Reactie van Annie K. (66) Westmalle

Mijn man is dit jaar al 20 jaar overleden. Ik bleef achter met 6 kinderen, waarvan de jongste 4 jaar.
Hoe moest ik verder?
Ik heb er met de kinderen altijd veel over gepraat en doe dat nog altijd. Ik ging dagelijks naar het kerkhof en ik voelde me daar goed. Als de jongste vragen stelde loste ik dat op door met haar naar het kerkhof te gaan. Ik zocht foto’s van mijn man, plakte die in een mooie kader en hing die op. Ik heb al honderden kaarsjes gebrand, elke morgen is mijn eerste werk om een kaarsje aan te steken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ze hebben me gevraagd in de parochie om een werkgroep mee op te starten en daar ben ik nog steeds bij.

Wij brengen een bezoek bij mensen die een dierbare hebben verloren (jong of oud) en dat geeft altijd een goed gevoel.

Als ik het zelf moeilijk heb, dan bel ik een vriendin, een zus of zelfs de pastoor om eens te praten en dan voel ik me nadien stukken beter.

Het is nu ook weer de periode rond zijn sterfdatum en dan draait de film weer af en loop ik van de ene hoek van de kamer naar de andere. Maar dat gaat voorbij. Persoonlijk denk ik, dat ik het al die jaren goed heb gedaan en de band met mijn kinderen is er alleen maar sterker door geworden.

Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag!