Dood ben je als ze jou vergeten zijn! Op 1 november ga ik nooit naar het kerkhof, dat doe ik genoeg gedurende het jaar. Mijn dierbaren zijn bij mij, in gedachten, in mijn hart, ik spreek met hen iedere avond. Met regelmaat brand ik een kaarsje voor hen.
Twaalf jaar geleden is mijn dochter onverwachts overleden. Ze liet drie kleine kinderen achter. Het gebeurde in het buitenland, op vakantie. Men belt u op: hoe, waar , wanneer en wat moet je doen? Daar sta je dan als moeder. Ik heb het reisagentschap gevraagd wat ik zou moeten doen. Men gaf mij de raad mijn dochter daar te laten verassen.Ik kon en wou zoiets niet. Al kost het je je laatste geld je wil je kind bij jou.
En wat moest ik doen met de kinderen van 4, 5 en 11 jaar? Wat gebeurt daarmee? Wat moet je doen met het appartement? En dan nog het ergste hoe vertel je dit nieuws aan de kinderen? Dat hun mama niet meer terugkomt. Je slaat in paniek, schuift je eigen verdriet opzij want je moet handelen. Ik kreeg de raad om contact op te nemen met het ziekenfonds en via Eurocros werd mijn dochter naar België gebracht. Helemaal alleen was het drie weken wachten tot ik bericht kreeg dat er een vliegtuig mijn dochter naar Zaventem zou brengen. Maar tot daar en niet verder. Dan sta je er wéér alleen voor. Ik zorgde voor vervoer naar Byloke. Dan kon ik mijn kind zien. Ze lag in een open kist. Ik kon en mocht haar niet aanraken. De rest vertellen kan ik niet aan
Ik was al gelukkig dat ze hier was, bij mij, bij ons. Het kostenplaatje, daar geef je je laatste cent voor. Tot de dag van vandaag kan ik nog steeds niet begrijpen hoe ik zo veel kracht kon hebben. De voorbije vier jaren hebben ons alle vier getekend voor ons leven. En wie zegt dat het voorbijgaat en dat de tijd alle wonden heelt ? Lieve mensen, hopelijk maken jullie het nooit mee, want de weg die ik aflegde van na het overlijden van mijn dochter tot op heden Geloof me, dit zou ik geen tweede keer meer aankunnen.
Verjaardagen, feestdagen, Allerheiligen, alle dagen zijn gelijk en de kinderen hebben een zware tijd achter de rug. Toch dank aan Eurocros voor wat ze voor ons gedaan hebben (400.000 BF in het jaar 2000). Ik had het nooit gekund zonder hun hulp. Aan iedereen die een kind verliest wens ik veel sterkte toe en dat is nog niet genoeg.
Een heel goed artikel. Maar juist in die moeilijke momenten heb ik niet het geduld en de moed om zo'n artikel te lezen en laten door te dringen. Het is echt een grote hulp om ter hand te nemen als men zich rustiger voelt en dit dan kan laten bezinken. Het is de nagel op de kop en ook heel begrijpend en gevoelig geschreven en beschreven.
Als morgen mijn tijd komt zal ik er geen probleem mee hebben
Reactie van Marinus S.(68)Zwijndrecht
Ik heb altijd gezegd dat ze mij later mogen cremeren. Ik was absoluut niet voor begraafplaatsen. Maar toen mijn vrouw 2 jaar geleden overleed was het de wens van mijn kinderen om een gedenkplaats te hebben voor hun moeder. Dus werd het een graf en daar ben ik nu blij om. Ik ben dit jaar op de camping blijven wonen, ver van mijn kinderen vandaan, zodat ze hun eigen leven kunnen leiden. Om de veertien dagen ga ik even naar het kerkhof. Het gemis zal voor ons allen altijd blijven, maar we moeten ook vooruit kijken. Mijn vrouw en ik hoopten samen 80 te worden. Nu zeg ik, hoewel ik me heel goed kan bezig houden en tijd tekort kom, als morgen gezegd wordt Je ben aan het einde ,dan heb ik er geen problemen mee.
