Dr. Hook oorspronkelijk bekend als "Dr. Hook & The Medicine Show" was een pop-country rockband uit Union City (New Jersey).

Geschiedenis

De band is in 1969 opgericht door George Cummings die zijn vrienden - Dennis Locorriere, Ray Sawyer, Billy Francis - uitgenodigd had. De eerste jaren hebben ze rond de oostkust en het middenwesten van de VS gespeeld. Toen ze een keer een naam moesten hebben voor een aanplakbiljet, bedacht Cummings 'Dr. Hook & The Medicine Show: Tonic for the Soul', geïnspireerd op de rondreizende medicijnshows van het oude Westen.

Echter, velen dachten dat Ray Sawyer Dr. Hook was omdat zijn ooglapje (gevolg van een bijna-fataal auto-ongeluk in 1967) associaties opwekte met Kapitein Haak uit Peter Pan.

De eerste twee jaar seelde de band met sessiedrummer Popeye Philips (Flying Burrito Brothers) die wegens muzikale meningsverschillen achtereenvolgens werd vervangen door Joseph Oliver en John Jay David.

In 1970 werd Dr. Hook gevraagd om twee nummers op te nemen voor de film Who Is Harry Kellerman And Why Is He Saying Those Terrible Things About Me ? waarin Dustin Hoffman een singer-songwriter speelde die door een zenuwinzinking werd getroffen. The Last Morning (waarvan een nieuwe versie werd gemaakt voor het tweede album Sloppy Seconds) and Bunky and Lucille waren geschreven door Shel Silverstein (hofleverancier tijdens de eerste jaren, en tevens cartoonist en dichter) en gezongen door Dennis Locorriere. De film, waarin de band ook te zien was, werd in 1971 uitgebracht; het was geen kaskraker maar leverde Dr. Hook wel een platencontract op.

Datzelfde jaar kwam het debuutalbum uit met de wereldhit Sylvia's Mother.

Sloppy Seconds leverde de hit The Cover Of The Rolling Stone op; in dit nummer werd de draak gestoken met het idee dat een muzikant pas succesvol is als hij op de voorkant van het 'toonaangevende' muziekblad Rolling Stone staat. Uiteindelijk kwam Dr. Hook on the cover of the Rolling Stone, weliswaar als karikaturen maar toch. In Engeland werd het nummer door de BBC als sluikreclame opgevat en daarom geboycot totdat er een aangepaste versie kwam onder de titel On the Cover of the Radio Times (weekblad van de BBC)

In 1976 verscheen het album A Little Bit More waarvan de gelijknamige Bobby Gosh-cover een hit werd.

Ondertussen was het disco-tijdperk aangebroken, en ook het country-popgeluid van Dr. Hook raakte erdoor beïnvloed. Pleasure and Pain uit 1978 bevatte de hits Sharing The Night Together en When You're In Love With A Beautiful Woman. Sometimes You Win uit 1979 (waarvan Sexy Eyes en Better Luck Next Time de hitlijsten haalden) ging verder op de ingeslagen weg.

In 1982 werd Baby Makes Her Blue Jeans Talk het laatste grote succes van Dr. Hook. Ray Swayer vertrok in 1983 waarna de rest nog twee jaar doorging met Dennis Locorriere als enige frontman.

Soloprojecten

Ray Sawyer

Sinds 1988 heeft Ray Sawyer de rechten op de groepsnaam. In 1999 verscheen hij in het KRO-showprogramma Het Gevoel Van (1982) om zijn solo-versie van Baby Makes Her Blue Jeans Talk ten gehore te brengen. In de jaren 00 sloot Billy Francis zich (tijdelijk) aan bij Dr. Hook ft. Ray Eye Patch Sawyer.

Dennis Locorriere

Dennis Locorriere verhuisde naar Nashville; hij ging songs schrijven voor anderen en zong ook mee op hun platen. In 1989 toerde hij twee maanden lang met de door Silverstein geschreven one-man-show The Devil and Billy Markham waarna hij een solocarrière begon. De jaren 00 vormden een productieve periode voor the voice of Dr. Hook; drie studio-albums (Out Of The Dark uit 2000, One Of The Lucky Ones uit 2005 en 'Post Cool uit 2010) en een een live-cd/-dvd (resp. Live In Liverpool en Alone With Dennis Locorriere uit 2004). Ook was hij te gast in de uitzending van Top 2000 a Go-Go waarin een item werd gewijd aan het ontstaan van Sylvia's Mother.

In 2007 trad Locorriere op tijdens het herdenkingsconcert voor de twee jaar eerder overleden Traffic-drummer Jim Capaldi en promootte hij de cd/dvd-set Dr. Hook Hits and History met een tournee waarvan een live-registratie werd gemaakt.

Begin 2008 toerde Locorriere als lid van Bill Wyman's Rhythm Kings; (was oorspronkelijk bedoeld voor een paar concerten) waarna hij aan een reeks Alone With...-concerten begon.