Procol Harum is een Britse band, die in het begin van de jaren '60 werd gevormd. De band is vooral bekend van hun nummer-1-hits A Whiter Shade of Pale en Homburg. De band wordt gezien als een van de wegbereiders van het genre progressieve rock. De samenstelling van de band is in de loop der tijd veelvuldig gewijzigd. De enige constante leden zijn zanger/pianist Gary Brooker en tekstschrijver Keith Reid.

Biografie

De wortels van Procol Harum lagen in een live band genaamd 'The Paramounts', die door Gary Brooker en Robin Trower werd geleid, populaire artiesten in het begin van de jaren '60. Zij sloten in 1963 een contract af bij Parlophone en brachten de single Poison Ivy uit, die een gematigd succes was in Groot-Brittannië. Zij konden dit succes echter niet vasthouden en de band viel in 1966 uiteen. Brooker ging werken als liedjesschrijver en kwam hierbij in aanraking met tekstschrijver Keith Reid, met wie hij een aantal nummers schreef. Om deze nummers uit te voeren werd een nieuwe band genaamd 'Pinewoods' opgericht, met daarin naast Brooker o.a. organist Matthew Fisher en bassist Dave Knights. Met deze band werd het nummer A Whiter Shade of Pale opgenomen. Nog voordat dit nummer werd uitgebracht werd de naam van de band veranderd in Procol Harum. De bandnaam werd gekozen door de manager, naar de naam van de kat van een vriend.

A Whiter Shade of Pale werd een enorm succes en is één van de weinige nummers die tot twee keer toe de nummer 1 positie in de hitparade zou behalen. Het nummer wordt algemeen beschouwd als één van de grootste popklassiekers. De samenstelling van de band werd gewijzigd door twee leden te vervangen door oud-Paramounts Robin Trower (gitaar) en B.J. Wilson (drums). Een eerste album werd opgenomen, eenvoudig Procol Harum geheten. Ook verscheen een tweede single, Homburg, dat weliswaar minder succes had dan de voorganger, maar wel weer de 1ste plaats behaalde in de hitparade. Latere singles hadden vaak weinig succes maar de LP's vonden hun weg naar een groot en trouw publiek, echter vooral in het buitenland, met name in Nederland. Op de volgende albums, Shine on Brightly en A Salty Dog werd de op het eerste album ingeslagen weg verder gevolgd, steeds met compositorische bijdragen van Brooker, Fisher en Trower. Daarna verliet Matthew Fisher de band om te worden vervangen door Chris Copping, waarmee alle oud-leden van de Paramounts weer herenigd waren. In deze bezetting werd het album Home opgenomen, min of meer een conceptalbum rond het thema de dood. Na het volgende album, Broken Barricades uit 1971, verliet ook Trower de groep. Hiermee bleef Brooker als enige componist over.

In de jaren zeventig bleef Procol Harum populair. De band ging ondanks een constant wijzigende bezetting door met het maken van muziek. Zij waren een van de eerste groepen die succes had met een symfonieorkest.

Meer personeelsproblemen droegen bij tot dalende verkoop tegen het einde van de jaren zeventig. Korte tijd later viel de band uiteen (1977), al werd de groep vijf maanden later herenigd voor een eenmalig optreden. Brooker begon vervolgens een solocarrière. In 1991 werd Procol Harum echter heropgericht. De band bestond nu uit Brooker, Trower, Fisher en drummer Mark Brzezicki. B.J. Wilson was het jaar daarvoor overleden. Na de opname van het album The Prodigal Stranger viel ook deze bezetting uiteen. Pas in 2003 verscheen het meest recente album The Well's on Fire, waarop ook Fisher weer te horen is. Na dit album stapte Fisher echter weer op. In november 2006 stapte hij naar de rechter om zijn deel in de rechten op A Whiter Shade of Pale op te eisen. Hij kreeg vervolgens 40% van de credits toegekend, omdat de rechter het met hem eens was dat zijn orgelspel een wezenlijk onderdeel van de song is. In april 2008 werd deze beslissing in hoger beroep weer teruggedraaid en kreeg Brooker weer de volledige rechten. Een van de redenen was dat Fisher pas na 30 jaar om deze royalty's vroeg.In 2010 maakt Fisher op zijn website bekend dat hij een overeenkomst heeft gesloten met Onward Music Ltd, waarin alle juridische en financiële aangelegenheden met betrekking tot de rechtszaak op een bevredigende manier zijn opgelost.

