Karin werd met een lange geeuw wakker. Ze rolde zich van haar linker op haar rechter zijde en vroeg zich af hoe laat het nu wel was. Ze keek met slaperige half gesloten ogen naar de helrode cijfers van de digitale wekker die op Hans' nachtkastje stond.

Negen uur en vijf,te vroeg om nu al uit de veren te komen,dacht ze. Ze draaide zich op haar rug,trok de donsdeken tot aan haar neus op en probeerde terug in te slapen,wat haar niet zo best lukte. Andere dagen die ze meestal in verveling doorbracht had ze geen probleem met slapen. Ze kon er heerlijk van genieten. Vandaag had ze heel wat om handen en daar hield ze niet zo gek veel van.

Ze staarde naar het plafond. Het plafond waarvan ze elke vierkante centimeter uit het hoofd kende. Alle barstjes en de kleinste oneffenheden kon ze haarfijn terug vinden. Ze had er zo dikwijls naar gekeken als Hans op haar kwam.

Hij had haar nooit kunnen bevredigen en zijn pogingen daartoe waren met de jaren meer en meer afgenomen. Hij was vaak vermoeid van het harde werken en ze vrijden nog maar zelden.

Nochtans verafgode hij haar en elke wens die ze ook maar kon bedenken, probeerde hij naar vermogen in vervulling te laten gaan. Ze vond hem een echte schat van een man,ze hield zielsveel van hem,maar seksueel genot had ze bij een ander moeten zoeken. Beter nog,het had zichzelf aangeboden.

Ze kon zich die dag nog levendig herinneren want Jaak en Ingrid kwamen net zoals vandaag op bezoek. Het was die dag in augustus snikheet geweest. Ze had een ijskoude douche genomen en was naakt en drijfnat door de woonkamer gehold toen de telefoon rinkelde. Ze had reeds een heel tijdje met Ingrid langs de draad staan kletsen toen ze geschrokken vaststelde dat ze aan het raam werd aangestaard door een jongeman met op het door de zon gebruinde aangezicht een glimlach die verraadde hoe amusant hij het wel vond haar daar in haar blootje te zien telefoneren. Ze was er zodanig van geschrokken dat ze de hoorn op de haak had gegooid – tot verbazende ergernis van Ingrid - ,razendsnel naar de slaapkamer was gerend en vliegensvlug Hans' kamerjas had aangetrokken. Het had enkele minuten geduurd voordat het tot haar doordrong dat die dag de glazenwasser langs kwam. Ze was uiteindelijk een beetje verlegen terug naar de woonkamer gegaan,had het raam geopend en de jongeman vriendelijk gevraagd of hij met dit tropisch klimaat geen zin had in een pils of dergelijks.

Hij had het aanbod aanstonds aangenomen en was met een elegante sprong over de vensterbank binnen gewipt. Zijn naam was Gunther Van Laer,hij was nog maar pas een week in dienst als glazenwasser en had dit tafereel als een aangename en welgekomen verrassing beschouwd.

Ze wist nog steeds niet wat haar toen overkomen was.Was het de warmte van die dag geweest,zijn atletisch gebouwde lichaam of het feit dat hij haar reeds naakt gezien had,na wat heen en weer gepraat hadden ze de slaapkamer opgezocht.

Ze dacht een beetje weemoedig terug aan die eerste ontmoeting en aan al die volgende namiddagen die ze onstuimig en voor de buitenwereld verborgen houdend,op zijn vrijgezellenflat hadden doorgebracht. Het waren heerlijke momenten van ontspanning geweest in haar saaie en vol van verveling zijnde leven. Nochtans had ze beslist na vandaag hun relatie op te geven. Ze zou Gunther proberen duidelijk te maken dat ze het niet meer aankon. Ze hield té veel van Hans en dat ze hem bedroog knaagde aan haar geweten. Ze had dit spel nooit mogen spelen vond ze nu zelf.

