Nelson en zijn zus Bobbie Lee werden, nadat hun vader overleden en hun moeder weggelopen was, door hun grootouders opgevoed. Nelson kreeg vanaf zijn zesde jaar muziekles via een schriftelijke cursus. Hij leerde gitaarspelen, zijn zus speelde piano. Tijdens hun middelbareschooltijd leerde Bobbie Bud Fletcher kennen, een violist, en zowel Willie als Bobbie gingen deel uit maken van Fletchers muziekgezelschap "The Bohemian Fiddlers".
Na zijn eindexamen moest Nelson in dienst, en hij ging bij de luchtmacht. Hij verliet de luchtmacht echter al snel in verband met rugklachten. Na zijn korte diensttijd ging Nelson een jaar naar de universiteit maar hield ook dat voor gezien. Uiteindelijk werd hij diskjockey bij een country radiozender in Fort Worth, Texas. Ook zong hij af en toe country liedjes in de plaatselijke cafés. In 1956 verhuisde hij naar Vancouver, Washington en begon zijn muzikale carrière vorm te krijgen. Hij nam een nummer van Leon Payne op ("Lumberjack"). De single verkocht redelijk maar brak niet echt door. Nelson bleef dj-werk doen en zong regelmatig in clubs en cafés. Hij schreef een liedje ("Family Bible") en verkocht dat voor vijftig dollar, en dat nummer werd een hit voor Claude Grey in 1960. Het werd naderhand ook door veel artiesten gecoverd en wordt door velen beschouwd als een gospel klassieker.
Populaire liedjesschrijver
Nelson verhuisde naar Nashville (Tennessee) in een poging een platencontract te krijgen. Dat lukte aanvankelijk echter niet. Hij tekende wel een contract met Pamper Music die zijn liedjes wel zagen zitten, maar zijn performance niet. Zo schreef hij onder andere het nummer Night Life voor zanger Ray Price, een nummer dat als meest-gecoverde countrysong ooit te boek staat. Nelson ging mee op tournee met Price, als bassist van de toerband. Gedurende deze periode werden veel van Nelson's nummers hits voor andere artiesten. Zo zong Billy Walker het nummer "Funny How Time Slips Away", Faron Young zong "Hello Walls", Roy Orbison zong "Pretty Paper", en (wellicht de bekendste van allemaal) Patsy Cline zong "Crazy". Uiteindelijk sloot Nelson in 1961 een platendeal met Liberty Records en bracht hij vanaf datzelfde jaar diverse singles uit, waaronder "Willingly" en "Touch Me" (beiden met zijn vrouw Shirley Collie). Hij wist deze lijn echter niet voort te zetten en zijn carrière kwam tot stilstand. Zijn privéleven was destijds ook nogal kleurrijk: hij was alcoholist, verloor baan na baan en werd verschillende keren betrapt op verboden wapenbezit.
Austin, Texas
In 1965 kwam Nelson onder contract bij RCA Records, en scoorde hij een paar kleine hits. Hij raakte echter gefrustreerd door de platenindustrie die hem in een keurslijf probeerde te dwingen, verbrak zijn contract, keerde de muziekwereld de rug toe en verhuisde naar Austin, Texas. Daar aangekomen besloot Nelson, geïnspireerd door de muziekscene aldaar, weer muziek te gaan maken. Zijn populariteit in Austin groeide razendsnel, en Nelson kon zijn eigen muziek maken, beïnvloed door rock and roll, jazz, swing en folk. Ook Nelson's levenslange passie voor hardlopen begon in deze periode in Austin.
"Outlaw Country"
In Austin tekende Nelson een contract met Atlantic Records. Hij bracht in 1973 een single uit ("Shotgun Willie") die uitstekende kritieken kreeg maar slechts matig verkocht. Het album "Phases and Stages" uit 1974 (geïnspireerd door zijn echtscheiding) bevatte de single "Bloody Mary Morning". Na dit album verhuisde Nelson weer van platenlabel en ging naar Columbia Records. Hier kreeg hij complete creatieve vrijheid over zijn werk. Het resultaat was het immens populaire album Red Headed Stranger (1975). Hoewel Columbia Records het in eerste instantie niet zag zitten om een album uit te brengen met slechts piano en gitaar, zette Nelson (ondersteund door Waylon Jennings) door, en het album werd een enorme hit, deels vanwege de populaire coverversie van het nummer "Blue Eyes Crying In The Rain".
Tegelijk met Nelson behaalde ook Waylon Jennings grote successen aan het begin van de jaren zeventig. De twee werden al snel in één adem genoemd in een genre dat bekend werd als "Outlaw country" ("outlaw" vanwege het feit dat het zich niet hield aan de Nashville-standaard). Nelson's imago van "outlaw" (letterlijk: vogelvrij verklaarde) kreeg nog meer gestalte toen in 1976 hij samen met Waylon Jennings, Jessie Colter en Tompall Glaser het album "Wanted: The Outlaws" uitbracht. Dit album werd een groot succes en werd met platina bekroond. Hierna bracht Nelson nog twee albums uit die beiden de platina status behaalden: "Waylon and Willie" (met Waylon Jennings), en "Stardust", een album vol met ongebruikelijke, op strijkinstrumenten gebaseerde popnummers die geproduceerd waren door Booker T. Jones. Veel critici voorspelden dat "Stardust" Nelsons carrière zou ruïneren, maar uiteindelijk bleek het één van zijn meest succesvolle albums te zijn.
