Olivia Newton-John (Cambridge, 26 september 1948) is een Australisch zangeres en actrice. Ze is geboren in Cambridge (Groot-Brittannië), maar verhuisde met haar familie naar Australië toen ze vijf was. Ze is een kleindochter van Max Born (winnaar van de Nobelprijs voor de Natuurkunde in 1954).

In de jaren '60 keerde Newton-John terug naar Groot-Brittannië. In 1970, op 21-jarige leeftijd, begon ze haar muzikale carrière in de groep Toomorrow, afgeleid van haar tweede film Toomorrow. Ondanks dat deze groep geen commercieel succes werd, slaagde Newton-John er snel in een solocarrière te beginnen. Ze scoorde haar eerste hit in 1971 met de Bob Dylan-compositie If not for you. Ze had een relatie met Bruce Welch, gitarist van The Shadows, en trad op in de wekelijkse show van Cliff Richard. In 1974 vertegenwoordigde ze Groot-Brittannië op het Eurovisie Songfestival met Long live love. Rond deze tijd was ze één van de populairste zangeressen van Groot-Brittannië.

Korte tijd later verhuisde ze naar de Verenigde Staten. Ook daar kreeg ze een succesvolle zangcarrière. Ze scoorde er vijf nummer-1 hits en won vier Grammy's.

Als actrice kreeg ze grote bekendheid in de film Grease, waarin ze de hoofdrol vervulde naast John Travolta. Latere films van haar werden een minder groot succes. Wel scoorde ze in Nederland nog een nummer 1-hit met Xanadu, de titeltrack van de gelijknamige film waarin ze speelde.

Newton-John is tussen 1984 en 1995 getrouwd geweest met Matt Lattanzi. Uit dit huwelijk werd één kind geboren, dochter Chloe (1986).

In 1992 kreeg ze borstkanker, waarvan ze recent hersteld is. Sinds 1996 woonde ze samen met cameraman Patrick McDermott, die in 2005 op mysterieuze wijze verdween tijdens een vistrip.

Sinds 2008 is ze getrouwd met zakenman John Easterling

Enrique Miguel Iglesias Preysler (Madrid, 8 mei 1975) is een Spaans zanger. Enrique zong aanvankelijk in het Spaans, maar breidde tegen het einde van de jaren '90 zijn repertoire uit met songs in het Engels en Frans. Als acteur maakte Iglesias zijn debuut in de film Once Upon a Time in Mexico, die in 2003 uitkwam.

Biografie

Enrique Iglesias is de jongste zoon van Julio Iglesias en Isabel Preysler. Iglesias heeft een oudere zus, journaliste Isabel Chabeli Iglesias (1 augustus 1971, Manilla) en een oudere broer, zanger Julio José (25 februari 1973, Madrid). Toen Enrique 3 jaar was gingen zijn ouders uit elkaar.

Enriques moeder heeft nog twee dochters uit latere relaties: Tamara Fálco en Ana Boyer. Zijn vader heeft ook nog vijf kinderen met de Nederlandse Miranda Rijnsburger: Miguel Alejandro (7 september 1997, Miami), Rodrigo (3 april 1999, Miami), de tweeling Cristina en Victoria (1 mei 2001, Miami) en Guillermo (5 mei 2007, Miami).

Enrique heeft vanaf 2002 een relatie met de Russische tennisster/model Anna Koernikova. Ze leerden elkaar kennen op de set van de videoclip voor zijn hit Escape. Geruchten dat de relatie zou zijn verbroken bleken een grap te zijn van Kournikova en haar vriend zelf; Anna en Enrique zijn verloofd. Desondanks werd Enrique in september 2005 gekroond tot 'meest sexy vrijgezel' door het Spaanse tijdschrift People en Espanol. Hij werd geprezen om zijn 'smeulende uiterlijk en zijn succesvolle cross-over uitstraling'. In juni 2007 verscheen zijn nieuwe album Insomniac waarvan de eerste single 'Do You Know (Ping Pong Song)' een grote hit werd. Op 19 november 2007 gaf hij zijn tweede concert in Nederland in Ahoy Rotterdam. Eerder stond hij in 2002 in dezelfde zaal.

In de voetsporen van zijn vader, die in de jaren '70 en '80 grote successen kende met liederen in meerdere talen, breidde ook Enrique zijn repertoire uit met songs in het Frans. In 2002 bracht hij de single Tes larmes sont mes baisers uit. Enkele jaren later bracht hij in 2007 samen met de zangeres Nâdiya het nummer Laisse le destin l'emporter.

In december 2008 werd hij door "The Daily Mail" zoenend vastgelegd toen hij een 17-jarige fan op het podium uitnodigde tijdens het zingen van "Hero".

René Froger (Amsterdam, 5 november 1960) is een Nederlandse zanger.

Biografie

Carrière

René Froger (5 november 1960) werd geboren en groeide op in de Amsterdamse wijk de Jordaan. Zijn vader, Bolle Jan, had een café in de Staatsliedenbuurt. Net als zijn muzikale ouders, die optraden als het Duo Jan & Mien, begon ook René als kind al te zingen in het café van zijn vader. Als jongeman won hij een talentenjacht en als prijs mocht hij meedraaien met Ted de Braak en Mini en Maxi.

In 1979 mocht Froger op kosten van zijn vader zijn eerste stappen zetten in de platenindustrie en nam hij zijn eerste single op, Disco a la carte.

In het voorjaar 1984 kwam de officiële debuutsingle van Froger uit, My hitparade, een medley van Tony Christie-hits. De single deed echter niets en werd later in het jaar nogmaals uitgebracht, met een Nederlandstalige B kant van de single titel. In 1985 tekende Froger bij het platenlabel CNR Records en bracht de single Ik zie het wel zitten uit. Ook deze single bracht geen succes. In 1987 kwam Frogers wens uit om een engelstalig album op te nemen en werd de tipparade gehaald met Love Leave Me. Een jaar later scoorde hij zijn eerste hit met Winter in America (een cover van Doug Ashdown). De single bereikte de vijfde plaats in de Top 40. Froger kwam na het succes van Winter in America met zijn debuutalbum Who Dares Wins in 1988. Het album werd goed ontvangen en ging eind 1988 voor de 50.000e maal over de toonbank, Froger mocht zijn eerste gouden plaat in ontvangst nemen. De vervolgsingles van het album kwamen echter niet verder dan de Tipparade.

Froger's tot nu toe enige nummer één-hit in Nederland scoorde hij in 1989 met het nummer Alles kan een mens gelukkig maken, samen met Het Goede Doel. Van de single werden 300.000 exemplaren verkocht, waarvoor Froger een driedubbele platina single in ontvangst mocht nemen. Gezien het succes van de single was de druk van de platenmaatschappij om een Nederlands album op te nemen groot, Froger zag de single slechts als uitstapje en met het oog op een eventueel internationale carrière voelde hij er meer voor weer verder te gaan als engelstalig artiest. Enkele maanden later kwam Froger's tweede album You're my everything uit, het album werd redelijk ontvangen. De singles die van het album uitkwamen haalden slechts de Tipparade. Begin 1990 liep Frogers contract bij CNR Records af. Hij tekende een contract bij John van Katwijk. De eerste taak van Van Katwijk was Frogers laatste single voor CNR te laten remixen door Pete Waterman van het PWL Label. De gemixte versie van Are you ready for loving me werd een redelijke zomerhit in 1990 en het album You're my everything bereikte de gouden status. Het kleine Dino Music werd zijn nieuwe platenmaatschappij. Manager Van Katwijk profileerde zich samen met Marcel Schimscheimer ook als producer en songwriter van Frogers volgende album. De eerste single Just say hello werd een top 10 hit. Het album Midnight man werd al snel bekroond met een Gouden plaat voor meer dan 50.000 verkochte exemplaren. Frogers eerste concerten in Carré te Amsterdam en het Circustheater te Scheveningen waren snel uitverkocht. Alle van het album gehaalde singles werden minimaal een top 20 hit.

In 1991 scoorde Froger een reeks top 10 hits en werd zijn album Matters of the heart met goud bekroond. In 1992 werd de plaat bekroond met de Edison Award voor het beste album nationaal en een platina plaat voor meer dan 100.000 verkochte exemplaren.

