In september 2011 is mijn echtgenoot overleden. Hij was 90 jaar geworden en op dat ogenblik was hij het leven wel beu. Ondanks dat was hij nog gezond van geest. Na een verblijf van 4 weken in het ziekenhuis heb ik hem laten gaan. Het heeft me veel pijn gedaan. Ik heb deze leegte nogal goed opgevuld met verschillende activiteiten maar nu na een jaar valt het me weer moeilijk. Ik denk dat het maar pas nu doordringt dat ik hem voor eeuwig kwijt ben. Toch zal ik de moed niet laten zakken en zal doorzetten. De moeilijkste opgave is om zijn fotos te bekijken, maar ze brengen ook troost en goedee herinneringen.