Acteercarrière
Nelson begon in 1979 met acteren. Hij had rollen in "The Electric Horseman", "Honeysuckle Rose", "Barbarossa", "Red-Headed Stranger", "Wag the Dog" en "Gone Fishin". In 1986 acteerde hij in de film "Stagecoach", naast Johnny Cash, Kris Kristofferson en Waylon Jennings, waarmee hij later ook de country-supergroep The Highwaymen vormde. Nelson acteert nog steeds, maar treedt tegenwoordig meestal aan in kleine rollen. Ook gastoptredens zoals in Miami Vice en The Simpsons gaat Nelson niet uit de weg. Zijn meest recente filmoptreden is zijn rol van Uncle Jesse in de bioscoop-remake van The Dukes of Hazzard. Ook in de voor 2007 geplande opvolger "The Dukes of Hazzard: Return of General Lee" speelt Nelson mee.
Hits, uitspattingen en "Farm Aid"
In de jaren tachtig had Nelson diverse hits. Hij zong "Always On My Mind" de hitparades in, en ook het duet "To All The Girls I've Loved Before" (met Julio Iglesias) haalde wereldwijd hoge hitnoteringen. Ook zijn albums uit deze periode verkochten goed.
Medio jaren tachtig vormde Nelson samen met Kris Kristofferson, Waylon Jennings en Johnny Cash de supergroep "The Highwaymen". Ondanks hun enorme succes (platina albums, wereldtournees) taande Nelson's populariteit en moest hij het al snel hebben van liefdadigheidswerk zoals het op poten zetten van de "Farm Aid" concerten in 1985. Hij werd ook berucht vanwege zijn excessieve uitgaven: hij bezat een privé-vliegtuig, een eigen (kleine) stad, een enorm landgoed en een eigen golfbaan.
In 1990 kreeg Nelson van de IRS (de Amerikaanse federale belastingdienst) echter een aanslag voor achterstallige belastingen en moest hij $16.7 miljoen ophoesten. Hij kon dit slechts betalen door zijn bezittingen van de hand te doen. Hij bracht een dubbelalbum uit ("The IRS Tapes: Who'll Buy My Memories?"), waarvan de opbrengsten rechtstreeks naar de IRS gingen. Veel van zijn bezittingen werden geveild en verkocht aan vrienden die het hem vervolgens weer teruggaven of voor een symbolisch bedrag aan hem verhuurden. In 1993 had hij al zijn schulden afbetaald.
In september 2006 werd Nelson in Louisiana aangehouden voor het bezit van drugs. In de tourbus van zijn band vond de politie 100 gram 'magic mushrooms' en 700 gram marihuana.[1] Nelson werd snel weer vrijgelaten, maar zal zich voor de rechtbank moeten verantwoorden.
Milieu-activisme en sociale bevlogenheid
In 2005 vormde Nelson samen met twee zakenpartners het bedrijf Willie Nelson's Biodiesel (ook bekend als "BioWillie"). Dit bedrijf verkoopt biologische brandstof aan tankstations. De brandstof wordt gemaakt van soja-olie en kan in dieselmotoren worden gebruikt zonder dat die daarvoor aangepast dienen te worden. Nelson maakt ook deel uit van een adviescommissie die poogt het gebruik van Cannabis te normaliseren. In 2005 organiseerde Nelson samen met zijn familie een benefiet-golftoernooi om de problematiek veroorzaakt door illegale verkoop van softdrugs onder de aandacht te brengen. Nelson lijkt zelf niet helemaal onbekend met het fenomeen: het gerucht gaat dat hij tijdens een bezoek aan president Jimmy Carter op het dak van het Witte Huis een blowtje heeft gerookt.
In januari 2005 trad Nelson als slotact op tijdens een benefietconcert waarvan de opbrengsten ($120.000.-) naar de door de tsunami getroffen gebieden in Zuidoost-Azië gingen.
Privéleven
Nelson is vier keer getrouwd geweest en heeft acht kinderen. Uit zijn eerste huwelijk met Martha Matthews heeft hij drie kinderen - Lana, Susie en Billy (overleden in 1991. Nelson scheidde van Matthews in 1962. Van 1963 tot 1971 was hij getrouwd met Shirley Collie. Dit huwelijk bleef kinderloos. In 1971 trouwde hij met Connie Koepke. Zij kreeg twee dochters, Paula Carlene en Amy. Het paar scheidde in 1988. Sinds 1991 is Nelson getrouwd met Annie D'Angelo. Ze hebben twee zoons, Lukas Autry en Jacob Micah.
De Fons en de Willy, 2 antwerpse polissen worden opgeroepen voor een ongeval. Er heeft zich iemand onder den tram gegooid. Als ze op de plaats van het ongeval kome zien ze allemaal stukke van een lichaam verspreid ligge op straat. De Fons neemt zijn boekske om een PV op te stellen. Linkerarm: onder rechterwiel tram Rechterarm: onder linkerwiel tram Romp: tegen de radiator Linkerbeen: tussen linkerwiel en spoor Rechterbeen: compleet verbrijzeld Hoofd: ... 'Seg' vraagt de Fons aan de Willy 'hoe schrijfde trottoir?' De Willy zegt: 'Ik zou et ni wete, ma wacht efkes' De Willy geeft is ne goeie shot tege da hoofd en zegt: 'Hoofd ligt in de goot'
John Mayall zou in zijn jonge jaren bekend staan als een wat autoritaire bandleider. Een anekdote vermeldt dat hij in het busje op de weg terug van een optreden wel eens aan bandleden opdracht gaf een gitaarversterker op schoot te nemen zodat hij languit kon liggen. Opvallend is dat in de beginperiode het verloop in zijn bands zeer groot is. Wellicht omdat John Mayall experimenteert en zoekende is naar de juiste combinatie en het beste geluid. De band heet ook niet voor niets John Mayall's Bluesbreakers. Steeds weet hij talentvolle muzikanten aan te trekken en in muzikaal opzicht krijgen zij veel kansen van hem. Een feit is dat John Mayall Eric Clapton stimuleert om ook te gaan zingen. John Mcvie is vanaf het begin in 1964 "zijn" bassist van het eerste uur. Een andere meester bluesgitarist die bij John Mayall begint is Walter Trout. Deze verklaart op een clinic op 2 april 2007 in Theater Romein te Leeuwarden dat zijn jaren bij John Mayall tot de hoogtepunten van zijn loopbaan behoren: "John Mayall behandelde zijn bandleden alsof wij van goud waren (!)".