Het is nu 9 jaar geleden dat ik mijn zoon heb verloren. Hij was 36 jaar oud. Hij heeft zich zelf het leven ontnomen en liet vrouw en een tweeling na. Ik kan er nu over schrijven. Ons leven heeft zijn waarde verloren. Een kind mag niet voor de ouders heengaan. Ik wil gewoon niet denken aan onze lieve zoon, omdat ik nog steeds opstandig ben.
Mijn man is 18 jaar geleden plotseling overleden. Ik was 52 jaar en had nog geen ouderdom om alleen te zijn. Ik mis mijn man nog elke dag. Het grote verdriet is weg maar het gemis blijft heel erg. Ik ben nu lid van een groep Weduwen en weduwnaars (er bestaan groepen in elke Vlaamse provincie.) Wij doen samen activiteiten om te ontspannen. Ook kan er altijd gepraat worden over het verlies en praten is de beste methode om het verlies te verwerken. Waarom zijn er zo veel oude mensen die dood willen en jonge mensen hebben nog plannen en die gaan dood???
Mijn zoon is geboren in 1964 en overleden 1982. Hij werd doodgereden door een dronkaard en werd 25m meegesleurd onder de auto. Terwijl ik dit bericht schrijf komen de tranen weer in mijn ogen. Toen het gebeurd was hadden mijn vrienden en kennissen de moed niet om met mij te praten, ze durfden niet komen. Als er een familielid kwam ging ik naar mijn slaapkamer om te wenen en te roepen Johan, Johan. Daarna is mijn vrouwoverleden aan kanker (ze was 64 jaar). Over rouw en verlies heb ik een boekje geschreven. Het begint op 14.8.2011 en eindigt op 9.6.2005. Het gaat over vreugde en verdriet. Mijn kinderen kunnen het niet aan om het te lezen. Zelf laat ik mijn tranen lopen als ik erin lees.
Als ik het moeilijk heb met het verlies van 2 vriendinnen, dan probeer ik over die mensen te praten. Vaak vraag ik hen om me te helpen in sommige situaties. Erover kunnen praten geeft me opluchting en bevrijding.
Het verlies van een geliefde is onnoemelijk zwaar om te dragen. De leegte die ontstaat kan nooit meer worden opgevuld. Alles gaat dan zinloos lijken. En toch kan er aan sterven nog een zin worden gegeven: een orgaan schenken aan een zwaar zieke patiënt die, zonder dat kostbare orgaan niet verder kan leven. Zelf ben ik ontzettend dankbaar voor het ruilhart dat ik mocht ontvangen. Ergens leeft mijn lieve anonieme donor mee verder en zijn edelmoedigheid en die van zijn familie inspireren me elke dag voor de mooie jaren die ik zomaar cadeau kreeg...
Mijn vrouw is zes jaar en negen maanden geleden onverwacht gestorven, alhoewel ze al lang aan het sukkelen was. We hielden erg veel van elkaar en hebben een mooi gezin met zes kinderen gehad. Pas na twee jaar kon ik over dit verlies spreken zonder te emotioneel te worden. De kinderen hebben mij heel goed opgevangen en zorgen nog altijd met veel liefde voor mij. De genegenheid van kinderen en vrienden sterken mij zodat ik dankbaar ben en me ook weer gelukkig voelen kan. Laatst hoorde ik een man met een mooie bariton-stem een liedje van Herman van Veen zingen over de liefde. Het werd gezongen op een heel gevoelige manier. Het pakte mij heel erg en toen rolden de tranen vanzelf weer over mijn wangen.