Christina María Aguilera (Staten Island (New York City), 18 december 1980) is een Amerikaans popartiest. Ze brak definitief door met haar debuutalbum Christina Aguilera (1999). Eveneens goed ontvangen werden Mi Reflejo (2000), een Spaanstalige popalbum, en My Kind of Christmas (2000).

Aguilera's tweede studioalbum Stripped (2002) werd minder goed ontvangen dan haar vorige albums - een punt van kritiek was dat ze haar onschuldige tienerimago had verruild voor een nieuw meer expliciet sexy imago. Haar derde studioalbum Back to Basics (2006) had invloeden van soul-, jazz- en bluesmuziek en werd wel positief ontvangen. Inmiddels heeft ze een Greatest hits album uitgebracht genaamd Keeps Gettin' Better: A Decade of Hits (2008) en is ze al bezig met haar vierde studio album, wat in de zomer van 2009 uitgebracht zou worden. Wereldwijd heeft ze meer dan 42 miljoen platen verkocht.

In haar carrière heeft Aguilera een groot aantal prijzen gewonnen, waaronder vijf Grammy Awards van de achttien nominaties.

Biografie

Vroege levensjaren

Aguilera werd op 18 december 1980 geboren in Staten Island (New York, Verenigde Staten). Haar vader, Fausto Wagner Xavier Aguilera, is een sergeant in het Amerikaanse leger, afkomstig van Ecuador en haar moeder, Shelly Loraine Fidler, docent Spaans, is van Ierse afkomst. Toen Aguilera zeven was, besloten haar ouders te scheiden. Volgens Aguilera en haar moeder leed de familie onder het huiselijk geweld van haar vader. Dit zou later een belangrijk thema worden in haar muziek, zoals in de songs "I'm OK" (Stripped) en "Oh Mother" (Back to Basics). Samen met haar moeder en haar jongere zusje Rachel trok Aguilera na de scheiding bij haar oma in, in Rochester (Pennsylvania, Verenigde Staten). Hier heeft ze haar jeugd grotendeels doorgebracht.

Aguilera had van jongs af aan al de ambitie zangeres te worden. Het was haar oma die haar zangtalent ontdekte. Tot haar muzikale invloeden behoren Etta James, Aretha Franklin, Madonna, Whitney Houston en Nina Simone. Ook heeft de musical The Sound of Music haar beïnvloed. Als kind stond Aguilera overal bekend als "het meisje met de grote stem", iets wat haar in haar jeugd meer problemen heeft bezorgd dan geluk. Ze deed mee aan lokale talentenjachten en zangwedstrijden, maar vaak trokken de tegenstanders zich terug als ze hoorden dat ze tegen Aguilera moesten. Mensen werden jaloers op haar en op school werd ze genegeerd en gepest. Op een gegeven moment besloot ze zelfs haar zangtalent geheim te houden zodat ze niet gepest zou worden.

Op 15 maart 1990 maakte Aguilera haar televisiedebuut als deelnemer aan Star Search, ze won echter niet. In 1993 deed ze mee aan The New Mickey Mouse Club, een televisieprogramma waarin zang, dans en acteren centraal stonden. Aguilera stond bij haar collega's van de show (onder andere Justin Timberlake, JC Chasez, Rhona Bennett, Ryan Gosling, Keri Russell en Britney Spears) bekend als "de diva". Toen het programma stopte in 1994, begon Aguilera met het opnemen van demo's in de hoop een platencontract te kunnen scoren. Op veertienjarige leeftijd nam zij haar eerste liedje op, "All I Wanna Do", een duet met Japanse popzanger Keizo Nakanishi. In 1997 deed ze mee aan het Golden Stag International Festival, waar ze het podium deelde met Sheryl Crow en Diana Ross.