Muzikale invloeden
John Mayall kan uitstekend piano, orgel en gitaar spelen. Daarnaast wordt zijn spel op Bluesharp geroemd. Zijn liefde voor de blues en de jazz kreeg hij door het beluisteren van zijn vaders verzameling van jazz en blues 78-toeren platen. Een bluesman die hem inspireerde was J.B. Lenoir. Zijn eerste band heet The Hounds Of Sound, waarvan het repertoire geleidelijk van jazz naar blues verschuift. Met zijn volgende band John Mayall & The Bluesbreakers zou hij geschiedenis gaan schrijven. John Mayall kan goed componeren en arrangeren; zijn blues-composities blijven niet hangen in de geijkte bluesschemas. Verder heeft hij een grote platen- en cd-productie. Zijn stem heeft een wat nasale klank en geen groot bereik, maar heeft toch zeggingskracht en past goed bij zijn composities.
Op veel van zijn oude albums staan, naar zijn eigen zeggen, nummers gewijd aan zijn toenmalige vriendin Christine Perfect.
Zager & Evans was een Amerikaansrock-pop duo uit eind jaren '60 en begin jaren '70. Het duo is genoemd naar de leden Denny Zager en Rick Evans.
Zager & Evans zijn het meest bekend van hun single In the Year 2525 die geschreven is door Rick Evans. Het liedje waarschuwt over de gevaren van technologie. "In the Year 2525" was een hit in 1969 en stond in de zomermaanden vier weken lang op de eerste plaats van de Nederlandse Top 40. Het nummer belandde ook op de eerste plaats in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Hierna behaalde het duo geen successen meer.
Sandie Shaw, echte naam Sandra Ann Goodrich (Dagenham, 26 februari1947) was één van de populairste Britse zangeressen uit de jaren 60.
De jaren '60
Ze werd in 1964 ontdekt door Adam Faith die haar op een concert bezig zag (ze mocht zingen op het concert na 2de geworden te zijn in een talentenwedstrijd). Enkele weken later had ze een platencontract en haar eerste single As long as you are happy baby werd uitgebracht. Dit was niet zo'n groot succes maar haar 2de single was dat wel, Always something there to remind me geschreven door Burt Bacharach en Hal David, Shaw kwam er 3 weken mee op 1 in de Britse hitlijst.
Ze maakte nog verschillende grote hits, omdat ze veel liedjes ook in het Frans, Italiaans, Duits en Spaans uitbracht werd ze in heel Europa bekend. Ze was ook zeer bekend in Zuid-Amerika, zong zelfs een keer achter het IJzeren Gordijn en in Iran. Amerika werd niet veroverd omdat ze geen werkvergunning kreeg daar, maar toch heeft ze er heel wat fans. Ze zong meestal op blote voeten want dan voelde ze zich meer relaxed en had ze meer zin om het lied te zingen.
In 1967 begon haar succes wat te tanen en werd ze tegen haar wil naar het Eurovisiesongfestival gestuurd, ze dacht dat dit haar geloofwaardigheid zou aantasten. Er werden 5 liedjes voorgesteld op de Britse televisie en Puppet on a string (een lied dat ze haatte) won. Na 11 jaar slaagde Sandie er als eerste in om het songfestival te winnen voor het Verenigd Koninkrijk, barrevoets, en het bezorgde haar een derde nummer één-hit (een record voor een zangeres in die tijd) en ze had er ook meteen een wereldhit mee beet, het was de meest verkopende single van het jaar in Duitsland. In 1967 trouwde ze met modeontwerper Jeff Banks met wie ze in 1971 een dochter, Gracie, kreeg. Shaw zou ook snel met een eigen kledinglijn beginnen en verrassend genoeg ook eigen schoenen. Op het einde van de jaren '60 waren haar liedjes niet meer zo populair.
De jaren '70
In de jaren '70 was het stil rond Shaw, ze coverde nog enkele liedjes maar liet de muziekscène dan voor wat ze was. In 1977 bekeerde ze zich tot het boeddhisme.
De jaren '80
In 1983 dook ze plots op uit de anonimiteit als gastzangeres bij The Smiths. Ze maakte vervolgens enkele solo-LP's in dark wave-stijl en scoorde zelfs enkele hitjes.