Froger kondigde begin 1992 aan met een theatertournee het land in te gaan en deze af te sluiten met een concert in het Rotterdamse sportpaleis Ahoy. De vraag naar tickets was zo groot dat er twee extra concerten werden ingepland, die ook werden uitverkocht. Met de concerten vierde Froger zijn vijfjarige jubileum, ter gelegenheid waarvan er in het najaar van 1992 een verzamelalbum uitgebracht werd, Sweet hello's & sad goodbyes, met vier nieuwe songs en zijn hitsingles sinds 1987. Op oudejaarsavond 1992 werd er bij Veronica een compilatie uitgezonden van Frogers Ahoyconcerten. Niet lang na deze uitzending schoot de verkoop van "Sweet hello's & sad goodbyes" omhoog. Het album behoort met zijn vijf maal platina tot één van de best verkochte Cd’s in de Nederlandse muziekgeschiedenis.

De verwachtingen van het album The power of passion (1993) waren zo hoog dat het in de voorverkoop al werd bekroond met een Gouden plaat. Datzelfde jaar mocht Froger uit handen van Celine Dion de Edison Awards voor beste album en beste zanger nationaal in ontvangst nemen. Het album werd uiteindelijk 200.000 maal verkocht, dubbel platina. In 1994 gaf Froger tien uitverkochte shows in Ahoy, wat tot op dat moment nog niet eerder door een Nederlands artiest was vertoond. Met meer dan 100.000 bezoekers aan de concerten in Ahoy, een reeks van top 10 hits (onder andere: Here in my heart en Why Goodbye), de verkoop van meer dan 200.000 exemplaren van het album Walls of emotion en wederom de Edison Awards voor beste album en zanger nationaal stond Froger aan de top van de Nederlandse muziekindustrie. Een door CNR Records uitgebrachte budget cd, met een compilatie van Frogers eerste twee albums, verkocht 100.000 stuks.

Op 24 en 25 juli 1995 stond Froger twee avonden als eerste Nederlandse act in een uitverkocht Feijenoordstadion. Halverwege 1995 waren er plannen voor een buitenlandse lancering van Froger. Eerst werden er twee singles in Duitsland uitgebracht: Frogers succes Top 40 hit uit 1992 Woman, Woman en een gemixte versie van Can u feel it. Beide singles hadden daar geen succes. Mede door de Kuipconcerten en Frogers topverkopen van platen was er belangstelling uit Amerika om daar een album te lanceren. Froger vertrok samen met manager Van Katwijk naar New York om te gaan werken aan een nieuw internationaal album, in samenwerking met producers die voor Celine Dion en Mariah Carey hadden gewerkt. De Amerikanen legden veel druk op Froger en er was kritiek op het feit dat Froger in hun ogen te perfect zong en een te Amerikaanse indruk maakte; ze wilden dat hij z’n haar kort knipte, kilo’s afviel en een baard liet staan om een meer Europees uiterlijk te benaderen. Ondertussen moest Froger hals over kop vanuit New York terugkeren naar Nederland omdat zijn vrouw op het punt stond te bevallen. Op aandringen van zowel Amerikaanse als Nederlandse zijde hervatte Froger in Nederland de opnamen van zijn nieuwe album. Kort daarna kwam de single Wild Rhythm uit, welke een redelijke hit werd. Door verschillende oorzaken dreigde Froger in een burn-out te raken, waarna hij en manager Van Katwijk besloten de samenwerking te stoppen en de stekker uit het Amerikaanse plan te trekken. Froger nam enkele weken rust en overwoog zelfs geheel te stoppen met zijn zangcarrière. Na de rustperiode was het Frogers vrouw Natasja die de zanger weer wist te motiveren om aan de slag te gaan. In het najaar van 1996 werd Illegal Romeo part 1 uitgebracht samen met de al eerder in New York opgenomen nummers en was de gelijknamige tour door het land in een mum van tijd uitverkocht. Illegal Romeo part 1 werd weer een succes. Er is echter tot op heden nooit een Illegal Romeo part 2 uitgebracht.

In 1997 werd er op veler verzoek een reeks concerten toegevoegd aan de Illegal Romeo tour. Na de zomer keerde Van Katwijk terug als manager. In de winter van 1997 kwam Froger met een nieuwe single, de ballad I’m coming home again, geschreven door de Amerikaanse songwriter Diane Warren die sinds 1991 minimaal één nummer aanleverde voor elk Froger album. Het origineel is zo lang dat een passage in het nummer werd ingekort. Het nummer bevond zich enkele weken voor kerst in de Tipparade, maar Diane Warren was het niet eens met deze versie en gaf uiteindelijk, nadat het nummer al in de schappen lag, geen toestemming om het nummer uit te brengen, waardoor Music genoodzaakt was om de al in verkoop zijnde single terug te halen. Met spoed werd er naar een alternatief nummer gezocht, er werd gekozen voor een door manager Van Katwijk geschreven ballad, Never fall in love. I’m coming home again werd een collectorsitem. Ondanks dat “I’m coming home again” nu ontbrak aan het nieuwe album, hield dat wel de titel “Home again”. Begin januari werd de zangcarrière van Froger overschaduwd door roddels over een vermeende liefdesaffaire met de Vlaamse tv presentatrice Phaedra Hoste. Hierdoor kwam het in de week dat Frogers nieuwe album uitkwam tot een tijdelijke breuk tussen Froger en zijn vrouw. Volgens sommige critici was het een publiciteitsstunt om Frogers nieuwe cd te promoten. Froger zat persoonlijk in een dal maar zijn carrière stond weer op de rails: in de eerste week dat Home again uitkwam werden er 50.000 exemplaren verkocht en kwam de cd binnen op nummer 1 in de Album charts. De televisiespecial over het album trok bij RTL 4 1 miljoen kijkers, waardoor de cd platina werd. In België werd het album goud en de theatertournee verliep succesvol. Na een periode van huwelijkscounseling blijven de Frogers bij elkaar.

Na zijn concerten in de Amsterdam ArenA (2004/2005) ging Froger eind 2005 met zijn nieuwe tour Pure & More weer de theaters in. Sinds 2005 vormde hij met collega's Gerard Joling en Gordon de gelegenheidsformatie De Toppers waarmee jaarlijks werd opgetreden. Sinds november 2008 is Gerard Joling weg en is Jeroen van der Boom daarvoor in de plaats gekomen. In september 2007 kwam Froger weer met een Nederlandstalige plaat: Doe maar gewoon. Ook is er een gelijknamig album uitgekomen.

In mei 2009 vertegenwoordigden De Toppers Nederland tijdens het Eurovisie Songfestival in Moskou. De groep haalde de halve finale niet. Wel was er veel publiciteit rondom de pakken van de toppers: de peperdure outfits bevatten elk meer dan 1.000 LED lampjes maar werkten niet. Voor de concerten op 12 en 13 juni 2009 in de Amsterdam Arena zorgde lichtontwerper Rogier van der Heide dat de pakken goed functioneerden.

In november 2008 ontpopten René en Natasja zich als de drijvende kracht achter de Voedselbank. Er kwam een realityserie met de Frogers: "De Frogers: Effe Geen Cent Te Makken". Op 11 december 2008 was er als afsluiting een benefietavond op RTL 4. Deze avond leverde ruim 2.000.000 euro op. Linda de Mol presenteerde het geheel. Ook het liedje uit de realitysoap werd een hit (De zon schijnt voor iedereen).

René Froger heeft als acteur enkele gastrollen gespeeld. Zo had hij een klein rolletje in de film Filmpje! (1995) van Paul de Leeuw en heeft hij een keer meegespeeld in de Nederlandse detectiveserie Baantjer, waarin hij een doodgeslagen duivenmelker speelt. Ook speelde hij in Ellis in Glamourland en had hij in 2009 een gastrol als zwerver in Zeg 'ns AAA

Gezondheid

Op 6 juni 2005 werd door het management van Froger bekendgemaakt dat de zanger prostaatkanker had. De kanker was in een vroeg stadium ontdekt en kon goed behandeld worden. In het najaar van 2006 kreeg Froger last van zijn luchtwegen, waardoor hij de kerstoptredens in Ahoy moest afzeggen.

Privé

René Froger is sinds 31 december 1991 getrouwd met Natasja Froger-Kunst, die nu bekend is als tv presentatrice bij SBS 6.