Carrière

In 1998 mocht ze de soundtrack inzingen voor "Mulan" toen ze bewezen had dat ze een hoge, krachtige stem had waarmee ze een hoge "E" een octaaf boven midden "C" kon zingen in het liedje "Run to You" van Whitney Houston dat ze in haar badkamer had opgenomen. De videoclip die de film moest promoten toonde een jonge Aguilera met kort haar. Reflection werd genomineerd voor een Golden Globe voor "Best Original Song for a Motion Picture" in 1998.

Debuut

Haar eerste album, "Christina Aguilera", kwam op 24 augustus 1999 uit en verkocht meer dan 8 miljoen kopieën in de VS. Haar cd versloeg P. Daddy's tweede album Forever. De singles "Genie in a Bottle", "What a Girl Wants" en "Come on Over (All I Want is You)" kwamen allemaal in de top van de Billboard Hot 100 binnen in 1999 en 2000. Ook de single "I Turn To You" deed het goed met een derde plek. Maar Aguilera had niet alleen commercieel succes; ze werd in 2000 beloond met een Grammy voor "Best New Artist", waarmee ze Britney Spears versloeg. Ze was ook genomineerd voor "Best Female Pop Vocal Performance" voor "Genie in a Bottle". "Obvious", het laatste liedje op de cd, was een origineel liedje dat ze naar Ron Fair had ingezonden voor ze een contract sloot met RCA Records.

In 2000 benadrukte Aguilera haar Latino-afkomst door een Spaanstalig album, Mi Reflejo, uit te brengen. Deze cd bevatte Spaanstalige versies van de liedjes op haar Engelstalige cd, maar ook nieuwe Spaanse liedjes. De cd leverde haar een "Latin Grammy" op voor "Best Female Pop Vocal Album". De single "Falsas Esperanzas" kwam in de Top 40 in Argentinië in 2001. Ricky Martin vroeg haar om een duet met hem te zingen op "Nobody Wants to Be Lonely" voor zijn cd "Sound Loaded". Het was zijn tweede single van die cd. De single haalde de top 5 in Groot-Brittannië en Duitsland. Om zich een rauwer imago aan te meten veranderde ze in de loop van 2001 haar uiterlijk. Eerst verscheen een nog redelijk beschaafd neusknopje maar niet veel later verscheen er ook een piercing in haar onderlip.

Stripped

Aguilera's cd's werden goed verkocht, maar toch was ze niet tevreden. Ze was toen nog een "Bubblegum Pop"-artiest en voelde zich niet prettig bij de muziek en het imago dat haar team voor haar had gecreëerd. Ze wilde dat haar volgende cd meer diepgang zou hebben, zowel in de muziek als de teksten. Ze veranderde van management omdat ze overboekt werd en omdat ze geen inspraak had in de muzikale beslissingen en nam Irving Azoff aan als haar nieuwe manager. De verandering in management zorgde eveneens voor een verandering in Aguilera's imago.

Na vele vertragingen kwam op 29 oktober 2002 Aguilera's tweede Engelstalige cd uit: "Stripped". De cd kreeg niet zulke goede recensies als haar eerste cd. Stripped is ongeveer 80 minuten lang en toont een grote verscheidenheid qua onderwerpen en muziekstijlen. "Impossible", geschreven door Alicia Keys, werd door jazz geïnspireerd. "Soar" werd dan weer door gospel geïnspireerd en gaat over iemand die op eigen benen leert staan. "Make Over" is een pop-rockliedje over iemand die een individu wil worden en andere mensen die haar proberen te veranderen. Aguilera's grootste uitdaging was niet vocaal, maar emotioneel, zoals het liedje "I'm Ok". Dit liedje gaat over het feit dat ze als klein meisje door haar vader mishandeld werd. Ze bedankt ook haar moeder voor de liefde die ze haar schonk tijdens deze periode in haar leven. Zo zingt ze: 'And every day afraid to come home/In fear of what I might see, next/Bruises fade, father/ But the pain remains the same/I still remember how you kept me so afraid...'