Dion werd, als jongste van veertien kinderen, geboren in Charlemagne, Québec (Canada). Op 12-jarige leeftijd bracht haar moeder haar in contact met de manager René Angélil, die zo in haar geloofde dat hij een hypotheek op zijn huis nam om haar carrière te financieren. In 1981 kwam het eerste album van Dion uit (La Voix du bon Dieu). Hiermee werd ze in Québec een ster. Het jaar erop won ze de gouden medaille op het World Song Festival in Tokio. In de jaren die erop volgden bracht Dion meerdere albums uit met Franse chansons, die veelal over het gevoelsleven van dit jonge meisje gingen. In 1987 kwam in Canada het album Incognito uit, het eerste echte pop-album van Dion. In 1988 deed ze namens Zwitserland mee met het Eurovisie Songfestival, dat ze won met het liedje Ne Partez Pas Sans Moi. Door de overwinning werd Dion al lichtelijk in Europa bekend. Vanaf 1988 werd er gewerkt aan Dions eerste Engelstalige album Unison dat in 1990 uitkwam. Platenlabel SONY Music had het doel voor ogen dat Dion in de VS zou doorbreken met het Engelse repertoire. Het bleek te lukken. Single Where Does My Heart Beat Now behaalde de Top 5 van de Amerikaanse Billboard Hot 100 en het album behaalde de platina status. In 1991 werd Dion benaderd door de Walt Disney Studios om haar medewerking te verlenen aan de soundtrack van de speelfilm Beauty And The Beast. Samen met zanger Peabo Bryson nam Dion de titelsong van deze Disneyfilm op en eind 1991 groeide het nummer uit tot een groot succes. Het duet leverde Dion en Bryson zelfs een Academy Award op. Begin 1992 verscheen Celine Dion, het tweede Engelstalige album van de zangeres. Met dit album begon haar ster in de VS nog hoger te schieten dan voorheen. Met de uitgebrachte singles If You Asked Me To, Love Can Move Mountains en Nothing Broken But My Heart scoorde ze hoog in de hitlijsten.
Ook op persoonlijk vlak zit het Dion mee: in 1994 trouwde ze met haar zesentwintig jaar oudere manager René Angélil.
Definitieve doorbraak
Eind 1993 verscheen The Colour Of My Love, Dions derde album met Engelstalig materiaal. In Noord-Amerika werd de eerste single The Power Of Love (oorspronkelijk opgenomen door Jennifer Rush) een weergaloos succes en stond weken op #1 in de Amerikaanse Billboard Hot 100. In Europa behaalde de single Think Twice groot succes. Het album bezorgde Dion de definitieve doorbraak in vrijwel alle landen van de wereld. Ondanks al het succes van haar Engelstalige werk, besloot ze om een tijdelijk uitstapje terug de basis te maken: ze bleef een Canadese met Franse roots. In 1994 schreef Jean-Jacques Goldman 12 Franse liedjes voor de zangeres die uiteindelijk op het album D'Eux terecht kwamen. Die plaat kwam begin '95 uit en bracht de hit Pour Que Tu M'aimes Encore voort. Het album groeide uit tot het op-een-na best verkochte Franse album aller tijden, met 9 miljoen verkochte stuks wereldwijd. (Jean-Michel Jarre verkocht tot op heden 15 miljoen stuks van zijn album "Oxygene"). Ten tijde van het succes van haar single Think Twice , geeft Dion haar allereerste liveconcert in Nederland. Op 27 mei 1995 verzorgt ze een concert in het Congresgebouw in Den Haag. Op 1 december is ze alweer terug voor haar tweede concert. Dit keer staat ze in Ahoy. Voor haar vierde Engelstalige album Falling Into You uit 1996 nam Dion diverse covers van verschillende artiesten op, iets wat ze graag wilde.
In maart 1996 werd Falling Into You officieel uitgebracht en al gauw waren er miljoenen exemplaren van verkocht. Dion scoorde hit na hit met nummers als Because You Loved Me en It's All Coming Back To Me Now. Van het album werden 31 miljoen exemplaren verkocht. Het wordt gezien als één van de best verkopende cd's van een zangeres in de muziekgeschiedenis. Met dit album aan haar zijde ging Dion opnieuw op tournee. Hoewel ze zich bij de voorgaande tour zich enkel richtte op enkele Europese landen, reisde ze met de 'Falling Into You Tour' de gehele wereld af. Meer dan 100 concerten werden gegeven, verspreid over 17 verschillende landen. Drie maal kwam Dion voor concerten naar Nederland: twee maal Ahoy Rotterdam (oktober '96) en een maal in de net geopende Amsterdam ArenA, juni 1997. Opnames van de tour verschenen op de VHS-cassette Live In Memphis. Ierse popband The Corrs stond tijdens de Europese tournee in het voorprogramma. Met 100 uitverkochte shows en een miljoenen verkoop van cd's bleek Dion de status van 'superstardom' te hebben verworven.
Weergaloos succes
Falling Into You leverde Dion talloze prijzen op, waaronder twee Amerikaanse Grammy's. Haar deelname aan de openingsceremonie van de Olympische Spelen van 1996 in Atlanta werd door 3,5 miljard mensen op tv gevolgd, een record. Eind 1997 verscheen het volgende Engelstalige album Let's Talk About Love, waarvan opnames plaatsvonden in Londen, Los Angeles en New York City. Artiesten als Barbra Streisand, Luciano Pavarotti, Bee Gees, Carole King, George Martin en Diana King leverden bijdragen aan diverse songs. Tell Him, het duet tussen Dion en Streisand was de eerste hitsingle van de plaat. My Heart Will Go On, een andere single en tevens de titelsong van speelfilm 'Titanic' groeide uit tot een ongekend succes. Het wordt gezien als Dions best verkochte single ooit. Overal ter wereld stond het nummer binnen no-time op #1 en het nummer leverde Dion talloze onderscheidingen op, waaronder een Academy Award en enkele Grammy's. In september 1998 verscheen S'il Suffisait d'Aimer, een geheel nieuw Franstalig album met opnieuw composities van Jean-Jacques Goldman. Dions eerste Engelstalige kerstalbum These Are Special Times - met de hit I'm Your Angel (duet met R. Kelly) verscheen eind 1998 en verkocht 12 miljoen stuks wereldwijd. Wederom ging de zangeres met haar laatste albums op wereldtournee. In juni 1999 trad Dion op in de Amsterdam ArenA. Een verzamelalbum met daarop Dions grootste Engelstalige successen tot dan toe en enkele nieuwe songs verscheen eind 1999 onder de naam All The Way... A Decade Of Song. De eerste single ervan That's The Way It Is werd een groot succes. Begin 2000 bleek Dion een recordaantal van 140 miljoen platen wereldwijd verkocht te hebben. Haar status als 'superdiva' werd nog eens extra onderstreept toen de zangeres in april 1998 optrad tijdens het benefietconcert 'Divas Live' voor muziekzender VH1, in samenwerking met collega-artiesten Mariah Carey, Shania Twain, Gloria Estefan en Aretha Franklin.