Ze hebben twee kinderen: zoon Maxim (1995) en zoon Didier (1997). Didier deed in 2007 mee aan Kinderen dansen op het ijs dat gepresenteerd werd door Gerard Joling en Nance Coolen. Een jaar later deed Maxim ook mee, hij won deze wedstrijd samen met Shana. Uit een eerder huwelijk heeft Froger nog twee kinderen: dochter Natascha en zoon Danny. Froger is ook opa.

Froger staat bekend als een fervent Ajax-supporter.

Zijn beide ouders overleden kort na elkaar, beide op 67-jarige leeftijd. Zijn moeder overleed op 8 april 2009 en zijn vader overleed op 22 juni 2009. De bijnaam van de vader van René Froger was Bolle Jan en hij was de eigenaar van het gelijknamige café in Amsterdam.

In 2008 zette hij met zijn gezin zich in voor het goede doel en televisieprogramma De Frogers: Effe geen cent te makken dit was voor de voedselbank, dat is een stichting die mensen in de bijstand leven een voedselpakket geeft. Op 22 oktober 2009 waren de Frogers op tv met het programma De Frogers: Helemaal Heppie om geld op te halen voor stichting Heppie dat kinderen die niet op vakantie kunnen een vakantie geeft.

The Kinks was een Engelse rockgroep ontstaan in 1963 met singer-songwriter Ray Davies, zijn broer leadgitarist en zanger Dave Davies, en bassist Pete Quaife. De hevige nummers uit hun beginperiode waren toonaangevend voor de rock-'n-roll in het midden van de jaren '60 en albums zoals Face to Face, Something Else, Village Green, Arthur en Muswell Hillbillies staan hoog aangeschreven bij fans en muziekcritici.

Geschiedenis

Begin jaren zestig besloten twee broers uit Muswell Hill (Noord-Londen), Ray en Dave Davies, een professionele band te beginnen. Eind jaren vijftig hadden de broers in de pub The Clissold Arms hun debuut gemaakt als duo. Terwijl oudere broer Ray vervolgens de kunstacademie bezocht probeerde Dave met buurtgenoot en vriend Pete Quaife een band op te richten. De naam van de groep wisselde voortdurend en was vaak afhankelijk van diegene die een optreden wist te regelen. Af en toe werden ze door Ray bijgestaan op de piano. Nadat in de zomer van 1963 Ray definitief toetrad tot de band en drummer Mick Avory werd aangenomen noemde de band zich The Ravens, wat in het voorjaar van 1964 op advies van manager Larry Page veranderde in The Kinks. Volgens Ray was de naam afgeleid van een uitspraak van Page nadat hij Ray op een dag in een eigenaardige kledingcombinatie in de studio zag binnenlopen: You look like a Kink!

Al gauw boekten ze succes met liedjes als You Really Got Me en All Day And All Of The Night. The Kinks scoorden veel hits in Nederland en België, waaronder Tired Of Waiting, Set Me Free, Till The End Of The Day, Dedicated Follower Of Fashion, Dandy, Dead End Street, Waterloo Sunset, Autumn Almanac, Wonder Boy en Days. Hun grootste succes hadden zij echter in de zomer van 1966 met Sunny Afternoon.

Na afloop van hun tournee door de VS in de zomer van 1965 werd hen door de Amerikaanse regering vanwege unprofessional behaviour voor een periode van vier jaar verboden weer naar de VS te komen. Dit zorgde ervoor dat The Kinks werden uitgesloten van de grootste markt voor muziek ter wereld op een moment dat in de VS de zogenaamde Britse invasie op zijn hoogtepunt was. Ook kwamen The Kinks enigszins buiten het hele hippiegebeuren van de late jaren '60 te staan.

Ray Davies, de bandleider en liedjesschrijver, ging vanaf 1966 steeds meer nostalgische en introspectieve nummers schrijven. Muzikaal werden de liedjes van The Kinks steeds minder bepaald door ruige R&B-invloeden en meer door typisch Britse muziektradities als musichall en Engelse volksmuziek. Deze verandering van oriëntatie betekende geenszins dat de kwaliteit van de muziek van The Kinks erop achteruitging. In de periode 1966-1971 maakten ze volgens velen zelfs hun beste werk. The Kinks was een van de eerste bands die een zogenaamd conceptalbum maakten, te weten The Village Green Preservation Society uit 1968.

In 1970 hadden de Kinks een grote wereldhit met Lola. In 1972 scoorden ze opnieuw met het nummer Supersonic Rocketship, maar het superieure Celluloid Heroes ging roemloos ten onder. Veel diskjockeys vonden de lengte van het nummer bezwaarlijk, een vreemd argument als je bedenkt dat het nummer qua lengte niet veel verschilt van Hey Jude van The Beatles of Like A Rolling Stone van Bob Dylan. De meeste albums van The Kinks tot 1975 waren conceptalbums en rockopera's. Daarna gingen ze zich opnieuw meer op hardrock richten. Precies 10 jaren na het laatste singlesucces met Supersonic Rocket Ship scoorde de groep in de Verenigde Staten een top 10-hit met het nummer Come Dancing. Hierna volgden ook het Verenigd Koninkrijk en Europa. Het singlesucces werd niet op deze schaal gecontinueerd, al had de groep met de opvolgende single Don't Forget To Dance in 1983 een top 10-hit in Oostenrijk. Beide voornoemde singles kwamen van het album State Of Confusion. Dit album was tevens een afsluiting van een zeer succesvolle periode die begon in 1977 met de release van het Sleepwalker-album. Toen in 1984 het album Word Of Mouth uitkwam was de relatie tussen de broers Ray en Dave zo slecht dat Dave weigerde te touren. Hierdoor stagneerde de opgaande succesvolle lijn die de groep had gekend vanaf 1977. Ondanks alles bleven ze tot in de jaren '90 goede albums maken, maar het niveau van de jaren '60 en vroege jaren '70 zouden ze niet meer halen.

Momenteel geeft Ray Davies nog steeds regelmatig soloconcerten.

Robert Peter (Robbie) Williams (Stoke-on-Trent, 13 februari 1974) is een Britse popzanger. Van 1990 tot en met 1995 maakte Williams deel uit van Take That. Na die periode ging hij solo en werd een zeer succesvolle Britse solo-zanger.

Take That

Williams' carrière begon met Take That, een band die gevormd was door zanger en componist Gary Barlow. De in 1990 opgerichte band bleek zeer succesvol, met acht nummer 1-hits in Groot-Brittannië. Hun populariteit leidde tot een succes van soortgelijke bands in Groot-Brittannië. Hoewel het goed ging leek gaan met de band, bleek Williams totaal niet in de groep te passen en maakte hij veel ruzie met de bandleden en het management. In 1995 vertrok Williams uit Take That. Dat riep bewondering en verwarring op, want Take That was toen de beroemdste jongensband. De algemene opinie is dat hij de opgelegde 'schone' levensstijl die de jongens moesten volgen (niet drinken/niet roken/geen drugs) niet langer kon volhouden. Na het verlaten van de band stortte Williams zich in een leven vol drank en vechtpartijen en maakte hij zijn oude band veelvuldig zwart.

Solocarrière

Life Thru a Lens

In 1996 was Williams klaar om te starten met een nieuwe carrière. Zijn eerste single "Freedom", een cover van George Michael uit 1990, kwam uit in augustus 1996. Na een tijd in een afkickkliniek kwam in 1997 de single "Old Before I Die". Beide singles waren successen in Engeland. Dit zorgde voor de komst van zijn eerste soloalbum, Life Thru a Lens, later dat jaar.

Life Thru a Lens bevatte zijn single "Old Before I Die" en flopte omdat de rest (bijvoorbeeld "Lazy Days" en "South of the Border") niet echt goed ontvangen werd.

Angels

Het laatste lied dat van Life Thru A Lens, uitgebracht zou worden was "Angels". Dit lied zorgde voor de internationale comeback van Williams.

"Angels" is in februari 2005 door de Engelsen, tijdens de Britse muziekprijzen, gekozen tot beste lied van de afgelopen 25 jaar. Ook stond het op plaats 11 in de top 2000 van 2005.

Ook in Nederland is dit nummer een enorm grote hit geworden. (En het valt nog steeds goed in de smaak. Zo stond dit nummer in december 2007 op nummer 1 in de Qmusic top 1000.)

Williams werd een bekendheid in Europa terwijl hij in de Verenigde Staten amper doorbrak.