Het ging bij deze cd niet zozeer om Aguilera's muziek, maar vooral om haar nieuwe, meer provocerende imago te lanceren. Toen de cd uitkwam nam ze deel aan een fotosessies voor tijdschriften zoals Maxim en Rolling Stone. In veel van die foto's was ze naakt of bijna naakt zien. Ze ontkende dat ze dit deed voor publiciteit, maar ze zei dat de foto's beter bij haar nieuwe, echte imago pasten dan het imago van 1999. Haar pikante look had een negatief effect in de VS. Hoewel de video "Dirrty" een grote hit werd op MTV, bleef de single op 48 staan en viel deze vlug uit de singleslijst. "Dirrty" was wereldwijd wel een hit, en behaalde de nummer 1-positie in vele landen. De tweede single, "Beautiful", werd vlug op het einde van 2002 in de VS uitgebracht en werd meteen een radiosucces. De volgende 2 jaar werden "Fighter", "Can't Hold Us Down" en "The Voice Within" uitgebracht. Door het succes van deze singles kon de cd op de lijsten blijven staan tot ver in 2004. Er werden in de VS alleen al ongeveer 4 miljoen exemplaren verkocht. Rekening houdend met de crisis in de muziekwereld is dit een heel hoog verkoopcijfer.

Aguilera stond niet alleen met door haar gezongen nummers in de hitlijsten. Zo schreef ze de leadsingle 'Miss Independent' van Kelly Clarksons debuut album, 'Thankful'. Het nummer zou oorspronkelijk ook op de cd Stripped staan, maar haalde de cd net niet.

Aguilera werd o.a. genomineerd voor "Number 1 Female Artist" van 2003, maar die prijs werd door Beyoncé gewonnen.

Back to Basics

Back to Basics is de derde volledig Engelstalige studio-opname van Aguilera en ook haar eerste dubbel-cd. De bevestigde “release”-datum van het album was 15 augustus 2006. Aguilera omschrijft haar volgende cd als een soulopname gecombineerd met elementen van blues en jazz uit de jaren ’20, ’30 en ’40 met hedendaagse invloeden. Ze werkt samen met nieuwe gezichten uit de hiphop wereld zoals producers DJ Première, Kwame en Mark Ronson. Ze werkt opnieuw samen met Linda Perry, die met Aguilera samenwerkte aan Stripped (2002).

Tijdens het opnemen van dit album viel Aguilera vooral op door haar ouderwetse kapsel om zich zo beter te kunnen inleven in de liederen en de tijdgeest; om de emotie en de energie weer te geven en vooral tijdens het zingen van de hoge noten. Ook lijkt deze uitstraling erg op die van Marilyn Monroe. Om zich op het album voor te bereiden omringde zij zich met oude foto’s van Billie Holiday en Pearl Bailey. Ze wilde letterlijk in de kern van die muziek geraken. Acteurs noemen het ‘method acting’ volgens Aguilera is het ‘method singing’. De visie van Aguilera voor het album ontsproot uit een gedicht dat zij tijdens haar laatste wereldtournee schreef waarin ze zich afvroeg: “Waardoor wil ik echt zingen? Waardoor wil ik echt dansen? Waardoor geniet ik zo van muziek?” Het antwoord bleek soul- en bluesmuziek te zijn.