Break & comeback
Na jaren van ongekend succes vond Dion het hoog tijd om rustpauze in te lassen. De zangeres wilde zich graag richten op familie en vrienden, maar ze had ook al een poos de wens om moeder te worden. Met een aantal concerten sloot ze haar succesperiode tijdelijk af. In 1999 werd bij Dions echtgenoot René kanker geconstateerd. De zangeres wilde haar man steunen tijdens de chemo's die plaatsvonden op het moment dat haar 'break' bezig was. Uiteindelijk wist René van de ziekte te genezen. Op 25 januari 2001 schonk Dion in Florida het leven aan een zoontje: René-Charles Dion-Angélil. Hoewel ze had aangegeven een break te nemen van dik twee jaar, gaf Dion in die periode toch een aantal optredens weg. Tijdens een benefietconcert om geld in te zamelen voor de nabestaanden van de slachtoffers op 11 september 2001, zong Dion God Bless America. In maart 2002 verscheen - twee jaar na haar laatste album - een volledig nieuw Engelstalig album onder de naam A New Day Has Come. Singles als I'm Alive, A New Day Has Come en Goodbye's (The Saddest Word) werden successen in de charts. Van het album gingen 12 miljoen stuks over de toonbank, het bewijs dat Dion na twee jaar stilte nog steeds 'hot' was, en nu een zeer succesvolle comeback had gemaakt. Met de release van het album werd bekend gemaakt dat de zangeres vanaf 2003 haar eigen show zou hebben in Las Vegas. Deze show, genaamd A New Day... Live in Las Vegas ging in maart 2003 van start in het Caesars Palace. Speciaal voor deze show, en dus ook voor Dion, werd er een gloednieuwe zaal gebouwd, "The Colosseum": een gebouw in de vorm van het Romeinse Colosseum. In eerste instantie zou Dion 600 shows in drie jaar gaan opvoeren, maar gezien het grote succes werd de show ruim anderhalf jaar langer opgevoerd. Aan het eind van de rit, op 15 december 2007, stond de teller op in totaal 750 shows. De gehele show - ontworpen door Franco Dragone - bevat Dions grootste hits, gemixt met prachtige decorstukken, dans en visuele effecten.
Voor de start van de show in 2003, verscheen One Heart, Dions 10e Engelstalige album. Er werden 6,5 miljoen exemplaren van verkocht en bracht hitsingles als I Drove All Night, One Heart en Have You Ever Been In Love voort. Dion sloot 2003 succesvol af met een nieuw Franstalig album: 1 Fille & 4 Types waarvan 2,5 miljoen stuks werden verkocht. Van Dions show in Las Vegas verscheen in juni 2004 het live-album A New Day... Live in Las Vegas. In het najaar van 2004 lanceerde Dion in samenwerking met fotografe Anne Geddes het project Miracle. Een album met liedjes over het moederschap ging gepaard met onder meer een boek met daarin foto's van Dion met diverse baby's, helemaal in de stijl van Anne Geddes. 3,5 miljoen exemplaren gingen van deze cd over de toonbank. Dions eerste Franse verzamelalbum On Ne Change Pas beleefde zijn release in 2005.
Op 21 mei 2007 werd het Franstalige album D'elles uitgebracht. Zeven van de dertien nummers werden in december 2006 opgenomen in Montréal. De eerste single van het album S'il N'en Restait Qu'une (Je Serais Celle-Là) beleefde haar radio debuut op de Franstalige radio op 14 februari 2007. De videoclip van het nummer werd eind januari/begin februari 2007 opgenomen in New York. In dezelfde week heeft Dion ook haar deel ingezongen van het nummer "Sing", waaraan 22 andere zangeressen ook in meezingen, en een initiatief was van Annie Lennox, welke het nummer wilde gebruiken in de strijd tegen aids en armoede in Afrika en op diens album staat (Songs Of Mass Destruction).
Tournee
Een nieuw Engelstalig album, "Taking Chances", lag op 12 november 2007 in de winkels. Een promotietournee voor dit album en het eveneens in 2007 gereleaste album "D'elles" vond plaats in oktober 2007. Haar show in Las Vegas beleefde op 15 december 2007 zijn definitief laatste voorstelling, na bijna vijf jaar. Van deze concertregistratie, welke is opgenomen in de week van 15 t/m 21 januari 2007, verscheen op 11 december 2007 een DVD. In Nederland verkocht de DVD uitermate goed en bleef tot augustus 2008 in de top 10 van best verkochte muziek-DVD's.