Ouder worden is ook afscheid nemen van vele vrienden
Reactie van Therese H. (64) Canaules et Argentierese (F)
Ik word regelmatig geconfronteerd met het verlies van een familielid. We waren thuis met z'n elven, we zijn allemaal getrouwd, en ja, nu beginnen de ouderen ons te verlaten. Ik heb het er erg moeilijk mee. Dertig jaar geleden al overleed mijn vader, en 59 jaar geleden ons moeke. Moeilijk om te verwerken.
De opmerkingen zijn heel juist, vooral als het gaat over een dierbare vrouw. Onlangs is ze overledenaan die afschuwelijke Alzheimer ziekte. Zij is bij mij gebleven tot op het laatste ogenblik. Ze elke dag te zien achteruit gaan was ondragelijk. Na het overlijden komt dan nog al het administratieve gedoe, waarbij, over het algemeen, geen rekening wordt gehouden met je verdriet. En dan nog niet te spreken over de geblokkeerde rekeningen. De huishuur en bepaalde rekeningen moeten betaald worden. En om te overleven moet je nog eten ook. Gelukkig heb ik goede vrienden en geburen die mij gesteund en geholpen hebben, dat was nodig. Geen dag gaat voorbij zonder een traan. Dat is nu 3 maanden geleden.
Het overlijden van mijn man is inmiddels al bijna weer een jaar geleden. Ik merk dat ik er nog niet echt aan kan wennen. Na een huwelijk van 40 jaar blijft zijn plekje leeg, dit is moeilijk op te vullen. Aan hem denken doe ik natuurlijk iedere dag. Mijn man en ik hebben tijdens zijn ziekte overigens ook veel gehad aan de (Nederlandse) website www.ik-leef.nl, die een bijna onuitputtelijke informatie bron is voor ernstig zieken. Deze informatie bron wil ik graag delen met de lezers van dit artikel.
Sterven is voor ons: voortleven in een andere dimensie. Dat geloven we niet alleen, we WETEN het. Velen zullen het ontkennen, het is voor ons zoals homeopathie, die door de wetenschappers niet aanvaard wordt. Dat is hun zaak. Wij hebben het mogen ondervinden. We hebben onze zoon moeten afgeven op zijn 17de jaar, onze dochter op haar 34 jaar. Ik zou daar veel kunnen over vertellen. Diegenen die er in geloven: goed. Die er niet in geloven zullen het ondervinden bij hun overgang.
Eigen verdriet kan ik niet uiten, maar wél luisteren naar anderen
Reactie van M.V. (50) Spanje
Ik kan heel moeilijk mijn verdriet tonen en er ook niet over spreken. Het is heel persoonlijk voor mij. Ik zal dan ook zelden een graf bezoeken. Thuis heb ik een fotokader met al de mensen die me lief zijn en overleden zijn. Ook mijn dieren zitten er tussen. Tegen hun praat ik af en toe. Op die manier verwerk ik mijn verdriet. Maar als er in mijn omgeving mensen overlijdendan zal ik altijd aan de overgebleven laten weten dat ik er voor hen altijd zal zijn. Ze mogen me uren vertellen, op die manier kunnen zij uiting geven aan hun verdriet. Door te luisteren naar hen neem ik misschien een beetje van hun verdriet weg.
Mijn echtgenoot overleed enkele jaren geleden. De eerste maanden leefde ik als een sneltrein, die alle voorkomende problemen oploste en dan verder raasde. Nadien kwam de stilte, de eenzaamheid en de hartverscheurende pijn. Toen kreeg ik van een vriendin volgend gedicht, dat ondertussen een plaatsje heeft naast de foto van mijn man:
Tijd heelt geen wonden. Tijd leert je leven met verdriet... en wachten, zéér geduldig, tot je weer schoonheid ziet en tot de tederste herinneringen zo diep vertakt zijn in je ziel, dat ze die zere plekken kunnen overgroeien. (Kris Gelaude)
Onze dochter overleed op 39 jarige leeftijd aan een hersentumor. Dat is nu achtenhalf jaar geleden. Ze heeft euthanasie laten doen. Een kind verliezen is wel heel zwaar en of het nu plots gebeurt (bv. bij een ongeval ) of nog anders, het verdriet blijft even groot. Wij hebben wel veel steun gehad aan elkaar, maar het blijft een litteken voor de rest van ons leven. We hebben het al wat verwerkt, maar we zijn niet meer dezelfde personen als vroeger. Iedereen moet zijn verdriet verwerken op zijn manier, maar als koppel moet je er samen aan werken. Het elkaar moeilijk maken is zeker geen oplossing. Gedeeld verdriet geeft steun.