I've Been Expecting You

Zijn tweede album, "I've Been Expecting You", kwam uit in 1998. Het album werd voorafgegaan door de single Millennium, gebouwd rondom het James Bondthema "You Only Live Twice". Dit nummer was in Europa een grote hit en behaalde in de Verenigde Staten nummer 72.

Op de tweede single, No Regrets, kreeg Williams vocale ondersteuning van Pet Shop Boys-zanger Neil Tennant en Neil Hannon van The Divine Comedy. Andere singles van het album waren Strong en She's The One.

In 1999 werkte hij samen met Tom Jones voor een cover van het Lenny Kravitz-nummer "Are You Gonna Go My Way" dat op het album Reload kwam. Ook leverde Williams dat jaar een bijdrage aan een album met nummers van Noël Coward. Op dit album, Twentieth Century Blues, zingt hij "There Are Bad Times Just Around The Corner".

Sing When You're Winning

Het album dat werd uitgebracht in 2000 bevatte de hit "Rock DJ". De clip zorgde voor kritiek vanwege de gewaagde striptease die Williams deed. De clip werd een grote hit, maar het nummer haalde Nederland "slechts" een 6e plaats in de top 40. Het lied sloeg aan in de Verenigde Staten, maar Williams haalde niet de bekendheid zoals hij die in Europa had. Omdat de clip als schokkend werd gezien, werd dit gezien als het tijdelijke einde van Williams' carrière in de VS, hoewel de clip wel werd genomineerd voor de MTV Video Music Award.

Swing When You're Winning

In 2001 bracht Williams een cd uit. In deze cd coverde hij vele nummers uit de jaren 50 en 60. Op de cd stonden nummers als Ain't That A Kick In The Head, Things en Mack The Knife. Er stond ook het duet Something Stupid op met Nicole Kidman, origineel gezongen door Frank Sinatra en Nancy Sinatra. De cover van Bobby Darins Beyond the Sea werd de soundtrack van de film Finding Nemo.

Escapology

In 2002 stopte Williams de samenwerking met zijn schrijver Guy Chambers. Dit was echter maar voor korte duur, want een half jaar later werkten ze alweer samen aan Williams' nieuwe album Escapology, het album dat in 2002 uitkwam. Escapology kent meer rockinvloeden dan eerder werk van Williams. De eerste single ervan, Feel, was een hit in Europa. In de zwart-wit clip speelde Darryl Hannah mee. Het album verkocht echter veel slechter dan verwacht. In de album top 1000 allertijden van Radio Veronica in 2006 eindigde Escapology op nummer 78.

De clip van de volgende "Escapology" single, Come Undone, werd gecensureerd door MTV Networks Europe, omdat Williams in de clip seks had met twee vrouwen, hoewel ze gekleed waren. Er waren reptielen en insecten te zien die in de mond van de vrouwen lagen. De plotselinge wending kwam waarschijnlijk door de breuk tussen Williams en Guy Chambers.

Intensive Care

Dit album kwam uit in Berlijn op 9 oktober 2005. Het kwam op tv en is uitgezonden vanaf speciale plaatsen, zoals bioscopen en theaters. Hoewel het album eerst niet in de VS uit zou komen had iTunes het toch mogelijk gemaakt om hem te bestellen, vanwege het succes in Europa. De eerste single van dit album was Tripping en werd wereldwijd een hit. Make me Pure werd gereleased als promo. De clip van Advertising Space toont Robbie verkleed als Elvis Presley. Sin Sin Sin is de laatst verschenen single en toont Williams als goeroe.

Rudebox

Op 23 oktober 2006 verscheen het album Rudebox. Op dit album experimenteert Robbie met elektronische muziek en het werd met enige kritiek ontvangen. Op dit album werkt hij onder andere samen met de Pet Shop Boys, Lily Allen en Mark Ronson en covert hij nummers van Manu Chao, The Human League en My Robot Friend.

De eerste single van het album, Rudebox, kwam op 4 september 2006 uit. Op Rudebox rapt hij het grootste gedeelte, met alleen een gezongen brug. De tweede single van het album is Lovelight, die op 21 oktober 2006 uitkwam. Dit nummer is een cover van Lewis Taylor.

De derde single die van het album werd uitgebracht is She's Madonna. Dit nummer werd ook weer een grote hit voor Robbie met een #2-notering in Nederland.

Reality Killed the Video Star

Op 5 augustus 2009 kondigt de officiële website de langverwachte comeback aan van Robbie Williams. Op maandag 9 november zal het nieuwe album, dat de naam Reality Killed the Video Star draagt, in de winkelrekken liggen. Een maand eerder, op 12 oktober om precies te zijn, zal de voorloper van het album, de single Bodies, al op single verschijnen. Trevor Horn produceerde zowel het album als de single.

Huidige carrière

In 2002 werd Williams door de Britten gekozen tot een van de 100 grootste Britten ooit. Later zou hij op plaats 17 eindigen in Channel 4's lijst van verschrikkelijkste Britten ooit.

Een biografie over Williams, geschreven door Chris Heath, genaamd "Feel", werd uitgebracht in 2004. In 2003 gaf Williams optredens samen met Duran Duran en ex-Take That lid Mark Owen.

Sinds de breuk met Chambers heeft Robbie Williams laten zien dat hij er niet op achteruit is gegaan. Zo schreef hij oa. samen met ex-Duran Duran-zanger Stephen Duffy de hits als "Radio" en "Misunderstood".

Beide nummers kwamen op het album "Greatest Hits", dat uitkwam op oktober 2004. In februari 2005 werd het nummer "Angels" gekozen tot beste lied van de afgelopen 25 jaar en kreeg hiervoor de British music industry's award.

Williams trad ook op tijdens Live 8. Hij zong zijn meest bekende nummers 'Let Me Entertain You,' 'Feel' en 'Angels,' en hij begon zijn optreden met 'We Will Rock You', zoals Freddie Mercury dat 20 jaar eerder deed.

Op 13 februari 2007, zijn verjaardag, laat hij zich opnemen in een afkickkliniek in de VS vanwege een medicijnenverslaving. Op 7 maart 2007 komt hij uit deze kliniek. Hij laat zich veelvuldig fotograferen met nieuwe kleren aan en hij blijkt nog niet gestopt te zijn met roken ook al heeft hij wel aangekondigd dit graag te willen.

Begin 2008 maakt hij in een blog op zijn officiële website bekend dat hij geen nieuw materiaal zal uitbrengen dit jaar. Misschien, zegt hij, zet hij wel alle B-sides op één album. Het blijft enige tijd stil op zijn website tot begin april, als hij foto's in zijn blog post van enkele reizen die hij maakte met zijn vriendin Ayda Field. Eind juni 2008 wordt er in de pers gesuggereerd dat Ayda Field een eind maakte aan hun relatie van een jaar.

Op 6 oktober 2008 liet Williams' manager Tim Clark weten dat begin 2009 zijn nieuwe album uitkomt. Dat werd enkele maanden later ook bevestigd op de officiële website van Robbie Williams toen die meldde dat zijn fanclub, Inner Sanctum, (tijdelijk?) de deuren sluit. Hij bevestigde dat hij in januari 2009 weer de studio induikt om nieuw materiaal op te nemen en dit nog voor de zomer gereleased wil hebben. Als het materiaal vroeger klaar is, zal de plaat ook sneller in de winkelrekken liggen.

Hij vertelde in datzelfde bericht ook dat hij er aan had gedacht om te stoppen met zingen en een rustig leventje wou gaan leiden met zijn vriendin Ayda Field in Los Angeles. Na een bezoek aan Engeland besefte hij dat hij het zingen toch miste.

Momenteel wonen Williams en Field weer in het Verenigd Koninkrijk. Begin april drukte hij via z'n blog op de officiële website de geruchten dat Ayda niet graag in het Verenigd Koninkrijk zou wonen de kop in. Hij is ook een ambassadeur van Unicef in het VK.

In 2010 zingt Williams mee met o.a. Take That, Kylie Minogue, Mariah Carey, Susan Boyle en Rod Stewart in het benefietnummer voor Haïti na de aardbeving aldaar: een cover van Everybody Hurts van R.E.M.

Na 15 jaar afwezigheid is Williams weer terug bij Take That. Hij zal een jaar lang concerten geven met zijn oude band.