Inmiddels was het kwart over negen geworden en met deze gedachten in haar hoofd kon ze nog moeilijk de slaap vatten. Ze kwam uit bed. Ze strompelde wat licht versuft naar de badkamer,draaide de mengkraan boven de badkuip open en voelde met het topje van haar grote teen of het water warm genoeg was.

“Een heet bad zal me wel opmonteren”,zei ze tegen zichzelf en trok haar pastel groene(groen was haar lievelingskleur) satijnen nachtkleed over haar hoofd voordat ze zich languit,eerst wat aarzelend,maar dan de temperatuur gewend rakende,in het bad neervlijde. Ruim een half uur bleef ze genieten van het warme schuimige naar dennen ruikende water dat haar lichaam volledig omsloot.

Toen het wat afkoelde trok ze de stop uit de afloop en bleef liggen totdat het schuimwater door de

afvoer was weggevloeid. Ze stapte uit bad en ging,zich afdrogend,voor de manshoge spiegel staan.

Ze vond haar lichaam nog steeds prachtig. Alleen haar borsten vond ze wat klein en haar huid kon best wat zonlicht gebruiken. Ze borstelde haar ravenzwarte haar dat tot over haar schouders hing en zocht in haar garderobe naar de voor deze middag gepaste kledij.

Het was klokslag twaalf uur toen ze,gekleed in een lichtblauwe jeans en een groen gehaakte wollen trui over een roze kanten beha en bijpassende string,haar appartement afsloot en de lift nam die haar naar de ondergrondse garage bracht. Ze liep gehaast op haar fonkelnieuwe 'opel astra' af,die ze zo enig had gevonden en die Hans enkele weken geleden voor haar op het autosalon had gekocht. Hij had de verkoper er nadrukkelijk op gewezen dat de verkoop alleen maar kon doorgaan als de wagen in een grasgroen kleurtje kon geleverd worden. Ze hadden nadien nog hevig gelachen met de jonge verkoper die op alle mogelijke en vrij stuntelige manieren had geprobeerd aan de hand van een kleurenkaart dit uit hun hoofd te praten.

De schemerige ondergrondse garage boezemde haar telkens weer angst in. De kranten stonden bol van verslagen over aanranding en moord in ondergrondse parkings, die het uitverkoren terrein waren geworden van psychopaten en in de rand van de marge levende enkelingen. Ook Brussel was zoals alle andere grootsteden niet van banditisme en vandalisme gespaard gebleven.

Ze wipte zich vlug en elegant in haar wagen en vertrok. Ze zou in het centrum van de stad lunchen en nog wat winkels kijken voordat ze Gunther in zijn flat zou opzoeken.

                              °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

07-04-2007, 16:21 geschreven door adripa

Hij stapte in zijn wagen en startte.

Het was een tweetal kilometer tot aan 'De Paddehoef'.Ze lag op het hoogste punt van het dorp en vanaf de hoofdweg bracht een kronkelend betonnen straatje hem tot bij haar.Eertijds hadden hier paarden met karren door modderige wegen van het veld naar hun erf gedraafd en weer terug.Tractors en machines hadden nu hun plaats ingenomen.Over de veldwegen was een laag beton gegoten.Ze waren er niet breder op geworden en hun kronkelend uitzicht was bewaard gebleven.Ideaal voor rallyrijders,maar die hielden er misschien een andere mening op na,bedacht hij.

Dit was de 'Klarenbosstraat'.Daar op het Té-kruispunt zou hij rechtsaf moeten.Een naambord 'Dries' wees naar links.Hij draaide naar rechts en bij het open hekken aan de dreef hield hij zijn wagen stil en stapte uit.Zo'n honderd meter voor zich uit stond zijn eigendom,hun nieuwe thuis,Karin's droom.