Een scheiding en je kinderen niet meer zien is toch ook verdriet?
Reactie van Geert D.(55) Roeselaere
Mijn ouders zijn allebei gestorven in 2006. Dat was een zeer pijnlijke periode. Maar nog een zwaar verlies is, na een scheiding van mijn vrouw, ook geen contact meer te hebben met mijn kinderen. Dat is ook een zwaar verlies. Het is ook al ongeveer 6 jaar dat ik niks meer hoor van hen.
Mijn zoon Jelle kwam om het leven toen hij met de fiets op weg was naar school. Hij reed aan de juiste kant van de weg, in de juiste rijrichting, maar kwam terecht onder de lading glas (voor ramen) van een vrachtwagen. Hij was net op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment... Als...als...als... Het gebeurde op vrijdag de dertiende!!! Jelle was 15 en is begraven op zijn 16e verjaardag. Mijn rouwproces verliep héél moeilijk met hele diepe dalen en soms een beetje hoop. Telkens als ik dacht even over de rand van de diepe put te kunnen kijken, gebeurde er weer iets wat me een stap terug bracht in mijn rouwproces.
De collega's op mijn werk (kleuterschool) en de directie hebben mij zéér goed opgevangen. Ik heb ook hulp gekregen van slachtofferhulp en nadien heb ikzelf gezocht naar een rouwtherapeute waar ik heel veel aan gehad heb. Dat was om het scherpste verdriet van de eerste 5 jaren wat te verzachten. Ik ben ook aangesloten bij OVOK en OVK (speciaal voor verongelukte kinderen). Ik ga nog steeds naar de praatgroep niet meer zo frequent als vroeger. Ik werk al 7 jaar niet meer en nu vind ik troost in de kleinkinderen en in de vriendschap met lotgenoten. Mijn hobbys zijn fotografie en beeldbewerking. Ik heb een heel hechte band met de natuur en vind troost in het maken van mooie foto's, vooral van de zee . Ik heb sinds het ongeval ook een heel speciale band met het cijfer 13.
De verschillende fasen van rouw gaan voorbij. Juist zeven jaar geleden was de chemo van mijn man achter de rug, iedere dag stil, rustig afwachtende of het zou beteren en zo gingen de dagen voorbij. Het was toch maar na nieuwjaar dat er terug een controle zou zijn. Op kerstavond hadden we een familiefeest. Ja, 't zal nog wel gaan.Waar zijn de autosleutels? Ik zal rijden." Op 2de kerstdag was het onze huwelijksverjaardag, de 42ste. Op de foto's zag je hoe zn blik en uitstraling achteruit ging. We hebben toch nog genoten van het samen zijn. Op 11 januari is hij dan thuis overleden. Voor mij nu: de jaren gaan zéér vlug voorbij.Eerst trok ik mij op aan de natuurelementen: zon, groen, werk, kleine dingen.Het alleen zijn gaat, maar er zijn veel andere dingen die ik nu alleen moet doen. De gedachte aan zijn woorden "er is iemand van de twee die eerst moet gaan" geeft nog een kleine troost. Thuiskomen na het werk, dagtaak, hobby er is niemand meer. Het alleen zijn verbetert, maar de genegenheid, de verbondenheid, kortom hetleven is niet meer leven, maar alleen zijn.
Reactie van G. S. (72) 