Aguilera contacteerde verschillende producers waarvan ze dacht dat die genoeg verbeelding hadden om met haar mee te gaan in de oude blueswereld via een brief waarin ze haar visie verklaarde. Ook werd er een compilatie van meer dan 30 liederen -vanaf de jaren 20 tot de jaren zestig- ingesloten die haar beïnvloedden. Zij moedigde de producenten ook aan om de liederen op de compilatie-cd zodanig te verknippen en mee te experimenteren om zo iets nieuws te creëren." In februari 2006, tijdens MTV’s TRL Awards speelde ze drie onafgewerkte nummers van haar volgende album, Candyman, Back to Basics en Ain't No Other Man, de eerste single van het album. De wereldpremière van Ain't no other man vond plaats tijdens de MTV Movie Awards. Ook deed ze onder de naam Baby Jane (ze heeft Xtina afgezworen) een paar kleine jazzclubs aan om zo haar nieuwe nummers te promoten.

Na het redelijk succesvolle Ain't No Other Man werd bekend gemaakt dat Hurt de tweede single werd van Back To Basics. Het nummer werd erg succesvol en stond in de Nederlandse Top 40 weer vanouds op de tweede plaats. De clip van het nummer is de eerste clip van Christina waar ze ook in heeft geproduceerd. Eind 2006 werd Tell Me, de tweede single van Diddy's album Press Play, uitgebracht, waar ook Aguilera in te horen is. In het voorjaar van 2007 was Candyman als derde single van het album uitgebracht. Deze clip werd mede geproduceerd door haar zelf. Dit werd al een wereldwijde hit toen de single nog niet eens te koop was. Slow Down Baby is een promotiesingle die alleen te downloaden is en te horen is op de radio. Dit geldt alleen in Nieuw-Zeeland en Australië.

Back to basics werd in een speciale tour edition uitgebracht voor fans. Hierbij staan de normale cd's op + clips van Ain't no other man, Hurt & Candyman. Ook The making of Candyman staat op deze dvd. Deze special edition werd eind juni 2007 uitgebracht.

Op 25 juni 2007 kwam er een coveralbum uit van John Lennon. Aguilera heeft hier op het nummer Mother gecoverd.

Back To Basics Tour

De concerttour van haar album Back To Basics was bedoeld als promotie van het gelijknamige derde studioalbum. Deze tour ging de hele wereld over, het publiek en de fans werden hierbij terug in te tijd gevoerd met oude elementen. Van alles kwam er in voor, van een oude jazz-café tot een groot oud circus. Ook bracht ze haar oudere nummers ten gehore. Ze tourde onlangs in Europa waar ze ook Nederland & België aandeed. Ook in Amerika, Azië & Australië deed ze aan in deze tour. Een dvd van deze tour is in Sydney opgenomen op 24 en 25 juli 2007. De tour was opgedeeld in 4 gedeeltes: 1 tour in Europa, 1 in de Verenigde Staten, 1 in Azië en 1 in Australië en Nieuw-Zeeland. De dvd ervan werd op 24 en 25 juli 2007 opgenomen in Sydney en zou al voor de kerst uitkomen. De platenmaatschappij heeft de releasedatum uitgesteld tot eind maart 2008. Op 4 januari bevestigde RCA UK dat The Back to Basics tour zal gereleased worden op dvd op 4 februari 2008.

Keeps Gettin' Better en vierde studio album

In september 2008 maakte Aguilera een muzikale comeback tijdens MTV Video Music Awards in Hollywood. Ze trad op met een nieuw opgenomen versie van Genie In A Bottle, gevolgd door Keeps Gettin' Better, de eerste single van het aankomende greatest hits-album getiteld Keeps Gettin' Better: A Decade of Hits. Naast oude hits bevat het album 2 nieuwe tracks + 2 heropnames van eerdere singles. Christina Aguilera viert met dit album haar 10-jarige bestaan in de muziekwereld. De greatest hits-album is een voorproefje naar haar nieuwe album dat naar eigen zeggen meer poppy is dan haar laatste werk.