De zon ging achter hem onder en hij keek naar de grillige schaduwen van de eikebomen die dansten op de voorgevel.Het contrast tussen de in groen geschilderde ramen en luiken met de rode stenen werd sterker naarmate de zon verder onder ging.Het werd schemerig en de hoeve ,verdoken tussen de bomen en struiken,kreeg een eng uitzicht.Het deed hem denken aan de burchten en kastelen die opdoken in Dracula-films uit de jaren vijftig en aan wat de notaris hem over de dotpsbewoners had verteld.Het was niet verwonderlijk dat ze 'De Paddehoef' zo griezelig vonden.

Feitelijk was hij nu ook één van hen en hij glimlachte bij deze gedachte.

Hij zette de kraag van zijn overjas recht.Het was vrij koud geworden nu de zon bijna onder was.Het was begin maart en de laatste dagen waren zonnig geweest,maar een sterke oostenwind had er voor gezorgd dat het fris bleef.De winter was zacht voorbij gegaan.Er waren in de maand januari temperaturen van om en bij de twintig graden genoteerd en het zag er naar uit dat ze een mooi voorjaar tegemoet gingen.

Het zou leuk zijn als hun eerst zomer op 'De Paddehoef' meeviel.Karin hield van zonnebaden en hier waren plaatsjes te over die haar de nodige privacy boden.

Hij liep langs de met grint bedekte dreef.Links van hem stond een half open schutting,in elkaar getimmerd met houten palen en ruw gezaagde planken waar de schors nog aan zat.De dreef draaide hier nu links af tot achter de hoeve en eindigde in het midden van het erf.

'De Paddehoef' was een in U-votm gebouwde boerderij die dateerde in achtienhonderdveertig.Ze was door de jaren heen steeds weer door andere hereboeren herbouwd.Deze hadden geprobeerd ze aan te passen aan de voor hun tijd geldende normen van komfort.Het was telkens met zo'n omzichtigheid gebeurd dat het zijn oorspronkelijk uitzicht had bewaard.Dit was een pareltje van restauratie.

Het kippenhok,de voedersilo,de paarden-en varkensstallen bevonden zich in de linker vleugel.De koestal nam volledig de rechtervleugel in beslag.Tussen beiden in bevond zich het woonhuis,dat een staaltje van moderne binnenhuisarchitectuur vertoonde.

Hij nam dit alles met een blij gemoed in zich op.

Wat is het hier stil,zo vredig stil,mijmerde hij.Die stilte overviel hem als iets vreemds.Hij was het geluid en het nachtelijk rumoer van de stad gewend.Stilte,echte stilte was in een stad als Brussel ondenkbaar.

Plots schrok hij bij het geluid van naderende voetstappen.Een schorre stem riep:”Hé jij daar,wat moet je hier?”

Hij keerde zich om en zag de schim van een man die vanuit het bos dichterbij kwam.Hij stapte met kordate tred op hem toe en bleef op enkele meters staan.Hij rommelde wat in zijn rechter broekzak en haalde een zaklantaarn tevoorschijn die hij meteen aanknipte.De man had een vrij grote gestalte en diepe rimpels boven een lange grijze slordige baard verrieden zijn hoge leeftijd.Onder een verschoten vaalgroene hoed priemden enkele stugge haren.Hij was gekleed in een ouderwets jagerspak.De loop van zijn geweer stak boven zijn rechter schouder uit en over zijn linker hing een lederen weitas.Achter de riem om zijn middel stak een mes dat erg leek op een bajonet en hij had er met een koord om hun poten,twee konijnen die met hun bloedende kopjes naar omlaag hingen,aan vast gebonden.De stroppen om hun nek waren duidelijk zichtbaar.

Hij stak zijn linker hand in de rechter bovenzak en haalde een half opgerookte met de hand gerolde sigarettenpeuk tevoorschijn die hij prompt tussen zijn boven -en onderlip stak.

“Meneer bevindt zich hier op privéterrein”,sprak hij nu mompelend.

Dit moet Louis,de oude jachtwachter zijn waarover de notaris het had,dacht Hans en zei:”Jij ben Louis,is het niet?”

“Ja dat is zo,van wie heeft u dat?”

