Reactie van Annie K. (66) Westmalle

Mijn man is dit jaar al 20 jaar overleden. Ik bleef achter met 6 kinderen, waarvan de jongste 4 jaar.
Hoe moest ik verder?
Ik heb er met de kinderen altijd veel over gepraat en doe dat nog altijd. Ik ging dagelijks naar het kerkhof en ik voelde me daar goed. Als de jongste vragen stelde loste ik dat op door met haar naar het kerkhof te gaan. Ik zocht foto’s van mijn man, plakte die in een mooie kader en hing die op. Ik heb al honderden kaarsjes gebrand, elke morgen is mijn eerste werk om een kaarsje aan te steken.

Ze hebben me gevraagd in de parochie om een werkgroep mee op te starten en daar ben ik nog steeds bij.

Wij brengen een bezoek bij mensen die een dierbare hebben verloren (jong of oud) en dat geeft altijd een goed gevoel.

Als ik het zelf moeilijk heb, dan bel ik een vriendin, een zus of zelfs de pastoor om eens te praten en dan voel ik me nadien stukken beter.

Het is nu ook weer de periode rond zijn sterfdatum en dan draait de film weer af en loop ik van de ene hoek van de kamer naar de andere. Maar dat gaat voorbij. Persoonlijk denk ik, dat ik het al die jaren goed heb gedaan en de band met mijn kinderen is er alleen maar sterker door geworden.

Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag!

 Reactie van Alice D.G.(68) Berchem:

Jullie artikel heeft me weer eventjes wat rust gebracht!

Heb heel veel herkenningspunten gevonden! Dit jaar is het 10 jaar geleden dat mijn man overleed. Je kan het je niet voorstellen 10 jaar... het is net of het gisteren is gebeurd!

Het gemis went nooit, alleen wordt de stekende pijn milder. Gelukkig heb ik mij, tijdens de moeilijke periode, omringd gevoeld door heel fijne mensen, vooral mensen die op dezelfde golflengte zaten. Zij begrepen mij en we konden erover praten. Ook anderen die het nog niet aan de lijve ondervonden (gelukkig maar )steunden mij. Ook heb ik 2 kinderen die het verlies van hun vader elk op hun eigen manier verwerkten. Op die momenten zijn kinderen een RIJKDOM. Zij schonken mij ondertussen 4 lieve kleinkinderen, die me heel veel moed en liefde geven . Met de 2 oudste heb ik al over "bompa" gepraat, de 2 jongsten zouden het nog niet begrijpen maar dat komt nog.
Zo "holt" het leven verder. Ik hoop nog lang voort te hollen samen met mijn lieve familie.

 Reactie van Marie-Paule V.(55 )Aalst

Bijna 7 maanden geleden stierf mijn man. Eddy was mijn alles. Hij zou in oktober 60 zijn geworden en op 1 november in pensioen gaan . Hij is maar 4 maanden ziek geweest en  ondanks de belofte dat de zeer zware operatie de enige manier was om te genezen, heeft het niet mogen zijn. 
De kanker was te agressief.
Ik kan maar niet aanvaarden dat mijn man zo vroeg moest sterven.
De tijd om ons op zijn dood voor te bereiden was te kort. Hij kon er ook niet over praten.

 Reactie van Francine V.(65) Alken

Ik werd al heel jong weduwe, ik was 28 jaar. Mijn man verongelukte op z'n werk en ik bleef achter met een dochtertje van 4 jaar.
Dit is ondertussen 37 jaar geleden, Ik heb het allemaal in m'n eentje moeten verwerken. Na 4 jaar leerde ik opnieuw iemand kennen, m'n schoonouders waren er tegen. Toch ging ik samenwonen met hem. Hij  had een zoontje van 7 jaar, m'n dochter was toen 9 jaar. Het ging allemaal goed, tot hij in 2004 ziek werd (we waren toen 25 jaar samen).
Tien maanden later overleed hij aan longkanker. Dat was teveel voor mij, ik kon het niet meer aan.

Op enkele jaren tijd waren de kinderen het huis uit, was m'n man overleden en bleef ik alleen achter.
Ik werd depressief en werd zelf ziek.
Ik had het geluk om toen kennis te maken met het SeniorenNet. Dat heeft mij er weer bovenop geholpen. 
Ik leerde er m'n nieuwe vriend kennen, waar ik nu mee samenwoon.

Ik ben vrijwilligster in de parochie en doe aan rouwbegeleiding. We bezoeken de families en bespreken de gebedswake, die ik dan ook samen met m'n vriendin lees op de vooravond van de begrafenis.
Zo heb ik alles leren verwerken, alles een plaats leren geven in m'n leven.

 Reactie van Marcel V.H. (71) Koksijde

Mijn vrouw is 7 jaar geleden overleden. We zouden nu 44 jaar getrouwd geweest zijn.
Nog alle dagen spelen de herinneringen door mijn hoofd. Een tijd geleden leerde ik iemand kennen. Het klikt goed en ik ben nu tevreden met het leven zoals het nu is. Maar nog altijd heb ik veel beelden in mijn hoofd.

  Reactie van Chris D.(68) Kapellen

Het is nu 44 jaar geleden dat we samen in de kerk stonden. Ik, een mooie bruid in het wit, en jij… zo fier en met zo’n lieve glimlach. Ik, zenuwachtig, en jij… vol vertrouwen in onze toekomst samen.

Mijn liefste lieveling, hoe mooi begon het allemaal tussen ons en “tot de dood ons scheidt” was enkel maar een zin die bij onze huwelijksgelofte hoorde, maar waarvan de betekenis aan ons voorbijging.