DJ Premier heeft bevestigd dat hij weer werkt aan haar aankomende album. Premier heeft naar verluidt de productie gedaan van een toekomstig duet tussen Christina en Aretha Franklin, maar het is nog niet geheel duidelijk of dit nummer daadwerkelijk haar vierde album zal halen. Singer/songwriter Sia, zal meehelpen schrijven aan Christina haar nieuw album. Aguilera gaat ook samenwerken met Goldfrapp, Ladytron, Claude Kelly en Tricky Stewart. Het album wordt verwacht voor deze zomer en zal een modern element bevatten dat komt van Christina liefde voor Tokyo. Het album zal meest waarschijnlijk geproduceerd worden door Linda Perry, die al een hele historie heeft met Aguilera's albums.

In juni 2007 werd bekend gemaakt dat Aguilera haar eigen ster krijgt op de Walk of Fame.

Andere toekomstige plannen

Er werd bekend gemaakt dat Christina Aguilera haar debuut op het witte doek zal maken in 'Burlesque' die Steven Antin zal regisseren.

Parfum

Haar eigen parfum, dat in oktober 2007 uitkwam genaamd Christina Aguilera, werd een succes. Het luchtje kwam in vele landen op 1, en is het best verkochte "celeb"-luchtje van het jaar 2007. Een Amerikaans tijdschrift noemde het luchtje meestbelovend.

Op 2 september 2008 lanceerde Aguilera in New York haar nieuw parfum, Inspire.

Haar nieuwste parfum zal By Night zijn en zal rond de herfst in de winkels liggen. Op haar website staat dat Ellen von Unwerth de fotoshoot en reclame zal maken.

Burlesque

Burlesque is een film geregisseerd door Steven Antin. Het is de film waarin pop-sensatie Christina Aguilera haar debuut zal maken als een plattelandsmeisje (Ali) dat op zoek is naar succes in Hollywood. Tess (vertolkd door Cher) is de eigenaresse van een nachtclub en geeft het meisje een kans op het podium. Onder meer Cam Gigandet ('James' in Twilight) en Kristen Bell zullen rollen vertolken. De film ging op 16 november 2010 in première.

Persoonlijk

Aguilera trouwde in 2005 met de eveneens Joodse Jordan Bratman, met wie ze sinds 2002 een relatie heeft. Op 12 januari 2008 beviel ze van een zoon, Max Liron .The Voice

In 2011 kwam Aguilera op televisie als jurylid in de zangwedstrijd The Voice. Ook in het tweede en derde seizoen is ze jurylid.

Lotus

In november 2012 word er een nieuw album van haar verwacht, met als titel "Lotus". De eerste single "Your Body" zal 17 september verschijnen en is geproduceerd door Max Martin. Dezelfde producer heeft ook voor artiesten zoals Kelly Clarkson en Katy Perry gewerkt.

Persoonlijk

Aguilera trouwde in 2005 met de Joodse Jordan Bratman, met wie ze sinds 2002 een relatie had. Op 12 januari 2008 kreeg zij een zoon. In 2010 maakte Aguilera bekend dat zij en Bratman gaan scheiden. Sinds 2010 is Christina samen met Matthew Rutler, een assistent die ze heeft leren kennen op de set van de film Burlesque.

James Travis Reeves (Galloway, 20 augustus 1923 — Nashville, 31 juli 1964) alias Gentleman Jim was een Amerikaans country-zanger die bekend stond om zijn warme fluwelen stem.

Biografie

Reeves werd geboren in Galloway in Texas als jongste in een gezin met 9 kinderen. Zijn vader overleed toen hij 1 was. Ondanks zijn liefde voor de muziek begon hij een carrière als honkballer, waaraan in 1947 een vroegtijdig einde kwam door een enkelblessure. Hij kreeg een baan als dj bij een radiostation in Louisiana en in 1953 nam hij zijn eerste succesplaat, Mexican Joe, op dat een nummer 1 notering kreeg. In 1955 tekende hij een contract met RCA en werd lid van de Grand Ole Opry. Tegen het einde van de jaren 50 kwam de Rock-'n-Roll op en verschoof Reeves onder invloed van Chet Atkins zijn stijl van de pure country wat in die richting. Reeves was - met Patsy Cline - een van de eersten die de Nashville-sound brachten.