“Dat is vrij eenvoudig te verklaren,notaris Hander...”

“Mij niet gelaten”,onderbrak de jachtwachter hem,”dit is privé-eigendom meneer en ik zou u dan ook willen vragen zo vlug mogelijk te verdwijnen.”

“Mijn naam is Pierco,Hans Pierco,ik ben de nieuwe eigenaar van 'De Paddehoef'.”

“Daar weet ik niets van”,mompelde de jachtwachter beduusd.Het leek alsof hij zich minder sterk in zijn schoenen voelde.

“Kan je nu al moeilijk weten”,zei Hans,”ik heb deze middag pas de nodige formaliteiten ondertekend en ik hoop in de loop van volgende week hier samen met mijn vrouw in te trekken.”

“Als dat zo is,excuus meneer...heu...?”

“Pierco,Hans Pierco,noem me gerust Hans.”

“Mijn excuus meneer Pierco,maar ik wou...”

“Je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen Louis”,onderbrak Hans hem,”ik mag toch Louis zeggen,hoop ik.”

“Heeft meneer kinderen?”,vroeg de jachtwachter,alle verdere beleefdheden naast zich neerleggend.

Die vraag kwam onverwacht en Hans reageerde ietwat geergerd:”Waarom Louis?”

“Ik hou niet van kinderen,druktemakers zijn het”,antwoordde de jachtwachter kordaat.

Hans moest hier even om lachen en zei:”Maak je geen zorgen Louis,wij hebben geen kinderen,maar ik kan je moeilijk beloven dat het zo zal blijven.”

“Nou ja”,zei Louis schouderophalend,”dan moet het maar.”

“Volgens de notaris”,ging Hans verder,”ben jij de persoon die de dingen hier een beetje op orde houdt..Zou je dat voorlopig voor mij willen verder doen?Zodra Karin en ik hier wonen en wij wat tot rust zijn gekomen,zullen we de zaken verder bespreken.Ik denk eraan je in dienst te houden,tenminste als je dat wilt.”

“Mij goed meneer”,mompelde de ouwe jachtwachter en maakte aanstalten te vertrekken.Hij deed de zaklantaarn uit en stak ze in zijn broekzak waaruit hij nu een aansteker haalde.Het was zo'n oud model dat niet meer in de handel verkrijgbaar was,tenzij op een antiekbeurs.Je moest het steeds weer met petroleum vullen.Een dikke linnen wiek ontvlamde pas wanneer men met de duim een gekarteld wieltje over een vuursteentje schuurde.Een deksel dat dichtklapte deed de vlam weer doven en zorgde er voor dat de petroleum niet kon verdampen.

Hij stak het peukje dat nu aan zijn onderlip kleefde uiteindelijk in brand.Hij nam een diepe haal,hief zijn hoofd wat achterover en blies de rook langzaam omhoog.Hij staarde naar de sterren die zich duidelijk aan de hemel aftekenden,keek nog eens naar Hans en ging onverdroten dezelfde weg terug langswaar hij gekomen was.Hij verdween inhet bos en de duisternis.

Hans keek op zijn horloge.

Het was van hieruit tot Brussel wel een uur rijden en hij vond het de hoogste tijd om naar hun appartement terug te keren.Jaak en Ingrid kwamen op visite en hij had de gewoonte steeds op tijd te komen en zijn afspraken strikt na te leven.Hij haastte zich naar zijn Mercedes,startte de motor en vertrok met gierende banden in de richting van het dorp.Hij stak een cd inde speler toen de radio het begaf.Reeds vier maal was hij in herstelling geweest en telkens weer liet het rotding,dat moest doorgaan als een staaltje van hoogstaande technologie,het afweten.

Hans begon zich te enerveren.Dergelijke kleine mankementen maakten hem zenuwachtig.