Op zaterdag 7 augustus trouwde Williams met Ayda Field tijdens een intieme plechtigheid in het huis dat ze samen delen in Los Angeles.

In een interview bij Van Der Vorst Ziet Sterren zei Williams dat hij nooit meer als soloartiest een concert wil geven.

Op 26 November 2010 gaf Williams na 15 jaar een optreden met Take That bij The Voice of Holland

The Pretenders is een Britse rockgroep rond de Amerikaanse zangeres, gitarist en songwriter Chrissie Hynde, die met een mix van punk, New Wave en popmuziek (voornamelijk in de jaren tachtig) een reeks hits scoorde, waaronder "Brass in Pocket", "Back on the Chain Gang", het kerstnummer "2000 Miles", "Don't Get me Wrong" en "I'll Stand By You".

Chrissie Hynde verhuisde eind jaren zeventig van de Verenigde Staten (Ohio) naar Engeland, waar ze in 1978, in de nadagen van de Britse punkbeweging, the Pretenders oprichtte. De band bestond toen uit Hynde, gitarist James Honeyman-Scott, bassist Peter Farndon en drummer Martin Chambers.

De band nam een versie op van "Stop Your Sobbing" van Ray Davies, geproduceerd door Nick Lowe. Het nummer werd in Groot-Brittannië een hit, evenals de twee volgende singles, "Kid" en "Brass in Pocket". Begin 1980 kwam het debuutalbum uit, Pretenders, dat zowel in Groot-Brittannië als in de Verenigde Staten een grote hit werd. "Brass in Pocket" groeide uit tot een wereldwijde hit.

In de lente van 1981 bracht de band een EP uit, Extended Play, gevolgd door een tweede album, Pretenders II, in de zomer van dat jaar. Toentertijd werd het album niet goed ontvangen door de critici, maar door enkele hitsingles verkocht het album vrij goed. In juni 1982 werd bassist Peter Farndon door Hynde uit de band gezet, vanwege zijn drugsproblemen. Twee dagen later, op 16 juni 1982, stierf gitarist Honeyman-Scott aan een overdosis cocaïne. Farndon stierf in 1983 aan een overdosis, vlak nadat Hynde was bevallen van haar eerste kind met Ray Davies.

Hynde vormde een nieuwe band, bestaande uit haarzelf, Chambers, bassist Malcolm Foster en gitarist Robbie McIntosh (voormalig lid van Manfred Mann's Earth Band). In deze nieuwe samenstelling brachten the Pretenders december 1983 een nieuwe single uit, het melancholische kerstnummer "2000 Miles", gevolgd door een nieuw album, Learning to Crawl, begin 1984.

In 1985 traden the Pretenders op op Live Aid. Hynde zelf was dat jaar te horen op UB40's versie van Sonny & Cher's "I Got You Babe". Op Get Close uit 1986 waren enkel Hynde en McIntosh te horen, de andere bandleden werden ontslagen en ingeruild voor sessiemuzikanten. De single "Don't Get me Wrong", afkomstig van Get Close werd een wereldwijde hit.

Packed!, het album uit 1990, werd geen succes. In 1994 kwam de band weer terug met het commercieel succesvolle Last of the Independents, mede door de goed ontvangen ballade "I'll Stand By You", die veelvuldig op de radio te horen was. Na het live-album The Isle of View uit 1995 werd het stil rond de band. In 1999 keerde de band terug met het album Viva el Amor. In 2002 kwam er weer een nieuw album uit, Loose Screw, op Artemis Records. In maart 2006 is de boxset Pirate Radio uitgekomen.

In 2005 zijn the Pretenders opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Op 28 juni 2009 stond de band op Parkpop in Den Haag.

Liliane Saint-Pierre, geboren als Liliane Keuninckx (Diest, 18 december 1948) is een Vlaamse zangeres.

Keuninckx' carrière begon in de jaren '60 met het liedje We gotta stop, dat ondanks de Engelstalige titel in het Nederlands was. Ze zou ook liedjes in het Engels en Duits opnemen (o.a. "I'm having a party" en "Leider, leider, leider") maar voor de rest was haar repertoire voornamelijk Nederlandstalig. Ze heeft zelfs ook ooit een Italiaans plaatje gemaakt.

Eind jaren zestig werkt ze samen met producer Claude François (Clo-Clo) en neemt ze een twintigtal nummers in het Frans op. Hij herdoopte haar tot "Liliane Saint-Pierre" en gaf haar een nieuwe look. Ze oogst succes in Frankrijk en treedt op in de Olympia te Parijs. Geruzie tussen haar ontdekker en tevens schoonvader, Milo De Coster, en Claude François leidde tot het einde van de samenwerking.

Begin jaren zeventig draait Saint-Pierre mee in de bijbelmusical "Glory Halleluja 2000" van Group Miloscope. Hiermee treedt ze op in kerken in Vlaanderen, Nederland, Duitsland en Noord-Frankrijk. Eind jaren zeventig sukkelt Saint-Pierre in een muzikale impasse. Het scheelt geen haar of ze kiest voor het leger. Saint-Pierre: «Het was bijna zover toen Bobbejaan Schoepen me belde voor een reeks optredens in zijn park. Plots had ik een dik jaar werk. De beslissing was dus snel genomen. Gelukkig maar, het leger strookte eigenlijk niet met mijn opvattingen.»

Haar Eurovisiesongfestival-avontuur begint in 1978, wanneer ze deelneemt aan de voorrondes van Luxemburg met het nummer "Mélodie". In 1981 waagde ze haar kans in de Vlaamse voorronde Eurosong met het liedje Brussel, maar ze haalde het toen net niet. In 1987 was het wel raak in Eurosong met Soldiers of Love. Het liedje haalde de 11de plaats, wat erg behoorlijk is in Vlaanderen (en zelfs het beste Vlaamse resultaat in 25 jaar). Midden jaren '90 zat haar carrière wat in het slop, maar ze maakte een geslaagde comeback met Ik wil alles met je doen, een cover van Dusty Springfields In Private.

Ze werd als juryvoorzitter voor Eurosong gevraagd in 1999; daar won Vanessa Chinitor die op een haar na (12de) Saint-Pierres resultaat evenaarde. Het zou niet de enige keer zijn dat Saint-Pierre in de jury zou zitten van een liedjeswedstrijd; eind 2005 zat ze in X Factor, waar ze het opnam tegen Jean Blaute en Kris Wauters. In het begin van het programma ging ze vaak in de clinch met eerstgenoemde als die een opmerking over haar kandidaten maakte, maar na een tijdje ging die storm liggen.

Tijdens de zomer van 2006 treedt Saint-Pierre tijdens de zomermaanden bijna iedere avond op in Het Witte Paard te Blankenberge. Ze deed mee in de revue "Crazy Circus" in een regie van Jan van Dycke.

Saint-Pierre woont samen met de weduwnaar van zangeres Ann Christy.

Sinds 2010 staat Liliane Saint-Pierre op het podium met haar liveband Major Five.

Saint-Pierre is weduwe sinds juli 2010. Ze was getrouwd met Marc Hoyois, zelf de weduwnaar van zangeres Ann Christy.

Antoon (Tom) Manders (Den Haag, 24 oktober 1921 - Utrecht, 26 februari 1972) was een Nederlandse tekenaar, komiek en cabaretier. In de laatste rol werd hij met name bekend als Dorus.

Biografie

Alhoewel zijn geboorte officieel in de archieven staat als 24 oktober, is hij eigenlijk op 23 oktober geboren. Zijn vader liet hem een dag later inschrijven, omdat hij voor een zondagskind natuurlijk geen vrije dag kreeg.

Al jong bleek zijn talent voor tekenen. Hij volgde de ULO, en volgde daarna een driejarige avondcursus Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Manders was onder andere actief als reclameschilder en ontwerper van affiches. Later ontwierp hij ook decors voor toneel en cabaretvoorstellingen. Tot zijn vaste opdrachtgevers behoorden Theater Carré, Lou Bandy, Heintje Davids en Wim Kan. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Manders in Duitsland tewerkgesteld, maar na een half jaar ontvluchtte hij zijn schildersbaantje. Door Kan kwam Manders op het idee zelf cabaret te gaan doen, net als zijn oudere broer Kees.