Op 14 februari 2008 startte Dion met een wereldtournee, om voor het eerst sinds 1999 weer op te treden buiten Las Angeles. De tour spreidde zich van Canada tot Japan en van Nederland tot Zuid-Afrika. Het concert in Nederland werd gehouden in de Amsterdam Arena op 2 juni 2008. De nieuwe single van het gelijknamige album Taking Chances deed het in Amerika goed. Andere promotie-singles die medio 2008 uitkwamen waren Eyes On Me en Alone.Terugkeer naar Caesars Palace
In een interview met People Magazine dat uitkwam in februari 2010 bevestigde Céline dat zij in 2011 zou terugkeren naar het Caesars Palace in Las Vegas voor 3 jaar en dat zij 70 shows per jaar gaat geven. De première is op 15 maart 2011. Over de show zei Céline: "De show bevat diverse liedjes uit mijn repetoire die mensen willen horen en een selectie van diverse muziek van klassieke Hollywoodfilms."
Trivia
Dion heeft 38 albums uitgebracht en wereldwijd meer dan 200 miljoen platen verkocht en kan worden gezien als één van de succesvolste artiesten die de muziek ooit heeft voorgebracht.
Dion heeft inmiddels elf eigen parfums: Celine Dion (2003), Notes(2004), Belong (2005), Belong Sparkling Edition (gelimiteerde oplage) (2006), Memento (exclusief voor de Celine Dion Boutique in Las Vegas en voor fanclub leden) (2006), Enchanting (2006), Spring in Paris (special edition) (2007), Paris Nights (special edition) (2007), Sensational (2008), Sensational Moment (2008) (Niet in Nederland verkrijgbaar) en ' Chic' (2009). Deze laatste parfum komt in Nederland pas uit in september 2009. Verder staat er nog een 12e parfum, een special edition, in de planning: 'Spring in Provence'. Deze zal niet in Nederland te koop zijn.
Dion steunt al jaren de Canadian Cystic Fibrosis Foundation. In 1993 overleed haar nichtje Karine aan de ziekte Cystic Fibrosis (taaislijmziekte).
In juni 2008 gaf het BritseTotal Guitar Magazine Celine Dion de twijfelachtige eer op de eerste plaats te staan in een lijst met slechtste covers aller tijden. Haar versie van 'You shook me all night long' van AC/DC, die ze samen met Anastacia zong is volgens het blad de slechtste cover in de geschiedenis.
Luv' (1978-1981, 1989-1993, 2005-) is een Nederlandse meidenpopband uit de jaren '70 en '80, die vooral vrolijke discodeuntjes op het repertoire had staan.
Biografie
De band wordt in 1976 opgericht door de producerHans van Hemert. Samen met componist Piet Souer en manager Han Meijer schrijft hij het nummer My man dat hij het jaar daarop laat inzingen door drie op uitstraling bij elkaar gezochte dames, de roodharige José Hoebee, de blondine Marga Scheide en de donkerharige Patty Brard. Het liedje is serieus van toon, en gaat over een spoorwegmedewerker die wordt doodgeschoten. Het nummer haalt de hogere regionen van zowel de Belgische als de Nederlandse hitparade. De opvolger Dream wordt echter geen succes.
Het jaar daarop gooit Luv' het over een andere boeg. In 1978 moet Hans van Hemert zorgen voor de titelsong van de komische VPRO-serie Het Is Weer Zo Laat (Waldolala) met Dolf Brouwers (Waldo van Dungen) als louche nachtclubeigenaar. De dames van Luv' worden ingezet en zingen het vrolijke U.O. me (you owe me) met als subtitel You're very welcome in Waldolala. Deze titelsong slaat onmiddellijk aan in de hele Benelux en de weg is geopend voor verdere hits. De eerste nummer-1-hit van de dames wordt You're the greatest lover, gevolgd door een tweede: Trojan horse. Hierna volgen nog een aantal grote hits tot begin jaren '80.
Ook in het buitenland, Zwitserland, Engeland, Duitsland en Frankrijk, blijkt hun muziek aan te slaan. Jonathan King neemt een coverversie op van You're the greatest lover. Wanneer ze enkele nummers van hun derde album ook in het Spaans inzingen, weten ze hits te behalen in Spaanstalige landen. In Nederland worden in navolging meidengroepen als de Dolly Dots en Babe opgericht.
Patty Brard verlaat Luv' in 1980. Haar plaats wordt ingenomen door Ria Tielsch. De nieuwe bezetting produceert een vierde album, wat uiteindelijk hun voorlopig laatste blijkt te zijn. Over de plaat wordt door sommigen wel beweerd dat niet Ria, maar Patty nog te horen is op het album. Ria staat echter op de hoes.
Van 1989 tot 1993 hebben ze een tijdelijke comeback met enkele bescheiden hitjes.
In 2005 kwam de groep in de originele bezetting nog een keer bij elkaar, voor een optreden tijdens het 40-jarig jubileum van Hans van Hemert. Ondanks alle beledigingen die de zangeressen elkaar in het verleden via de media hadden toegeworpen, smaakte de samenwerking (en het geld dat die samenwerking opbracht) naar meer. In mei 2006 is 'Luv' een van de 'super surprise acts' bij drie optredens van de 'Toppers' Gerard Joling, René Froger en Gordon in de Amsterdam ArenA. Dit werd allemaal gevolgd met een camara en later uitgezonden bij het RTL 5 programma Back In Luv.
Percy Sledge (Leighton (Alabama), 25 november1940) is een Amerikaanssoulzanger, best bekend van de nummers "When a Man Loves a Woman" en "My Special Prayer". Hij is voornamelijk bekend van emotionele soulballads, maar hij was ook een van de eerste artiesten die country met soul mengde, waarbij hij covers van onder andere Kris Kristofferson zong.