Met op de achtergrond muziek van 'Shakira',dacht hij terug aan Louis de oude jachtwachter.Notaris Hander had gelijk.Louis was een zonderling figuur van weinig woorden,maar over de stank had hij het met geen woord gehad.De jachtwachter verspreidde een walm van tabak en geronnen bloed,zijn jas en broek waren met vetvlekken besmeurd en zijn baard hing er verwilderd bij.

De tand des tijds was duidelijk zichtbaar.Heel opmerkelijk leek het er op dat hij zijn baan van jachtwachter omgeruild had met die van stroper.Veel woorden waren er niet over zijn lippen gekomen en zijn korte vragen hadden hem erg argwanend geleken.De schorre stem die hem in het begin had opgeschrikt was overgegaan in een zacht gemompel.Hij had er geen idee van hoe hij over Louis moest denken,maar veronderstelde dat achter dit norse en vuile gelaat een zacht karakter en een begrijpende wil schuil ging.Hij zou Louis in dienst nemen,maar zou er toch eerst met Karin over spreken,dacht hij.Zij zou zoals afgesproken het beheer van de tuin en het bos voor haar rekening nemen en wat betreft het in dienst nemen van Louis zou zij zeker het laatste woord hebben.

Hij was de staatsbaan N29 genaderd.De bomen langs de weg raasden aan hem voorbij.Hij reed te snel,maar wilde thuis komen voordat Jaak en Ingrid toekwamen.

Plots zag hij een eind voor hem uit iets bewegen.Het werd steeds groter en groter...

“Wazt kan dit zijn”,prevelde hij en klikte de verstralers aan om duidelijker te kunnen zien wat zich over de weg bewoog.Hij staarde vol verbazing en met opengesperde ogen voor zich uit.Een logge en monsterlijke gedaante kwam dichter op hem af.

“Nee maar,dit kan niet!”,riep hij en trapte met volle kracht op het rempedaal.De wagen slingerde over de weg en kwam met een harde knal tegen een knotwilg tot stilstand.Het beeld van de omliggende velden,de bomen langs de weg die nu rechts van hem lag en de stam van de knotwilg die de motorkap was ingedrongen,kreeg de vorm van een ellips die kleiner werd en als een dunne lijn verdween,zoals een oud zwart-wit televiesietoestel waarvan de zekering het liet afweten.Het werd zwart voor zijn ogen.Het geluid van een in de verte koerende bosduif stierf weg.Een sterke ongekende geur verdween langzaam.Zijn hoofd viel voorover tegen het vevrongen stuurwiel.

Hij was bewusteloos.

wordt vervolgd                                                    

02-04-2007, 00:14 geschreven door adripa

Hier begint het verhaal over 'De Paddehoef'. Een thriller,wat horror en spanning en een vleugje erotiek.Veel leesplezier.
 
                      HOOFDSTUK I.

Eindelijk was het zover.

Het was niet zo eenvoudig geweest om vanuit niets een reklamebureau te beginnen.Jaak,'zijn collega en beste vriend',en hij hadden nu zo wat een twaalftal jaren geleden hun kantoor in Brussel opgericht.Met elk een minimum aan kapitaal was het niet eenvoudig geweest.

Nu de zaak er stillaan op vooruit ging en hen tot op heden geen windeieren had gelegd kon hij Karin's ideaal verwezenlijken.Sucses had nog steeds de aangename financiele kant die de mogelijkheid bood je dromen tot realiteit om te zetten,merkte hij steeds op als Karin haar ellenlange discussies over 'gelukkig zijn 'begon.

Tijdens een diner met een zakenrelatie kwam onverwacht 'De Paddehoef' ter sprake.Deze vriendelijke maar ietwat vreemde heer kende de eigenaar en wist dat de eerste bieder die zich zou aanmelden,'De Paddehoef' als zijn eigendom kon beschouwen.De hoeve was volledig gerestaureerd en voorzien van alle moderne comfort,het soort comfort dat alle stedelingen gewend waren.

Hij sprak er met Karin over en nog diezelfde dag gingen ze het bekijken.Ze had het helemaal te gek bevonden en het kostte haar niet de minste moeite hem te overhalen het zo snel mogelijk te kopen.