Wie denkt er nu aan de dood terwijl je aan een leven samen begint? Je wist me zelfs te verrassen met de muziek, mijn lievelingsmelodie: ‘Méditation de Thais’. Prachtig klonk het vioolconcert in een overvolle kerk. Gelukkig te midden van zoveel familie en vrienden. Voor altijd samen in vreugde en in verdriet. En door de jaren heen kenden we inderdaad veel vreugde. Samen zorgden wij voor onze prachtige dochter en deden ons best om van haar een warme, lieve persoon te maken. En dat het ons gelukt is, dat hoeft geen verdere uiteenzetting.

Natuurlijk kenden we soms ook problemen, wie heeft die niet, maar het vechten voor onze liefde bracht ons alleen maar dichter bij elkaar, inniger, volmaakter.

Bestond er een betere vriend voor mij en een liefdevollere vader voor onze dochter?

Zou zij anders het gedicht dat ze schreef, waarin ze afscheid van je nam, begonnen zijn met de woorden: aan de allerliefste papa van de hele wereld…?

Slechts 25 jaar mocht ik me koesteren in jouw liefde, jouw warmte, jouw aandacht en genegenheid. Ik heb het altijd wel geweten dat je me doodgraag zag, ondanks mijn minder goede kanten. Jij hield van mij om wie en wat ik was.

Zoveel mooie herinneringen, maar ook al zoveel gebeurtenissen in mijn leven die ik niet met jou heb kunnen delen.

Ondertussen zijn er al bijna 21 jaar voorbijgegaan, maar er is geen dag geweest waarin je geen deel uitmaakte van mijn denken en voelen.

Zelfs op de trouwdag van ons dochter was je heel dichtbij toen ik heel diep in mezelf aan je vroeg: en…heb ik het goed gedaan, papa?

En ik hoop uit de grond van mijn hart dat alles niet eindigt met de dood, dat je toch, al is het van heel ver, kunt zien welke prachtige kleinkinderen wij samen hebben.

 Reactie van Louis G.(74) Portugal

Noch mijn eega, noch ikzelf kunnen ons terugvinden in het artikel.
De dood is onvermijdelijk…, die moeten we dus aanvaarden.
Woede? Waarom?
Hoe ouder je wordt hoe meer je gaat inzien dat dit gewoon geen zin heeft.
Vooral als je al de jaren met ups en downs, samen goede en slechte dagen had, lief en leed met elkaar gedeeld hebt en uiteindelijk kunt zeggen dat je samen gelukkig bent geweest (of nog bent).
Nu het artikel zelf: met alle respect voor de psychologe, maar naar mijn gevoel komt het erg overtrokken over.
Ik kan erin komen dat er mensen zijn die dat zo aanvoelen, maar dit stellen als de normale gang van zaken?

 Reactie van Christiane R.(63) Eliksem

Twee jaar geleden heb ik een zoon verloren.
Ik neem nog altijd medicatie, ga veel op reis en probeer me bezig te houden.
Vrienden en vriendschap zijn zeer belangrijk. 

 Reactie van Jeanine H.(71) Kalken

Twaalf jaar geleden is mijn dochter onverwachts overleden.
Ze liet drie kleine kinderen achter.
Het gebeurde in het buitenland, op vakantie. Men belt u op: hoe, waar , wanneer en wat moet je doen?
Daar sta je dan als moeder. Ik heb het reisagentschap gevraagd wat ik zou moeten doen. Men gaf mij de raad mijn dochter daar te laten verassen. Ik kon en wou zoiets niet. Al kost het je je laatste geld…je wil je kind bij jou.

En wat moest ik doen met de kinderen van 4, 5 en 11 jaar? Wat gebeurt daarmee? Wat moet je doen met het appartement? En dan nog het ergste… hoe vertel je dit nieuws aan de kinderen? Dat hun mama niet meer terugkomt.
Je slaat in paniek, schuift je eigen verdriet opzij want je moet handelen. Ik kreeg de raad om contact op te nemen met het ziekenfonds  en via Eurocros werd mijn dochter naar België gebracht.
Helemaal alleen was het drie weken wachten tot ik bericht kreeg dat er een vliegtuig mijn dochter naar Zaventem zou brengen. Maar tot daar en niet verder.
Dan sta je er wéér alleen voor. Ik zorgde voor vervoer naar Byloke. Dan kon ik mijn kind zien. Ze lag in een open kist. Ik kon en mocht haar niet aanraken. De rest vertellen kan ik niet aan… 

Ik was al gelukkig dat ze hier was, bij mij, bij ons.
Het kostenplaatje, daar geef je je laatste cent voor. Tot de dag van vandaag kan ik nog steeds niet begrijpen hoe ik zo veel kracht kon hebben.
De voorbije vier jaren hebben ons alle vier getekend voor ons leven. En wie zegt dat het voorbijgaat en dat de tijd alle wonden heelt…?
Lieve mensen, hopelijk maken jullie het nooit mee, want de weg die ik aflegde van na het overlijden van mijn dochter tot op heden…Geloof me, dit zou ik geen tweede keer meer aankunnen.

 Reactie van Marielle.W.(64) Borgloon

Een heel goed artikel. Maar juist in die moeilijke momenten heb ik niet het geduld en de moed om zo'n artikel te lezen en laten door te dringen.
Het is echt een grote hulp om ter hand te nemen als men zich rustiger voelt en dit dan kan laten bezinken.
Het is de nagel op de kop en ook heel begrijpend en gevoelig geschreven en beschreven.