Jim Reeves was een van de eersten die met 'close talking' microfoontechniek werkte, iets dat zijn stem extra goed deed uitkomen. Hierover had hij met de opnametechnicus van RCA een zo hooglopende ruzie dat hij tussen 1962 en begin 1964 geen opnames meer maakte.

Jim Reeves' vliegtuig kwam op weg naar huis in Nashville op 31 juli 1964 in een zware storm terecht. Beide inzittenden, Reeves als piloot en een vriend, Dean Manuel, kwamen om.

Een paar van de nummers die hij bekend maakte zijn:

• Mexican Joe
• Talkin' to your heart
• Yonder comes a sucker
• A fool such as I
• Distant drums
• I love you because
• I won't forget you
• Adios Amigo
• Blue Boy
• Billy Bayou
• Home
• Am I Losing You

Zijn grootste hit scoorde hij in 1959/1960 met He'll have to go

Jim Reeves heeft ook een plaat uitgebracht met daarop uitsluitend liedjes in het Afrikaans getiteld Jy Is My Liefling.

Ook lang na zijn dood heeft Reeves nog hitlijstnoteringen gekregen; de laatste in een duet met Patsy Cline I fall to pieces uit 1982. Een en ander was mogelijk door de enorme hoeveelheden niet uitgebracht studiomateriaal en het zorgvuldige beheer daarvan door zijn vrouw.

Joe Cocker (Sheffield, 20 mei 1944) is een Engels blueszanger. Zijn eigenlijke naam luidt John Robert Cocker.

Hij is zijn leven lang al bezig met muziek, en zat al in kleine bands in zijn geboortestad Sheffield toen hij 15 jaar oud was. Hij was voor het eerst op de Amerikaanse televisie in 1969, in de Ed Sullivan Show.

Zijn eerste grote hit was het lied With a little help from my friends, een cover van de Beatles song. In hetzelfde jaar verscheen hij op het Woodstock Music and Art Festival. Andere vroege hits zijn Cry me a river en Feelin' alright.

Aan het begin van de jaren zeventig had hij problemen met drugs en alcohol, maar hij maakte een comeback in de jaren tachtig. Hij had grote hits met You are so beautiful, Up where we belong en Unchain my heart, waardoor hij een nieuw publiek aan zich bond.

Cocker is bekend om zijn opvallende, rauwe stemgeluid en een typische mimiek die enigszins doet denken aan luchtgitaar spelen.

Vaya Con Dios (een Spaanse groet, letterlijk Ga met God) is een Belgische popgroep opgericht in 1986. Begin jaren negentig scoorde de groep enkele grote internationale hits.

Na een succesvolle samenwerking van Dani Klein en Willy Lambregt in de band Arbeid Adelt! wordt in 1986 samen met contrabassist Dirk Schoufs Vaya Con Dios opgericht omdat hun hart bij de jazz, opera en zigeunermuziek ligt en het een genre is dat in Brussel nauwelijks bekendheid geniet. In hun eerste single Just a friend of mine zijn al Spaanse invloeden te horen. De single wordt een grote hit in Frankrijk waar meer dan 300.000 exemplaren worden verkocht. Willy Lambregt heeft inmiddels de groep al verlaten om zijn carrière bij The Scabs de volle aandacht te geven. Hij wordt vervangen door Jean-Michel Gielen. Het tweede album bevat de grote hitsingles What's a Woman en Nah neh nah. What's a woman staat in de zomer van 1990 drie weken op nummer 1 in Nederland.