De verkoop was in handen van notaris Hander gegeven.

Hij bood de notaris vijf miljoen euro,waarmee die onmiddellijk akkoord ging,alhoewel hij ervan overtuigd was dat 'De Paddehoef 'met zijn aangelegen gebouwen,vijver en bos minstens het dubbel van dit bedrag vertegenwoordigden.

Terwijl hij terugdacht aan die eerste ontmoeting met de notaris kwam hij plots tot de vaststelling dat hij zich in de omgeving van zijn kantoor bevond.Hij reed tot voor de woning,stapte uit en sloot zijn mercedes zorgvudig af.Hij liep tot bij de deur en belde aan.Een aardige jonge vrouw deed voor hem open.

“Goede middag meneer,met wat kan ik u helpen,”,sprak ze vriendelijk.

“Heu...ik had om vier uur een afspraak met de notaris,juffrouw.”

“Een ogenblikje alsjeblieft,ik kijk even na...,oh ja,zestien uur,meneer Pierco.”

“Ja dat ben ik,juffrouw.”

Ze deed haar agenda dicht en vroeg met een allervriendelijkste glimlach of hij haar wou volgen.Ze ging hem voor naar het naastliggende bureel.

“Als u hier even zou willen wachten meneer,de notaris komt zo dadelijk bij u.”

Een charmante secretaresse en mooi ook nog,dacht hij bij zichzelf toen ze de deur van het notariskabinet wou dicht doen.

“Heu...juffrouw,zou de notaris er iets op tegen hebben mocht ik zijn telefoon gebruiken?Mijn mobieltje ligt nog in de wagen,zie je.”

“Doe gerust meneer Pierco,de notaris vindt het wel goed”,zei ze zelfverzekerd.

“Dank je wel,juffrouw.”

Hij nam plaats voor het bureau,schoof de telefoon wat dichter en tikte het nummer.

“Hallo,met reklame-adviesbureau Engels & Pierco,met wie heb ik de eer?”,klonk het aan de andere kant van de lijn .

“Hallo Rita,met Hans hier,zou je zo goed willen zijn me even door te verbinden met Jaak,liefje?”

“Zeker meneer Pierco.”

“Hallo Hans,Jaak hier...alles oke,”

“Nog niet helemaal Jaak,ik bel je van bij de notaris.Hoe ver staat de zaak Hanckeloo,”

“Niet al te best,ouwe jongen, ze waren helemaal niet tevreden met ons laatste ontwerp.”

“Allebei?”

“Nu ja,de oude Henckeloo maakte er geen probleem van,maar junior was er radikaal tegen. Die

ouwe laat zich volledig beinvloeden door zijn zoon en die heeft het niet zo op ons bekeken,weet je wel.Hij was niet om te praten en wenst dan ook nadrukkelijk een nieuw ontwerp voor hun sopje.”

“Sopje Jaak,wat betekent dit nou weer?”

“Grapje Hans,sopje-zeeppoeder,weet je wel,Het scenario voor de televisiespot kon er dan wel mee door,mits enkele aanpassingen natuurlijk.”

De notaris kwam het bureau binnen.

“Excuseer me meneer de notaris,maar...”

“Ga je gangmeneer Pierco”,onderbrak de notaris hem,zich niet in het minst gestoord voelend.

“Hallo...hallo Hans,ben je d'er nog?”,klonk het door de hoorn.

“Sorry Jaak,maar ik moet ophangen.Laat Bernhard onmiddellijk met een nieuw

ontwerp voor de dag komen,het scenario bekijken we later nog wel...Ik zie je vanavond nog,acht uur dertig bij mij thuis zoals afgesproken oké ?”

“Komt voor mekaar,maak je geen onnodige zorgen en heu...Ingrid verheugt zich op vanavond.Dag Hans,'k zie je wel.”

Jaak had ingehaakt.Hij zag hoe de notaris hem bezorgd aanstaarde.

