten zingen, maar omdat George McCrae toevallig in de studio was werd hem de kans aangeboden.

Rock your baby werd een wereldwijde hit en stond in verschillende landen op de eerste plaats in de hitparade. In Amerika stond hij twee weken op nummer 1, in de Top 40 zeven, in de Nationale Hitparade acht weken en in Vlaanderen vijf weken. McCrae had niet op dit grote succes gerekend en had moeite met alle aandacht en waardering die hij kreeg. Rolling Stone verklaarde Rock your baby tot #1-song van 1974 en hij werd genomineerd voor een Grammy voor beste mannelijke R&B-zanger, die uiteindelijk gewonnen werd door Stevie Wonder. Na het plotselinge succes lukte het McCrae niet om met een geschikte opvolger te komen. In zijn eigen land had hij nog wel een aantal bescheiden hits, maar die bereikten geen van alle de top 30. In Europa, waar Rock your baby erg goed was aangeslagen, had McCrae nog wel een top 10-hit met I can't leave you alone, maar daarna nam ook daar het hitparadesucces af.

In 1975 scoorde Gwen McCrae een Amerikaanse top 10-hit met Rockin' chair. George bleef echter de grote ster die Gwen graag had willen zijn. In 1977 liep hun huwelijk op de klippen. Niet lang daarna hertrouwde hij en verhuisde hij naar Canada. McCrae raakte daar failliet en ook zijn tweede huwelijk mislukte. Begin jaren 80 verliet hij even de muziek en ging hij werken als portier in een hotel en had hij een baantje in een supermarkt. In 1984 pakte hij de draad weer op en bracht het album One step closer een een gelijknamige single uit. In Amerika bleef zijn come-back onopgemerkt, maar in Europa bereikte hij de onderste regionenen van de hitlijsten.

Door een misverstand kwam in januari 1986 in de media dat George McCrae zou zijn overleden aan kanker. De Amerikaanse media hadden hem echter verward met de zanger-acteur Gordon MacRae. Door de hardnekkigheid van het gerucht, werd hij minder vaak gevraagd voor optredens en werd soms gedacht dat hij een George McCrae-imitator was. Hierdoor en omdat hij in Europa meer waardering kreeg, ging hij vanaf dat jaar toeren door Europa. In 1988 verhuisde hij naar Nederland waar hij een jaar later trouwde met het Nederlandse model Yvonne Bergsma. Met haar is hij nog steeds getrouwd en woont hij afwisselend op Aruba, in Geleen en in West Palm Beach. In de jaren 90 heeft hij nog een aantal albums opgenomen en in 2003 verscheen zijn laatste album, die echter voor het grote publiek onbekend zijn gebleven. Wél heeft hij nog steeds succes met optredens.

In 2007 nam zijn dochter Marcella McCrae, die hij in 1988 had verwekt bij zijn toenmalige Italiaanse vriendin Rosanna Molignini, deel aan de Duitse versie van Popstars. Zij moest het voor het televotende publiek afleggen tegen de Nederlandse Tialda van Slogteren en liep zo een plaats in de popgroep Room2012 mis.

George Harrison (Liverpool, 25 februari 1943 - Los Angeles, 29 november 2001) was gitarist van de legendarische popgroep The Beatles. Hij maakte vrijwel vanaf het begin deel uit van de groep. Hij werd geboren in het Engelse Liverpool. Volgens Harrison was hij eigenlijk geboren op 24 februari. Op zijn geboortecertificaat staat echter 25 februari als geboortedatum.

Beatle George

Zijn muzikale loopbaan begon op school, waar hij in de band 'The Quarrymen' speelde, samen met zijn vrienden John Lennon en Paul McCartney, die hem bij Lennon introduceerde. Met Paul, John Lennon, Stuart Sutcliffe en Pete Best (later vervangen door Ringo Starr) vormde hij in 1959 de band 'Silver Beatles'. In 1960 veranderden ze de naam in 'The Beatles' en werden ze gevraagd in Duitsland op te treden. Dat was het begin van het succesverhaal van de groep, dat tien jaar geduurd heeft.

Als componist werd hij binnen de Beatles overigens naar eigen zeggen nooit helemaal erkend, ondergesneeuwd als hij werd door het grote(re) succes en de dominantie van het koppel Lennon-McCartney. Pas in 1969 werd Harrison door de critici muzikaal op een lijn gesteld met Lennon en McCartney na het verschijnen van de elpee Abbey Road waarop zijn composities Something en Here Comes The Sun staan.