Begin jaren zestig werkte Sledge nog als verpleger in een ziekenhuis, toen hij zijn eerste treden in de muziek maakte als lid van de soulgroep de Esquires Combo. Lokale dj Quin Ivy adviseerde hem in 1966 om solo te gaan. "When a Man Loves a Woman", door Sledge zelf geschreven, was de eerste single die van hem werd uitgebracht in de zomer van 1966, bij Atlantic Records. Al snel werd het wereldwijd een grote hit, waaronder nummer één in de Verenigde Staten. De single werd opgevolgd door de hits "Love me Tender", "Take Time to Know her" en in 1969 "My Special Prayer".
In de jaren zeventig daalde zijn populariteit. "I'll be your everything" uit 1975 was zijn laatste grote internationale hit. Zijn optredens verkochten daarentegen een stuk beter en tot in de jaren negentig bleef hij uitverkochte zalen trekken. In 1987 werd "When a Man Loves a Woman" weer een hit, dankzij een reclame van het jeansmerkLevi's.
Ik kan helaas geen afscheid nemen Ik kan helaas niet bij jullie zijn Maar ik denk aan jullie en voel de pijn Pijn die een leven lang zal duren Het had ook anders kunnen zijn...
Uit respect voor de kinderen en volwassenen die omgekomen zijn in het ongeval in zwitserland ga ik vandaag mijn blog niet bijwerken,ik ben in gedachten bij hen die hun dierbaren verloren zijn.
George McCrae werd geboren als tweede in een gezin met negen kinderen als zoon van een politieagent. Op zesjarige leeftijd zong hij, net als zijn moeder in het kerkkoor. Op de middelbare school zat hij in verschillende bandjes, waaronder The Fabulous Stepbrothers en The Jivin' Jets. In 1963 ging hij voor vier jaar bij de marine. In deze periode leerde hij toekomstige vrouw Gwen Mosley kennen. Na zijn dienstplicht richtte McCrae The Jivin' Jets opnieuw op en Gwen werd aan de bezetting toegevoegd. Niet lang daarna ging George en Gwen als duo verder. Ze trouwden en kregen een platencontract aangeboden. De opnames die ze maakten waren niet succesvol en George McCrae beëindigde zijn muzikale carrière om criminologie te gaan studeren en manager van zijn vrouw te worden, die solo verder ging. Na twee jaar kreeg hij toch weer interesse om in de muziek verder te gaan.
Harry Wayne Casey (KC) en Richard Finch van de toen nog onbekende KC & the Sunshine Band hadden in februari 1974 het nummer Rock your baby geschreven. Ze wilden het echter zelf niet opnemen, omdat ze net zelf een single hadden uitgebracht en het lied te hoog was voor KC's stem. Ze dachten eraan het nummer door Gwen McCrae of Jimmy Bo Horne te laten zingen, maar omdat George McCrae toevallig in de studio was werd hem de kans aangeboden.
Rock your baby werd een wereldwijde hit en stond in verschillende landen op de eerste plaats in de hitparade. In Amerika stond hij twee weken op nummer 1, in de Top 40 zeven, in de Nationale Hitparade acht weken en in Vlaanderen vijf weken. McCrae had niet op dit grote succes gerekend en had moeite met alle aandacht en waardering die hij kreeg. Rolling Stone verklaarde Rock your baby tot #1-song van 1974 en hij werd genomineerd voor een Grammy voor beste mannelijke R&B-zanger, die uiteindelijk gewonnen werd door Stevie Wonder. Na het plotselinge succes lukte het McCrae niet om met een geschikte opvolger te komen. In zijn eigen land had hij nog wel een aantal bescheiden hits, maar die bereikten geen van alle de top 30. In Europa, waar Rock your baby erg goed was aangeslagen, had McCrae nog wel een top 10-hit met I can't leave you alone, maar daarna nam ook daar het hitparadesucces af.
In 1975 scoorde Gwen McCrae een Amerikaanse top 10-hit met Rockin' chair. George bleef echter de grote ster die Gwen graag had willen zijn. In 1977 liep hun huwelijk op de klippen. Niet lang daarna hertrouwde hij en verhuisde hij naar Canada. McCrae raakte daar failliet en ook zijn tweede huwelijk mislukte. Begin jaren 80 verliet hij even de muziek en ging hij werken als portier in een hotel en had hij een baantje in een supermarkt. In 1984 pakte hij de draad weer op en bracht het albumOne step closer een een gelijknamige single uit. In Amerika bleef zijn come-back onopgemerkt, maar in Europa bereikte hij de onderste regionenen van de hitlijsten.
Door een misverstand kwam in januari 1986 in de media dat George McCrae zou zijn overleden aan kanker. De Amerikaanse media hadden hem echter verward met de zanger-acteurGordon MacRae. Door de hardnekkigheid van het gerucht, werd hij minder vaak gevraagd voor optredens en werd soms gedacht dat hij een George McCrae-imitator was. Hierdoor en omdat hij in Europa meer waardering kreeg, ging hij vanaf dat jaar toeren door Europa. In 1988 verhuisde hij naar Nederland waar hij een jaar later trouwde met het Nederlandsemodel Yvonne Bergsma. Met haar is hij nog steeds getrouwd en woont hij afwisselend op Aruba, in Geleen en in West Palm Beach. In de jaren 90 heeft hij nog een aantal albums opgenomen en in 2003 verscheen zijn laatste album, die echter voor het grote publiek onbekend zijn gebleven. Wél heeft hij nog steeds succes met optredens.