“Geen problemen,hoop ik.”

“Oh,de gewone alledaagse routine,meer niet meneer de notaris”,zei hij en stak zijn hand uit om hem te begroeten.De notaris negeerde dit gebaar en zei op een goedlachse toon:”Aangenaam, goede middag.”

Notaris Hander bladerde heel nauwkeurig in het dossier dat zijn secretaresse Sonja reeds voor hem had klaargelegd.Hij had een uitstekende secretaresse vond hij zelf.Eén van zijn beste vrienden had haar aanbevolen en onmiddellijk na haar studies was ze,nu ruim een jaar geleden,bij hem in dienst gekomen.Hij was er eerst niet zo voor te vinden geweest.Al die jaren voordien had hij zelf zijn administratie bijgehouden,maar nu hij wat ouder werd en Sonja hem meer en meer werk uit handen nam,kwam hem dit zeer gelegen.Hij vond dat ze uitstekend werkte,en ze zag er bovendien met haar eenentwintig lentes nog knap uit ook.

Volgend jaar zou hij zijn zaak toevertrouwen aan zijn zoon Mark,die over enkele maanden zijn studies Rechten en Notariaat in Leuven zou beeindigen.Mark vond Sonja faaaantastisch ,en ook zij kon het opperbest met hem vinden.Misschien kon dit wat worden.Cupido zou ook hier één van zijn pijlen kunnen schieten.

“Zo meneer Pierco”,begon hij,”u heeft het bedrag integraal op mijn bankrekening overgemaakt zie ik,alle paperassen zijn in orde en ik kan u dan ook alleen maar vragen deze akte te willen ondertekenen.Alstublieft.”

Als bedrijfsleider van de firma 'Engels & Pierco' had hij misschien wel duizend handtekeningen onder kontrakten gezet,maar deze was voor hem en ook voor Karin wel van heel uitzonderlijke betekenis.Hij las de akte,keek naar de notaris en diens secretaresse en plaatste met een grotesk en fier gebaar zijn signatuur,niet wetende hoe dit zijn leven zou veranderen.

“Sonja schat”,sprak de notaris hiermee de stilte verbrekend,”breng de champagne en drie glazen,als je wilt.”Ja zeker meneer Hander,ik had dit voorzien en de champagne is reeds gekoeld.Ik breng hem onmiddellijk”,zei ze lachend.

Hans keek de notaris verwonderd aan.

“Het is helemaal niet ongewoon,meneer Pierco,bij elke verkoop of liever ...ondertekening van een akte,open ik steeds een fles van mijn beste champagne op het geluk van de nieuwe eigenaars en ook omdat ik er dol op ben”,zei de notaris ondeugend en overhandigde hem de sleutel van 'De Paddehoef'.

Sonja kwam met de glazen en de champagne het bureel in.Notaris Hander ontkurkte heel geraffineerd de fles “Moét & Chandon” en schonk hen elk een glas in.Hij hief het zijne in de lucht en het leek wel of hij een toespraak zou houden.

Hij begon op eerbiedige toon:”Geachte Heer Pierco,mag ik u van harte feleciteren met uw nieuwe eigendom,'De Paddehoef'.Ik wens u en uw vrouw een gelukkige toekomst in jullie nieuwe woonst.Volgens ik begrepen heb zijn jullie van plan deze zo vlug mogelijk in gebruik te nemen.

Toen stokte zijn adem.Hij was wel een uitstekend notaris,maar een redevoering houden was nu niet één van zijn beste gaven.Hij hief zijn glas champagne nog wat hoger,keek Hans indringend aan en zei:”Gefeliciteerd en proost”.

“Gefeliciteerd meneer Pierco”,zei Sonja hem navolgend.

“Dank jullie wel”,begon Hans zich verplicht voelend enkele woorden van dank hieraan toe te voegen,”Het is mij nog nooit overkomen een kontrakt op deze mannier af te sluiten en ik ben uitermate tevreden met de vlotte afhandeling.Mijn vrouw en ik zijn hoogst in de wolken met deze aankoop”.