Solocarrière

In november 1968 werd de eerste soloplaat van Harrison uitgebracht onder de titel Wonderwall Music. Het jaar erop verscheen Electronic Sounds waarop Harrison met de moog synthesizer experimenteerde. Nadat McCartney de Beatles in april 1970 verlaten had ging ieder zijns weegs. Harrison begon een solocarrière. Nog in 1970 verscheen zijn derde album All things must pass, met daarop de grote hit My Sweet Lord. Het is meteen een driedubbel album: het is duidelijk dat Harrison wil laten horen wat hij al die jaren niet kwijt kon op de Beatles-albums. 'All things must pass' is een klassiek album van de jaren 70. Volgens velen zou hij later het album kwalitatief ook niet meer overtreffen.

Ook maakte hij in 1974 als eerste ex-Beatle een tournee door de Verenigde Staten. Zijn belangstelling voor oosterse spiritualiteit bracht hem aan de voeten van Indiase goeroes en dat had zijn weerslag op de muziek die hij componeerde. Midden jaren '60 al verwerkte hij bijvoorbeeld oosterse instrumenten zoals de sitar in nummers van de Beatles (Lennons Norwegian Wood (1965) en zijn eigen Love you too uit 1966). Later trad hij op met de Indiase musicus Ravi Shankar.

Na de moord op John Lennon in 1980, maakten de overige Beatles in 1981 als eerbetoon aan hem samen het nummer All those years ago, wat een hit werd in de Verenigde Staten. Het nummer is geschreven door George Harrison en staat op het album 'Somewhere in England'.

'Cloud nine' is een comeback album voor Harrison. Met 'Got my mind set on you' en 'When we was fab' keert hij terug in de hoogste regionen van de hitparade.

Eind jaren 80 heeft Harrison veel succes als prominent lid van de band Traveling Wilburys. Deze band maakt twee albums maar gaat ten onder door het overlijden van Roy Orbison en kort daarop de dood van diens beoogde opvolger Del Shannon.

In 2002 verscheen postuum zijn laatste album Brainwashed. Het album is afgemaakt door zoon Dhani Harrison en ontving lovende kritieken.

Op 29 november 2002, een jaar na het overlijden van George Harrison, werd er in de Royal Albert Hall een special concert gehouden als eerbetoon aan Harrison. Onder andere Paul McCartney, Ringo Starr, Eric Clapton, Ravi Shankar en Billy Preston spelen die avond songs van Harrison. In 2003 wordt dit concert uitgebracht op CD en DVD onder de titel The Concert For George.

Op 14 april 2009 werd Harrison geëerd met een ster op de beroemde Hollywood Walk of Fame.

Andere projecten

Harrison stond bekend als de wat verlegen filosoof van de groep, die ook belangstelling had voor andere zaken dan muziek. Zo zette hij zich als organisator van the concert for Bangladesh in voor de slachtoffers van de grote overstroming in Bangladesh, was gastmusicus en deed mee aan een aantal speelfilms. In 1979 produceerde hij de Monty Python-film Life of Brian. Hij verkocht zijn productiemaatschappij in 1994 voor ruim 9 miljoen euro.

Overlijden

George Harrison trouwde tweemaal, op 21 januari 1966 met Pattie Boyd, de latere echtgenote van Harrisons vriend Eric Clapton, van wie hij op 9 juni 1977 scheidde, en op 2 september 1978 met Olivia Arias, met wie hij een zoon had, Dhani, die een maand voor hun huwelijk geboren werd. In 1998 werd bekend dat hij was behandeld voor keelkanker en een jaar later, op 30 december 1999 betrapte hij een inbreker in zijn eigen huis, waarbij hij steekwonden en een klaplong opliep. Op 9 juli 2001 maakte Harrison bekend dat hij opnieuw kanker had en in Zwitserland werd bestraald. Op 29 november 2001 tenslotte overleed hij in Los Angeles aan de gevolgen van zijn ziekte.

Raffaele Celeste "Nini" Rosso (Turijn, 19 september 1926 — Rome, 5 oktober 1994) was een Italiaans jazztrompettist en -componist.

Rosso's ouders stuurden hem naar de universiteit, maar op zijn 19e verkoos hij de trompet boven zijn studie. Hierdoor werd hij gedwongen zijn ouderlijk huis te verlaten. Toen de nachtclub waar hij werkte door de politie gesloten werd, keerde hij terug naar huis, maar na een kort verblijf vertrok hij weer om zijn carrière opnieuw op te bouwen. Al snel werd Rosso één van de beste jazztrompettisten van Italië, met als hoogtepunt de jaren 60. In 1962 werd hij bekend in Groot-Brittannië, toen zijn opname "Concerto Disperato" werd gecoverd door Ken Thorne and Orchestra en een hit werd onder de titel "The Theme from 'The Legion's Last Patrol'". Rosso’s origineel werd snel uitgebracht onder het minder bekende Durium Label en bereikte hiermee ook de hitparade maar een echte hit zou het nooit worden. Zij wereldbekende hit “Il Silenzio” uit 1965 haalde de nummer 1 van de hitlijsten in Italië, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Wereldwijd werden meer dan 10 miljoen singles verkocht. Rosso stierf ten gevolge van een tumor in 1994.