In 1991 gaat het duo Dani Klein en Dirk Schoufs uit elkaar. Dirk Schoufs verlaat de groep en Vaya Con Dios gaat verder als eenvrouwsband. Op 24 mei 1991 overlijdt Schoufs aan de gevolgen van AIDS die hij door zijn heroïneverslaving heeft opgelopen. In 1992 verschijnt het derde album Time Flies. De muziek is veel triester dan op de eerste twee albums, met invloeden uit de soul en Latijns-Amerika. De bekendste single van dit album is Heading for a fall. Ondanks de personele en muzikale wijzigingen blijft Vaya Con Dios populair in grote delen van Europa, vooral in Duitsland, Frankrijk en Scandinavië en Zuid-Amerika. Alleen in Nederland en België blijft het succes beperkt. In 1993 wordt een grote wereldtournee georganiseerd vanwege het grote internationale succes.

In 1995 komt het vierde album uit. In 1996 maakt Dani Klein bekend geen plezier meer te beleven aan de muziekwereld, en besluit ze de band te stoppen, die op dat moment nog maar uit één persoon bestaat. In 1997 verschijnt nog een verzamelalbum. Dani Klein begon in 1999 weer met zingen en wordt zangeres bij Purple Prose.

Zeven jaar later, in 2004, wordt Vaya Con Dios opnieuw opgericht. De groep, die nog steeds uit zangeres Dani Klein, enkele nieuwe muzikanten en muzikanten van de beginjaren van Vaya Con Dios bestaat, brengt een nieuw album uit in oktober 2004 onder de naam 'The Promise'.

Op 31 augustus 2006 werd in Theatre Vaudeville te Brussel de eerste van een nieuwe reeks akoestische optredens gegeven. Op 3 november verscheen hiervan de CD/DVD The Ultimate Collection. Op 3 september 2006 bracht Vaya Con Dios hun nieuwe single 'Pauvre Diable' uit.

Vaya Con Dios verkocht in totaal meer dan 7 miljoen albums en meer dan 3 miljoen singles.

Christopher Anton (Chris) Rea (Middlesbrough (Engeland), 4 maart 1951) is een Britse zanger.

Chris Rea is met zijn krasse zangstem vooral bekend geworden met nummers als Fool (If you think it's over), Josephine en Driving home for Christmas, die nog altijd veel gedraaid worden op de radio.

Verder schreef hij een aantal nummers voor films, en een aantal van zijn bekendere nummers werden gebruikt als themamuziek. Hij speelde zelf in twee films, in 1985 in Willie and the Poor Boys en in 1999 in Parting Shots, waar hij tevens de muziek van deed. Hij schreef en produceerde de film La Passione, die in 1996 verscheen.

In 2005 heeft hij nog 11 nieuwe cd's uitgebracht (130 nummers), een dvd en een boek met schilderingen die hij gemaakt heeft tijdens zijn herstel van een ernstige ziekte rond het jaar 2000. Chris Rea heeft omstreeks 2005 bekend gemaakt dat hij stopt met touren. In 2006 deed hij zijn The Farewell Tour. Tijdens deze tour speelde hij oude klassiekers en nieuwe nummers.

Hoewel zijn gezondheid hem nog steeds parten speelt, maakt Rea in het najaar van 2007 zijn terugkeer naar het podium bekend. In het voorjaar van 2008 heeft hij met een nieuwe band, the Fabulous Hofner Blue Notes, een korte Europese tournee gedaan: "The Return of the Fabulous Hofner Blue Notes". De band speelt een mix van blues en instrumentale nummers, nieuwe songs en klassiekers. De muzikale invloeden gaan van de instrumentele platen uit de jaren 50 tot en met Miles Davis.

Een album van het quintet is verschenen in februari 2008.

In april 2011 is het volgende project van Chris Rea aangekondigd. Dit is het 'Santo Spirito Project' wat zal bestaan uit 2 speelfilms met bijbehorende soundtracks en een apart album op 3 cd's. De datum voor de release is 5 september 2011.

Vanaf april 2012 wordt op de officiële website van Chris Rea een aankondiging gedaan voor een 'nieuw' project: mogelijk een heruitgave of re-make van La Passione (1996). Er wordt helaas nog geen releasedatum gegeven.