Hij dronk met één teug zijn glas leeg.De koele champagne deed hem ontzettend deugd.Hij had nog steeds zijn overjas aan en had het vrij warm.De notaris bespaart ook niet op de verwarming,dacht hij ietwat geergerd.

“Laat me nog eens bij schenken”,zei Sonja met die steeds weer terugkerende glimlach.

“En meneer Pierco”,sprak de notaris op een iets mindere plechtige toon,”Als ik zo benieuwd mag zijn,wat denkt u met de stallingen te doen,u bent toch niet van plan veeboer te worden hoop ik?”

“Oh,helemaal niet meneer Hander.Ik ben er nog niet helemaal uit maar hoogstwaarschijnlijk laat ik ze ombouwen tot fotostudio.Later dan,want nu heb ik wel heel wat ander dingen aan mijn hoofd.Ze zouden anders geweldig van pas komen voor de firma.”

“Uitstekend meneer Pierco,een prima idee,maar ik kan u misschien met heel wat anders helpen.”

Hans keek de notaris verwonderd aan ,maar deze ging onverdroten verder.”Indien u iemand zoekt om de tuin en het bos te onderhouden,meneer Pierco,dan kan ik u met een gerust geweten 'Louis' aanbevelen.Louis is heu...hoe zou ik het zeggen...nu ja,zeg maar een vrij zonderling persoon.Een nors opzicht en een man van weinig woorden,maar een uitstekende arbeidskracht.Hij is zopas zevenenzeventig geworden en dat is hem niet aan te zien.Zijn passie voor de natuur heeft hem waarschijnlijk zo jong gehouden.Vroeger was hij jachtwachter en hij zal zeker voor geen problemen zorgen.Het is een aardige man,een vreemde vogel maar met een hart van goud.”

“Ik zal erover nadenken,notaris.”

“En zoals ik reeds zei,hoop ik dat het voor u allemaal beter zal meevallen”,ging de notaris verder.

“Wat bedoelt u met 'beter meevallen',meneer Hander?”

“Heu...nu ja,u bent reeds de vijfde koper in tien jaar tijd.'De Padde hoef' heeft de vorige eigenaars zeker geen geluk gebracht.Meneer Boison van wie u nu gekocht heeft,zit in een rolwagen,volledig verlamd.Hersenbloeding geloof ik.Hij woont nu bij een zus van hem in ...heu Hasselt geloof ik.Zijn voorganger is inmiddels overleden,geen idee van wat of hoe.De overige twee heb ik uit het oog verloren.Als ik me goed herinner werd één van hen,ik weet niet juist wie,in een psychiatrisch ziekenhuis opgenomen.War er verder van hen is geworden weet ik niet.Waarschijnlijk toeval,maar ja...onder de dorpelingen doet het gerucht de ronde dat er wat mis is met 'De Paddehoef'.Praatjes natuurlijk.De mensen zijn hier erg gelovig en de stap naar bijgeloof is dan ook erg klein.Vindt u ook niet meneer Pierco? Nu ja,ik wil u niet de stuipen op het lijf jagen.”

“Oh!,helemaal niet meneer Hander”,zei Hans lachend,”maar wilt u mij nu verontschuldigen,ik moet echt weg.Ik zou graag eens langs mijn nieuwe woonst rijden en er wacht mij vanavond nog een afspraak,ziet u.”

“Nou,tot ziens dan maar”,sprak de notaris,”Sonja laar u er wel uit.”

Hij gaf Hans een stevige handdruk.

“Tot ziens meneer Pierco.”

“Tot ziens heu,...juffrouw.”

“Zeg maar Sonja,doet iedereen,daaag!”

“Nu ja,tot ziens dan maar...Sonja.”

                                                   °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
                                                                                                            wordt vervolgd

29-03-2007, 21:22 geschreven door adripa