Shocking Blue was een Nederlandse rockband uit Den Haag die in de jaren '60 en '70 succesvol was. De groep werd in 1967 opgericht door Robbie van Leeuwen, die naar eigen zeggen bij The Motions aan zijn plafond was gekomen en een groep in de steigers wilde zetten waarmee hij internationaal meer kansen zag. Van Leeuwen rekruteerde de groepsleden uit diverse hoeken van de Haagse beatscene en koos in eerste instantie voor een zanger, Barry Hay, die net The Haigs had verlaten. Hay paste echter en van Leeuwen sprak de historische woorden: "Hier zul je nog spijt van krijgen" (quote van Barry Hay op NCRV-televisie). Uiteindelijk werd Fred de Wilde de zanger en werd er een lp voor Polydor opgenomen. Het album scoorde matig. Een jaar later stapte Shocking Blue over naar het pas opgerichte Pink Elephant-label van Dureco. Toen De Wilde in 1968 een oproep kreeg voor militaire dienst, besloot Van Leeuwen dat hij zijn groep wilde completeren met een zangeres. In eerste instantie werd gedacht aan Annet Hesterman, maar zij bleek net een contract met een manager te zijn aangegaan en bedankte. Later was ze nog korte tijd de zangeres van de Groningse Ro-d-ys. In Loosdrecht stuitten Van Leeuwen en manager Cees van Leeuwen op Mariska Veres, die daar optrad met The Motowns tijdens een feestje van de Golden Earring. En de rest is geschiedenis. Shocking Blue werd de eerste Nederlandse groep die een nummer 1-hit in de Billboard Hot 100 van de Verenigde Staten behaalde met de single Venus. De groep scoorde nog vele andere hits en ging in 1975 uit elkaar. In 1979 werd een poging tot een reünie gedaan, maar die duurde maar zo'n jaar of twee.Shocking blue herrees in een nieuwe samenstelling in 1993 met Mariska Veres, maar zonder Robbie van Leeuwen. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.

De groepsleden door de jaren heen:

• Fred de Wilde (zang) (tot de herfst van 1968)
• Mariska Veres (zang) (vanaf de herfst van 1968) (overleden in 2006)
• Robbie van Leeuwen (gitaar)
• Cor v.d. Beek (drums) (overleden in 1998)
• Klaasje van der Wal (basgitaar) (tot 1972)
• Henk Smitskamp (basgitaar) (vanaf 1972)
• Leo van de Ketterij (extra gitarist in de jaren 1970 - 1971)
• Martin van Wijk (gitaar) (vanaf 1973)
• André van Geldorp (gitaar) (vanaf 1993)

Verder speelden onder andere bij Shocking Blue: de drummers Jan Peijnenburg (Doe Maar), Gerben de Bruijn en Michel Schreuder; de bassisten Wim Voermans, Bert Meulink en Paul Heppener; toetsenist Michael Eschauzier (ex-Catapult).

Venus

De groep had een wereldwijde hit met Venus, een lied gebaseerd op The Banjo Song uit 1963 van The Big 3. De single behaalde in Nederland twee keer de Nederlandse Top 40, maar wist niet hoger te komen dan #3. Venus bereikte in de Verenigde Staten echter de #1-positie, net als in veel andere landen in de wereld. Het nummer is inmiddels een evergreen en staat ook jaarlijks in de Top 2000 van Radio 2. Bovendien is het talloze keren gecoverd: bijvoorbeeld als intro van Stars on 45, dat ook een #1-positie in Amerika behaalde, en een versie van de meidengroep Bananarama, die in 1986 eveneens de #1-positie in Amerika behaalde.

Markante ijkpunten

Na een concert in het Julianapark in Utrecht in de zomer van 1969 werd uit baldadigheid door enkele jongeren aan een snoer van de feestverlichting getrokken, waardoor een paal met lampjes omviel en de verlichting uitviel. Robbie van Leeuwen vertelde jaren later over dit voorval vol trots op de radio, dat "bij een concert in Utrecht de boel was afgebroken".

In 1970 werden de bandleden naar aanleiding van het Amerikaanse succes van Venus benoemd tot ereburgers van Den Haag. Ze kregen een eremedaille. De fans konden een erepenning kopen die door sommigen ook nu nog gekoesterd wordt.

In 1971 werd Shocking Blue tijdens de tweede editie van Pinkpop het spelen nagenoeg onmogelijk gemaakt. De bezoekers vonden Shocking Blue maar een kapitalistisch hitgroepje dat niet paste op het hippe en progressieve Pinkpop. Fluitconcerten en "een regen van rot fruit" (zoals te lezen in een verslag over het festival) waren Shocking Blues deel en Robbie, Henk, Cor en Mariska konden niet veel anders doen dan vertrekken.

