In een lange laan met bomen,
liep ik maar wat te dromen,
over vlinders in de lucht,
en een zwerver op de vlucht.
Ik vlucht ook voor alles om me heen,
mijn angst, verdriet en pijn, ik ben alleen.
Ik zie een steentje op de grond,
ik schop er tegen, alsof ik het eerlijk vond.
'T steentje kon er niets aan doen,
het ligt nu verder door mijn schoen,
mijn tranen druppelen op die laan
en ik weet het, ik heb een lange weg te gaan.

Als het donker om je heen is
en je stikt van het verdriet.
Moet je aan iets prettigs denken,
ja duhhh zo makkelijk is dat niet.

Want als alle zorgen zomaar,
weer verdwijnen voor de zon,
waarom schijnt hij dan niet vaker,
zodat ik weer lachen kon.

Was het leven maar zo simpel,
zorgeloos en zonneschijn,
maar ik ga echt wel mijn best doen,
want ik haat het zo die pijn.

zee

gedicht

prachtig uitzicht om is van te genieten, geniet even mee.

Dieren zijn zoals mensen vragen ook vriendschap zoals een mens op aarde leeft, als hij of zij er achter staat krijg je veel terug ook als kan!!