In de nacht van dinsdag op woensdag waren we in Cottbus, nog enkele kameraden hadden die stad langs een andere weg bereikt. We liepen maar wat rond in de gangen van het station, er was vol alarm gegeven. Hoe zouden we hier weg geraken? Om de vijf minuten bekeken we de aankondigingen. Om vier uur was er dan een trein naar Berlijn. Velen durfden echter niet, want ze hadden horen zeggen...

Wij namen deze trein en hadden geluk. Toen we goed en wel onderweg waren, veranderden de Amerikanen de stad achter ons in een puinhoop. Om de Russen dat plezier niet te gunnen, die waren er nog dertig kilometer van verwijderd.

Wij zaten dus in die boemeltrein en hij deed het goed! Twee uur later waren we in Berlin-Schöneweide. Daar was alles nog heel gewoon en we konden onmiddellijk in de S-Bahn naar Schlesier-Bahnhof. Dat was natuurlijk op goed geluk af, we wisten dat de meeste treinen naar Bremen en Hamburg daar vertrokken. We daalden de trappen af naar de gewone treinsporen. "Nach Bremen, bitte?" "Bahnsteig vier, aber schnell, der Zug fährt gleich ab!" Inderdaad, we waren er pas in en hij was weg. Volgens het uurrooster precies op tijd: 7.10 uur!

Nu leek het dat we definitief uit het gevaar waren, want ook Berlijn was bedreigd, alhoewel daar nog geen zenuwachtigheid te zien was. Ja, wat was er eigenlijk te zien? De treinen reden alle normaal en voor de rest was de stad één onvoltooide puinhoop, wachtend op Ivan, die voor de voltooiing zou zorgen!

Op de dag van de... "Endsieg"?

De rest van de reis verliep zeer goed, uitgenomen die paar maal dat we op de vlucht moesten slaan. "Tiefflieger" kwamen een paar flinke gaten in de wagons boren. In de namiddag om drie uur, waren we in de afbraak van eens zo mooie stad Bremen. We gingen op zoek naar onderdak. Op goed geluk gingen we naar het Lager "Goldina", een gewezen chocoladefabriek in Sebaldsbrück, dichtbij het "Werk Hemelingen", waar we ons moesten melden. We waren er welkom, er lag zelfs een lijst met onze namen en de plaats en de dag van de afreis. Een staaltje van de echte Duitse "Punktlichkeit". De volgende dagen gingen we naar het werk, ruimden onze toekomstige kantoren leeg, in de kelders en kleedkamers, organiseerden tafels en stoelen en wachten op onze papieren en machines. Die zijn nooit gekomen. Bij het buiten rijden van de fabriek in Sommerfeld werden ze door de Russen overhoop geschoten! Daar waren we niet kwaad om, we verdeden de dag met doen alsof. Soms tienmaal per dag moesten we naar de schuilkelders, soms urenlang.

Enkele dagen later, in de vroege morgen, ga ik me wassen in de lavoir. Naast mij staat een mollige Russin, die zeer vrij hetzelfde deed. Wie is die kerel, die zo vrij naar de blote borsten van dat vrouwmens kijkt? Toen herkende ik Jos! Die was na veel moeilijkheden, te voet, per fiets, per trein, hij werd ook aangehouden, toch terechtgekomen. Tot zijn eer moet gezegd worden dat hij opeens geen oog meer had voor het vrouwelijk schoon. We waren weer samen!

1. Voor een goed begrip: het Sorauer Wald ligt ten zuiden van Zary, iets ten zuiden en ten westen van Seifersdorf. Het gedeelte ten noorden van de spoorweg, onder de Saganerstrasse, waar het nieuwe kerkhof gelegen was, werd soms ook tot het Sorauer Wald gerekend. Indien mijn vader lopen ging tot voorbij het kerkhof, bevond hij zich dus op dat gebied. Er zijn teveel plaatsen die aan zijn beschrijving beantwoorden om de juiste schuilplaats te kennen. Zeker is dat men vanuit dit gebied de stad geheel kan zien liggen.

2. LUBSKO

3. Aankoopmachtiging of distributiekaart.

4. Jacht- en Bombardementsvliegtuig met groot bereik.

5. Zielona Góra

6. Odra

7. Legnica

8. Sagan

Krzystkowice

9. Deserteurs.

Reis in 1998.

In 1998 gingen we nog eens terug naar Polen. Het was meer vacantie, het ging er nu om de laatste documentatie te verzamelen. Nooit had ik beseft dat het documenteren van een boek zo moeilijk zou zijn. Na een eerste aanblik van Sommerfeld op de vorige reis hebben we dit maar laten liggen. In Zary echter, vonden we een winkel, waar nog oude foto's verkocht werden. Dit was een extra stimulans. Enkele van die foto's zult ge al tussen de tekst vinden. Andere volgen nu, ook de nieuwe foto's die we gemaakt hebben. Grappig vond ik het, dat ik bij de eerste reis opmerkte, dat het restaurant de gouden Appel wel een laagje verf nodig had, nu de schilders bezig waren. Er is ook een mooie foto bij van de gouden leeuw, het laatste goed bewaarde huis van de omgeving, daarachter verdween de stad in het niets.

Oude foto's van de "Weinberg" geven ons een idee hoe het er vroeger uitzag. Nu is er alleen nog maar een enorme put in de grond.

Op het vliegveld werden we geïnterpelleerd door een Pool die ons verbood foto's te nemen, zeggende dat deze grond toebehoorde aan de stad en dus niet openbaar was. Ondanks het protest van mijn vriend werden wij dringend verzocht de wijk te nemen. Mijn vriend schold de man uit voor communist. Mijn eerste reactie was; te beginnen brullen en die man wijs te maken dat wij de toestemming hadden van de politie enz, maar een eigenaardig gevoel van déja-vu weerhield mij. Nog nooit had ik beter begrepen hoe deze systemen eigenlijk werkten. De foto's die wij al hadden genomen volstonden. De rest was de moeite niet waard.