Vanaf 1953 was Manders betrokken bij de inrichting en programmering van Carel Kamlags revue-café Saint-Germain-des-Prés aan het Rembrandtplein in Amsterdam. Manders trad daar zelf op als een typetje dat zou uitgroeien tot de zwerver Dorus. Toen hij van de VARA de uitnodiging kreeg iets voor tv te doen, liet hij het café nabouwen in de studio, en startte een succesvol televisieprogramma dat enkele jaren te zien zou zijn.

Tussen 1956 en 1962 werkte Manders samen met organist Cor Steyn ("meneer Cor Steyn") voor het programma De Showboat. Samen waren zij verantwoordelijk voor nummers als Twee motten, M'n volkstuintje, De crocus en de hyacint, Als ik wist dat je zou komen, Bij de marine en Figaro.

Het pand aan de Mauritsstraat 65 in Rotterdam, waar tot in 1960 de Chemicaliënhandel v/h E. Schuddebeurs NV was gevestigd, werd in 1967 tot het Cabaret Dorus omgebouwd, dat helaas in 1970 alweer moest sluiten. Nu staat er op die plaats een wooncomplex dat sinds 1 november 1985 de naam Tom Mandershof draagt.

Manders raakte in de financiële problemen toen hij probeerde Dorus-films te produceren. In 1967 won hij een Zilveren Roos, en begon hij een nieuw programma, Bij Dorus op schoot. Legendarisch en ontroerend is de scène van 18 november, met het driejarige meisje Corrina Konijnenburg dat Poessie Mauw eindeloos blijft zingen. Toen in 1970 de Rotterdamse club sloot, stopte ook het programma. In 1971 kwam Dorus nog één maal terug op de tv tijdens een programma met een verborgen camera, waarbij hij mensen de stuipen op het lijf joeg als wassen beeld in Madame Tussauds. In hetzelfde jaar had hij nog een hit met "In de hemel is geen bier".

Begin februari 1972 kreeg Manders een auto-ongeluk. In het ziekenhuis werd geconstateerd dat hij kanker had. Drie weken later stierf Manders aan een hartaanval.

Musical

Het was de bedoeling dat in het seizoen 2009/2010 Albert Verlinde een musical over het leven van Tom Manders zou produceren, onder de titel Dorus, de musical. Karel de Rooij en Peter de Jong (beter bekend als Mini & Maxi) zouden er de hoofdrollen in spelen. Op 21 september 2009 werd echter bekend dat de musical niet door gaat. Het script, geschreven door Lars Boom en Dick van den Heuvel, bood volgens de beoogde hoofdrolspelers, te weinig aanknopingspunten om hun unieke talent over te brengen op het publiek. Peter de Baan was benaderd als regisseur.

The Shadows in de Men Arena te Manchester op 18-10-2009

The Shadows was een instrumentale muziekgroep, actief vanaf de jaren 50 van de 20e eeuw, tot het begin van de 21e eeuw. Als band legden ze de basis voor de klassieke bandbezetting, bestaande uit een sologitaar, een slaggitaar, een basgitaar en drums. The Shadows was jarenlang de vaste begeleidingsgroep van Cliff Richard en het voorbeeld voor talloze gitaristen, onder wie Tony Iommi, Mark Knopfler, Pete Townshend, Frank Zappa en Brian May.

Biografie

In 1958 trokken de zestien jaar oude Hank B. Marvin en Bruce Welch van Newcastle naar Londen om aan een muziekwedstrijd deel te nemen.

De manager van Cliff Richard ontdekte hen in de Two I's Coffee Bar, destijds het mekka van de Londense muziekscène, en bood hen een contract aan om Cliff, die intussen met de hit Move it in Engeland bekendheid kreeg, te begeleiden. Later sloten Jet Harris (basgitarist) en Tony Meehan (drummer) zich bij hen aan. Ze vormden een band onder de naam The Drifters en brachten snel een single uit, met daarop twee vocale nummers: Feelin' Fine en Don't be a Fool with Love.

Toen de Amerikaanse groep The Drifters zich verzette tegen het gebruik van hun naam in de Verenigde Staten, veranderden zij die in The Shadows.

Toen Jerry Lordan hen een melodie aanbood kwam hun carrière pas echt van de grond. Apache stond in Engeland gedurende zes weken op de eerste plaats en werd een wereldhit, behalve in de Verenigde Staten, waar men de groep te saai vond maar een coverversie wel scoorde. Kon-Tiki, Wonderful Land, Dance On en Foot Tapper waren de vier volgende nummer één-hits in Engeland. Behalve de vier Shadows, moet ook zeker Norrie Paramor genoemd worden. Deze orkestleider/arrangeur wordt ook wel de vijfde Shadow genoemd. "Wonderful Land" is een klassiek voorbeeld van zijn invloed. Veel later trok de band Cliff Hall aan, die op synthesizer de orkestpartijen voor zijn rekening nam.

In september 1961 werd drummer Tony Meehan vervangen door Brian Bennett, terwijl The Shadows in niet geringe mate bijdroegen tot het succes van de film Summer Holiday. In april 1962 verliet Jet Harris de groep voor Brian Locking. Toen Locking in april 1963 voorrang gaf aan zijn religieuze werk voegde een zeer getalenteerde basgitarist zich bij de groep: John Rostill. Deze zou tot 1969 deel uitmaken van The Shadows.

Jet Harris en Tony Meehan zouden nog zo'n tien jaar als duo optreden en zelfs twee Britse Nummer-Eén hits in Shadows-stijl scoren. Meehan kwam in 2005 op 62-jarige leeftijd om het leven als gevolg een val in huis.

Rostill schreef enkele zeer succesvolle composities. Tragisch genoeg kon hij het succes ervan niet meer meemaken. Toen Welch hem in zijn studio opzocht bleek Rostill daar te zijn overleden door elektrocutie. Hij werd opgevolgd door Alan Jones, en later door Mark Griffiths.

De jaren die volgden werden gekenmerkt door incidentele optredens als groep (1975: Eurovisie Songfestival met Let me be the one) en het vocale experiment Marvin, Welch & Farrar (1971). Door dit laatste experiment kwam men de Australische countryster Olivia Newton-John tegen, hetgeen jaren later leidde tot enkele songs voor Grease en het Xanadu-project. In 1979 werden de Shadows opnieuw erg populair dankzij hun cover van de John Williams-instrumental Cavatina, beter bekend als Theme from 'The deerhunter' , hun enige Nederlandse Nummer-Eén hit.

Na hun Engelse hit Ghost riders in the sky (1980) werd het allengs stiller op het hitsingle front. Wel verscheen elk jaar een album, dat steeds zeer hoog in de hitlijsten terecht kwam. De groep bewerkte in die tijd bekende hits. Hank Marvin vertolkte die op zijn zo karakteristieke wijze. Alan Jones is op veel van die opnamen te horen op bas en voornoemde Ciff Hall op toetsen. Eind 1990/begin 1991 viel het doek definitief. Hank Marvin ging solo toeren en bracht solo-cd's uit. Bekend zijn zijn "tribute"-albums, gewijd aan Cliff Richard, Buddy Holly, Lloyd/Webber en filmmuziek. Zijn CD The Guitar Player, waarop hij en akoestische Favino-gitaar bespeelt, stond in 2002 nog in de top tien in Engeland. Samen met zijn zoon Ben en Warren Bennett (de zoon van Brian) gaf hij in 2001 een concert in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Waarschijnlijk onder druk van de talloze fans en het naderend 45-jarig jubileum besloten de heren nog eenmaal als Shadows een "final tour" te maken.

In 2004 gingen ze op tournee door het Verenigd Koninkrijk met een reeks van 37 concerten (The Final Tour) om op die manier een 45-jaar durende carrière af te sluiten. Wegens het grote succes kreeg de concertreeks een vervolg in 2005 met in totaal 27 optredens in Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, IJsland, Nederland, Frankrijk, Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk. Hank Marvin woont sinds november 1986 in het Australische Perth en heeft daar een eigen studio, genaamd "Nivram Studios". ('Nivram' is een anagram: de letters 'Marvin' omgekeerd gespeld.)

Naar aanleiding van het 50-jarige artiestenjubileum gaan Cliff en de Shadows gezamenlijk een tour maken door Europa. Deze zal plaatsvinden eind september 2009 tot maart 2010.

