Super Vele reacties bij de start van deze camino gingen in de richting van: super, geweldig, fantastisch dat je dit doet. Nochthans meen ik dat je absoluut geen superman of superwoman moet zijn om deze tocht te ondernemen. Iedereen die gezondheid bezit en vooraf wat oefent kan dit. Stappen doe je op je eigen ritme en pelgrimeren is zeker geen stapwedstrijd. Pelgrimeren betekent voor mij loslaten van eigen zekerheden, ff nadenken, reflecteren, genieten van de schoonheid van de Schepper, de hand reiken aan wie naast je loopt, samen tafelen, zich laven aan de Bron, terug blikken en vooruit, back to basic, zichzelf in vraag stellen, 'meer met minder', je kruis dragen, achterlaten, geloven en vertrouwen. Op stap met zielsverwanten. Als de woorden zo bedoeld waren, ben ik volledig akkoord.
Hei-kabouters Vertrekken 's morgens vroeg met een "limburgse bus". Een 'onverwachte?' ontmoeting heeft daar gisterenavond voor gezorgd. Rina, een verpleegster van ziekenzorg stond plotseling voor mij. Zij is mee met een wandelaarsclub "de Hei-Kabouters" die de laatste 250 km tot Santiago hebben afgestapt. De bus brengt hun tot aan een busparking in de stad en de laatste km stappen ze naar de kathedraal voor een groepsfoto, handig dus dat ze ons zijn tegen gekomen . Ik wil Jacob even goeie dag zeggen met een kort persoonlijk onderhoud. Ook de steentjes krijgen hun plaatsje. De rest van de tijd doden we met slenteren, kadootjes kopen en we posteren ons op een terras waar we al de toekomende pelgrims zien voorbij komen, net voor ze de kathedraal bereiken. Ik weet perfect hoe ze zich voelen, vermoeid maar ook verheugd. De laatste kilometers, de laatste loodjes. Dan het plein voor de kathedraal, emotie en in elkaars armen vallen. Het hoort er allemaal bij. We zien heel veel jongeren, het is hoopgevend. Morgen start onze terugreis. Eerst nog een nachtje Porto en dan zit het erop. Ik wil ieder bedanken die belangstelling had voor mijn blog. Het was weer een genoegen om hem te maken. Gracias a todos y a la proxima vez
Santiago Vertrekken als eersten in het donker rond 7 met een heldere maan als richtingaanwijzer. We willen tijdig in Santiago arriveren om de pelgrimsmis bij te wonen. Haleluja, rond 11u15 bereiken we de kathedraal. We feliciteren ekaar en zien Karin en Liesbeth die we enkele dagen geleden ontmoet hebben. We hebben geluk vandaag want de botafumero zal ons met heerlijke geuren bewieroken. Bij al die mooie gezangen komt mijn gemoed vol en komen emoties naar boven. Het is fijn om dat te delen. Mijn broer zegt het niet met zoveel woorden maar hij is zichtbaar tevreden en blij dit tot een goed einde te hebben gebracht. Sms,jes vliegen de kathedraal uit. Allereerst naar mijn schatje natuurlijk, nadien naar mijn stapmaatjes van 2008. We besluiten om in Monte do Gozo (berg der vreugde) te overnachten. Twijfelen om morgen naar Finisterre te bussen maar gezien de lange reistijd (2x 3uur) gaan we morgen nog een dag ronddolen in Santiago. We moeten Jacob nog omarmen (vandaag was er een veel te lange rij) en souveniertjes mogen niet ontbreken straks. Dit was een hoogtepunt. Iedereen en enkelen in het bijzonder een Caminoknuffel en een Buen Camino.
Steentjes Bij mijn laatste ziekenzorg vakantie heb ik het met mijn medewerkers even gehad over mijn plannen voor deze tocht. Ook over de ervaringen uit mijn eerste tocht. Hoe ik een aantal intenties meehad en symbolische steentjes van vrienden, familie en mezelf. Cruz de Ferro, (Ijzeren Kruis) is een bekende plaats op de camino frances waar traditioneel vele pelgrims die daar passeren hun steentjes achterlaten. Het is daar intussen aan de voet van dat kruis een hele berg geworden. Die hoopjes vind je overigens overal langs de weg, allemaal lasten van mensen die er hier willen mee afrekenen. Een aantal medewerkers heeft me toen ook een steentje mee gegeven of een "denk aan mij als je toekomt" toevertrouwd. Mijn ervaring in 2008 was er één van vertrouwen en geloven: dit laat ik achter, iemand zal hier nu zorg voor dragen... ik mag dit loslaten, de lasten, de wensen, de zorgen, ook die van vrienden. Het is mijn vurigste wens. De meegenomen steentjes, mijn steentje, het prentje en de intenties krijgen een plaats in de kathedraal van Santiago.
Pepe Als laatsten vertrokken en eens vroeg ontbeten voor de verandering: toast met marmelade bij Pepe aan de kerk. Pelgrimeren is ook onthaasten, zoveel is zeker. Komen reeds rond de middag aan in Teo, onze geplande laatste rustplaats voor Santiago. We willen onze wasjes doen zodat we met een propere rugzak kunnen toekomen. 's Avonds 2 km verder tafelen we met 2 duitse dames. Het wordt een gezellig gesprek waar we alles te weten komen van elkaars kleinkinderen. Op de terugweg naar de albergue houden we weer halt aan een bar waar er nog enkele duitsers zitten en zowaar ziekenzorg ter sprake komt. Een 71 jarige duitser verteld hoe hij meewerkt aan een plaatselijk project van zelfstandig wonen "fur behinderten" en hij getuigt van "je krijgt er toch zoveel dankbaarheid voor terug". Er lopen veel duitsers op diverse camino's. Daar zal onze duitse paus niet vreemd aan zijn, vermoed ik.
.