In 2007 nam zijn dochter Marcella McCrae, die hij in 1988 had verwekt bij zijn toenmalige Italiaanse vriendin Rosanna Molignini, deel aan de Duitse versie van Popstars. Zij moest het voor het televotende publiek afleggen tegen de Nederlandse Tialda van Slogteren en liep zo een plaats in de popgroepRoom2012 mis.
George Harrison (Liverpool, 25 februari1943 - Los Angeles, 29 november2001) was gitarist van de legendarische popgroep The Beatles. Hij maakte vrijwel vanaf het begin deel uit van de groep. Hij werd geboren in het Engelse Liverpool. Volgens Harrison was hij eigenlijk geboren op 24 februari. Op zijn geboortecertificaat staat echter 25 februari als geboortedatum.
Beatle George
Zijn muzikale loopbaan begon op school, waar hij in de band 'The Quarrymen' speelde, samen met zijn vrienden John Lennon en Paul McCartney, die hem bij Lennon introduceerde. Met Paul, John Lennon, Stuart Sutcliffe en Pete Best (later vervangen door Ringo Starr) vormde hij in 1959 de band 'Silver Beatles'. In 1960 veranderden ze de naam in 'The Beatles' en werden ze gevraagd in Duitsland op te treden. Dat was het begin van het succesverhaal van de groep, dat tien jaar geduurd heeft.
Als componist werd hij binnen de Beatles overigens naar eigen zeggen nooit helemaal erkend, ondergesneeuwd als hij werd door het grote(re) succes en de dominantie van het koppel Lennon-McCartney. Pas in 1969 werd Harrison door de critici muzikaal op een lijn gesteld met Lennon en McCartney na het verschijnen van de elpee Abbey Road waarop zijn composities Something en Here Comes The Sun staan.
Solocarrière
In november 1968 werd de eerste soloplaat van Harrison uitgebracht onder de titel Wonderwall Music. Het jaar erop verscheen Electronic Sounds waarop Harrison met de moog synthesizer experimenteerde. Nadat McCartney de Beatles in april 1970 verlaten had ging ieder zijns weegs. Harrison begon een solocarrière. Nog in 1970 verscheen zijn derde album All things must pass, met daarop de grote hit My Sweet Lord. Het is meteen een driedubbel album: het is duidelijk dat Harrison wil laten horen wat hij al die jaren niet kwijt kon op de Beatles-albums. 'All things must pass' is een klassiek album van de jaren 70. Volgens velen zou hij later het album kwalitatief ook niet meer overtreffen.
Ook maakte hij in 1974 als eerste ex-Beatle een tournee door de Verenigde Staten. Zijn belangstelling voor oosterse spiritualiteit bracht hem aan de voeten van Indiase goeroes en dat had zijn weerslag op de muziek die hij componeerde. Midden jaren '60 al verwerkte hij bijvoorbeeld oosterse instrumenten zoals de sitar in nummers van de Beatles (Lennons Norwegian Wood (1965) en zijn eigen Love you too uit 1966). Later trad hij op met de Indiase musicus Ravi Shankar.
Na de moord op John Lennon in 1980, maakten de overige Beatles in 1981 als eerbetoon aan hem samen het nummer All those years ago, wat een hit werd in de Verenigde Staten. Het nummer is geschreven door George Harrison en staat op het album 'Somewhere in England'.
'Cloud nine' is een comeback album voor Harrison. Met 'Got my mind set on you' en 'When we was fab' keert hij terug in de hoogste regionen van de hitparade.
Eind jaren 80 heeft Harrison veel succes als prominent lid van de band Traveling Wilburys. Deze band maakt twee albums maar gaat ten onder door het overlijden van Roy Orbison en kort daarop de dood van diens beoogde opvolger Del Shannon.
In 2002 verscheen postuum zijn laatste album Brainwashed. Het album is afgemaakt door zoon Dhani Harrison en ontving lovende kritieken.
Op 29 november 2002, een jaar na het overlijden van George Harrison, werd er in de Royal Albert Hall een special concert gehouden als eerbetoon aan Harrison. Onder andere Paul McCartney, Ringo Starr, Eric Clapton, Ravi Shankar en Billy Preston spelen die avond songs van Harrison. In 2003 wordt dit concert uitgebracht op CD en DVD onder de titel The Concert For George.
Op 14 april 2009 werd Harrison geëerd met een ster op de beroemde Hollywood Walk of Fame.
Andere projecten
Harrison stond bekend als de wat verlegen filosoof van de groep, die ook belangstelling had voor andere zaken dan muziek. Zo zette hij zich als organisator van the concert for Bangladesh in voor de slachtoffers van de grote overstroming in Bangladesh, was gastmusicus en deed mee aan een aantal speelfilms. In 1979 produceerde hij de Monty Python-film Life of Brian. Hij verkocht zijn productiemaatschappij in 1994 voor ruim 9 miljoen euro.
Overlijden
George Harrison trouwde tweemaal, op 21 januari1966 met Pattie Boyd, de latere echtgenote van Harrisons vriend Eric Clapton, van wie hij op 9 juni1977 scheidde, en op 2 september1978 met Olivia Arias, met wie hij een zoon had, Dhani, die een maand voor hun huwelijk geboren werd. In 1998 werd bekend dat hij was behandeld voor keelkanker en een jaar later, op 30 december1999 betrapte hij een inbreker in zijn eigen huis, waarbij hij steekwonden en een klaplong opliep. Op 9 juli2001 maakte Harrison bekend dat hij opnieuw kanker had en in Zwitserland werd bestraald. Op 29 november2001 tenslotte overleed hij in Los Angeles aan de gevolgen van zijn ziekte.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