ZZ Top is een Amerikaanse southern rockband uit Houston (Texas), opgericht in 1970 door Billy Gibbons. Ze behaalde haar grootste successen in de jaren '70 en '80. De bandleden zijn Billy Gibbons (zang en gitaar), Dusty Hill (basgitaar) en Frank Beard (drums). De band valt op door haar speciale look: Gibbons en Hill dragen altijd een zonnebril, een trenchcoat, en een lange baard. Beard (Engels voor baard) heeft in tegenstelling tot zijn naam geen baard.

Gitarist Billy Gibbons staat bekend om zijn onmiskenbare sound, "brown tone". Hij speelt voornamelijk op een classic 1959 Gibson Les Paul-gitaar, die hij Miss Pearly Gates noemt. Hij speelt met een "peso"-munststuk als plectrum, en maakt veelvuldig gebruik van "flageolets" of "harmonics", zo eigen aan de sound van ZZ Top.

Ringo Starr - pseudoniem voor Richard Starkey (Liverpool, 7 juli 1940) is vooral bekend als de drummer van de band The Beatles.

Biografie

Richard Starkey - Artiestennaam Ringo Starr - ontmoette de andere Beatles (die toen nog Pete Best als drummer hadden) in Hamburg. Hijzelf was toen nog de drummer van de band Rory Storm and the Hurricanes. Op 18 augustus 1962 speelde hij voor het eerst als officieel lid van The Beatles.

Op 11 februari 1965 trouwde Ringo met zijn vriendin Maureen Cox. Op 13 september 1965 werd hun zoon Zak geboren. Op 19 augustus 1967 volgde Jason en op 11 november 1970 werd Lee geboren. Ringo en Maureen gingen officieel uit elkaar in 1975.

Al voordat The Beatles uit elkaar gingen had Ringo twee soloalbums gemaakt: Sentimental Journey en Beaucoups of Blues. In die periode speelde hij ook mee op een plaat van George Harrison en een van John Lennon en Yoko Ono. Naast de films met de Beatles speelde hij in drie films: Candy, Caveman en The Magic Christian. Hij speelde ook samen met zijn vrouw in de film van Paul McCartney uit de jaren '80 genaamd Give My Regards To Broad Street.

In de jaren die volgden bracht Ringo een aantal soloalbums en singles uit (zijn grootste hits waren It Don't Come Easy, Photograph en You're Sixteen) en speelde hij nog regelmatig met de andere drie ex-Beatles (maar nooit met zijn vieren).

In 1980 ontmoette Ringo tijdens de opnamen van de film Caveman ex-Bond-girl Barbara Bach. Een zwaar auto-ongeluk (waar Ringo en Barbara levend uit kwamen) en de dood van John Lennon maakten het een zwaar jaar. In 1981 trouwden Ringo en Barbara.

In de zomer van 1992 ging Ringo op tournee met zijn All Starr Band, waarin zijn zoon Zak de tweede drummer was.

1994 was een zwaar jaar voor Ringo. In dat jaar overleden zijn goede vriend Harry Nilsson, zijn stiefvader Harry Graves en zijn ex-vrouw Maureen, waarmee hij nog goed contact had (hij was bij haar toen ze stierf).

In 1995 besloten de overgebleven drie Beatles samen met John Lennon's weduwe Yoko Ono dat de tijd rijp was om twee nieuwe Beatles-singles uit te brengen. Free As A Bird en Real Love (oude nummers van John Lennon) werden met moderne technieken in een nieuw jasje gestoken en de Beatles beheersten opnieuw wereldwijd de hitlijsten.

Ringo en Barbara zijn in Monte Carlo gaan wonen en nog elk jaar tourt Ringo door de Verenigde Staten met zijn band.

Per 20 oktober 2008 gaf Ringo aan geen fanmail meer te willen ontvangen.

Roderick David (Rod) Stewart (Londen, 10 januari 1945) is een Britse rockzanger bekend om zijn rauwe bluesy stem. Hij wordt de witte met de zwarte stem genoemd of ook wel eens de laatste "song and dance man" vanwege zijn podiumpersoonlijkheid.

Rod Stewart is CBE (Commander of the order of The British Empire), een onderscheiding die hij met kerst 2006 (New Year's Honours) kreeg uitgereikt door Elizabeth II voor zijn culturele en artistieke verdiensten aan het Verenigd Koninkrijk. Hij is ook opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame.

Biografie

Op jonge leeftijd wilde Stewart voetballer worden en kwam terecht bij Brentford F.C.. Rod had gedurende deze tijd meerdere baantjes, waarvoor geen speciale vaardigheden vereist waren en werkte als grafdelver, afrasteringenbouwer en bezorger. Hij schakelde al snel over naar een carrière in de muziek en sloot zich begin jaren zestig bij de folkzanger Wizz Jones als straatzanger aan. Rod, Wizz en company reisden door Europa tot ze in Spanje gearresteerd werden wegens landloperij en omdat er vastgesteld werd dat hun paspoorten verlopen waren, werden ze al spoedig Spanje uitgezet en teruggestuurd naar Engeland.

Op het het station van Twickenham werd hij ontdekt door Long John Baldry. Vanaf 1964 trad hij veel op met Shotgun Express, Steampacket, Long John Baldry, Julie Driscoll en Alexis Korner. Zijn eerste opvallende plaatopname was zijn virtuoze mondharmonicaspel op het nummer My Boy Lollipop van Millie Small, een skazangeresje in 1964. Hij bleef relatief onbekend totdat hij zich in 1967 aansloot bij de Jeff Beck Group met virtuoos gitaarspeler Jeff Beck, bassist Ron Wood en drummers Aynsley Dunbar en Micky Waller.

The Faces

"Every Picture Tells a Story" uit 1971 betekende de echt grote doorbraak voor Rod Stewart en vanaf dat moment genoot hij internationale bekendheid. Toen het B-kantje Maggie May vaak op de radio werd gedraaid kreeg hij met het album en de single gelijktijdig een nummer 1 in de Verenigde Staten en in Groot-Brittannië, iets dat in de geschiedenis van de populaire muziek nooit eerder was voorgekomen en sindsdien nog door niemand is geëvenaard. ^{size=2>[bron?]}

Het album "Every Picture Tells A Story" is opgenomen in de befaamde "Rock & Roll Hall of Fame" en bekleedt daar de zeventiende plaats in de top 500 van albums die de meeste invloed en verandering hebben teweeggebracht in de twintigste eeuw.

"A Nod's As Good As A Wink To A Blind Horse", ook al uit 1971, bracht The Faces in deze tijd hun enige top 10-hit in de VS met het nummer Stay with me. In 1972 verscheen "Never A Dull Moment", Stewarts vierde soloalbum. Samen met The Faces bracht hij ook nog eens "Ooh La La" uit waarop enkele nummers van de hand van Ronnie Lane. "Sing It Again", de verzamelaar uit 1973 had onvoldoende ruimte om alle hits van de vier eerste soloalbums te herbergen. The Faces brachten dat jaar ook een verzamelaar uit, "Snakes And Ladders", waarop hun laatste nummer 1-hit in het Verenigd Koninkrijk, "Pool Hall Richard" echter waren ze toch de populairste liveband in het Verenigd Koninkrijk tot ze in 1974 uit elkaar gingen. Cindy Incidentally en Pool Hall Richard stonden er weken op de eerste plaats. In 1974 brachten The Faces ook nog "Coast To Coast-Averture and Beginners" uit, een livealbum.

Succesrijke soloperiode

1974 betekende voor Stewart ook zijn laatste soloalbum voor Mercury Records, het uit "Smiler" gesponnen lied "Farewell" was niet toevallig vermits Rod de grote stap over de Atlantische Oceaan reeds plande en zijn creatiefste periode uit zijn leven afsloot om te beginnen aan zijn "lucratiefste". Het grote geld ging nu pas komen. In 1975 werd de verzamelaar van The Faces, "Snakes and Ladders" heruitgebracht in het zog van het succes van "Atlantic Crossings", het eerste soloalbum bij Warner Bros/Atlantic.

De albums "An Old Raincoat", "Gasoline Alley", "Never A Dull Moment", "Smiler", "A Nod's As Good As A Wink To A Blind Horse" en "Ooh La La" kunnen gezien worden als belangrijke rockalbums. ^[bron?]