In 1972 werd de groep tijdens een uitgebreide tournee door diverse landen gevolgd door een filmploeg van Cinecentrum. Resultaat was de special "Around the world" die in oktober door de AVRO op tv werd uitgezonden. Te horen zijn stukken uit de albums "Inkpot" en "Attila". De special verscheen in 2003 op de dvd van Shocking Blue.

In 1973 speelde Shocking Blue op het Haagse Malieveld tijdens de 18 aprildemonstratie van Radio Veronica. Ze waren de eerste act. Om de vele demonstranten niet te lang in de regen te laten wachten begon Shocking Blue wat eerder dan gepland aan het optreden. Ook The Cats, Mouth & MacNeal en de George Baker Selection hoorden tot de grote groep artiesten die Radio Veronica een warm hart toedroegen.

Einde in zicht

Na een reeks succesvolle singles en albums krijgt Robbie van Leeuwen in 1973 geelzucht en besluit zich als actief lid uit Shocking Blue terug te trekken. Zijn plaats op het podium wordt ingenomen door Martin van Wijk. De band heeft nog een album opgenomen in deze samenstelling: "Good Times", maar Mariska Veres is op een gegeven moment niet gelukkig met het (wan)gedrag van sommige bandleden en besluit te stoppen met Shocking Blue. Op 1 juni 1974 kondigt de band aan te stoppen, maar door contractuele verplichtingen om platen uit te brengen komt er in 1975 nog een laatste single uit van Shocking Blue: "Gonna sing my song". De plaat blijft hangen in de Tipparade. Mariska start een solocarrière en heeft daar vooral in Duitsland succes mee. Maar daar zij een 'band-mens' is en (toen) het solo-optreden niet zag zitten, besloot ze ook daar een punt achter te zetten. Omdat er toch brood op de plank moet komen, gaat ze een poosje werken als diskjockey in een Haagse club. Ook maakt Mariska een tijdje deel uit van Robbies nieuwe groep Mistral.

In 1979 komt de band heel even in originele samenstelling bij elkaar en er wordt zelfs een comeback-single opgenomen: "Louise". Maar het blijft allemaal steken in goede bedoelingen en het nummer wordt niet uitgebracht. Een opname ervan is wel her en der op internet te beluisteren. Een jaar later is de originele Shocking Blue dé sensatie van de Haagse Beat Nacht in de Houtrusthallen. Toch gaat Shocking Blue op den duur weer ter ziele. In 1986 is er weer een opleving met de single "The jury and the judge", maar als de plaat niets doet houdt Robbie het verder voor gezien, al was het maar door het feit dat het geld weer binnenstroomde door het succes van de Britse meidengroep Bananarama.

In 1993 krijgt Mariska van Robbie speciale toestemming om met een nieuwe groep weer onder de naam Shocking Blue te gaan optreden. Veres is het enige originele lid. De anderen zijn nieuw, maar weten zich de muziek van Shocking Blue verrassend goed eigen te maken. Ook Mariska's levenspartner André van Geldorp speelt mee in het nieuwe Shocking Blue. De groep brengt in 1994 een single uit: "Body and soul", maar die gaat nagenoeg geruisloos aan het publiek voorbij. Mariska blijft echter ook solo en met andere ensembles actief: zo treedt ze op met The Clarks, met big bands, het Mariska Veres Shocking Jazz Quintet (album "Shocking You" - 1993), haar eigen rockband Veres en in 2003 maakt ze met Andrei Serban ook een zigeuner-cd ("Gipsy Heart"), waarmee ze terugkeert naar haar zigeunerroots.

Het definitieve einde voor Shocking Blue komt op 2 december 2006: Mariska Veres overlijdt aan kanker; de ziekte was kort daarvoor bij haar vastgesteld.

Het nummer "Love buzz" werd gecoverd door Nirvana. Deze versie staat op hun debuutalbum Bleach uit 1989. Ook The Prodigy werpt zich op "Love buzz" en mixt de originele opnamen uit 1969 met de drumbeats van 2004 op de cd "always outnumbered, never outgunned" onder de titel "Phoenix".

Sinds juli 2007 is er (op initiatief van Huub Koch) een speciale "Shocking Blue Memorial Website". Het is een trefpunt voor fans, die hier hun herinneringen aan de band kunnen delen, foto's plaatsen, video's bekijken en contact met elkaar kunnen maken.

We spreken van een ijsdag wanneer op deze dag de maximum temperatuur, gemeten in een weerhut, -0,0 ºC of minder bedraagt.

Nederland heeft gemiddeld per jaar tussen de 6 en 12 ijsdagen (De Bilt: 8). Het totaal aantal ijsdagen in een winter is een van de methodes om te berekenen hoe streng een winter was, echter een meer gebruikte methode is het koudegetal (of Hellmanngetal).