Na de periode, waarin Rod Stewart op zijn populairst was, volgde niet zijn creatiefste. ^[bron?] Hij had intussen onderdak gevonden bij "Warner Bros, Atlantic". Zijn contract hield in dat alle rechten op zijn songs totaal in eigen handen bleven, Warner streek enkel procenten op voor de verkoop van platen en niet voor auteursrechten, waardoor Warner zich natuurlijk dubbel zo hard inspande voor de promotie van Rods platen. Sailing uit "Atlantic Crossings" (1975), en Tonight's The Night uit "A Night On The Town", dat zestien weken op nummer 1 stond in de Amerikaanse Billboard in 1976. Uit "Footloose And Fancy Free" (1977) stamt de rocker "Hot Legs.

Aan het eind van 1978 uit het album "Blonds Have More Fun" had hij nog een hit met het nummer Do Ya Think I'm Sexy?, waarschijnlijk het meest verguisde nummer uit zijn carrière, dat een nummer 1-hit werd over de hele wereld. Het bracht Stewart echter financieel niks op, want alle rechten werden geschonken aan het kinderfonds van Unicef.

Jaren 80

1980 bracht nog het album "Foolish Behaviour", 1981 "Tonight I'm Your's" en in 1982 het dubbele livealbum "Absolutely Live" waar hij Tina Turner opnieuw aan het grote publiek voorstelde. Het optreden in de L.A.Forum bezorgde Tina Turner de start van haar comeback en bevestigde Rod Stewart als een van de grootste rockperformers aller tijden. Uit de tachtiger jaren herinneren we nog de albums "Body Wishes", 1983, "Camouflage", 1985, en dan weer hoopgevend "Every Beat Of My Heart", 1986, "Out Of Order", 1988, waarin hij weer helemaal terug was met de massieve hit "Infatuation". 1989 bracht de vierdelige verzamelaar "Storyteller".

Jaren 90

Daarna nam zijn productiviteit wat af en stond hij meer bekend als rockster, dan om zijn muzikale talent. Uit die periode de kwamen twee rocksongs Hot Legs en Foolish Behaviour, niet te vergeten "I Was Only Joking" een zelfreflectie met de nodige humor en emotie.

In 1993 nam hij samen met Sting en Bryan Adams de hit All for Love op voor de film The Three Musketeers. Dit werd door sommige fans als een groter dieptepunt dan "Do Ya Think I'm Sexy" in zijn carrière gezien.

Rod Stewart gaf in 1994 een gratis concert op het strand van Copacabana, dat meer dan 3,5 miljoen bezoekers trok. Dit werd vermeld in het Guinness Book of Records. Er moet bij worden gezegd dat het ook New Year's Eve (Oudejaarsavond, 31 december) was en alle mensen die op het strand aanwezig waren en feestvierden werden meegeteld.

"Unplugged And Seated" bewees in 1995 nogmaals het livetalent van Rod Stewart die een eerlijke traan niet schuwde als hij de cover van Van Morrison, "Have I Told You Lately" aan zijn toenmalige echtgenote Rachel Hunter opdroeg.

Jaren 00

In 2002 keerde Rod terug in de top van de albumlijsten met It Had To Be You, een verzameling van oude klassiekers van Cole Porter tot Nat King Cole uit de jaren '20 en '30 . De verkoop staat op 4.200.000 exemplaren wat een unicum is in de jaren van downloaden. Geen enkele andere artiest van zijn generatie heeft hem dit nagedaan.

Eind 2003 keert hij weer terug met het album As Time Goes By waarmee hij de tweede plaats bezet in de Amerikaanse en de Canadese en de eerste in de Australische albumhitlijst in november 2003.

2004 luidt voor Rod Stewart, financieel, het meest succesvolle jaar in zijn lange carrière tot nu toe in. Hij gaat op tournee in de Verenigde Staten en Canada met een volledig uitverkochte stadiontournee die loopt van januari tot augustus, getiteld "From Maggy May to the Great American Songbook". De show bestaat uit twee delen: een eerste deel van goed anderhalf uur rock, en afsluitend een half uur Amerikaanse klassiekers. Rod krijgt voor iedere avond, gemiddeld 22 avonden per maand en dit voor acht maanden, een miljoen Amerikaanse dollars binnen.

Na de tour zal Rod samen met Ronnie Wood in de studio duiken voor de afwerking van hun album "You'll Strut, I'll Sing".

19 oktober 2004 verscheen de derde en laatste in de serie Great American Songbooks, genaamd "Stardust", dat meteen doorstoot naar de nummer 1-positie in de Amerikaanse albumcharts. Gasten zijn onder andere Eric Clapton, Stevie Wonder en Dolly Parton.

Invloed op anderen

Rod Stewart solo en vooral ook Rod Stewart samen met de Faces wordt door vele artiesten als hun grote voorbeeld genoemd, zoals o.a. Alanis Morissette, The Black Crowes, Stereophonics, Pearl Jam (die zelfs enkele riffs van de Faces geleend hebben) en zelfs Rage Against The Machine.

Paul Cook en Steve Jones van de Sex Pistols hebben jaren na hun punkglorie toegegeven dat het nummer Pool Hall Richard (1973) van de hand van Rod Stewart en Ron Wood voor hun de eerste echte Britse punk-song was, de tekst Bang go the Queen, she's so obscene, her hands are dirty but her image clean, Pool Hall Richard, kid you're wicked, whe now! zegt genoeg.

Privéleven

Rod Stewart is tweemaal getrouwd geweest en gaat na de scheiding van zijn tweede vrouw voor de derde keer in het huwelijksbootje stappen. Hij heeft zeven kinderen.

Zijn eerste kind is zijn dochter Sarah Thubron (41 jaar), ze was het resultaat van een tienerromance. De moeder is Susannah Boffey. Toen Sarah geboren werd was Rod 18 jaar.

Hij trouwde voor het eerst op 6 april 1976 met Alana Collins, met haar kreeg hij 2 kinderen: dochter Kimberly (geb. 21 augustus 1979) en zoon Sean (geb. 1 september 1980). Hij scheidde van haar in 1984.

Op 17 juni 1987 werd Rod vader van derde dochter Ruby, haar moeder was Kelly Emberg, een toenmalige vriendin van Rod.

Rod trouwde voor de 2de keer met Rachel Hunter op 15 december 1990. Met haar kreeg hij 2 kinderen: dochter Renee (geb. 1 juni 1992) en zoon Liam McAlister (geb. 4 september 1994). Op 4 juni 2005 heeft hij officieel de scheiding aangevraagd met zijn tweede vrouw. Al vanaf 1999 leven zij niet meer samen.

Als hij van Rachel Hunter gescheiden is, wil hij voor de derde keer gaan trouwen, en wel met Penny Lancaster. Op 26 mei 2005 werd bekend dat Penny in verwachting is. Op 27 november 2005 werd zijn derde zoon geboren, Alastair. Op 16 juni 2007 is Rod getrouwd met Penny Lancaster in La Cervara nabij Portofino, Italië. Op de bruiloft waren ongeveer 100 familieleden en vrienden getuige van hun huwelijk. De receptie vond plaats in Santa Margherita alwaar men uitzicht had over de kust. Diner, feest en vuurwerk duurden tot in de kleine uurtjes toen het bruidspaar, dat erin slaagde hun speciale dag privé te houden, vertrokken voor een Mediterriaanse vakantie.

Bonnie Raitt (Burbank (Californië), 8 november 1949) is een Amerikaanse zangeres, liedjesschrijfster en gitaarspeelster.

Ze is de dochter van Broadway musicalster John Raitt. Ze begon gitaar te spelen toen ze twaalf jaar oud was. Na de middelbare school begon ze in Rhythm and Bluesclubs te spelen. In 1983 werd ze geloosd door haar platenlabel, Warner Bros. Records, onder andere vanwege alcohol- en drugsgebruik, maar verdween allerminst uit de muziekscene.

Na meer dan 20 jaar opnames en optredens, bereikte Bonnie Raitt succes met haar tiende album. "Nick of Time" kwam in de top te staan in de Verenigde Staten en won drie Grammy Awards. Tegelijk kreeg ze een vierde Grammy voor haar duet "In the Mood" met John Lee Hooker op zijn album "The Healer".

Hierna kreeg ze nog drie Grammy Awards voor haar album uit 1991, "Luck of the Draw", waarna ze in 1994 nog twee Grammy's kreeg met haar album "Longing in Their Hearts".